စာေရးမယ္ ၾကံခါမွ … ခဲတံက တံုးေနၿပီ။
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
***
တနလၤာေန႔မွာ အၿပီးတင္ရမယ့္ က်ဴတိုရီယာယ္အတြက္ စာၾကမ္းအရင္ေရးဖို႔ စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္ ခဲတံကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ ခဲသားက တံုးတိတိ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ စာအၾကမ္းေရးတိုင္း ေဘာပန္ ေဖာင္တိန္တို႔ကို အသံုးျပဳရျခင္းထက္ ေရးခ်င္တိုင္းေရး ဖ်က္ခ်င္တိုင္း ဖ်က္၍ရေသာ ခဲတံကိုသာ သူအျမဲ သံုးေနက်။ ေရးလိုက္ ဖ်က္လိုက္ စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳျပင္ၿပီးသည္၏ ေနာက္မွ ထိုစာကို ေဘာပန္ျဖင့္ ျပန္ကူး၍ အေခ်ာေရးကာ အဆံုးသတ္ေလ့ရွိသည္။
ထိုသို႔ ခဲတံအသံုးျပဳတိုင္းလည္း ခဲဆံေလးမ်ား အသင့္ထည့္သံုးႏိုင္ေသာ အဆင္ေျပလြယ္ကူလွသည့္ ခဲေဘာပန္မ်ဳိးကို သူမႀကိဳက္ျပန္ပါ။ အစြဲအလမ္းႀကီးသည္ဟု ဆိုမလား၊ သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ခဲတံအမ်ဳိးအစားမ်ားကိုသာ အစဥ္တစိုက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ သံုးမိ၏။ သူစြဲလမ္းသည္က ထိုခဲတံမွ ထြက္သည့္ သစ္သားႏွင့္ ခဲသား ေရာျပြမ္းေသာ ရနံ႔ … ။ စာေရးရင္း စဥ္းစားတိုင္း ခဲတံကေလးကို လွည့္ပတ္ ေဆာ့ကစားရင္း ထိုရနံ႔ေလးကို ႐ွဴ႐ိႈက္မိတတ္သည္။ ထိုရနံ႔ကေလးကို ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲလမ္းခဲ့သည္မွာ ယခုထိပင္ ႏွစ္သက္ မိေနဆဲ။
***
အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္ရင္း ၀လံုးေလးေတြ စတင္ ေရးခဲ့စဥ္က စလို႔ သူ႔ဘ၀တြင္ ခဲတံေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးျပဳခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရးလို႔ ေကာင္းေသာ ခဲတံ၊ ေရးလို႔ မေကာင္းေသာ ခဲတံ၊ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ခဲတံ၊ အလကားရေသာ ခဲတံ၊ လိုခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ လက္လႊတ္ခဲ့ရေသာ ခဲတံ၊ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေအာင့္အည္းကာ အသံုးျပဳခဲ့ရေသာ ခဲတံ … စသည္ျဖင့္ ခဲတံေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။
ေက်ာင္းမွ ထုတ္ေပးေသာ ခဲတံေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ သိပ္ေကာင္းေလ့မရွိ။ ခၽြန္လိုက္တိုင္း က်ဳိးက်ဳိး သြားတတ္လို႔ သူတို႔က ခၽြန္က်ဳိးခဲတံဟု ေခၚၾကသည္။ ခဲသားကလည္း ခပ္ဆတ္ဆတ္၊ သစ္သားကလည္း ပြစိစိ၊ ေရး၍လည္း မေကာင္း၊ ခၽြန္၍လည္း အဆင္မေျပ။ ေရးလိုက္လွ်င္ စာလံုးေတြက မႈန္တိမႈန္၀ါး၊ ခဲသားက ၾကမ္းရွရ၊ွ လက္ေရးလည္း မလွ။ ခၽြန္လိုက္လွ်င္လည္း သစ္သားစေတြက ဖြာရရာႏွင့္မို႔ ဘုရားတၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခၽြန္ရသည္။ ထိုခဲတံမ်ဳိး ခၽြန္လို႔ တခါႏွင့္ မက်ဳိးဘူးဆိုလွ်င္ ထိုေန႔က ကံေကာင္းေသာ ေန႔ပင္။ ထိုခဲတံမ်ဳိးကိုေတာ့ ၾကာရွည္ အသံုးမျပဳခ်င္။ မတတ္သာလြန္းမွသာ မရွိသံုး သံုးခဲ့ရေလသည္။
