ေနာက္ပူညစ္ရႈပ္ အျမဲေသရလတၱံ႕ ျဖစ္ပါေသာ အကြၽႏ္ုပ္သည္ …

ေတာင္းပန္ျခင္း
***
စိတ္ညစ္တယ္ … ။
လူတိုင္း ခဏခဏ ေျပာဖူးၾကတဲ့ စကားပါ။ က်မဆိုလည္း မၾကာခဏ ေျပာေနက်ေပါ့။
တစံုတခု အလိုမက်ရင္ … အလိုမျပည့္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစံုတေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ က်မတို႔ဟာ စိတ္ညစ္တတ္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္ျပီဆိုရင္ျဖင့္ က်မတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းမေနေတာ့ဘူး၊ ညစ္ႏြမ္းလို႔ေပါ့။
စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ ဂ်စ္တစ္တစ္ ညစ္တစ္တစ္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္သလို လုပ္မိတာေတြဟာလည္း အမွားမွား အယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
စိတ္ညစ္ေတာ့ အမွားေျပာမိ၊ အမွားလုပ္မိ၊ အဲဒီလို အမွားေတြ ေျပာမိ လုပ္မိေတာ့ ပိုစိတ္ညစ္ရ၊ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔စိတ္ေတြလည္း ျပန္လည္ၾကည္လင္လာဖို႔ ေ၀းစြ၊ ပိုပိုၿပီး ညစ္ေထးလာပါေရာလား။

မေန႔က တေန႔လံုး က်မ စိတ္ညစ္ေနပါတယ္။
မ်ားလြန္းနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ …ေႏွးလြန္းတဲ့ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ေၾကာင့္ပါ။ တေန႔ကလည္း ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ျဖစ္ဘူး။ မေန႔ကလည္း ကြန္နက္ရွင္ေႏွးေနတာေၾကာင့္ ဘေလာ့၀က္ဘ္ဆိုက္ထဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔၀င္မရဘူး။ ၀င္လို႔ရျပန္ေတာ့လည္း ပို႔စ္အသစ္တင္တဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ မနည္းသြားရတယ္။ publish post လုပ္ျပီးေတာ့လဲ တက္သြားသလား မတက္သြားသလား ေပၚမလာဘူး၊ ၾကာလာေတာ့ စိတ္က မရွည္ေတာ့ပါဘူး၊ ေစာင့္ရလုိ႔ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္တိုလာတာနဲ႔ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ေလွ်ာက္လုပ္လိုက္တာ ပို႔စ္ ၂ ခု တက္သြားပါေလေရာ၊ ျပန္ဖ်က္ဖုိ႔ ျပန္၀င္ျပန္ေတာ့ ေႏွးေနျပန္ေရာ … ။
ကဲ … စိတ္ညစ္ျပီေပါ့။

အလုပ္မ်ားရတဲ့ၾကားထဲ ကြန္နက္ရွင္ေႏွးလို႔ စိတ္ရႈပ္ေနခ်ိန္မွာ စကားေျပာေနတဲ့သူတေယာက္ကို အေကာင္းမေျပာမိေတာ့ဘူး၊ သူေျပာတဲ့ စကားကို နားေထာင္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ကလည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ညစ္တစ္တစ္ျဖစ္လာေတာ့ ဂ်စ္တစ္တစ္ေတြ ေျပာမိေရာ …။ သူအေကာင္းေျပာလည္း ကိုယ္က နားလည္မႈမရွိစြာ စိတ္ဆိုးေနမိတယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေတြးေတြသာ ေတြးမိၿပီး ရန္စကားေတြသာ ေျပာမိေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ …ေသြးေအးသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကိုယ္ေျပာမိတာေတြ မွားသြားပါလား လို႔ ဆိုျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္ေရာ … ။

ၾကည့္ပါဦး … ။
ပထမ စိတ္ညစ္တယ္ .. ။
ၿပီးေတာ့ .. စိတ္ဆိုးတယ္ .. ။
ေနာက္ .. စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္ .. ။
ဘယ္မွာမ်ား ေကာင္းကြက္ရွိပါသလဲ။

ညစ္ဆိုး မေကာင္းတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိရာက အေဖ အျမဲရြတ္ဆို ေနက် ဘုရားရွိခိုးထဲက စာသားတခုကို သြားသတိရမိပါတယ္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးပါ။ အစအဆံုးကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။
“အဟံ၊ ေနာက္ပူ ညစ္ရႈပ္ အျမဲေသရလတၱံ႕ ျဖစ္ပါေသာ အကြၽႏ္ုပ္သည္။ ၀ေႏၵ၊ လင္းလို ရွင္းလို ကိစၥၿပီး ေအးၾကီး ေအးလိုေသာအား … ၀ပ္တြားရိုက်ဳိး လက္စံုမိုး၍ ရွိခိုးပါ၏ ျမတ္စြာဘုရား” … ဆိုတဲ့ အဆံုးပိုဒ္က စာသားေလးေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။
မွန္လိုက္တာ … ။
ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ကို ဒီစကားနဲ႔ ျပန္ခ်ိန္ထိုး ဆင္ျခင္ၾကည့္မိေတာ့ ….
ေနာက္ ပူ ညစ္ ရႈပ္ ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးလံုးဟာ …
ၾကည္လင္ျခင္းမရွိတဲ့ စိတ္ …
ေအးခ်မ္းျခင္းမရွိတဲ့ စိတ္ …
ျဖဴစင္ျခင္းမရွိတဲ့ စိတ္ …
ရွင္းသန္႔ျခင္းမရွိတဲ့ စိတ္ … ကို ရည္ညႊန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီစာလံုးေလးလံုးဟာ တကယ့္ကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနပါတယ္။

က်မတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ အျမဲတမ္း ေနာက္က်ိ ပူေလာင္ ညစ္ေထး ရႈပ္ေထြး ေနပါတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔မွာ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ အလိုမက်လို႔ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ပဲ သူတပါးကို ဂ်စ္ကန္ကန္ ညစ္ထန္ထန္ေတြေျပာမိတာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေတြးမိမွား ေျပာမိမွား ျပဳမိမွားခဲ့တာေတြ ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။
မဆင္မျခင္နဲ႔ ေျပာမိ ျပဳမိမွားခဲ့တာေတြကို undo လုပ္လို႔လည္းမရတဲ့ က်မတို႔ဘ၀မွာ … ေတာင္းပန္ရံုကလြဲျပီး ဘာရွိဦးမွာလဲ။ က်မကေတာ့ ကိုယ္မွားတယ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္ဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။
က်မ စိတ္ထဲ ေနာက္ပူညစ္ရႈပ္ေနတဲ့အတြက္ … ခုလို မွားမိပါတယ္ … လို႔ ၾကံဳတဲ့အခါ က်မ သူ႔ကို ေတာင္းပန္ရပါအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
29.12.06
4:25 am

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။ ဒီမနက္ အေဖ့ကိုေမးေတာ့ အဲဒီဘုရားရွိခုိးက အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ဘုရားရွိခိုး မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးလို႔ေျပာပါတယ္။ ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါတယ္ရွင့္။

Read More...

Summary only...

မ်က္စိရွိလ်က္ .. မျမင္ၾကသူမ်ား

“၀င္းဦးကို ဘယ္လိုေပါင္းလဲ …၀ တေခ်ာင္းငင္ … ျပီးေတာ့ဘာလဲဟင္”
အဲဒီေမးခြန္းၾကားေတာ့ ရယ္လိုက္မိၿပီး …
“၀ တေခ်ာင္းငင္ တသတ္ - ၀င္းဦး” လို႔ က်မရဲ႕ စ တတ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ အဲဒီလို ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာလိုက္မိတယ္။
ေနာက္မွ ..ေမးတဲ့ ေကာင္မေလးကို သနားသြားျပီး စာလံုးေပါင္း အမွန္ကို ေပါင္းျပလိုက္ပါတယ္။
သူက က်မတို႔ အိမ္မွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္တဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ အသက္က ၂၀ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေပမဲ့လို႔ စာတလံုးမွ မတတ္ပါဘူး။
က်မတို႔အိမ္ေရာက္မွ ကၾကီး-ခေခြး၊ တစ္ႏွစ္သံုးေလး ၾကံဳတဲ့သူက သင္ေပးၾကလို႔ နဲနဲပါးပါး ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ ရွိလာတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူက အားေနသူမဟုတ္တဲ့အတြက္ သင္ရတာ ေရွ႕သိပ္မတိုးပါဘူး။ သူ႔အားသာခ်က္တခုကေတာ့ မွတ္မိလြယ္ျပီး တတ္ခ်င္စိတ္လည္း သိပ္ျပင္းျပတာပါပဲ။

သူဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕စြန္က ရပ္ကြက္တခုမွာ ေမြးဖြား ၾကီးျပင္းလာသူတဦးပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေနလူတေယာက္ အခုလို စာမတတ္ဖူးဆိုတာ ၾကားရသိရေတာ့ စစခ်င္း က်မအံ့ၾသမိတယ္။ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြရွိလား …. လို႔ တရုတ္ကားထဲက ေပါင္ခ်ိန္ႀကီးေျပာသလို ေတြးမိပါရဲ႕။ သူ႔လို စာမသင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြဆိုတာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဧရိယာထဲမွာတြင္ တပံုတပင္ႀကီးဆိုတာ ေနာက္ေတာ့မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိသိလာခဲ့ရပါတယ္။
အရင္ကေတာ့ ေတာမွာသာ စာမတတ္သူေတြရွိတယ္ထင္ခဲ့မိတယ္၊ ဦးသုခရိုက္တဲ့ ဘယ္သူျပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္ ဇာတ္ကား တီဗီမွာလာလို႔ၾကည့္ရတဲ့အခါ အဲဒီလို ေက်းလက္ေတာရြာေတြသြားျပီး အ-သံုးလံုး သင္ေပးခ်င္ စိတ္ တဖြားဖြားျဖစ္မိတယ္။ တကယ္တမ္း ကိုယ့္လက္တကမ္းမွာ ဒီလိုလူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ ဘာလို႔ စာမသင္ႏိုင္ၾကလဲ။ စာမတတ္ၾကလဲ … ။
***
အဓိက ကေတာ့ စာသင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးမရွိလို႔ပါပဲ။
***
“ပညာေရႊအိုး လူမခိုး” ဆိုတဲ့ စကားပံုေနာက္မွာ …
“ေရႊအိုးရွိွမွ ပညာရ” ဆိုျပီး ေနာက္ေျပာင္ ထည့္ေျပာၾကတာဟာ တကယ္ပဲ မွန္ေနပါတယ္။
ပညာကို ေငြနဲ႔ ဆက္ျပီး ၀ယ္ယူေနရတဲ့ခုလိုေခတ္ႀကီးမွာ စာမတတ္သူမ်ားျပားလာတာဟာ ဆန္းေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူး။ လဖက္ရည္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေလးေတြ၊ ကားဂိတ္ေတြ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာ၊ ဂ်ာနယ္၊ စပယ္ပန္း တခုခု ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေတြ ခုနေကာင္မေလးလို အိမ္ေတြမွာေတာက္တိုမယ္ရ ဗာဟီရလုပ္ေပးရတဲ့ သူေလးေတြ …. သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းေနခြင့္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ။
၀မ္းေရးနဲ႔ ပညာေရးကို ခ်ိန္ထိုးရတဲ့အခါမွာ လတ္တေလာ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ ၀မ္းေရးကိုသာ အဓိက ဦးစားေပးၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးမွာ စာမတတ္သူေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားမ်ား လာေတာ့တာပါပဲ။

ႏိုင္ငံတခုမွာ ပညာတတ္သူရွားပါးတာဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အရည္အေသြးက်ဆင္းလာတာပဲ မဟုတ္လား။ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ နည္းပါးေနတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ ဘယ္လို တည္ေဆာက္ၾကပါမလဲ၊ ဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ျဖည့္ဆည္းၾကမလဲ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ျပဳျပင္ယူမလဲ၊ ဘယ္သူေတြမွာ တာ၀န္ရွိသလဲ … က်မ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။

ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး နိမ့္က်လာမႈ၊ စာမသင္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြမ်ားျပားလာမႈကို ဒီတိုင္းၾကည့္မေနႏိုင္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတခ်ဳိ႕က တစိတ္တပိုင္း တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးၾကပါတယ္။ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး” ဆိုျပီး အစိုးရအတန္းေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြက အခမဲ့ ပညာသင္ၾကားေပးပါတယ္။
ဒီလိုသင္ၾကားတဲ့ေနရာလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြအတြက္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္း စာေရးကိရိယာ လွဴဒါန္းမဲ့သူ ရွိေစဦးေတာ့ ကေလးေတြ စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔က သိပ္မလြယ္လွပါဘူး။
စာသင္မဲ့ အခ်ိန္မွာ ေစ်းေရာင္းရင္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရမယ္ … ဆိုတာမ်ဳိးေလာက္သာ နားလည္ထားၾကတဲ့ လူမ်ားစုကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းဖို႔ ဆိုတာကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေျပာအေဟာနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရင္း ေဟာရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းေပၚက ကေလးတေယာက္တေလပဲျဖစ္ျဖစ္ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္သြားရင္ အက်ဳိးရွိတာပါပဲ။
***
ျမန္မာေတြရဲ႕ ပညာေရးအစဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကလို႔ ဆိုရင္ရပါတယ္။ က်မတို႔မမီလိုက္ေသာ ဟိုးအရင္ေခတ္က မိဘေတြဟာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပို႔ၿပီး ပညာသင္ေစၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ သင္ပုန္းႀကီး၊ အတြင္းေအာင္ျခင္း၊ အျပင္ေအာင္ျခင္း၊ မဂၤလသုတ္၊ နမကၠာရ၊ ေလာကနီတိ .. စသျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ သင္ရိုးအတိုင္း သင္ၾကရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ ကေလးေတြဟာ ျမန္မာစာအျပင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဘာသာေရးအေျခခံပါ သူတို႔ေခါင္းထဲ စိမ့္၀င္သြားၾကတယ္။

အခုေခတ္ရဲ႕ စမ္းသပ္ဆဲ ေခတ္မီပညာေရးစနစ္ လက္ေအာက္က ကေလးေတြကေတာ့ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေအာက္ကလိအာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဘာသာေရးအေျခခံလည္း မသိ နားမလည္၊ အဂၤလိပ္စာဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္၊ သင္ရတ့ဲစာေတြကလည္း အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ က်မတို႔သည္လည္း ဒီစနစ္လက္ေအာက္ကေန ၾကီးျပင္းလာၾကရတာမို႔ ဘြဲ႕သာရသြားေရာ ကိုယ္အထူးျပဳယူခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္ကို ဘာတခုမွ အသံုးမခ်ႏိုင္ဘဲ မတတ္တတတ္သာ ေက်နပ္ခဲ့ရသူပါ။

က်မတို႔ေခတ္နဲ႔ ခုလက္ရွိအေျခအေန ကြာဟခ်က္ကေတာ့ …
ေတာ္ရံုတန္ရံု တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြက အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းေတြေနၾက၊ ဒီထက္ပိုတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြက ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ စာသင္ေက်ာင္းေတြဆီသြားၾက၊ ဒီထက္ဒီ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားပို႔ၿပီး ပညာသင္ေစလႊတ္ၾက …
လံုး၀မတတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ …. ခုနေကာင္မေလးလိုမ်ဳိးေတြေပါ့။
***
သိပ္မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းက တကၠသိုလ္ ဆရာေဟာင္းတေယာက္နဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာရာက ပညာေရးအေၾကာင္းေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာက ေက်ာင္းက အနားယူခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိပါျပီ။ ၁၉၉၆ ေနာက္ပိုင္းကတည္းကဆိုပါေတာ့။ သူ အနားမယူခင္ကာလက ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ပညာေရးဘက္မွာ အားေပးမႈေတြလုပ္ေနေတာ့ သူက ေကာင္းတဲ့အၾကံဥာဏ္ေလးေတြ အစည္းအေ၀းတခုမွာ ထေျပာမယ္လို႔ဆိုၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာတေယာက္ကို ေျပာျပသတဲ့။ အဲဒီဆရာက
‘ဟာ .. ဆရာရယ္ .. မလုပ္ပါနဲ႔ … သူ႔ဟာသူ ေခ်ာက္ထဲသြားတဲ့ လမ္းကိုသြားေနတာ သြားပါေစ၊ သူ႔ဟာသူဆိုရင္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ျမဲမဲ့ဟာ ဆရာလုပ္မွေနာက္ ႏွစ္သံုးေလးဆယ္ ျမဲေနရင္ ဒုကၡ’
ဆိုျပီး ျပာျပာသလဲ တားတယ္တဲ့။

ပညာရွင္ေတြအခုလိုေျပာေတာ့ က်မျဖင့္ ၀မ္းနည္းရမွာလား ၀မ္းသာရမွာလား ရုတ္တရက္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ရပါတယ္။
အဲဒီစကားေျပာခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ထားပါေတာ့။ အခုဆို.. ဆယ္ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ျမဲေနတုန္းပါပဲ။
ဆရာတို႔ ခုလို လစ္လ်ဴရႈလိုက္ၾကတဲ့အတြက္ တကယ္တမ္း ဒုကၡေရာက္တာကေတာ့ …ေက်ာင္းသားေတြပါ။
***
စာမတတ္တဲ့သူကို အကန္းနဲ႔တူတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။
မ်က္စိရွိပါလ်က္နဲ႔ မဖတ္တတ္တဲ့အတြက္ မျမင္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အကန္းလို႔ တင္စားၿပီးေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီစကားၾကားေတာ့ … အဆင္းတခုကို ျမင္ဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းေလးပါး နဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးတာေလး သြားသတိရတယ္။
၁။ ေကာင္းမြန္တဲ့ မ်က္စိ (စကၡဳပသာဒ)
၂။ အဆင္း
၃။ လံုေလာက္တဲ့ အလင္းေရာင္
၄။ အာရံုျပဳမႈ (ႏွလံုးသြင္းမႈ)
ဒါေတြနဲ႔ ျပည့္စံုမွ အဆင္းတခုကို မ်က္စိက ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
မ်က္စိလည္းရွိ အလင္းေရာင္လည္း ရွိေပမဲ့ အာရံုမျပဳရင္လည္း မျမင္ပါဘူး။

ဒီလိုပါပဲ … စာသင္သားတေယာက္အတြက္လည္း ပညာရပ္တခုကို တတ္ေျမာက္ဖို႔ အေၾကာင္းေလးပါးျပည့္စံုမွ ျဖစ္မယ္လို႔ က်မေတြးမိတယ္။
၁။ စာသင္လိုစိတ္ရွိမႈ
၂။ စာသင္ႏိုင္ေအာင္ လိုအပ္တဲ့ ေထာက္ပံ့မႈ
၃။ မွန္ကန္တဲ့ပညာရပ္
၄။ မွန္ကန္စြာ သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ဆရာ
ဒါေတြနဲ႔ ညီညြတ္ျပည့္စံုမွ ဒီစာသင္သားဟာ ပညာရပ္တခုကို တတ္ေျမာက္လိမ့္မယ္ လို႔ က်မ ယူဆပါတယ္။
စာသင္လိုစိတ္လည္းရွိ၊ လိုအပ္တဲ့ေထာက္ပံ့မႈလည္း ရွိေပမဲ့ ကိုယ္သင္ၾကားတဲ့ ပညာရပ္ဟာ မွန္ကန္တဲ့ပညာရပ္မဟုတ္ဘဲ ၀ါဒတခုရဲ႕ မႈိင္းသြင္းျခင္း ခံရတဲ့ ပညာမ်ဳိးေတြျဖစ္ခဲ့ရင္ … ဒါမွမဟုတ္ လူအမ်ား ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ေဆာင္ရြက္မဲ့ ပညာမ်ဳိးျဖစ္ေနရင္ …. ဒါ့ျပင္ ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာဟာ အမွန္နဲ႔အမွားကို ကြဲျပားေအာင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ….
ဒီလို စာသင္သားေတြဟာလည္း စာသင္ပါလ်က္ တတ္ကြၽမ္းသူလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။
ဒီလိုလူေတြဟာ ဘြဲ႕ေတြ အျမီးေတြ တသီၾကီးရွိေနေပမဲ့ အလကားပါပဲ။
မ်က္စိရွိလ်က္နဲ႔ မျမင္တဲ့ သူနဲ႔ ဘာကြာအံုးမွာလဲ …။
***

Read More...

Summary only...

ကဗ်ာ ... ကာရန္ႏွင့္ .. က်မ

က်မရဲ႕ “ေဆာင္းညအေတြး” ပုိ႔စ္က ကဗ်ာေလးဟာ ကာရန္မပါဘူးဆိုၿပီး Prince က “ကာရန္မပါရင္ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး ကဗြ်တ္” လို႔ ကြန္မန္႔မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ကိုသံလြင္ကေတာ့ “ကာရန္မဲ့လို႔ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္” လို႔ ျပန္ေရးခဲ့တယ္။
ကဗ်ာေလာကမွာ ကာရန္မဲ့ ကာရန္ရွိကိစၥ အျငင္းပြါးခဲ့ၾကတာ ၾကာပါၿပီ။
က်မကေတာ့ “ကာရန္ပါတိုင္း ကဗ်ာမဟုတ္သလို .. ကာရန္မပါတိုင္း စကားေျပမဟုတ္ဘူး” … လို႔ ယူဆလက္ခံထားပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီကေန႔ အေဖယူလာတဲ့ စာအုပ္ထဲက ကာရန္မဲ့ကဗ်ာအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတာနဲ႔ပဲ … ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ (ဟိုဆရာႀကီးေတြ႕ရင္ ကဗြ်တ္လို႔ ဆိုေလအံုးမလားမသိ)
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ (ျမဇင္ - ကဗ်ာ့နရီႏွင့္ နိမိတ္ပံု စာအုပ္မွ )

မင္းသု၀ဏ္သည္ ကာရန္စည္းကမ္းႀကီးေသာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သည္၊ ကာရန္အသံုးျပဳရာ၌ အစဥ္အလာကို မပ်က္ျပားေစလို၊ အစဥ္အလာက သတ္မွတ္ေသာ စည္းကမ္းေဘာင္အတြင္း၌ ကာရန္စပ္ဟပ္လိုသည္၊ ဆရာသည္ ပညာရည္ ကဗ်ာရည္ရွိေသာေၾကာင့္ ကာရန္ကို ထိေရာက္စြာအသံုးခ်၍ ကဗ်ာ့အရည္ေသြးကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကာရန္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ကာရန္၏ တန္ဖိုးကို သိနားလည္ေသာ ဆရာသည္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဘက္သို႔ လွည့္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ၊ သို႔ေသာ္ ဆရာသည္ “အင္းယားကန္သို႔ အိုကုတို႔” စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၈၉ တြင္ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေရးစပ္ထည့္သြင္းထားသည္။

ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား
---------------------------
ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။
ငါသည္
ထမင္းခ်က္ၿပီးၿပီ။
ဤမဟီေျမကမ္းပါး၌
အေပါင္းအသင္းတို႔ႏွင့္
ငါေန၏။
တင္းကုပ္ကိုမိုးၿပီးၿပီ။
မီးကိုညွိၿပီးၿပီ။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။
ငါ့တြင္
အမ်က္မရွိ။
ေျငာင့္တံသင္းလည္းကင္း၏။
ဤမဟီျမစ္ကမ္းပါး၌
တညတာမွ် ငါေနသည္။
ငါ့တင္းကုပ္သည္
အမိုးဟင္းလင္းျဖစ္၏။
ငါ့မီးသည္
ၿငိမ္းသက္ၿပီးျဖစ္၏။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဓနိယႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။
ဤအရပ္၌
မွက္၊ ျခင္၊ ယင္ရဲတို႔မရွိ။
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၌
ငါ့ႏြားမ်ား က်က္စားၾကသည္။
မိုးႀကီးရြာလည္း
သူတို႔ခံႏိုင္ရည္ရွိၾကပါ၏။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။
ငါသည္
ေဖာင္ကိုေကာင္းစြာဖြဲ႕၍
၀ဲၾသဃကိုျဖတ္ကူးကာ
တဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
ငါ၏အဖို႔ ေဖာင္ကုတို႔သည္
မလိုေတာ့
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဓနိယႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။
ငါ့မယားသည္
ငါ့အလိုသို႔လိုက္၏။
တည္ၾကည္၏။
ငယ္ေပါင္းၾကင္ေဆြျဖစ္၏။
သူ၏အေၾကာင္း
မေကာင္းသတင္း ငါမၾကားရ။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။
ငါ့စိတ္သည္
ငါ့အလိုသို႔လိုက္၏။
ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့၍
ၾကာရွည္စြာ ပြားမ်ားအပ္သည္
ေကာင္းမြန္စြာ ဆံုးမအပ္သည္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ငါ့အား
မေကာင္းမႈမရွိေတာ့ၿပီ။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဓနိယႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။
ငါသည္
ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ျဖင့္
အသက္ေမြး၏။
ငါ့သားသမီးတို႔သည္
ငါႏွင့္အတူေနၾက၏။
က်န္းမာသန္စြမ္းၾက၏။
သူတို႔အေၾကာင္း
မေကာင္းသတင္း ငါမၾကားရ။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။
ငါသည္
သူခစားမဟုတ္။
ရအပ္ေသာအစြမ္းျဖင့္
ခပ္သိမ္းေသာေလာကတြင္
ငါလွည့္လည္၏။
ငါ့အဖို႔
အခေၾကးေငြမလိုေတာ့။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဓနိယႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။
ငါ့မွာ
ႏြားသိုးေပါက္မ်ားရွိ၏။
ႏို႔စို႔ႏြားငယ္မ်ားရွိ၏။
ဇီးႏွင့္ႏြားမမ်ားလည္းမရွိ။
ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ
ႏြားလားဥႆဘလည္းမရွိ။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဓနိယႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။
ခ်ည္တိုင္ငုတ္တို႔ကို
ခိုင္ျမဲစြာစိုက္ၿပီးၿပီ။
ျဖဴဆံျမက္ႀကိဳးသစ္တို႔ကို
ေကာင္းစြာက်စ္ၿပီးၿပီ။
ၾကိဳးသစ္တို႔ကို ႏြားငယ္တို႔သည္လည္း
မျဖတ္ႏိုင္ကုန္။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။
ေႏွာင္ႀကိဳးကိုျဖတ္၍
လြတ္ေျမာက္ေသာႏြားကဲ့သို႔
ႏြယ္ႀကိဳးကိုျဖတ္၍
လြတ္ေျမာက္ေသာဆင္ကဲ့သို႔
ပဋိသေႏၶေနျခင္းမွ
ငါလြတ္ေျမာက္ၿပီ။
ရြာလိုရြာေလာ့ မိုးနတ္သား။

ထိုခဏ၌
ကုန္းကိုလည္းေကာင္း က်င္းကိုလည္းေကာင္း
ျပည့္လွ်မ္းေစလ်က္
မိုးႀကီးသည္းစြာ ရြာ၏။
မိုးသံကိုၾကားေသာအခါ
ဓနိယသည္ ဤစကားကိုဆို၏။
ဘုရားသခင္ဖူးျမင္ရ၍
ငါတို႔အဖို႔ ေက်းဇူးမ်ားစြ။
မ်က္စိသခင္ ေက်းဇူးရွင္။
အသွ်င္ဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍
ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဆည္းကပ္ပါ၏။

မုနိသနင္း ရဟန္းမင္း
အသွ်င္ဘုရားသည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏
ဆရာျဖစ္ေတာ္မူပါေလာ့။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔လင္မယားသည္
အသွ်င္ဘုရားထံေတာ္ပါး၌
ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္လိုၾကပါ၏။
တဖက္ကမ္းသို႔ ကူးေျမာက္ကာ
ဆင္းရဲ၏အဆံုးကို
ျပဳလိုၾကပါကုန္၏ဘုရား။ ။
***
ေဆာင္းပါးတပုဒ္လံုး ရိုက္ဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ သည္းခံၾကပါ။
ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆံုးမွာ … ဆရာျမဇင္က ခုလိုေရးထားပါတယ္။
***
အေတြး၊ စကား၊ နရီအျပင္ တျခား ကဗ်ာပစၥည္းေတြ ရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေတြး၊ စကား၊ နရီ ဤသံုးခုမွာ အဓိကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤသံုးခုပိုင္လွ်င္ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာေကာင္း ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္။
***
က်မ … ကဗ်ာမစပ္တတ္ေသးပါ။
က်မ … ကဗ်ာဆရာမဟုတ္ပါ။
ကာရန္ရွိ - ကာရန္မဲ့ ကိုလည္း ေသခ်ာစြာ နားလည္တတ္ကြၽမ္းျခင္း မရွိေသးပါ။
ခံစားမႈကို အေျခခံၿပီး ေရးဖြဲ႕ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကဗ်ာမပီ စာမမည္ ျဖစ္ေနေသာ က်မ ေရးသားမႈေတြကို သည္းခံၿပီး ဆက္လက္အားေပးဖတ္ရႈ ၾကပါအံုးလို႔ … ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္ ရွင္။
***

Read More...

