အနမ္းေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေျပေလ်ာ့ေစသလို ေပြ႔ဖက္ျခင္းဟာ ေသာကေတြကို ေျဖသိမ့္ေစသတဲ့ … ။ ဟုတ္ပါ့မလား … က်မမွာ သံသယတပိုင္းတစနဲ႔ … ။
***
အနမ္းပြင့္ေလးေတြဟာ က်မတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ မထူးဆန္းခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖက အေမအပါအ၀င္ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ တယုတယ အျမဲတမ္း ေမႊးေမႊးေပးေနက်၊ က်မတို႔ကလည္း အေဖနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ ပါးျပင္ေတြကို တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းေနက်။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ထံုလႊမ္းတဲ့ မိသားစု အနမ္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တဲ့ က်မဟာ အေနာက္တိုင္းက ေပြ႔ဖက္ နမ္း႐ႈံ႕ျခင္းေတြကိုေတာ့ ႐ုတ္တရက္ စိမ္းသက္ေနခဲ့တယ္။ မိသားစု၀င္ မဟုတ္တဲ့ က်ား-မ မေရြး ရင္ခ်င္းအပ္ေပြ႔ဖက္ၿပီး ပါးခ်င္းကပ္ နမ္း႐ႈံ႕တဲ့ အေလ့အထမွာ ေနသားမက်ခဲ့ဘူး။ က်မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာမႈ ျမန္မာဓေလ့နဲ႔ မနီးစပ္လွတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံ မဟုတ္လား။
က်မ ဘိလပ္ကို စေရာက္ေတာ့ မန္ခ်က္စတာ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ အမလတ္ အမ်ဳိးသား ဥေရာပသားႀကီးက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ၀မ္းသာအယ္လဲ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လက္ႀကီးကားလာေပမဲ့ ဒီယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္တဲ့က်မ ေနာက္တြန္႔ရင္း အသာေရွာင္လႊဲခဲ့မိတယ္။ အားနာရေကာင္းမွန္းလဲ မသိခဲ့ပါဘူး။ ခင္မင္မႈအရပဲျဖစ္ျဖစ္ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အနမ္းနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ျခင္းေတြဟာ အမွန္တကယ္လိုအပ္လို႔လား … လို႔ ေတြးေနမိခဲ့ေသးတယ္။
ဘိလပ္မွာ ပထမဆံုး တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနရတာမို႔ကမၻာအႏွံ႔အျပားက လူေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရၿပီး သူ႔ဓေလ့ ကိုယ့္ဓေလ့ ရွင္းျပ ေျပာျပ ဖလွယ္ၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း ဒီအေလ့အထေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒီေပြ႔ဖက္နမ္း႐ႈံ႕မႈဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အထာမက်ခဲ့သလို ဒါဟာ လိုအပ္ခ်က္တခုလို႔လဲ မထင္ခဲ့မိဘူး။
***
က်မအမလတ္က အလုပ္ထဲမွာ စိတ္႐ႈပ္စရာတခုခုနဲ႔ ၾကံဳလာတဲ့ တရက္မွာေတာ့ … “နင္ ငါ့ကို ခဏေလာက္ ဖက္ထားေပးႏိုင္မလား” … လို႔ က်မဆီ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ…
“ေၾသာ္ … သူက ဥေရာသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အေနာက္တိုင္း အေလ့အထေတြ ႏွစ္သက္ေနၿပီထင္ရဲ႕” လို႔ ေတြးမိေပမဲ့ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေပြ႔ဖက္ေပးခဲ့တယ္။ က်မေပြ႔ဖက္အၿပီးမွာေတာ့ သူက စိတ္ေျပသြားသလို ၿပံဳးၿပီး ေက်းဇူးပဲလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္ပဲ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားသလား … က်မအေတြးထဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ပါပဲ။
တခါေတာ့ ဦးရီးေတာ္က သူ႔မိတ္ေဆြ လူျဖဴအဘိုးႀကီး တေယာက္နဲ႔ က်မကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအဘိုးႀကီးက က်မကို ဖက္ၿပီး ျပြတ္ခနဲ ပါးကိုနမ္းလိုက္ေတာ့ က်မမွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာမို႔ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ က်မၾကံဳေလ့ရွိတာက ေက်ာကိုသိုင္းဖက္ၿပီး ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးခ်င္းအပ္ ႏႈတ္ဆက္တာေလာက္ပဲေလ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအဘိုးႀကီးက ပါးကို ျပြတ္ခနဲေနေအာင္ နမ္းထည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားမိတာ အမွန္ပါပဲ။ လူခ်င္းခြါလိုက္ေတာ့ သူက ကိုယ့္သမီးတေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ၿပံဳးၿပီး က်မကို ၾကည့္တယ္။ ၾကင္နာတဲ့သူ႔မ်က္၀န္းနဲ႔ ခ်ဳိသာတဲ့ အျပံဳးေၾကာင့္ က်မရဲ႕ အံ့ၾသျခင္းေတြ လြင့္စင္သြားၿပီး သူ႔ကိုလႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပန္လည္ျပံဳးျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
***
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေက်ာင္းမွာ အေဆာင္မွာ တစိမ္းတရံစာေတြနဲ႔ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ အေလ့အထကို အသားမက်တက်အခ်ိန္ … ။