တခ်ဳိ႕ခဲတံေလးေတြက်ေတာ့ ခဲသားက ညက္ညက္ အေရာင္က နက္နက္မို႔ ေရးလိုက္လွ်င္ စာရြက္ေပၚမွာ စာလံုးေတြက ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ထင္ထင္ရွားရွား။ အသံုးျပဳသည့္ သစ္သား၏ အရည္အေသြး ေကာင္းမြန္ျခင္းေၾကာင့္ ခၽြန္လို႔လည္း အဆင္ေျပသည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း က်ဳိးမသြား။ ထိုခဲတံမ်ဳိးကိုေတာ့ တိုၿပီး ကုန္ခါနီးသည့္တိုင္ မပစ္ရက္။ လက္ျဖင့္ ကိုင္၍ မရေတာ့သည့္ အရြယ္မွာေတာင္ ေဘာပန္အဖံုးေလး ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ျမီးမွာ စြပ္ၿပီး ေရးလို႔ရသေလာက္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ ဆက္ေရး ေနမိတတ္ေသးသည္။
ခဲတံေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ္ျငား ခဲတံ၏ ကြဲျပားေသာ တံဆိပ္ေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ေသခ်ာ သတိမထားခဲ့မိပါ။ စိတ္ထဲ စြဲေနသည္က အညိဳေရာင္ ခပ္ရင့္ရင့္ ေခြးတံဆိပ္ခဲတံ တမ်ဳိးတည္း။ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ေခြးတံဆိပ္ ခဲတံ တေခ်ာင္းဟာ သူ႔အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးလြန္းလွသည္။ သူ႔ဘာသာ မ၀ယ္ႏိုင္။ ထိုစဥ္အခ်ိန္က ေခြးတံဆိပ္ ခဲတံကို ဆုအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အေဖက ညီအမ သံုးေယာက္ကို ၿပိဳင္ပြဲကေလး တခု လုပ္ေပးဖူးတာ အမွတ္ရမိသည္။ လယ္တီဆရာေတာ္၏ လကၤာတပုဒ္ (ဘာလကၤာလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို အလြတ္ က်က္ခိုင္းက အထစ္အေငါ့မရွိ အရင္ျပန္ႏိုင္သူအား ေခြးတံဆိပ္ခဲတံ ၃-ေခ်ာင္း ဆုခ်မည္ဟု ဆိုျခင္းပင္။ ခဲတံကေလး လိုခ်င္၍ လကၤာကို အျမန္ အလြတ္က်က္ၿပီး ျပန္ဆိုေတာ့ တေနရာ ႏွစ္ေနရာ ထစ္ေနသျဖင့္ ဆုႏွင့္ လြဲခဲ့ရဖူးသည္။
ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ဇီ၀ေဗဒဘာသာမွာ ပံုေတြဆြဲရတာမို႔ HB 2, 3, 4 စသည့္ graphite အရည္အေသြး အဆင့္ကို သတ္မွတ္ထားသည့္ ပံုဆြဲ ခဲတံစိမ္းကေလးေတြ သံုးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုခဲတံေလးေတြမွာ ခဲဖ်က္မပါ။ ဒါေပမဲ့ ပံုဆြဲ၍ အေတာ္ေကာင္းေသာ ခဲတံကေလးေတြပင္ ျဖစ္၏။ ထိုဘာသာရပ္တြင္ သင္ရေသာ ဖားအေၾကာင္း၊ ဖား၏ အစာေခ်စနစ္အေၾကာင္း တို႔ကို ပံုေရးဆြဲလွ်င္ ထိုခဲတံျဖင့္ တျခမ္းကိုသာ ခပ္နက္နက္ဆြဲၿပီး စာရြက္ကို ေခါက္ကာ လက္ျဖင့္ ျခစ္လိုက္လွ်င္ တဖက္ျခမ္းက ေပၚလာၿပီး အလိုက္သင့္ ထပ္ေရးဆြဲ႐ံုသာမို႔ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာလွသည္။
သို႔ျဖင့္ … စာလံုးေလးေတြႏွင့္ စတင္ရင္းႏွီးခ်ိန္မွ အစျပဳလို႔ အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္းလာသည္ထိ ခဲတံေလးေတြကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘဲ အစဥ္တစိုက္ သံုးစြဲခဲ့သည္မွာ ယခုခ်ိန္ တိုင္ေအာင္ပင္။
