ေစာင့္ခဲ့ရတာ ၾကာလွၿပီ။
ဟုတ္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ ေစာင့္ခဲ့ရတာ ရက္ေပါင္း ၁၁၀ ရွိၿပီ။
ဒီထက္ပို တိတိက်က် ေျပာရအံုးမလား … ။
နာရီေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ ေျခာက္ရာ ေလးဆယ္ နာရီ …
မိနစ္ေပါင္း တသိန္း ငါးေသာင္း ရွစ္ေထာင္ေလးရာ မိနစ္ …
စကၠန္႔နဲ႔ဆို ကိုးသန္း ငါးသိန္းနဲ႔ ေလးေထာင္ စကၠန္႔။
စိတၱကၡဏေတြနဲ႔ေတာ့ မတြက္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ဖ်စ္တတြက္မွာ ကုေဋတသိန္းဆို အနားက ဂဏန္းေပါင္းစက္က တြက္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ က်င္လည္ ယဥ္ပါးေနရတာမ်ားလို႔ အက်င့္ပါၿပီး တြက္ျပလိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္း ေျပာခ်င္တဲ့ လိုရင္းကေတာ့ ဒီအေျဖ ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ အရာကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ မသိလိုက္ မသိဖာသာေနရင္ ကုန္တာ အရမ္းျမန္သလို ေစာင့္ေနၿပီလားေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းၾကာတယ္ ထင္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္က သူ႔ဟာသူ ေနတာပါ လူ႔စိတ္က အဲဒီလို ထင္ေနတာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ကို ၾကံဖန္ အျပစ္တင္ရတာေလ။ ကိုယ္က ေစာင့္ေနရတဲ့အခါ အခ်ိန္ေတြက ကုန္ခဲလြန္းလွတယ္။ စကၠန္႔ မိနစ္ နာရီေတြ ေႏွးေနသလိုပဲ။ သိခ်င္ေလ ပိုၾကာေလ … ။ ဒီလိုနဲ႔ေစာင့္စားရင္း တေရြ႕ေရြ႕ အခ်ိန္ကုန္လာလိုက္တာ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ကို ေရာက္လာပါေရာ။
ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္က လႈပ္ရွားျပန္တယ္။ ညဦးပိုင္းကတည္းက လူက ဂနာမၿငိမ္ဘူး။ ေက်ာင္းစာကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ဖတ္လို႔လည္း မရဘူး။ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး ထိုင္မရ ထမရ တၾကြၾကြ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘုရားမွ တပါး အားကိုးစရာ မရွိဘူး ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ ဘုရားရွိခိုး သီလယူၿပီး ၀တ္ရြတ္စဥ္ စာအုပ္ေလးကိုဖြင့္၊ နေမာတႆ ရြတ္ၿပီးတဲ့ သကာလ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္လံုးကို သမႏၲာက စလို႔ ပုဗၺဏွသုတၱံ နိ႒ိတံ အထိ အစအဆံုး ပုဒ္ထီး ပုဒ္မ မက်န္ အကုန္ရြတ္လိုက္တယ္။ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ အဆံုးမွာ စိတ္က အတန္အသင့္ တည္ၿငိမ္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ရြတ္စရွိရင္ ဆက္ရြတ္ခ်င္ေနတုန္းပဲမို႔ ဓမၼစၾကာပါ ဆက္ရြတ္တယ္။ ဓမၼစၾကာ အဆံုးပိုင္းမွာ နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္နဲ႔ ျဗဟၼာ့ျပည္က နတ္ျဗဟၼာေတြ ေကာင္းခ်ီးေပးတာကိုလည္း ခါတိုင္းလို ေပယ်ာလ မထိုးဘဲ တလံုးမက်န္ အကုန္ရြတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ နည္းနည္း ေမာသြားတယ္။
ဘုရားရွိခိုးရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပရိတ္ ပ႒ာန္း ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္ၿပီး ရြတ္မွ အားရေက်နပ္တာမို႔ အဲဒီလို ရြတ္ရင္း ဓမၼစၾကာ အဆံုးမွာ ေမာလည္းေမာ အာလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခာက္သြားလို႔ ေရထေသာက္ရ ပါေသးတယ္။ ဓမၼစၾကာၿပီးေတာ့ အနတၱ လကၡဏသုတ္ ဆက္ရြတ္တယ္။ အနတၱလကၡဏသုတ္ ရြတ္ေနရင္း သညာ အနတၱာ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အင္း တယ္မွန္ပါလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။ သင္ထားတဲ့ စာေတြ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ဖတ္ဖတ္ အျမဲ ျပန္ျပန္ေမ့ေနတတ္လို႔ပါ။
