၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္မွာ စတင္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ေလးဟာ ဒီကေန႔ဆိုရင္ ေျခာက္ႏွစ္တိတိ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ …. တႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္ ၃၀ မွာပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနခဲ့ၿပီး ၂ ႏွစ္ျပည့္ကစလို႔ ၅ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန႔ထိ က်မျပည္ပမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနခြင့္ရတာမို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေက်နပ္ေနမိတယ္။
ဒီထက္ပိုၿပီး ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက … ျမန္မာျပည္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ ေလးစားတဲ့ ဘေလာ့ေရးေဖာ္ ေရးဘက္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဆံုဆည္းခြင့္ရတာကိုပါပဲ။ ဟိုအရင္ ဘေလာ့ေရးခါစက ဘေလာ့စာအုပ္ထုတ္ဖို႔အတြက္ ဘေလာ့ဂါတခ်ဳိ႕နဲ႔ ဆံုခဲ့ဖူးတယ္။ ၂၀၀၇ ေအာက္တိုဘာမွာ ဘိလပ္ကို ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ဘယ္ဘေလာ့ဂါနဲ႔မွ မဆံုျဖစ္ေတာ့ဘဲ ၂၀၁၀ ေလာက္မွ တံုးဖလား သူႀကီးနဲ႔ ကိုမင္းထက္ (အလင္းတန္း) တို႔ကို ေတြ႔ဖူးခဲ့တယ္။ တဦးနဲ႔တဦး အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ ကၽြမ္း၀င္ခဲ့သူေတြ အျပင္မွာေတြ႔ရေတာ့လဲ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြလိုပဲ ရင္းႏွီးခင္မင္ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မထက္ အရင္ ျပန္သြားတဲ့ ကိုညီလင္းသစ္၊ ဦးဟယ္ရီလြင္၊ ဘုန္းဘုန္းေတာက္ပၾကယ္စင္တို႔နဲ႔ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ က်မေရးတဲ့ ပို႔စ္တိုင္းလိုလို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္လွလွေလးေတြ ေရးေပးတတ္တဲ့ ကိုညီလင္းကို ေတြ႔ဖူးခ်င္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ … သူ႔စာထဲက ဇာတ္လိုက္ေတြျဖစ္တဲ့ မအိမ္သူလို႔ အျမဲသံုးေလ့ရွိတဲ့ ဇနီးေခ်ာရယ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ သားသားေလးတို႔ကိုလဲ ေတြ႔ဖူးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုညီလင္းအားတဲ့ရက္က က်မ အမႀကီး ေဆးသြင္းရမယ့္ ေန႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတာမို႔ မဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
ျမန္မာကဗ်ာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး က်မကဗ်ာေတြမွားရင္ ေထာက္ျပေပး ျပင္ေပးတတ္တဲ့ ခရမ္းျပာၾကယ္စင္ မင္းသားႀကီး ဦးဟယ္ရီကေတာ့ လာမယ္ေျပာၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာဘဲ ညေနအေတာ္ေစာင္းမွ ကမန္းကတန္း ၀င္လာလို႔ လမ္းမထက္မွာပဲ ခဏစကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဦးဟယ္ရီ လာတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕လမ္းမထက္မွာ မီးသတ္ကားေတြ ဥၾသဆြဲၿပီး ျဖတ္သြားၾကတာ ဆူညံေနလို႔ စကားေတာင္ မနည္းေျပာၾကရတယ္။ ကိုယ့္ဆီ တကူးတက လာေတြ႔တဲ့ ဦးဟယ္ရီကို မိုးတိုးမတ္တပ္ ဧည့္ခံရတာ အားနာစရာ … ။
႐ိုးသား ပြင့္လင္း ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတာက္ကေတာ့ က်မ ျမန္မာျပည္ ျပန္မေရာက္ခင္ကတည္းက က်မအိမ္ကို ေရာက္ဖူးၿပီးသားပါ။ ဘုန္းေတာက္အတြက္ က်မထိုးထားတဲ့ သိုးေမႊး ဦးထုပ္ေလးကို လူၾကံဳနဲ႔ ပို႔တုန္းက လာယူရင္း အိမ္ကို ေရာက္ဖူးတယ္။ အခု က်မေရာက္ေနတာ သိေတာ့ ဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ကိုလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေျပာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုေတာ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့အျပင္ ေျပာထားခ်ိန္ထက္ေတာင္ ေစာၿပီး ႂကြခ်ီေတာ္မူလာတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အႀကီးစားနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ လက္ဘက္ေျခာက္ထုတ္ႀကီးဆြဲလို႔၊ ေမဓာ့အတြက္ တဲ့ … ။ က်မ တေယာက္ထဲေသာက္ရင္ တႏွစ္ေလာက္ ေသာက္ယူရမလား မသိဘူး။ က်မက ေရေႏြးၾကမ္း ႀကိဳက္တာမို႔ ဘုန္းေတာက္ကို ေက်းဇူးေတြ တင္မိတယ္။ လက္ဘက္ေျခာက္ေလးက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေမႊးေနတာပဲ။ ေက်းဇူးပါ ဘုန္းေတာက္ … ။
