ဒီခရီးစဥ္ေလးကို သြားျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ မျမေသြးနီ တင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ေလးကို ဖတ္မိလို႔ပါပဲ။ ရင္ၿငိမ္းေမတၱာ ပရဟိတ အဖြဲ႕က တိုက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္က ေခ်ာင္းက်ဳိးရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေလးကို သြားေရာက္လွဴဒါန္းမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရလို႔ လိုက္သြားခ်င္တာနဲ႔ မျမေသြးကို ဆက္သြယ္ၿပီး လိုက္ပါခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
သြားမယ့္ေန႔က … ၅ ဇူလိုင္ ၂၀၁၅
က်မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရေန႔။ မဂၤလာ ၄ လ ျပည့္တ့ဲေန႔။
***
အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔မို႔ အ႐ုဏ္တန္းဆြမ္း ေလာင္းျပီးတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ဳိးအဝတ္လဲျပီး ကိုညိဳရင့္ မျမေသြးနီ တို႔နဲ႔ ခ်ိန္းထားတ့ဲ ၃၇ လမ္းကို အငွားကားေလးနဲ႕သြားခဲ့တယ္။ ကိုညိဳရင့္နဲ႔ မျမေသြးတို႔က ရင္ၿငိမ္းေမတၱာ ပရဟိတအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနၾကသူေတြပါ။
ကားငွားဖို႔ အိမ္ကထြက္လိုက္ရင္ပဲ သည္းထန္ေနတ့ဲ မိုးက ႀကိဳဆိုပါတယ္။ မိုးသည္းသည္းမွာ ထီးေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ ရရာကားကို လက္တားစီးျပီး ဆံုရပ္ဆီ ၇ နာရီ သာသာမွာ ေရာက္ခ့ဲတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မျမေသြးတို႔က ေရာက္ႏွင့္ေနပါျပီ။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးမွာ မိုးခိုရင္း မျမေသြးဝယ္ေကြ်းတ့ဲ မုန္႔ဟင္းခါးပူပူေလးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ေသာက္လို႔ မိုးသည္းနံနက္ခင္းက ေႏြးေထြးခ့ဲရတယ္။
လိုက္မယ့္ လူအားလံုး စံုေအာင္ေစာင့္၊ ပစၥည္းေတြကားေပၚတင္ျပီး ၇ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ စထြက္ခ့ဲၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုးမိုးက ခပ္ေစြေစြ ရြာေနခ့ဲတယ္။ ျပည္လမ္း မာလာေဆာင္ေရွ႕မွာ သူသူ (ေရႊအိမ္စည္ေမ) ကို ဝင္ေခၚျပီး ေရွ႕ဆက္သြားၾကတယ္။
ေမွာ္ဘီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ မိုးမရြာေတာ့ပါဘူး။ မိုးမရြာေပမ့ဲ ပတ္ဝန္းက်င္က စိမ္းစိမ္းစိုစို။ လယ္ကြင္းေတြ စိုက္ခင္းေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတ့ဲ လတ္ဆတ္တ့ဲ ေလကို႐ွဴရိႈက္ရင္း မြန္းက်ပ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ျပကို ေက်ာခိုင္းျပီး အ႐ိုင္းဆန္တ့ဲ ေက်းလက္ဆီ ဦးတည္ခ့ဲၾကတယ္။
က်မတို႔သြားမယ့္ေနရာက တိုက္ႀကီးျမိဳ႕နယ္၊ မိုင္တိုင္အမွတ္ ၄၅ အလြန္ ဘယ္ဘက္အျခမ္း လမ္းဆံုမွာရွိတဲ့ တာခြ သရက္ေခ်ာင္းလမ္းကိုဝင္ၿပီး ေခ်ာင္းက်ဳိးေက်းရြာဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးရွိရာ ေျမနီလမ္းေလးထဲက အာစိဏၰသိရီ ပရဟိတဓမၼရိပ္သာပါ။ ေက်ာင္းကေလးကို စတင္ခဲ့တာ ၄ လေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္ ကရင္ျပည္နယ္ လႈိင္းဘြဲ႕ၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ၿပီး ႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ့ ပညာမသင္ႏိုင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ ပညာသင္ေပးရာ ေနရာကေလး ျဖစပါတယ္။
ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို ဦးခ်ၿပီး ဝါးၾကမ္းခင္း ထရံကာ ေက်ာင္းကေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈပါတယ္။ ေက်ာင္းကေလးဟာ အခုမွ ထူေထာင္ခါစမို႔ အဖက္ဖက္က လိုအပ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေလးဟာ ေရဝင္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားၿပီး ခင္းထားတဲ့ အခင္းဝါးၾကမ္းကေလးဟာ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ၊ အကာကလဲ ဓနိလား သက္ကယ္လား အဲဒီလိုမ်ဳိးကို ကာထားရၿပီး အမိုးကေတာ့ သြပ္မိုးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ကိုရင္ေလးေတြရဲ႕ သံေသတၱာေလးေတြက အစီအရီ၊ ဆရာေတာ္ ေျပာစကားအရ ဒီေနရာမွာပဲ အိပ္၊ ဒီေနရာမွာပဲ စား၊ ဒီေနရာမွာပဲ စာသင္ရတယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအခင္း ဒီအကာေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ညဆိုရင္ ေအးေနၾကမလား၊ မိုးရြာရင္ မိုးပက္ေနမလားလို႔ ေတြးပူမိပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းေလး အတြက္ ရင္ျငိမ္းေမတၱာ ပရဟိတ အဖြဲ႕သားေတြက လိုအပ္တ့ဲ ဆန္, ဆီ, ငရုတ္, ၾကက္သြန္, အာလူး, ငါးေျခာက္, မုန္႔, စာေရးကိရိယာ, အဝတ္အထည္, ေရပံုး, အမိႈက္ပံုး, ေဆးဝါးနဲ႔ ဝတၳဳ ေငြေၾကးေတြကို သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၾကတာပါ။ က်မလည္းပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြအားနဲ႔ လုပ္အား ဒါနေလးေတြ ျပဳခ့ဲပါတယ္။