အနတၱလကၡဏသုတ္ အဆံုးမွာေတာ့ စိတ္က အေတာ္ေလး တည္ၿငိမ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေန႔စဥ္ ရြတ္ေနက် ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသကို ဆက္ရြတ္လိုက္ပါတယ္။ ပ႒ာန္းရြတ္ၿပီးတဲ့အခါ ခါတိုင္းလိုပဲ ၁၅ မိနစ္ တရားမွတ္၊ (အဲဒီထက္ ပိုမမွတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အမ်ားဆံုး နာရီ၀က္ပဲ) တရားျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ စိတ္က ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ သြားၿပီလို႔ ဆိုရမယ္။ ညလည္း ၁၁ နာရီ ထိုးခါနီးၿပီမို႔ ဗုဒၶအက္ဖ္အမ္ အစီအစဥ္မွာ တရားလႊင့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္က်ပါၿပီ။ ဗုဒၶအက္ဖ္အမ္ကို ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၆ နာရီထိ လႊင့္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာမို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အြန္လိုင္းမွာ အြန္ဂ်ဴတီ ရွိေနရပါတယ္။ တကယ္က တရားလႊင့္ထားၿပီး အိပ္ေန႐ံုပါပဲ။ စိတ္မခ်လို႔ ခဏခဏ ထၾကည့္မွသာ အိပ္ေရးပ်က္တာပါ။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မအိပ္ခင္ ဟိုဘေလာ့ ဒီဘေလာ့ အလည္ထြက္ စာေတြလိုက္ဖတ္ၿပီး မ်က္စိေညာင္းေလာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ အိပ္တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ စာေတြဖတ္လည္း မ်က္စိက မေညာင္းဘူး။ အခ်ိန္က ၁၂ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေျဖကို မနက္ ၅ နာရီ သိရမယ္တဲ့။ နာရီႏႈိးစက္ကို ၅ နာရီ ထိုးဖို႔ ၅ မိနစ္မွာ ေပးၿပီး အတင္း ႀကိဳးစားအိပ္လိုက္ေတာ့ မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
***
အိပ္မက္ေတြ မက္ၿပီး ျပန္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ နာရီက 00:30 တဲ့။ ဟင္ … ဒါဆို အိပ္တာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသးပါလား။ ခုမွ ည ၁၂ နာရီခြဲပဲ ရွိေသးတာ။ ျပန္အိပ္အံုးမွပါပဲ … လို႔ ေတြးၿပီး ျပန္အိပ္။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ တခါျပန္ႏိုး။ အဲဒီလို အိပ္တခါ ႏိုးတလွည့္နဲ႔ တညဥ့္တာ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီး မနက္ ၄ နာရီခြဲမွာ ေနာက္ဆံုး ႏိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပန္မအိပ္ေတာ့ပါဘူး။ ၅ နာရီအထိုးကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထိုင္ေစာင့္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီနာရီ၀က္ အေတာအတြင္းမွာေတာ့ ဘေလာ့ေပၚက စာေတြလည္း မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားစာလည္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဂ်ီေမးလ္ထဲမွာ ကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ၀င္ထားတာမို႔ အြန္လိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔လည္း အာ႐ံုမရဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ….
ဒီလိုနဲ႔ ….
၅ နာရီ ထိုးသြားေရာ။
ေမးလ္ေဘာက္စ္ေလးကို မမွိတ္မသုန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ဘာေမးလ္မွလည္း မလာေသးဘူး။
တမိနစ္ … … …
ႏွစ္မိနစ္ … … …
သံုးမိနစ္ … … …
သံုးမိနစ္ခြဲ ... ... ...
ရင္ေတြက တဒိန္းဒိန္းခုန္စျပဳေနျပန္ပါၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ။
အေျဖ … အေျဖ …
ဒီအေျဖက အေကာင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို အဆိုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အေကာင္းတ၀က္ အဆုိးတ၀က္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအေျဖေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ အတက္အက်ကလည္း ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာအံုးမွာ။ ရင္ေမာလိုက္ရပါဘိေတာ့။
ေလးမိနစ္ … … …
ငါးမိနစ္ … … …
ငါးမိနစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ငါး စကၠန္႔ခြဲ … …
ေမးလ္က ၀င္မလာေသး။
နေမာတႆရြတ္လိုက္ ဣတိပိေသာ ရြတ္လိုက္၊ အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္လွန္လိုက္၊ ေဘးတေစာင္းေနလိုက္၊
ေျခာက္မိနစ္ … … …
ခုနစ္မိနစ္ … … …
သမၺဳေဒၶ အ႒၀ီသဥၥ … ဇယစေကၠာ ဇယေႏၲာေယာ … ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္၊ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ႀကီးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္၊
ရွစ္ မိနစ္ … … …
ကိုး … အိုး … အိုး … ....
ေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲမွာ ResultsOnline ဆိုတဲ့ ေမးလ္တေစာင္။
ဒိန္းခနဲ … ရင္ဘတ္ႀကီးက ထိန္းမရ သိမ္းမရ ခုန္သြားတယ္။
အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ … မွန္မွန္႐ွဴ ….စိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထား ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရင္း လက္ညွဳိးကို အသာေလးဖြဖြ touchpad ေပၚမွာ ေရြ႕လ်ားလိုက္တယ္။ ၀င္လာတဲ့ ေမးလ္အသစ္ေနရာမွာ ေမာက္စ္ပြိဳင္တာကို တင္ထားၿပီး မဖြင့္ေသးခင္ နေမာတႆ သံုးႀကိမ္ ဆိုလိုက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ touchpad ေပၚမွာ လက္ညွဳိးကို ဆတ္ခနဲ တခ်က္ႏွိပ္လိုက္တယ္။
အသက္ကို မ႐ွဴ၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီး မၾကည့္ရဲ ၾကည့္ရဲနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
…. …. ….
…. …. ….
…. …. ….
Your examination results for the December 2009 session issued on 22-FEB-10 are:
Paper Details: xxxx
Result: Pass
Mark: xx
Paper Details: xxxx
Result: Pass
Mark: xx
YES!!! လို႔ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခါက်မွ ရင္ထဲက အပူလံုးႀကီး ျဗဳန္းဆို က်သြားသလို …. ၀ွဴးးးးး ခနဲ သက္ျပင္းအႀကီးႀကီးကို ကစဥ့္ကလ်ား ခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၂၀း၄၅ နာရီ
ဆက္စပ္ပို႔စ္
ပြဲေတာ္ခ်ိန္
(ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖခဲ့ရတဲ့ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔ အမွတ္တရ)
ဟုတ္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ ေစာင့္ခဲ့ရတာ ရက္ေပါင္း ၁၁၀ ရွိၿပီ။
ဒီထက္ပို တိတိက်က် ေျပာရအံုးမလား … ။
နာရီေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ ေျခာက္ရာ ေလးဆယ္ နာရီ …
မိနစ္ေပါင္း တသိန္း ငါးေသာင္း ရွစ္ေထာင္ေလးရာ မိနစ္ …
စကၠန္႔နဲ႔ဆို ကိုးသန္း ငါးသိန္းနဲ႔ ေလးေထာင္ စကၠန္႔။
စိတၱကၡဏေတြနဲ႔ေတာ့ မတြက္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ဖ်စ္တတြက္မွာ ကုေဋတသိန္းဆို အနားက ဂဏန္းေပါင္းစက္က တြက္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ က်င္လည္ ယဥ္ပါးေနရတာမ်ားလို႔ အက်င့္ပါၿပီး တြက္ျပလိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္း ေျပာခ်င္တဲ့ လိုရင္းကေတာ့ ဒီအေျဖ ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ အရာကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ မသိလိုက္ မသိဖာသာေနရင္ ကုန္တာ အရမ္းျမန္သလို ေစာင့္ေနၿပီလားေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းၾကာတယ္ ထင္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္က သူ႔ဟာသူ ေနတာပါ လူ႔စိတ္က အဲဒီလို ထင္ေနတာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ အခ်ိန္ကို ၾကံဖန္ အျပစ္တင္ရတာေလ။ ကိုယ္က ေစာင့္ေနရတဲ့အခါ အခ်ိန္ေတြက ကုန္ခဲလြန္းလွတယ္။ စကၠန္႔ မိနစ္ နာရီေတြ ေႏွးေနသလိုပဲ။ သိခ်င္ေလ ပိုၾကာေလ … ။ ဒီလိုနဲ႔ေစာင့္စားရင္း တေရြ႕ေရြ႕ အခ်ိန္ကုန္လာလိုက္တာ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ကို ေရာက္လာပါေရာ။
ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္က လႈပ္ရွားျပန္တယ္။ ညဦးပိုင္းကတည္းက လူက ဂနာမၿငိမ္ဘူး။ ေက်ာင္းစာကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ဖတ္လို႔လည္း မရဘူး။ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး ထိုင္မရ ထမရ တၾကြၾကြ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘုရားမွ တပါး အားကိုးစရာ မရွိဘူး ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွာ ဘုရားရွိခိုး သီလယူၿပီး ၀တ္ရြတ္စဥ္ စာအုပ္ေလးကိုဖြင့္၊ နေမာတႆ ရြတ္ၿပီးတဲ့ သကာလ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္လံုးကို သမႏၲာက စလို႔ ပုဗၺဏွသုတၱံ နိ႒ိတံ အထိ အစအဆံုး ပုဒ္ထီး ပုဒ္မ မက်န္ အကုန္ရြတ္လိုက္တယ္။ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ အဆံုးမွာ စိတ္က အတန္အသင့္ တည္ၿငိမ္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ရြတ္စရွိရင္ ဆက္ရြတ္ခ်င္ေနတုန္းပဲမို႔ ဓမၼစၾကာပါ ဆက္ရြတ္တယ္။ ဓမၼစၾကာ အဆံုးပိုင္းမွာ နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္နဲ႔ ျဗဟၼာ့ျပည္က နတ္ျဗဟၼာေတြ ေကာင္းခ်ီးေပးတာကိုလည္း ခါတိုင္းလို ေပယ်ာလ မထိုးဘဲ တလံုးမက်န္ အကုန္ရြတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ နည္းနည္း ေမာသြားတယ္။
ဘုရားရွိခိုးရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပရိတ္ ပ႒ာန္း ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္ၿပီး ရြတ္မွ အားရေက်နပ္တာမို႔ အဲဒီလို ရြတ္ရင္း ဓမၼစၾကာ အဆံုးမွာ ေမာလည္းေမာ အာလည္း ေတာ္ေတာ္ေျခာက္သြားလို႔ ေရထေသာက္ရ ပါေသးတယ္။ ဓမၼစၾကာၿပီးေတာ့ အနတၱ လကၡဏသုတ္ ဆက္ရြတ္တယ္။ အနတၱလကၡဏသုတ္ ရြတ္ေနရင္း သညာ အနတၱာ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အင္း တယ္မွန္ပါလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။ သင္ထားတဲ့ စာေတြ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ဖတ္ဖတ္ အျမဲ ျပန္ျပန္ေမ့ေနတတ္လို႔ပါ။
အနတၱလကၡဏသုတ္ အဆံုးမွာေတာ့ စိတ္က အေတာ္ေလး တည္ၿငိမ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေန႔စဥ္ ရြတ္ေနက် ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသကို ဆက္ရြတ္လိုက္ပါတယ္။ ပ႒ာန္းရြတ္ၿပီးတဲ့အခါ ခါတိုင္းလိုပဲ ၁၅ မိနစ္ တရားမွတ္၊ (အဲဒီထက္ ပိုမမွတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အမ်ားဆံုး နာရီ၀က္ပဲ) တရားျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ စိတ္က ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္ သြားၿပီလို႔ ဆိုရမယ္။ ညလည္း ၁၁ နာရီ ထိုးခါနီးၿပီမို႔ ဗုဒၶအက္ဖ္အမ္ အစီအစဥ္မွာ တရားလႊင့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္က်ပါၿပီ။ ဗုဒၶအက္ဖ္အမ္ကို ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၁ နာရီကေန မနက္ ၆ နာရီထိ လႊင့္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတာမို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အြန္လိုင္းမွာ အြန္ဂ်ဴတီ ရွိေနရပါတယ္။ တကယ္က တရားလႊင့္ထားၿပီး အိပ္ေန႐ံုပါပဲ။ စိတ္မခ်လို႔ ခဏခဏ ထၾကည့္မွသာ အိပ္ေရးပ်က္တာပါ။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မအိပ္ခင္ ဟိုဘေလာ့ ဒီဘေလာ့ အလည္ထြက္ စာေတြလိုက္ဖတ္ၿပီး မ်က္စိေညာင္းေလာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ အိပ္တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ စာေတြဖတ္လည္း မ်က္စိက မေညာင္းဘူး။ အခ်ိန္က ၁၂ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေျဖကို မနက္ ၅ နာရီ သိရမယ္တဲ့။ နာရီႏႈိးစက္ကို ၅ နာရီ ထိုးဖို႔ ၅ မိနစ္မွာ ေပးၿပီး အတင္း ႀကိဳးစားအိပ္လိုက္ေတာ့ မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
***
အိပ္မက္ေတြ မက္ၿပီး ျပန္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ နာရီက 00:30 တဲ့။ ဟင္ … ဒါဆို အိပ္တာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသးပါလား။ ခုမွ ည ၁၂ နာရီခြဲပဲ ရွိေသးတာ။ ျပန္အိပ္အံုးမွပါပဲ … လို႔ ေတြးၿပီး ျပန္အိပ္။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ တခါျပန္ႏိုး။ အဲဒီလို အိပ္တခါ ႏိုးတလွည့္နဲ႔ တညဥ့္တာ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီး မနက္ ၄ နာရီခြဲမွာ ေနာက္ဆံုး ႏိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပန္မအိပ္ေတာ့ပါဘူး။ ၅ နာရီအထိုးကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထိုင္ေစာင့္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီနာရီ၀က္ အေတာအတြင္းမွာေတာ့ ဘေလာ့ေပၚက စာေတြလည္း မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားစာလည္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဂ်ီေမးလ္ထဲမွာ ကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ၀င္ထားတာမို႔ အြန္လိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔လည္း အာ႐ံုမရဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ….
