Thursday, June 30, 2011

ပိုင္ရွင္မဲ့ ဦးထုပ္ေလးအေၾကာင္း ...

မႏွစ္က ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ တခုေသာ ညေနခင္းမွာ က်မရဲ႕ ဦးထုပ္ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဘေလာ့မွာေရးျဖစ္ေတာ့ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသူ ပုဂၢိဳလ္တဦးက ဦးထုပ္တလံုး ၀ယ္ၿပီး က်မကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ က်မကပဲ အစြဲအလမ္း ႀကီးလြန္းလို႔လား … ၊ သူေပးတဲ့ ဦးထုပ္က က်မရဲ႕ ဦးထုပ္ေလးထက္ တန္ဖိုးပိုႀကီးၿပီး ပိုလွပေပမဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ဦးထုပ္ေလးေနရာမွာ က်မ အစားမထိုးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ … ပစၥည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စြဲလမ္းမိရင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မိရင္ တျခားေသာ အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အစားထိုးလို႔ မရဘူးမဟုတ္လား။

ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဦးထုပ္ေလးက သိုးေမႊးခ်ည္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ထိုးတဲ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ဦးထုပ္ေလးမို႔ တကယ္ဆို အသစ္တလံုး ထပ္ထိုးရင္ ျဖစ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုေတာင္ အသစ္တလံုး က်မ ထပ္မထိုးခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ အသစ္တလံုး ထပ္မထိုးခဲ့ေပမဲ့ တျခားေသာ သူေတြအတြက္ေတာ့ ထိုးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္။ ဦးထုပ္ကေလး ေပ်ာက္သြားလို႔ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈကို က်မထိုးေပးလိုက္လို႔ ဦးထုပ္ရသြားမယ့္ သူေတြရဲ႕ ၀မ္းသာမႈနဲ႔ ျပန္ေျဖသိမ့္တဲ့ သေဘာဆိုပါေတာ့ … ။

ဒါနဲ႔ … ဘယ္သူ႔အတြက္ ထိုးေပးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ က်မရဲ႕ အနီးဆံုးက ဦးရီးေတာ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သူက အဲဒီလို ဦးထုပ္ေတြ ေဆာင္းေလ့မရွိဘူး … ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ပယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္ … က်မကို ကိုယ့္သမီးလို တူမလို ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အန္တီ၊ သူက ဦးထုပ္ေဆာင္းတာမို႔ သူ႔အတြက္ ထိုးေပးဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လန္ဒန္မွာေနတဲ့ ေမာင္၀မ္းကြဲရဲ႕မိန္းမ သမီးေလးေမြးတာမို႔ တူမအသစ္ေလး အတြက္လဲ တလံုး … ။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္ရာရာ ခ်ည္ခင္ေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး ဦးထုပ္ေလးေတြ ထိုးျဖစ္ခဲ့တယ္။



ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ မန္ယူဦးထုပ္ လိုခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူ႔အတြက္ေတာ့ မန္ယူဦးထုပ္ေလး ၀ယ္ၿပီး လူၾကံဳနဲ႔ ပို႔လိုက္တယ္။ သူတို႔ ဦးထုပ္ေလးေတြရလို႔ ေပ်ာ္ေနတာ သိရေတာ့ က်မ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ။ ကိုယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဦးထုပ္ေလးကိုေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခဏတျဖဳတ္ ေမ့လို႔ … ။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ထပ္ဘယ္သူ႔ကို ေပးရမလဲ စဥ္းစားေတာ့ ဘေက်ာက္ကို သြားသတိရတယ္။ ဘေက်ာက္က ဦးထုပ္ေလးေတြ ေဆာင္းတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ခါနီးၿပီ၊ ေဆာင္းလဲ ကုန္လုၿပီ၊ အေအးဓာတ္လဲ ေလ်ာ့စျပဳေနၿပီ။ ဘေက်ာက္ကို မေျပာဘဲ surprise လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ သိုးေမႊးခ်ည္ခင္ေလး၀ယ္ၿပီး ဘေက်ာက္အတြက္ ဦးထုပ္စထိုးတယ္။


