အေျခမက်တဲ့ ဘ၀မွာ
အေနရက်ပ္တယ္။
အေျခမခိုင္တဲ့အခါ
အေနယိုင္လာတယ္။
အေျခပ်က္ေတာ့
အေနခက္ျပန္တယ္။
အေနေျပာင္းရင္ ...
အေျခေကာင္းလာမလား။
အေန႐ိုးရင္ ...
အေျခဆိုးသြားမလား။
အေနမွန္မွ ...
အေျခဟန္က်မလား။
စဥ္းစားရင္း ေခါင္း႐ႈပ္
(ေတာ္ပါၿပီ … )
ငုတ္တုတ္ပဲ ထိုင္ေနေတာ့မယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၀
၂၂း၄၀ နာရီ
Friday, July 16, 2010
အေျခအေန
Thursday, July 15, 2010
ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း
ခင္ရာေဆြမ်ဳိး ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း … တဲ့။
တခါတခါ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဟင္းကေလးေတြက ထမင္းကို ၿမိန္ေစတယ္။ က်မကေတာ့ ၾကက္သား ၀က္သားလို သားႀကီး ငါးႀကီးလဲ သိပ္မႀကိဳက္လွပါဘူး။ ငါးေသး ငါးမႊား၊ ငါးေျခာက္ ငါးျခမ္းတို႔ ဘာတို႔ ေထြလီကာလီ စားရတာ ပိုႏွစ္သက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီကေန႔မနက္ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္သြားတုန္း ဗီ႐ိုဖြင့္ၿပီး ဘာခ်က္ရင္ ေကာင္းမလဲ လိုက္ရွာေတာ့ ျမန္မာျပည္က ပို႔ထားတဲ့ ငါးနီတူေျခာက္တထုပ္ ေတြ႔တယ္။ ဘယ္တုန္းက ပို႔ထားလဲေတာ့ မသိ၊ အထုပ္မွာ တံဆိပ္လဲမပါ၊ ရက္လြန္ေန႔စြဲလဲ မပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာအစားအစာ အိပ္စပါယာ မရွိလို႔ သေဘာထားၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ခ်က္စားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ငါးေျခာက္ေတြကို အထုပ္ေဖာက္ ဗန္းထဲထည့္ၿပီး အမႈန္အမႊားေလး ဘာေလးဖယ္လိုက္တယ္။
အကုန္ခ်က္ရင္ မ်ားေနမယ္ ထင္လို႔ လက္တဆုပ္ေလာက္ ေၾကာ္ဖို႔ ဖယ္ၿပီး က်န္တာကို ေရစိမ္ထားပါတယ္။
လက္တဆုပ္ ေၾကာ္မယ့္ ငါးေျခာက္အတြက္ေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴေလး နည္းနည္း လွီးျပီး အရင္ေၾကာ္၊ ၿပီးမွ ငါးေျခာက္ထည့္ ေမႊလိုက္တာပဲ။ ငါးေျခာက္ကို မီးေအးေအးနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ ေၾကာ္ရပါတယ္။ မီးျပင္းတိုက္ရင္ ငါးေျခာက္တူးၿပီး က်က္မွာ မဟုတ္ဘူး (ထင္တာပဲ)။
ေၾကာ္ရင္း ျမည္းရင္းနဲ႔ မီးဖိုေပၚကလဲ ခ်ေရာ ငါးေျခာက္က ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းေနၿပီ။ ငါးေျခာက္တမ်ဳိးထဲကို ေၾကာ္လဲေၾကာ္ ခ်က္လဲခ်က္ေတာ့ ဟင္း ႏွစ္ခြက္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဟင္းခြက္မ်ားေအာင္ ပြါးတဲ့နည္း။ :)
ငါးေျခာက္ဟင္း အတြက္ ထည့္ရမယ့္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ ေလးေတြ။ဟင္းကေတာ့ ကိုယ့္ထက္ အားလံုးက ခ်က္တတ္ၿပီးသားမို႔ ခ်က္နည္း အဆင့္ဆင့္ ေရးမေနေတာ့ပါဘူး။ ငါးေျခာက္နဲ႔ဆို ဘာဟင္းရည္နဲ႔ လိုက္ဖက္မလဲ စဥ္းစားေတာ့ ပဲနီေလး ... လို႔ ေခါင္းထဲက ေပၚလာတယ္။ ျမန္တယ္ လြယ္တယ္ ေသာက္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။ ပဲကိုေရေဆး၊ ခ်င္း ၾကက္သြန္ျဖဴ အျပားေလးေတြလွီးၿပီး ဆီနည္းနည္း နႏြင္းမႈန္႔နည္းနည္းနဲ႔ မီးေပၚတင္ ခဏေမႊ၊ ေနာက္မွ ေရထည့္ၿပီး တေမ့တေမာ တည္ထားလိုက္တာပဲ။ ပဲႏူးမွ ဆားထည့္ ျမည္းၾကည့္၊ အိုေကရင္ မီးေပၚကခ်။ ဘယ္ေလာက္ လြယ္သလဲ။ က်က္သြားၿပီ တခြက္။
ပဲဟင္း ငါးေျခာက္ ႏွစ္မ်ဳိးထဲ သိပ္မနိပ္ေသးဘူး။ င႐ုတ္သီးဆားေထာင္းေလးနဲ႔ဆို ပိုေကာင္းမယ္၊ မစားရတာလဲ ၾကာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ သံုးမႊာေလာက္ရယ္ ဆားကေလးနဲ႔ ေလွာ္ထားၿပီး ဗူးထဲ ထည့္ သိမ္းထားတဲ့ င႐ုတ္သီးအၾကမ္းမႈန္႔ ၂ ဇြန္း ၃ ဇြန္းေလာက္ ေရာထည့္ င႐ုတ္ဆံုနဲ႔ ေထာင္းလိုက္တယ္။ င႐ုတ္ဆံု ကပ္ေနတာေလး ယူၿပီး ျမည္းၾကည့္ေတာ့ မဆိုးဘူး၊ စပ္သားပဲ။ အစပ္က ထမင္းကို ၿမိန္ေစတယ္ မဟုတ္လား။
ခရမ္းသီးႏွပ္ မေန႔ကခ်က္ထားတာ ေရခဲေသတၱာထဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါေလးပါထုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ စားပြဲေပၚ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ ကဲ ... ဒီကေန႔အတြက္ ဟင္းလ်ာကေတာ့ ဤမွ်ပါပဲ။ ဟင္းအားလံုး က်က္မွ သတိရတယ္ ဦးရီးေတာ္က ဒီည ဒင္နာရွိလို႔ ညစာမစားဘူးတဲ့။ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းေလးကို ဒီေန႔ေတာ့ တေယာက္ထဲ စားရေတာ့မွာေပ့ါ။
မွတ္ခ်က္။ ... ။ ရွယ္မဟုတ္လို႔ ဟင္းခြက္ေတြမွာ ဇြန္းမတပ္ထားတာပါ။ လက္နဲ႔ေတာ့ မႏႈိက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းေလး ခ်က္ထားတာမို႔ ျမည္း႐ံု ျမည္းၾကည့္ၾကပါ၊ အ၀စားခ်င္ မေရႊစင္ဆီသြား။
Tuesday, July 13, 2010
အေရျပား … ပါးမ်ား ပါးေနလား
