***
မႏွစ္ကေႏြရာသီ သၾကၤန္အျပီးမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကြ်န္မထံ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔နာမည္က ဇြဲ နဲ႔ ရဲ ဆိုပါေတာ့။ ခုနစ္တန္း စာေမးပြဲက်သျဖင့္ က်သည့္ဘာသာ ျပန္ေျဖရန္ သူတို႔ကို ကြ်န္မက အခမ့ဲ စာသင္ေပးရသည္။ တကယ္တမ္း ထိုႏွစ္က ကြ်န္မသည္ သူတို႔ကို သင္ခ့ဲသည့္ ဆရာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း စာေမးပြဲက်သည့္ဘာသာ ျပန္ေျဖရမည္ဆိုုေတာ့ သူတို႔ကို အနီးကပ္ သင္ၾကားရန္ ကြ်န္မ၏ တာဝန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
.
စစခ်င္း ေရာက္လာသူက ဇြဲ။ သူက ပိုးဟပ္ျဖဴေလးလို ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ရီေဝေဝ။ ဆံပင္ အညိဳေရာင္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚ ကပိုက႐ို။ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ေသးသြယ္သြယ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့။ လက္သည္းေတြကိုေတာ့ အနက္ေရာင္ ျခယ္လို႔။ သူက အက်ၤီ လက္ရွည္ အနက္ေရာင္ကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ တြဲ၍ အျမဲလိုလို ဝတ္ဆင္ေလ့ရွိသည္။
.
ရဲ ကေတာ့ အသားညိဳညိဳ ဆံပင္တိုတို ဂင္တိုတို။ ကၽြန္မထံသို႔ စက္ဘီးျဖင့္လာေလ့ရွိျပီး ေဘာင္းဘီတို ကိုယ္က်ပ္စြပ္က်ယ္တို႔ကို ဝတ္ဆင္တတ္သူ။ မ်က္ႏွာမွာ ဝက္ျခံသ့ဲသ့ဲ၊ လက္သည္းေတြက တိုလြန္းျပီး အထဲကိုပင္ ခ်ဳိင့္ဝင္ေနေသးသည္။ သူက လက္သည္းကိုက္သည့္ အက်င့္ရွိသူပင္။
.
“သားတို႔ ေႏြရာသီ ေနဒီေလာက္ပူတာ အက်ႌအနက္ မဝတ္ၾကနဲ႔၊ ခ်ည္ထည္ အျဖဴ အက်ႌေလးေတြနဲ႔ ခ်ည္ပုဆိုးေလးေတြ ဝတ္ခဲ့ပါလား”
ကၽြန္မဘယ္လို ဆြယ္တရားေဟာေဟာ ဇြဲက ဝတ္ေနက် အနက္ေရာင္သာ ဝတ္ဆင္ျမဲ။ ရဲကလည္း ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ကိုယ္က်ပ္အက်ႌ ဝတ္ျမဲဝတ္လ်က္။
.
ဇြဲက စကားနည္းသေလာက္ ရဲက စကားအလြန္မ်ားသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ရိုက္မစစ္ရပါပဲ အကုန္ေျပာျပ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က pre school ထဲက အတူတူ တက္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆိုးေဖာ္ ဆိုးဘက္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဖာက္သည္ ခ်တတ္သည္။ သူေျပာသမွ် ဇြဲက ႏႈတ္ဆိတ္စြာ ျပံဳး၍သာေန၏။
.
ဇြဲ ျပံဳးလွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ဟု ကြ်န္မစိတ္ထဲ ထင္မိသည္။ သူ ျပံဳးလိုက္လွ်င္ မ်က္လံုးက ေတာက္ပနက္ရိႈင္းလာျပီး ေသးေသးခြ်န္ခြ်န္ သြားေတြကို လွစ္ခနဲ ေဖာ္လိုက္ပံုက ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္ေနသလို။
.
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ တူညီသည့္အခ်က္ကေတာ့ သခ်ၤာဘာသာရပ္တြင္ အလြန္ အားနည္းျခင္းပင္။ လြယ္ကူ ရိုးရွင္းသည့္ ေပါင္း ႏုတ္ ေျမွာက္ စား ပုစၧာမ်ားပင္ သူတို႔အတြက္ ခက္ခဲလွသည္။ မႏုတ္ႏိုင္ တဆယ္မေခ်းတတ္၊ ခုနစ္အလီ ရွစ္အလီပင္ မရ၊ ညီမွ်ျခင္း တဖက္မွ တဖက္ေျပာင္းလွ်င္ လကၡဏာေတြ လိုက္မေျပာင္းတတ္။ သူတို႔ကို ခုနစ္တန္းစာ မသင္ခင္ ေလးတန္းသခ်ၤာ အရင္သင္ေပးရသည္။
.
