"စာေမးပြဲ"...
ဒီေခါင္းစဥ္ကေလး ခ်ေရးေနရင္းနဲ႔ သြားသတိရမိတာက က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက မသင္ခဲ့ရေပမဲ့ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ပင္ရင္း ျမန္မာစကားေျပ လက္ေရြးစင္ ေက်ာင္းသံုး ျပ႒ာန္း စာအုပ္ထဲက "စာေမးပြဲ" ဆိုတဲ့ စာတပုဒ္ကိုပါ။ အဲဒီစာကို "ထြန္းကေလး" .... ဆိုျပီး အစပ်ဳိးထားတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ ျမင့္ႀကီးက ထြန္းကေလး ဆီ ေပးတဲ့ ေပးစာတေစာင္ေပါ့။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ စာေမးပြဲ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာဟာ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕" အေရွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ" ၀တၳဳႀကီးထဲက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပထားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲ ... အခု စာေမးပြဲ အေၾကာင္းေရးမလို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ကာရွိေသး အဲဒီ ထြန္းကေလး နဲ႔ ျမင့္ႀကီးကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သြားသတိရမိလို႔ပါ။
က်မေရးမယ့္ စာေမးပြဲက သူတို႔နဲ႔ ဆိုင္လို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ စာေမးပြဲသာ ဆိုပါေတာ့ ... ။
***
တကယ္တမ္း စာေမးပြဲနဲ႔ ကင္းကြာေနခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနပါျပီ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ဒီပလိုမာ စာေမးပြဲတခု ေျဖခဲ့ျပီးကတည္းက စာေမးပြဲဆိုတာ အိပ္မက္ထဲမွာကလြဲလို႔ အျပင္မွာ တခါမွ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရတယ္လို႔ ခဏခဏ မက္တတ္ပါတယ္။ မက္တိုင္းလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပေျပရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း က်မက စိတ္မပူေပါင္၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ စာေမးပြဲ ေျဖစရာ မလိုေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ ထားခဲ့တာကိုး။
အခုေတာ့ ... မထင္မွတ္ဘဲ စာေမးပြဲ ေျဖရပါျပီ။ ဒီေရာက္ကတည္းက ဘယ္အရာမွ ၾကိဳတင္ ခန္႔မွန္း ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ မရဘူးဆိုတာ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို နားလည္ လာခဲ့မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မသိထားတဲ့ စာေမးပြဲရက္က မတ္လ ၆-ရက္ သို႔မဟုတ္ ဧျပီလ ၂၈-ရက္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖာ္၀ါရီ လလယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်မက အဲဒီဘာသာကို ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာဖတ္ျပီး ေျဖမွာဆိုေတာ့ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ဖို႔ လိုျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက စျပီး အထစ္အေငါ့ကေလးနဲ႔သိပ္ျပီး အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။
ရွိသမွ် စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္ျပီး စာအုပ္လိုက္၀ယ္ ေပမယ့္ လိုတဲ့စာအုပ္ကမရွိ၊ သူတုိ႔ကို မွာခိုင္းေတာ့လည္း တလေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စာအုပ္ထုတ္တဲ့ဆီကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းမွာေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး တပတ္အၾကာမွာ စာအုပ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖာ္၀ါရီ လကုန္လုပါျပီ။ မတ္လ ၆-ရက္ စာေမးပြဲကို မမီႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဧျပီ ၂၈-ရက္မွ ေျဖရမွာဆိုရင္ ၂ လ နီးပါးေလာက္ လိုေသးတာပဲလို႔ စိတ္ထဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္မႈမရွိတဲ့ ဘာသာရပ္၊ ဆရာသင္ျပမႈ မရွိဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖတ္ျပီး ေျဖရမယ့္ ဘာသာရပ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ ခပ္ေလးေလးနဲ႔ပါပဲ။ စိတ္သာေလးတာ စာလည္း သိပ္မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ တပတ္မွ တခန္း၊ ၂-ခန္းေလာက္ အီေလးဆြဲျပီးၾကည့္ေနရင္း တအုပ္လံုးေတာ့ ဖတ္လို႔ ျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔ (မတ္လ ၂၈-ရက္) ကမွ စာေမးပြဲေျဖရမယ့္ ေက်ာင္းဆီ တျခားကိစၥနဲ႔ ေရာက္သြားျပီး စကားစျမည္ေျပာရင္းနဲ႔ စာေမးပြဲ ရက္ ေျပာင္းသြားျပီဆိုတာ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ သိလိုက္ရတယ္။
