“ဆံုေတြ႔ၾကတဲ့အခါ”
ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခါ …
ေ၀ဒနာေတြ သက္သာ
ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္း
သတင္းေတြ ဖလွယ္
ရယ္သံေတြ ေ၀စည္
တူစံုညီ လက္တြဲ
တသားထဲ စုေ၀း
မီးပံုေလး နံေဘးမွာ
ဂီတသံ သာသာနဲ႔
ျမဴးထူးစြာ ေပ်ာ္ၾကစို႔ … ။ … ။
***
ဦးရီးေတာ္ႏွင့္အတူ အေဖနဲ႔အေမကို ေတြ႔ဖို႔အသြား
ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခါ …
ေ၀ဒနာေတြ သက္သာ
ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္း
သတင္းေတြ ဖလွယ္
ရယ္သံေတြ ေ၀စည္
တူစံုညီ လက္တြဲ
တသားထဲ စုေ၀း
မီးပံုေလး နံေဘးမွာ
ဂီတသံ သာသာနဲ႔
ျမဴးထူးစြာ ေပ်ာ္ၾကစို႔ … ။ … ။
***
ဦးရီးေတာ္ႏွင့္အတူ အေဖနဲ႔အေမကို ေတြ႔ဖို႔အသြား
အေဖနဲ႔ အေမ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ရက္ေန႔က အမလတ္နဲ႔ အတူ ဒီကို ေရာက္လာၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြ အလုပ္လုပ္ရတာမို႔ က်မက သြားမႀကိဳႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက က်မနဲ႔ မိုင္ ၁၄၀ နီးပါးေလာက္ ေ၀းတဲ့ အမလတ္အိမ္မွာ ေနတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားမေတြ႔ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္က အေတာ္ဆိုးတာပဲ၊ ၄ ႏွစ္တာ ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ အေဖ့ကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သြားႀကိဳခ်င္ေပမဲ့ ဆႏၵေတြ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ အမလတ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္ရွိတဲ့ ဦးရီးေတာ္က အဂၤါေန႔မွာ သူ႔အိမ္ျပန္သြားေပမဲ့ က်မက ဒီတပတ္ ေက်ာင္းမတက္ရဘူးဆိုေတာ့ ေနခဲ့လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ေသာၾကာေန႔အထိပါပဲ၊ စေန တနဂၤေႏြဆို အလုပ္ျပန္လုပ္ရအံုးမွာမို႔ ဒီထက္ပိုေနလို႔လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ျပန္ရမယ္။
အေဖေရာ အေမပါ ေန႔နဲ႔ည မွားေနၾကတုန္းပဲ။ ျမန္မာျပည္ အခ်ိန္အတိုင္း အိပ္ၾက၊ စားၾကျဖစ္ေနတယ္။ က်မပါ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေရာေယာင္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ လြဲကုန္တယ္။ အေဖက ေနေကာင္းက်န္းမာေပမဲ့ အေမက အဲဒီဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အနားမွာပဲေနၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုေပး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရတယ္။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းတယ္။ က်မကလဲ အနားမွာ ေနေပးခ်င္တယ္၊ အေဖနဲ႔အေမကလဲ က်မကို သူတို႔အနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရမယ့္ က်မရဲ႕ စာေမးပြဲကလဲ ျပန္ဖို႔ကို တြန္းအားေပးေနတယ္။ စာဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ေသတၱာနဲ႔ တလံုုးသယ္လာေပမဲ့ တပုဒ္တေလကလြဲၿပီး မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ဖတ္ျဖစ္မလဲ ၄ ႏွစ္တာအတြက္ စကားေတြ အတိုးခ်ၿပီး ေျပာေနၾကတာ ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္ဘူးေလ။
***
ႏို၀င္ဘာလက အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ အမွတ္တရ လတလေပါ့။ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ လ-က ႏို၀င္ဘာေပမဲ့ ရက္ကို က်မတို႔ အျငင္းပြါးေနၾကတယ္။ က်မက ၇ ရက္လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက ၃ ရက္တဲ့ … အေဖကေတာ့ ၂၉ ရက္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ သိထားတာက ႏို၀င္ဘာလ ၇ ရက္နဲ႔ ၂၉ ရက္ေန႔ပါပဲ။ ၇-ရက္ေန႔မွာ အေမက အေဖ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တယ္၊ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္တယ္၊ အဲဒီလို သိထားခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အေမကေျပာတယ္၊
“အေမ့ဘ၀တခုလံုး ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ၊ အေမ ဘယ္ေမ့မွာလဲ …” တဲ့။
“တကယ္က ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္မွာ အေမ့ကို အေဖက ခိုးေျပးခဲ့တာ၊ ၇ ရက္မွာ ႐ံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ျပန္ေခၚၿပီး ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ”