ခဲတံကို ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ခဲသားတံုးေနေသာ ခဲတံကိုေတာ့ျဖင့္ သိပ္မႀကိဳက္လွေပ။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသည့္ ခဲတံျဖစ္ေစ ခဲသားတံုးေနလွ်င္ ေရးရသည္မွာ ထံုတံုတံု မႈန္တံုတံုႏွင့္ လက္ေရးလက္သား သပ္ရပ္လွပျခင္းမရွိ။ သို႔ေပမယ့္ ခဲသားခၽြန္လြန္းလွ်င္လည္း ေရး၍ မေကာင္းျပန္။ မခၽြန္လြန္း မတံုးလြန္း အေနအထား သည္သာ ေရး၍ အဆင္ေျပဆံုးျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ခဲတံခၽြန္ၿပီးလွ်င္ ပါးတဖက္ကို ေဖာင္းလိုက္ၿပီး ခဲတံထိပ္ကို ပါးမွာ အသာထိုးၾကည့္ကာ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထား ျဖစ္မျဖစ္ စမ္းသပ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ တအားခၽြန္ေနလွ်င္ ခဲတံကို စားပြဲခံုေပၚမွာ ေထာက္၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္ၿပီး အနည္းငယ္ အခၽြန္ေလ်ာ့ သြားေအာင္ လုပ္ရေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခဲတံခၽြန္တဲ့ အခါ ခၽြန္စက္ကို မသံုးေတာ့ဘဲ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ အေနအထားအတိုင္း ခၽြန္ႏိုင္ေသာ ဓားကိုသာ အသံုးျပဳျဖစ္သည္က မ်ား၏။
အခုလည္း စာေရးမယ္ဆိုမွ ခဲသားတံုးေနေသာ ခဲတံကို ခၽြန္ရေပဦးမည္။
ခြက္ထဲတြင္ စိုက္ထားေသာ ဓားကေလးကို ယူၿပီး ခဲတံကိုယ္ထည္ သစ္သားေပၚကို ခၽြန္မည့္ ပမာဏ အတိုင္း ၀ိုက္၍ အရာေဖာ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္း အေနအထားအတိုင္း ခဲတံသားကို တျဖည္းျဖည္း လွီးခ်လိုက္၏။ ဓားက ထက္လြန္း၍ပဲလား မသိ … သစ္သားစေတြက အလႊာလိုက္ အလႊာလိုက္ ဓားသြားေအာက္မွာ ရႊပ္ခနဲ ရႊပ္ခနဲ ေၾကြက် ၾကရွာသည္။ သစ္သားၿပီးေတာ့ ခဲသားအလွည့္ … ။ ခဲသားခၽြန္ေအာင္ ဓားျဖင့္ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျခစ္လွီး ထုတ္ေတာ့ ခဲမႈန္ေတြက တဖြားဖြား က်လာသည္။ တလႊာခ်င္း က်လာေသာ သစ္သားစ အလႊာေလးေတြ … တဖြားဖြားက်လာသည့္ ခဲမႈန္ေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ႏွေျမာသလို စိတ္မေကာင္းသလို ေရာျပြမ္းသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားစြာ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။
ဒါဟာ ႏွေျမာစရာလား … ။
ခဲတံတေခ်ာင္း ခၽြန္ဖို႔အတြက္ မလိုအပ္တဲ့ အပိုင္းေတြကို လွီးထုတ္သင့္ရင္လည္း လွီးထုတ္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ထက္ျမက္ၿပီး အသံုးက်တဲ့ ခဲတံတေခ်ာင္း ျဖစ္မွာေပါ့ … ။
***
ဘ၀သည္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ေပပဲလား … ဟု သူစဥ္းစားမိသည္။
ခဲတံျဖင့္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ စာလံုးမ်ားစြာ ေရးခဲ့ၾကသလို ကိုယ့္ျပဳမူ ေျပာဆို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားစြာျဖင့္ ဘ၀ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ့္သမိုင္းေတြ ကိုယ္ ေရးေနၾကသည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ မိမိေရးခဲ့သမွွ် အတိတ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ခဲဖ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လိုက္လွ်င္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသလို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားသည္လည္း