ထိုးလို႔ မပီးခင္တရက္မွာ ဘေက်ာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔တုန္း ဦးထုပ္အရြယ္ ေသးေနမွာစိုးလို႔ ခုလိုေမးမိတယ္။
============================
me: ဘေက်ာက္ကို မေျပာဘဲေနမလို႔ မေနႏိုင္လို႔ေျပာျပေတာ့မယ္
8:37 PM အရင္ေမးအံုးမယ္
ဘေက်ာက္ေခါင္း လံုးပတ္ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ
Nai: ဦးထုပ္က မီဒီယမ္ပဲ
me: ဦးထုပ္ထိုးေနတာ ဘေက်ာက္အတြက္
8:38 PM ဟဲ ေတာ္လိုက္တာ
ခ်က္ဆို တန္းပီး ဗိုက္ကပ္ေတာ့တာပဲ
အစကပီးမွေျပာမလို႔
8:39 PM Nai: ေဆာင္းကုန္ေတာ့မယ္..ေႏြၾကရင္ ေဆာင္းျပီးၾကြားလိုက္မယ္
me: ဟီးးး အစက အၾကံမရလို႔
ေဆာင္းကုန္ခါနီးမွ အၾကံေပၚတယ္
8:40 PM Nai: အို..ဘာျဖစ္လဲ ..ဒီမွာက ဧျပီလကို ေအးတုန္း
me: လူၾကီးဆိုေတာ့ အညိဳေရာင္ခ်ည္ေလး နဲထိုးေနတယ္
8:41 PM ေယာဂီေရာင္ေလးေပါ့ ဟိဟိ
Nai: မွားပါတယ္..ဒီက ယင္မမသန္းဘူးတဲ့ လူပ်ိဳေလး
8:42 PM me: ဟားဟား ဘေက်ာက္ကေတာ့
ယင္မမဲ႐ိုင္းေတြအံုးေနတာ ဟုတ္ဖူးလား
အံု*
8:43 PM Nai: အနံ႔ထြက္ေနလို႔..ေရမခ်ိဳးတာၾကာျပီ
me: အယ္ ညတ္ပစ္လိုက္တာ
ဒါေၾကာင့္ဒီကေတာင္ အနံ႔ရတယ္ ဟိ
Nai: ဖက္နမ္းသူမွမရွိတာ..ညစ္ပတ္ပေလ့ေစ
8:44 PM me: ဒါလဲဟုတ္တာပဲ :P
ဘေက်ာက္ ဒီကို လာမွာေသခ်ာတယ္ေနာ္
8:45 PM Nai: ဒါေပမဲ့လဲ..ဗာဂ်ီးနီးယားက အပ်ိဳၾကီးေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ေရေမႊးေတြမူးေနာက္ေနေအာင္ဆြတ္ပလိုက္တာ
8:46 PM me: ခုထိ ဘေက်ာက္က စြံတုန္းေနာ္
Nai: NIC က trial ေစာင့္ေနလို႔
me: ေၾသာ္
Nai: ထင္လို႔ပါ ပါးပါးေလးပါ
me: ၾကာမွာလားဟင္ အဲဒါက
8:47 PM Nai: မသိဘူး..ဒီေန႔ mail ပို႔လိုက္ဦးမယ္
8:48 PM me: ဟုတ္
8:49 PM Nai: ဗမာျပည္ျပန္ရင္း အဲဒီကို ဝင္မလားလို႔..swiss ကေဘာ္ေဘာ္ေတြကလဲ ခနလာဖို႔ ေအာ္ေနၾကတယ္..ဒီၾကားထဲ အဆင္ေျပရင္လာခဲ့မယ္
me: ဟုတ္ ဘေက်ာက္
ဗမာျပည္က ခဏျပန္တာမဟုတ္လား
8:51 PM Nai: ခနေပါ့..က်န္းမာေၾကာင္းျပခ်င္ေသးတာ..ဗမာျပည္က ႏွမေတြက ငိုေနၾကလို႔
me: ေၾသာ္ ေကာင္းပါတယ္ ဘေက်ာက္
ဘေက်ာက္ေရ တရားထိုင္ခ်ိန္ေရာက္ပီမို႔ တာ့တာေနာ္
8:52 PM ဦးထုပ္ေလးပီးရင္ ပို႔လိုက္မယ္
8:53 PM Nai: ေက်းဇးူ ပဲေဒၚေလးေမေရ့ ဒါေပမဲ့ တန္ဖိုးထက္လက္ခၾကီးေနမယ္..ပို႔ခက ေဈးၾကီးမယ္..
==========================
ဒီလိုနဲ႔ … မတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဦးထုပ္ေလး ထိုးလို႔ၿပီးသြားတယ္၊ ၁၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဦးထုပ္ေလးကို ဘေက်ာက္ဆီ စာတိုက္ကေန ပို႔လိုက္တယ္။ ပို႔လိုက္ေၾကာင္း ဘေက်ာက္ဆီ အီးေမးလ္ပို႔ခဲ့တယ္။

From: May Darwii
Date: 2011/3/11
Subject: ဦးထုပ္ေလး ပို႔လိုက္ၿပီ ...
To: Nai Pe

ခ်စ္ေသာ ဘေက်ာက္ေရ ...