တကယ္ကို အထိတ္တလန္႔ပါပဲ။ စာေမးပြဲက ဧျပီ အစား မတ္လ ၃၁-ရက္ ျဖစ္သြားျပီတဲ့။ ဧျပီလမွာ ဘာစာေမးပြဲမွ မရွိေတာ့ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ တနလၤာေန႔မွာ ေျဖရမွာကို ေသာၾကာေန႔မွ သိရတဲ့အျဖစ္။ သူတို႔ေတြဆီမွာလည္း အဲဒီလို အေျပာင္းအလဲေတြက ရွိသကိုးလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ မထူးပါဘူးဆိုျပီး ေျဖဖို႔ စာရင္းေပး၊ စာေမးပြဲေၾကး သြင္းခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
ေသာၾကာေန႔ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အသည္းအသန္ စာဖတ္ရေတာ့တာပဲ။ ခါတိုင္း စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ေပမဲ့ ဒီတပတ္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနရေတာ့တယ္။ မလုပ္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ က်မက စာေမးပြဲကံ သိပ္မေကာင္းတတ္ပါဘူး။ က်မ အထက္က အမဆိုရင္ စာေမးပြဲကံ အလြန္ေကာင္း ... ဘာစာေမးပြဲ ေျဖေျဖ ေအာင္ေနေတာ့တာပဲ။ မနာလိုစရာေတာင္ ေကာင္းေသး။ က်မကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက လပတ္ စာေမးပြဲေတြလည္း က်ခဲ့ဖူးသလို အတန္းတင္ စာေမးပြဲလည္း က်ခဲ့ဖူးသူဆိုေတာ့ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ကိုယ္သိျပီး အသည္းအသန္လုပ္ေနရတာပါ။
၂-ရက္နဲ႔ တည ဖတ္ထားတဲ့စာကို တနလၤာမနက္မွာ ျပန္ေႏႊးေတာ့ ေခါင္းထဲ ဘာမွ မရွိသလို ဗလာႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔နဲ႔ ခပ္တည္တည္သာေနေနရတယ္၊ လူက ထူထူပူပူ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဦးရီးေတာ္ကေတာ့ မေလာဖို႔၊ မျပာဖို႔၊ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ေျဖဖို႔ အလုပ္သြားခါနီး မွာျပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ က်မလည္း ဘုရားကို တြင္တြင္ရွိခိုး၊ ဆရာသမား၊ မိဘဘိုးဘြားနဲ႔တကြ ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို စိတ္ကမွန္းျပီး ကန္ေတာ့၊ အသက္ တရက္ တမနက္ ႀကီးသူ၊ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံနဲ႔ ျပစ္မွားမိသူေတြကို ကန္ေတာ့၊ ၀ွဴး ... မလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ မေတာ္တဆ တခုခု ခြၽတ္ေခ်ာ္သြားမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ။
စိတ္က ေလာျပီး စာေမးပြဲေျဖမယ့္ စာေျဖဌာနကို ၁ နာရီ ေစာျပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားနားေနခန္းမွာ ထိုင္ျပီး အတိုခ်ဳပ္ထုတ္ထားတဲ့ ႏုတ္စ္ကို ျပန္ဖတ္ေနရင္း အခ်ိန္ကပ္လာေလ ... စိတ္က လႈပ္ရွားလာေလပါပဲ။ ေျဖရမွာက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာေဘ့စ္ စာေမးပြဲကို ဗမာျပည္မွာတုန္းက မေျဖခဲ့ဖူးေပမ့ဲ ကြန္ပ်ဴတာေဘ့စ္ တိုဖယ္ စာေမးပြဲေတြ စမ္းသပ္လုပ္ၾကတုန္းက စာေမးပြဲခန္း ေစာင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေလးရွိထားတာမို႔ သိပ္ေတာ့ စိမ္းမေနဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္က ေစာင့္သူ၊ အခုက တကယ္ လက္ေတြ႕ ေျဖရမယ့္သူ ... ကြာေတာ့ ကြာတာေပါ့ေလ။
၁၁း၃၀ နာရီ
စာေမးပြဲ စပါျပီ။ ကိုယ္ေျဖရမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာကို ေရြးခ်ယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ရယ္ဂ်စ္စေတးရွင္း နံပါတ္နဲ႔ ေလာ့အင္ လုပ္ျပီး စာေမးပြဲ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ ဖတ္ .... ျပီးတဲ့ေနာက္ ....