ေက်ာင္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တုန္းခ်ိတ္ထားတဲ့ ေၾကးစည္ႀကီးကို သေဘာက်လို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ေၾကးစည္ႀကီးမွာ ပ႒ာန္း ၂၄ ပစၥည္း ေရးထိုးတာတာ ေတြ႕ရတယ္။
က်မတို႔ ေရာက္ေနစဥ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ပရဟိတ အဖြဲ႕တခု ေရာက္လာျပီး အလူမီနီယမ္ဘီ႐ို, သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းအခ်ဳိ႕, ဆန္အိတ္နဲ႔ အျခား အစားအေသာက္ေတြ လာလွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ျမင္ရတာ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေရမ်ားရာ ရြာတ့ဲမိုး မဟုတ္ဘဲ ေရရွားရာ ရြာတ့ဲမိုးမို႔ မိုးေရစက္ တစက္ခ်င္းစီဟာ အသံုးဝင္ အက်ဳိးရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။
ေရာက္လာသူေတြကိုလဲ ဆရာေတာ္တို႔ဘက္က ဧည့္ဝတ္ ေက်ပြန္လွပါတယ္။ အသင့္ တည္ခင္းထားတ့ဲ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္ပြဲကေတာ့ အထူး စြဲမက္စရာပဲေပါ့။ ဆီေတြ အိေနေအာင္ စိမ္ထားတဲ့ လက္ဖက္နဲ႔ အေၾကာ္စံု အုပ္ကေလးေတြ၊ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလးေတြက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း စားခ်င့္စဖြယ္မို႔ က်မနဲ႔သူသူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ပြဲနားမွာ ေနရာယူထားၾကတာေပါ့။
ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ခြဲခန္႔မွာ သံဃာေတာ္တပါးက ဆြမ္းစား ေခါင္းေလာင္းေခါက္ပါတယ္။ တဖက္က တဲေဆာင္ေလးေတြကေန ကိုရင္ေလးေတြ ေက်ာင္းသားေလးေတြ စီတန္းၿပီး ဆြမ္းစားဖို႔ လာၾကပါတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္ေနရာမွာ ဖိနပ္ေလးေတြ ေသေသသပ္သပ္ စီတန္းၿပီး ခၽြတ္ထားတာကို ျမင္ရေတာ့ ၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံတကာ သင္တန္းေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြကို ေခၚျပခ်င္မိတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ဆြမ္းမစားခင္ ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္ၾကရပါတယ္။ “ဤသည့္ စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကို၊ ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊ လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ျဖိဳးျခင္းငွာ၊ မစားပါဘူး ...” စသျဖင့္ အားလံုး သံၿပိဳင္ညီညာ ရြတ္ဆိုေနၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာ။ က်မလည္းပဲ တိတ္တိတ္ကေလး လိုက္ဆိုေနမိတယ္။
ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြကို ေမတၱာပို႔ၾကရပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူတို႔စားတဲ့ ဆြမ္းတနပ္၊ ထမင္းတနပ္ဟာ အလဟႆ မျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ စနစ္ပါ။ စားေသာက္ေတာ့လဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ အိေျႏၵရရ စားၾကေသာက္ၾကပါတယ္။ အသက္အရြယ္အရ အလြန္ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြေပမယ့္ ဘဝေပးအေျခအေနအရ ကေလးမဆန္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ ေနၾကရပံုပါ။
သံဃာေတာ္ေတြလည္း အေရွ႕ဝိုင္းမွာ တၿပိဳင္တည္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကပါတယ္။ က်မလည္း အဖြဲ႕သားေတြနဲ႔အတူ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဝိုင္းကို ပါဝင္ ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရခဲ့လို႔ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ အားလံုးနဲ႔အတူ ကုသိုလ္ေရစက္ ဆံုၾကအံုးမွာေပါ့။
