ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုရားခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ဘုရားခန္းက အရင္နဲ႔မတူဘဲ ပိုၿပီး သပၸါယ္ေအာင္ အမႀကီးက ျပင္ဆင္ထားတာမို႔ ၾကည္ညိဳ ညြတ္ႏူးဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားကန္ေတာ့ရင္း ရတနသုတ္ထဲက …
“၀နပၸဂုေမၺ ယထ ဖုႆိတေဂၢ၊ ဂိမွာန မာေသ ပဌမသၼႎ ဂိေမွ”
“ေႏြဥတု၏အစျဖစ္ေသာ တန္ခူးလ၏ ပင္လံုးကြၽတ္ပြင့္ေသာ ေတာအုပ္သည္ က်က္သေရရွိ၍ တင့္တယ္သကဲ့သို႔ …”
ဆိုတဲ့ စာသားေလး စိတ္ထဲက ေရရြတ္ပူေဇာ္မိပါေသးတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေနာက္ခံ မွန္ျပတင္းကေန ျမင္ေနရတဲ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြကလည္း ေနာင္ပြင့္ေတာ္မူမယ့္ အရိေမတၱယ်ဘုရား ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ သီတင္းသံုးေနသေယာင္ … ။
***
ဥၾသသံ …ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တရက္မနက္မွာ က်မအိပ္ခန္းေခါင္းရင္း ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးဆီက ဥၾသတြန္သံနဲ႔ အိပ္ရာ ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၉ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနေပါ့။ ၾကည္ႏူးစရာ သာယာလြန္းတဲ့ ဥၾသတြန္သံကို အိပ္ရာက မထေသးဘဲ နားေထာင္ရတာ အရသာရွိလြန္းလွတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ဘယ္ေလာက္ ပူျပင္းတယ္ေျပာေျပာ ဥၾသသံ ခ်ဳိခ်ဳိေလး ၾကားရတာနဲ႔တြင္ ေႏြမနက္ခင္းက အဓိပၸါယ္ ျပည့္စံုသြားၿပီေလ။
မနက္စာ စားေသာက္ၿပီး ခဏအၾကာ ျခံထဲဆင္းေတာ့ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမႀကီးေပၚက ဥၾသသံ ထပ္ၾကားရတယ္။ အဆက္မျပတ္ … ဆက္တိုက္ … ဆူညံ … က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဥၾသသံ … ။ က်မလန္႔သြားၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ နားကို ပိတ္လိုက္မိသလား မသိဘူး။ အဲဒီအသံကို က်မ မုန္းတယ္ … ေၾကာက္တယ္ … ။ ဟုတ္တယ္ … အဲဒီဥၾသသံက ေႏြရာသီဆိုရင္ က်မတို႔ကို ေျခာက္လွန္႔တတ္တဲ့ မီးသတ္ကား ဥၾသသံပါပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ မီးေလာင္ေနသလဲလို႔ မီးသတ္ကား သြားရာဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သတၱ၀ါေတြ ေဘးရန္ကင္းေ၀းဖို႔သာ စိတ္ညႊတ္ ဆုေတာင္းလိုက္မိတယ္။
အဲဒီေန႔ကစလို႔ ေရာက္ခါစ တပတ္မွာ မီးသတ္ကားဥၾသသံ မၾကားရတဲ့ ေန႔ရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ အနည္းဆံုး တပတ္တခါေလာက္ ၾကားေနရေသးတယ္။ တခါဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီး တဘက္ျခမ္းမွာ ကားေတြပိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ မီးသတ္ကားႀကီး ႏွစ္စီးက ဆူဆူညံညံ ဥၾသဆြဲၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ကားေတြက မီးသတ္ကားကို လမ္းဖယ္ေပးဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ တုတ္တုတ္ လႈပ္လို႔ေတာင္ မရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး တဘက္လမ္းကေန လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းသြားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ လမ္းတဘက္ျခမ္းမွာ ကားရွင္းေနလို႔သာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
ငွက္ဥၾသက သာေတာင့္သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ေႏြဦးရဲ႕ ဂီတသံ …
စက္ဥၾသကေတာ့ ထိတ္လန္႔ ရင္တုန္စရာ အမဂၤလာသံ …
ဒါေတြကို တၿပိဳင္နက္ ခံစားေစႏိုင္တဲ့ … က်မတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံ … ။
***
ရြာ႐ုိးကိုးေပါက္ …
.
