.
“ကဗ်ာေတြ အေရးသားေတြ ဟိုအရင္ကေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး …” အစခ်ီတဲ့ စကားကို ေျပာလာသူကေတာ့ အမ်ားသိေတာ္မူတဲ့ တံုးဖလား သူႀကီးမင္းပါပဲ။ သူေျပာသမွ် အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ေအာက္မွာ ႐ႈပါ။
“ကဗ်ာေတြ အေရးသားေတြ ဟိုအရင္ကေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး …” အစခ်ီတဲ့ စကားကို ေျပာလာသူကေတာ့ အမ်ားသိေတာ္မူတဲ့ တံုးဖလား သူႀကီးမင္းပါပဲ။ သူေျပာသမွ် အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ေအာက္မွာ ႐ႈပါ။
အလြန္တေထာင္ အလုပ္မ်ားလွတဲ့ တံုးဖလား သူႀကီးမင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲက ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ က်မနဲ႔ ေျပာဖို႔ မေန႔က ၈ မိနစ္တိတိ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ၈ မိနစ္ ျပည့္လုျပည့္ခင္မွာ ေျပာလိုက္တဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာလွစြာေသာ သူ႔ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ က်မ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ မခ်ိၿပံဳးေလးသာ တံု႔ျပန္ႏိုင္ပါတယ္။ သူေျပာတာက မွားမွ မမွားဘဲကိုး။ တကယ္ေတာ့ … က်မ စာကို ေသခ်ာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ စာေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးခ်င္စိတ္က ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိေနေပမယ့္ လက္က ခ်မေရးျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ေတြးရမယ့္ အေတြးေတြ စိတ္ကူးေတြ က်မဆီ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ အျမီးအေမာက္ မတည့္တာေတြ ေန႔တိုင္းျမင္ေတြ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနေပမယ့္လို႔ အရင္လို ခ်ေရးဖို႔ရာ လက္တြန္႔ေနမိျပန္တယ္။
အရင္လို … ဟုတ္တယ္ … အရင္လို လို႔ပဲ ေျပာပါရေစေတာ့ … ။
အရင္တုန္းက … ဘေလာ့မွာ တေန႔တပုဒ္ ပို႔စ္ေတြ မွန္မွန္တင္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ေရႊေခတ္ကို က်မ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ျမင္သမွ်ေရး၊ ေတြးသမွ်တင္၊ အျမင္မတူရင္ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ အျပင္လူ တေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါေတြကို လာထိပါးရင္ ဝိုင္းဝန္းလို႔ ေဖးမ … နည္းပညာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ၾကံဳရင္ ကူညီၾက … အဲဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ ဆိုတာ ဘေလာ့ေလာကမွာ တကယ္ပဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မျမင္ဘူးဘဲ ခင္မင္တြယ္တာ ခဲ့ၾကတယ္၊ ကူညီ ေဖးမခဲ့ၾကတယ္၊ တေန႔တပုဒ္ ေရးေနက်သူ တေယာက္ တရက္ေလာက္ ပို႔စ္မတင္ရင္ ေနမေကာင္းလို႔လား … ဘာျဖစ္တာလဲ … စိတ္ပူၾက ေမးျမန္းၾကတယ္။ ၾကည္ႏူးစရာ အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။
***
ဘာလိုလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေရးခဲ့တာ ဒီေန႔ ဆိုရင္ ၈-ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ပါၿပီ။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၃၀ ရက္ေန႔က စတင္ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ “ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ” ဘေလာ့ေလး ၈-ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာဟာ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ပါဘူး။ အရင္လို တေန႔တပုဒ္ ေရးဖို႔ ေနေနသာသာ တလတပုဒ္လဲ မေရးျဖစ္ေတာ့ … လာလည္သူ က်ဲေတာက္ေတာက္ နဲ႔ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ပို႔စ္ေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္လဲ အားမရ။ အားမရသည့္တိုင္ေအာင္ အားလဲ မထုတ္မိ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပလို႔ေပါ့ … ။
"ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔" … အဲဒါကေတာ့ အမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ပါ။
"မအားလို႔" … ဒါက ဒုတိယ အမ်ားဆံုး ..