ဇူလိုင္ ၅ရက္ေန႔က တင္ခဲ့တဲ့ “အမႈိက္မ်ား လြင့္ေနသည္” ပို႔စ္မွာ က်မကို ဖတ္စာ ကူညီရွာေဖြ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္နဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေတြ႔လို႔ ေက်းဇူးစကားေျပာရင္း သူ႔ဆီကေန ဘေလာ့ေတြ ၀င္ဖတ္မရတာမို႔ အဲဒီေဆာင္းပါး သူဖတ္ရေအာင္ ေမးလ္နဲ႔ ပို႔လိုက္တယ္။ သူက က်မ ဘေလာ့စေရးခါစေလာက္ ကတည္းက က်မစာေတြကို အျမဲ ဖတ္႐ႈ ေ၀ဖန္ ေပးခဲ့သူ တေယာက္ပါ။ တခါတရံ က်မ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြလဲ ကူညီရွာေဖြ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ခု က်မပို႔စ္ကို သူ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ က်မ အမွတ္တမဲ့ မွားသြားတာေလးေတြ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ေပးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို လိုအပ္တယ္လို႔ က်မကေတာ့ ျမင္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မတို႔လို ၀ါသနာအရ စာေရးေနသူေတြအဖို႔ ေ၀ဖန္ေရးရွိမွ တိုးတက္မယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့လဲ အျပဳသေဘာ ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ လိုတာေပါ့ေနာ္။ က်မ ဘေလာ့ေရးခါစက အျမင္မတူတာေလးေတြ လြဲေနတယ္ ထင္တာေလးေတြ ဟိုလူ ဒီလူကို ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္မိပါတယ္၊ ကိုယ္သိသေလာက္ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အရင္လို သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခပ္မဆိတ္ဘဲ ေနမိေတာ့တယ္။ မေနႏိုင္ရင္ သိပ္ခင္တဲ့သူဆို ေမးလ္ပို႔ၿပီး ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ က်မ အျမင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုဟာ အျငင္းပြါးရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးကို အထူး ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ (ဥပမာ - ကိုေပါ) ကိုယ့္အျမင္ကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ ၀င္ေရာက္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္နည္းပါတယ္။
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္က အယူအဆခ်င္း အျမင္ခ်င္း ရာႏႈန္းျပည့္ ထပ္တူ မက်ႏိုင္ပါဘူး။ စာေရးသူ မေတြးမိတဲ့ ႐ႈေထာင့္ကို စာဖတ္သူေတြက ေတြးႏိုင္ပါတယ္။ ေတြးမိတဲ့ အျမင္ အေတြးကိုလဲ လြတ္လပ္စြာ ေျပာသင့္ ေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။ မွားေနရင္လဲ ေထာက္ျပ ညႊန္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မကေတာ့ စာဖတ္သူေတြဆီက ပြင့္လင္းတဲ့ ေ၀ဖန္မႈကို လိုလိုလားလား လက္ခံ ႀကိဳဆိုပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ တခုရွိတာက အမ်ားနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ ႐ုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။ အဲဒါကလြဲလို႔ လူတိုင္းဖတ္ရင္ အဆင္ေျပမယ့္ အေကာင္း/အဆိုး မွတ္ခ်က္မ်ား အားလံုးကို ႀကိဳဆိုလက္ခံပါတယ္။ တဆက္တည္း စဥ္းစားမိတာက အမ်ားသူငါ ဖတ္လို႔ရတဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေရးေနသူေတြဟာ အေရျပားထူထူေတြ ရွိဖို႔လိုအပ္တယ္ … လို႔ပါ။ ကိုယ္တင္လိုက္တဲ့စာကို လူတန္းစား အမ်ဳိးမ်ဳိးက ဖတ္မွာပဲ။ ဒီေနရာမွာ လူတန္းစားဆိုတာ စာေပ ဗဟုသုတ အဆင့္အတန္းကိုေျပာတာပါ။ စာဖတ္သူရဲ႕ ၀မ္းစာ အဆင့္အတန္းအလိုက္ ကိုယ့္စာကို နားလည္ႏိုင္စြမ္း လက္ခံႏိုင္စြမ္းက မတူညီႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးက ေ၀ဖန္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္က အေရထူထူနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိၿပီး ခ်ီးက်ဴးလဲ မေျမာက္ဖို႔၊ ကဲ့ရဲ႕လဲ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔ေပါ့။
က်မလား … အင္း … က်မ အေရထူသလား ပါးသလားဆိုတာ သူနဲ႔ က်မ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္တာေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိမယ္ထင္တာပဲ။ က်မေဆာင္းပါး ဖတ္အၿပီးမွာ သူက က်မမွားေနတာကို တန္းျမင္တယ္၊ [က်မက ေဆာင္းပါးထဲမွာ “ေႏြအကုန္ ေဆာင္းအကူး”လို႔ ေရးထားမိတာ။] ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်မ ခုလို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။
***
he: အီးးးးး ေႏြကုန္ ရင္ မိုးေနာ္၊ ေဆာင္းေရာက္ေသးဘူး ဟီး
me: ဟားဟား ဟုတ္ပ ရာသီဥတုေတာင္ ေမ့ကုန္ပီ
မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး ျဖစ္မယ္
he: ဒါေပမဲ့ ေတာင္ေလတုိက္တာ မိုးရာသီ၊ ေဆာင္းရာသီမွာ ေျမာက္ေလေနာ္
me: က်မမွတ္မိသေလာက္ အမႈိက္မီးရႈိ႕တာ ေဆာင္း၀င္စပဲ
he: ဟုတ္တယ္ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ေလ က မိုးဝင္စ မွာတိုက္တာ
me: ပထမတုန္းက ေလေပြတိုက္သည္ နဲ႔ လုပ္ထားတာ အၾကာၾကီးပဲ
ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ေျပာမွ ျပင္လိုက္တာ
he: ဟားး က်ေနာ္က ေတာ႕ ေျပာျပီေနာ္ ဟဲ
me: ေျပာပါရွင္ ေျပာမွ သိမွာေလ ေက်းဇူးစကား ထပ္ေရးရမလိုျဖစ္ေနျပီ
he: ဟာ ေနအုံး ေသခ်ာ ဖတ္လိုက္အုံးမယ္
me: ဟုတ္
he: စာေရးတာ power က်သြားသလိုဘဲ
me: အင္း ဟုတ္လား
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ သတိမထားမိဘူး ေဘးလူေျပာမွသိမွာ
he: ဟုတ္တယ္
(10 minutes later)
he: မီးေဘးစုိးရိမ္ရတယ္ေလ
me: :)
he: ဒီကဗ်ာက အဲဒါ ေရးထားတာလို႔ ေတာ့ ထင္မိတယ္
me: အင္း ဟုတ္မယ္
he: ေဆာင္းတြင္းအတြက္ ေရးထားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္
me: က်မဆိုလိုခ်င္တာ ရာသီက အဓိက မဟုတ္ဖူးေလ
he: က်ေနာ္ နားလည္မိတာကို ေျပာတာေနာ္
ဟုတ္ပါတယ္
me: အင္း ဟုတ္ပါတယ္
he: ဒါေပမဲ့ မီးရွိဳ႕တာပါေတာ့
me: က်မက ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဆြဲေရးလိုက္တာ
he: မဆီေလ်ာ္သလိုျဖစ္ေနသလားလို႕
me: မီးရႈိ႔တာက တကယ္လုပ္ခဲ့တာကို ေရးတာ
he: ေဝဖန္ တာကေတာ့ ရတယ္ေနာ္။ ကုိယ္တုိင္သာမေရးတတ္တာ....