Summary only...

ခရစ္စမတ္ဆုေတာင္း …

ျမန္မာဘေလာ့ေလးေတြဆီ အလည္သြားရင္း ခရစ္စမတ္အတြက္ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သခဲ့ပါတယ္။
အားလံုးဆီေတာ့ မေရာက္ခဲ့ဘူး .. တခ်ဳိ႕ဘေလာ့ေတြထဲ ၀င္လို႔မရ၊ တခ်ဳိ႕က အိမ္ေျပာင္းသြား၊ တခ်ဳိ႕ဘေလာ့ေတြက်ေတာ့လဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။
၀င္လို႔ရသေလာက္ ေလွ်ာက္သြားျပီး သီခ်င္းေတြနားေထာင္ … စာေလးေတြဖတ္ .. အရုပ္ေလးေတြၾကည့္ .. မုန္႔ေလးေတြစား .. ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား ….
အလုပ္မလုပ္ဘဲ အျမဲ အဲဒီလို ေလွ်ာက္သြား ေနရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ …
အလုပ္ဆိုတဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးႀကီး တန္းလန္း တန္းလန္းနဲ႔ဆိုေတာ့… ေလွ်ာက္သြားရတာလဲ ေနာက္ဆံက တငင္ငင္နဲ႔မို႔ သိပ္ေတာ့ မေပ်ာ္ရပါဘူး။
ဒါေပမဲ့လည္း ဘေလာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ေရာက္ျဖစ္သြားတယ္ ….
ေရာက္ျပီး ဆုမေတာင္းခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ေတြလဲ ရွိပါတယ္ …
စီေဘာက္စ္ ရွိတဲ့ဘေလာ့ေတြက ေရးဖို႔လြယ္ျပီး စီေဘာက္စ္မပါတဲ့ ဘေလာ့ေတြက်ေတာ့ ကြန္မန္႔ထဲ တခါ၀င္ဖို႔ သိပ္မလြယ္လွလို႔ပါ။
အားလံုးကို ဒီေနရာကေန ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ …
ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ား အားလံုး …ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ခရစ္စမတ္ေန႔ေလးျဖစ္ပါေစ … စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးႏိုင္ၾကပါေစ …
ျမန္မာျပည္မွာရွိေနေသာ/ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ခြဲခြါေနရေသာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အားလံုး …ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾက ပါေစ …
ကမၻာသူကမၻာသား အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ …
***
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာ၀ီ
၂၅.၁၂.၀၆
ညေန ၄ နာရီတိတိ

Read More...

Summary only...

ေဆာင္းည အေတြး

တေန၀င္လို႔ တမိုးခ်ဳပ္ခဲ့ျပီ …
တေန႔ကုန္သြားျပန္ေပါ့ …
ေဆာင္းတြင္းဆို ေနမင္းလည္း ပ်င္းရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕ … ေနာက္က်မွထြက္ၿပီး ေစာေစာစီးစီး အိပ္တန္းတက္ လို႔ ေန႔တာေတြလည္း တိုေနပါေရာလား။
လဆန္းရက္မို႔ ညေကာင္းကင္ထက္မွာ … လမင္းေလးက ခပ္ေကြးေကြးရယ္ … ။
ေန႔ နဲ႔ ည တလွည့္စီေျပာင္း
ေန နဲ႔ လ တလွည့္စီလာ …
ဒီလိုနဲ႔႔ပဲ …
တရက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တရက္
တလၿပီးေတာ့ ေနာက္တလ
တႏွစ္ၿပီး ေတာ့ ေနာက္တႏွစ္
အသစ္ အသစ္ေတြျဖစ္ေနခဲ့တာ …
မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းမွာ … သကၠရာဇ္ အသစ္တခုကိုေတာင္ ကူးေျပာင္းေတာ့မွာပဲ … ။
သဘာ၀တရားႀကီးရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ထဲမွာ …
ေန႔ရဲ႕ ညရယ္ ..
အလင္းရယ္ အေမွာင္ရယ္ ..
အပူရယ္ .. အေအးရယ္ … ဆိုတာရွိသလို …
ေလာကရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ထဲမွာ …
အေကာင္းရယ္ .. အဆိုးရယ္ ဆိုတာလည္း … ဒြန္တြဲလို႔ရွိေနတာပါပဲ … ။
အျမဲတမ္းလည္း မေကာင္းႏိုင္သလို …
ထာ၀ရလည္း မဆိုးႏိုင္ပါဘူး … ။
လျပည့္ညရွိသလို … လမိုက္ညလည္း ရွိေနတတ္တယ္ … ။
ေနသာတဲ့ေန႔ရွိသလို ..ေနမထြက္တဲ့ေန႔ေတြလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္ … ။
အေကာင္းေတြကို လက္ခံႏိုင္သလို … အဆိုးေတြၾကံဳလာရင္လည္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ သတၱိ …
နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ရွိခ်င္မိပါရဲ႕။
ဒါေၾကာင့္လည္း
မဂၤလသုတ္ ထဲက …
“ဖု႒ႆ ေလာကဓေမၼဟိ၊ စိတၱံယႆ နကမၸတိ”
ဆိုတဲ့ အတိုင္း
ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္လာတဲ့အခါ မတုန္မလႈပ္ဘဲ ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ခႏၶာ ကိုသာ … ရလိုေၾကာင္း ဆုလည္း ေတာင္းမိပါတယ္။
***
ဘယ္လိုပဲ ဆုေတာင္းေပမဲ့ …
ဘ၀မွာ … လိုခ်င္တာေတြ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြကလည္း ျဖစ္မလာတာက မ်ားပါတယ္။
တခါတေလေတာ့လည္း …
ကေလးတေယာက္လို … လိုခ်င္တာမရတဲ့အခါ … ငိုခ်င္လာမိျပန္ေရာ … ။
ဒါဟာ ေပ်ာ့ညံ့လို႔ပဲလား …
မရင့္က်က္လို႔ပဲလား ….
မသိေတာ့ပါဘူး ..။
သိလဲ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး … ။
ဒါနဲ႔ပဲ … ဒီေဆာင္းတညမွာ … ကဗ်ာအတိုအစေလး ေရးမိျပန္ပါတယ္။
***
မလာမွန္းသိလ်က္ ေမွ်ာ္မိ
မရွိမွန္းသိလ်က္ တမ္းတ
မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္
မၾကင္မွန္းသိလ်က္ လြမ္း
၀မ္းနည္းရသူမွာ…
အခါခါ ဆုေတာင္း
အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ
ခံႏိုင္ပါေစေၾကာင္း … ။ ။
***
24.12.06

Read More...

Summary only...

ဒီတေဆာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေခ်ာင္းထုိး

ဂူဂယ္စာမ်က္ႏွာကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ လိုဂိုေနရာမွာ သားပိုက္ေကာင္ေလးေတြ သိုးေမႊးခ်ည္လံုးေလးနဲ႔ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးထိုးေနၾကတဲ့ ပံုေလးကိုေတြ႕ရလို႔ ပစ္ထားတဲ့ သိုးေမြးခ်ည္ခင္ေတြ သြားသတိရမိတယ္။ ဟိုးတေလာက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ဦးထုပ္တလံုး ၾကိဳးစားပမ္းစား ထိုးျပီးကတည္းက ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးအပ္ေရာ ခ်ည္လံုးေတြပါ မကိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ခုလိုခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးရာသီမွာ အလုပ္မရွိရင္ေတာ့ သိုးေမႊးထိုင္ထိုးေနခ်င္သား။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိးေတြ နဂိုက ၀ါသနာမပါခဲ့ရိုးအမွန္ပါဘဲ။ ဇာထိုး ပန္းထိုး၊ တေခ်ာင္းထိုး ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး စိတ္ကို မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ထဲက အဖိုးနဲ႔ေနလာတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို သစ္ပင္စိုက္၊ ျမက္ရိတ္၊ သံတိုင္ေတြေကာ္ပတ္စား၊ သံပန္းေတြေဆးသုတ္၊ အဲဒါမ်ဳိးအလုပ္ေတြနဲ႔သာ ယဥ္ပါး က်င္လည္ေနခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အက်ၤ ီ ျပဲလို႔ေတာင္ ကိုယ္မခ်ဳပ္တတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းကအိမ္တြင္းမႈ အခ်ိန္ဆို ဘယ္ထြက္ေျပးရမွန္းမသိေအာင္ စိတ္ညစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

အဲဒီလို မိန္းမပီပီသသမို႔ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အေမက အိမ္တြင္းမႈသင္တန္းေက်ာင္း ပို႔ပါတယ္။ ဓမၼေစတီ လမ္းေပၚက ေက်ာင္းေပါ့။ သင္ယူရတဲ့ဘာသာက အေထြေထြအပ္ခ်ဳပ္တဲ့။ အစားအေသာက္ဆို ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ၃ လ တိတိ အပ္ေတြ ခ်ည္ေတြနဲ႔ နပန္းလံုးခဲ့ရတယ္။ ေခါင္းအံုးစြပ္ ပန္းထိုးၿပီး တင္ရမယ့္ေန႔က မျပီးလို႔ အိမ္မွာ ဂ်ီတိုက္ေနတာနဲ႔ အမလတ္က ကူထိုးေပးပါတယ္။ အရပ္ကူပါ လူ၀ိုင္းပါနဲ႔ သင္တန္းလည္း ျပီးဆံုးေတာ့ သြားခဲ့တာပါပဲ။ သိပ္ေတာ့လည္း တတ္လွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့လည္း တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို သင္ထားတဲ့ပညာေလးကို အသံုးခ်ခ်င္တာနဲ႔ အေမနဲ႔အေဖအတြက္ ဦးဆံုး တခုခုလုပ္ေပးဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ … ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး နဲ႔ တခုခုထိုးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္။ သိုးေမႊးထိုးရာမွာ တေခ်ာင္းထိုးနဲ႔ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးဆိုရင္ က်မက ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ထိုးရတာ ပိုၾကိဳက္တယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က အေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ကာတြန္းပံုေလးေတြပါတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ထဲမွာ ေၾကာင္အဖြားႀကီးက မ်က္မွန္ေသးေသးေလးတပ္ၿပီး ခံုၾကီးေပၚမွာထိုင္လို႔ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ထိုးေနတဲ့ပံုေလး ကို သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္။ တေခ်ာင္းထိုးနဲ႔ ထိုးထားတဲ့ အက်ၤ ီထက္စာရင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး အက်ၤ ီေတြကိုလည္း ပိုသေဘာက်လို႔ပါ။

ဒါနဲ႔ပဲ စစခ်င္း အလြယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ မာဖလာထိုးခဲ့တယ္။
အေမနဲ႔ အေဖကို ခရစ္စမတ္ေန႔ အမီ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ၂ ခု ျပီးေအာင္ ထိုးမယ္ ဆိုျပီးရည္ရြယ္ထားေပမဲ့ ၁ ခုပဲ ၿပီးပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး .. အဲဒီတခုကိုပဲ ပက္ကင္လွလွေလးထုတ္ၿပီး အေမနဲ႔ အေဖကို မဲႏႈိက္ခိုင္းတယ္။ လူႀကီးေတြလဲ အျငိမ္မေနရဘူး။ မဲႏႈိက္ေတာ့ အေမကေပါက္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ‘အေဖက အဲဒီလို မဲေပါက္တတ္တဲ့ ကံ မရွိဘူး’ လို႔ သူ႔ကိုယ္သူေျပာပါတယ္။ အေမက သူမဲေပါက္ေပမယ့္ မယူဘဲ အေဖ့ကိုပဲ ေပးလိုက္တယ္။ ခ်စ္ပံုမ်ား … ေလ။ အဲဒီ မီးခိုးေရာင္ မာဖလာေလး အေဖခုထိ ပတ္ေနတုန္းပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အေမ့အတြက္ ေခါင္းစြပ္ ဦးထုပ္တလံုးထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ မာဖလာေတြ ဦးထုပ္ေတြ ထိုးရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ပါလာၿပီး အက်ၤ ီ ထိုးနည္းေတြကို ၾကီးေတာ္ၾကီးဆီမွာ ဆက္လက္သင္ယူပါတယ္။ သင္ေနရင္းနဲ႔ သင္ထုိးေလးေတြ ထိုးခဲ့တာကေတာ့ အေဖ့အတြက္ ေခါင္းစြပ္ ဆြယ္တာလက္ျပတ္တထည္ နဲ႔ အေမ့အတြက္ လက္ရွည္တထည္ ပါ။ အဲဒါေတြၿပီးဖို႔ကေတာ့ အခ်ိန္ သိပ္မေပးရပါဘူး။ ေဆာင္း ၃ ေဆာင္းေလာက္ပါပဲ။ တေဆာင္းသစ္ၿပီဆိုရင္ ထိုးလက္စ ခ်ည္ခင္ေတြသိုးေမႊးေတြျပန္ကိုင္၊ ေႏြေပါက္ရင္ ခ်ထားလိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ၾကာမွာေပါ့။

အေဖ၊ အေမ နဲ႔ တျခားသူေတြအတြက္ ထိုးေပးျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ေတာ့ ဘာတခုမွ မထိုးျဖစ္ပါဘူး။ ဆြယ္တာ အေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုးထိုးျဖစ္တာက အဖြား (အေဖ့အေမ) အတြက္ပါ။ ယုန္ေမႊးခ်ည္နဲ႔ အဖြားအတြက္ ဆြယ္တာထုိးေနတာ ထံုးစံအတိုင္း ၾကာေနေတာ့ အဖြားက ငါေသေတာင္ ၀တ္ရပါ့မလား လို႔ နိမိတ္ဖတ္သလို ေျပာလိုက္တာ။ တကယ္ပဲ သူသာေသသြားေရာ ဆြယ္တာက မျပီးလိုက္ဘူး။ ေသၿပီးေတာ့မွ ႀကီးေတာ္ႀကီးက အဆံုးသတ္ထိုးေပးပါတယ္။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လုပ္မိေနတဲ့ အလုပ္ေတြက အမ်ားသားပဲ။ ဒီႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးဆို စ သင္ခါစက အပ္မကိုင္တတ္ ခ်ည္မကိုင္တတ္နဲ႔ ထိုးရင္းနဲ႔ လက္ေတြကိုက္လို႔ ငိုေတာင္ ငိုခဲ့ရတာ။ အေမ တိုက္တြန္းလို႔ ဒီသင္တန္းေလး တက္ခဲ့ရတယ္၊ အပ္ဘယ္လို ကိုင္ရတယ္ ဘယ္လိုထိုးရတယ္ဆိုတာေလးေတြ နားလည္ခဲ့တယ္။ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ ပညာရပ္တခုဆိုတာ တတ္ထားရင္ အက်ဳိးေတာ့ရွိသားပါပဲ။ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့အခါ အသံုးခ်ႏိုင္တာေပါ့။ တေယာက္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တဲ့အခါ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေပးရေတာ့ ပိုၿပီးတန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္။

ဒီတေဆာင္းမွာေတာ့ က်မရဲ႕ လက္ဟာလည္း ခ်ည္ခင္ေလးေတြ အပ္ေလးေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ေျပးလႊားလိုက္ မီးဖိုထဲမွာ ဓားေတြကိုင္လိုက္ ၾကက္သြန္ အာလူးတို႔ သားငါးတို႔ ကိုင္လိုက္နဲ႔ … ၀ါသနာပါတာတလွည့္ မပါတာ တလွည့္ လုပ္ေနရပါေပါ့လား။
***

Read More...

Summary only...

ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ အၾကိဳ ဆုေတာင္း

ျမန္မာဘေလာ့ေလာကမွာ စိတ္ပ်က္ရတာ ႏွစ္ခါရွိပါၿပီ။
ပထမတခါ ညီလင္းဆက္ဘေလာ့မွာ၊ ဒုတိယကေတာ့ .. ကိုသံလြင္ရဲ႕ ဘေလာ့က စီေဘာက္မွာ ျဖစ္တဲ့ကိစၥေပါ့။
ျပႆနာရဲ႕ အဓိက တရားခံကေတာ့ အယူအဆ အျမင္မတူၾကျခင္းပါပဲ။
ကိုယ့္အျမင္ကိုယ္ေရး … လက္ခံရင္ ေထာက္ခံ၊ လက္မခံရင္ ဘာေၾကာင့္ လက္မခံဘူးဆိုတာ ေျပေျပလည္လည္ ေျပာခ်င္လဲ ေျပာ .. မေျပာလိုလဲ အသာေလး ေနရံုပါပဲ။
ေထ့တာ ရိတာ ရန္ေတြ႕တာ အျငင္းပြားတာေတြ လုပ္စရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ … လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ .. ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကိုယ္ေတာ့ အမွန္ခ်ည္း ထင္ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ အျမင္မတူတာနဲ႔ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေဖာ္ျပီး ဆဲေရးတာေတြ ရန္ေထာင္တာေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ေစာ္ကားၾကတာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ အင္မတန္ နိမ့္က်တဲ့ သူေတြရဲ႕ အလုပ္ပါ။
ဒါေတြကို ဘာလုိ႔ လုပ္ေနၾကမွာလဲ။

ကမၻာ အရပ္ရပ္က ျမန္မာေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေတြ႕ၾကံဳ ဆံုဆည္းခြင့္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ေကာင္းမလဲ။
ခုလိုေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
ဒါဟာ ျမန္မာေတြလား … လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲ ေတြးမိတယ္။
ျမန္မာဘေလာ့ေတြကို ေရးေန ဖတ္ေနတဲ့သူေတြဟာ လူနည္းစုကေလးရယ္ပါ။ ဒီလူနည္းစုကေလးကေတာင္ ခုလို မညီမညြတ္ျဖစ္ေနၾကရင္ …. ဘယ္လိုမ်ား ေရွ႕ကို စခန္းသြားၾကမွာပါလိမ့္။

အင္တာနက္သံုးေနတဲ့ သူေတြဟာ ပညာတတ္ေတြပဲ ေနမွာပါပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံတတ္လို႔သာ အင္တာနက္သံုးေနၾကတာေပါ့။
ဒီလိုပညာတတ္ေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြကို မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ ကိုယ့္သိကၡာကို အားနာရပါမယ္။
တကယ္လို႔သာ ျမန္မာစာဖတ္တတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္ေယာက္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားလို႔ ျမန္မာဘေလာ့ေတြဆီေရာက္ခဲ့ၿပီး … ဆဲေရး တိုင္းထြာေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ျမင္ခဲ့ရင္ ျမန္မာေတြဟာ ဒီလိုပါလားလို႔ သူ႔စိတ္ထဲ မွတ္သြားေတာ့မယ္။ ရွက္စရာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။

တေယာက္ကမွားေနရင္ တေယာက္က ေျပာျပလိုက္ေပါ့။ လက္ခံတာ မခံတာ သူ႔ကိစၥပဲ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အမွားကိုေစာင့္ၾကည့္ၿပီး တေယာက္အမွား တေယာက္ ေထာက္ၿပီး နင္ပဲငဆ ေျပာၾကတာေတြ အရွက္ခြဲၾကတာေတြကလဲ မေကာင္းပါဘူး။
လူဆိုတာ အနည္းဆံုး တႀကိမ္တခါေတာ့ အမွားတစံုတရာ က်ဴးလြန္မိၾကမွာပါပဲ။ ပုထုဇဥ္ေတြပဲမဟုတ္လား။
ဒါကို ခြင့္လႊတ္စိတ္နဲ႔ မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ သူတပါး အျပစ္ကို လက္ညွဳိးထိုး ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္ စကားေတြဆိုေနၾကတာလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အမွားလုပ္ခဲ့မိတဲ့ သူကို ျပဳျပင္ခြင့္ေပးလိုက္ပါ။ သူ႔အမွားသူ သိရင္ သူတို႔ဟာသူတို႔ ျပဳျပင္ၾကပါေစ … ။ မျပဳျပင္ရင္လဲ လစ္လ်ဴရႈထားလိုက္ရံုပါပဲ။ မာနေတြ ေဒါသေတြ အာဃာတေတြနဲ႔ … ၾကားထဲက ပူေလာင္မေနၾကေစခ်င္ပါဘူး။

မၾကာမီဆိုရင္ ခရစ္စမတ္ေန႔ ေရာက္ပါေတာ့မယ္ … ။
က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ေတာ့ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ကို (ျမတ္စြာဘုရား ေမတၱသုတ္ေတာ္ကို ေဟာၾကားတဲ့ေန႔မို႔) ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
ခရစ္စမတ္ေန႔ကိုေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ က်မက သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ လူသားေတြကို ေမတၱာထားတဲ့ ခရစ္ေတာ္ေမြးဖြားရာ ေန႔မဟုတ္လား။

ေမတၱာတရားဆိုတာ … ဗုဒၶဘာသာမွ ခရစ္ယာန္ဘာသာမွ မဟုတ္ပါဘူး … ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို ထားသင့္တဲ့ တရားပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခု မၾကာခင္ရက္ပိုင္းမွာ ေရာက္ရွိေတာ့မဲ့ ခရစ္ယာန္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔က စၿပီး က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အခ်င္းခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ … ကမၻာႀကီးေပၚမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း အေနနဲ႔ေရာ … တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေမတၱာစိတ္ ကေလးေတြ ထားႏိုင္ၾကေစဖို႔ … ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
***
အားလံုးအတြက္ …
ငယ္ငယ္တုန္းက ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမွာ ဆိုခဲ့ၾကတဲ့ လကၤာေလးေတြကို လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ပါရေစ … ။
သိၿပီးသားေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ သိျပီး မက်င့္ရင္ေတာ့ အလကားပဲမို႔ ႏႈတ္ဖ်ားမွတဆင့္ … ႏွလံုးသားထဲသို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ … လို႔။
===================================
* လူအခ်င္းခ်င္း၊ လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ ..။
*ေကာက္က်စ္လိုျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ …။
* က်ဴးေက်ာ္လိုျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ …။
* ၀န္တိုလိုျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ …။
*ျငဳစူလိုျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ …။
* တေယာက္တေယာက္ အမ်က္ေဖ်ာက္၊ ခ်ီးေျမွာက္ႏိုင္ပါေစ … ။
===================================
* တန္းတူေတြ႕လွ်င္ ေမတၱာ၀င္၊ မ၀င္ႏိုင္က ျပိဳင္တတ္တယ္
ျပိဳင္မဲ့ အစား၊ ေမတၱာထား … စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းပါ့မယ္။
* ကိုယ့္ေအာက္ေတြ႕လွ်င္ ကရုဏာ၀င္၊ မ၀င္ႏိုင္က ႏိုင္တတ္တယ္
ႏိုင္မဲ့အစား၊ ကရုဏာပြား … စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းပါ့မယ္။
* ကိုယ့္ထက္သာလွ်င္ မုဒိတာ၀င္၊ မ၀င္ ဣႆာယိုင္တတ္တယ္။
ယိုင္မဲ့အစား၊ မုဒိတာပြား … စိတ္ထားျပဳျပင္ ေျပာင္းပါ့မယ္။
* ရုပ္ကိုလည္းျပင္ … စိတ္လည္းျပင္
ျပင္ဆင္တိုင္းလွ ..ျပဳတိုင္းရ
သုခ နိဗၺာန္တိုင္လိမ့္မယ္။ ။
===================================
ညီညြတ္ေရး ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ …

ေမဓာ၀ီ
21.12.06
11:39 pm

Read More...