ေႏြရာသီေနပူရသည့္အထဲ မီးပ်က္၍ ေလေအးစက္မရသည့္ အခါမ်ဳိး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပရျပီဆိုလွ်င္ အေမာပင္ ဆို႔ခ်င္ခ်င္။ အိမ္စာေပးလည္း မလုပ္ခ့ဲ၊ ကၽြန္မဆီ လာလွ်င္လည္း ေနာက္က်၊ အိမ္ကိုေတာ့ ေစာေစာ ျပန္ခ်င္သား။ ဒါကလည္း လမ္းမွာ ဂိမ္းဆိုင္ ဝင္ဖို႔ပဲျဖစ္ေလသည္။
.
တရက္ေတာ့ သူတို႔အေတာ္ေနာက္က်သည္။ မလာေတာ့ဘူး ထင္ေနရာ ေနာက္မွ ေရာက္လာၾက၏။
"သားတို႔ ဘာလို႔ ေနာက္က်ၾကတာလဲ" ဟု ကြ်န္မေမးေတာ့ ဇြဲက မေျဖ၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာျပံဳးသည္။ ရဲကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း …
"ေၾသာ္ ဟိ္ုဟာေလ … ညက ကလပ္မွာ ရန္ျဖစ္တယ္ေလ"
"ဟင္ ဘယ္သူေတြနဲ႔လဲ ဘာျဖစ္သြားလဲ"
ကြ်န္မက အေမာတေကာေမးေတာ့ ...
"အလကားပါ တီခ်ယ္ရာ ဒီေကာင္ေတြ ေသြးမရွိပါဘူး၊ ၾကားထဲက ဝင္ဆြဲတ့ဲသူေတြေၾကာင့္ေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ အေသပဲ"
"ဟ့ဲ … ဘုရား ဘုရား"
ကြ်န္မက ရင္ဘတ္ဖိ၍ ဘုရားတမိသည္။ မင္းတို႔ေရာ ဘယ္နားထိသြားလဲဟု ကၽြန္မေမးေတာ့ ဇြဲက အက်ႌလက္ကို ပင့္ျပသည္။ လက္ဖ်ံမွာ အညိဳအမည္း။
.
“ဟင္ ... ဒီဒဏ္ရာေတြက ဘာေတြလဲ”
သူ႔လက္မွာ အမာရြတ္ေတြကို ေတြ႔လို႔ ကၽြန္မေမးေတာ့ ဇြဲက အက်ႌလက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခ်ၿပီး ဖံုးလိုက္သည္။ ရဲက မ်က္ေမွာင္တခ်က္႐ႈံ႕ၿပီး
“ဒီေကာင္က သူ႔လက္ကိုယ္သူ ဓားနဲ႔ လွီးထားတာေလ ... သူ မူးၿပီဆို သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတာ၊ အိမ္က ပန္းကန္ေတြ အကုန္ခြဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္လည္း လုပ္”
ကၽြန္မ အံ့ၾသတုန္လႈပ္စြာ ဇြဲကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဇြဲက သူၿပံဳးေနက် အျပံဳးမ်ဳိး ၿပံဳး၍ ကၽြန္မကို ၾကည့္သည္။ သူ႔အၿပံဳးကို လန္႔ေသာ ကၽြန္မက ဒီတခါေတာ့ သူ႔အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ...
“သား ... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ရဘူးေနာ္၊ သား ဘာေတြ အခက္အခဲရွိလဲ၊ စိတ္ညစ္စရာ ဘာေတြရွိလဲ ... ေျပာျပေလ”
ဇြဲက ျပံဳး၍သာ ေခါင္းခါခဲ့ပါသည္။
***
ေနာက္မွ ရဲ ေျပာျပလို႔ သူတို႔အေၾကာင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ပိုသိလာခ့ဲရသည္။ ညဘက္ဆို သူတို႔က ႏိုက္ကလပ္သြားသည္ ဘားသြားသည္၊ အရက္ေသာက္၊ ကားၿပိဳင္ေမာင္း၊ အုပ္စုဖြဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္သည့္ လူငယ္ေလးေတြ။ ကၽြန္မ အလြန္ အံ့ၾသမိသည္။ သူတို႔ အသက္ေလးေတြက လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ဆယ့္သံုး ဆယ့္ေလးႏွစ္ေပါ့။
.