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာဘဲ ေလ
me: ေ၀ဖန္ပါရွင္ ရပါတယ္ ေ၀ဖန္မွ ကိုယ့္အျပစ္အနာဆာ သိမွာေလ
he: အခ်ိန္ကာလ က မဆီေလ်ာ္ဘူးေလ
me: အင္း ေပါ့ေနာ္
he: ကဗ်ာရဲ႕ ေစတနာက - ေႏြ အကုန္ မိုး အကူး
me: အင္း
he: ေႏြရာသီမွာတုန္းက တခ်ိိန္လံုးထားခဲ့တဲ့ သတိ
ေတာင္ေလလာျပီ မိုးရြာေတာ့မယ္ဆိုျပီး မေပါ့ဘို႔ေျပာတာ
me: ေၾသာ္ … က်မအဲေလာက္ထိ မေတြးမိဘူး ဖတ္စာကို
he: ဟာ... ဆရာမ ကလဲ
me: :)
he: အမွဳိက္ က သစ္ရြက္လို႕ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ
me: အမႈိက္မွာ အမ်ားစုကေတာ့ သစ္ရြက္ပဲေလ
စကၠဴစုတ္တို႔ ပလပ္စတစ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တို႔ကို ဆိုလိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မို႔လား
ေလတိုက္ရင္ သစ္ရြက္ေၾကြမယ္ သစ္ရြက္မႈိက္လြင့္မယ္ေလ
ဟုတ္တယ္မို႔လား
he: အမွဳိက္က စ ျပႆဒ္ မီးေလာင္ဆိုတာရွိတယ္ ေလ
me: အင္းေလ
က်မအခုေဆာင္းပါးမွာ ဆိုလိုတာကေတာ့ အမႈိက္က သစ္ရြက္ပဲေလ
he: အင္း မွန္ေတာ့မွန္တယ္ ဒါေပမဲ့
အမွိဳက္ဆို တာ သစ္ရြက္ တမ်ိဳးထဲမဟုတ္ဘူးေလ
me: ပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အမႈိက္ေကာက္ခဲ့တယ္ မီးရိႈ႔ဖူးတယ္ အဲဒီဖတ္စာကို သတိရရင္း ငယ္ငယ္ကဟာကို ျပန္ေတြးမိတယ္ အဲဒါကေန ဆက္ျပီးေတြးမိတာ
အင္း ေလ
က်မဆိုလိုတာကေတာ့ သစ္ရြက္ပဲ
he: ျပန္ေရးေလ ဒီလိုလဲ ေတြးလို႕ရတယ္ ဆိုတာ ဟဲ
me: :)
he: ေဝဖန္တာေနာ္ အျပစ္ဆိုတာမဟုတ္ဘူး
me: အင္းပါ ေ၀ဖန္ပါရွင္ ဘယ္လိုမွ မေနပါဘူး
he: ေကာ႕မန္႕ေတြက ဘာေတြ ေရးထားေသးလဲ
me: ခဏေလး ျပန္ၾကည့္အံုးမယ္
(ကြန္မန္႔ေတြ ေကာ္ပီကူး ျပလိုက္ပါတယ္။)
he: ဩ ေတာ္ေသးတာေပါ႕ေနာ္ စိတ္အေၾကာင္းေတြဘဲ ေရးလို႕
me: :) အင္း ဟုတ္တယ္
he: ရာသီဥတုက အေရးမႀကီးလို႔ မေျပာတာေနမွာပါ
ၿပီးေတာ့ အဂၤလန္မွာက ေႏြျပီးရင္ ေဆာင္းဘဲေလ
spring, summer, autumn, winter ဟုတ္တယ္ ဟုတ္
me: ခုေျပာင္းလိုက္ပီ က်မေရးတာက ျမန္မာရာသီကို ေရးတာေလ
he: မေျပာင္းနဲ႕ေတာ့ေလ ဒီအတုိင္းဘဲ ထားလုိက္ေပါ့
me: ေျပာင္းပီးသြားျပီ
he: အာာ ဘယ္ လိုေျပာင္းလိုက္လဲ ေျပာျပအုံးေလ
me: မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးေပါ့
he: အဲဒါဆို
me: အိမ္မွာမီးရႈိ႕တုန္းက မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးပဲကို
he: ေတာင္ေလဆိုတာ မွားသြားလိမ့္မယ္
me: က်မက ေတာင္ေလက အဓိက မဟုတ္ဘူးေလ
he: ေႏြကုန္ခါနီး မိုးအကူးလို႔ဘဲ ေရးလိုက္ပါလား မီးရွိဳ႕တာက ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ
me: ဟင့္အင္း
ေတာင္ေလတိုက္လာျပီဆိုတာက ဖတ္စာအေနနဲ႔ အစမို႔ ထည့္ထားတာ
က်မ အဓိက ဆိုလိုခ်င္တာက …
စိတ္နဲ႔ တူတဲ့ အမႈိက္မ်ားလြင့္ေနတာကို လိုက္ျပီးသိမ္းဆည္းရမွာ
ေမာဟနဲ႔တူတဲ့ ငိုက္မ်ည္းျခင္း မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ထိမ္းသိမ္းရမယ္
အဲဒါ လိုရင္းပဲ
ေတာင္ေလဆိုတာေတြ မီးရိႈ႕တာေတြက အရံ အျဖည့္ခံေတြပဲ ကိစၥ မရွိဘူး
he: ဟုတ္ပါျပီ သေဘာပါဘဲ
me: :)
he: :)
me: ျငင္းတာဟုတ္ဖူးေနာ္
he: ဩ
me: က်မဆိုလိုရင္းကို ေျပာျပတာပါ
he: နားလည္ပါတယ္ က်ေနာ္ က ေဝဖန္ျပတာေလ
me: အင္း က်မလက္ခံပါတယ္
he: ေမ့စာေတြကို ျပင္ေပးတာမဟုတ္ဘူးေလ ဟဲ
me: ဟုတ္ကဲ့ပါ
he: မေန႕ က ကမာၻ ဖလားက အခ်ိန္ပိုနဲ႕ဆိုေတာ႕
အေတာ္ကို ညဥ္႕နက္မွာဘဲ ေနာ္
me: ဒီမွာေတာ့ နက္ဖူးေလ
၉ ခြဲ လား ၁၀ မတ္တင္းလားပဲ
he: ဩ
ဒီမွာက ေတာ့မနက္ထိေအာင္ျဖစ္သြားတယ္ေလ
me: :) အင္းေပါ့
he: အဲဒါနဲ႕ဘဲ အိပ္လိုက္တာ ၉ နာရီမွဘဲ ႏုိးတယ္ ဟဲ
me: အေဖလဲ အိပ္ေနတာတဲ့ ခုနက စကားေတာင္ ထမေျပာႏိုင္ဘူး
he: ဟုတ္လား က်ေနာ္ေတာ့ ေအာက္ေတာ့မယ္
me: ဟုတ္ တာ့တာ ဂြတ္ႏိုက္
he: တာ့တာ
***
သူကေတာ့ က်မနဲ႔ မျငင္းခ်င္ေတာ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕ စကားစျဖတ္ၿပီး ေလာ့ေအာက္လုပ္သြားတယ္။ က်မလဲ ခုမွ ကိုယ္ေျပာတာ ကိုယ္ျပန္ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္အေရျပားကိုယ္ ခပ္ပါးပါးပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတင္းကာၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကမန္းကတန္း အတည္ျပဳခ်က္ ယူလိုက္ရေသးတယ္။ ခ်က္လစ္ေတြ ျပန္ဖတ္ၿပီး က်မ တေယာက္ထဲ ရယ္ေနမိတယ္ (လူႀကီးရွက္ေတာ့)။ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးတဲ့ သူ႔ကုိလဲ ေက်းဇူးအထူး တင္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၿပီး အေရျပားထူေစဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို လိုအပ္တယ္လို႔ က်မကေတာ့ ျမင္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မတို႔လို ၀ါသနာအရ စာေရးေနသူေတြအဖို႔ ေ၀ဖန္ေရးရွိမွ တိုးတက္မယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့လဲ အျပဳသေဘာ ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ လိုတာေပါ့ေနာ္။ က်မ ဘေလာ့ေရးခါစက အျမင္မတူတာေလးေတြ လြဲေနတယ္ ထင္တာေလးေတြ ဟိုလူ ဒီလူကို ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္မိပါတယ္၊ ကိုယ္သိသေလာက္ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အရင္လို သိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခပ္မဆိတ္ဘဲ ေနမိေတာ့တယ္။ မေနႏိုင္ရင္ သိပ္ခင္တဲ့သူဆို ေမးလ္ပို႔ၿပီး ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ က်မ အျမင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါအမ်ားစုဟာ အျငင္းပြါးရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးကို အထူး ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ (ဥပမာ - ကိုေပါ) ကိုယ့္အျမင္ကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ ၀င္ေရာက္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္နည္းပါတယ္။