Summary only...

ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးမ်ား

ညကတည္းက အေအးဓာတ္က သိသိသာသာပိုေနတယ္။
အိပ္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခါစပဲရွိေသးတယ္ … လည္ပင္းကို ေျမြလာကိုက္တယ္လို႔ အိပ္မက္မက္ျပီး ေယာင္ေအာ္ လန္႔ႏိုးရေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ဆိုတာ ကေယာက္ကယက္နဲ႔ မက္ခ်င္တာမက္တတ္တာပဲေလ … ဘုရားစာရြတ္ျပီး ျပန္အိပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ အိပ္ရာထဖို႔ ခပ္ပ်င္းပ်င္းရယ္ ..။
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ အိပ္ရာထဲ ႏွပ္ရတဲ့ အရသာက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မက္ေမာစရာအေကာင္းသား။
ဒါေပမဲ့လည္း အေမ မလာမခ်င္း အိမ္ရွင္မတာ၀န္ယူထားရတာမို႔ အိပ္ေနလို႔လဲ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုျပီး ႀကံဳးရုန္းထ … မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္လဲျပီး အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရေတြ လုပ္ရပါေရာလား။
အေမကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့တာ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ … ဒါေတြလုပ္ရတာ … ကိုယ့္မွာေတာ့ လပိုင္းေလာက္နဲ႔ ျငီးေငြ႕လွျပီ။ အေမ ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေတာ့ လို႔ ေမွ်ာ္လွျပီ။
အေမကလည္း မၾကာမီလာမည္ဆိုျပီး ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး … ။ ဖုန္းလဲ မဆက္တာၾကာေပါ့။
အင္း .. အေမ့ကို ဘာေၾကာင့္ေမွ်ာ္ေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ … ကိုယ့္အတၱေၾကာင့္ပါပဲလား။

ဒါေၾကာင့္ အေမက အျမဲေျပာတာ … နင္တို႔ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဖူး .. ငါ့လုပ္အားကို ခ်စ္တာတဲ့ … ။
ဖုန္းေျပာတုန္းကေတာ့ … အေမျပန္လာရင္ သမီးက ဟင္းေတြခ်က္ေကြၽးမွာလို႔ ေျပာလို႔ အေမက ရယ္လိုက္တာ။ ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ ဆိုျပီးေတာ့လား မသိ။
ေစာေစာစီးစီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး နဲ႔ အေမ့ကို လြမ္းလိုက္တာ။ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ေတာ့ ေလက ဒလေဟာတိုက္လို႔ ေခါင္းထဲကပါ က်ဥ္တင္တင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္ေဆာင္းေနာ္ …။ အေမေနတဲ့ ေနရာမွာဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားေအးလိုက္မလဲ။ အေမက အေအးနဲ႔တည့္တာမဟုတ္ဘူး … ။ ဒါေတာင္ ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး … ။ ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အရင္ကေတာ့ ဒီလိုရာသီဆို မနက္ေစာေစာ က်န္းမာေရးလမ္းေလွ်ာက္လိုက္ …ျပန္လာရင္ အေမအဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ မနက္စာေလး စားလိုက္ … ဇိမ္ဘဲ … ။ ခုေတာ့ … အိမ္မႈကိစၥေတြထဲ နစ္မြန္းၿပီး လမ္းလဲ မေလွ်ာက္ႏိုင္၊ မနက္စာဆိုတာလဲ အေမရွိတုန္းကလို တေန႔တမ်ဳိး မစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တခါတေလ အိမ္မွာရွိတဲ့ မုန္႔တို႔ ေကာ္ဖီတို႔ေလာက္နဲ႔ ျပီးလိုက္ရတာလဲ ရွိရဲ႕။
ေျပာေနရင္း … အေမ့လက္ရာ ဆီထမင္းေလး နဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး စားခ်င္လိုက္တာ။
ကိုယ္ေတာင္ ဒီေလာက္သတိရေနတာ … အေဖဆို ပိုဆိုးမယ္ .. ။ ဟိုတေန႔က အေဖက ဆံပင္ေတြရွည္ေနျပီ အေမမရွိေတာ့ ညွပ္ေပးမဲ့သူ မရွိဘူးဆိုျပီး ဆိုင္ပဲသြားညွပ္လိုက္ရတယ္။
အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္လံုးလံုး အေဖ့ဆံပင္ကို အေမပဲ ညွပ္ေပးေနက် … ခုေတာ့ အေဖလဲ ဆိုင္ေျပးရျပီေပါ့။
အေမ ျမန္ျမန္ျပန္လာမွပဲ။

မနက္ခင္းေနက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္ဘူး။ သူလည္း ေအးရွာလို႔ အိပ္ေနတယ္ ထင္ရဲ႕။
ခုလို အခါမ်ဳိးေတာ့လည္း ေနမင္းကို ေမွ်ာ္မိပါတယ္။ ေနမင္းကလည္း ေမွ်ာ္ရင္ ေနာက္က်တယ္။ ခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္က် သူက ေရာက္မလာဘူး။
ေနပူစာလံႈရင္း လဖက္ေျခာက္ခါးခါး ခပ္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းက်က်ေလးေသာက္လိုက္ရရင္ အရသာ အေတာ္ရွိမယ္။ အလုပ္လုပ္ေနရလို႔ ေနပူစာလဲ လႈံခ်ိန္မရွိပါဘူး။ မီးဖိုထဲမွာ တေယာက္ထဲ လံုးခ်ာလည္ေနတာ။
အနားမွာ ေၾကာင္ကလည္း တေညာင္ေညာင္နဲ႔ ေျခေထာက္ကို လာျပီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ေနတယ္။
ကိုယ္က ဘာမွမစားရေသးဘူး .. သူ႔အရင္ေကြၽးရအံုးမယ္။ အျမင္ကတ္ပါဘိ။
အင္းေလ… တိရစၦာန္ေလးေတြ ဆိုတာ ကိုယ္ေကြၽးမွ စားရတာပဲ … ။ ကိုယ္မေကြၽးရင္ ေတာ္ၾကာခိုးစားေနအံုးမယ္။ ဗိုက္၀ေနတယ္ဆိုရင္ တိရစၦာန္လဲ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေနတာပါပဲ။ မ၀ရင္သာ နားပူနားဆာလုပ္တာ။

ေရကိုင္ရတာ ေအးလိုက္တာ… အခုမွ ေဆာင္းက ေဆာင္းတြင္းနဲ႔တူေတာ့တယ္။ သိမ္းထားတဲ့ ဂ်ာကင္ေလးျပန္ထုတ္၀တ္အံုးမွ … ။
***

Read More...

Summary only...

လွံ နဲ႔ ဒိုင္း (သို႔မဟုတ္) အေဖ ေမ့သြားေသာ ကဗ်ာတပုဒ္

အေဖက စစ္တုရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ရူးသြပ္စြာ စြဲလမ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ စစ္တုရင္ကစားနည္းကို သိတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီကစားနည္းဟာ မွ်တတယ္၊ မွန္ကန္တယ္၊ ေလးနက္တယ္ ဆိုၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာ လိုက္စားခဲ့တယ္။
စစ္တုရင္ကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြဲလမ္းသလဲ ဆိုရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေရာဂါကို ရထားနဲ႔ကာလိုက္ ျမင္းနဲ႔တိုက္လိုက္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေထာက္လိုက္ … လုပ္ေနမိတဲ့အထိပဲ .. တဲ့။
‘ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရင္မႀကီးကပဲ လာကယ္သြားရတာ မဟုတ္လား အေဖ’ ဆိုေတာ့ အေဖက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနပါတယ္။

အေဖ စစ္တုရင္ကို ဘာလို႔ၾကိဳက္တာလဲ လို႔ က်မေမးတဲ့အခါ …
‘chess မွာက ပညာရပ္ေပါင္းစံုေအာင္ပါတယ္၊ ဆိုက္ကို၊ သခ်ၤာ၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ ပရိယာယ္ နည္းဗ်ဴဟာေတြ … စသျဖင့္ေပါ့ … အမ်ားႀကီးပါတယ္ …ျပီးေတာ့ သူက က်က္ကြက္ မရွိဘူး။ အလြတ္က်က္လို႔မရဘူး …’
‘သူက မွ်တတယ္ဆိုေပမဲ့ … တဖက္နဲ႔ တဖက္မွာဆိုရင္ေတာ့ မွ်တရင္ မွ်တမွာေပါ့ … ဒါေပမဲ့ တဖက္ထဲ အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ … ဘုရင္ႀကီးမေသဖို႔ က်န္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြက ၀ိုင္းကာကြယ္ေနရတာ …. ေနာ္ …ျပီးေတာ့ အားနည္းတဲ့ ပြန္းကေလးေတြကို အရင္ထိုးေကြၽးရတာ … ဆိုေတာ့ အဲဒါကို မွ်တတယ္ေခၚမလား …’
က်မက အတြန္႔တက္ေတာ့ အေဖက ၿပံဳးၿပီး
‘တဖက္နဲ႔ တဖက္ စစ္တိုက္ေနရတာေလ … စစ္ပြဲမွာ အဓိကလူကို အကာအကြယ္ေပးရမွာ ထံုးစံပဲမဟုတ္လား … ဘုရင္ႀကီး မရွိရင္ ရႈံးၿပီဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးကိုပဲ အားလံုးက ကာကြယ္ရမွာေပါ့ … အဲဒီေတာ့လည္း အားနည္းတဲ့ ေကာင္ေတြ စေတးသင့္ရင္ စေတးရမွာပဲ မို႔လား’
‘အင္း … ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ အဓိက သာဆိုတယ္ … ဘုရင္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ … သူ႔မွာ လႈပ္ရွားကြက္ သိပ္မရွိဘူးေနာ္ … အားလံုးက သူ႔ပဲ ၀ိုင္းကာကြယ္ေနရတာ … သူက ျပန္ခုခံႏိုင္တယ္ဆိုတာမွ မရွိဘဲ … သမီးကေတာ့ ျမင္းကိုၾကိဳက္တယ္ … တခါတေလ ကိုယ့္ျမင္းကြက္ကို တဖက္လူက အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ရင္ ကိုယ္စားမွာပဲ …’
***
တခါေတာ့ … အေဖ့ စစ္တုရင္ ဆရာလည္းျဖစ္ မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးက ‘လွံ နဲ႔ ဒိုင္း’ အမည္နဲ႔ စစ္တုရင္စာေပ လုပ္မယ္ဆိုျပီး အေဖ့ကို ကဗ်ာေလးေရးခိုင္းပါတယ္ … တဲ့။
စစ္တုရင္မွာ အဓိက က attack & defence ပဲ မဟုတ္လား။ လံွ ဆိုတာဟာ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး၊ ဒိုင္း ကေတာ့ ကာကြယ္ ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ စာေပေလးကို လွံ နဲ႔ ဒိုင္း လို႔ အမည္ေပးခဲ့တာပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ အေဖက လွံ နဲ႔ ဒိုင္း အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေရးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း အေဖ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေတြၾကာသြားၿပီး ကဗ်ာမူရင္းလည္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကို အေဖ အစအဆံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူးတဲ့။
က်မက မွတ္မိသေလာက္ ရြတ္ျပပါဆိုတာနဲ႔ အေဖက စဥ္းစားၿပီး ရြတ္ျပတယ္ …

ေခတ္အဆက္ဆက္၊ စစ္လက္နက္ကို
ျပက္ျပက္ထင္ထင္၊ ဆန္းစစ္လွ်င္ ….
ေက်ာက္ေခတ္စစ္မက္၊ ေက်ာက္လက္နက္တည့္။
. . . . . . . . . .
. . . . . . . . . .
အဲဒါပဲ အေဖက မွတ္မိေတာ့တယ္ … ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပါဒေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
“ေက်ာက္ေခတ္မွာ ေက်ာက္လက္နက္ ..ေနာက္ .. သံေခတ္က်ေတာ့ .. ဓား၊ လွံ စတဲ့ သံလက္နက္ .. ဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္း ေသနတ္၊ အေျမာက္ .. ေနာက္ဆံုး ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ထိ အဆင့္ဆင့္ လက္နက္ေတြ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္သြားတာကို ေရးတယ္ … ။ ဘယ္လိုပဲ လက္နက္ေတြတိုးတက္ တိုးတက္ … တကယ္တမ္း ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ စစ္ပြဲတခုရဲ႕ အေျဖဟာ … ဘာလဲ … သူေသဖို႔ နဲ႔ ကိုယ္ေနဖို႔ … ဒါပဲ မဟုတ္လား …
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္မွာ …
. . . . . . . . . .
သူေသ ကိုယ္ေန
ဤအေျဖတည္း ။ ။ ဆိုျပီး အဆံုးသတ္ထားတယ္ … လွံ ဆိုတာ သူ ေသဖို႔ (တိုက္ခိုက္ဖို႔)ေပါ့။ ဒိုင္းကေတာ့ ကိုယ္ေနဖို႔ (ကာကြယ္ဖို႔) ဆိုၿပီး အဲဒီကဗ်ာကို အေဖေရးခဲ့တာ။ အစအဆံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး”
***
အေဖဟာ စစ္တုရင္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဗုဒၶရဲ႕ အဘိဓမၼာ တရားေတာ္နဲ႔ ေတြ႕သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ … တကယ့္ ေလးနက္ မွန္ကန္ျခင္းဟာ ဘာလဲလို႔ သိသြားလို႔ပါပဲ။
စစ္တုရင္ နဲ႔ အဘိဓမၼာ ကို ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ အပူ နဲ႔ အေအး လိုပဲ လံုး၀ ကြဲျပားေနတာကို အေဖ ျမင္သြားခဲ့တယ္။
‘စစ္တုရင္ဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ျခံရံၿပီး ကစားရတယ္။ အဘိဓမၼာကေတာ့ ဒါေတြကို သိေအာင္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ဖို႔ နည္းလမ္းေပးတဲ့ ပညာရပ္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အႏွစ္သာရျခင္း ကြာျခားတယ္’ လို႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖဟာ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ တားတဲ့ၾကားက စစ္တုရင္ေလာကကိုေက်ာခိုင္း စြန္႔ခြါၿပီး အဘိဓမၼာကို သာ တစိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာလိုက္စားခဲ့ပါတယ္။
ခုေတာ့ … တိုက္ခိုက္ျခင္း နဲ႔ ကာကြယ္ျခင္းကို အေဖက တမ်ဳိး အသံုးခ်ႏိုင္သြားပါၿပီ။
၆၄ ကြက္ေသာ ဘုတ္ျပားေလးေပၚမွာ အျဖဴနဲ႔ အမည္း ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ ေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိေလသာ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ၿပီး အကုသိုလ္တရားေတြမျဖစ္ပြားေအာင္ ကာကြယ္ ေနပါေတာ့သတဲ့။
***

Read More...

Summary only...

ေပ်ာက္ၾကား- ၉

ဒီစာကိုေရးျဖစ္တာကလည္း ကိုသံလြင္ဘေလာ့က ‘က်ေနာ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားမ်ား’ ဆိုတဲ့ စာကို ဖတ္ရလို႔ပါပဲ။ အဲဒီပို႔စ္အတြက္ က်မ ကြန္မန္႔ ေရးမယ္လို႔ ခဏခဏ စိတ္ထဲက ၾကံစည္မိပါတယ္။ သူကလည္း က်မေရးမဲ့ ကြန္မန္႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ကြန္မန္႔ေနရာမွာ ေရးလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္လ်ားေနမွာစိုးလို႔ … ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။
ေရးရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က (၂) ခု ရွိပါတယ္။ ကိုသံလြင္ ပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔အျဖစ္နဲ႔တခု …ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔အတြက္ပါ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
***
ေပ်ာက္ၾကား-၉ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ေလးကို အေဖက က်မဖတ္ဖုိ႔ယူလာပါတယ္။ စာေရးသူက (ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇာတ္ကားရိုက္ခဲ့တဲ့) ဒါရိုက္တာႀကီးေရႊဒံုးဘီေအာင္ပါ။ နိဒါန္းေရးျပီးခ်ိန္ဟာ ၁၈.၉.၁၉၄၅ လို႔ ေရးထားတာကိုေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ဒီစာအုပ္ကို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ (လြတ္လပ္ေရးမရခင္) မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ခပ္ရိုးရိုးပါပဲ။ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားေလးတေယာက္နဲ႔ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႕ထဲ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကရင္မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ေပ်ာက္ၾကား-၉ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႕၀င္ လူ ၃၀ ထဲက ဒီမိန္းကေလးရဲ႕ နံပါတ္ က ၉ ျဖစ္ပါတယ္။
***
ဒီစာအုပ္ရဲ႕ နိဒါန္း နဲ႔ ဇာတ္သိမ္းခန္းထဲက စာသားအခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္။ ။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြကို မူရင္းစာအုပ္ထဲကအတိုင္း ရိုက္ထားပါတယ္)
***
အခ်ီး
ကလကတၱား ကိုသိန္းေဖ (တက္ဘုန္းႀကီး) ထံမွ ေပးစာကို ေကာက္ႏႈတ္ေဘာ္ျပခ်က္။

Add: M. Thein Pe,
Post Box 10207,
CALCUTTA.
19.7.45

ကိုဘီေအာင္။

တအိမ္သားလံုး က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကေၾကာင္းၾကားသိရ၍ မ်ားစြာ၀မ္းသာပါ၏၊ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ဘယ္လိုလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ပါဘိေတာ့တယ္။
x x x x x x
x x x x x x
ကြၽန္ေတာ္လဲ မၾကာခင္ ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ နီးပါေတာ့မယ္။ ေရႊျပည္ႀကီးေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ေတြ႕ဆံုၾကဘို႔ဘဲ။
ကဲ ခင္ဗ်ားလဲ လက္စြမ္းရွိသေလာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကိုလုပ္ပါ၊ အ၀တ္အစားေရး ေရာဂါဘယ ထူေျပာေရးမ်ားကို တိုက္ဖ်က္ပါ၊ ခုအခါ ျမန္မာျပည္တိုင္းရင္းသားမ်ား အားလံုး စီးလံုးညီညြတ္ေစေရး အမ်ားျပည္သူတို႔ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေရးတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။
x x x x x x
x x x x x x
ခင္ဗ်ားအိမ္သားမ်ားကိုလဲ ဆလံေပးလိုက္ပါသည္။ ကိုခ်န္ထြန္း (ျဗိတိသွ်ဘားမားရုပ္ရွင္) စေသာ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း အားလံုးတို႔ကိုလဲ ေမတၱာပို႔ေၾကာင္းေျပာပါ။
ပံု-သိန္းေဖ။

ဤသို႔ ေရးသားလိုက္ရာ သူ၏စာအရ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးတြင္ တိုင္းရင္းသားျခင္း ညီညြတ္ေရးႏွင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔ ေနသားတက်ျဖစ္ေစေရးတို႔ကို အႀကီးဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရးမ်ားတြင္ အပါအ၀င္အျဖစ္ ယူဆထားရကား၊ ျမန္မာတက္လူ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္သည္ မျပတ္အစဥ္ ဤအေရးမ်ားေပၚတြင္ အေလးျပဳေနၾကေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။
x x x x x x
x x x x x x
တိုင္းရင္းသားျခင္း ညီညြတ္ေစေရးျဖစ္ေသာ ကရင္၊ ဗမာ ေသြးစီးရမည့္ ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳသည့္ ဤ ေျပာက္က်ား-၉ ေသြးညွိ ၀တၳဳႀကီးကို ေရးျပဳလိုက္ရပါသည္။
တိုင္းသားညီအစ္ကိုရင္းတို႔ ေသြးကြဲျခင္းျဖစ္ၾကသျဖင့္ ပ်က္စီးရဘူးေသာ ေ၀သာလီျပည္ လိစၦ၀ီမင္း ညီအစ္ကိုမ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိကို လည္းေကာင္း၊ ဇာတ္တူသားျခင္းစား၍ ဟသၤာကိုးေသာင္း ပ်က္စီးဘူးသည့္ ပံုမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ လက္ငင္း အိႏၵိယျပည္၏ ဟိႏၵဴ၊ မူဆလမန္ ညီအစ္ကိုခ်င္း အေမ့အေမြကိုလုေနသျဖင့္ ဇာတ္ေျမာေနသည္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ သတိျပဳ ၾကည့္ရႈေထာက္ထားကာ ေပ်ာက္ၾကား-၉ ကို ဘတ္ရႈေစလိုပါေၾကာင္း။
ဘီေအာင္။
၁၈-၉-၄၅
***
ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး မဂၤလာေဆာင္ပံုကို ခုလို ေရးထားပါတယ္။
***
မ႑ပ္ထဲတြင္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားကတသိုက္၊ ဗမာအမ်ဳိးသားမ်ားကတသိုက္၊ အမိဗမာ၏သားရင္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတစုတို႔ အိုးစည္-ဗံုေမာင္းမွ စ၍ ေခတ္သစ္တူရိယာမ်ားပါမက်န္ တီးမႈတ္ သီဆို ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသံမ်ားကို လည္း ၾကားရေပမည္။

မ႑ပ္တြင္ ျပင္ဆင္ကာ မြမ္းမံခ်ယ္လယ္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း - ေစာၾကာဒိုးမွစ၍ ကရင္-ဗမာ သူရဲေကာင္းမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေတြ႕ရေပမည္။ ထိုဓာတ္ပံုမ်ား၏ အထက္မွ အမိဗမာသည္ ကေနေသာ ေဒါင္းအနီးတြင္ ျပံဳးရႊင္ၾကည္လင္စြာ ရပ္ေနေသာ ပံုႀကီးကို ရႈျမင္ႏိုင္ေပမည္။

ထိုထက္ထူးေသာ အခမ္းအနားမ်ားမွာကား အဂၤလိပ္ျမန္မာ ဘာသာမ်ားျဖင့္ ေရးသားဆြဲခ်ိတ္ထားေသာ ပိုစတာ စာတမ္းႀကီးမ်ားျဖစ္ရာ ၄င္းတို႔မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ေပ၏။

OUR WEDDING HAS LAID STRESS UPON KAREN-BAMA UNITY, AS ONE OF THE MOST IMPORTANT ESSENTIALS.
SO IT IS NO LIP UNITY, IT IS A UNITY BASED ON A RECOGNITION OF TWO HEARTS.

၁။ ကြၽန္ေတာ္-ကြၽန္မတို႔၏ မဂၤလာသဘင္သည္ မလုပ္မေနအပ္သည့္ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ ကိစၥတခုအေနျဖင့္ ကရင္ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရး ေသြးစည္းေရးတို႔ အေပၚမွာ အေလးဂရုျပဳထားပါေၾကာင္း။
၂။ ထို႔ေၾကာင့္-ဤေသြးစည္းေရးသည္ လူၾကားေကာင္း ႏႈတ္ကေလးျဖင့္ ျပဳအပ္ေသာ ေသြးစည္းေရးမဟုတ္ပါ၊ ကရင္ ဗမာ ၂ မ်ဳိးလံုး၏ အဇၥ်တၱ ႏွလံုးသည္းပြတ္မွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေမတၱာေပၚမွာ အေျချပဳအပ္ေသာ ေသြးစည္းေရးျဖစ္ပါေၾကာင္း။

WHETHER A KAREN OR A BAMA DOES EVIL, IT IS EVIL, IT IS EVIL DONE BY A BURMAN TO A BURMAN, AND EACH ONE OF US MUST PERSONALLY SHARE THE BLAME.
LET US TRY TO REMOVE THIS EVIL.
AT LAST NATIONAL CONSCIOUSNESS IS NOTHING.

ကရင္ျဖစ္ေစ၊ ဗမာျဖစ္ေစ၊ ဆိုးရြားညစ္ၾကဳ မေကာင္းမႈလုပ္လွ်င္၊ ထိုအလုပ္သည္ မေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ထို မေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းတို႔သည္ ကရင္က ဗမာကိုလုပ္သည္ မဟုတ္၊ ဗမာကလည္း ကရင္ကို လုပ္သည္မဟုတ္၊ ဗမာ တေယာက္က ဗမာတေယာက္ကို ျပဳလုပ္ ၾကဴးလြန္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဗမာ့ေသြးႏွင့္ ဗမာ့သားျခင္း ေဘာက္ျပား ၾကဴးလြန္ၾကသည့္ မေကာင္းမႈမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူဆိုး ငါေကာင္း၊ အေၾကာင္းျပခါ ဆင္ေျခလဲေနရန္ မလိုဘဲ၊ ညီအစ္ကို ၂ေယာက္လံုးပင္ ထိုျပစ္တင္ခ်က္မ်ားကို အသီးသီး အသက ေ၀ငွကာ ကိုယ္တိုင္ ခံယူၾကရမည္။
ထို ဆိုးရြားမႈမ်ားကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ကရင္ဗမာ ၂ ဘက္လံုးက ပယ္ရွားၾကစို႔။
အဆံုး၌ ကရင္ဘဲ ဗမာဘဲ မ်ဳိးခြဲေနေသာ အစြဲသည္ အလကား အလုပ္ေတြပါ၊ အခ်ည္းႏွီးသာတည္း။
(ေရႊဒံုးဘီေအာင္)
***
အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဒီေလာက္ပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***
ကိုသံလြင္ေျပာသလို ….
“တကယ္လို႔မ်ား က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြားတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ ဗမာေတြ မဟုတ္တဲ့ တျခားေသာ တိုင္းရင္းသား တခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီ တိုင္းရင္းသား ျဖစ္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါ။ က်ေနာ့္မိဘေတြက ဟိုးအာဖရိက တုိင္းျပည္က လူမည္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေရာ??။ က်ေနာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရိွပါ။ အာဖရိက တုိင္းရင္းသား လူမည္းေလး ျဖစ္ေနအုံးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ လုပ္နိုင္တာ တခုပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ မတူတာကို တူေအာင္ ၾကိဳးစား ညိွၾကၿပီး လူ႔ေဘာင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနထိုင္ဖို႔ပါပဲ။”

က်မတို႔ဟာ မတူတာကို တူေအာင္ ၾကိဳးစားညွိယူၾကရပါမယ္။
ဘယ္လို ညွိယူမလဲ … ။
ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း ဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြအားလံုးဟာ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က ဘာလူမ်ဳိး သူက ဘာလူမ်ဳိး ဆိုတဲ့ စိတ္မထားဘဲ အားလံုးဟာ တေျမထဲေန တေရထဲ ေသာက္ၾကတဲ့ တႏိုင္ငံထဲသားေတြပဲ ဆိုတဲ႔ စိတ္ထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ … ။
ဒီ့ထက္ပိုျပီး ေတြးၾကည့္တဲ့အခါ …
တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့ၾကလို႔ လူမ်ဳိးမတူ တိုင္းျပည္ကြဲျပား ေနၾကေပမဲ့ … အားလံုးဟာ ဒီကမၻာေျမကိုသာ အမွီျပဳျပီး ေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ “လူသား”ေတြပဲ … ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကေလး ထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ …. ခြဲျခားမႈေတြ … ကြဲျပားမႈေတြဆိုတာ ရွိႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
***
19.12.06
(ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔)

Read More...