အေမက အဲဒီလိုရွင္းျပေတာ့ အေဖက ဟုတ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံပါတယ္။ က်မတို႔က လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔နဲ႔ ဧည့္ခံပြဲေန႔ကိုသာ မွတ္ထားမိၾကတာ ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင္ ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္ေန႔ (ဒီေန႔က) အေမနဲ႔ အေဖ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့ၾကတာ ၄၇ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေမးေတာ့ အေမက ဘုရားကို သစ္သီးပန္းကပ္ခ်င္တာပါပဲ လို႔ေျပာတယ္။ အမလတ္က မေန႔က အလုပ္ကအျပန္ အေမလိုခ်င္တာေတြ ၀င္၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ေပးၿပီး အေမနဲ႔ အေဖ အတူ ဘုရားကန္ေတာ့ၾကတယ္။
အမလတ္က အိမ္ေျပာင္းခါစမို႔ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ မစံုလင္ေသးဘူး။ သူ႔အိမ္က ဘုရားခန္းေလးမွာ ဘုရားကန္ေတာ့ေနၾကတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို ၾကည့္ရင္း ပါရမီျဖည့္ဘက္ ဆိုတဲ့စကားကို အထူးစဥ္းစားမိတယ္။ အေဖ့အတြက္ အေမဟာ ၄၇ ႏွစ္လံုးလံုး ပါရမီအတူ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္း တေယာက္ပဲ။ ခင္ပြန္းကို ပါရမီျဖည့္သလို သားသမီး ၄ ေယာက္ အတြက္လည္း အေမပင္ပန္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေမ့က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းရွာဘူး။ ဆီးခ်ဳိ ေသြးတိုး ႏွလံုး ေရာဂါေတြ ဖိစီးလို႔ အေမဟာ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးကူေနရၿပီ။ ၂၀၀၈ ေမလတုန္းက အေမဒီကို တေခါက္လာစဥ္ကနဲ႔ေတာင္ အခုနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ အေမအေတာ္ေလး အရြယ္က်သြားၿပီ။ အေမ့ကို ဖက္ရတာလဲ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေမ့အသားအေရေတြ ေပ်ာ့တြဲၿပီး အားနည္းေနသလိုပဲ။
အေဖကေတာ့ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးကလြဲလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့ အေဖ့ကို က်မက အခ်ိန္ရခိုက္ အသံသြင္းေပးဖို႔ ပူဆာမိေသးတယ္။ အေဖကလဲ လည္ေခ်ာင္းရွင္းေအာင္ ေရေႏြးနဲ႔ ဇာပ်ံေလး လ်က္ဆား စားၿပီး ေန႔လည္ ဘယ္သူမွမရွိတုန္း က်မလိုခ်င္တဲ့ အသံဖိုင္ေတြ သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မလဲ ဟက္ဖုန္းေတြ မိုက္ေတြ ပါမလာလို႔ အသံအရည္အေသြးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔ အေဖနဲ႔ ခြဲေနခ်ိန္မွာ က်မ အထပ္ထပ္ ျပန္နားေထာင္ဖို႔ ဆိုပါေတာ့။ အေဖ အျမဲဘုရားရွိခိုးေနက် … က်မနားစြဲေနတဲ့ ဘုရားရွိခိုးေတြပါ။ အဲဒီဘုရားရွိခိုးေတြရဲ႕ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွပဲ အေဖ့ကို ေသခ်ာေမးၿပီး တင္ေပးပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ စာေမးပြဲ အရမ္းနီးေနၿပီမို႔ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွ ဘေလာ့ရြာထဲ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့မယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁
၂၃း၃၀ နာရီ
(၁)
(၂)
(၃)
(၄)
အေဖေရာ အေမပါ ေန႔နဲ႔ည မွားေနၾကတုန္းပဲ။ ျမန္မာျပည္ အခ်ိန္အတိုင္း အိပ္ၾက၊ စားၾကျဖစ္ေနတယ္။ က်မပါ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေရာေယာင္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ လြဲကုန္တယ္။ အေဖက ေနေကာင္းက်န္းမာေပမဲ့ အေမက အဲဒီဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အနားမွာပဲေနၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုေပး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရတယ္။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းတယ္။ က်မကလဲ အနားမွာ ေနေပးခ်င္တယ္၊ အေဖနဲ႔အေမကလဲ က်မကို သူတို႔အနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရမယ့္ က်မရဲ႕ စာေမးပြဲကလဲ ျပန္ဖို႔ကို တြန္းအားေပးေနတယ္။ စာဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ေသတၱာနဲ႔ တလံုုးသယ္လာေပမဲ့ တပုဒ္တေလကလြဲၿပီး မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ဖတ္ျဖစ္မလဲ ၄ ႏွစ္တာအတြက္ စကားေတြ အတိုးခ်ၿပီး ေျပာေနၾကတာ ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္ဘူးေလ။