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္က အယူအဆခ်င္း အျမင္ခ်င္း ရာႏႈန္းျပည့္ ထပ္တူ မက်ႏိုင္ပါဘူး။ စာေရးသူ မေတြးမိတဲ့ ႐ႈေထာင့္ကို စာဖတ္သူေတြက ေတြးႏိုင္ပါတယ္။ ေတြးမိတဲ့ အျမင္ အေတြးကိုလဲ လြတ္လပ္စြာ ေျပာသင့္ ေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။ မွားေနရင္လဲ ေထာက္ျပ ညႊန္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မကေတာ့ စာဖတ္သူေတြဆီက ပြင့္လင္းတဲ့ ေ၀ဖန္မႈကို လိုလိုလားလား လက္ခံ ႀကိဳဆိုပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ တခုရွိတာက အမ်ားနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ ႐ုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။ အဲဒါကလြဲလို႔ လူတိုင္းဖတ္ရင္ အဆင္ေျပမယ့္ အေကာင္း/အဆိုး မွတ္ခ်က္မ်ား အားလံုးကို ႀကိဳဆိုလက္ခံပါတယ္။ တဆက္တည္း စဥ္းစားမိတာက အမ်ားသူငါ ဖတ္လို႔ရတဲ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေရးေနသူေတြဟာ အေရျပားထူထူေတြ ရွိဖို႔လိုအပ္တယ္ … လို႔ပါ။ ကိုယ္တင္လိုက္တဲ့စာကို လူတန္းစား အမ်ဳိးမ်ဳိးက ဖတ္မွာပဲ။ ဒီေနရာမွာ လူတန္းစားဆိုတာ စာေပ ဗဟုသုတ အဆင့္အတန္းကိုေျပာတာပါ။ စာဖတ္သူရဲ႕ ၀မ္းစာ အဆင့္အတန္းအလိုက္ ကိုယ့္စာကို နားလည္ႏိုင္စြမ္း လက္ခံႏိုင္စြမ္းက မတူညီႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးက ေ၀ဖန္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္က အေရထူထူနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိၿပီး ခ်ီးက်ဴးလဲ မေျမာက္ဖို႔၊ ကဲ့ရဲ႕လဲ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔ေပါ့။
က်မလား … အင္း … က်မ အေရထူသလား ပါးသလားဆိုတာ သူနဲ႔ က်မ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္တာေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိမယ္ထင္တာပဲ။ က်မေဆာင္းပါး ဖတ္အၿပီးမွာ သူက က်မမွားေနတာကို တန္းျမင္တယ္၊ [က်မက ေဆာင္းပါးထဲမွာ “ေႏြအကုန္ ေဆာင္းအကူး”လို႔ ေရးထားမိတာ။] ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔က်မ ခုလို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။
***
he: အီးးးးး ေႏြကုန္ ရင္ မိုးေနာ္၊ ေဆာင္းေရာက္ေသးဘူး ဟီး
me: ဟားဟား ဟုတ္ပ ရာသီဥတုေတာင္ ေမ့ကုန္ပီ
မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး ျဖစ္မယ္
he: ဒါေပမဲ့ ေတာင္ေလတုိက္တာ မိုးရာသီ၊ ေဆာင္းရာသီမွာ ေျမာက္ေလေနာ္
me: က်မမွတ္မိသေလာက္ အမႈိက္မီးရႈိ႕တာ ေဆာင္း၀င္စပဲ
he: ဟုတ္တယ္ ဒါေပမဲ့ ေတာင္ေလ က မိုးဝင္စ မွာတိုက္တာ
me: ပထမတုန္းက ေလေပြတိုက္သည္ နဲ႔ လုပ္ထားတာ အၾကာၾကီးပဲ
ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ေျပာမွ ျပင္လိုက္တာ
he: ဟားး က်ေနာ္က ေတာ႕ ေျပာျပီေနာ္ ဟဲ
me: ေျပာပါရွင္ ေျပာမွ သိမွာေလ ေက်းဇူးစကား ထပ္ေရးရမလိုျဖစ္ေနျပီ
he: ဟာ ေနအုံး ေသခ်ာ ဖတ္လိုက္အုံးမယ္
me: ဟုတ္
he: စာေရးတာ power က်သြားသလိုဘဲ
me: အင္း ဟုတ္လား
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ သတိမထားမိဘူး ေဘးလူေျပာမွသိမွာ
he: ဟုတ္တယ္
(10 minutes later)
he: မီးေဘးစုိးရိမ္ရတယ္ေလ
me: :)
he: ဒီကဗ်ာက အဲဒါ ေရးထားတာလို႔ ေတာ့ ထင္မိတယ္
me: အင္း ဟုတ္မယ္
he: ေဆာင္းတြင္းအတြက္ ေရးထားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္
me: က်မဆိုလိုခ်င္တာ ရာသီက အဓိက မဟုတ္ဖူးေလ
he: က်ေနာ္ နားလည္မိတာကို ေျပာတာေနာ္
ဟုတ္ပါတယ္
me: အင္း ဟုတ္ပါတယ္
he: ဒါေပမဲ့ မီးရွိဳ႕တာပါေတာ့
me: က်မက ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဆြဲေရးလိုက္တာ
he: မဆီေလ်ာ္သလိုျဖစ္ေနသလားလို႕
me: မီးရႈိ႔တာက တကယ္လုပ္ခဲ့တာကို ေရးတာ
he: ေဝဖန္ တာကေတာ့ ရတယ္ေနာ္။ ကုိယ္တုိင္သာမေရးတတ္တာ....
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာဘဲ ေလ
me: ေ၀ဖန္ပါရွင္ ရပါတယ္ ေ၀ဖန္မွ ကိုယ့္အျပစ္အနာဆာ သိမွာေလ
he: အခ်ိန္ကာလ က မဆီေလ်ာ္ဘူးေလ
me: အင္း ေပါ့ေနာ္
he: ကဗ်ာရဲ႕ ေစတနာက - ေႏြ အကုန္ မိုး အကူး
me: အင္း
he: ေႏြရာသီမွာတုန္းက တခ်ိိန္လံုးထားခဲ့တဲ့ သတိ
ေတာင္ေလလာျပီ မိုးရြာေတာ့မယ္ဆိုျပီး မေပါ့ဘို႔ေျပာတာ
me: ေၾသာ္ … က်မအဲေလာက္ထိ မေတြးမိဘူး ဖတ္စာကို
he: ဟာ... ဆရာမ ကလဲ
me: :)
he: အမွဳိက္ က သစ္ရြက္လို႕ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေလ
me: အမႈိက္မွာ အမ်ားစုကေတာ့ သစ္ရြက္ပဲေလ
စကၠဴစုတ္တို႔ ပလပ္စတစ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တို႔ကို ဆိုလိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မို႔လား
ေလတိုက္ရင္ သစ္ရြက္ေၾကြမယ္ သစ္ရြက္မႈိက္လြင့္မယ္ေလ
ဟုတ္တယ္မို႔လား
he: အမွဳိက္က စ ျပႆဒ္ မီးေလာင္ဆိုတာရွိတယ္ ေလ
me: အင္းေလ
က်မအခုေဆာင္းပါးမွာ ဆိုလိုတာကေတာ့ အမႈိက္က သစ္ရြက္ပဲေလ
he: အင္း မွန္ေတာ့မွန္တယ္ ဒါေပမဲ့
အမွိဳက္ဆို တာ သစ္ရြက္ တမ်ိဳးထဲမဟုတ္ဘူးေလ
me: ပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အမႈိက္ေကာက္ခဲ့တယ္ မီးရိႈ႔ဖူးတယ္ အဲဒီဖတ္စာကို သတိရရင္း ငယ္ငယ္ကဟာကို ျပန္ေတြးမိတယ္ အဲဒါကေန ဆက္ျပီးေတြးမိတာ
အင္း ေလ
က်မဆိုလိုတာကေတာ့ သစ္ရြက္ပဲ
he: ျပန္ေရးေလ ဒီလိုလဲ ေတြးလို႕ရတယ္ ဆိုတာ ဟဲ
me: :)
he: ေဝဖန္တာေနာ္ အျပစ္ဆိုတာမဟုတ္ဘူး
me: အင္းပါ ေ၀ဖန္ပါရွင္ ဘယ္လိုမွ မေနပါဘူး