“ဇြဲက ... သားထက္ ပိုေသာက္ႏိုင္တယ္ တီခ်ယ္ရဲ႕၊ သူငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႕တီတီေလးက ဘီယာတိုက္တာ။ တီတီေလးက တအားလန္းတာ။ သေဘာလည္း အရမ္းေကာင္း၊ အခုဆို ဇြဲက စပိုင္ဝိုင္ဆို အလံုး ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေသာက္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဘီယာဆို ...”
သူဆက္ေျပာသည့္ စကားေတြ ကၽြန္မနားထဲ မၾကားဝံ့ေတာ့ပါ။ ဘီယာဆို ဘယ္လို ဝီစကီဆို ဘယ္လို ... စသည္ ... ဒီအသက္အရြယ္ ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေတြ၏ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ အရက္ေဝါဟာရေတြ လြယ္လင့္တကူ ထြက္ေနသလို အရက္ကိုပင္ အကၽြမ္းတဝင္ ေသာက္တတ္ေနၾကၿပီ တဲ့လား။
.
“ႏိုက္ကလပ္ေတြ ဘားေတြက အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ ေပးဝင္လို႔လား သားရဲ႕”
“ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ နည္းနည္းက်ပ္တယ္ တီခ်ယ္၊ ရဲေတြဘာေတြလည္း လာစစ္တယ္၊ ၁၂ နာရီမထိုးခင္ ပိတ္ရမယ္တို႔ ဘာတို႔ လုပ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သားတို႔က သြားေနက်ေလ ေအးေဆးပါ”
.
“အရက္ေတြ ဘီယာေတြကေရာ ေပးဝယ္တာပဲလား”
“ရတယ္ေလ ... အရက္ေပးမဝယ္ရင္ သူတို႔ ပိုက္ဆံဘယ္ရမွာလဲ”
“ဝင္ေၾကးက တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ”
အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မက ဗဟုသုတ လံုးဝမရွိသူမို႔ ရဲ ကိုပဲ ေမးၾကည့္ရသည္။
“သားတို႔က ပုလင္းေဖာက္ၿပီးဝင္တာ ... ဒီလို တီခ်ယ္ရာ၊ ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တို႔ဘာတို႔ေပါ့ အဲဒါ တပုလင္းဝယ္ရင္ ဝယ္သူအပါအဝင္ လူ ၄ ေယာက္အလကား ဝင္လို႔ရတယ္ေလ အဲဒါကို ပုလင္းေဖာက္ ဝင္တယ္လို႔ ေခၚတယ္”
.
ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးရၿပီ။ ဒီကေလးေတြက ဘလက္ခ္ ေလဘယ္ေတာင္ ေသာက္ေနၾကတယ္ေပါ့။ ဘယ္အရြယ္ကတည္းက ေသာက္တတ္ေနၾကပါလိမ့္။ ကၽြန္မသိထားေသာ ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္ႏွင့္ကိုက္၍ သူတို႔ကို ဆံုးမ စကားေျပာၾကည့္ပါေသးသည္။
“ႏိုင္ငံတကာမွာ အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ကို ေဆးလိပ္ အရက္ မေရာင္းရဘူး၊ ဥပေဒနဲ႔ တားျမစ္ထားတယ္၊ အရက္ကို ေရာင္း/ဝယ္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူမ်ားဝယ္ေပးလို႔ ပတ္ဘလစ္ ေနရာေတြမွာ ေသာက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါ illegal ပဲ။ အဲဒီလို ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ အရက္မေသာက္ရ လို႔ ဘာလို႔ တားျမစ္ထားတယ္ ထင္လဲ ... ၊ သားတို႔ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ေတြက ႏုႏုေလးေတြ၊ အရက္ေတြ ေဆးလိပ္ေတြ ေသာက္ရင္ လူႀကီးေတြထက္ ထိခိုက္ ပ်က္စီး လြယ္တယ္၊ ေရာဂါျဖစ္လြယ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ကို ထိခိုက္တယ္၊ သားတို႔ စာသင္ၾကားမႈနဲ႔ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈကိုလည္း အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစတယ္”
“ႏိုင္ငံတကာမွာ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ဒီမွာကေတာ့ ေရာင္းေန ဝယ္ေနၾကတာပါပဲ တီခ်ယ္ရာ”
***
သူ႔စကားက တကယ္လည္း မွန္ေနခဲ့ပါသည္။ တရက္ ကၽြန္မ စာသင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လြယ္အိတ္ေတြကို ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးေတာ့ ေက်ာင္းသား တေယာက္ထံမွ စီးကရက္ဗူး၊ တေယာက္ထံမွ မီးျခစ္ မိေလသည္။ မိဘ အုပ္ထိမ္းသူထံ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ အဘြားလုပ္သူ လိုက္လာၿပီး ေျပာသည္။
“ေျမးေလးကေလ ... ေက်ာင္းနားက စတိုးဆိုင္ကို မုန္႔သြားဝယ္ရင္း စီးကရက္ဗူးေတြ ျမင္ေတာ့ ေရာင္းမေရာင္း သိခ်င္လို႔ စမ္းဝယ္ၾကည့္တာ ... သူတို႔က ေရာင္းလိုက္လို႔ ဝယ္လာတာပါ ... လို႔ ေျပာတယ္”
.