စေရးခါစ အခ်ိန္ကလဲ ကြန္နက္ရွင္က မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလ ဘေလာ့ေပ့ခ်္ေတြ ဘန္းထားတာ ခံရလို႔ ေက်ာ္ရ ခြရ ပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အလုပ္လဲ လုပ္ေနတာပါပဲ။ ခုေလာက္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ တာဝန္မႀကီးဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႔လနဲ႔ တေန႔တပုဒ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရးျပီး တင္ခဲ့တယ္။ ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ေတြးမိတိုင္း ေရး၊ ေရးမိတိုင္း တင္နဲ႔ ကိုယ့္လက္ကို မထိမ္းခ်ဳပ္မိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္ဘေလာ့ ဖတ္သူမ်ားလာေတာ့ (အဟဲ အဲလိုထင္တာပဲေလ) ကိုယ့္လက္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္လာ မိတယ္။ အေရးအသား၊ စာလံုးေပါင္း၊ စာအက် အေပါက္ကအစ ဂ႐ုစိုက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ခ်င္ ျပန္လည္ မွ်ေဝခ်င္တဲ့ ေရွးျမန္မာ စာေပေတြလဲ အလ်ဥ္းသင့္သလို တင္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း … ေဖ့စ္ဘြတ္ႀကီး သံုးစြဲသူမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် ဘေလာ့ရဲ႕ အခန္းက႑က ေမွးမွိန္လာခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ဘေလာ့ကို ပိတ္လိုက္တယ္၊ တခ်ဳိ႕ေတြက ရပ္လိုက္တယ္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရးတလွည့္ ရပ္တလွည့္။ က်မကေတာ့ တတိယလူ ဆိုပါေတာ့ … ။
အရင္ကေတာ့ ပိတ္ထားတာေတာင္ မရမက ေက်ာ္ခြၿပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့တယ္၊ ကြန္နက္ရွင္ ေႏွးေႏွးမွာ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တင္ခဲ့တယ္၊ အဂၤလန္ ေရာက္ခါစ ကြန္ပ်ဴတာ မဝယ္ႏိုင္ခင္မွာ ေက်ာင္းလိုင္ဘရီက စက္အစုတ္ေလးနဲ႔ ျမန္မာစာ မရမက ႐ိုက္ၿပီး တင္ခဲ့တယ္၊ တခါ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း အကူအညီေတာင္းၿပီး အသံဖိုင္ ပို႔လို႔တမ်ဳိး ဘားဂလစ္လို ေရးလို႔တဖံု သူတို႔ဆီပို႔ … သူတို႔က ျမန္မာလိုျပန္ပို႔တာကို ဘာတခုမွ မျမင္ရဘဲ မွန္းၿပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့တယ္။ (သူတို႔ဆိုတာ ကိုေစးထူးနဲ႔ ကိုရန္ေအာင္ပါ။ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။) အဲဒီတုန္းက အရမ္းခ်မ္းေအးတဲ့ အဂၤလန္ ေဆာင္းရာသီမွာ အပူေပးစက္ပိတ္ခ်ိန္ ေက်ာ္သည္ထိ လူတေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့ လိုင္ဘရီထဲ ဇြဲနပဲနဲ႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ထုံက်င္ တုန္ရင္စြာနဲ႔ ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီေလာက္ထိ ဘေလာ့ကို ခ်စ္ခဲ့ … စြဲလမ္းခဲ့ရတာပါ။
***
အခုေတာ့ … ေတြးမိတိုင္း ခ်မေရးျဖစ္သလုိ ေရးမိတိုင္းလဲ ဘေလာ့မွာ မတင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တင္မယ္စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးခဲ့ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕စာေလးေတြကို draft ထဲမွာပဲ သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့တယ္။
ပံုမွန္ တင္ေနမိတာကေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ႀကီးမွာေပါ့။ ကဗ်ာအတိုအစ၊ စာအတိုအစေတြ အပါအဝင္ ဆြမ္းခံသံဃာေတာ္ေတြလဲ မေနရ၊ သီလရွင္လဲ မေနရ၊ သစ္ပင္ေတြ ပန္းပြင့္ေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြ၊ ခ်က္သမွ် စားသမွ် ဟင္းပြဲေတြလဲ မေနရ အကုန္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး တင္ေနမိေတာ့တာပဲ။ အရင္က ဘေလာ့မွာမွ တေန႔ တပုဒ္ပဲ တင္ျဖစ္တာ ေဖ့ဘြတ္က်ေတာ့ တေန႔ တပုဒ္မကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လဲ ေခတ္ႀကီးကိုက အျမန္ေခတ္ ဆိုေတာ့ အျမန္ေတြး၊ အျမန္ေရး၊ အျမန္တင္၊ အျမန္ like ... ေနာက္ဆံုး အျမန္ေပ်ာက္ သြားၾကေတာ့ တာပါပဲ။
ဆိုေတာ့ … အျမန္ေရး အျမန္တင္တဲ့ အတိုအစ စာေတြ ကဗ်ာေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တင္သမွ် ကဗ်ာေတြ စာေတြတိုင္း ဘေလာ့ဆီ မေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔က်ေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေတြးရမယ္ … ေရးရမယ္မဟုတ္လား။ အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိဘူး၊ အရင္ေလာက္ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ က်မက ကြန္နက္ရွင္ကို အေၾကာင္းျပ၊ အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပရင္း စာေရးဖို႔ လက္ေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနသလို တျဖည္းျဖည္း ဘေလာ့နဲ႔ ေဝးေဝးသြားခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းအရာတခုရလို႔ ခ်ေရးျဖစ္ရင္ေတာင္ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ဘူး။ အရင္လို လက္က ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ မထြက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ပို႔စ္ေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး … ။
က်မ စာမေရးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား …. ။ တခါတခါေတာ့ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ ေတြးမိတယ္။ ျပန္ေရးခ်င္လို႔ ပို႔စ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ၿပီး မုဒ္သြင္းလဲ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။
က်မ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ က်မ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ … သူတို႔ကို သင္ဖို႔ စာေတြရယ္ … စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေတြရယ္ … ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ေျဖရွင္းေနရတဲ့ ျပႆနာေတြရယ္ … ဒါေတြနဲ႔ ပိတ္ဖုံးၿပီး အေတြးေတြ မရေတာ့ဘူး … အေရးေတြ မလွေတာ့ဘူး … ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ။
ဒါေၾကာင့္ အစမွာ သူႀကီးေျပာခဲ့သလို အရင္ကေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ က်မ လက္ခံပါတယ္။ သူႀကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္က က်မကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္သလိုပဲ … ၿပီးေတာ့ တီတင့္ရဲ႕ tag ကလဲ က်မကုိ စာေရးဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔မို႔ သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကပါ။ ၿပီးေတာ့ … အရင္လို မေတြးႏိုင္ မေရးႏိုင္ေတာ့တဲ့ က်မကို နားလည္စြာ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါေတာ့ … ။
***
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာဝီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၄
၂၃း၅၁ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)