ဦးထုပ္ေလး ဒီေန႕ပဲ ပို႔လိုက္တယ္ သိလား။
ေရစစၥရီနဲ႔ဆို ၈ ေပါင္ေက်ာ္ဆိုလို႔ ႐ိုး႐ိုးပဲ ပို႔လိုက္တယ္။ ဟီးးး
ကတ္ရယ္ ဦးထုပ္ရယ္ ပို႔လိုက္တာ။
တခါထဲလဲ ေပါင္းမထည့္ရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကတ္ကသပ္သပ္၊ ဦးထုပ္ေလးက သပ္သပ္ ပို႔လိုက္တယ္။

ေရာက္ရင္ အေၾကာင္းၾကားပါအံုးေနာ္ ဘေက်ာက္ ... ။
ၿပီးေတာ့ ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းထားတဲ့ ဘေက်ာက္ပံုလဲ လိုခ်င္တယ္။
အမွတ္တရေပါ့ ... ။

ဘေက်ာက္ က်န္းမာရႊင္လန္းၿပီး အစစ အဆင္ေျပပါေစ ...
ေဒၚေလးေမ
=================
ဘေက်ာက္က ခုလို စာျပန္တယ္။

ဦးထုပ္နဲ႔ အလန္းေလးကိုေစာင့္စား ၾကည့္ရႈ အားေပးၾကမည့္ ပရိႆတ္မ်ားအတြက္...
မၾကာမီ လာမည္.....ေမွ်ာ္.......

ေက်ာက္လန္းေလး
=================
႐ိုး႐ိုးပို႔တာမို႔ ဦးထုပ္ေလးက ဘေက်ာက္ဆီ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မသြားဘူး။ က်မက ေရာက္ၿပီလား တဂ်ီဂ်ီေမးေနေတာ့ ဘေက်ာက္ခမ်ာလည္း ေၾကာင့္ၾကစိုက္ၿပီး ေမွ်ာ္ရရွာတယ္။ ဦးထုပ္ထုိးပံု အဆင့္ဆင့္ကို ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ထားတာေလး ဘေက်ာက္ၾကည့္ရေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။



From: Nai Pe
Date: 2011/3/20
Subject: Re: pic
To: May Darwii

ဒီေန႔လဲ စာတိုက္ကားအိမ္ေရွ႕ရပ္လို႔ ဦးထုပ္လားဆိုျပီး
ဝမ္းသာအားရေျပးထြက္တာ..ဟင္း..နံေဘးအိမ္အတြက္ျဖစ္ေနတယ္..တကယ္ပါပဲ အဲဒီကားကိုေတာင္ စိတ္တိုလိုက္တာ..
အေရာင္ေလးက လွပါတယ္..ခြက္ထဲက ေကာ္ဖီနဲ႔ တေရာင္ထဲပဲ...
မေန႔က DC ျမိဳ့ထဲသြားရင္ ေဆာင္းျပီး ဓါတ္ပုံရိုက္မလို႔ စိတ္ကူးယဉ္ေနတာ..
ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ အလုပ္ေတြ ရႈတ္ေနျပီလား..
ဘေက်ာက္လဲ..အဂၤါေန႔ ေဆးရုံတက္ရမလားမသိဘူး..ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ စုေပါင္းတိုင္ပင္ၾကမယ္ေျပာတယ္

ဘေက်ာက္
==================
ဘေက်ာက္ေဆး႐ံုတက္မယ္ဆိုတဲ့ရက္က မတ္လ ၂၂၊ အဲဒီရက္ မတိုင္ခင္ ဦးထုပ္ေလးကို ေရာက္ေစခ်င္ခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မတ္လ ၂၅ ရက္ ေသာၾကာေန႔မွာမွ ဘေက်ာက္ဆီ ဦးထုတ္ေလး ေရာက္သြားတယ္။ ဘေက်ာက္က စာနဲ႔ ဓာတ္ပံုပို႔လာပါတယ္။