Summary only...

ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွာလဲ ….

‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’
‘ဟမ္’
မေန႔က ညေနခင္း လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူထိုင္ေနတုန္း ကေလးေလးတေယာက္ အနားေရာက္လာၿပီး မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။
ရုတ္တရက္ သူေျပာတာ နားမလည္လိုက္ဘူး။ သူက ႏွပ္တခ်က္ရွဴးခနဲ ရႈံ႕သြင္းလိုက္ရင္း ထပ္ေျပာတယ္။
‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’
အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ေခါင္းေပၚရြက္လာတဲ့ ေတာင္းကေလးထဲ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ စပါးတြဲေလးေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ စပါးတြဲလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ပါ။
ကေလးေလးက အေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ တကယ့္ကို ေသးေသးပိစိေလး။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ေၾကာင္ေခ်းရုပ္ေပါက္ေနျပီး ႏွပ္ေခ်းကတရႈံ႕ရႈံ႕ … ၾကယ္သီးတလံုးမွ မပါတဲ့ အက်ၤ ီရင္ဘတ္က ဟျပဲ ။ ေဘာင္းဘီက တဖက္တို တဖက္ရွည္၊ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာသက္သက္။
ဒါနဲ႔ က်မက ၾကံဳတုန္း သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးလိုက္ပါတယ္။
‘သားက ဘယ္ကေနျပီး လာေရာင္းတာလဲ’
‘တမ္းနားေဂ်း’
သူေျပာတာ နားမလည္လို႔ သံုးေလးခါ ထပ္ေမးရပါတယ္။ ေနာက္မွ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားေစ်းက ဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။
‘အေဖ အေမ မပါဘူးလား … သား တေယာက္ထဲလား’
‘ဟင့္အင္း …. မပါဘူး … တေယာက္ထဲ’
ေျပာသာေျပာတာ သူက တခ်က္တခ်က္ ဟုိဘက္နား လွမ္းၾကည့္ေနလို႔ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ပါမယ္လို႔ က်မထင္ပါတယ္။
‘ဘာနဲ႔လာလဲ …’
‘ကားနဲ႔’
တေယာက္ထဲ ကားဘယ္လိုစီးလဲ … ဘယ္နားမွာကားစီးရလဲ … စသျဖင့္ က်မေမးသမွ်ေတြ သူေျဖေပးပါတယ္။ သူေျဖသမွ်ေတာ့ က်မအကုန္နားမလည္ပါဘူး။
‘စပါးတတြဲ ဘယ္ေလာက္လဲ သား…’
‘နား…ဂ်ယ္’
သူေျပာတာ ငါးက်ပ္နဲ႔ ငါးဆယ္ မသဲကြဲပါဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ငါးက်ပ္လား လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ဟင့္အင္း နားဂ်ယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ ၅၀ တန္တရြက္ထုတ္ျပီး သူ႔ကိုေပးရင္း
‘သားက အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ’
‘တံုးႏွစ္’
လက္ကေလး ၃ေခ်ာင္းေထာင္ျပီးေျပာေတာ့ က်မရင္ထဲ နင့္ခနဲျဖစ္သြားမိပါတယ္။
အသက္ သံုးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ဟာ ခုလို ေစ်းေရာင္းေနရတာ …ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ … လို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အသက္သံုးႏွစ္အရြယ္ ဆိုတာ မိခင္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လို႔ေကာင္း ေဆာ့လို႔ ေကာင္းတဲ့ အပူအပင္ကင္းမဲ့တဲ့ အရြယ္ေလးပါ။
က်မ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ငိုင္ေတြေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက တျခား၀ိုင္းေတြဘက္ ဆက္ထြက္သြားျပီး သူ႔စပါးတြဲေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနပါတယ္။
သူသြားေရာင္းတဲ့ ၀ိုင္းေတြမွာ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ျပီး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾက ေမာင္းထုတ္ၾကနဲ႔ပါ။ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လာေသာက္ေနတဲ့ ဘယ္လိုလူကမ်ား သူ႔ရဲ႕ စပါးတြဲေတြ ၀ယ္သြားၾကမွာလဲ။ က်မလဲ သူ႔ကို ၅၀ေပးလိုက္ေပမဲ့ စပါးတြဲေတာ့ မယူလိုက္ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ဟို၀ိုင္း ဒီ၀ိုင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ‘ဂ်ဘားတြဲ၀ယ္ပါ’ လို႔ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ သူ႔ကို လဖက္ရည္ဆိုင္အျပင္က စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီး လွမ္းေခၚလိုက္လို႔ က်မ နည္းနည္း၀မ္းသာသြားမိတယ္။ စာကေလးနဲ႔ စပါးတြဲက အံကိုက္ပဲဆိုေတာ့ .. ဒီမိန္းမၾကီး စပါးတြဲ၀ယ္ရင္ ကေလးေလးလဲ ေစ်းေရာင္းရျပီေပါ့။
သူတို႔ေနရာက က်မတို႔စားပြဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာမို႔ က်မလဲ အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီးနဲ႔ ကေလးေလး အျပန္အလွန္ ေစ်းစကားေျပာၾကျပီး မိန္းမႀကီးက ေတာင္းထဲက စပါးတြဲေတြ တခုျပီးတခု ေရတြက္ရင္း ယူပါတယ္။
၁၅ တြဲကို ၅၀၀ နဲ႔ ဆစ္တာလား တြဲ ၂၀ ကို ၅၀၀ နဲ႔ ဆစ္တာလား က်မ ေသခ်ာမၾကားရပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမိန္းမၾကီး ေစ်းဆစ္ေနတာပါ။
‘ဘယ္လိုမိန္းမၾကီးလဲမသိဘူး၊ ေစတနာရွိရင္ ပိုက္ဆံအလကားေပးလိုက္ပါလား၊ ေစတနာရွိသေယာင္ေယာင္နဲ႔ ၀ယ္မလုိလိုုလုပ္ျပီးေတာ့ ကေလးကို မတရားေစ်းဆစ္ေနတယ္… အသက္ကျဖင့္ ….’
က်မသူငယ္ခ်င္းက ေဒါကန္ျပီး ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာေနပါတယ္။ က်မတို႔ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မိန္းမၾကီးက ကေလးရဲ႕ ေတာင္းေလးထဲ စပါးတြဲေတြ ျပန္ျပီးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မယူေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပ့ါ။ ေဘးကၾကည့္တဲ့ က်မတို႔ကသာ ေဒါမနႆေတြပြားေနမိတာ … ကေလးေလးကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပါပဲ။ သူ႔ေတာင္းကေလးရြက္ျပီး ဟို၀ိုင္း ဒီ၀ိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနျပန္ေရာ။
က်မတို႔ အကဲခတ္ေနတာကို သတိထားမိတဲ့ စာကေလးသည္ မိန္းမၾကီးက က်မတို႔ဆီထလာျပီး …
‘အဲဒီလိုပဲ ကေလးေတြကို ေစ်းေရာင္းခိုင္းေနတာေလ … သူတေယာက္ထဲ မဟုတ္ဖူး .. သူ႔အမပါေသးတယ္’
‘ေၾသာ္ … ဟုတ္လား …’
‘ကေလးသာဆိုတယ္ … လူလည္ေလး …ေစ်းဆစ္တာကို သူ႔အေဖရိုက္လိမ့္မယ္တဲ့ … လုံး၀မေလွ်ာ့ဘူး’

ဒီမိန္းမၾကီးကို အျမင္နဲနဲကတ္ေနတာမို႔ သူ႔ကို အလိုက္အထုိက္ တခြန္းေလာက္ပဲျပန္ေျပာျပီး ကေလးေလးကို ပဲ လိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက သူ႔ကို ဘယ္၀ိုင္းကမွ လက္မခံေတာ့ ေတာင္းကေလးကို ယိုင္ထိုးထိုး ရြက္ရင္း က်မတို႔နား ေယာင္ေပေပနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေခၚျပီး ေမးပါတယ္။
‘မင္း ဒီစပါးတြဲေတြကုန္မွ အိမ္ျပန္ရမွာလား’
‘ဟုတ္’
‘မင္းအိမ္မွာ အေဖ အေမမရွိဘူးလား
‘ခ်ိဒယ္’
‘သူတို႔က ဘာလုပ္လဲ’
‘အေမက မုန္႔ၾကာဂ်ိ သာဂူေရာင္းတယ္’
‘အေဖကေရာ’
‘အေဖက ေနမေကာင္းဘူး’
‘မင္း ဘယ္သူနဲ႔လာလဲ … အမ ပါတယ္ဆို’
ဆိုေတာ့ သူ၀န္ခံပါတယ္။ အမဆိုတာကလည္း အသက္ ၆ နွစ္ပဲရွိေသးတာပါ။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ တူတူ စပါးတြဲေရာင္းျပီး ၀မ္းစာရွာေနၾကရတာေပါ့။ သူ႔နာမည္ကိုေမးေတာ့ “မင္းသိန္းထိုက္” တဲ့။
က်မသူငယ္ခ်င္းက စားပြဲထိုးကိုေခၚျပီး ဘဲသားမုန္႔တပြဲမွာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူစားဖို႔ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေလးနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
‘မင္းထမင္းမစားရေသးဘူးမို႔လား ..ေရာ့ အဲဒါစား … မင္းအမကိုလဲ ေကြၽး …ျပီးရင္ အိမ္ျပန္ေတာ့’
က်မလဲ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ ပိုက္ဆံထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ႔ က်မတို႔၀ိုင္းက ထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔အမ လိုက္လာျပီး ႏွစ္ေယာက္သား တ၀ိုင္း ျပီး တ၀ိုင္း ေစ်းလိုက္ေရာင္းေနၾကပါတယ္။

ဒီလဖက္ရည္ဆိုင္က က်မ တခါေရးဖူးသလိုပဲ အလွဴခံေရာ သူေတာင္းစားေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတို႔က လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အလုပ္ဆင္းသလို ေန႔စဥ္ လာၾကတယ္။ မနက္ဆို ေရာက္လာပါျပီ၊ ေယာဂီညိဳေရာင္ေတြ ဆင္ျမန္းကာ ေတာင္းရမ္းၾကျပီး ေန႔ခင္းဆို အရိပ္ေကာင္းတဲ့တေနရာ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဆိုင္က ခံုတခုခုမွာထုိင္ျပီး ပိုက္ဆံေတြေရတြက္၊ ညေနဆို အိမ္ျပန္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဟန္က်ေနတာပါပဲ။
သူတို႔လို သန္စြမ္းက်န္းမာတဲ့ လူႀကီးေတြ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတာထက္စာရင္ ဒီကေလးေလးေတြ ခုလို ေစ်းေရာင္းတာက ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ စိတ္ထဲ ေျဖေတြး ေတြးမိတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ေျဖေတြးလည္း အသက္ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ကိုျဖင့္ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ဒီကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္က ဘာလဲ …. ။
***
က်မတို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ … ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာလို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဘယ္လို ကေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာလဲ …
ေတာထဲေတာင္ထဲ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ေျပးလႊားေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြလား …
ျမိဳ႕ျပမွာေနျပီး ခုလို ေစ်းေရာင္းသူေရာင္း .. ေတာင္းစားသူစား ..ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြလား …
ဒါမွ မဟုတ္ …
မွန္အလံုပိတ္ထားတဲ့ အေကာင္းစားကားႀကီးေပၚက ေျမမနင္းသားေလးေတြလား …
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာ …
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို … ၾကိဳတင္သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။
***
17.12.06
10:58 pm

Read More...

Summary only...

တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ …

တေန႔တေန႔ က်မ အလုပ္ေတြမ်ားေနတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ကိုယ့္ဘေလာ့အတြက္ ကိုယ္ စာေရးတဲ့အခါေရး … တျခားဘေလာ့ေတြသြားဖတ္တဲ့အခါ ဖတ္ … တခါတေလေတာ့လည္း ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာ ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ commentေလးေတြ ခ်ထားခဲ့တတ္ပါတယ္။
က်မ အျမဲ၀င္ဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဘေလာ့ေတြထဲမွာ ကိုသံလြင္ရဲ႕ ဘေလာ့သည္လည္း တခုအပါအ၀င္ပါ။ သူ႔ဘေလာ့ဖတ္ျပီးရင္လည္း အဲဒီလိုပဲ ကြန္မန္႔ေလးေတြ ေရးခဲ့မိပါတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ ကိုသံလြင္ဘေလာ့မွာ ဘာပို႔စ္မ်ား အသစ္တက္သလဲလို႔ ၀င္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ … သူ႔ရဲ႕ စီေဘာက္စ္ မွာ “ျပည္ခ်စ္စစ္သား” ဆိုသူက ခုလို ေရးထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

“ျပည္ခ်စ္စစ္သား :ေရးတဲ့လူကိုေရာ.. ပုံမွန္ ကြန္မန႔္ေရးေနတဲ့ လူေတြကိုပါ အ့ံၾသမိပါရဲ့.. အစုိးရကို ဆန္႔က်င္တုိင္း အေကာင္းထင္ေနၾကသကိုး။ အဆင့္အတန္းမဲ့ၾကပါေပတယ္”

အဲဒီစာကိုေတြ႕ၿပီး က်မ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့အျပင္ ေခါင္းထဲကိုလည္း အေတြးေတြ တသီတတန္းႀကီး ေရာက္လာလို႔ ဒီစာကိုေရးလိုက္မိတာပါ။
***
သူေရးတဲ့စကားလံုးေတြကို က်မ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္ၾကည့္မိတဲ့အခါ …

“အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တိုင္း အေကာင္းထင္ေနၾကတယ္” … တဲ့။
က်မတို႔ ဘေလာ့မွာ စာေတြေရးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳ၊ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ခရီး အျပင္ … ကိုယ့္အယူအဆ၊ ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ .. စတာေတြကို ရိုးသားစြာ တင္ျပျခင္း သက္သက္ပါပဲ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း အမွန္ကို အမွန္အတိုင္းေျပာတာဟာ “အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တယ္” လို႔ ေခၚပါသလား။
က်မတို႔ ဘာကိုအေကာင္းထင္ၾကတာလဲ …။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တာကို က်မတို႔ အေကာင္းထင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းျမင္တာကို အေကာင္းထင္တာပါ။ ျမင္တဲ့အတိုင္းေျပာေနတာကို ေထာက္ခံေနၾကတာပါ။ ဘယ္အစိုးရပဲ ရွိရွိ က်မတို႔ ျမင္တဲ့အတိုင္း .. က်မတို႔ ခံစားရတဲ့အတိုင္း ေျပာေနၾကမွာပါပဲ။ ဒါဟာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနပါသလား။

“အဆင့္အတန္းမဲ့တယ္” … တဲ့။
သူဟာ အဆင့္အတန္းကို ဘာစံနဲ႔တိုင္းတာ သတ္မွတ္သလဲ က်မစဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ က်မ သိတဲ့ အဆင့္အတန္းကေတာ့ ရုပ္၀တၳဳမဟုတ္ပါဘူး၊ အတၱ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေျပာလာသူရဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုလဲ က်မျဖင့္ သိခ်င္လွပါဘိ။

ေနာက္ “ျပည္ခ်စ္စစ္သား” ဆိုတဲ့ သူ႔နာမည္ပါ။
တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ေသာ စစ္သား … လို႔ က်မ အဓိပၸါယ္ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။
သူဟာ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္လို႔ ဒီအမည္ေပးထားတာလို႔ က်မယူဆပါတယ္။ စစ္သားဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္သား တေယာက္ေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္က တပ္မေတာ္သားတေယာက္ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ကို ေဘးရန္ အႏၱရာယ္ အေပါင္းက ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မဟုတ္လား။
သူ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔လူႀကီးေတြဟာလဲ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာကလဲ သူတို႔ ခ်စ္ေလာက္တဲ့ သယံဇာတေတြဟာ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ ေပါၾကြယ္၀ ေနေပသကိုး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေျပာလဲပဲ သိပါတယ္… ယံုလည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။

ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဓမၼတာပါပဲ။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ထဲက ကိုယ္ခ်စ္တ့ဲ အရုပ္ေလးဆို လိုခ်င္တယ္။ သိမ္းထားခ်င္တယ္။ သူမ်ားကို မေပးခ်င္ဘူး။ သူမ်ားလက္ထဲ ေရာက္သြားမွာ မလိုလားဘူး။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ … ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလး ခ်စ္ၾကရင္လဲ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြဟာ တိုင္းျပည္ကို ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမွာေပါ့။ ဒါဟာ မဆန္းပါဘူး။

“အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကို ဘယ္ပညာရွိသုခမိန္က ထြင္သြားခဲ့လဲ မသိပါဘူး။
က်မျဖင့္ ဒီစကားကို နည္းနည္းမွ သေဘာမက်ပါဘူး။ ဒါဟာ ေဖာက္ျပန္တဲ့သူေတြရဲ႕ ဆင္ေျခကန္စကားလို႔ ပဲ ျမင္ပါတယ္။ တကယ္ခ်စ္တာပါဆိုျပီး သူမ်ားမိန္းမ ၾကာခိုတဲ့သူကို တရားတယ္လို႔ဆိုမလား။ စစ္တိုက္တာပဲ … ဆိုျပီး အျပစ္မဲ့သူေတြကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္တာကေရာ .. တရားပါသလား။

တကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တာထက္ ျပည္သူလူထုကို သနားရမွာပါ။
ဒီေလာက္ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ တုိင္းျပည္မွာေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ၅၅ သန္းေက်ာ္ေသာ ျပည္သူလူထု ဘာျဖစ္ေနလဲ ….။ လူထုရဲ႕ လိုလားေတာင့္တခ်က္က ဘာလဲ။
ျပည္ခ်စ္စစ္သားႀကီး ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားမိရဲ႕လား မသိ။

ဒီစာကိုေရးေနရင္းနဲ႔ မေဟာသဓာရဲ႕ “သားတရားစီရင္ခန္း”ကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ အေသြးအသားကို စားလိုတဲ့ ဘီလူးမဟာ ကေလးငိုေနတဲ့ၾကားက နာရင္နာပါေစ သူပိုင္ဆိုင္ရရင္ျပီးေရာ ဆိုၿပီး အတင္းလုေတာ့ ကေလးကို သနားတဲ့ မိခင္ရင္းက ရင္နာစြာနဲ႔ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရပါတယ္။

က်မတို႔တိုင္းျပည္ဟာ နာ ေနပါၿပီ။ လူထုဟာလည္း ငိုေနၾကပါၿပီ။ ဘီလူးလက္က လြတ္ေအာင္ ဘယ္လို ၾကံေဆာင္ၾကမလဲ …။ မိခင္ရင္းဟာ သူ႔သားငယ္ကို သနားသလို လူထုကို သနားသျဖင့္ ေမတၱာထားၿပီး ကယ္တင္မဲ့သူကိုသာ က်မတို႔(ျပည္သူလူထုဟာ) အလိုရွိပါတယ္။

တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ …ျပည္ခ်စ္စစ္သားလို႔ အမည္တပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လူသိေအာင္ ပါးစပ္ကေအာ္ေန လက္ကေရးေနလို႔က အလကားပါပဲ။
တိုင္းျပည္ကို ရယူပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ (တဏွာ ေလာဘစိတ္) နဲ႔ေတာ့ မခ်စ္ပါနဲ႔ …. တိုင္းျပည္အေပၚကို ေမတၱာထားပါ … လူထုကို သနားပါ … လို႔ပဲ က်မကေတာ့ ေျပာခ်င္မိပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
16.12.06
6:14 pm

Read More...

Summary only...

ေလးခြတလက္ နဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ

‘အေဖ .. အဲဒီေကာင္မေလးကို မသိမသာေလးၾကည့္လိုက္ …ျပီးရင္ သမီးေျပာျပမယ္…’
က်မက ရုတ္တရက္ေျပာလိုက္လို႔ အေဖက ဘုမသိ ဘမသိ လွမ္းၾကည့္တယ္။ အေဖၾကည့္တာက သိသိသာသာႀကီး။
‘အဲ .. အေဖကလဲ မသိမသာၾကည့္ပါဆိုတာ’
‘ေအး …ေအး …’
အေဖက ကမန္းကတန္းမ်က္ႏွာျပန္လႊဲလိုက္ျပန္ေရာ။ အေဖလုပ္တာနဲ႔ သိေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ထဲကေတြးရင္း အေဖ့ကို အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေခၚသြားလိုက္ရတယ္။
‘ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဲဒီေကာင္မေလးက’
‘အဲဒီေကာင္မေလးကေလ … ငယ္ငယ္တုန္းက သမီးေလးခြကို ခိုးတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ … သိလား … အေဖ’
‘ဟင္ … သမီးေလးခြ ဟုတ္လား …’
အေဖက တအံ့တၾသနဲ႔ေမးတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ က်မလဲ အေဖ့ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ရေတာ့တယ္။
***
မွတ္မွတ္ရရ က်မ ၆ တန္း ႏွစ္တုန္းကပါ။
ေျပာရရင္ေတာ့ … သူခိုးလက္က သူ၀ွက္လုတယ္ ဆိုရမလားဘဲ .. ။
တကယ္ေတာ့ ေလးခြက က်မေလးခြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက ေမာင္ေလးဖို႔ ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ကြၽဲခ်ဳိ ေလးခြေလးပါ။ အိမ္မွာ ေလးခြ ႏွစ္လက္ရွိေတာ့ က်မက တလက္ကို မသိမသာနဲ႔ ေက်ာင္းကို ယူသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာလက္စြမ္းျပမယ္ေပါ့ … သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ေလးခြယူခဲ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးသား။ အိမ္မွာလဲ နဲနဲပါးပါး ေလ့က်င့္လာပါတယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ေလးကို ထိုင္ခံုေနာက္မီမွာ ခ်ိတ္ၿပီး စာသင္တာလိုက္နားေထာင္ … ကြၽဲခ်ဳိေလးခြေလးကိုေတာ့ လြယ္အိတ္ရဲ႕ ေထာင့္ေလးမွာထိုးထားခဲ့တာပါ။ က်မတို႔ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ ၄ ခ်ိန္ ရွိၿပီး ညေနပိုင္း ၃ ခ်ိန္ရွိပါတယ္။ ၾကားထဲမွာေတာ့ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေပါ့။ မနက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ ၂ ခ်ိန္ေလာက္ထိ ေလးခြက လြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသးပါတယ္။
မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ … က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ထမင္းစုစားအၿပီးမွာ အဲ .. ခုနက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲ က်မေလးခြ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
က်မတံုးပံုမ်ား …ေတြးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသထြက္တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ သူ႔လက္ထဲကေလးခြကိုၾကည့္ၿပီး
သူလဲ ကိုယ့္လို ေလးခြတလက္ပါလာတယ္ လို႔ပဲ ထင္ေနတာ။ ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကိုယ္လဲ ျပန္မၾကည့္ဘူး။ သူ အဲလို ယူမယ္လို႔လဲ မထင္မိတာပါပါတယ္။

ေနာက္မွ က်မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ေလးခြပစ္ကြင္းသြားဖို႔ လြယ္အိတ္ကိုယူလိုက္တဲ့အခါမွာ ေလးခြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေတြအကုန္ထုတ္ ေမွာက္လွန္ၿပီးရွာေနေသးတယ္။ ဘယ္ေတြ႕ပါ့မလဲ။ ေလးခြက ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ဟိုတေယာက္လက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီေလ။
က်မမွာ မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္နဲ႔ … ငါ့ေလးခြ မရွိေတာ့ဘူး … လို႔ ေျပာေတာ့ … နင္ကလဲ ေလးခြေရာပါလာလို႔လား .. တဲ့ …။
က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ က်မ ေလးခြပါလာတာကို သိတဲ့သူ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။ ကြၽဲခ်ဳိေလးခြတလက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမႈကို ဆရာမဆီ သြားတိုင္ရင္လဲ ‘ေလးခြဘာျဖစ္လို႔ ယူလာရတာလဲ၊ ေလးခြနဲ႔ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ’ ဆိုျပီး ကိုယ္သာ အရင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ယူသြားတဲ့ ေကာင္မေလးကိုလဲ ငါ့ေလးခြ လို႔ ျပန္သြားေတာင္းရင္လဲ … သူ႔ဟာပါလို ဇြတ္ျငင္းခ်င္ျငင္းအံုးမယ္။ က်မမွာ က သက္ေသမွ မရွိဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မမွာ ေလးခြ လက္စြမ္းျပခြင့္မရတဲ့အျပင္ ေလးခြတလက္သာ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက … သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မ ေလးခြယူလာတယ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ၾကတာပါပဲ။
စိတ္ထဲမွာ တႏု႔ံႏုံ႔ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ က်မေလးခြေလးကို ယူသြားတဲ့ အဲဒီ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို က်မ ခုထိ မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။
***
အခုေတာ့ သူက လူႀကီးလူေကာင္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပံုစံနဲ႔ က်မတို႔ဆီကိုေရာက္လာတာပါ။
မသိတဲ့ တျခားသူေတြကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ ရယ္ျပရတာေတာင္ ေအာင့္သက္သက္ၾကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မ က အဲဒီလိုပါပဲ၊ တခုခုဆို မ်က္ႏွာက ဟန္ေဆာင္လို႔ သိပ္မရပါဘူး။ အမတို႔ အေမတို႔က အျမဲသတိေပးရတယ္။ လူအျမင္ကတ္ေအာင္ လုပ္တတ္လြန္းလို႔။

သူက နာမည္ေတြဘာေတြေတာင္ ေျပာင္းထားပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က သိခဲ့တဲ့ နာမည္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်မကေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႕တုိင္း
‘ဟြန္း … ငါ့ေလးခြ ခိုးတဲ့သူ’ ဆိုျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိေသးတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အေဖ့ကို ေျပာမိခဲ့တာေပါ့။ အေဖ့ကို အေၾကာင္းစံုရွင္းျပၿပီးေတာ့ အေဖက ရယ္ၿပီး
‘သူ႔ကို ေမးၾကည့္လိုက္ပါလား … ကြၽဲခ်ဳိေလးခြေလး မွတ္မိေသးလား.. လို႔’
က်မ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာကို စိတ္ေျပပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်မလဲ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။

က်မကသာ ဒါကို မသိစိတ္ထဲ ေတးမွတ္သလို ထည့္ထားမိၿပီး ခုထိ တႏံု႔ႏံု႔ ပူေလာင္ေနခဲ့တာ … သူကေတာ့ မွတ္ေတာင္မွတ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ခိုးခဲ့တာကေတာ့ သူ .. ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက တၾကိမ္သာ ခိုးခဲ့တဲ့ သူပါ။ ခိုးတဲ့အျပစ္အတြက္ ျဖစ္မဲ့ သူ႔ရဲ႕ အကုသိုလ္ဟာလဲ အဲဒီတုန္းက တၾကိမ္တည္းသာပါပဲ။ က်မကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခုိးခံရသလို ဒါကို မေမ့မေလ်ာ့ႏိုင္ဘဲ သူ႔ကိုျမင္တိုင္း အထပ္ထပ္ ေဒါမနႆေတြ ပြားမ်ားၿပီး ပူေလာင္ ေနခဲ့မိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့လဲ ကေလးဘ၀တုန္းက မသိလို႔ လိုခ်င္လို႔ အဲဒီလို မွားခဲ့တာရွိေကာင္း ရွိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို က်မက ဘာလို႔မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ အကုသိုလ္ အထပ္ထပ္ပြားေနရတာလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကြၽဲခ်ဳိေလးခြေလး တခုအတြက္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ေတြပူေလာင္ေနမိတယ္။ အေတးအမွတ္ အာဃာတ ဆိုတာ ထားေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မဟာ စာေတြ႕အသိ သညာသိ ေတြရွိေနေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ မက်င့္သံုးမိေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းလြန္းလွၿပီး … ပညာသိမရွိဘူး လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေ၀ဖန္မိပါတယ္။
အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ဳိး ထားခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ရွက္ရြံ႕ မိပါရဲ႕။
***

Read More...