တခါေတာ့ ေရႊမန္းက အမေရႊစင္ရဲ႕ ညီမေတာ္ အရီးေလးစစ နဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ၾကရင္း အရီးေလးက အန္တီတင့္ မန္းကို ေရာက္ေနေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဘာသာေရးကိုင္း႐ႈိင္းၿပီး သြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြ ဘုရားသမိုင္းေတြ မွတ္တမ္းတင္ေလ့ရွိတဲ့ ခင္မင္ေလးစားစရာ ေကာင္းတဲ့ တီတင့္ကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တာမို႔ တီတင့္ ဖုန္းနံပါတ္ အရီးေလးဆီက ေတာင္းၿပီး တရက္မွာ ဖုန္းဆက္စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း တီတင့္က မုန္႔ပံံုးရယ္ အိုဗာတင္းတဗူးရယ္နဲ႔ အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အားနာဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ … လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကို က်မ ဧည့္၀တ္မေက်ႏိုင္ဘူး။ တီတင့္က ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္ေန႔ သူ႔အိမ္မွာ ဘေလာ့ဂါေတြ ဆံုၾကမယ္တဲ့ … က်မကို ဖိတ္တယ္။ အမေရႊစင္နဲ႔ အရီးေလးလဲ ပါမယ္ဆိုလို႔ က်မက သိပ္သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔က က်မအိမ္မွာလဲ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေကၽြးတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္သြားလို႔ တီတင့္အိမ္ကို သြားခ်င္ပါလ်က္ မသြားခဲ့ရဘူး။ ေဆာရီးပါ တီတင့္ … ။
အဲဒီေန႔က ဘေလာ့ဂါအေတာ္မ်ားမ်ား တီတင့္အိမ္မွာ ဆံုၾကသတဲ့။ ကေမၻာဒီယားက ခဏလာလည္တဲ့ ( ၀ါေခါင္မိုး ဘေလာ့ ) ေရးသူ မအိမ္သူလဲ လာတယ္ေျပာတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ မအိမ္သူ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကီးခ်ိန္းေလးကို တီတင့္ ယာဥ္ေမာင္းႀကီးနဲ႔ ပို႔ခိုင္းလိုက္လို႔ ပိုအားနာရေသးတယ္။ ေက်းဇူးပါ တီတင့္ ... ။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ မအိမ္သူ ... ေက်းဇူးစကား ခုမွ ေျပာျဖစ္တာလဲ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။
မ်ားမၾကာမီပဲ အမေရႊစင္က အရီးေလးစစကို ေခၚမလာဘဲ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္ၾကၿပီေပါ့ … ထံုးစံအတိုင္းပဲ အမေရႊစင္က က်မဆီလာခဲ့ရတာပါ … ။ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထားခဲ့ၿပီး က်မအိမ္ကို တေယာက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အမေရႊစင္နဲ႔ က်မ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ေပါ့ … ။ မျပန္ခင္ တရက္ (က်မ ေမြးေန႔မွာ) လဲ အမေရႊစင္ ထပ္ေရာက္လာပါေသးတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ မုန္႔ထုပ္ေတြနဲ႔။ အားနာနာနဲ႔ ယူထားလိုက္ရေသးတယ္။ :) အဲဒီေန႔က ညစာအတူစားဖို႔ အမေရႊစင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ဖိတ္ခဲ့ေပမဲ့ မအားလို႔ မလာျဖစ္ၾကဘူး။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး အမေရႊစင္ … ။
***
ဒီလိုနဲ႔ မအားလပ္တဲ့ၾကားထဲက ဘေလာ့ေရးေဖာ္ေတြနဲ႔ အသံခ်င္းဆံုရ လူခ်င္းဆံုရတာ ေက်နပ္ေနရင္း တညခင္းမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ဖုန္းတေကာလ္ ၀င္လာပါတယ္။
“ေမဓာနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ” ၾကည္သာခ်ဳိျမတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တဦးရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာေနပါတယ္ … ခုေျပာတာ ဘယ္သူပါလဲ” ဆိုေတာ့ …
“အမကေလ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တခါမွ အခုလို မိတ္မဆက္ဖူးပါဘူး၊ ေမဓာ့ဘေလာ့က စာေတြကိုဖတ္ၿပီး … xx xx xx xx xx” အစခ်ီၿပီး က်မကို မိတ္ဆက္လာပါတယ္။