***
ပံု (၁) သားသမီးေတြ မရခင္ အေမနဲ႔အေဖ၊ ပံု (၂) အမႀကီးေမြးၿပီး အေမနဲ႔အေဖ
ႏို၀င္ဘာလက အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ အမွတ္တရ လတလေပါ့။ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ လ-က ႏို၀င္ဘာေပမဲ့ ရက္ကို က်မတို႔ အျငင္းပြါးေနၾကတယ္။ က်မက ၇ ရက္လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက ၃ ရက္တဲ့ … အေဖကေတာ့ ၂၉ ရက္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ သိထားတာက ႏို၀င္ဘာလ ၇ ရက္နဲ႔ ၂၉ ရက္ေန႔ပါပဲ။ ၇-ရက္ေန႔မွာ အေမက အေဖ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တယ္၊ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္တယ္၊ အဲဒီလို သိထားခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အေမကေျပာတယ္၊
“အေမ့ဘ၀တခုလံုး ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ၊ အေမ ဘယ္ေမ့မွာလဲ …” တဲ့။
“တကယ္က ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္မွာ အေမ့ကို အေဖက ခိုးေျပးခဲ့တာ၊ ၇ ရက္မွာ ႐ံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ျပန္ေခၚၿပီး ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ”
အေမက အဲဒီလိုရွင္းျပေတာ့ အေဖက ဟုတ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံပါတယ္။ က်မတို႔က လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔နဲ႔ ဧည့္ခံပြဲေန႔ကိုသာ မွတ္ထားမိၾကတာ ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင္ ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္ေန႔ (ဒီေန႔က) အေမနဲ႔ အေဖ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့ၾကတာ ၄၇ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေမးေတာ့ အေမက ဘုရားကို သစ္သီးပန္းကပ္ခ်င္တာပါပဲ လို႔ေျပာတယ္။ အမလတ္က မေန႔က အလုပ္ကအျပန္ အေမလိုခ်င္တာေတြ ၀င္၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ေပးၿပီး အေမနဲ႔ အေဖ အတူ ဘုရားကန္ေတာ့ၾကတယ္။
အမလတ္က အိမ္ေျပာင္းခါစမို႔ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ မစံုလင္ေသးဘူး။ သူ႔အိမ္က ဘုရားခန္းေလးမွာ ဘုရားကန္ေတာ့ေနၾကတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို ၾကည့္ရင္း ပါရမီျဖည့္ဘက္ ဆိုတဲ့စကားကို အထူးစဥ္းစားမိတယ္။ အေဖ့အတြက္ အေမဟာ ၄၇ ႏွစ္လံုးလံုး ပါရမီအတူ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္း တေယာက္ပဲ။ ခင္ပြန္းကို ပါရမီျဖည့္သလို သားသမီး ၄ ေယာက္ အတြက္လည္း အေမပင္ပန္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေမ့က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းရွာဘူး။ ဆီးခ်ဳိ ေသြးတိုး ႏွလံုး ေရာဂါေတြ ဖိစီးလို႔ အေမဟာ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးကူေနရၿပီ။ ၂၀၀၈ ေမလတုန္းက အေမဒီကို တေခါက္လာစဥ္ကနဲ႔ေတာင္ အခုနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ အေမအေတာ္ေလး အရြယ္က်သြားၿပီ။ အေမ့ကို ဖက္ရတာလဲ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေမ့အသားအေရေတြ ေပ်ာ့တြဲၿပီး အားနည္းေနသလိုပဲ။
အေဖကေတာ့ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးကလြဲလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့ အေဖ့ကို က်မက အခ်ိန္ရခိုက္ အသံသြင္းေပးဖို႔ ပူဆာမိေသးတယ္။ အေဖကလဲ လည္ေခ်ာင္းရွင္းေအာင္ ေရေႏြးနဲ႔ ဇာပ်ံေလး လ်က္ဆား စားၿပီး ေန႔လည္ ဘယ္သူမွမရွိတုန္း က်မလိုခ်င္တဲ့ အသံဖိုင္ေတြ သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မလဲ ဟက္ဖုန္းေတြ မိုက္ေတြ ပါမလာလို႔ အသံအရည္အေသြးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔ အေဖနဲ႔ ခြဲေနခ်ိန္မွာ က်မ အထပ္ထပ္ ျပန္နားေထာင္ဖို႔ ဆိုပါေတာ့။ အေဖ အျမဲဘုရားရွိခိုးေနက် … က်မနားစြဲေနတဲ့ ဘုရားရွိခိုးေတြပါ။ အဲဒီဘုရားရွိခိုးေတြရဲ႕ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွပဲ အေဖ့ကို ေသခ်ာေမးၿပီး တင္ေပးပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ စာေမးပြဲ အရမ္းနီးေနၿပီမို႔ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွ ဘေလာ့ရြာထဲ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့မယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁
၂၃း၃၀ နာရီ
(၁)
(၂)
(၃)
(၄)