ဒီလိုနဲ႔ ….
၅ နာရီ ထိုးသြားေရာ။
ေမးလ္ေဘာက္စ္ေလးကို မမွိတ္မသုန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ဘာေမးလ္မွလည္း မလာေသးဘူး။
တမိနစ္ … … …
ႏွစ္မိနစ္ … … …
သံုးမိနစ္ … … …
သံုးမိနစ္ခြဲ ... ... ...
ရင္ေတြက တဒိန္းဒိန္းခုန္စျပဳေနျပန္ပါၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရမလဲ။
အေျဖ … အေျဖ …
ဒီအေျဖက အေကာင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို အဆိုးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အေကာင္းတ၀က္ အဆုိးတ၀က္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအေျဖေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ အတက္အက်ကလည္း ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာအံုးမွာ။ ရင္ေမာလိုက္ရပါဘိေတာ့။
ေလးမိနစ္ … … …
ငါးမိနစ္ … … …
ငါးမိနစ္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ငါး စကၠန္႔ခြဲ … …
ေမးလ္က ၀င္မလာေသး။
နေမာတႆရြတ္လိုက္ ဣတိပိေသာ ရြတ္လိုက္၊ အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္လွန္လိုက္၊ ေဘးတေစာင္းေနလိုက္၊
ေျခာက္မိနစ္ … … …
ခုနစ္မိနစ္ … … …
သမၺဳေဒၶ အ႒၀ီသဥၥ … ဇယစေကၠာ ဇယေႏၲာေယာ … ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္၊ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ႀကီးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္၊
ရွစ္ မိနစ္ … … …
ကိုး … အိုး … အိုး … ....
ေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲမွာ ResultsOnline ဆိုတဲ့ ေမးလ္တေစာင္။
ဒိန္းခနဲ … ရင္ဘတ္ႀကီးက ထိန္းမရ သိမ္းမရ ခုန္သြားတယ္။
အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ … မွန္မွန္႐ွဴ ….စိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထား ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရင္း လက္ညွဳိးကို အသာေလးဖြဖြ touchpad ေပၚမွာ ေရြ႕လ်ားလိုက္တယ္။ ၀င္လာတဲ့ ေမးလ္အသစ္ေနရာမွာ ေမာက္စ္ပြိဳင္တာကို တင္ထားၿပီး မဖြင့္ေသးခင္ နေမာတႆ သံုးႀကိမ္ ဆိုလိုက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ touchpad ေပၚမွာ လက္ညွဳိးကို ဆတ္ခနဲ တခ်က္ႏွိပ္လိုက္တယ္။
အသက္ကို မ႐ွဴ၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီး မၾကည့္ရဲ ၾကည့္ရဲနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
…. …. ….
…. …. ….
…. …. ….
Your examination results for the December 2009 session issued on 22-FEB-10 are:
Paper Details: xxxx
Result: Pass
Mark: xx
Paper Details: xxxx
Result: Pass
Mark: xx
YES!!! လို႔ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခါက်မွ ရင္ထဲက အပူလံုးႀကီး ျဗဳန္းဆို က်သြားသလို …. ၀ွဴးးးးး ခနဲ သက္ျပင္းအႀကီးႀကီးကို ကစဥ့္ကလ်ား ခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၂၀း၄၅ နာရီ
ဆက္စပ္ပို႔စ္
ပြဲေတာ္ခ်ိန္
(ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖခဲ့ရတဲ့ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔ အမွတ္တရ)