သူကလဲ ဘိလပ္ကေန ျမန္မာျပည္ကို ခဏျပန္လာသူ တဦးပါပဲ။ က်မစာေတြကို ႏွစ္သက္လို႔ ဖုန္းနံပါတ္ စံုစမ္းၿပီး လွမ္းဆက္လာသူပါ။ က်မမွာ တခါမွ အဲဒီလို ဖုန္းဆက္ၿပီး မိတ္ဆက္တာ မခံဖူးတဲ့အတြက္ တအံ့တၾသျဖစ္ရင္း တဦးတည္းေသာ ပိတ္သတ္ႀကီးက မိတ္ဆက္လာတာမို႔ ပီတိေတြျဖာလို႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ စကားေတြေျပာရင္း ခင္မင္သြားၾကတဲ့ေနာက္ စကားေျပာခ်ဳိသာၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အသံပိုင္ရွင္ မမနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်မေမြးေန႔ မတိုင္ခင္ ညေနခင္းမွာ အဲဒီမမက ခ်ာတိတ္တေယာက္လႊတ္ၿပီး က်မအတြက္ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ခ်ာတိတ္နာမည္က ဒီးဒီးတဲ့ … ။ ညဘက္ အဲဒီမမဆီဖုန္းဆက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာေတာ့ မမက ေျပာျပတယ္ … ။ အဲဒီခ်ာတိတ္ကို ေမဓာ့နာမည္ရယ္ အိမ္လိပ္စာရယ္ ေျပာျပၿပီး လႊတ္ေတာ့ ေမဓာ၀ီလား … သူသိတယ္ … လို႔ေျပာသတဲ့။ ကဗ်ာေတြဘာေတြ ေရးတယ္၊ အင္တာနက္မွာ ဖတ္ဖူးတယ္လို႔ ဆိုပဲလို႔ မမက တအံ့တၾသ ေျပာျပတယ္။ ေမဓာ၀ီေတာ့ ေနာက္ထပ္ ပိတ္သတ္ႀကီး တေယာက္တိုးျပန္တာေပါ့ … ။ :)
လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ နံနက္တခင္း က်မစာသင္ေနတုန္း က်မနာမည္ေမးၿပီး ဧည့္သည္အမ်ဳိးသမီးႀကီး တေယာက္ ေရာက္လာလို႔ ၀န္ထမ္းေတြက လာေခၚတယ္။ က်မတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ႐ံုးခန္းထဲကို ၀င္လာၿပီး “ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း ေမဓာ၀ီ” … လို႔ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေျပာပါေလေရာ … ။
က်မကလဲ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမရယ္ … ဒါနဲ႔ အမက ဘယ္သူလဲဟင္” လို႔ ေမးလိုက္ရတာေပါ့။
“ဟင္းဟင္း အံ့ၾသသြားတယ္ မဟုတ္လား … အမက …. … … ရဲ႕ အမပါ …”
ဒီေတာ့မွ ေၾသာ္ … လို႔ အာေမဋိတ္ ခပ္ေလးေလး ေရရြတ္ၿပီး ေနရာထိုင္ခင္းေပးရင္း စကားေျပာၾကျဖစ္တယ္။ အဲဒီအမႀကီးက က်မအမသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အမႀကီးပါ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ က်မဘေလာ့ဖတ္သူ တဦး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။
***
တျခားသူေတြေတာ့ မသိပါဘူး။ က်မကေတာ့ … ဘေလာ့ေရးသူ တေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို ဖတ္သူ တဦးတိုးတာကို သိတိုင္း ကိုယ့္မွာ တာ၀န္ေတြ ပိုရွိလာသလို ခံစားရတယ္။ ကိုယ္က ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ စာေရးသူတေယာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ သူတို႔ထက္ မေလ်ာ့တဲ့ အားထုတ္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္စာေတြကို ဖန္တီးေရးသားခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရးသလို ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ စာဖတ္သူေတြအေပၚ တာ၀န္မေက်မွာ စိုးေနမိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရြဲ႕တိုက္တတ္ ကလိတတ္ ရိတတ္တဲ့ က်မရဲ႕ ဉာဥ္ဆိုးေၾကာင့္ မိတ္ေဆြေတြကေန ရန္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ရန္သူျဖစ္ၿပီးမွ အလံျဖဴျပၿပီး မိတ္ေဆြ ျပန္ျဖစ္သြားသူလဲပဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးခဲ့သမွ် ပို႔စ္တိုင္းအတြက္ က်မ ကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူၿပီး၊ ေရးမိတဲ့အတြက္ ေနာင္တရခဲ့တဲ့ ပို႔စ္မ်ဳိး တခုတေလမွေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။
အမွန္ေတြ ေရးေနသေရြ႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်မဟာ ခုေတာ့ ကိုယ္ေရးတဲ့ အမွန္တရားဟာ သူတဖက္သားအတြက္ ထိခိုက္ရင္ … ဆိုတာမ်ဳိး ေတြးေနမိၿပီ။ အရင္က တေန႔တပုဒ္ မွန္မွန္ေရးခဲ့ တင္ခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ တလတပုဒ္ အႏိုင္ႏိုင္ တင္ေနခဲ့ရၿပီ။ အရင္လို အေတြးမသြက္သလို အေရးလဲ မသြက္ေတာ့ဘူး … ။ ေစာင့္စည္းမႈ ထိမ္းခ်ဳပ္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကန္႔သတ္ထားရင္း ထံု႔ပိုင္းထံု႔ပိုင္း စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစင္းဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ မေရာက္မခ်င္း စီးဆင္းေနပါအံုးမယ္ … ။ … ။
***
စာေရးသူ စာဖတ္သူအားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ …
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၂
၂၃း၃၀ နာရီ
ႏွစ္ပတ္လည္ပို႔စ္မ်ား