From: Nai Pe
Date: 2011/3/25
Subject: ဦးထုပ္ရျပီ
To: May Darwii

ရာသီဥတု ျပန္ေအးလာတာနဲ႔ ဦးထုပ္ေလးေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ ေဒၚေလးေမေရ့..
ဓါတ္ပုံလည္းရုိက္ပို႔လိုက္တယ္..
ကိုယ့္ဖာသာ timer နဲ႔ရုိက္လို႔ ဦးထုပ္ပုံ ေပၚေတာ့ေပၚတယ္..လွလွပပ အိုက္တင္မခံလိုက္ရဘူး..
အရာင္ေလးက မဆိုးပါဘူး..ဘေက်ာက္ဆီမွာရွိတာေတြက အဲဒီထက္ေတာင္ အေရာင္ရင့္ေသး
ေက်းဇူးပဲ ငါ့ႏွမေရ့
ဘေက်ာက္
==================
ဦးထုပ္ေလးေရာက္သြားၿပီမို႔ က်မ အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္။ က်မလက္ရာ ဦးထုပ္ေလးက အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ဘေက်ာက္က ေပးတဲ့သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာေပးခဲ့လို႔ ပို၀မ္းသာရတယ္။

ဧၿပီလ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဘေက်ာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေရာဂါ ကင္ဆာမဟုတ္ေတာ့ဘူး … တဲ့ေလ။

Sat, Apr 2, 2011 at 12:45 AM
Chat with Nai Pe

12:40 AM Nai: အိပ္ေသးဘူးလား
me: အိပ္ေသးဘူး
ဘေက်ာက္ေနေကာင္းလား
Nai: စာၾကည့္ေနသလား
me: ပူပီလား ခု
ၾကည့္ဘူး
ပ်င္းလို႔
Nai: ေကာင္းတယ္..ေအးတုန္း
12:41 AM me: ေၾသာ္ ဒါဆို ဦးထုပ္ေလး အသံုး၀င္ေသးတယ္ :P
12:42 AM Nai: biopsy လုပ္ေတာ့ ကင္ဆာမဟုတ္ဘူးတဲ့..နဂိုကေတာ့ က္ငဆာလို႔ အားလဳံးကေျပာေနျပီး..မေန႔က ေဆးရုံသြားေတာ့ ေဆာင္းသြားေသးတယ္
me: ဟယ္ ၀မ္းသာလုိက္တာ
ကင္ဆာမဟုတ္ေတာ့ဘူး
Nai: မေသနိုင္ေသးဘူး..
12:43 AM me: အင္းေပါ့ ဘေက်ာက္ တကယ္၀မ္းသာတယ္
Nai: အားလုံးက ေမတၱာခံယူရတာကိုး
me: ထင္ေတာ့ထင္သား ေနာ္
ဘေက်ာက္ဘုရားတရား တန္ခိုးလဲပါပါတယ္
Nai: အကုန္လုံးကို ေက်းဇူးတင္တယ္
me: တိုင္းရင္းေဆးေရာေပါ့
12:44 AM Nai: ဗမာေဆးကို ေတာင္းထားလို႔ ေနာက္တပတ္ ဓါတ္ခြဲဖို႔ ေပးရအုန္းမယ္
me: ဟုတ္လား
တပင္တိုင္ျမနနး္လား
12:45 AM Nai: ဟုတ္တယ္..ခန ေဒၚေလးေမေရ..ဧည့္သည္ကို ဘူတာသြားၾကိဳဖို႕ ဖုန္းေခၚေနလို႔ သြားလိုက္အုန္းမယ္
me: ဟုတ္ ဘေက်ာက္
========================
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ မႏိုင္မွာစိုးလို႔ ဘေလာ့ကို ပိတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဘေက်ာက္နဲ႔လဲ မဆက္သြယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ပဲ ဘေက်ာက္ မေသႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔လဲ ထင္ခဲ့မိတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ဘေက်ာက္သိေနမွာပါ။ အားလံုးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဒီလိုေျပာခဲ့တာဆိုတာကို သိရေတာ့ ပိုၿပီး၀မ္းနည္းမိတယ္။ သူ႔အတြက္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မထိခိုက္ေစခ်င္တာ … မပူပန္ေစခ်င္တာ။ ေၾသာ္ … ဘေက်ာက္ရယ္ … ဒီစာေရးေနရင္း ေဒၚေလးေမ ငိုေနရပါၿပီ။