he: ေကာ႕မန္႕ေတြက ဘာေတြ ေရးထားေသးလဲ
me: ခဏေလး ျပန္ၾကည့္အံုးမယ္
(ကြန္မန္႔ေတြ ေကာ္ပီကူး ျပလိုက္ပါတယ္။)
he: ဩ ေတာ္ေသးတာေပါ႕ေနာ္ စိတ္အေၾကာင္းေတြဘဲ ေရးလို႕
me: :) အင္း ဟုတ္တယ္
he: ရာသီဥတုက အေရးမႀကီးလို႔ မေျပာတာေနမွာပါ
ၿပီးေတာ့ အဂၤလန္မွာက ေႏြျပီးရင္ ေဆာင္းဘဲေလ
spring, summer, autumn, winter ဟုတ္တယ္ ဟုတ္
me: ခုေျပာင္းလိုက္ပီ က်မေရးတာက ျမန္မာရာသီကို ေရးတာေလ
he: မေျပာင္းနဲ႕ေတာ့ေလ ဒီအတုိင္းဘဲ ထားလုိက္ေပါ့
me: ေျပာင္းပီးသြားျပီ
he: အာာ ဘယ္ လိုေျပာင္းလိုက္လဲ ေျပာျပအုံးေလ
me: မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးေပါ့
he: အဲဒါဆို
me: အိမ္မွာမီးရႈိ႕တုန္းက မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးပဲကို
he: ေတာင္ေလဆိုတာ မွားသြားလိမ့္မယ္
me: က်မက ေတာင္ေလက အဓိက မဟုတ္ဘူးေလ
he: ေႏြကုန္ခါနီး မိုးအကူးလို႔ဘဲ ေရးလိုက္ပါလား မီးရွိဳ႕တာက ဘယ္အခ်ိန္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ
me: ဟင့္အင္း
ေတာင္ေလတိုက္လာျပီဆိုတာက ဖတ္စာအေနနဲ႔ အစမို႔ ထည့္ထားတာ
က်မ အဓိက ဆိုလိုခ်င္တာက …
စိတ္နဲ႔ တူတဲ့ အမႈိက္မ်ားလြင့္ေနတာကို လိုက္ျပီးသိမ္းဆည္းရမွာ
ေမာဟနဲ႔တူတဲ့ ငိုက္မ်ည္းျခင္း မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ထိမ္းသိမ္းရမယ္
အဲဒါ လိုရင္းပဲ
ေတာင္ေလဆိုတာေတြ မီးရိႈ႕တာေတြက အရံ အျဖည့္ခံေတြပဲ ကိစၥ မရွိဘူး
he: ဟုတ္ပါျပီ သေဘာပါဘဲ
me: :)
he: :)
me: ျငင္းတာဟုတ္ဖူးေနာ္
he: ဩ
me: က်မဆိုလိုရင္းကို ေျပာျပတာပါ
he: နားလည္ပါတယ္ က်ေနာ္ က ေဝဖန္ျပတာေလ
me: အင္း က်မလက္ခံပါတယ္
he: ေမ့စာေတြကို ျပင္ေပးတာမဟုတ္ဘူးေလ ဟဲ
me: ဟုတ္ကဲ့ပါ
he: မေန႕ က ကမာၻ ဖလားက အခ်ိန္ပိုနဲ႕ဆိုေတာ႕
အေတာ္ကို ညဥ္႕နက္မွာဘဲ ေနာ္
me: ဒီမွာေတာ့ နက္ဖူးေလ
၉ ခြဲ လား ၁၀ မတ္တင္းလားပဲ
he: ဩ
ဒီမွာက ေတာ့မနက္ထိေအာင္ျဖစ္သြားတယ္ေလ
me: :) အင္းေပါ့
he: အဲဒါနဲ႕ဘဲ အိပ္လိုက္တာ ၉ နာရီမွဘဲ ႏုိးတယ္ ဟဲ
me: အေဖလဲ အိပ္ေနတာတဲ့ ခုနက စကားေတာင္ ထမေျပာႏိုင္ဘူး
he: ဟုတ္လား က်ေနာ္ေတာ့ ေအာက္ေတာ့မယ္
me: ဟုတ္ တာ့တာ ဂြတ္ႏိုက္
he: တာ့တာ
***
သူကေတာ့ က်မနဲ႔ မျငင္းခ်င္ေတာ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕ စကားစျဖတ္ၿပီး ေလာ့ေအာက္လုပ္သြားတယ္။ က်မလဲ ခုမွ ကိုယ္ေျပာတာ ကိုယ္ျပန္ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္အေရျပားကိုယ္ ခပ္ပါးပါးပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ထင္မိပါရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတင္းကာၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကမန္းကတန္း အတည္ျပဳခ်က္ ယူလိုက္ရေသးတယ္။ ခ်က္လစ္ေတြ ျပန္ဖတ္ၿပီး က်မ တေယာက္ထဲ ရယ္ေနမိတယ္ (လူႀကီးရွက္ေတာ့)။ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးတဲ့ သူ႔ကုိလဲ ေက်းဇူးအထူး တင္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၿပီး အေရျပားထူေစဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၀
၁၆း၃၀ နာရီ
Monday, July 12, 2010
စကားေတြ ... စကားေတြ ...
ဟိုတေလာဆီက ျမန္မာဘေလာ့ေတြမွာ ကႀကီး ခေကြး စာအံသံေတြ ဆူညံေနတာ သတိထားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မမွာေတာ့ ေအဘီစီဒီတို႔ ၀မ္းတူးသရီးဖိုးတို႔ ေပါင္းႏုတ္ ေျမႇာက္စားတို႔နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္ေပါ့။ ကႀကီးခေကြးေတြကို ဗားရွင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔လဲ ေကာင္း၊ ေ၀ါဟာရေတြလဲ တိုး၊ ဗဟုသုတေတြလဲ အေတာ္ေလး ရပါတယ္။ အဲဒါေတြ ဖတ္ေနရင္း ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားဖို စကားမ တို႔ စကားစံုတြဲတို႔ကို သြားသတိရမိတယ္။
စကားဖို စကားမ အတြဲေတြကို ေနးတစ္ျမန္မာ ဖိုရမ္မွာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္က တင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ၾကာေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ေမ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အခု ဦးရီးေတာ္အိမ္ေရာက္ခိုက္ အေဖပို႔ေပးထားတဲ့ ဆယ္ေစာင္တြဲ စာအုပ္ထဲမွာ စကားဖို စကားမကို ျပန္ေတြ႔ၿပီး ျပန္ဖတ္ျဖစ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ သိမ္းထားဖို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ မဖတ္ဖူးေသးသူေတြလဲ ဖတ္ရေအာင္ပါ။ စာလံုးေပါင္းေတာ့ အရင္ေခတ္နဲ႔ ခုေခတ္ အနည္းငယ္ ကြာျခားပါတယ္။ စာအုပ္ထဲကအတိုင္းပဲ ႐ိုက္ထားပါတယ္။***
စကားဖို စကားမ
(က)ကက ခုန္ခုန္၊ ကယု ကယင္၊ ကသုတ္ ကသက္ (ကသုတ္ ကရက္)၊ ကတိုက္ က႐ိုက္၊ ကေလ က၀၊ ကေလး ကလား၊ ကလီ ကမာ၊ ကလန္ ကဆန္၊ ကသိ ကေအာက္၊ ကေရာ္ ကမယ္ (ကေရာ္ ကမည္)၊ ကေဒါ ကေမ်ာ (ကေသာ ကေမ်ာ)၊ ကႏြဲ႕ ကရ (ကႏြဲ႕ ကလ်)၊ ကေလ ကေခ်။
* ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္းနဲ႔ မတူတဲ့စကားလံုးေတြကို ကြင္းစ ကြင္းပိတ္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ *
(ခ)
ခခ ယယ၊ ခႏိုး ခနဲ႔၊ ခခ ယမ္းယမ္း၊ ခုန္ခုန္ မင္မင္၊ ေခ်ေခ် ငံငံ၊ ခြၽဲခြၽဲ ျပစ္ျပစ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္၊ ခိုင္ခိုင္ ခံ့ခံ့၊ ခ်ဳိခ်ဳိ ခ်ဥ္ခ်ဥ္၊ ခိုးလိုး ခုလု၊ ခူးခူး ခပ္ခပ္၊ ျခိဳးျခိဳး ျခံျခံ။
(ဂ)
ဂြတီး ဂြတ၊ ဂေယာက္ ဂယက္ (ကေယာက္ ကယက္)၊ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္၊ ဂမန္း ဂတန္း (ကမန္း ကတန္း)၊ ဂမူး ႐ွဴးတိုး (ကမူး ႐ွဴးတိုး)၊ ဂလယ္ စကား၊ ဂလံ ဂလား (ကလန္ ကလား)၊ ဂဃ နဏ၊
(ဃ)