ရွိမည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ထိုအတိတ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ၾကာရွည္ ထင္က်န္ေနၿပီး ပစၥဳပၸန္ကို ႐ိုက္ခတ္ကာ အနာဂတ္ကို လႊမ္းမိုးေကာင္းလည္း လႊမ္းမိုးေပလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ အစဥ္တစိုက္ ေရးေနရင္း တခါတရံ ခဲသား တံုးသြားေကာင္း တံုးသြားမည္။ ခဲဆံ က်ဳိးသြားေကာင္း က်ဳိးသြားမည္။ တခါတရံ တံုးသြားေသာ ခဲတံ သို႔မဟုတ္ က်ဳိးသြားေသာ ခဲဆံေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေရးဘဲ ရပ္ထားေကာင္း ရပ္ထားမိမည္။ တခါတရံေတာ့ ခပ္တံုးတံုး ခဲတံေလးကို ခၽြန္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့၍ ျဖစ္ေစ ... ပ်င္းရိ၍ ျဖစ္ေစ ထိုခဲတံ အတံုးေလးျဖင့္သာ ေရးမိေရးရာေတြ ဆက္လက္ေရးသား ေနမိေပဦးမည္။ တခါတရံလည္း တံုးသြားေသာ ခဲတံကေလး ခၽြန္ထက္ေစဖို႔ အခ်ိန္ေတြ … ေငြေတြ … မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ျပြမ္းတီး ရင္းႏွီးကာ ေပးဆပ္ေကာင္း ေပးဆပ္ရေပလိမ့္မည္။ ဒါသည္ပင္လွ်င္ ဘ၀ပဲ မဟုတ္လား … ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုခဲတံေလး အေရးရပ္သြားေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ရပ္သြားသည့္ တေန႔ သူ၏ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ညီညာေျပျပစ္ေသာ စာလံုးမ်ားစြာ ထင္က်န္ရစ္ေစဖို႔ ခဲတံကေလး တံုးမသြားရ ေလေအာင္ နာက်င္မႈ မ်ားစြာျဖင့္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ခၽြန္ျမေနရေပဦးမည္သာတည္း။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁.၂.၂၀၀၉
၁၈း၄၀ နာရီ
… … … … … … …
… … … … … … …
… … … … … … …
***
တနလၤာေန႔မွာ အၿပီးတင္ရမယ့္ က်ဴတိုရီယာယ္အတြက္ စာၾကမ္းအရင္ေရးဖို႔ စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္ ခဲတံကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ ခဲသားက တံုးတိတိ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ စာအၾကမ္းေရးတိုင္း ေဘာပန္ ေဖာင္တိန္တို႔ကို အသံုးျပဳရျခင္းထက္ ေရးခ်င္တိုင္းေရး ဖ်က္ခ်င္တိုင္း ဖ်က္၍ရေသာ ခဲတံကိုသာ သူအျမဲ သံုးေနက်။ ေရးလိုက္ ဖ်က္လိုက္ စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳျပင္ၿပီးသည္၏ ေနာက္မွ ထိုစာကို ေဘာပန္ျဖင့္ ျပန္ကူး၍ အေခ်ာေရးကာ အဆံုးသတ္ေလ့ရွိသည္။
ထိုသို႔ ခဲတံအသံုးျပဳတိုင္းလည္း ခဲဆံေလးမ်ား အသင့္ထည့္သံုးႏိုင္ေသာ အဆင္ေျပလြယ္ကူလွသည့္ ခဲေဘာပန္မ်ဳိးကို သူမႀကိဳက္ျပန္ပါ။ အစြဲအလမ္းႀကီးသည္ဟု ဆိုမလား၊ သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ခဲတံအမ်ဳိးအစားမ်ားကိုသာ အစဥ္တစိုက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ သံုးမိ၏။ သူစြဲလမ္းသည္က ထိုခဲတံမွ ထြက္သည့္ သစ္သားႏွင့္ ခဲသား ေရာျပြမ္းေသာ ရနံ႔ … ။ စာေရးရင္း စဥ္းစားတိုင္း ခဲတံကေလးကို လွည့္ပတ္ ေဆာ့ကစားရင္း ထိုရနံ႔ေလးကို ႐ွဴ႐ိႈက္မိတတ္သည္။ ထိုရနံ႔ကေလးကို ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲလမ္းခဲ့သည္မွာ ယခုထိပင္ ႏွစ္သက္ မိေနဆဲ။
