က်မဘေလာ့ကို လာေရာက္လည္ပတ္ ဖတ္ရႈသူမ်ားကို တခုေလာက္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အခု ပို႔စ္ေတြ ျပန္တင္ေနတာဟာ အိမ္နဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ရလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မေရးရ မေနႏိုင္လို႔ ေရးထားတာေလးေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ တင္ခ်င္တာေလးေတြ ရွိေနလို႔ သိခါမွ သိေရာ .. ဆူလည္း ခံလိုက္မယ္ဆိုျပီး တင္ေနမိတာပါ။
တင္သာတင္ရတယ္၊ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဟိုတခါကတည္းက အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ ရပ္လိုက္ျပီး အီးေမးလ္ေတာင္ အမက တာ၀န္ယူျပီး စစ္ေပးေနတာပါ။ သူ႔အိမ္က ကြန္ပ်ဴတာကိုလည္း က်မ သံုးမရေအာင္ ပါ့စ္ေ၀လုပ္လိုက္တယ္၊ ဦးရီးေတာ္ အိမ္က အင္တာနက္ကလည္း ဖုန္းလိုင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတာမို႔ သံုးသမွ် ဖုန္းေဘလ္လာရင္ အကုန္ေပၚတာနဲ႔ ေနာက္ မသံုးရဲေတာ့ပါဘူး။
အေရးအေၾကာင္းဆို လိုင္ဘရီမွာ သြားသံုးလို႔ ခြင့္ေပးထားတာနဲ႔ အခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ျပီး တေန႔ ၁-နာရီ အခမဲ့ သံုးခြင့္ရတဲ့ အိမ္နားက လိုင္ဘရီမွာပဲ သြားသံုးေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ နာရီပိုသံုးရင္ ၁-နာရီကို ၁ က်ပ္ ခြဲ ေပးရမွာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မရွာႏိုင္ေသးတဲ့ က်မ ၁-နာရီ ၁ က်ပ္ခြဲလည္း မသံုးရဲပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အလကားရတဲ့ ၁-နာရီေလးမွာ ေမးလ္ အျမန္စစ္၊ စာအျမန္ရိုက္ျပီး တင္ရတာမို႔ တခ်ဳိ႕စာေတြလည္း သိပ္ စိတ္တိုင္းမက်လွပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ဘေလာ့မွလည္း မဖတ္ႏိုင္၊ ကြန္မန္႔ေတြလည္း မျပန္ႏိုင္တာမို႔ တာ၀န္မေက်သလိုလည္း ခံစားေနရပါတယ္။
အခု ဒီပို႔စ္က က်မရဲ႕ ၃၉၉ ခုေျမာက္ ပို႔စ္ပါ။ က်မ စဥ္းစားထားတာက ၄၀၀ ျပည့္အထိ တင္ျပီးရင္ ခဏ ျပန္နားဦးမလို႔ပါပဲ။ မနားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး စာေမးပြဲ ေျဖရဦးမွာမို႔ပါ။ စာေမးပြဲေလး ေအာင္သြားရင္ေတာ့ က်မ အမနဲ႔ ညွိျပီး စာျပန္ေရးလို႔ရေအာင္ ၾကံပါဦးမယ္။ ေရးခ်င္တာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေမ့မသြားေအာင္ သြားသမွ် ေနရာေတြ ဓာတ္ပံုရိုက္သိမ္း၊ စာေတြကို ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေတးမွတ္ထားရပါတယ္။ (ဒုကၡက ႀကီးပါေပ့)
ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္မို႔ ... က်မ ဘေလာ့ကို လာေရာက္ လည္ပတ္သူ၊ ဖတ္ရႈၾကသူ၊ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးသြားၾကသူ အားလံုး က်မ တာ၀န္ မေက်ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ နားလည္ေပးၾကဖို႔ ဒီပို႔စ္နဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၁း၂၈ နာရီ
တင္သာတင္ရတယ္၊ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဟိုတခါကတည္းက အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ ရပ္လိုက္ျပီး အီးေမးလ္ေတာင္ အမက တာ၀န္ယူျပီး စစ္ေပးေနတာပါ။ သူ႔အိမ္က ကြန္ပ်ဴတာကိုလည္း က်မ သံုးမရေအာင္ ပါ့စ္ေ၀လုပ္လိုက္တယ္၊ ဦးရီးေတာ္ အိမ္က အင္တာနက္ကလည္း ဖုန္းလိုင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတာမို႔ သံုးသမွ် ဖုန္းေဘလ္လာရင္ အကုန္ေပၚတာနဲ႔ ေနာက္ မသံုးရဲေတာ့ပါဘူး။
အေရးအေၾကာင္းဆို လိုင္ဘရီမွာ သြားသံုးလို႔ ခြင့္ေပးထားတာနဲ႔ အခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ျပီး တေန႔ ၁-နာရီ အခမဲ့ သံုးခြင့္ရတဲ့ အိမ္နားက လိုင္ဘရီမွာပဲ သြားသံုးေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ နာရီပိုသံုးရင္ ၁-နာရီကို ၁ က်ပ္ ခြဲ ေပးရမွာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မရွာႏိုင္ေသးတဲ့ က်မ ၁-နာရီ ၁ က်ပ္ခြဲလည္း မသံုးရဲပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အလကားရတဲ့ ၁-နာရီေလးမွာ ေမးလ္ အျမန္စစ္၊ စာအျမန္ရိုက္ျပီး တင္ရတာမို႔ တခ်ဳိ႕စာေတြလည္း သိပ္ စိတ္တိုင္းမက်လွပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ဘေလာ့မွလည္း မဖတ္ႏိုင္၊ ကြန္မန္႔ေတြလည္း မျပန္ႏိုင္တာမို႔ တာ၀န္မေက်သလိုလည္း ခံစားေနရပါတယ္။
အခု ဒီပို႔စ္က က်မရဲ႕ ၃၉၉ ခုေျမာက္ ပို႔စ္ပါ။ က်မ စဥ္းစားထားတာက ၄၀၀ ျပည့္အထိ တင္ျပီးရင္ ခဏ ျပန္နားဦးမလို႔ပါပဲ။ မနားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး စာေမးပြဲ ေျဖရဦးမွာမို႔ပါ။ စာေမးပြဲေလး ေအာင္သြားရင္ေတာ့ က်မ အမနဲ႔ ညွိျပီး စာျပန္ေရးလို႔ရေအာင္ ၾကံပါဦးမယ္။ ေရးခ်င္တာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေမ့မသြားေအာင္ သြားသမွ် ေနရာေတြ ဓာတ္ပံုရိုက္သိမ္း၊ စာေတြကို ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေတးမွတ္ထားရပါတယ္။ (ဒုကၡက ႀကီးပါေပ့)
ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္မို႔ ... က်မ ဘေလာ့ကို လာေရာက္ လည္ပတ္သူ၊ ဖတ္ရႈၾကသူ၊ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးသြားၾကသူ အားလံုး က်မ တာ၀န္ မေက်ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ နားလည္ေပးၾကဖို႔ ဒီပို႔စ္နဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၁း၂၈ နာရီ
တစစီ ကြဲေနတဲ့ ပန္းကန္ကြဲအပံုနား ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်ရင္း ညစ္ညဴးတဲ့စိတ္၊ ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ရင္း