---
(င)
ငါးပိ ငါးပက္၊ ေငါက္ေငါက္ ငန္းငန္း၊ ေငၚေတာ္ ေငါက္ေတာက္၊ ငိုးတိုး ငုတ္တုတ္၊ ေငးတိ ေငးေတး၊ ငိုင္တိ ငိုင္တိုင္။
(စ)
စေကာ စက၊ စကားႀကီး စကားက်ယ္၊ စကားဖို စကားမ၊ စကား စျမည္၊ စေနာင့္ စနင္း၊ စရံ စက၊ စလံုး စခု၊ စာစီ စာကံုး၊ စိစိ စပ္စပ္၊ စိစိ ေပါက္ေပါက္၊ စုတ္စုတ္ ႏုပ္ႏုပ္၊ စုတ္စုတ္ ပဲ့ပဲ့၊ စူစူ ေစာင့္ေစာင့္၊ ေစာေစာ စီးစီး၊ စည္စည္ ကားကား၊ စြန္႔စြန္႔ စားစား၊ စပ္မိ စပ္ရာ၊ စိတ္ေန စိတ္ထား၊ စိတ္ကူး စိတ္သန္း၊ စိုစို စြတ္စြတ္။
(ဆ)
ဆာဆာ ေလာင္ေလာင္၊ ဆီဆီ ေလ်ာ္ေလ်ာ္၊ ဆူဆူ ေဆာင့္ေဆာင့္၊ ဆူဆူ ညံညံ၊ ဆဲဆဲ ဆိုဆို၊ ဆန္ကြဲ ဆန္ညွာ၊ ဆင္ေျခ ဆင္လက္။
(ဇ)
ဇေ၀ ဇ၀ါ၊ ဇေနာင့္ ဇနင္း (စေနာင့္ စနင္း) ၊ ဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္။
(စ်)
ေစ်းသူ ေစ်းသား၊ ေစ်းသြား ေစ်းလာ၊ ေစ်း၀ယ္ ေစ်းဆစ္၊ ေစ်းေရာင္း ေစ်း၀ယ္။
(ည)
ညိဳးညိဳး ညံညံ၊ ညည္းညည္း ညဴညဴ၊ ညီညီ ညာညာ၊ ညာတာ ပါေတး၊ ညက္ညက္ေညာေညာ၊ ညစ္ညစ္ ညမ္းညမ္း၊ ညွပ္ပူး ညွပ္ပိတ္၊ ညီညီညြတ္ညြတ္၊ ညစ္ညစ္ ပတ္ပတ္။
(တ)
တခါတရံ၊ တခါတေလ၊ တခမ္းတနား၊ တေစ့တေစာင္း၊ တဆိတ္တအိတ္၊ တပင္တပန္း၊ တပြဲတလမ္း၊ တေျပတရြာ (တျပည္တရြာ)၊ တပိုတပါး၊ တလုပ္တဆုပ္၊ တသားတေသြး၊ တအံ့တၾသ၊ တီတီတာတာ၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္၊ တင့္တင့္တယ္တယ္၊ တြတ္တီးတြတ္တာ၊ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့၊ တိုက္ႀကီးတာႀကီး၊ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ တို႔ကဆိတ္ တို႔ကနန္း၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္။
(ထ)
ထိထိေရာက္ေရာက္၊ ထိထိမိမိ၊ ထူထူထဲထဲ၊ ထူးထူးေထြေထြ၊ ေထြေထြထူးထူး။
(ဒ)
ေဒါက္ေဒါက္ဒက္ဒက္၊ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္၊ ဒိုးဒိုးေဒါင္ေဒါင္။
(န)
နေမာ္နမဲ့၊ နမိနေျမာ၊ နတီးနတ၊ နေမာ္မိနမာမဲ့၊ နားစြန္နားဖ်ား၊ နားနား ေနေန၊ နားပူနားဆာ၊ ႏိုးႏိုးနားနား၊ ႏူးႏူးနပ္နပ္၊ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေနာင္းေနာင္း၊ နေမ နေမာ၊ နည္းနာနယ၊ နစ္နစ္နာနာ၊ ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီ၊ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း၊ ေနာင္လာေနာက္သား၊ ႏံုတိႏံုနဲ႔။
(ပ)
ပလူးပလဲ၊ ပလုပ္ပေလာင္း၊ ပါခ်ီပါခ်ဲ႕၊ ပိပိျပားျပား၊ ပီးပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ (ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္)၊ ပူစပ္ပူေလာင္၊ ပူေဇာ္ပသ၊ ေပါ့တီးေပါ့ေတာ့၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ ေပတိေပကပ္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း၊ ပံုတိုပတ္စ၊ ျပာတိျပာတာ၊ ျပာရီးျပာရာ၊ ျပဴးတူးျပဲတဲ၊ ျပဴးတူးေျပာင္ေတာင္၊ ေျပေျပျပစ္ျပစ္၊ ေျပာမိေျပာရာ၊ ေျပာ့ေျပာ့ေျပာင္းေျပာင္း၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
(ဖ)
ဖ႐ိုဖရဲ၊ ဖူးဖူးေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ (ဖူးဖူးေျမာ္ေျမာ္)၊ ေဖးေဖးမမ၊ ဖံုးဖံုးဖိဖိ၊ ေဖာက္လြဲ ေဖာက္ျပန္။
(ဗ)
ဗလီဗဇာ၊ ဗလိဗဇာတ္၊ ေဗေဗဗံုဗံု။
(ဘ)
ဘုစုခ႐ု၊ ဘိုးေဘးဘီဘင္၊ ဘရမ္းဘတာ (ပရမ္းပတာ)၊ ဘေရာက္ဘယက္၊ ဘာသာဘာ၀။
(မ)
မေကြမကြာ၊ မခိုင္မခံ့၊ မညီမညြတ္၊ မေတြးမေတာ၊ မေတာင့္မတင္း၊ မေတာင့္မတ၊ မေတာ္မတရား၊ မေနမနား၊ မႏြမ္းမနယ္၊ မပင္မပန္း၊ မျပဳမျပင္၊ မရွိမရွား၊ မေရမရာ၊ မသိမသာ၊ မလႈပ္မရွက္၊ ေမာ့တီးေမာ့ေတာ့၊ မူးမူးေမာက္ေမာက္၊ မက္မက္ေမာေမာ၊ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္၊ မိုမိုေမာက္ေမာက္၊ ေမာင္းမမိႆံ၊ ေမွာက္ေမွာက္မွားမွား၊ မႈံတိမႈံမႊား၊ ျမိဳ႕စြန္ျမိဳ႕နား၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား။
(ယ)
ယုယုယယ၊ ယီးတီးေယာင္ေတာင္၊ ယုတၱိယုတၱာ၊ ယိုင္တီးယိုင္တိုင္။
(ရ)
ရေသ့ရဟန္း၊ ရီးတီးရားတား၊ ရက္ရက္ေရာေရာ၊ ေရာင္တီးေရာင္တ၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး၊ ရပ္မိရပ္ဖ၊ ႐ုိးတိုးရြတ၊ ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္၊ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲ၊ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ၊ ရြာစြန္ရြာဖ်ား၊ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း၊ ရႊတ္တီးရႊတ္တ၊ ရွပ္တီးရွပ္ျပာ။
(လ)
လူႀကီးလူေကာင္း၊ လူေပၚလူေဇာ္၊ လူစုလူေ၀း၊ လူလူးလွိမ့္လွိမ့္၊ ေလးဘက္ေလးတန္၊ လက္သီးလက္ေမာင္း၊ လက္ေရးလက္သား၊ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ၊ လွန္လိုက္ေလွာလိုက္၊ ေလာက္ေလာက္လားလား၊ လိမ့္လိမ့္လဲလဲ။
(၀)
၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း၊ ၀ိုး၀ိုး၀ါ၀ါ၊ ေ၀လီေ၀လင္း၊ ေ၀့တီးေ၀့လယ္၊ ၀င့္၀င့္၀ါ၀ါ၊ ၀ိုးတိုး၀ါးတား။
(သ)
သိသိသာသာ၊ သူႀကီးသူမ၊ သူခိုးသူ၀ွက္၊ သူပုန္သူကန္၊ ေသးေသးသိန္သိန္၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ သံဖိုသံမ၊ ေသြး႐ိုးသား႐ိုး၊ ေသြးတူသားတူ၊ ေသြးခ်င္းသားခ်င္း၊ သိပ္သိပ္သဲသဲ၊ သိပ္သိပ္သည္းသည္း၊ သုတ္သီးသုတ္ျပာ၊ သိုသိုသိပ္သိပ္။
(ဟ)
ဟာလာဟင္းလင္း၊ ေဟးလား ဟားလား၊ ေဟးေဟးဟားဟား။
(အ)
အကြက္အကြင္း၊ အက်င့္အၾကံ၊ အခိုက္အခါ၊ အခ်ိန္းအခ်က္၊ အခ်ဳိအခ်ဥ္၊ အခ်ဳိးအခ်ပ္၊ အစားအစာ၊ အတီး အတ၊ အတိုင္းအထြာ၊ အပူအပင္၊ အျပဳအျပင္၊ အလယ္အလတ္၊ အဟုတ္အဟတ္၊ အူေသးအူမႊား၊ ေအးတိေအးေတး၊ အိုးတိုး ေအာင့္ေတာင့္၊ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကား။
***
စကားစံုတြဲ မ်ား