အဲဒီေန႔ ညေနခင္း က်မ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်မကို ငယ္ငယ္က ထိမ္းေပးခဲ့တဲ့ ကရင္အမႀကီးနဲ႔ အတူေပါ့။ လမ္းတဖက္မွာ ဂ်ာနယ္သည္၊ ထီသည္ေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ အားလံုးထဲမွာေတာ့ အားကစား ဂ်ာနယ္က ထိပ္ဆံုးက ေျပးေနတုန္းလို႔ ထင္တာပဲ။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ နည္းနည္းပို ရလာတာနဲ႔အမွ် ဂ်ာနယ္ေတြကို လူေတြ ပိုစိတ္၀င္စားလာၾကသလို ပိုလဲေရာင္းရလာတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
.
သြားရင္းနဲ႔ တေနရာအေရာက္ လမ္းေဘး ဓာတ္တိုင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္ကို ေတြ႔ေတာ့ ေျပာင္းဖူး မီးသင္းနံ႔ကေလးက စားခ်င္စိတ္ကို ျမႇဴဆြယ္လာပါေရာ … ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ၀ယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေျပာင္းဖူးဖုတ္သည္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္မွာ လႊမ္းထားတဲ့ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ပုဆိုးစုတ္ပိုင္းနဲ႔ ေျပာင္းဖူးဖုတ္ တဖူးကို သုတ္ၿပီး လွမ္းေပးလိုက္တာ ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ နည္းနည္း သ႐ိုးသရီျဖစ္မိသား။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုင္ဂ်ီးနစ္ခ္ ေတြဘာေတြ က်မ မေတြးေတာ့ဘူး။ တဖူး ၃၀၀ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဖူး ဖုတ္ထားေပးပါ အျပန္၀င္ယူမယ္လို႔ မွာခဲ့လိုက္တယ္။ ဆက္သြားေတာ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းသည္ အဘြားႀကီး တေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ အသက္အေတာ္ႀကီးေနရွာၿပီ၊ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေတာင္းႀကီး ေခါင္းရြက္လို႔ လမ္းတကာလွည့္ ေရာင္းေနရတုန္း။ ေၾသာ္ ...သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားရဲ႕ မေသခ်ာတဲ့ ဘ၀ေတြ … ။
***
အမႈိက္ျပႆနာ …တခါတုန္းက
ေရးဖူးတဲ့ ေစ်းကေလးကို သြားဖို႔ ေဘးေလွခါးကေန တက္ၿပီးသြားတယ္။ ေလွခါးထိပ္ ေရာက္ေတာ့ အမႈိက္ပံုက ဆီးႀကိဳေနေလရဲ႕။ ၾကည့္ေလ အမႈိက္မပစ္ရဆိုတဲ့ သတိေပးစာသားေလးေတာင္ အမႈိက္ေတြၾကားထဲမွာ။ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ အမႈိက္ျပႆနာက အေတာ္ခက္တယ္။ အရင္တုန္းက အရပ္ထဲမွာ ေန႔လည္ခင္းဆို ကေလာင္ ကေလာင္နဲ႔ ေခါင္းေလာင္းေခါက္ၿပီး အမႈိက္ေတြလာသိမ္းတဲ့ အမႈိက္ကား ရွိတယ္။ ပိုက္ဆံလဲ ေပးစရာမလိုဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ တြန္းလွည္းနဲ႔ အမႈိက္ အမႈိက္လို႔ ေအာ္ၿပီး လာသိမ္းတဲ့ အမႈိက္လွည္းေတြ ရွိတယ္။ ၁၅ က်ပ္ ၂၀ ေပးရတာပဲ။ သူတို႔က အမႈိက္ေပးသူကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေသး။ အမႈိက္ထဲက ရတဲ့ ပုလင္းခြံ ဗူးခြံေတြ ျပန္ေရာင္းစားၾကေသးတာကိုး။ ခုေတာ့ အမႈိက္ကားလဲ မလာ၊ အမႈိက္လွည္းလဲ မလာဘူး။ ... ဆိုေတာ့ လူေတြကလဲ အမႈိက္ေတြ ေတြ႔ကရာေနရာ ပစ္ၾက ပံုၾကတယ္။
.