မိသားစုရဲ႕ အေ၀းက University of Huddersfield ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ က်မ ေက်ာင္းစတက္ရၿပီး ကိုယ္အကၽြမ္းမ၀င္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ သင္ယူရခ်ိန္မွာ စိတ္ေတြ အျမဲ ႐ႈပ္ေထြး ေနခဲ့တာမို႔ ေက်ာင္းမေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စာေတြက အျမဲခက္ေနတယ္၊ တကၠသိုလ္စတိုင္ စာသင္တာမို႔ ဘာမွလဲ နားမလည္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းလဲ မ်ားမ်ားစားစားမရွိတဲ့ က်မက အတန္းထဲမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ေပါ့။ မႏွစ္သက္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ေနရေပမဲ့ က်မခ်စ္တဲ့ ဆရာမ ခရစ္စတင္းရဲ႕ Taxation ဘာသာရပ္ကိုေတာ့ က်မက ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်တယ္။ တျခားဘာသာေတြမွာ အမွတ္နည္းေပမဲ့ Tax ကိုေတာ့ က်မက စာမွန္မွန္လုပ္ခဲ့တာမို႔ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ တရက္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ စစ္တဲ့ progress test တခု ေျဖရတယ္။ တကယ့္ exam situation အတိုင္း ေျဖရတာမို႔ ေသခ်ာလဲ စာဖတ္ထားခဲ့တယ္၊ ေျဖၿပီးေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖႏိုင္တယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း အမွတ္လဲ ထြက္လာေရာ ေအာင္မွတ္ရဖို႔ ၄ မွတ္ေလာက္ လိုေနတယ္။
ကိုယ့္အေျဖလႊာ ကိုယ္ၾကည့္ၿပီး က်မစိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသြားလိုက္တာ … အားငယ္သြားလိုက္တာ … ေသခ်ာဖတ္ထားပါရက္နဲ႔ … ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္လိုက္တာ။ တကယ့္စာေမးပြဲႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲ တႏုံ႔ႏံု႔ ခံစားရင္း စာၾကည့္တိုက္ကို သြားေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္း အာဖရိကန္သူ ဂ်ဴလီနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူနဲ႔က်မက အတူစာၾကည့္ေနက်။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ … ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပရင္း ၀မ္းနည္းလာၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားက အလိုလိုထြက္သြားမိတဲ့ စကားက …
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို ဖက္ထားေပးပါ ဂ်ဴလီရယ္”
က်မစကား အဆံုးမွာ ဂ်ဴလီက ေျခတလွမ္းေရွ႕တိုးၿပီး က်မတကိုယ္လံုးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိုင္းဖက္ရင္း ပါးခ်င္းအပ္လို႔ အနမ္းေလးေတြ ေပးတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း ၀၀ျဖိဳးျဖိဳးမို႔ ေထြးဖက္ထားတဲ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ က်မက အိ၀င္နစ္ျမဳပ္ေနသလိုပဲ၊ ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ဂ်ဴလီက က်မေက်ာကို ညင္ညင္သာသာေလး တယုတယ ပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေႏြးေထြး လံုျခံဳမႈရွိသြားသလို အားရွိသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေက်းဇူးပါ ဂ်ဴလီ … ။
***
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေပြ႔ဖက္နမ္း႐ႈံ႕ျခင္းမွာ စိတ္မသိုးမသန္႔ မျဖစ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒါဟာ တခါတရံမွာ လိုအပ္တယ္လို႔လဲ နားလည္လာခဲ့တယ္။ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ရွက္ရြံ႕မိလို႔ေပါ့။ အနမ္းေတြကို မယဥ္ပါးစဥ္က ေက်ာင္းမွာ Yoga သင္ေပးတဲ့ ဘရာဇီးသူ မမအစ္ဇဘယ္လ္ ရွင္းျပဖူးတာ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။
“အနမ္းက အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ေလ … ေမရဲ႕ … မိသားစုအနမ္း၊ သူငယ္ခ်င္းအနမ္း၊ သမီးရည္းစား လင္မယားအနမ္း၊ ထံုးတမ္းစဥ္လာအနမ္း၊ သံခင္း တမန္ခင္း အနမ္းေတြရွိသလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအနမ္း၊ ေလးစားျခင္းအနမ္း၊ ဂုဏ္ျပဳအနမ္း၊ ႏွစ္သိမ့္အနမ္းနဲ႔ ေခၽြးသိပ္အနမ္းေတြလဲ ရွိေသးတယ္ …
“ေသြးသားမေတာ္စပ္တဲ့ အနမ္းဆိုတိုင္း ညစ္ညမ္းတာ မဟုတ္ဘူး ေမ … အနမ္းေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈကို ေျပေလ်ာ့ေစသလို ေပြ႔ဖက္ျခင္းဟာ ေသာကေတြကို ေျဖသိမ့္ေစတယ္ …”
***
မေန႔က ႐ုပ္သံကေန ဖ်တ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ အနမ္းကေတာ့ ေမတၱာတရားရယ္ ေလးစားမႈရယ္ ဂုဏ္ျပဳျခင္းေတြ ေရာယွက္ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ဂႏၴ၀င္အနမ္း သမိုင္း၀င္အနမ္းလို႔ ဆိုရေလမလားဘဲ၊ မလိုသူ တခ်ဳိ႕က အမနာပ ေျပာၾကေပမဲ့ ဒီအနမ္းပြင့္ေလးေတြအတြက္ က်မကေတာ့ ဂုဏ္ယူစြာ ေက်နပ္စြာ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၊ ၁၁၊ ၁၂
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၂း၅၄ နာရီ