စကားေမႊ စကားေႏွာက္၊ စကားေလွာက္ စကားထာ၊ စကားသြား စကားလာ၊ စကားညႇာ စကားႏွိပ္၊ စကားမိတ္ စကားလွယ္၊ စကားဖယ္ စကားေသြး၊ စကားေလး စကားေပါ့၊ စကားေလ်ာ့ စကားတင္း၊ စကားသြင္း စကားျမဴး၊ စကားခ်ဴ စကားေခၚ၊ စကားေခ်ာ္ စကားယွက္၊ စကား၀ွက္ စကားဖန္၊ စကားတန္ စကားႏွိပ္၊ စကားရိပ္ စကားဖမ္း၊ စကားဆန္း စကားေမြး၊ စကားေထြး စကားလႈိင္း၊ စကား၀ိုင္း စကားသာ၊ စကားနာ စကားေငး၊ စကားေမး စကားေလွ်ာက္၊ စကားေနာက္ စကားသင္၊ စကားတင္ စကားတည္၊ စကားရွည္ စကားတို၊ စကားဖို စကားမ၊ စကားလွ စကားပင္၊ စကားႏွင္ စကားဆံုး၊ စကား႐ႈံး စကားႏိုင္၊ စကားပိုင္ စကားေျဖ၊ စကားေန စကားပြ၊ စကားႂကြ၊ စကားတတ္၊ စကားႏွပ္ စကားသိပ္၊ စကားခ်ိပ္ စကားသြမ္း၊ စကားခ်မ္း စကားမွတ္၊ စကားထပ္ စကားေလာ၊ စကားေျပာ စကားေသြ၊ စကားေသ စကားရွင္၊ စကားရႊင္ စကားအုပ္၊ စကားခ်ဳပ္ စကားေျမာက္၊ စကားေခ်ာက္ စကားဟိန္း၊ စကားခ်ိန္း စကားေန။
(ပုေတၱာ၀ါဒ ဆံုးမစာမွ)
***
က်မတို႔ ေန႔စဥ္ စကားေတြသာေျပာေနၾကတယ္၊ စကားမွာ စံုတြဲရွိမွန္းလဲ မသိဘူး၊ အဖိုအမ ရွိမွန္းလဲ သတိမထားမိပါဘူး။ မသိေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ မသိေတာ့လဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ သတိမထားမိေတာ့လဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဒီလိုပဲ စကားဆိုတာ ေျပာလို႔ရေနတာပါပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ စကားစကား ေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပတဲ့။ အင္း ... ဇာတိျပၿပီး ဇရာ မရဏ ဆက္ျပရင္ ဒုကၡေနာ္ … ။ :)
ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၀
၁၆း၀၀ နာရီ
ကိုးကား။ ... ။ ဗုဒၶဘာသာ အေျခခံလက္စြဲ ဆယ္ေစာင္တြဲ (ဦးေမာင္ေမာင္ - ဟံသာ၀တီ)
Friday, July 09, 2010
ႏိုးထခ်ိန္
သူဟာ …
ဒီေရမွာ စီးေမ်ာရင္း
ေခ်ာင္းငယ္ရဲ႕ ေတးသီခ်င္းနဲ႔
ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
ေျမႀကီးကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ
ဒဏ္ရာေတြ အခါခါရခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ …
ေရစီးသံ တညံညံ
ျမစ္ယံရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ
မရဲတရဲ တိုး၀င္ခဲ့တယ္။
ၾကယ္ေရာင္ေတာက္ပ
ညနက္နက္ေတြကို
အိပ္မက္လို စိတ္ကူး
ရင္ခုန္ရင္း ႐ူးခဲ့ဖူးတယ္။
ေနာက္ဆံုး …
လိႈင္းပုတ္သံ တ၀ုန္း၀ုန္းေအာက္
လက္ေျမႇာက္ရင္း က်ဆံုး
အ႐ႈံးလည္း ေပးခဲ့ရတယ္။
တြယ္တာစရာ
ဘယ္အရာမွမရွိတဲ့ ဘ၀အ႐ိုင္းပါကြယ္ …
ညတိုင္းမွာ အိပ္မက္ဆိုးေတြက
မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ၾကလို႔
အိပ္ပ်က္ညေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့ရတယ္။
ရွင္ႀကီး၀မ္း ရွင္ငယ္၀မ္း
ဘာတခုမွ မလြမ္းေလာက္ေတာ့တဲ့အခါ …
ရင္မွာနာက်င္ျခင္း ကင္း …
ဟင္းလင္းျပင္ သက္သက္
မအိပ္စက္ပါဘဲလ်က္
မက္မက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြက
ႏိုးထလာခဲ့ပါတယ္ … ။
***
၉၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၀
၂၂း၃၂ နာရီ
Monday, July 05, 2010
အမိႈက္မ်ား လြင့္ေနသည္ …
အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ကားေပၚမွအဆင္း အိမ္အ၀င္လမ္းတေလွ်ာက္ သစ္ရြက္မႈိက္ေတြ ဟိုတစ ဒီတစ လြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ တေန႔လံုး ေလေတာ္ေတာ္ တိုက္သြားပံုရသည္၊ ခုထိလည္း ေလေပြက ခပ္ေ၀့ေ၀့ တိုက္ေနဆဲ။ ေလေခၽြခ်သျဖင့္ ရြက္ေျခာက္ေတြအျပင္ ရြက္စိမ္းေတြပါ ေႂကြက်ကာ အမႈိက္အျဖစ္ စုပံုလ်က္ရွိသည္။ ရြက္ေႂကြရာသီ မဟုတ္ေပမဲ့ ေလအရမ္းတိုက္ရင္ အညႇာမခိုင္တဲ့ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြၾကတာ ဓမၼတာပဲ … ။
ထိုသစ္ရြက္ေတြကို နင္းျဖတ္၍ အိမ္တံခါးဖြင့္၀င္ရင္း ငယ္ငယ္က ရြတ္ဆို က်က္မွတ္ခဲ့ဖူးသည့္ စာအပိုင္းအစက အေတြးထဲ ေရာက္လာသည္။
ေတာင္ေလတိုက္လာၿပီ။*
အမႈိက္မ်ား လြင့္ေနသည္။
လိုက္၍သိမ္းဆည္းပါ။
ငိုက္မေနပါႏွင့္။
***
ငယ္စဥ္က မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး*ရာသီမ်ဳိး ျခံထဲမွာ သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြၿပီဆိုလွ်င္ အဘိုးက သစ္ရြက္ေျခာက္ အမႈိက္ေတြ လိုက္ေကာက္ခိုင္းသည္။ လူႀကီးေတြက အုန္းတံျမက္စည္း အရွည္ေတြျဖင့္ တဂၽြမ္းဂၽြမ္း တံျမက္လွည္း၊ ကေလးေတြက အမႈိက္ေကာက္၊ တခါတေလ အုန္းတံျမက္စည္း တုတ္တံကေလးျဖင့္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ထိုးသီၿပီး ေကာက္ခဲ့ၾကသည္။ သစ္ရြက္ေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး အစားစား။ သရက္ရြက္, ပိႏၷဲရြက္, ပိေတာက္ရြက္တို႔လို နည္းနည္းႀကီးတဲ့ အရြက္ေတြေရာ၊ ကံ့ေကာ္ရြက္, ဆီးရြက္တို႔လို ခပ္ေသးေသး အရြက္ေတြေရာ၊ မန္က်ည္းရြက္, တမာရြက္လို အလြန္ေသးတဲ့ အရြက္ကေလးေတြေရာ စံုလွ၏။
လွည္းက်င္းၿပီး စုပံုထားတဲ့ သစ္ရြက္မႈိက္ေတြကို ေန၀င္ရီတေရာ အခ်ိန္ေလာက္မွာ မီးပံု႐ႈိ႕ေလ့ရွိသည္။ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ၿပီး မီးစြဲေလာင္သြားတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို မီးအတက္ညီေအာင္ တုတ္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ ဆြေပးရင္း မီး႐ႈိ႕သည့္ အနားမွာ ေရပံုးတပံုးျဖင့္ ေစာင့္ေနရသည္။ မီးရွိန္ျပင္းကာ မ်က္ႏွာကို အပူလာဟပ္လွ်င္ေတာ့ တုတ္ေခ်ာင္းပစ္ခ်ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေျပးၾကသည္။ အမႈိက္ေတြထဲမွာ သစ္ရြက္စိမ္း တခ်ဳိ႕တေလ ပါလာၿပီး မီးခိုးအူထြက္လာလွ်င္ ကိုယ့္ဘက္ မလာေအာင္ ယပ္ခပ္ထုတ္ရင္း …
“မီးခိုးေရ ၾကက္သားစားခ်င္ ဟိုဘက္သြား၊ မီးခိုးေရ အာလူးစားခ်င္ ဒီဘက္လာ” ဟု ေအာ္ၾကေသးသည္။ တကယ္တမ္း မီးခိုးက ဘာမွ သိတာမဟုတ္၊ ေလသင့္ရာ ေ၀့၍ သြားေနသည္သာ။