ထိုေက်ာင္းသားက အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ေျပာင္းလာသည့္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။
“အေမရိကားမွာဆို မေရာင္းဘူးေလ၊ ဒီမွာ ဝယ္လို႔ရေတာ့ ကၽြန္မေျမးေလးက အံ့ၾသၿပီး ဝယ္လာမိသြားတာ ...”
သို႔ျဖင့္ သူတို႔ေျပာသည့္ စတိုးဆိုင္ကို ကၽြန္မလိုက္သြားၿပီး ေမးၾကည့္သည္။
“ေက်ာင္းသားေတြ ေဆးလိပ္ဝယ္ရင္ ေရာင္းခြင့္ရွိလားဟင္”
“သမီးတို႔ကိုေတာ့ ဘာမွ မမွာထားဘူး၊ ေစ်းလာဝယ္ရင္ ေရာင္းလိုက္ရတာပဲ”
ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆိတ္စြာ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္။
***
ေဆးလိပ္ရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးေတြ အရက္ရဲ႕မေကာင္းက်ဳိးေတြ ေျပာျပၿပီး သိမ္းသြင္း ဆြဲေဆာင္ ပညာေပးဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ သူတို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ ျပန္လည္ ဆရာလုပ္ေနၾကေသးသည္။ မနက္ခင္း စာသင္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ထံမွ ေဆးလိပ္နံ႔ေတြ ရသည္။ ေက်ာင္းသို႔ အလာ လမ္းမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္လာၾကမွာေပါ့။
.
ေဆးလိပ္ အရက္ေသာက္ ႏိုက္ကလပ္သြား အုပ္စုဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္တတ္ေသာ ထို လူေပါက္စေလးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဟုတ္ႀကီးမွတ္ေနၾကတုန္း။ အိမ္ကလည္း မထိမ္းၾက။ မဆံုးမၾက။ ေျပာလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မသားေလးက ဘာမွမသိတ့ဲ ကေလးေလးပါ … တ့ဲ။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘာမွမသိဘူးဆိုသည့္ ထိုကေလးမ်ားကို လန္႔၍ေနမိျပီ။
.
စာသင္ၾကားမႈမ်ား ျပီးဆံုးသြားေတာ့ သူတို႔ စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး မညံ့ၾက။ အေျခခံ မသိ၍သာ အားနည္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တဦးခ်င္း လိုအပ္ခ်က္အတိုင္း ေသခ်ာျပေပး အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ေပး လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အဆင္ေျပ သြားၾကပါသည္။
.
စာေမးပြဲ ျပန္ေျဖျပီးသည့္ေနာက္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ ဇြဲက ျပန္ေရာက္မလာခ့ဲ။ တျခားေက်ာင္း ေျပာင္းသြားျပီဟု ၾကားသည္။ ရဲ ကေတာ့ ေက်ာင္းျပန္လာတက္ျပီး ဆက္လက္ ဆိုးေနေသးသည္။ ဒီႏွစ္ စာေမးပြဲ ေျဖေတာ့ သူက သခ်ၤာ ေျဖႏိုင္ပါသတ့ဲ။ ေျဖႏိုင္တယ္သာ ဆိုတာ " ျပန္မေျဖခ်င္ဘူး တီခ်ယ္ရယ္ ေအာင္ေအာင္ လုပ္ေပးပါေနာ္" … ဟု ေျပာေသးသည္။ ေမးခြန္းလည္း ကိုယ္မထုတ္ အမွတ္လည္း မျခစ္လို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္ရင္ သူေအာင္တာပဲ ကိုယ္က လုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေနေပဦးမည္။
.
ဒီေန႔ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔။ သူတို႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ၾကသည္။ ဆိုၾက ကၾက စားေသာက္ၾက။ နက္ျဖန္ကစ၍ ေက်ာင္းသံုးလ ပိတ္ျပီ။ သၾကၤန္အျပီး ေအာင္စာရင္း အထြက္မွာ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ သူတို႔ႏွစ္ဦးက့ဲသို႔ စာျပန္မသင္ရပါေစႏွင့္ဟု ကြ်န္မ ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့သည္။
***
ေမဓာဝီ
24.02.17
Read More...
Summary only...