Summary only...

အိမ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီး

ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္မ်ားလို႔ ဘာမွကို ေတြးခ်ိန္လဲမရ၊ ေရးခ်ိန္လဲမရပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ က်မရဲ႕ ၁၀၀ ခု ေျမာက္ပို႔စ္တင္ရမဲ့ ေန႔မို႔ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေလး ေရးခ်င္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်ားလိုက္တဲ့အလုပ္က ခုမွ လက္စသတ္ႏိုင္ၿပီး ေခါင္းထဲမွာရွိတဲ့ စာေတြကိုလဲ ရုတ္တရက္ခ်ေရးဖို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ျပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕လမ္းမၾကီးထက္က မ်ဥ္းက်ားေလးကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရးစရာရသြားခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။
***
မေန႔က ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ရတာ ေညာင္းတာနဲ႔ ျပတင္းကေန လမ္းမထက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကလမ္းမမွာ မ်ဥ္းက်ားအသစ္ဆြဲဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ နဂိုကဆြဲထားတဲ့ မ်ဥ္းက်ားအေဟာင္းကေတာ့ မွိန္ပ်ပ်ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေလ။
မ်ဥ္းက်ားသာဆြဲေနတာပါ … လမ္းကေတာ့ တညီတညာခင္းထားျခင္း မရွိေသးပါဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ မိုးတြင္းေလာက္ကတည္းက လမ္းရဲ႕ တျခမ္းကို ၃ ပံုပံုျပီး တပံုျခင္း ခင္းေနၾကတာ ဒီႏွစ္ေဆာင္းကုန္လို႔ ေနာက္တႏွစ္ကူးေတာ့မယ္။ လမ္းက ၃ ပံု ၂ ပံုပဲ ခင္းရေသးပါတယ္။
(အေပၚကပံုမွာ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ မ်ဥ္းက်ားမဆြဲခင္က က်မတို႔ရဲ႕ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ကိုမိုက္ကယ္ရိုက္သြားခဲ့တဲ့ပံုပါ။)
စစခ်င္း ၃ ပံု ၁ပံု ကို ဘယ္လိုခင္းလဲဆိုေတာ့ အလယ္ပလက္ေဖာင္းတံုးနားကပ္ေနတဲ့ ဟိုဘက္ျခမ္း ၃ ပံု ၁ပံု ဒီဘက္ျခမ္း ၃ ပံု ၁ပံု ကိုပဲ coated လုပ္ၿပီး ခင္းထားတယ္။
ဆိုေတာ့ ခင္းထားတဲ့လမ္းက ေတာ္ေတာ္ေလးျမင့္တက္ေနပါတယ္။ ကားေတြအေနနဲ႔ သိပ္မသိသာေပမဲ့ ဆိုင္ကယ္တို႔၊ စက္ဘီးနဲ႔ ဆိုက္ကားတို႔ ညဘက္သြားတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။
ဆိုင္ကယ္တစီးဆို ေမွာက္ေတာ့မလိုေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။

က်မနဲ႔ ၾကံဳရတာကေတာ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ အဖြားႀကီးတေယာက္ပါ။
တေန႔ အေဖနဲ႔က်မ ျခံထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာေနတုန္း အဲဒီမ်ဥ္းက်ားနားကပဲ အဖြားႀကီးတေယာက္ လမ္းကူးေနတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ကူးသြားရင္း လမ္းခင္းထားလို႔ ျမင့္တက္ေနတာကို မျမင္ဘဲ ခလုတ္တိုက္ၿပီး ေမွာက္ရက္လဲပါေလေရာ။ က်မနဲ႔ အေဖ ကမန္းကတန္းေျပးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုက္ကားတစီးက သူ႔အနားေရာက္ေနၿပီး အျမန္ဘရိတ္အုပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ လဲက်ေနတဲ့အဖြားႀကီးကို က်မတို႔နဲ႔အတူ ဆိုက္ကားဆရာကပါ ၀င္ထူေပးတယ္။ လမ္းတဖက္က ပလက္ေဖာင္းေပၚထိေရာက္ေအာင္ အဖြားႀကီးကို အေဖနဲ႔ က်မ တြဲေခၚလမ္းကူးေပးလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဟိုဘက္တျခမ္းက အနိမ့္အျမင့္ မညီညာတဲ႔ေနရာမွာ ထပ္ေခ်ာ္လဲ ေနမွာစိုးလို႔ပါ။ ေန႔ခင္းဘက္ ကားအသြားရွင္းေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မဟုတ္ရင္ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းလာတဲ့ကားဆို အဖြားႀကီး မလြယ္ပါဘူး။
တကယ္လို႔သာ အဖြားႀကီး အဲဒီလိုနဲ႔ (မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္းေပါ့ေလ) ကားတိုက္မိရင္ … ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိလဲလို႔ က်မေတြးေနမိတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကားသမားပဲ ျပႆနာအရင္တက္မွာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္သံုးပံုတပံုကို ထပ္ျပီးလာခင္းသြားျပန္ပါတယ္။
က်န္ တပံုကိုေတာ့ ခ်န္ထားၾကတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ ဘာလို႔မ်ား ခုလိုအခ်ိန္ဆြဲၿပီး လုပ္ေနၾကတာပါလိမ့္ …ေနာ္။
***
အခုျပတင္းေပါက္ကလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မေန႔ကမွ ဆြဲထားတဲ့ မ်ဥ္းက်ားအသစ္စက္စက္ေလးဟာ အ၀ါေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ မဆြဲထားေလသည့္အတိုင္းပါပဲ။ ေဆး၀ါ၀ါေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားဘီးေတြဆီပဲ ပါကုန္သလား…။ ဒါမွမဟုတ္ … မ်ဥ္းက်ားလာဆြဲၾကသူတစုရဲ႕ အိတ္ထဲပဲေရာက္ကုန္သလား … ။
စဥ္းစားရခက္ပါဘိ။
***
15.12.06
4:43 pm

Read More...

Summary only...

အေဖ့ ကဗ်ာ (၃)

အခုကဗ်ာေလးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က အေဖေရးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ကဗ်ာေလးပါ။
ဇာတ္နာမည္နဲ႔ ဇာတ္ရဲ႕အေၾကာင္းအရာကို တိုတိုနဲ႔လိုရင္း တခ်က္ခ်င္း ေဖာ္ျပေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။
ဒီကဗ်ာကို သီခ်င္းအျဖစ္ အေဖ့မိတ္ေဆြတဦးက ဂီတသံစဥ္သြင္းေပးျပီး က်မရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာအမႀကီးကို သီဆိုေစကာ တခ်ိန္က ေရဒီယိုမွ အသံလႊင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ ထူးတဲ့ပါရမီ

(ေတ-ဇ-သု-ေန-မ၊ ဘူ-စန္-နာ-၀ိ-ေ၀)
ေတမိမင္းက တည္ၾကည္လွ၊
ေျခာက္လွန္႔ေခ်ာ့မရ။
ဇနကရဲ႕ ဇြဲလံု႔လ
ပင္လယ္ကူးႏိုင္စြ။
သု၀ဏၰသာမ သားလိမၼာ
မိဘလုပ္ေကြၽးရွာ။
နတ္ရြာငရဲလမ္း သူေလွ်ာက္လွမ္း
ေနမိမင္းအစြမ္း။
တဖက္ကမ္းခတ္ ဉာဏ္ပညာ
က၀ိမေဟာ္သဓာ။
ျမဲစြာသီလေစာင့္ႏိုင္အား
ဘူရိဒတ္နဂါး။
စကားသစၥာေအာင္ေၾကာင္းျဖာ
မင္းစႏၵကုမၼာ။
မိစၦာကြယ္ပ ေဟာေဖာ္ျပ
ရေသ့နာရဒ။
၀ိဓူရရဲ႕ တရားေတာ္
ဇမၺဴအႏွံ႕ေက်ာ္။
အလွဴေတာ္ တုဘက္ကင္း
ေ၀ႆႏၱရာမင္း။ ။
***
(ေ၀ႆႏၱရာမင္းကို ၀စ္သန္တရာမင္း - ဟုဖတ္ပါရန္)

Read More...

Summary only...

မ်က္ရည္က်တဲ့ေန႔ ...

မေန႔ညက စာမေရးျဖစ္ဘူး။
ခါတိုင္းညေတြဆို မအိပ္ခင္ အနည္းဆံုး စာတပုဒ္ ေရးျဖစ္ေပမဲ့ ညကေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ရူးသြပ္စြာ ခံစား နားေထာင္ေနမိလို႔ စာမေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
စာမေရးျဖစ္ေပမဲ့ ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့လဲ ခါတိုင္းလို သန္းေခါင္တလြဲ ေနာက္က်စျမဲပါပဲ။
ဒီမနက္က်ေတာ့ ၆ နာရီမထိုးခင္ မီးျပတ္သြားလို႔ အိပ္ရာကႏိုးခဲ့ရတယ္။ အိပ္ေရးသိပ္မ၀ေသးေပမဲ့ ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထ၊ မနက္ခင္းေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ျပီး ေစ်းသြားရပါတယ္။

ေစ်းကျပန္ေရာက္တဲ့ထိ မီးကျပန္မလာေသးဘူး။ ၀ယ္လာတဲ့ ခ်က္ျပဳတ္စရာ တိုလီမုတ္စကလဲ မ်ားတာမို႔ ဂက္စ္မီးဖိုနဲ႔ မခ်က္ခ်င္တာနဲ႔ မီးေသြးမီးဖိုေလး မီးေမႊးလိုက္တယ္။
မီးေသြးနဲ႔ခ်က္ေနက်မဟုတ္ေတာ့ မီးေမႊးရခက္ပါတယ္။ ထင္းရူးဆီေတြကလဲ ခပ္ထိုင္းထုိင္းျဖစ္ေနေလေတာ့ မီးခိုးေတြ တအူအူ ထြက္ျပီး မ်က္စိထဲ မီးခိုးေတြ၀င္ကုန္ပါေရာ။ မီးခိုးေတြ၀င္တဲ့မ်က္စိလဲ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားကပဲ မီးေသြးမီးဖို မီးေတာက္တဲ့အထိ ၾကိဳးစားျပီး မီးေမႊးခဲ့ရတယ္။

မီးေမႊးျပီး ေရေႏြးအိုးတည္ထားရင္း ဟင္းခ်က္ဖို႔ ၾကက္သြန္လွီးျပန္ေတာ့ ၾကက္သြန္ေတြက အသစ္မို႔လားမသိဘူး မႊန္ျပီး မ်က္စိေတြစပ္ မ်က္ရည္ေတြက်လာျပန္ပါေရာ။ ဟင္းတခြက္ခ်က္ဖို႔ …. ဒီေန႔ မ်က္ရည္ ႏွစ္ၾကိမ္ က်ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
မ်က္ရည္ဆိုတာ ဒီလိုလဲ က်တတ္တာပဲ လို႔ ေတြးမိရင္းနဲ႔ … မ်က္ရည္က်တိုင္း ငိုတာ မဟုတ္ဖူးလို႔လဲ တဆက္ထဲ စဥ္းစားမိတယ္။

မီးခိုးေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္သြန္ခိုးေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ျပီး ေရနဲ႔ေဆးပစ္လိုက္ရင္ သက္သာသြားႏိုင္ေပမဲ့ ….
ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္သီးသီး ခံစားရလို႔ က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မွ သက္သာႏိုင္မွာတဲ့လဲ … ။
***
13.12.06
1:33 pm

Read More...

Summary only...

ေကာက္ညွင္းေပါင္း အေတြး

ခုတေလာ အေဖနဲ႔က်မ ေကာ္ဖီခ်ိန္ေလးေတြမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္မထိုင္ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ အေဖလဲ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ရႈပ္ေန … က်မလဲ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္ မအားတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္ဆံုျပီး မသြားျဖစ္ၾကဘူး။ က်မကေတာ့ အိမ္မွာပဲ အလုပ္လုပ္ရင္း ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ေသာက္သလို အေဖကလဲ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာပဲ ေသာက္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
တေန႔ကေတာ့ ေကာ္ဖီခ်ိန္ေလးမွာ အေဖက က်မအတြက္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတထုပ္ လူႀကံဳနဲ႔ ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေကာက္ညွင္းျပန္ေပါင္း ပူပူေလးပါ။ ျခစ္ထားတဲ့ အုန္းသီးဖတ္ေလးေတြျဖဴးထားျပီး ႏွမ္းေထာင္းနံ႕ကေလးကလဲ သင္းေနတာပါပဲ။

ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ေနရင္း က်မတို႔အိမ္မနီးမေ၀းကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ အလွဴျပဳတာကို သတိရမိတယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က အလွဴဖိတ္စာမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကို ေကာင္းျခင္းေပါင္းလို႔ ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ႔ ေရးပါတယ္။ ေကာင္းျခင္းေတြေပါင္းစုေစမဲ့ အတိတ္နိမိတ္နဲ႔ေပါ့။ ဘယာေၾကာ္ဆိုတာလဲ ေဘးဘယာေတြ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ပါသတဲ့။

အတိတ္နိမိတ္ အယူအစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ေနရာမွာ က်မတို႔လူမ်ဳိးေတြကို ဘယ္သူမွ မမီႏိုင္ဘူးလို႔ ခပ္ၾကြားၾကြား ေတြးမိပါေသးတယ္။ အယူေတာ္မဂၤလာဦးႏိုး ဆိုရင္ ဒီ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ တေဘာင္၊ စနည္း၊ ဘေ၀ါ ေတြနဲ႔ပဲ ဘုရင္ (ဘိုးေတာ္ဘုရား) ရဲ႕ သူေကာင္းျပဳ ေျမွာက္စားျခင္း ခံခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေရွးအစဥ္အဆက္ ဒီလို အတိတ္ နိမိတ္ေတြ ေကာက္လာေတာ့လဲ ခုခ်ိန္ထိ ဒါေတြကို လက္ခံက်င့္သံုးၾကတာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။

က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အေမရိကန္ဗီဇာ၀င္ခါနီး ေဗဒင္သြားေမးပါတယ္။ ဟိုက သူ႔ကို ဘယ္လို ယၾတာလုပ္ခိုင္းလဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္ ေကာင္စစ္၀န္ အင္တင္တင္မျဖစ္ေအာင္လို႔ အင္ဖက္ ကို စီးဆင္းေနတဲ့ ေရထဲေမွ်ာပါတဲ့။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ သူငယ္ခ်င္း အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔ သူနဲ႔က်မ အင္ဖက္ ရွာပံုေတာ္ ထြက္ရပါတယ္။
‘နင္ကလဲ … ခုေခတ္မွာ ဖက္တို႔ဘာတို႔ သိပ္မွ မသံုးၾကေတာ့တာ၊ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ထည့္ၾကတဲ့ဟာကို … အဲဒီေတာ့ နင္ အင္ဖက္အစား ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေလး ေရထဲေမွ်ာပါလား ဟ … ၀ယ္ရတာလဲ လြယ္တယ္’
က်မက သူ႔ကိုခပ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္တေထာင္ ဆိပ္ကမ္းနားက သစ္သီးသည္ေတြ ဆီမွာ အင္ဖက္ရခဲ့ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပး ၀ယ္မယ္ဆိုတာကို ေစ်းသည္က အလကားေပးလိုက္တာပါ။ သူလဲ လႊင့္ပစ္ရမဲ့အတူတူဆိုၿပီး ေပးလိုက္တာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မသူငယ္ခ်င္းဟာ အင္ဖက္ၾကီး ေရထဲေမွ်ာၿပီး အေမရိကန္ဗီဇာ ၀င္ေပမဲ့ ေကာင္စစ္၀န္က အင္’ လိုက္တာပါပဲ။ ၾကည့္ရတာ အလကားရတဲ့ အင္ဖက္ေမွ်ာမိလို႔ လား မသိပါဘူး။

မအင္’ေအာင္ အင္ဖက္ေမွ်ာတာကိုေတြးမိရင္းနဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ သတိရမိပါတယ္။
‘ၾကာတာေတြကို မၾကာေစဖို႔ .. ၾကာေတြလွဴျပီး ဆုေတာင္းမယ္’ ဆိုတဲ့ ခိုင္ထူးရဲ႕ သီခ်င္းေလးပါ။
က်မသူငယ္ခ်င္းက မအင္ ေအာင္ အင္ဖက္ ေမွ်ာျပီး ခိုင္ထူးကေတာ့ မၾကာေစဖို႔ ၾကာလွဴပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၾကာေစခ်င္လို႔ ၾကာပန္းႀကီးေတြလုပ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။
ဟိုအရင္ကေတာ့ ‘ေျပာင္းဖူး …ျပဳတ္ဖူး’ ယၾတာဆိုတာ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ၾကာပန္း ယၾတာေပါ့။
အဲဒီ ၾကာပန္းကလဲ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ပါပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိပါဘူး။ ၾကားမိတာေလး ေျပာပါတယ္။
အသစ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အထင္ကရ လမ္းခြဆံုမွာ ၾကာပြင့္ပံုႀကီး ျပဳလုပ္ဖို႔ ေစခိုင္းပါသတဲ့။
ၾကာပြင့္ပံု ထုလုပ္တဲ့ ဆရာဟာ လက္ရာအလြန္ေျမာက္ျပီး အလြန္လွတဲ့ ၾကာပြင့္ကို ျပဳလုပ္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ဖ်က္ခိုင္းလို႔ ဖ်က္လိုက္ရတယ္တဲ့။
ဘာေၾကာင့္လဲ ….. ။
လက္ရာအလြန္ေျမာက္တဲ့ ၾကာပြင့္ပံုမွာ ၾကာဖူးေတြပါ ပါ ေနလို႔တဲ့ေလ …။ ၾကာ ဆိုတာကလဲ အပြင့္ေရာ အဖူးပါ ပါမွ လွတာမဟုတ္လား။ အဲ … ၾကာဖူး ဆိုေတာ့ မၾကာေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ … ဆိုလား ….ျပန္ဖ်က္ျပီး အသစ္ျပန္လုပ္ရပါသတဲ့ … ။
အဲ ….. အဲသလို ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုေတာ့ အဲဒီေဒသမွာ အဖူးမပါ အပြင့္သက္သက္ ၾကာပန္းပြင့္ၾကီး ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္နဲ႔ လမ္းခြဆံုအလယ္ ထည္၀ါေနေလရဲ႕။

ေၾသာ္ …. က်မတို႔လူမ်ဳိး အတိတ္ နိမိတ္ အစြဲ အလမ္း ႀကီးပံုမ်ား … ေနာ္။
က်မလဲ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးရင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းတထုပ္ ကုန္သြားပါေရာလား။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားရင္းေတြးမိတဲ့အတြက္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းအေတြးလို႔ အမည္တပ္လိုက္ပါတယ္။
ေကာက္ညွင္းေပါင္းအေတြးဆိုေတာ့လဲ … ခပ္ေစးေစးေပါ့။
***
11.12.06
11:42pm

Read More...

Summary only...