အားလံုးစားၿပီးတဲ့အခါ က်မတို႔ စားၾကပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ဒန္ေပါက္ေတြရယ္၊ ေက်ာင္းက ခ်က္ထားတဲ့ ၾကာဆံေၾကာ္ရယ္၊ ေဂၚဖီခ်ဥ္၊ ငံျပာရည္နဲ႔ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ရယ္ ... ဝါးၾကမ္းခင္းေပၚမွာ အားရပါးရ ထိုင္စားၾကရင္း စားလို႔ၿမိန္တဲ့ ေန႔လည္စာတနပ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
စားေသာက္ျပီးတ့ဲေနာက္ ရင္ျငိမ္းေမတၱာအဖြဲ႕ကို ကူညီအားျဖည့္ေပးတ့ဲ Youth Doctor လူငယ္ ဆရာဝန္အဖြဲ႕က ကိုရင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးဇင္းေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကို စစ္ေဆးျပီး အားေဆး သံခ်ေဆးအပါအဝင္လိုအပ္တ့ဲ ေဆးဝါးေတြ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေပါင္ခ်ိန္ အရပ္တိုင္း နာမည္ အသက္ စာရင္းမွတ္တ့ဲ ေနရာမွာ က်မလည္း ဝိုင္းျပီး ကူညီ ေပးခ့ဲပါေသးတယ္။
အမ်ားစုက ကရင္တိုင္းရင္းသားေလးေတြမို႔ ျမန္မာလို ေရလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ ကိုရင့္ဘြဲ႕နာမည္ေမးလို႔ ေျပာလဲ နားမလည္၊ အသက္ေမးလဲ နားမလည္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေနာက္ဆံုး ကရင္လိုေရာ ျမန္မာလိုပါ ေရလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ စကားျပန္ေကာင္ေလး တေယာက္ အနားေခၚထားရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေပါင္ခ်ိန္စက္ကို ေျပာင္းျပန္တက္လိုတက္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း တက္ရမွာ ေၾကာက္လိုေၾကာက္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ နင္းတယ္ဆို႐ံုေလး ျဖတ္နင္းသြားလိုသြား လုပ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်မတို႔မွာ သနားလည္း သနား၊ ရယ္လည္း ရယ္မိတယ္။
ဆရာေတာ္ကို ဝါဆိုသကၤန္းကပ္၊ ေရစက္ခ် တရားနာၿပီး ၃၁ ဘံုသားအားလံုးကို အမွ်ေဝခဲ့တယ္။ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ ကုသိုလ္ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တာမို႔ က်မအတြက္ေတာ့ ဒီကေန႔ဟာ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတဲ့ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေန႔တေန႔ပါပဲ။
မျပန္ခင္မွာ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး အမွတ္တရ အုပ္စုဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးမွာ ကုသိုလ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနတာမို႔ မ်က္ႏွာမွာလဲ အၿပံဳးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ... ။
ျပန္ေတာ့မွာမို႔ တဖက္က ေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြကို ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ပါအံုးေလ ... ဒီေက်ာင္းေဆာင္ကေလးေတြမွာ ... သံဃာနဲ႔ ကိုရင္ စုစုေပါင္း ၅၅ ပါး၊ ေက်ာင္းသား ၃၂ ေယာက္ မွီခိုေနထိုင္ ေနၾကရတယ္။ မိုးရြာရြာ ေနပူပူ ျငဴစူလို႔လည္း မရ ... ။ မိုးရြာေတာ့ ရႊံ႕ထူ၊ ေနပူရင္ ဖုန္ထ ဒီလိုဘဝမွာ ေနေနၾကရသူေတြ ... ။
ေသာက္သံုးေရနဂိုက မရွိေသးဘူး။ အခုမွ ဒီေရတြင္းေလး ၿပီးလို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အစစအရာရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အခက္အခဲၾကားက ႐ုန္းကန္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းငယ္ကေလးေရွ႕မွာေတာ့ သာသနာ့အလံ တလူလူလြင့္လို႔ ... ။
ေရစပ္စပ္ လယ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းငယ္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရာသီဥတုက သာသာယာယာ၊ အားလံုးကလည္း ကုသိုလ္ပီတိေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ေနာက္တေခါက္ သြားမယ့္ေနရာကို ခုကတည္းက တိုင္တိုင္ပင္ပင္။ ေၾသာ္ ... ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ေငြေၾကးျပည့္စံုတိုင္းလည္း မရွိႏိုင္ပါလားလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ဒီကေန႔ျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေလးကို အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္ရင္း ၾကည္ႏူးပီတိေတြနဲ႔ က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
***
ေမဓာဝီ
၇ ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၂၀၁၅
၁၃း၄၅ နာရီ
Read More...
Summary only...