လမ္းမတန္း တေလွ်ာက္ လိေမၼာ္ေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ ျမဴနီစပယ္ ၀န္ထမ္းေတြ လက္အိတ္ေတြစြပ္ mask ေတြအုပ္ၿပီး တံျမက္စည္းလွည္းေနတာေတာ့ ေနရာတကာ ျမင္ရပါရဲ႕။ သူတို႔လွည္းထဲ အမႈိက္ထည့္ခ်င္ရင္ ၁၅၀ - ၂၀၀ ေလာက္ ေတာင္းသတဲ့။ တေန႔ ၂၀၀ ဆို တလ ၆၀၀၀ က်ပ္။ လူေတြက မေပးခ်င္/ႏိုင္ေတာ့ အဆင္ေျပသလို ပစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ခုေတာ့ အမႈိက္အိတ္ ဆိုတာေလးေတြ မိတ္ဆက္တယ္။ အစိုနဲ႔ အေျခာက္တဲ့။ မီးဖိုေခ်ာင္ထြက္ အမႈိက္က အစိုေပါ့ … အိတ္အျပာနဲ႔ ထည့္ရတယ္။ တျခားေျခာက္ေသြ႔တဲ့ အမႈိက္ေတြကိုေတာ့ အိတ္အစိမ္းနဲ႔ ထည့္ရတယ္။ အိတ္ ၅၀ ပါတဲ့ တထုတ္ကို ၁၃၀၀ က်ပ္ေပးရတယ္။ bin bag အိတ္မဲႀကီးေတြေလာက္ မႀကီးဘူး။ ခပ္ေသးေသးပဲ။ ႀကိဳးကေလးနဲ႔ စည္းရေသးတယ္။ အဲဒါကို အမႈိက္ကား ရပ္ထားတဲ့ဆီ သြားပစ္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုကရိကထ မခံႏိုင္သူကေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္း ပစ္ခ်င္သလို ပစ္ေနၾကဆဲပါပဲ။
***
ေစ်းထဲမွာ …
.
အမႈိက္ပံုကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကေလးဆီ ေရာက္တယ္။ အုန္းသီး ငွက္ေပ်ာသီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ဖီးၾကမ္း ငွက္ေပ်ာသီးတဖီး ၁၅၀၀ က်ပ္ဆိုလို႔ မ်ားလွခ်ည္လား လို႔ထင္မိေသးတယ္။ ႏွစ္ဖီးယူမယ္ ၂၄၀၀ ထားဆိုၿပီး ေစ်းဆစ္ေတာ့လဲ ရတာပါပဲ။ တဖီး ၁၂၀၀ ဆိုေတာ့ စတာလင္ေပါင္နဲ႔ဆို တေပါင္ပဲမို႔ တန္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ လက္ဖက္က တဆယ္သား ၈၀၀ က်ပ္၊ အေၾကာ္ဆံလဲ ၁၀၀၀ က်ပ္ေအာက္ မရွိဘူး။ ေတာင္ႀကီးပဲေၾကာ္ စားခ်င္တာနဲ႔ ၀ယ္ေတာ့ ၁၀၀၀ က်ပ္ပါပဲ။ ကတၱီပါဖိနပ္တရံ ၀ယ္ေတာ့ ၃၅၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟိုနားဒီနား သြားတာမို႔ တေသာင္းေလာက္ပဲ အိတ္ထဲ ထည့္လာတာ က်ေပ်ာက္သလိုပဲ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ က်မ အမလတ္ ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ၿပီး ျပန္ေရာက္တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အစစအရာရာ ေစ်းေတြႀကီးလြန္းလို႔ အဂၤလန္မွာ ငါ တႏွစ္ရွာတာ ျမန္မာျပည္ ျပန္သံုးရင္ တလေတာင္ ခံမွာ မဟုတ္ဖူးတဲ့။ ေသခ်ာတာေပါ့ ... အဲဒါ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ပါ။
***
ေပးစာ အပိုင္း (၂) ကို ဒီမွာ ခဏနားပါအံုးမယ္။ ဒီကေန႔ ပိေတာက္ပန္းေတြပြင့္လို႔ ေစ်းက၀ယ္ၿပီး ဘုရားတင္ျဖစ္တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြ လက္ေဆာင္အျဖစ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ အိမ္က ဘုရားခန္းမွာ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ လႊမ္းေနခဲ့တယ္။ ပိေတာက္ဆိုတာ သၾကၤန္ရဲ႕ သေကၤတ ျဖစ္သလို ျမန္မာရဲ႕ သေကၤတပဲမို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရျခင္းမွာ အႏွစ္သာရေတြ ျပည့္၀သလို ခံစားမိပါတယ္။
.
.
မၾကာခင္ က်ေရာက္ေတာ့မယ့္ သၾကၤန္ႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယမွာ က်မ သိေသာသူ မသိေသာသူ ... က်မကို သိေသာသူ မသိေသာသူ ... အားလံုး ေဘးရန္ကင္းကြာ ေအးခ်မ္းသာယာ ရွိပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၀ နာရီ