***
အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္ရင္း ၀လံုးေလးေတြ စတင္ ေရးခဲ့စဥ္က စလို႔ သူ႔ဘ၀တြင္ ခဲတံေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးျပဳခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရးလို႔ ေကာင္းေသာ ခဲတံ၊ ေရးလို႔ မေကာင္းေသာ ခဲတံ၊ တန္ဖိုးႀကီးေသာ ခဲတံ၊ အလကားရေသာ ခဲတံ၊ လိုခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ လက္လႊတ္ခဲ့ရေသာ ခဲတံ၊ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေအာင့္အည္းကာ အသံုးျပဳခဲ့ရေသာ ခဲတံ … စသည္ျဖင့္ ခဲတံေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။
ေက်ာင္းမွ ထုတ္ေပးေသာ ခဲတံေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ သိပ္ေကာင္းေလ့မရွိ။ ခၽြန္လိုက္တိုင္း က်ဳိးက်ဳိး သြားတတ္လို႔ သူတို႔က ခၽြန္က်ဳိးခဲတံဟု ေခၚၾကသည္။ ခဲသားကလည္း ခပ္ဆတ္ဆတ္၊ သစ္သားကလည္း ပြစိစိ၊ ေရး၍လည္း မေကာင္း၊ ခၽြန္၍လည္း အဆင္မေျပ။ ေရးလိုက္လွ်င္ စာလံုးေတြက မႈန္တိမႈန္၀ါး၊ ခဲသားက ၾကမ္းရွရ၊ွ လက္ေရးလည္း မလွ။ ခၽြန္လိုက္လွ်င္လည္း သစ္သားစေတြက ဖြာရရာႏွင့္မို႔ ဘုရားတၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခၽြန္ရသည္။ ထိုခဲတံမ်ဳိး ခၽြန္လို႔ တခါႏွင့္ မက်ဳိးဘူးဆိုလွ်င္ ထိုေန႔က ကံေကာင္းေသာ ေန႔ပင္။ ထိုခဲတံမ်ဳိးကိုေတာ့ ၾကာရွည္ အသံုးမျပဳခ်င္။ မတတ္သာလြန္းမွသာ မရွိသံုး သံုးခဲ့ရေလသည္။
တခ်ဳိ႕ခဲတံေလးေတြက်ေတာ့ ခဲသားက ညက္ညက္ အေရာင္က နက္နက္မို႔ ေရးလိုက္လွ်င္ စာရြက္ေပၚမွာ စာလံုးေတြက ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ထင္ထင္ရွားရွား။ အသံုးျပဳသည့္ သစ္သား၏ အရည္အေသြး ေကာင္းမြန္ျခင္းေၾကာင့္ ခၽြန္လို႔လည္း အဆင္ေျပသည္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း က်ဳိးမသြား။ ထိုခဲတံမ်ဳိးကိုေတာ့ တိုၿပီး ကုန္ခါနီးသည့္တိုင္ မပစ္ရက္။ လက္ျဖင့္ ကိုင္၍ မရေတာ့သည့္ အရြယ္မွာေတာင္ ေဘာပန္အဖံုးေလး ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ျမီးမွာ စြပ္ၿပီး ေရးလို႔ရသေလာက္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ ဆက္ေရး ေနမိတတ္ေသးသည္။
ခဲတံေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ္ျငား ခဲတံ၏ ကြဲျပားေသာ တံဆိပ္ေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ေသခ်ာ သတိမထားခဲ့မိပါ။ စိတ္ထဲ စြဲေနသည္က အညိဳေရာင္ ခပ္ရင့္ရင့္ ေခြးတံဆိပ္ခဲတံ တမ်ဳိးတည္း။ ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ေခြးတံဆိပ္ ခဲတံ တေခ်ာင္းဟာ သူ႔အတြက္ တန္ဖိုးႀကီးလြန္းလွသည္။ သူ႔ဘာသာ မ၀ယ္ႏိုင္။ ထိုစဥ္အခ်ိန္က ေခြးတံဆိပ္ ခဲတံကို ဆုအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အေဖက ညီအမ သံုးေယာက္ကို ၿပိဳင္ပြဲကေလး တခု လုပ္ေပးဖူးတာ အမွတ္ရမိသည္။ လယ္တီဆရာေတာ္၏ လကၤာတပုဒ္ (ဘာလကၤာလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို အလြတ္ က်က္ခိုင္းက အထစ္အေငါ့မရွိ အရင္ျပန္ႏိုင္သူအား ေခြးတံဆိပ္ခဲတံ ၃-ေခ်ာင္း ဆုခ်မည္ဟု ဆိုျခင္းပင္။ ခဲတံကေလး လိုခ်င္၍ လကၤာကို အျမန္ အလြတ္က်က္ၿပီး ျပန္ဆိုေတာ့ တေနရာ ႏွစ္ေနရာ ထစ္ေနသျဖင့္ ဆုႏွင့္ လြဲခဲ့ရဖူးသည္။
ကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ဇီ၀ေဗဒဘာသာမွာ ပံုေတြဆြဲရတာမို႔ HB 2, 3, 4 စသည့္ graphite အရည္အေသြး အဆင့္ကို သတ္မွတ္ထားသည့္ ပံုဆြဲ ခဲတံစိမ္းကေလးေတြ သံုးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုခဲတံေလးေတြမွာ ခဲဖ်က္မပါ။ ဒါေပမဲ့ ပံုဆြဲ၍ အေတာ္ေကာင္းေသာ ခဲတံကေလးေတြပင္ ျဖစ္၏။ ထိုဘာသာရပ္တြင္ သင္ရေသာ ဖားအေၾကာင္း၊ ဖား၏ အစာေခ်စနစ္အေၾကာင္း တို႔ကို ပံုေရးဆြဲလွ်င္ ထိုခဲတံျဖင့္ တျခမ္းကိုသာ ခပ္နက္နက္ဆြဲၿပီး စာရြက္ကို ေခါက္ကာ လက္ျဖင့္ ျခစ္လိုက္လွ်င္ တဖက္ျခမ္းက ေပၚလာၿပီး အလိုက္သင့္ ထပ္ေရးဆြဲ႐ံုသာမို႔ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာလွသည္။
သို႔ျဖင့္ … စာလံုးေလးေတြႏွင့္ စတင္ရင္းႏွီးခ်ိန္မွ အစျပဳလို႔ အသက္အရြယ္ ႀကီးျပင္းလာသည္ထိ ခဲတံေလးေတြကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘဲ အစဥ္တစိုက္ သံုးစြဲခဲ့သည္မွာ ယခုခ်ိန္ တိုင္ေအာင္ပင္။
ခဲတံကို ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ခဲသားတံုးေနေသာ ခဲတံကိုေတာ့ျဖင့္ သိပ္မႀကိဳက္လွေပ။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသည့္ ခဲတံျဖစ္ေစ ခဲသားတံုးေနလွ်င္ ေရးရသည္မွာ ထံုတံုတံု မႈန္တံုတံုႏွင့္ လက္ေရးလက္သား သပ္ရပ္လွပျခင္းမရွိ။ သို႔ေပမယ့္ ခဲသားခၽြန္လြန္းလွ်င္လည္း ေရး၍ မေကာင္းျပန္။ မခၽြန္လြန္း မတံုးလြန္း အေနအထား သည္သာ ေရး၍ အဆင္ေျပဆံုးျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ခဲတံခၽြန္ၿပီးလွ်င္ ပါးတဖက္ကို ေဖာင္းလိုက္ၿပီး ခဲတံထိပ္ကို ပါးမွာ အသာထိုးၾကည့္ကာ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထား ျဖစ္မျဖစ္ စမ္းသပ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ တအားခၽြန္ေနလွ်င္ ခဲတံကို စားပြဲခံုေပၚမွာ ေထာက္၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္ၿပီး အနည္းငယ္ အခၽြန္ေလ်ာ့ သြားေအာင္ လုပ္ရေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခဲတံခၽြန္တဲ့ အခါ ခၽြန္စက္ကို မသံုးေတာ့ဘဲ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ အေနအထားအတိုင္း ခၽြန္ႏိုင္ေသာ ဓားကိုသာ အသံုးျပဳျဖစ္သည္က မ်ား၏။
အခုလည္း စာေရးမယ္ဆိုမွ ခဲသားတံုးေနေသာ ခဲတံကို ခၽြန္ရေပဦးမည္။