အေမွာင္ကြယ္ေပ်ာက္ အလင္းေရာက္လွ်င္ …

တျမန္မေန႔ေလာက္က မဂၢဇင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ တေစာင္မွာ operation ပိုင္း တာ၀န္ယူလုပ္ေပးေနတဲ့ လူငယ္ေလး တေယာက္ က်မတို႔ဆီကို လမ္းၾကံဳလို႔ ၀င္လာပါတယ္။ သူနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း သူတို႔ဂ်ာနယ္ အေျခအေန ေမးၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီဂ်ာနယ္က အလွအပ ဖက္ရွင္ က႑ေတြကို ဦးစားေပးတဲ့ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္ပါ။ စထုတ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ရႈံးတာ သိန္း ၄၀၀ေလာက္ရွိေနၿပီ လို႔ သူက ညည္းတြားရင္းေျပာတယ္။ အဲဒါလည္း ထုတ္လုပ္သူက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး ဆက္ထုတ္ေနတုန္းပါပဲ .. တဲ့။

အခုအခ်ိန္မွာ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္ေတြ သိပ္မေပါက္ေတာ့ဘူး။ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြရဲ႕ ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဂ်ာနယ္ေစ်းကြက္ ထဲမွာ အားကစားဂ်ာနယ္ နဲ႔ သတင္း ဂ်ာနယ္ေတြသာ ေနရာယူ ထားၾကတာ ... စသျဖင့္ သူနဲ႔က်မ ေျပာမိၾက ပါတယ္။
သူျပန္သြားေတာ့ က်မတေယာက္ထဲ ေတြးေနမိတယ္။
သတင္းဂ်ာနယ္ေတြကို လူေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ဖတ္ၾကတာလဲ။
***
က်မတို႔ေတြဟာ သတင္း သိပ္ငတ္မြတ္ ပါတယ္။ ကမၻာ့ေနရာ အႏံ႔ွအျပားက သတင္းေတြ၊ ျမန္မာျပည္ အရပ္ရပ္က သတင္းေတြ သိပ္သိခ်င္ၾကတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ သတင္း၊ တိက်တဲ့ သတင္း၊ အက်ဳိးရွိတဲ့ သတင္းေတြ သိပ္ ေတာင့္တမိ ၾကပါတယ္။

က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ထုတ္ေ၀ေနတဲ့ သတင္းစာ ဆိုတာကလဲ လူထု ႏွစ္သက္ လိုလား ေတာင့္တတဲ့ သတင္းေတြ မက္ေမာေလာက္ေအာင္ မပါေလေတာ့ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္က သတင္းေတြကိုပဲ တခုတ္တရ အာသာေျပ ဖတ္ၾကရေတာ့ တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လဲ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြဟာ ေပါ့ပ္ ဂ်ာနယ္ေတြထက္ လူေတြရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈ ပိုရတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီဂ်ာနယ္က သတင္းေတြဆိုတာလဲ စိစစ္ျပီးမွ ေဖာ္ျပခြင့္ရၾကတဲ့ သတင္းေတြပါပဲ။ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း ေလးေတြသာ ေရးသားရဲ ေဖာ္ျပရဲၾကပါတယ္။ ဟိုတေလာက အာရွရဲ႕ ဟီးရိုးေတြ သတင္းကို ေဖာ္ျပတဲ့ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ နာမည္မထည့္ရဲဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နာမည္သာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေရးသူ (သို႔) အယ္ဒီတာက စိစစ္ေရး ကပ္ေၾကးစာလြတ္ေအာင္ ေဖာ္ျပတာလဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သလို စိစစ္ေရးက ျဖတ္လိုက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ မီဒီယာေလာကမွာ ခုခ်ိန္ထိ သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိေသးဘူး ဆိုတာေတာ့ ဒီသတင္းကိုၾကည့္ရင္ သိသာ ေနတာပါပဲ။
***
သတင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေရးေနရင္းနဲ႔ ‘ေၾကညာ’ ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးကိုပါ ထည့္ေျပာခ်င္လို႔ ၾကားျဖတ္ ေျပာပါရေစအံုး။ သတင္းေၾကညာတယ္ ဆိုရင္ ေၾကညာလို႔ သံုးၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေၾကညာဆိုတာ အေၾက+အညာ ႏွစ္ခုေပါင္းထားတဲ့ စကားလံုးပါ။ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း အေၾက ဆိုတာ ေအာက္အရပ္၊ အညာ ဆိုတာ အထက္အရပ္ ဆိုေတာ့ ... ထက္ေအာက္ ၀န္းက်င္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ျပဳလုပ္တာဟာ ေၾကညာတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းဆိုတာ ေၾကညာရမယ္။ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေအာင္ ျပဳလုပ္ရမယ္။ အေမွာင္ခ် ထားလို႔ မရဘူး။ ဖံုးဖိထားလို႔ မရဘူး။

တခ်ဳိ႕က ေၾကာ္ျငာနဲ႔ ေၾကညာ မွားျပီးသံုးေလ့ရွိၾကတယ္။ ေၾကာ္ျငာက...ေၾကာ္ၾကားေအာင္ ျငာသံေပးတာ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ အရင္ေခတ္က စာနယ္ဇင္းတို႔ ေရဒီယို ရုပ္သံတို႔ မရွိတဲ့အတြက္ (ဥပမာ-အျငိမ့္ပြဲ ဇာတ္ပြဲ ျပသမယ္ဆိုရင္) ဗ်ဳိ႕ဟစ္ၿပီး ေမာင္းခတ္ ေၾကာ္ျငာၾကရပါတယ္။

ေၾကာ္ျငာနဲ႔ ေၾကညာကိစၥကို ဒီတြင္ရပ္ၿပီး သတင္းအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ပါအံုးမယ္။
သတင္းကို အဂၤလိပ္လို NEWS လို႔ေျပာတာ တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိမိလွတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဆိုေတာ့ NEWS ဆိုတာဟာ North, East, South, West ရဲ႕ acronym မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ NEWS ဟာ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပျခင္း။ ျမန္မာ မွာေတာ့ အေၾက အညာ ထက္ေအာက ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ ေတြကို ေဖာ္ျပျခင္းသည္ သတင္း။

က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ တေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ သတင္းဆိုတာ စတုဒိသာ တဲ့။ အဲဒီစကား က်မ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ စတု ဆိုတာ ၄၊ ဒိသာ ဆိုတာ အရပ္ … ဆိုေတာ့ကာ စတုဒိသာ ဆိုတာ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာေပါ့။၊ အဂၤလိပ္လို news,ျမန္မာလို သတင္း, ပါဠိလိုေတာ့ စတုဒိသာ ေပါ့။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ေနတာပဲ။

စတုဒိသာ (စတုဒီသာ)ေကြၽးတယ္ဆိုရင္ လာသမွ်လူ အလကားေကြၽးတယ္ လို႔သာ ေယဘုယ် သိထားၾက ပါတယ္။ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက လာသမွ်လူ အျဖဴအမည္း မခြဲျခားဘဲ လွဴဒါန္းတာဟာ စတုဒိသာ အလွဴေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စတုဒိသာကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလို႔ မမွတ္ၾကေတာ့ဘဲ အလွဴလုပ္တာကိုပဲ စတုဒိသာ ေခၚသလိုလို တြင္သြားပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူေျပာသလိုဆိုရင္ သတင္းဆိုတာ စတုဒိသာ ပါပဲ။

အဲဒီလို အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာက သတင္းေတြကို က်မတို႔ေတြ မွန္မွန္ ကန္ကန္ သိလိုၾကတယ္။ အခု က်မတို႔မွာ အင္တာနက္ ဆိုတာၾကီး အသံုးျပဳခြင့္ရတဲ့အတြက္ သတင္းေတြ အရင္ထက္ ပိုသိလာတယ္။ က်မတို႔ လက္ရွိ သတင္းစာ ထဲက သတင္းေတြနဲ႔ မတူတဲ့ သတင္းေတြကို ဖတ္ရ ျမင္ရတဲ့ အခါမွာ … သတင္း မွန္ကန္ျခင္းရဲ႕ အရသာ၊ သတင္း လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရကို တစတစ သိလာ ခံစားတတ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္သိလာ သလို သူတပါး ကိုလည္း သိေစခ်င္ လာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းကို စတုဒိသာ အလွဴလုပ္သလို လုပ္ၾကရရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီလို သတင္းမွန္ေတြ ေဖာ္ျပတာကိုပဲ အမနာပ ေျပာလား ေျပာၾကပါရဲ႕။ သူတို႔ နားမလည္လို႔ ေျပာၾကတာ …ေျပာပါေစ။ ေနာက္ေတာ့ အမွန္ကိုသိသြားၾကမွာပါ။ အမွန္ တရားဟာ လတ္တေလာ မွာေတာ့ ခါးသီးသေယာင္ေယာင္ေပါ့။

ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ … က်မတို႔ဟာ ေမွာင္ခ်ထားထဲ အခန္းေလး တခုထဲ ေနေနၾကရတဲ့ လူေတြလိုပါပဲ။ ဒီအခန္းေလး ထဲက လူေတြ ေျပာသမွ်ပဲၾကား,ေရးသမွ်ပဲဖတ္ ေနခဲ့ရတယ္။ အမွန္နဲ႔ အမွား ဆိုတာလဲ ေမွာင္ေနေတာ့ ရုတ္တရက္ ဘယ္ခြဲျခားႏိုင္အံုးမလဲ။ အေမွာင္ထဲမွာ ယဥ္ေနတဲ့ မ်က္စိဟာ အေမွာင္ထဲမွာလဲ ၀ိုးတ၀ါးေတာ့ ျမင္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေနသားက်ေနျပီဆိုေတာ့ေလ…။

အခန္းျပင္မွာ အလင္းေရာင္ေအာက္က လူေတြ ရွိေနပါတယ္။ က်မတို႔ အခန္းေလးရဲ႕ တံခါးေပါက္ကို ပြင့္သြားေအာင္ အျပင္ကလူ တခ်ဳိ႕က ၾကိဳးစားပမ္းစား ဆြဲဖြင့္ေပးေနၾကပါရဲ႕။ အခန္းထဲက က်မတုိ႔လို လူတခ်ဳိ႕ကလဲ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေလးေတြနဲ႔ တံခါးေပါက္ရွိရာကို စမ္းတ၀ါး၀ါး သြားလို႔ေပါ့။ တံခါးေပါက္နား ေရာက္ႏွင့္ ေနသူ တခ်ဳိ႕ကလဲ ပြင့္လိုပြင့္ျငား အားစိုက္ တြန္းဖြင့္ေနၾကဆဲပါ။ တြန္းဖြင့္ရင္း တခ်ဳိ႕လဲ ေျခကုန္ လက္ပမ္း က်လိုက် …။ တခ်ဳိ႕ ဘ၀ေတြ ဆံုးပါးသြား … ။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို မ်က္စိ စံုမွိတ္ျပီး ေခ်ာင္မွာထိုင္၊ တခ်ဳိ႕ကလဲ ဒီတံခါးႀကီး ခိုင္သထက္ ခိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား …. ….. ။

ဒီလိုနဲ႔ ရုတ္တရက္ တံခါးပြင့္သြားလို႔ အလင္းနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရမယ္ ဆိုရင္ … မ်က္စိ က်ိန္းၿပီး ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ မျမင္ သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္အံုးမွာပါ။ အကူးအေျပာင္း ဆိုတာ ခဏေတာ့ အသားမက် မႈေလးေတြ ရွိစျမဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့လဲ အမွန္တရားရဲ႕ အရသာ အလင္းေရာင္ရဲ႕ အက်ဳိး ေက်းဇူးကို တျဖည္းျဖည္း သိသြား လက္ခံသြားၾက မွာပါလို႔ က်မ ကေတာ့ ယံုၾကည္မိ ပါတယ္။
***
က်မတို႔ အခန္းေလးရဲ႕ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးႀကီး ပြင့္မဲ့ေန႔ … က်မတို႔ အားလံုး လံုေလာက္တဲ့ အလင္းေရာင္ ရရွိမဲ့ ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားရင္း ….။
***
ေမဓာ၀ီ
10.12.06
11:45 pm

Read More...

Summary only...

အေလွ်ာက္ေကာင္းေပလို႔

အတက္-အက်၊ အေလွ်ာ့-အတင္း
***
မေန႔က က်မ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာထိုင္ျပီး ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္လုပ္ရင္း ဂ်ီေတာ့ခ္ေနစဥ္မွာပဲ ဧည့္သည္လာလို႔ က်မကို လာေခၚပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဧည့္သည္က အေဖ့ဆီလာတာပါ။ အေဖ မရွိတဲ့အတြက္ အေဖ့ကိုယ္စား က်မက သြားေတြ႕ရမွာ။ ဧည့္သည္က ဘုန္းႀကီးတပါးလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္ကဘုန္းႀကီးျဖစ္ႏိုင္မလဲ အေျပးအလႊားစဥ္းစားမိတယ္။

တလတခါလိုလို အလွဴလာခံေနၾက ဦးဇင္းႀကီးလား၊ တႏွစ္တခါေလာက္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္က ဦးဇင္းေလးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုတေန႔ကလာသြားတဲ့ အေဖ့တပည့္ ဦးဇင္းလတ္လား၊ ေတြးရင္း ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားေတာ့ က်မထင္တာ တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။
က်မတို႔ဆီ တခါမွ မလာဖူးေပမဲ့ က်မတို႔ အိမ္နားက ဆရာ၀န္တေယာက္ရဲ႕ အေဖ အသက္ ၇၀ေက်ာ္ ၈၀ နားနီး ေတာထြက္ ဘုန္းႀကီးႀကီးပါ။

က်မ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာရိုက္တဲ့ကေလးမေလးနဲ႔ စကားေတြေျပာေနပါတယ္။ ပါဠိရိုက္တတ္လား။ စာစီရင္ တမ်က္ႏွာဘယ္လိုယူလဲ၊ ဘာေတြရိုက္ေနလဲ … စသျဖင့္ ေမးေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စကားသိပ္မေျပာတတ္တဲ့ ကေလးမေလးလဲ ဟုတ္ကဲ့ေတြေရာ တင္ပါ့ေတြေရာ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ျပန္ေျဖေနေလရဲ႕။

ဒါနဲ႔ က်မေရာက္သြားေတာ့ ဘုန္းႀကီးက …
‘နင့္အေဖမရွိဘူးလား’
‘မရွိပါဘူး ဘုရား … အျပင္သြားေနပါတယ္’
‘နင္ ငါ့သိတယ္မႈတ္လား’
‘တင္ပါ့ … သိပါတယ္ဘုရား’
‘ေအး … နင့္အေဖ မရွိရင္ နင့္ကိုပဲေမးေတာ့မယ္၊ စာအုပ္တအုပ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကစ လုပ္ရတုန္း’
‘ကြန္ပ်ဴတာ စာစီရပါမယ္ ဘုရား’
‘စာစီျပီးရင္ တန္းရိုက္ရံုပဲလား’
‘မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား … ဖလင္ရိုက္ရပါအံုးမယ္ … ဖလင္ရိုက္ျပီးမွ …’
‘ေအးေအး .. အဲဒါ အသာထား … ကြန္ပ်ဴတာစာစီရင္ တေဖာင္ကို ဘယ္ေလာက္က်မလဲ’
‘စာအုပ္က ဘယ္ဆိုက္လဲဘုရား … ၁၆ ခ်ဳိးလား၊ ၈ ခ်ဳိးလား’
ဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးက နားမလည္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ စက္ခန္းထဲက နမူနာ စာရြက္တရြက္ယူျပီး
‘ဒါဆိုရင္ ၈ ခ်ဳိးဘုရား .. တေဖာင္ကို ၈ မ်က္ႏွာ၊ ၁၆ ခ်ဳိးဆိုတာက ၀တၳဳစာအုပ္ဆိုက္ပါဘုရား … ကြန္ပ်ဴတာစီမယ္ဆိုရင္ ……’
စသျဖင့္ က်မ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ …
‘ေအးေအး ဟုတ္ၿပီ … ဒါကို ဖလင္ရိုက္ရင္ တေဖာင္ကို ဘယ္ေလာက္က် မတုန္း’
ဆက္ေမးျပန္ပါတယ္၊ က်မလဲ ဖလင္ရိုက္တာနဲ႔ ဖလက္တြဲတာ က သူ႔ႏႈန္းနဲ႔သူရွိေၾကာင္း ဒီမွာ မလုပ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက စကၠဴဖိုးကို ေမးျပန္ပါတယ္။

က်မလဲ နမူနာယူထားတဲ့ စကၠဴကိုျပျပီး …
‘စကၠဴကလဲ ကိုယ္ရိုက္မဲ့ အမ်ဳိးအစားေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းအစားစားရွိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါက ေနာ္ေ၀ပါ၊ ခ်ဳိင္းနားတို႔ ဘားမားတို႔လဲ ရွိပါတယ္၊ ဘားမားမွာဆိုရင္ ဘားျဖဴ .. ဘားျပာ …’
‘ေတာ္ ..ေတာ္ … ဘာမားမသံုးဘူး၊ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ႏိုင္ငံျခားစကၠဴဆို ဘယ္ေလာက္တုန္း’
ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လဲ .. အဲ .. က်မလဲ စကၠဴက ဂရမ္ေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း၊ ခန္႔မွန္းေခ် ဘယ္ေလာက္ ဂရမ္ ဘယ္ဆိုက္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ ေစ်းႏႈန္းက တသမတ္ထဲမဟုတ္ဘဲ အတက္အက်ရွိေၾကာင္း …ေျပာတဲ့အခါမွာ … ဘုန္းႀကီးက
‘တယ္ .. ဒီေကာင္မေလး .. ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ … စကားကိုလြယ္လြယ္နဲ႔ေျပာတယ္’
ရုတ္တရက္ၾကီး ထေကာပါေလေရာ။ က်မလဲ ဘာမွန္းမသိဘဲ လန္႔သြားျပီး …
‘တပည့္ေတာ္ေျပာတာက …’
‘ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ ဘယ္တုန္းက အက်ရွိလို႔တုန္း၊ အတက္ပဲရွိတာမႈတ္လား … ဘာလဲ အတက္အက်ရွိတယ္တဲ့ … မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ … ဘာလဲ … နင္အမွန္မေျပာရဲဘူးလား … ဖမ္းခံရမွာေၾကာက္လို႔လား’

ဒီေတာ့မွ က်မလဲ ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္သြားၿပီး …
‘မွန္လွပါဘုရား … တပည့္ေတာ္ေျပာတာမွားသြားပါတယ္ … ေစ်းႏႈန္းက အတက္ပဲ ရွိပါတယ္ ဘုရား’ လို႔ ျပန္ျပင္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေက်နပ္သြားၿပီး ပံုႏွိပ္ခကို ဆက္ေမးပါတယ္။
ပံုႏွိပ္ခကိုေျပာေတာ့ ေစ်းက မေလွ်ာ့ဘူးလား တဲ့ … ဘုန္းႀကီးက ေစ်းဆစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မက
‘ေစ်းကေတာ့ အေလွ်ာ့အတင္း ရွိပါတယ္ဘုရား … အေဖနဲ႔သာ ညွိပါဘုရား …’
ဆိုေတာ့ သူက လာျပန္ျပီလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ
‘မွားသြားလို႔ပါဘုရား …ေစ်းက အေလွ်ာ့ပဲ ရွိပါတယ္၊ မတင္းပါဘူးဘုရား … အရွင္ဘုရားအပ္ရင္ အေဖက ေလွ်ာ့ေပးမွာပါပဲ’ လို႔ ကမန္းကတန္း ျပင္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးႀကီးလဲ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
၀ွဴး … မလြယ္ပါ့လား …ေနာ္ …။
***

Read More...

Summary only...

ေလာေလာဆယ္ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက …

က်မခုတေလာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းမသိပါဘူး။
စာအုပ္ဖတ္လဲ တအုပ္မၿပီးခင္ ေနာက္တအုပ္ ဖတ္ခ်င္ေနတယ္။ ဖတ္လဲ ဖတ္မိတယ္။
အလုပ္ဆိုလဲ ဒီတိုင္းပဲ၊ တခုမျပီးခင္ ေနာက္တခုကို အစပ်ဳိးထားမိျပန္ေရာ။
တျပိဳင္ထဲနဲ႔လဲ အလုပ္ သံုးေလးခု လုပ္ခ်င္လုပ္ေနတာ။
ဥပမာ - ဘေလာ့အတြက္စာေရးရင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ ေနစဥ္မွာပဲ သီခ်င္းလဲနားေထာင္ သူမ်ားေရးတဲ့ စာေတြလဲ လိုက္ဖတ္ခ်င္ဖတ္ေနမိတာမ်ဳိးေပါ့။ (အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးေတြ ဆိုပါေတာ့)
ဂနာမၿငိမ္ဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ရာသီဥတုလဲ သိပ္ေတာ့မပူေသးပါဘူး။ ခုမွ ဒီဇင္ဘာ ရွိေသးတာ။
ထားပါေတာ့ က်မရဲ႕ ဂနာမျငိမ္မႈအေၾကာင္းေတြ။
ေျပာခ်င္တာက .. က်မ ေလာေလာဆယ္ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပါ။
***
တေန႔ အေဖ့အခန္းမွာ စာအုပ္ေတြေမႊျဖစ္ေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ ၂ အုပ္ ဆြဲလာခဲ့ပါတယ္။
တအုပ္က ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ႕က်င့္စဥ္” စာအုပ္၊ ေနာက္တအုပ္ကေတာ့ သတင္းစာဆရာႀကီး ေၾကးမံုဦးေသာင္းရဲ႕ “လက္ငင္းလက္ေတြ႕ ဗုဒၶ၀ါဒ” စာအုပ္ပါ။
အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖို႔ယူသြားမယ္ဆိုေတာ့ အေဖက တခု သတိေပးပါတယ္။
‘ဖတ္ေတာ့ဖတ္ပါ … အယူမမွားပါေစနဲ႔ …’ တဲ့။ အေဖဆိုလိုတာကို က်မနားလည္တဲ့အတြက္ အေဖ့ကို ကတိေပးၿပီး စာအုပ္ေတြကို ယူလာခဲ့တယ္။

ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ စာအုပ္က အဖိုး(အေမ့အေဖ) ရဲ႕ စာအုပ္ပါ။ စာအုပ္ရဲ႕ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာ အဖိုးက သူ႔နာမည္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေန႔စြဲတပ္ထားတယ္၊ 11/8/60 တဲ့ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က စာအုပ္ေပါ့။
ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုဒီ ခုန္ကူးတတ္တဲ့ စိတ္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ခုလိုေတြ႕ရတယ္။

“စိတ္ကေလး၏ ကူးေက်ာ္ေျပးလႊားပံု အျခင္းအရာမွာ ငယ္စဥ္က ရဘူးသည့္ လကၤာကေလးတပုဒ္ႏွင့္ တူလွသည္။
ဘုရားကြၽန္ေတာ္
ေတာင္ကြၽန္းေပၚက
ဆင္ေတာ္တစီး
အျမီးေငြလိပ္
လိပ္သည့္ သင္ျဖဴး
ျဖဴးသည့္ ေလညင္း
ညင္းသည့္ အမဲ
မဲသည့္ မီးေသြး
ေသြးသည့္ နံ႔သာ
သာသည့္ လမင္း … စသည္ျဖင့္ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ အလိုရွိတိုင္း ဆက္ေပးႏိုင္သည့္ လကၤာတပုဒ္ေပတည္း။ စိတ္သည္လည္း အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ဥပမာကဲ့သို႔ အျခားအေရးႀကီးေသာ အာရံုတခုႏွင့္ မတိုက္မိမခ်င္း ရွည္လ်ားစြာ ကူးေက်ာ္ေျပးလႊားတတ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။”

စိတ္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ.. ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေဖာက္ျပန္ေနတာ ဆိုေတာ့ .. က်မစိတ္ေတြ ခုလို ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ေနတာ အျပစ္မဆိုသာပါဘူးေလ… လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆင္ေျခေပးမိေတာ့တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ “ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ အဖုိးက သူ႔ရဲ႕မွတ္ခ်က္ကေလးတခုကို လက္ေရးခပ္ေသာ့ေသာ့နဲ႔ ေရးထားတာေလး ဖတ္လိုက္ရတယ္။
“Don’t think of Future; Don’t think of Past; Live in the Present.” တဲ့။
အဖိုးက စာဖတ္ရင္ under lineေတြ တားလိုတား၊ စတားေတြျပလိုျပ၊ စာအုပ္ရဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ေနရာေလးေတြမွာ သူ႔မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ေတးမွတ္လို ေတးမွတ္ … လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ (ေနာက္မွ အဖိုးအေၾကာင္း သတ္သတ္ေရးပါအံုးမယ္)

ဒီစာသားေလးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ….
အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး လြမ္းေမာလိုက္ … မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး အားငယ္လိုက္နဲ႔ ေတာင္စဥ္ေရမရ ျဖစ္ေနၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာ ဘာမွ ေရေရရာရာ မလုပ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မိသလိုလို … ။
***
ဒီလိုနဲ႔ … ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ ဖတ္ေနရင္းက ခဏခ်ၿပီး ေၾကးမံုဦးေသာင္း ရဲ႕ စာအုပ္ကို ကိုင္မိျပန္ေရာ။
အဲဒီ စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ ေရးထားတဲ့ စာသားေလးေတြ ေဖာ္ျပပါရေစ။
ဤစာအုပ္ကို -
- အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးထဲ၌ ၂ ႏွစ္ခြဲ အခ်ိန္ယူ၍ ေရးခဲ့သည္။
- စာအုပ္စာတမ္းေပါင္း ၈၀၀ ခန္႔ကို မွီျငမ္းျပဳ၍ ေရးခဲ့သည္။
- ငရဲမပါ၊ နတ္ျပည္မပါ၊ လက္ေတြ႕ဘ၀ကိုသာ ေရးခဲ့သည္။
- ပါဠိမပါ၊ သတင္းစာသံုးျမန္မာစာႏွင့္ ေရးခဲ့သည္။

အဲဒီစာသားေတြေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားမိတာနဲ႔ စာအုပ္ကို ခဏေကာက္ျမည္းမိပါတယ္။
ဘုရားျဖစ္စဥ္ေတြ ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ျမန္မာလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။
တေနရာမွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာျပဳပံုကို ခုလိုေဖာ္ျပထားပါတယ္။

“သို႔ သာသနာျပဳရာ၌ ရံဖန္ရံခါ အတိုက္အခံျပဳမႈမ်ားကို ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မွန္ကန္ျခင္း သစၥာတရားကို လက္ကိုင္ထားေသာ ဗုဒၶသည္သာ အႏိုင္ရသည္၊ သူ၏ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းမွာ အတိုက္အခံျပဳသူကို ရႈံးနိမ့္ေစေသာ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းမဟုတ္။ အတိုက္အခံျပဳသူကို အမွန္ျပကာ သိမ္းသြင္းျခင္းျဖင့္ အက်ဳိးတရားကို ရရွိေစေသာ ေအာင္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။”
***
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဖတ္မိတဲ့ စာအုပ္ ၂ အုပ္ထဲက ႏွစ္သက္မိတာေလးေတြ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္းမွ်သာပါ။
***
8.12.06
11:11 pm

Read More...

Summary only...