၁) တြက္ရမယ့္ ပုစၧာ
စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ပဲလား၊ မွတ္ဉာဏ္ ကိုက ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းလို႔ပဲလား ... က်က္လာတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာေတြ အကုန္ေမ့ကုန္ပါတယ္။ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရမ္းတုတ္ရင္း ... တပုဒ္ျပီး တပုဒ္သာ ေျဖေနခဲ့တယ္ အားရတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ............
... .... ...........
... .... ...........
... .... ...........
... .... ...........
အခ်ိန္ေတြက ေနာက္ျပန္သြားေနပါတယ္။
တပုဒ္ေျဖျပီးတိုင္း လက္က်န္ အခ်ိန္ကို ျပန္ျပန္ တြက္ေနမိတာလည္း အခ်ိန္ပုပ္တာပါပဲ။ အခ်ိန္ေစ့ဖို႔ နာရီ၀က္ အလိုမွာ တေယာက္က ျပီးလို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ မိနစ္၂၀-အလိုမွာ ေနာက္တေယာက္က ထြက္သြားျပန္တယ္။ ေျဖဆိုသူက စုစုေပါင္းမွ ၃-ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ က်မပဲ အတန္းထဲမွာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်မနဲ႔ စာေမးပြဲခန္း ေစာင့္တဲ့ ဆရာနဲ႔ေပါ့။ ဒုတိယတေယာက္ ထြက္သြားတဲ့ မိနစ္ ၂၀-အလိုမွာ က်မက ျပီးဖို႔ ၅-ပုဒ္ က်န္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရျပီ။ ၇- မိနစ္ေလာက္ အလိုမွာေတာ့ အပုဒ္တိုင္း ေျဖလို႔ ျပီးသြားျပီး အစကေန ျပန္စစ္ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ... အခ်ိန္ေစ့ဖို႔၂၅-စကၱန္႔ အလိုက်မွ အားလံုးျပီးသြားပါတယ္။
ျပီးသြားေပမဲ့ သက္ျပင္းမခ်ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အမွတ္က တန္းထြက္မွာပါ။ အမွတ္ ၁၀၀ မွာ ေအာင္မွတ္က ၅၅-မွတ္။ က်မကို မိတ္ေဆြႀကီး တေယာက္က ေမးပါတယ္။ အဲဒါ မေအာင္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ... တဲ့။ မေအာင္ရင္ ျပန္ေျဖရမွာေပါ့လို႔။ ေျပာေတာ့ အလြယ္သား။ မေအာင္ရင္ က်မ ရင္ဆိုင္ရမွာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားစာပဲ ဖိရြတ္ရင္း အမွတ္ကို မ၀ံ့မရဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .... ။
........ ......... ..........
........ ......... ..........
........ ......... ..........
***
၀ွဴး .....
သက္ျပင္း ႀကီးႀကီးတခုကို ကစဥ့္ကလ်ားနဲ႔ ခ်လိုက္ မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ မတ္၊ ၂၀၀၈
၂၂း၂၅ နာရီ
(စာေမးပြဲေတာ့ တဘာသာ ျပီးသြားပါျပီ။ စာျပန္ေရးဖို႔ေတာ့ ၾကိဳးစားရပါဦးမယ္။ က်မဘေလာ့ကိုလာလည္သူ၊ ဖတ္ရႈသူ၊ ကြန္မန္႔ေရးသူ အေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။ )