ခုေတာ့ေလ … ဦးထုပ္ကေလးက ပိုင္ရွင္မဲ့သြားၿပီ … ။
သူ႔ပိုင္ရွင္က ဦးထုပ္ကေလးကို ထားခဲ့ၿပီး ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ သံသရာ ခရီးကို အၿပီးထြက္ခြါသြားၿပီ။
***
က်မဘ၀မွာ ... ... ...
ဦးထုပ္ေလးတလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ဖူးတယ္။
ဦးထုပ္ပိုင္ရွင္တေယာက္လဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ျပန္ၿပီ။
ဆံုး႐ႈံးမႈေတြဟာ ဘာနဲ႔မွ အစားမထိုးႏိုင္သလို ဘာနဲ႔မွ အစားမထိုးရက္ပါဘူး။ ဘ၀ေတြက သိပ္ကို တိုေတာင္းၾကပါတယ္။ ဒီခရီးကို လူတိုင္းသြားရမွာ သိေနေပမဲ့ … အရင္သြားသူအတြက္ က်န္ခဲ့သူေတြက တသသ လြမ္းေနၾကရအံုးမွာပဲ … ။

ဘေက်ာက္ေရ …
ဒီေန႔ နယုန္လကြယ္ေန႔ ဥပုသ္ေန႔မို႔ ေဒၚေလးေမ ၉ ပါးသီလယူၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ပါတယ္။ ျပဳခဲ့သမွ် ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အားလံုးအတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-လ (ဧၿပီ ၃၀ ရက္) က ဘ၀တပါးကို ေျပာင္းသြားတဲ့ ဘေက်ာက္ကို အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ ေရာက္ရာဘံုဘ၀က သာဓုေခၚႏိုင္ပါေစ … ။
ျမင့္ျမတ္ရာဘံုဘ၀မွာ တရားဓမၼနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ … ။

ဧၿပီ (၃၀) ရက္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ ဘေက်ာက္ … အမွတ္တရ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁
၁၃၇၃ ခုႏွစ္ နယုန္လကြယ္ေန႔
နံနက္ ၉း၀၅ နာရီ

Read More...

Tuesday, June 28, 2011

ရဲတိုက္ဆီသို႔ ...

The Forest Hermitage ေတာရေက်ာင္းေလးကအျပန္ က်မက ဦးရီးေတာ္တို႔နဲ႔ အတူမလိုက္ဘဲ တျခားတေနရာကို ဆက္ဖို႔ ညီမေလး တေယာက္နဲ႔အတူ လိုက္သြားပါတယ္။ Warwick ၿမိဳ႕က နာမည္ေက်ာ္ ရဲတိုက္ႀကီး (Warwick Castle) ဆီကိုပါ။ တခါတုန္းက သြားမယ္ဆိုၿပီး မသြားျဖစ္ဘဲ အေ၀းကပဲ လွမ္းေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ Warwick Castle အခုေတာ့ တကယ္သြားခြင့္ရခဲ့ၿပီ။

ကားပါကင္မွာ ကားေတြအျပည့္၊ အေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားရပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနပါလိမ့္ ... ရာသီဥတု ေကာင္းလို႔ တခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္၊ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေနရာ ေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္က လူႀကီးတေယာက္ကို စတာလင္ေပါင္ ၂၁ ေပါင္ နဲ႔ ၀ယ္ရတယ္။ မာလင္႐ႈိးလဲ ရွိတယ္၊ (ဒါေၾကာင့္လူမ်ားေနတာကိုး) မာလင္႐ႈိးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၂၉ ေပါင္တဲ့၊ ေက်ာင္းသား ဒစ္စေကာင့္လဲ မရွိဘူး။ ေစ်းမ်ားလိုက္တာ မာလင္ေတာ့ မ႐ႈိးေတာ့ပါဘူး၊ ၂၁ ေပါင္နဲ႔ပဲ ၀င္လိုက္တယ္၊ ၂၁ ေပါင္ေတာင္ အေတာ္မ်ားလွၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မေရာက္ဖူးေသးေတာ့လဲ ... တန္တယ္ပဲဆိုၾကပါစို႔။ :)

...
အ၀င္ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ ၀င္ေပါက္ေနရာ (လက္မွတ္ကို စကန္လုပ္ၿပီး အဲဒီအေပါက္က ၀င္ရတယ္။)


အထဲ၀င္ၿပီ ... ေတြ႔ရာကို လွမ္း႐ိုက္လိုက္တာပဲ။ လွတ ၀တေလး ပါသြားတာေတာ့ တတ္ႏိုင္ဘူးရယ္ ...


ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္က ရဲတိုက္ႀကီး ...


ဒီရဲတိုက္ႀကီးက Avon ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေရထဲမွာ ၾကာရြက္ေလးေတြနဲ႔ စိမ္းစိမ္းစိုစို၊ ငါးကေလးေတြလဲ ကူးခတ္လို႔။ ဒါဟာျမစ္တဲ့လား ... အဲဒါ ျမစ္ပဲလား ... ေၾသာ္ ... ေခ်ာင္းမွတ္လို႔ပါ။ ေအဗြန္ကို ဧရာ၀တီက သနားလိမ့္မယ္ ... ။


ရဲတိုက္ႀကီးကေတာ့ ထုႀကီးထည္ၾကီးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ပါတယ္၊ ခမ္းနားပါတယ္။ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းရဲ႕ ခိုင္မာတဲ့ သက္ေသျပယုဂ္တခုေပါ့ ... ။ Warwick Castle သမိုင္းေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ေတာ့ ၀ီကီမွာသာ ရွာဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့။ (ရွင္းျပေနရင္ လြဲေနမွာစိုးလို႔)


ဒါက သစ္သားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေရွးေခတ္က အေျမႇာက္တဲ့၊ ဘယ္လိုမ်ား ပစ္ၾကလဲေတာ့မသိ။


ေရွးေခတ္ စစ္သားေတြ စခန္းခ်တဲ့ တဲငယ္ပံုစံေလး။ အထဲေတာ့ ၀င္ၾကည့္လို႔မရဘူး၊ စည္းသားထားတယ္။


စည္းအျပင္ကေန ဓာတ္ပံုလွမ္း႐ိုက္ေတာ့ တဲကေလး အတြင္းကို ခုလို ျမင္ရတယ္။


အဲဒီေန႔မွာ ရာသီဥတုက ေတာ္ေတာ္ေလးပူပါတယ္။ ၃၀ စင္တီေက်ာ္မယ္ထင္တယ္။ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနသလိုပဲ ေနကလဲပူ၊ ေလကလဲပူ ဘိလပ္နဲ႔ေတာင္ မတူဘူး။


သြားရင္းလာရင္း အသံတမ်ဳိးၾကားလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒါင္းကေလးတေကာင္။ ေဒါင္းတြန္လိုက္တဲ့ အသံ ... ။ သူတြန္တဲ့ အသံက အိုးေ၀ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္လို တြန္ပံုရတယ္၊ က်မ နားမလည္လိုက္ဘူး။ ေဒါင္းတြန္သံၾကားၿပီး စာေရးဆရာ ၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ "ေဒါင္းတတြန္ စြန္တ၀ဲ ေ၀းသည္ကိုမွ်" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္ေလး သတိရမိတယ္။ ၀တၳဳကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္တာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေဒါင္းတတြန္ စြန္တ၀ဲဆိုတဲ့ တခဏ အခိုက္အတန္႔ေလး ေ၀းရတာေတာင္ လြမ္းေနရတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာ ထင္ရဲ႕ ... ။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေဒါင္းဘယ္ေလာက္ တြန္တြန္ စြန္ဘယ္ေလာက္၀ဲ၀ဲ လြဲရတာေတြမ်ားၿပီး လြမ္းမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္သက္ ဆက္လြမ္းရမလဲ မသိဘူး၊ ဒီတသက္နဲ႔ေတာင္ မေလာက္ႏိုင္လို႔ပါ၊ ေၾသာ္ ... ေဒါင္းကိုၾကည့္ၿပီးေတာင္ လြမ္းျဖစ္ေအာင္ လြမ္းသြားမိေသး ... ေမဓာ၀ီ ... ။


သူတို႔ ျမားပစ္ေနၾကတယ္။ ေရာ္ဘင္ဟုနဲ႔ နင္လားငါလားေပါ့။ က်မကေတာ့ ေလးေတာ္မတင္ႏိုင္လို႔ အေ၀းကပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ေခတ္သစ္ေရာ္ဘင္ဟုေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရာမဇာတ္ထဲက ရာမ လကၡဏ မင္းသားႏွစ္ေဖာ္ကို သတိရမိေသး ... ။ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာေပါ့ေလ ... ။