ေတာင္ေလတိုက္လာၿပီ။
အမႈိက္မ်ား လြင့္ေနသည္။
သစ္ရြက္ေတြက ေလတိုက္၍ ေႂကြၾကသည္၊ အမႈိက္ေတြက ေလတိုက္၍ လြင့္ၾကသည္၊ သို႔ေသာ္ စိတ္ေတြကေတာ့ ေလမတိုက္ပါဘဲႏွင့္ လြင့္လည္း လြင့္သည္၊ ေႂကြလည္း ေႂကြသည္။ တေနရာထဲမွာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနလ်က္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းေသာ ေဒသသို႔ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားတတ္သည္။ လူတဦးႏွင့္ စကားေျပာေနပါလ်က္ တျခားတဦးအေၾကာင္း ေတြးခ်င္ ေတြးမိတတ္သည္။ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမင့္မားေသာ အေဆာက္အဦးထက္မွာ ေနပါလ်က္ စိတ္ဓာတ္ေတြက ဟိုးေျမႀကီးေအာက္ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနတတ္သည္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနလ်က္လည္း စိတ္ေတြက ေကာင္းကင္ထက္သို႔ တက္လွမ္းခ်င္ လွမ္းေနတတ္ေသးသည္။
မတည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္ေတြျဖင့္ လူက အသားက်လို႔ေနၿပီ။ လြင့္ပ်ံ႕တတ္ေသာစိတ္၊ လႈပ္ရွားလြယ္ေသာစိတ္၊ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ ထိုထိုစိတ္ေတြကို ထိမ္းခ်ဳပ္ရန္ မၾကာခဏ ႀကိဳးစားၾကည့္မိေသာ္လည္း သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ လႈပ္ရွားျခင္းျဖင့္သာ ေနသားက်ေနၿပီမို႔ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ ခက္လွသည္။ ရံဖန္ ရံခါ ျပဳလုပ္မိေသာ စိတ္ေလ့က်င့္ခန္းျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပဳျပင္ယူရသည္။ သို႔တိုင္လ်က္ … ခက္ခဲ ပင္ပန္းလြန္း၍ လက္ေလွ်ာ့မိသည္သာ။
လိုက္၍ သိမ္းဆည္းပါ။
လြင့္ေနေသာ အမိႈက္မ်ားကို လိုက္၍ သိမ္းဆည္းရသလို မတည္မၿငိမ္ လႈပ္ရွားေနေသာ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ မိမိစိတ္ကိုလည္း တည္ၿငိမ္ေအာင္ လိုက္၍ သိမ္းဆည္းရမည္ မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္တုန္းက သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို တရြက္ခ်င္း လိုက္ေကာက္သလိုမ်ဳိး မိမိသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြကို သတိျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ ေကာက္သိမ္းရေပဦးမည္။ ထပ္ခါထပ္ခါ ေလတိုက္၍ ထပ္ခါထပ္ခါ ပ်ံ႕လြင့္လွ်င္ ထပ္ခါထပ္ခါ လိုက္၍ သိမ္းဆည္းရမည္။ ဒီလိုႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြ ကင္းစင္သြားသလို စိတ္အညစ္အေၾကးေတြလည္း တစတစ ေလ်ာ့ပါးသြားမည္လားဟု ေတြးမိသည္။
***
ရာသီက အံု႔ပ်ေနလွ်င္ စိတ္က ထိုင္းမႈိင္းတတ္သည္။
ရာသီက သာယာေသာ္လည္း စိတ္က ေတြေ၀မိန္းေမာ တတ္ေသးသည္။
တခါတခါ အဘိုးအမိန္႔ေၾကာင့္သာ အမႈိက္ေကာက္ရေသာ္လည္း မေကာက္ခ်င္၊ စိတ္မပါ၊ ပ်င္းသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ရြက္ေႂကြခ်ိန္က ေႏြအကုန္ ေဆာင္းအကူးမို႔ ေလ႐ူးကေ၀့ေ၀့၊ ရာသီက ေသြ႔ေသြ႔။ လူကလည္း ထိုင္းမႈိင္းကာ တက္ႂကြမႈ မရွိ၊ တသမ္းသမ္း တေ၀ေ၀ျဖင့္ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ပ်င္းရိစြာ ေခြေနခ်င္သည္။ ေဆာင္းတြင္းရာသီ ေန႔ခင္းဘက္အိပ္လွ်င္ ေသြးေလးၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထခ်င္။ အိပ္ၿပီးရင္းသာ အိပ္ခ်င္ေန၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္က ဖတ္စာထဲမွာ “ငိုက္မေနပါႏွင့္” ဟုေရးထားတာ ျဖစ္မည္။
တခါတခါ အဘိုးအမိန္႔ေၾကာင့္သာ အမႈိက္ေကာက္ရေသာ္လည္း မေကာက္ခ်င္၊ စိတ္မပါ၊ ပ်င္းသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သစ္ရြက္ေႂကြခ်ိန္က ေႏြအကုန္ ေဆာင္းအကူးမို႔ ေလ႐ူးကေ၀့ေ၀့၊ ရာသီက ေသြ႔ေသြ႔။ လူကလည္း ထိုင္းမႈိင္းကာ တက္ႂကြမႈ မရွိ၊ တသမ္းသမ္း တေ၀ေ၀ျဖင့္ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ပ်င္းရိစြာ ေခြေနခ်င္သည္။ ေဆာင္းတြင္းရာသီ ေန႔ခင္းဘက္အိပ္လွ်င္ ေသြးေလးၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထခ်င္။ အိပ္ၿပီးရင္းသာ အိပ္ခ်င္ေန၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္က ဖတ္စာထဲမွာ “ငိုက္မေနပါႏွင့္” ဟုေရးထားတာ ျဖစ္မည္။
ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္စက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေတြေ၀မိန္းေမာမႈမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေန႔ရက္ ရာသီေတြကို ရယ္ေမာ ေပါ့ပါးစြာလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ အမိႈက္ေတြ လိုက္သိမ္းခ်ိန္မွာေတာ့ ငိုက္မ်ဥ္းေန၍ မျဖစ္ေခ်ေတာ့။ ဘ၀အတြက္ ရွင္သန္ရမည့္ အခ်ိန္က သိပ္မက်န္ေတာ့ၿပီမို႔ ေတြေ၀စိတ္၊ ပ်ံ႕လြင့္စိတ္၊ ထိုင္းမႈိင္းစိတ္ေတြကို သတိျဖင့္ ႀကိဳးစား အားတင္း၍ သိမ္းဆည္းရဦးမည္တည့္။
***
ေမဓာ၀ီ
၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၀
၁၂း၁၁ နာရီ
မွတ္ခ်က္။ ... ။ * က်မ မွားေနေသာ ဖတ္စာကို ကူညီရွာေဖြေပးၿပီး လြဲေနေသာ ရာသီဥတုကို ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပ ျပင္ဆင္ေပးေသာ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္အား ေက်းဇူးအထူး တင္ပါေၾကာင္း။
မွတ္ခ်က္။ ... ။ * က်မ မွားေနေသာ ဖတ္စာကို ကူညီရွာေဖြေပးၿပီး လြဲေနေသာ ရာသီဥတုကို ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပ ျပင္ဆင္ေပးေသာ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္အား ေက်းဇူးအထူး တင္ပါေၾကာင္း။
ေရးခဲ့ဖူးေသာ ဖတ္စာ အပိုင္းအစမ်ား
၁) ညအခါ လသာသာ
Subscribe to:
Posts (Atom)