အေၾကာင္းတရား ၄-ပါး ႏွင့္ က်မ

က်မရဲ႕ ဘေလာ့ကို မွန္မွန္ဖတ္ရႈအားေပးေနသူ တဦးက တေန႔ေတာ့ က်မကို ခုလို ေျပာလာပါတယ္။
‘တရက္တေလလဲ မေရးဘဲ နားပါအံုး …ေန႔တိုင္းေရးေနေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြ အီ ကုန္လိမ့္မယ္’ တဲ့။
အားေပးခံရပံုမ်ားေနာ္။ သူကေတာ့ဆက္ေျပာရွာပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မအီပါဘူး … ဆိုပဲ။ ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိ … ဒါဟာလဲ စဥ္းစားစရာတခုအျဖစ္ ေခါင္းထဲေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။
အဲ … စဥ္းစားျဖစ္ျပန္ျပီဆိုေတာ့ … ထံုးစံအတိုင္း ေရးမိျပန္တယ္ေပါ့။ (ဘေလာ့ေခါင္းစဥ္ကိုက ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာဆိုေတာ့လဲ …ေတြးမိတိုင္းကို ေရးမိေနေတာ့တာပဲ၊ အေျပာခံရတာေတာင္ နဲေသး)

က်မကလဲ က်မပါပဲ …ေန႔တဓူ၀ (အဲ .. နိစၥဓူ၀ .. ဆိုပါေတာ့) ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး မေတြးရ မေနႏိုင္၊ ေတြးမိတာေလးေတြကိုလဲ အျငိမ္မေနႏိုင္တဲ့လက္က မေရးရမေနႏိုင္၊ ေရးမိျပီးျပန္ေတာ့လဲ သူတပါးကို ဖတ္ေစခ်င္ျပန္တာေၾကာင့္ ဘေလာ့ေလးေပၚတင္မိ၊ တင္မိေတာ့ မေတာ္တဆျဖစ္ျဖစ္ တမင္တကာျဖစ္ျဖစ္ လာလည္ၾကတဲ့သူေတြက ဖတ္မိၿပီး ေမဓာ၀ီတေယာက္ကေတာ့ အားအားယားယား ေရးလဲေရးႏိုင္လြန္းတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကေလမလား…။

ဒါေတာင္ က်မက နဲနဲ ေလွ်ာ့ထားရတာဆိုရင္ မ်က္လံုးေတြျပဴးကုန္ၾကျပီး ေနာက္တခါ လာမဖတ္ဘဲမ်ား ေနၾကမလားမသိဘူး။ ေနာက္တာပါ။ (ဒါေပမဲ့ တကယ္ေျပာတာ)
အမွန္ တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ တခါတေလ တရက္ထဲ ၂ ပုဒ္တျပိဳင္ထဲ တင္ခ်င္တာ မေကာင္းတတ္လို႔ ရက္ေရႊ႕လိုက္ရတာေတြရွိပါတယ္။
ဥပမာ - ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ က်မ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ နဲ႔ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ေမြးေန႔ အဲဒီ ႏွစ္ခု တိုက္ဆိုင္ေနတဲ့အခါ က်မကလဲ ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ေရးထားလို႔ ႏွစ္ပုဒ္လံုးက အဆင္သင့္။
သို႔ေပသိ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလို ပို႔စ္မ်ဳိးကို ဦးစားမေပးခ်င္တာေၾကာင့္ တရက္ေစာၿပီး ၂၈ - ရက္ေန႔မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ အေမ လူထုေဒၚအမာေမြးေန႔ကိုသာ တိတိက်က် ၂၉ ရက္ေန႔မွာ တင္လိုက္တယ္။
အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြ တရက္ထဲ ေရးျပီးတိုင္းသာ တင္ရရင္ က်မကို ခုထက္ေတာင္ ေထာမနာျပဳၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ …ေပါ့ … က်မကေတာ့ ဆင္ေျခအေပးေကာင္းတဲ့ ဦးေပၚဦးအေၾကာင္းေတြဖတ္ၿပီး (မႏႈိင္းေကာင္း ႏႈိင္းေကာင္း) ဦးေပၚဦးလို ဆင္ေျခေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီပို႔စ္ကို ေရးလိုက္ရေၾကာင္းပါ။
***
လူတေယာက္ရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေလးပါးက ေထာက္ပံ့ေပးထားတယ္လို႔ ဟိုတစ ဒီတစ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ၾကားဖူးတာလား ဖတ္ဖူးတာလား သင္ဖူးတာလား တခုခုေပါ့ေနာ္။ ထားပါေတာ့ … ။
ထိုနည္းတူစြာပါပဲ …. က်မဘေလာ့ေလးဟာလဲ အေၾကာင္းတရားေလးပါး ညီညြတ္မွ်တမွ ရွင္သန္ခြင့္ရမွာပါလို႔ ေရွးဦးစြာေျပာခ်င္ပါရဲ႕။
ဘယ္အေၾကာင္းတရား ေလးပါးလဲဆိုေတာ့ရင္ …
၁။ က်မသည္လဲ ဟိုဟိုဒီဒီ အေတြးေတြေတြးမိအံုုးမွ
၂။ ေတြးမိတဲ့အေတြးေတြကိုလဲ လက္က ေရးျဖစ္အံုးမွ
၃။ ေရးျဖစ္တဲ့စာေတြ တင္ဖို႔ရာအတြက္ အင္တာနက္အသံုးျပဳခြင့္ (ဒါမွမဟုတ္) အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္က ရွိ အံုးမွ
၄။ က်မတို႔ဘေလာ့တင္တဲ့စာမ်က္ႏွာေလးလဲ ဘန္းမခံရမွ
ဒီအခ်က္ ၄ ခုနဲ႔ညီညြတ္မွသာ က်မဘေလာ့ေလး ရွင္သန္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၄ ခ်က္ထဲက တခ်က္ခ်က္ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနျပီဆိုရင္ေတာ့ က်မဘေလာ့ေလး မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီအခ်က္ ၄-ခ်က္နဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ခုလိုအခါသမယမွာ မိုးရြာတုန္း ေရခံ၊ လသာတုန္းဗိုင္းငင္၊ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္ဆိုသလို မွတ္မိသမွ် စကားပံုေတြနဲ႔အညီ က်မ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ေရးသားတင္ျပ ေနျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း … ။

ဖတ္ရႈသူအေပါင္းကို ေလးစား အားနာစြာျဖင့္

ေမဓာ၀ီ
07.12.06
11:45 pm

Read More...

Summary only...

အငိုလြယ္လ်က္ ... အရိႈက္ခက္ ...

ဟိုတေန႔က ေရးခဲ့တဲ့ ‘ေန နဲ႔ လ သို႔’ ဆိုတဲ့ပို႔စ္က ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး ညီမငယ္ျဖဴျဖဴက ကြန္မန္႔ထဲမွာ ခုလိုေမးထားပါတယ္။

“မေမ...ကဗ်ာေလးကုိ ႏွစ္သက္လွတယ္။ တေန႔ကမွ အမရဲ႔ ဒီဘေလာ့ခ္ေလးကုိ ဖတ္မိတာ။ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္။ တစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္တယ္။ အငိုလြယ္ေပမဲ့ အရိႈက္ခက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားက ဘာကုိဆုိလုိလဲမသိလုိ့ပါ။ ေျပာေနျကတာ ခဏခဏျကားဖူးတယ္။ နားမလည္လုိ့ပါ။”

အမွန္အတိုင္း ရိုးသားစြာ၀န္ခံရရင္ေတာ့ အငိုလြယ္ေပမဲ့ အရႈိက္ခက္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားေနက်မို႔သာ ဒီကဗ်ာထဲ ယူသံုးမိတာပါ၊ ဒီစကားရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကိုေလးေလးနက္နက္ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး။
ခု ..ျဖဴျဖဴကေမးေတာ့မွ က်မ ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ေပၚလာတဲ့အေျဖကေတာ့ …
***
က်မတို႔အေနနဲ႔ အေၾကာင္းတစံုတခုေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ မ်က္ရည္က်ၾကတယ္ … အဲဒါကို ငိုတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။
ဒါေပမဲ့ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးၾကရတာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုအခါမ်ဳိးမွာ ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ ငိုေၾကြး တတ္ၾကသလဲ။
ေတာ္ရံုတန္ရံုခံစားခ်က္နဲ႔ ဒီလိုမငိုရႈိက္ၾကေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္သီးသီး ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားရလြန္းတဲ့အခါ ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ ငိုၾကရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သာမန္အားျဖင့္ မ်က္ရည္က်ဖို႔ ငိုဖို႔က လြယ္ကူလွပါတယ္၊ ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုဖို႔ရာကေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. ဒါေၾကာင့္ အငိုလြယ္ေပမဲ့ အရႈိက္ခက္တယ္ လို႔မ်ား ဆိုေလသလား …
က်မ စဥ္းစားမိတာပါ။
***
ဒီေန႔ အေဖနဲ႔အတူ ျမိဳ႕ထဲသြားေတာ့ လမ္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းပဲက်မ ေတြးေတာေနမိတယ္။ ၃၉ လမ္းေရာက္ေတာ့ လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ အေဖ့မိတ္ေဆြကို ေစာင့္ရင္း ထိုင္ၾကတဲ့အခါ က်မက အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။
အငိုလြယ္ျပီး အရႈိက္ခက္တယ္ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ … လို႔။

ဒီေတာ့ အေဖက က်မအေမးကို မေျဖေသးဘဲနဲ႔ … ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတကား အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
(ဦး) သာဓု ရိုက္ျပီး (ေဒၚ)ျမတ္မြန္ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ‘အငိုလြယ္သည္’ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားပါ။
အေဖကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဇာတ္ကားကို မ်က္စိထဲေပၚလြင္ေအာင္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေျပာျပေပမဲ့လို႔ က်မကေတာ့ ခပ္တိုတိုပဲ ျပန္ေျပာပါရေစ … ။

ဒီဇာတ္ကားမွာ ျမတ္မြန္က အလြန္ ဇီဇာေၾကာင္- မာနၾကီးၿပီး ရြံရွာတတ္တဲ့ သူေဌးသမီး၊ သူက ေကာင္ေလး တေယာက္နဲ႔ လူငယ္ဘာ၀ ခ်စ္ၾကိဳက္ၾကတယ္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ ပိုက္ဆံသိပ္ရွိပံုမေပၚဘူးေပါ့ သာမန္ လူလတ္တန္းစားထဲကပါပဲ။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားၾကလာၾကတဲ့အခါမွာ ေကာင္ေလးက တခ်က္တခ်က္ ေငးငိုင္ သြားေလ့ရွိတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးတဲ့အခါ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီးပဲ ေျဖတတ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ဦး ခ်စ္ၾကိဳက္ၾကတာကို မိဘေတြက သေဘာမတူတဲ့အတြက္ ျမတ္မြန္က ေကာင္ေလးေနာက္ကို လိုက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။
ေကာင္ေလးအိမ္ေရာက္ေတာ့ …
ေကာင္ေလးရဲ႕ အေမဟာ အင္မတန္ရြံစရာေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္ (အႏူ) ႀကီးျဖစ္ေနပါသတဲ့။
(အဲဒီဇာတ္ကားထဲမွာ တကယ့္အႏူႀကီးကို ထည့္ရိုက္ထားတာလို႔ အေဖကေျပာျပတယ္)
ေကာင္ေလးက .. အေမ .. ဆိုၿပီး ေျခေထာက္ကို ေျပးဖက္တယ္။ အေမကလဲ သားကို သူ႔ရဲ တိုေနတဲ့ လက္ကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ဖက္ျပီး ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။

အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ ျမတ္မြန္က စိတ္ထဲ အရမ္းကို မြန္းက်ပ္ဆို႔နင့္သြားျပီး သူ႔အက်ၤ ီေတြလဲ ဆြဲဆုတ္ျဖဲ .. လက္ထဲပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြလဲ လႊင့္ပစ္ နဲ႔ မ်က္ရည္မက်ေပမဲ့လို႔ အရမ္းထိခိုက္ခံစားရတဲ့ သရုပ္ေပၚေအာင္ လုပ္ျပသြားရင္း ျမင္ကြင္းေတြအားလံုးေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အသံတသံ ထြက္လာပါတယ္ တဲ့။ (အေဖကေတာ့ ဦးသာဓုရဲ႕ အသံလို႔ထင္တယ္ ဆုိျပီးေျပာတယ္) အသံက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ …
“အငို လြယ္သည္ … သို႔ေသာ္ … အရိႈက္ခက္၏” တဲ့။

‘အဲဒီလိုေျပာၿပီး ဇာတ္ကားကို အဆံုးသတ္ထားတယ္၊ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့…’ လို႔ အေဖကေျပာေတာ့ က်မက
‘ဟင္ .. အေဖကလဲ .. သမီးစဥ္းစားတာနဲ႔ အေဖထင္ျမင္ခ်က္နဲ႔ တူမတူ သိခ်င္လို႔ေမးတာကို …’ ဆိုျပီး အေဖ မေျဖေျဖေအာင္ ေမးေတာ့မွ …
‘တကယ္ေတာ့ သမီးစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ငိုတယ္ဆိုတာ လြယ္ပါတယ္ … ….’ စသျဖင့္ အေပၚမွာ က်မစဥ္းစားခဲ့သလိုပါပဲ ေျပာျပေတာ့ က်မအေတြးနဲ႔ ထပ္တူက်တဲ့အတြက္ က်မ ေက်နပ္ေနစဥ္မွာပဲ အေဖက ဆက္ေျပာပါတယ္။

‘လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခ်စ္ၾကိဳက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလး .. ေလ၊ ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တူညီတဲ့ အျမင္၊ အေတြး၊ အသိုင္းအ၀ိုင္း ဆိုတာ ရွိမွျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား၊ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ တဘ၀လံုး တူတူေပါင္းသင္းသြားရမွာ၊ ဘယ္အဆင္ေျပႏိုင္မလဲ၊ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လြယ္ေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ … အဲဒါ .…’
‘ဒါဆို … ဒီဇာတ္ကားမွာ သူေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္က အဲဒါေပါ့ေနာ္ … ဟုတ္တယ္ အေဖ … ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ လြယ္တယ္ … လက္ထပ္ဖို႔က မလြယ္ဘူး … အဲဒါ အငိုလြယ္ျပီး အရိႈက္ခက္သလိုေပါ့ … ေနာ္ …’

အေဖက က်မ ေျပာတာကို သေဘာတက် ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ရင္း က်မအတြက္ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ ငွဲ႕ေပးပါတယ္။
(တကယ္တမ္း ရွင္းျပေတာ့ အေဖက၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေတာ့ က်မက၊ အဲလိုပါပဲ အေဖက က်မအေပၚ သိပ္သိတတ္ၿပီး ခ်စ္ဖို႔အလြန္ေကာင္းပါတယ္)
က်မလဲ က်မ သိခ်င္တဲ့ အေျဖကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သြားတာမို႔ ေက်နပ္စြာနဲ႔ အေဖငွဲ႕ေပးတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္း တငံု ငံုလိုက္ပါေတာ့တယ္။
***
ကဲ .. မျဖဴျဖဴေရာ …ေက်နပ္ပါရဲ႕လား ရွင္ …။
***
06.12.06
10:16 pm

Read More...

Summary only...

ဘုန္းႀကီးေျပာေသာ ပံုျပင္ (၂)

ဒီပံုျပင္ကို နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ၿပီးခဲ့တဲ့ သၾကၤန္ရဲ႕ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ပါပဲ။
အဲဒီေန႔က အိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေကြၽးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေျပာျပလို႔ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ပံုျပင္ကေလးပါ။
ဒီပံုျပင္ကေတာ့ ဖိနပ္စားတဲ့ေခြးမေလး ပံုျပင္လိုမ်ဳိး က်မေရးဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ခဏခဏ ျပန္ေျပာျပတာမဟုတ္ပါဘူး။
တခါပဲေျပာခဲ့ေပမဲ့ က်မက သေဘာက်လို႔ မွတ္မိေနခဲ့တာနဲ႔ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး …။
***
တခါတုန္းက ကုန္သည္လွည္းသားငါးရာတို႔ဟာ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ထြက္ဖို႔ တၿမိဳ႕ကေန တၿမိဳ႕ကို လွည္းေတြနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ပါသတဲ့။ လွည္းေပၚမွာလဲ ေရာင္းစရာ ၀န္စည္စလယ္ေတြအျပင္ လမ္းခရီးမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖို႔ ဆီ ဆန္ ဆား နဲ႔ ၾကက္သြန္ငရုတ္တို႔ အိုးခြက္ ပန္းကန္ေတြပါ ပါလာတာေပါ့။
လမ္းခရီး စမ္းေခ်ာင္းေလး တခုနားေရာက္ေတာ့ ေျခခင္းလက္ခင္းသာတယ္ .. နားၾကမယ္ ဆိုၿပီး လွည္းေတြျဖဳတ္ ႏြားေတြလွန္ၿပီး လူေတြကလဲ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾက… အနားယူၾကတယ္။
ကုန္သည္ လွည္းသားေတြထဲမွာ ေသာက္တတ္စားတတ္တဲ့သူ တခ်ဳိ႕လဲ ပါ၀င္ေလေတာ့ သူတို႔က ပါလာတဲ့ အရက္ေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ေသာက္ၾကတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ လွည္းသားငါးရာတို႔ဟာ တညတာအိပ္စက္ အနားယူၿပီး မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရည္ရြယ္တဲ့ခရီးဆီ ဆက္ႏွင္သြားၾကပါတယ္။
က်န္ခဲ့တာကေတာ့ .. သူတို႔ညက စားေသာက္ၿပီး စြန္႔ပစ္သြားၾကတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြပဲေပါ့။

အဲဒီမွာ ေစာေစာက ေသာက္တတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ စြန္႔သြားတဲ့ မစင္ပံုမွာ ေခ်းဒီပိုး (ေခ်းပိုးထိုးေကာင္လို႔ထင္ပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း ေရးထားတာပါ) တေကာင္က ေပ်ာ္ျမဴးစြာ သံုးေဆာင္မွီ၀ဲရင္း သူပါ ယစ္ေထြေထြနဲ႔ျဖစ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသတဲ့။ မနက္လင္းေတာ့ ညကအရွိန္သိပ္မေျပေသးဘဲ ႏိုးလာတဲ့ ေခ်းဒီပိုးဟာ မစင္ပံုေပၚ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေလာကႀကီးကို ရႈၾကည့္တယ္။
‘အင္း … သာယာလွတဲ့ ေလာကႀကီးပါလား’ လို႔ ေရရြတ္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ႔ေျခေထာက္က မစင္ပံုေပၚ ကြၽံ၀င္သြားေတာ့တယ္။
ဒါကို သူက ဘယ္လိုေတြးမိလဲ ဆိုေတာ့ …
‘ဟင္ … ငါ့မွာထူးျခားတဲ့ ခြန္အားေတြ ေရာက္လာပါလား၊ ငါ့ခြန္အားဟာ ႀကီးမားလြန္းလို႔ ကမၻာေျမႀကီးေတာင္ ကြၽံ၀င္သြားရတယ္ … ညက ငါမွီ၀ဲခဲ့တဲ့ အာဟာရေတြဟာ သူမတူေအာင္ အစြမ္းထက္တာပဲ … ငါဟဲ့ ေယာက်ာ္း အင္အား ျပလိုက္မဟဲ့ … ဒီေလာက္သာ ငါအင္အားႀကီးရင္ ေတာသံုးေတာင္ရဲ႕ ဘုရင္ဧကန္ျဖစ္ၿပီ … တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါတကား …’ ရယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ဟစ္ေၾကြးေနပါသတဲ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဆင္ႀကီးတေကာင္က ေရေသာက္ဆင္းဖို႔ အဲဒီေနရာနားေရာက္လာပါတယ္။ ဆင္ႀကီးကိုေတြ႕တဲ့ ေခ်းဒီပိုးကေလးဟာ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ခုလို လွမ္းၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
‘ဗ်ဳိ႕ … ဆင္ႀကီး … ခင္ဗ်ားဟာ အေကာင္ႀကီးတယ္ဆိုၿပီး သိပ္အင္အားရွိလွတယ္ မထင္နဲ႔ဗ်၊ က်ဳပ္က ကမၻာမွာ အင္အားအႀကီးဆံုး … က်ဳပ္က ေတာသံုးေတာင္ရဲ႕ ဘုရင္ပဲ … ဘာမွတ္ေနလဲ …ေနာက္ကို ရိုရိုေသေသဆက္ဆံပါ ..’

သူ အဲဒီလိုေတြေျပာေနေပမဲ့ ဆင္ႀကီးက ဂရုမစိုက္ပါဘူး၊ သြားျမဲသာ သြားေနေတာ့ … သူက မေနႏိုင္ဘဲ ထပ္ျပီး ရန္စ တယ္။
‘ခုေတာ့ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ေၾကာက္ေနၿပီမဟုတ္လား၊ ေၾကာက္ရမယ္ေလ … ေခ်းဒီပိုးဟာ ကမၻာေပၚမွာ အင္အားအႀကီးဆံုးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတသက္နဲ႔တကိုယ္တခါမွ မၾကားဖူးဘူးမဟုတ္လား၊ ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားလက္ေတြ႕သိရလို႔ ေၾကာက္ေနတယ္ေပါ့ … ဟားဟားဟား’
ဆိုျပီး စိန္ေခၚသလို ရန္စသလို ေခ်းပံုေလးေပၚကေန ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ ဟစ္ေအာ္ကာ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာဆိုေနပါသတဲ့။

ဒါနဲ႔ပဲ ဆင္ႀကီးက … သူ႔ကို ဘယ္သူကမ်ား ခုလိုစကားေတြေျပာေနပါလိမ့္လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ ဘယ္ေတြ႕လိမ့္မလဲ … ဒင္းက ဟိုးေျမႀကီးမွာ ကပ္ေနတဲ့ မစင္ပံုကေလးေပၚကေန ေအာ္ေနတာကိုး။
ေနာက္ေတာ့မွ အသံလာရာကို ေဖြရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မစင္ပံုထက္ ကပ္ေနတဲ့ ေခ်းဒီပိုးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ ဆင္ႀကီးက ခုလို စဥ္းစားတယ္။

‘အင္း … ဒီေကာင္ေတာ့ မစားဖူးတာေတြစားၿပီး ရူးေနၿပီ … ငါ လုပ္လို္က္ရင္ ေသေတာ့မွာပဲ …။ ဒါေပမဲ့လဲ သူရွိေနတဲ့ေနရာက ေခ်းပံုေပၚမွာ ဆိုေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔တက္နင္းလဲ ငါ့ေျခေထာက္ ေခ်းေပမယ္၊ ႏွာေမာင္းနဲ႔ရိုက္လဲ ငါ့ႏွာေမာင္းေခ်းေပမယ္၊ ကဲ … ဒီေတာ့ တနည္းပဲ ရွိတယ္’ ဆိုျပီး သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းကာ သူနဲ႔ တည့္တည့္ေလာက္ကို မွန္းၿပီး မစင္စြန္႔လိုက္သတဲ့။
ေခ်းဒီပိုးလဲ ဆင္ရဲ႕မစင္ေတြအလံုးအရင္းနဲ႔ ရုတ္တရက္ က်လာတာကို ေရွာင္ခ်ိန္ တိမ္းခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့ဘဲ … အဲဒီထဲမွာ နစ္မြန္းၿပီး ေသဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။
***
အဲဒါေၾကာင့္ မေနဖူးတဲ့ေနရာမွာေန … မစားဖူးတဲ့အရာေတြစား … မလုပ္ဖူးတာေတြလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီးမွတ္ မာန္တက္ကာ မယွဥ္ၿပိဳင္သင့္တဲ့သူကို သြားယွဥ္ၿပိဳင္ရင္ ဒုကၡေတြ႕ရတတ္တယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ဘုန္းႀကီးက ပံုျပင္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။
***
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ
***
(မွတ္ခ်က္။ ။ ေနာက္ထပ္ေျပာစရာ ေလာေလာဆယ္ မရွိေသးပါ)
06.12.06
(00:17)

Read More...

Summary only...