ၾကည့္ပါအံုး မ်ားလိုက္တဲ့ လူေတြ ... ၊ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ မ်က္လွည့္လား ေဆးေရာင္းတာလား စပ္စုခ်င္တာနဲ႔ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငွက္တေကာင္နဲ႔ သ႐ုပ္ျပေနတာပါ။ ႐ုပ္ဆိုးဆုိး ငွက္ႀကီး တေကာင္ပဲ၊ သိန္းငွက္လား လဒလား က်မကေတာ့ မခြဲျခားတတ္ဘူး၊ သိပ္လဲ မထူးဆန္းေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ အံုေနတာပဲ။


ေနာက္ထပ္ ေဒါင္းတေကာင္ ... သူက အျမီးပိုရွည္တယ္။ ေဒါင္းေတြကို ဘယ္သူကမွလဲ ရန္မျပဳေတာ့ ဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္သြား ေလွ်ာက္စားေနၾကေလရဲ႕။ ေၾသာ္ ... သူတို႔ကေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေဒါင္းကေလးေတြပါလား ... ။ ဒီေဒါင္းကိုျမင္ျပန္ေတာ့ ညြတ္မိတဲ့ေဒါင္းကို သတိရတာနဲ႔ ဥေဒတယံဂါထာကို စိတ္ထဲက ရြတ္မိလိုက္ေသးတယ္။


ရဲတိုက္ထဲ ၀င္ၿပီ၊ ဒါက ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းတဲ့။ ဒီဘက္ကေတာ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေရွးေဟာင္း ႐ုပ္ထုေတြ ... ။


ဘုရင္မႀကီးလဲ မတ္တပ္ရပ္ေနရတာ ၾကာေတာ့ ေညာင္းရွာေရာ့မယ္။ ဟိုလူႀကီးကေတာ့ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ ရွင္းျပေနတယ္။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာၿပီး နားေထာင္လိုက္တယ္၊ ဘာေတြေျပာေနတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ :D


ဟန္နရီနဲ႔ ၾကင္ယာေတာ္ ေျခာက္ပါး။ သိပ္မမ်ားပါဘူး၊ သူ႔ေလာက္ကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းက ပ်င္းအံုးမယ္။ ေဘးက ပံုကေလးက ရဲတိုက္ပရ၀ုဏ္ နမူနာ ပံုစံငယ္ကေလး။


ဒါက အတြင္းပိုင္းကေန လွည့္ပတ္႐ိုက္ထားတာ။ အဲဒီ အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ႀကီး ျမင္ေတာ့ ေခ်ာကိုေတာင္ သတိရမိေသး။ မုန္႔ဆိုင္၊ အေအးဆိုင္၊ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ အသားကင္ဆိုင္၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္း အမွတ္တရ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ ပတ္ပတ္လည္မွာ တဲငယ္ကေလးေတြနဲ႔။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ေစ်းႀကီးေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ ၀ယ္စားေနၾကတာပဲ။ ဘာရမလဲ အားက်မခံ ၀ယ္လိုက္တာေပါ့။ half liter ေရသန္႔တဗူး နဲ႔ အေအးတခြက္၊ ၃ ေပါင္ေက်ာ္ ... ။


ကင္မရာဘက္ထရီ မကုန္မခ်င္း ႐ိုက္ေနေတာ့တာပဲ၊ ပိုက္ဆံေပးရတာမွတ္လို႔။ ႐ိုက္လာၿပီးမွလဲ ဘေလာ့မွာ မတင္ရရင္ မတန္မွာစိုးလို႔ ပံုေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း တင္လိုက္ပါတယ္။ မၾကည့္ခ်င္ရင္ ေက်ာ္သြားၾကပါ။ ၾကည့္ရခက္ရင္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါ။


ကဲ ... ရဲတိုက္ေပၚ တက္ၾကစို႔၊ တက္မယ့္ လူေတြမ်ားလြန္းလို႔ တန္းစီရတယ္၊ ျဖည္းျဖည္းတက္၊ နားနားၿပီးတက္ ... အတက္မေတာ္ရင္ ေခ်ာ္က်တတ္တယ္။ အျမင့္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္ကိုျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ငါေတာ္ေတာ္ ျမင့္ပါလားေပါ့ ... ။



ထပ္တက္ရျပန္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္ျမင့္လာတယ္၊ တဆင့္ခ်င္း တဆင့္ခ်င္း၊ ေျခေထာက္ေတာ့ အေတာ္ေညာင္းသား၊ အျမင့္ေရာက္ခ်င္ေတာ့လဲ ေျခေညာင္းေတာ့ ခံရမွာေပါ့ေလ ... ။


အျမင့္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ျမင့္သလဲ သိခ်င္လို႔ ေအာက္ပဲ ျပန္ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေနမိေတာ့တာ။ အေပၚစီးက ၾကည့္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့။


ထပ္တက္ရျပန္တယ္၊ ထိပ္ဆံုးမေရာက္မခ်င္း ... ။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔မရဘူး၊ လမ္းတ၀က္ကေန ျပန္ဆင္းခ်င္လို႔ မရဘူး၊ တက္ၿပီးရင္ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ဆက္တက္ရတယ္။ တက္ရတာ ေမာေတာ့ေမာတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ အမ်ားနဲ႔ အတူတူ တေပ်ာ္ႀကီး တက္ၾကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့။ အေဖာ္ေကာင္းရင္ ေမဓာ၀ီက တာ၀တိ ံသာလဲ တက္ရဲပါတယ္။ ေခၚခ်င္တဲ့သူမ်ား ေျပာၾကပါ :)

...
ထိပ္ဆံုးေရာက္ၿပီ။ အျမင့္ဆံုး ေနရာကေန ငံု႔ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ေအာက္ခ်ည္းငံုၾကည့္ေနတယ္ ေျပာခံရမွာစိုးလို႔ အေပၚလဲ ေမာ့ၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ထက္ျမင့္တာ ဘာရိွေသးလဲဆိုေတာ့ တလူလူလြင့္ေနတဲ့ ျဗိတိသွ် အလံရယ္ ေကာင္းကင္ႀကီးရယ္ တိမ္ေတြရယ္ ... ။


အရိပ္၊ အဲဒီထိပ္ဆံုးမွာ ေမဓာ၀ီရွိတယ္။ ကိုယ္က အျမင့္ႀကီးေပမဲ့ အရိပ္က်ေတာ့ ေျမေပၚမွာ ျပားျပား၀ပ္လို႔။ ျမင္ျမင္သမွ် အကုန္႐ုိက္၊ ဆံပင္မပါတဲ့ ဦးေလးႀကီးလဲ ႐ိုက္၊ လံုခ်ည္မပါတဲ့ အမႀကီးလဲ ႐ိုက္။ :)

...
ျပန္ဆင္းရေတာ့မယ္။ တခ်ဳိ႕က တက္တံုးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး တက္ခဲ့ၿပီး ျပန္ဆင္းရမွာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ၊ ေလွခါး ေကြ႕ေကာက္၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ရဲရဲသာဆင္း၊ ေအာက္မွာ သူမ်ားေတြကိုေတာ့ မနင္းမိေစနဲ႔ေပါ့။


ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာသြားၿပီ။ ေျခေထာက္ေတြလဲ က်ိန္းလို႔၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ခဏအေမာေျဖ။ အရိပ္ထဲမွာေတာင္ သိပ္မေအးခ်င္ဘူး။ ပူလိုက္တဲ့ေန ... ။


ေရာက္တဲ့လက္စနဲ႔ ဘယ္မွ မက်န္ေအာင္ အကုန္သြားတယ္။ ေျခေထာက္က်ိန္းလဲ အိမ္ေရာက္မွ ေဆးလိမ္းမယ္ေပါ့။ ဇြဲေကာင္းတယ္ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ ... ။


ကဲ ... ျပန္ေတာ့မယ္္ ... ျပန္အထြက္မွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ ၀တ ပတႀကီးက ပါလာျပန္တယ္။ ၀တာေတြခ်ည္း ေရြး႐ိုက္ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ သူတို႔ကိုက ကိုယ့္႐ိုက္ကြင္းထဲ ၀င္၀င္လာတာ။
***
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ ေမာလဲေမာတဲ့ ဒီရက္ကေလးကို အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေခၚသြားေပးတဲ့ ညီမငယ္ သုသုကိုလဲ ေက်းဇူးအထူး ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁
၁၅း၂၂ နာရီ

Read More...