က်မႏွင့္ ပါးကြက္ယဥ္ေက်းမႈ

က်မသိတတ္စအရြယ္ထဲက သနပ္ခါးလိမ္းခဲ့တယ္လို႔မွတ္မိေနပါတယ္။
ဟုိးငယ္ငယ္ မမွတ္မိခင္အရြယ္တုန္းကေတာ့ အေမက ဘယ္လိုလိမ္းေပးလဲ မသိပါဘူး၊ က်မသိတတ္တဲ့အရြယ္မွာေတာ့ က်မကိုထိန္းတဲ့ အမႀကီးက သနပ္ခါးလိမ္းေပးတဲ့အခါ ပါးတဖက္တခ်က္မွာ ပါးကြက္ႀကီးႀကီးကြက္ … ႏွာေခါင္းေပၚမွာ ႏွာတံ လိုင္းတလိုင္း ဆြဲျပီး လိမ္းေပးတယ္။

ေရခ်ဳိးၿပီးတဲ့အခါတိုင္း သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္နေဘးမွာ သူလိမ္းေပးတဲ့သနပ္ခါးကို မ်က္ႏွာေမာ့ၿပီး အလိမ္းခံရတယ္၊ ကြက္သလား ၾကားသလား ညီသလားလဲ မသိဘူး၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးတာနဲ႔ အက်ၤ ီ၀တ္ၿပီး ေဆာ့ဖို႔ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ပါးေပၚမွာတင္ထားတဲ့ သနပ္ခါးရဲ႕ ေအးျမျမအရသာကို က်မ ငယ္ငယ္ထဲက ႏွစ္သက္ခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့…။

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လဲ သူလိမ္းေပးတဲ့ ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ေက်ာင္းသြားခဲ့ရတယ္။
ေက်ာင္းမွာဆရာမစာသင္တာကို လိုက္နားေထာင္ရင္း မ်က္ခံုးေမြးၾကားမွာ၀င္ေနတဲ့ သနပ္ခါးေျခာက္ေတြကို လက္သည္းနဲ႔ခြါခ်လို႔ သနပ္ခါးဖတ္ေတြ တဖြားဖြားက်တတ္တာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီအမႀကီးက သနပ္ခါးသာလိမ္းေပးတာ မ်က္ခံုးေမြးထဲက သနပ္ခါးေတြကို မျခစ္ထုတ္ေပးပါဘူး၊ က်မကလဲ အဲဒီသနပ္ခါးေတြ ျခစ္ရေကာင္းမွန္းမွ မသိဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက်မွ အဲဒီလို ခြါခ်ရတာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တိုင္သနပ္ခါးလိမ္းတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့လဲ ပါးကြက္ ကြက္တာက အက်င့္ပါေနလို႔ သနပ္ခါး လိမ္းတိုင္း ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ေပါ့။

က်မ ငါးတန္းႏွစ္မွာ က်မတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး အသစ္ေျပာင္းလာပါတယ္၊ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕မ်ားျပားလွေသာ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ ကြက္ျခင္းကို ပိတ္ပင္တာလဲ တခုပါ၀င္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မနဲ႔ သြားျငိေတာ့တာပဲ၊ က်မက ေန႔တုိင္းပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတာကိုး။

ဆရာမႀကီးရဲ႕ သေဘာက ဒီလိုပါ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က ေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းမွာ လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြဟာ လယ္ထဲ ေကာက္စိုက္ ဆင္းတာမဟုတ္ဖူး၊ ေနပူစပ္ခါး အုတ္သဲေက်ာက္ သယ္တာလဲမဟုတ္ဖူး၊ ဒါေၾကာင့္ သနပ္ခါးလိမ္းခ်င္လိမ္း၊ ပါးကြက္မကြက္ရဘူး တဲ့။ ပါးကြက္ကြက္တာ ေတာသူမေတြမွ ကြက္တာဆိုပဲ။

အဲဒီစည္းကမ္းလဲ ထုတ္ျပီးေရာ ဂိတ္ေပါက္မွာ ဆရာမေတြ တဖက္တခ်က္ ေစာင့္ေနၿပီး ၀င္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြထဲမွာ ပါးကြက္ကြက္တာေတြ႕ရင္ ေရစိုအ၀တ္ စုတ္ဖတ္ဖတ္ႀကီးနဲ႔ ပါးေပၚက သနပ္ခါး ပါးကြက္ေတြကို ဖ်က္ပစ္ပါေတာ့တယ္။

အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ စည္းကမ္းေတြကိုဆိုရင္ မလိုက္နာခ်င္တဲ့ က်မဟာ ဒီလိုအေစာင့္ေတြ တင္းက်ပ္ေနတဲ့ ၾကားက ပါးကြက္ကို မသိမသာေလး ကြက္ျဖစ္ေအာင္ ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ အေရွာင္ အတိမ္းေကာင္းတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကထြက္သည္အထိ တခါမွေတာ့ အ၀တ္စိုနဲ႔ ဖ်က္တာမခံခဲ့ရပါဘူး။

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လဲ က်မကေတာ့ ပါးကြက္နဲ႔ပါပဲ။ သူမ်ားေတြမိတ္ကပ္လိမ္း ႏႈတ္ခမ္းနီလွလွေလးေတြ ဆိုးၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ ေတာဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ ပါးကြက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။

က်မတို႔အိမ္မွာ မိန္းကေလးကမ်ားေတာ့ သနပ္ခါးတံုးေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ပါတယ္။ ကုန္သြားတဲ့သနပ္ခါး တံုးေတြကို အေမက လႊင့္မပစ္ဘဲ ျပန္ၾကိတ္ၿပီးေတာ့ အခဲေလးေတြလုပ္ၿပီး လက္ေတြေျခေထာက္ေတြ လိမ္းေစပါတယ္။ အဲဒီအခဲေလးေတြကို က်မတို႔က စက္ေသြးခဲ လို႔ ေခၚပါတယ္။
***
အခုေတာ့ က်မတို႔အိမ္မွာ လူကလည္း နည္းသြားပါၿပီ၊ သနပ္ခါးလိမ္းတာလဲ က်မတေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်မ သနပ္ခါးၾကိဳက္တတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သနပ္ခါးတံုးေတြလက္ေဆာင္ေပးေလ့ ရွိတယ္။ တေယာက္ထဲလိမ္းေတာ့ တတံုးဆို အၾကာႀကီးလိမ္းရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ အရင္လို စက္ေသြးခဲလဲ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရာသီဥတုနဲ႔ သနပ္ခါးလိမ္းတာဟာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ က်မထင္ပါတယ္။
သနပ္ခါးလိမ္းတဲ့ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာတႏိုင္ငံထဲ ရွိပါတယ္၊ (ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူရတာပါ) သနပ္ခါးလိမ္းတာကို ေတာဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ က်မကေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတခုလို႔ ယူဆပါတယ္။
သနပ္ခါးလိမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြျမင္ရတာလည္း ရင္ေအးစရာေကာင္းပါတယ္။
မိတ္ကပ္လိမ္း ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြလဲ လွၾကပါတယ္၊ သူတို႔အလွထက္ကို က်မကေတာ့ သနပ္ခါးပါးကြက္နဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ အလွကို ပိုၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ မကြက္ရဆိုတဲ့ စည္းကမ္းထုတ္သူ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို က်မအံ့ၾသမိတယ္။ ေက်ာင္းသူေလးေတြ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျမန္မာဆန္ျပီး ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္မလဲ .. လို႔၊ ဒါဟာ ေတာဆန္တာလား၊ လယ္ထဲ ေကာက္စိုက္ဆင္းမွ ပါးကြက္ ကြက္ရမွာလား … ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ က်မကေတာ့ထင္တာပဲ၊
ဆရာမႀကီးဟာ မိတ္ကပ္လိမ္းတာကိုေတာ့ မကန္႔ကြက္ဘဲ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားလိမ္းတာကို ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္၊ သနပ္ခါးဟာ ေတာနဲ႔သာအံ၀င္ၿပီး ျမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈမဟုတ္သလိုပဲ သူယူဆခဲ့တယ္။
***
မယဥ္ေက်းဘူးပဲဆိုဆို ေတာဆန္တယ္ပဲေျပာေျပာ .. က်မကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ သနပ္ခါးကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ သနပ္ခါးကြက္ - ပါးမွာ ကူေနဆဲ ပါဘဲ။
***

Read More...

Summary only...

ေန နဲ႔ လ … သို႔ …

‘ေနနဲ႔လ …ေရႊနဲ႔ျမ’ ဆိုတဲ့စကားဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လိုက္ဖက္ညီမႈရွိတဲ့အခါမ်ားမွာ သံုးစြဲေလ့ရွိၾကပါတယ္။
က်မစဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ေန နဲ႔ လ ဆိုတာ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ရွိတာခ်င္းတူေပမဲ့ ေနထြက္ရင္ လေပ်ာက္၊ လေရာက္ေတာ့ ေနကြယ္ ရတာမို႔ … သူတို႔ႏွစ္ဦး လိုက္ဖက္ညီတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။

ျမတ္စြာဘုရား ဓမၼစၾကာ တရားဦးကိုေဟာတဲ့အခ်ိန္ဟာ ေနအ၀င္ လအထြက္ အခ်ိန္မွာလို႔မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္၊ တရားဦးေဟာပံုကို ပန္းခ်ီနဲ႔သရုပ္ေဖာ္တဲ့အခါမွာလည္း အေရွ႕ေကာင္းကင္မွာ လမင္းသာေနၿပီး အေနာက္ေတာင္စြယ္မွာ ေနကြယ္လုလု ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ပံုေတြလည္း ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲဒီလို ေနနဲ႔လ ရဲ႕ ဆံုႏိုင္ခြင့္အခ်ိန္ေလးဆိုတာ လတလမွာလဲ တရက္ေလာက္ပဲ … တရက္တာမွာလဲ ခဏေလးပါပဲ။
ခဏေလး ရွားရွားပါးပါး ဆံုေတြ႕ၾကရတဲ့ ေန နဲ႔ လ လို လူေတြဟာ ဒီကမၻာေပၚမွာ ရွိေနၾကပါတယ္။
ကမၻာ့ အေရွ႕ျခမ္းနဲ႔ အေနာက္ျခမ္းမွာ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ရပ္တည္ေနၾကရင္း ဆံုဆည္းခြင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ‘ေန နဲ႔ လ’ ေလးေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြ အေၾကာင္း …
***
ခက္ခဲျခင္းမ်ား

ေန-လ ပမာ၊ ၀ဠာဘံုထက္၊ ဆံုႏိုင္ပါလ်က္၊ အေတြ႕ခက္ …
ေတြ႕လ်က္သာပင္၊ ျမင္ႏိုင္ပါလ်က္၊ အၾကင္ခက္ …
အၾကင္နာမ်ား၊ ႏႈတ္ဖ်ားရြရြ၊ ဖြင့္ဟလိုလ်က္၊ အဆိုခက္ …
ဆိုမည့္စကား၊ ႏွလံုးသားထဲ၊ သိမ္းဆဲ(ဆည္း) ထားလ်က္၊ အေမးခက္ …
ေမးမည့္ပုစၦာ၊ သိေနပါလ်က္၊ အေျဖခက္ …
အေျဖကိုသိ၊ ႏွစ္ဦးညွိလဲ၊ ၀မ္းနည္းရလ်က္၊ အငိုခက္ …
ငိုေၾကြးမ်က္ရည္၊ ရင္နင့္ေလေအာင္၊ ပူေလာင္ကြၽမ္းလ်က္၊ အရႈိက္ခက္ …
ရႈိက္ငင္ပင့္သက္၊ ရစ္ပတ္ႏြယ္ငင္၊ သံေယာဇဥ္ကို၊ ျပတ္လိုပါလ်က္၊ အျဖတ္ခက္ …
ျဖတ္မည့္အေရး၊ မေတြးရဲကာ၊ ေ၀းခြဲခြါမွ၊ တမ္းတပါလ်က္၊ အလြမ္းခက္ …
လြမ္းရေသာ္ျငား၊ ႏွစ္ဦးသားမွာ၊ ကံၾကမၼာကို၊ ေမွ်ာ္က္ိုးပါလ်က္၊ ယံုရခက္ …
ယံုၾကည္ခ်က္ထား၊ အင္အားကိုယ္စီ၊ ညီေနပါလ်က္၊ ဆံုဖို႔ခက္ … ။ ။
***
3.12.06
(11:45 pm)

Read More...

Summary only...

မွတ္မိေနေသာ ၁၂လရာသီပြဲေတာ္ လကၤာ

က်မ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက စာက်က္ရင္ မွတ္မိလြယ္ေအာင္ အတိုေကာက္ေလးေတြထုတ္ ကဗ်ာေလးလိုလုပ္ျပီး က်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ ပထ၀ီ သမိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘိုင္အိုတို႔ဘာတို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတိုင္းက်က္မဲ့အစား ကဗ်ာစပ္ၿပီးက်က္ေတာ့ မွတ္မိလြယ္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။
အဲဒီအက်င့္က အေဖ့ဆီကရတာလို႔ဆိုရမယ္။ မေန႔က အေဖ့ကဗ်ာအေၾကာင္း တင္ရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ၁၂ လရာသီ ပြဲေတာ္အေၾကာင္းကို အလြယ္မွတ္မိေအာင္ အေဖ ကဗ်ာေလးေရးေပးခဲ့ဖူးတာ သြားသတိရမိတယ္။
ဘယ္ႏွစ္တန္းတုန္းကလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

တန္ခူးလ - သၾကၤန္ပြဲ
ကဆုန္လ -ေညာင္ေရသြန္းပြဲ
နယုန္လ - စာျပန္ပြဲ
၀ါဆိုလ - ၀ါဆိုပြဲ
၀ါေခါင္လ - စာေရးတံမဲပြဲ
ေတာ္သလင္းလ -ေလွျပိဳင္ပြဲ
သီတင္းကြၽတ္လ - မီးထြန္းပြဲ
တန္ေဆာင္မုန္းလ - ကထိန္ပြဲ
နတ္ေတာ္လ - စာဆိုေတာ္ပြဲ
ျပာသိုလ - လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲ
တပို႔တြဲလ - ထမနဲပြဲ
တေပါင္းလ - တေပါင္းပြဲ

စသျဖင့္ ေအာ္က်က္ခဲ့ရဖူးတယ္။
ငယ္ေသးေတာ့ က်က္လိုက္ ေမ့လိုက္နဲ႔ေပါ့။
အဲဒါကို အေဖက မွတ္မိေအာင္ ဆိုျပီး ခုလို လကၤာေလး စပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

တန္ခူး သင္းထံု၊ ေညာင္ ကဆုန္
နယုန္ စာျပန္ပြဲ။
၀ါဆို ထိုပြဲ၊ ၀ါေခါင္ မဲ
ေလွပြဲ ေတာ္သလင္း။
သီတင္းကြၽတ္လ မီးထြန္းၾက
မုန္းလ ကထိန္ပြဲ။
နတ္ေတာ္ - စာဆို၊
လျပာသို .. ရႊင္ခ်ဳိ လြတ္လပ္ပြဲ။
လ တပို႔တြဲ ထမနဲ
ဆင္ႏႊဲ တေပါင္းပြဲ … ။

ဒီလကၤာေလးနဲ႔ က်က္လိုက္ေတာ့ ခုထိေအာင္ မေမ့ေတာ့ဘူး၊ မွတ္မိေနေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလိုပါပဲ .. အေဖက ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႕တို႔ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါး၊ တရားဂုဏ္ေတာ္ ၆ ပါး နဲ႔ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ ၉ ပါးတို႔ကိုလဲ အဓိပၸါယ္ေတြ အလြယ္မွတ္မိေအာင္ စာစပ္ေပးထားပါေသးတယ္။
အဲဒါေတြကိုေတာ့ ေနာက္ … အားေတာ့မွပဲ …. ။
***

Read More...

Summary only...

အေဖ့ကဗ်ာ (၂)

အေဖေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ၾကာျပီဆိုပါေတာ့။
ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားက ၀ဲရိုက္၀ဲသြင္း လို႔ အေဖကေျပာျပပါတယ္။
၀ဲရိုက္၀ဲသြင္းဆိုတာက ကဗ်ာရဲ႕ အဆံုးပါဒမွာခ်တဲ့ စာလံုးရဲ႕ကာရန္နဲ႔ ေနာက္အစပါဒက စာလံုးရဲ႕ကာရန္ကို ခ်ိတ္ယူထားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးကိုေျပာတာပါ။
အဲဒီစပ္နည္းကို သေဘာက်လို႔ က်မဘေလာ့မွာတင္ခ်င္တာနဲ႔ ညက အေဖ့ကို ျပန္ေမးၾကည့္ၿပီး လိုက္မွတ္ထားတာပါ။
ကဗ်ာရဲ႕ ေနာက္ဆံုး စာလံုး “ဇြဲႏွင့္က်င့္” က အစ စာလံုး “ျမင့္ေခါင္ထြတ္” နဲ႔ ျပန္ဆက္ဆိုလို႔ရပါတယ္၊
၀ဲရိုက္၀ဲသြင္း ကဗ်ာေလး .. ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
စိတ္တန္ခိုး တိုးေစေၾကာင္း

ျမင့္ေခါင္ထြတ္၊ စိတ္တန္ခိုး
တိုးဖို႔ေနာ္၊ ေဖာ္ျပမည္
တည္ေစေၾကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္းမွတ္
တပ္မက္ရာ၊ ရွာမသြား
ၾကြားမဆို၊ ကိုယ္ကိုေစာင့္
ေၾကာင့္မ၀ွန္၊ လြန္မမွား
အားလပ္မဲ့၊ ခ်ဲ႕ကာႀကိဳး
ဆိုးလွ်င္ပယ္၊ ရြယ္လွ်င္လုပ္
ငုပ္လွ်င္သဲ၊ ျမဲျမဲသိ
မိမိဖမ္း၊ ငမ္းငမ္းေဖ်ာက္
ေနာက္မျပန္၊ ဖန္ဖန္ေရွ႕
ေစ့ေစ့ေရာ္၊ ေျမာ္ကာေထာက္
ေရာက္ရမည္၊ သည္ပန္းတိုင္
ယိုင္မလဲ၊ ဇြဲနဲ႔က်င့္
ျမင့္ေခါင္ထြတ္ .. .. ..

Read More...

Summary only...

က်မႏွင့္ နားေပါက္ယဥ္ေက်းမႈ

“ေယာက်ာ္းမွာဖိနပ္၊ မိန္းမမွာ နားကပ္” တဲ့ .. ဘယ္သူက စထြင္လိုက္တဲ့ စကားလဲေတာ့မသိဘူး၊ ခုတေလာ စာအုပ္ေတြထဲလဲ ေတြ႔ေတြ႕ေနရ၊ အျပင္မွာလဲ ၾကားၾကားေနရတယ္။
ေယာက်ာ္းေလးေတြမွာ ဖိနပ္က အဓိက ျဖစ္သလို မိန္းမေတြမွာလဲ နားကပ္က အဓိက ဆိုတဲ့ သေဘာလား ေတာ့မသိ၊ အဲဒီစကားၾကားတိုင္း က်မ ကိုယ့္နားရြက္ကိုယ္ ေယာင္ယမ္းၿပီး စမ္းမိပါရဲ႕။
က်မမွာ နားေပါက္မရွိဘူး၊ နားေပါက္မရွိတဲ့အတြက္ နားကပ္လဲ မရွိပါဘူး။
***
က်မ ၈ တန္းႏွစ္မွာ အဖိုးက သူ႔ေျမးေယာက်ာ္းေလးေတြကို ရွင္ျပဳေပးၿပီး ေျမးမိန္းကေလးေတြကို နားသ’မဂၤလာ လုပ္ေပးပါတယ္။ ထိုင္မသိမ္းေတြ စီးပံုေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေခ်ေတြလိမ္းၿပီး ဗီဒီယိုေတြဘာေတြရိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္အုိက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အခမ္းအနားပါ။
ေယာက်ာ္းေလးေတြအားလံုးက ရွင္ျပဳၿပီး ကိုရင္၀တ္ၾကရတယ္၊ က်မတို႔မိန္းကေလးေတြကေတာ့ နားေဖာက္ရမယ္ေပါ့။ က်န္တဲ့ေျမးမိန္းကေလးေတြအားလံုး နားေဖာက္ၾကေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း က်မက အားလံုးနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး မေဖာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းဆိုခဲ့တယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အသားအနာခံၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဆာမဆင္ခ်င္လို႔ပါ။ နားကပ္လွလွပန္ရဖို႔အေရး နားရြက္ဖ်ားကို အပ္နဲ႔ထိုးေဖာက္ခံရမယ္ဆိုတာ သဘာ၀မက်ဘူးလို႔ က်မထင္မိတယ္။
ေရႊအပ္နဲ႔ နားေဖာက္တာမို႔ ေဖာက္တဲ့သူေတြအကုန္ ေရႊအပ္တစံုစီရၾကတယ္၊ က်မက လြဲလို႔ေပါ့။ က်မ ေရႊအပ္လဲ မမက္ပါဘူး၊ အသားမနာရင္ျပီးေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကတ္သီးကတ္သပ္ က်မဟာ နားသမဂၤလာအခမ္းအနားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ဗီဒီယိုရိုက္ခံခဲ့ေပမဲ့ နားေပါက္မေဖာက္ခဲ့ပါဘူး။

က်မဘက္မွာ ရွိတာကေတာ့ အေဖတဦးတည္းပါပဲ။ အေဖက က်မ နားမေဖာက္တာကို အားေပးပါတယ္။
အေဖက က်မကိုေျပာျပတယ္။ သူ ငယ္ငယ္က သူ႔အမႀကီးနဲ႔ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကစားၾကေတာ့ သူ႔အမႀကီးက အလယ္ပိုက္တန္းနားမွာ ၾကက္ေတာင္က်လို႔ ကုန္းေကာက္တာ နားကပ္နဲ႔ ပိုက္နဲ႔ ျငိၿပီး နားရြက္ဖ်ားေလး ျပတ္သြားခဲ့ရဖူးတယ္တဲ့။ အေဖလဲ သူ႔အမႀကီးျဖစ္တာကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႔မွာ သမီးေမြးရင္ သမီးေတြကို နားမေဖာက္ေပးဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ တဲ့။

ဒါေပမဲ့ … အဲဒီ နားသ’မဂၤလာဟာ အဖိုး (အေဖ့ေယာကၡမ) ရဲ႕ အမိန္႔ဆိုေတာ့လဲ အေဖက ဘယ္လြန္ဆန္ရဲမလဲ၊ သမီးေတြကို နားမေဖာက္နဲ႔လို႔ အေဖ မတားခဲ့ပါဘူး။ က်မကသာ ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး မေဖာက္ခဲ့လို႔ အေဖ့ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ က်မ နားမေဖာက္ဘူးဆိုေတာ့မွ ဒီအေၾကာင္းကို အေဖက ေျပာျပခဲ့တာပါ။
‘ဒါမွ အေဖ့သမီး’ လို႔လဲ အေဖက ေျပာပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အမေတြ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ အဖိုးက ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ စိန္နားကပ္ေတြ ဆင္ေပးပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဘာနားကပ္မွလဲ မလိုခ်င္၊ အဲဒါႀကီးကို မက္ေမာစရာလို႔ကို မထင္ခဲ့မိပါဘူး။
နားကပ္ပန္သူ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ … ဟိုတေယာက္ရဲ႕ စိန္နားကပ္က ဘယ္လို၊ သူ႔စိန္ႀကီးက လက္လိုက္တာ မ်က္လံုးေတာင္က်ိန္းတယ္၊ ဟိုအေဒၚႀကီးစိန္နားကပ္က ဖက္ထုတ္စိန္ႀကီး စသျဖင့္ ၾကည့္ၾက ေ၀ဖန္ၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဖက္ထုတ္ဆုိ မုန္႔ဖက္ထုတ္ေလာက္သာ သိတဲ့အတြက္ အဲဒီနားကပ္ေတြလဲ အေရးလုပ္ၿပီး ၾကည့္မေနမိပါဘူး။

က်မဘြဲ႕ယူေတာ့ သူမ်ားတကာေတြ စိန္နားကပ္ ဘာနားကပ္ေတြနဲ႔ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနမွာ … နင္က နားရြက္ငုတ္တုတ္ႀကီးဆို မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး နားကပ္ပန္ခိုင္းပါတယ္။ က်မက နားေပါက္မရွိတဲ့အတြက္ ကပ္ နားကပ္ေပါ့။ အဖိုးတန္မဟုတ္ပါဘူး။ ဖန္စီကပ္နားကပ္ လွလွေလးေတြပါ။ က်မလဲ ဒီတခါေတာ့ မျငင္းမိေတာ့ဘဲ ကပ္နားကပ္ေလး နားမွာအညွပ္ခံၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားတက္ခဲ့ရတယ္။
အဲ ..ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကပ္နားကပ္ပဲ၊ က်မနားကို ပူထူေနေအာင္ကို ညွပ္ပါတယ္။ အခမ္းအနားအၿပီး အိမ္မေရာက္ခင္ ကားေပၚမွာတင္ ဒီနားကပ္ဆြဲျဖဳတ္ခဲ့ရတယ္။ နာလြန္းလို႔။
နားကပ္ဆို ဘာနားကပ္မွ မေကာင္းပါလားလို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရသြားပါတယ္။
***
ေရွးေခတ္က ျမန္မာမိန္းကေလးေရာ ေယာက္်ားေလးေတြပါ နားေတာင္းတို႔ နားကပ္တို႔ကို ပန္ဆင္ၾကေပမဲ့ အလယ္ေခတ္ေလာက္မွာေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ နားကပ္ မပန္ၾကေတာ့ဘူး။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြ နားကပ္ေတြ နားကြင္းေတြ ဆင္ျမန္းတာ ျပန္ၿပီးေတြ႕ေနရျပန္ပါၿပီ။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းလဲ စိန္နားကပ္နဲ႔ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္လဲ စိန္နားကပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနျပီမဟုတ္လား။
ခုေခတ္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ နားေပါက္ကို တေပါက္မက ေဖာက္ၾကတာပါပဲ။ နားရြက္ရဲ႕ လြတ္သမွ် ေနရာ ေတြမွာ စီတန္းၿပီး သံုး ေလးေပါက္ ေဖာက္ထားတာမ်ား သူတို႔မို႔ အသားမနာတယ္ … လို႔ က်မျဖင့္ အံ့ၾသမိပါရဲ႕။

တခါေတာ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ခရစ္စမတ္ညတညမွာ က်မနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္က သူတို႔ရဲ႕ ခရစ္စမတ္ ပါတီကို လာဖို႔ဖိတ္ပါတယ္၊ က်မက အသက္အရြယ္စံု အလႊာစံုက လူေတြနဲ႔ အကြၽမ္းတ၀င္ရွိပါတယ္၊ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ေခတ္ဆန္ဆန္ လူငယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ေကာင္ေလးတေယာက္ပါ။ က်မလဲ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ သူလာေခၚေတာ့ လိုက္သြားမိတယ္။ အဲဒီခရစ္စမတ္ပါတီက ျခံက်ယ္ႀကီးတျခံထဲမွာလုပ္တာပါ။
သူတို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ တပံုတပင္ႀကီးလာၾကပါတယ္။ မခ်မ္းေပမဲ့ မီးပံုၾကီးတပံုလဲ ဖိုထားၿပီး ၀ိုင္းထိုင္ၾက စားၾကေသာက္ၾက သီခ်င္းဆိုၾကနဲ႔ေပါ့။

က်မကေတာ့ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ လာတဲ့သူေတြကိုသာ လိုက္ၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။
လာတဲ့သူေတြရဲ႕ အ၀တ္အစား အျပင္အဆင္ေတြကိုၾကည့္ျပီး က်မေရာက္ေနတာ ျမန္မာျပည္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ထင္မိပါရဲ႕။ ေယာက်ာ္းေလးေတြက လံုလံုျခံဳျခံဳ၀တ္သေလာက္ မိန္းကေလးေတြက ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ တိုႏိုင္သေလာက္တို၊ ဟိုက္ႏိုင္ သေလာက္ဟိုက္၊ ေဖာ္ႏိုင္သေလာက္ ေဖာ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးေတြနဲ႔မ်ား လုပ္လာၾကသလားပဲရယ္။
ၿပီးေတာ့ နားေပါက္ေတြကလဲ နားတဖက္တခ်က္ကို သံုးေလးေပါက္တန္းစီေဖာက္ထားတဲ့အျပင္ မ်က္ခြံေတြမွာေရာ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာေရာ အေပါက္ေတြေဖာက္ၿပီး ကြင္းေတြတပ္ထားတယ္၊ ပိုဆိုးတာက ခ်က္ကိုေပၚေအာင္ေဖာ္ထားၿပီး ေပၚေနတဲ့ ခ်က္နားမွာပါ အေပၚေဖာက္ထားတာပါပဲ။

က်မျဖင့္ ၾကည့္ရတာနဲ႔တင္ အသဲယားလွပါၿပီ။ သူတို႔နားေပါက္ေတြကြင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွမရွိတဲ့ က်မ နားရြက္ကိုသာ မသိမသာ ျပန္စမ္းမိရင္း ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈတခုလား က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ နားေပါက္ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ က်မကေတာ့ျဖင့္ ၀င္ဆန္႔သူတေယာက္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး က်မမ်က္စိထဲမွာေတာ့ အကၤ် ီမပါ အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းၿပီး ေအာက္ပိုင္းကို အရွက္လံုရံုဖံုးလႊမ္းကာ နားရြက္မွာ အရိုးေတြထိုး၊ ဆံပင္နီ ရႈပ္ေထြးေထြးနဲ႔ ဗံုေတြတီးလို႔ ကခုန္ေနတဲ့ အာဖရိက ဇူးလူးေတြကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
***

Read More...

Summary only...