ခြက္ထဲတြင္ စိုက္ထားေသာ ဓားကေလးကို ယူၿပီး ခဲတံကိုယ္ထည္ သစ္သားေပၚကို ခၽြန္မည့္ ပမာဏ အတိုင္း ၀ိုက္၍ အရာေဖာ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္း အေနအထားအတိုင္း ခဲတံသားကို တျဖည္းျဖည္း လွီးခ်လိုက္၏။ ဓားက ထက္လြန္း၍ပဲလား မသိ … သစ္သားစေတြက အလႊာလိုက္ အလႊာလိုက္ ဓားသြားေအာက္မွာ ရႊပ္ခနဲ ရႊပ္ခနဲ ေၾကြက် ၾကရွာသည္။ သစ္သားၿပီးေတာ့ ခဲသားအလွည့္ … ။ ခဲသားခၽြန္ေအာင္ ဓားျဖင့္ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျခစ္လွီး ထုတ္ေတာ့ ခဲမႈန္ေတြက တဖြားဖြား က်လာသည္။ တလႊာခ်င္း က်လာေသာ သစ္သားစ အလႊာေလးေတြ … တဖြားဖြားက်လာသည့္ ခဲမႈန္ေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ႏွေျမာသလို စိတ္မေကာင္းသလို ေရာျပြမ္းသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားစြာ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။
ဒါဟာ ႏွေျမာစရာလား … ။
ခဲတံတေခ်ာင္း ခၽြန္ဖို႔အတြက္ မလိုအပ္တဲ့ အပိုင္းေတြကို လွီးထုတ္သင့္ရင္လည္း လွီးထုတ္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ထက္ျမက္ၿပီး အသံုးက်တဲ့ ခဲတံတေခ်ာင္း ျဖစ္မွာေပါ့ … ။
***
ဘ၀သည္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ေပပဲလား … ဟု သူစဥ္းစားမိသည္။
ခဲတံျဖင့္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ စာလံုးမ်ားစြာ ေရးခဲ့ၾကသလို ကိုယ့္ျပဳမူ ေျပာဆို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားစြာျဖင့္ ဘ၀ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ့္သမိုင္းေတြ ကိုယ္ ေရးေနၾကသည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ မိမိေရးခဲ့သမွွ် အတိတ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ခဲဖ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လိုက္လွ်င္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသလို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားသည္လည္း ရွိမည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ထိုအတိတ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ၾကာရွည္ ထင္က်န္ေနၿပီး ပစၥဳပၸန္ကို ႐ိုက္ခတ္ကာ အနာဂတ္ကို လႊမ္းမိုးေကာင္းလည္း လႊမ္းမိုးေပလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ အစဥ္တစိုက္ ေရးေနရင္း တခါတရံ ခဲသား တံုးသြားေကာင္း တံုးသြားမည္။ ခဲဆံ က်ဳိးသြားေကာင္း က်ဳိးသြားမည္။ တခါတရံ တံုးသြားေသာ ခဲတံ သို႔မဟုတ္ က်ဳိးသြားေသာ ခဲဆံေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေရးဘဲ ရပ္ထားေကာင္း ရပ္ထားမိမည္။ တခါတရံေတာ့ ခပ္တံုးတံုး ခဲတံေလးကို ခၽြန္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့၍ ျဖစ္ေစ ... ပ်င္းရိ၍ ျဖစ္ေစ ထိုခဲတံ အတံုးေလးျဖင့္သာ ေရးမိေရးရာေတြ ဆက္လက္ေရးသား ေနမိေပဦးမည္။ တခါတရံလည္း တံုးသြားေသာ ခဲတံကေလး ခၽြန္ထက္ေစဖို႔ အခ်ိန္ေတြ … ေငြေတြ … မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ျပြမ္းတီး ရင္းႏွီးကာ ေပးဆပ္ေကာင္း ေပးဆပ္ရေပလိမ့္မည္။ ဒါသည္ပင္လွ်င္ ဘ၀ပဲ မဟုတ္လား … ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုခဲတံေလး အေရးရပ္သြားေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ရပ္သြားသည့္ တေန႔ သူ၏ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ညီညာေျပျပစ္ေသာ စာလံုးမ်ားစြာ ထင္က်န္ရစ္ေစဖို႔ ခဲတံကေလး တံုးမသြားရ ေလေအာင္ နာက်င္မႈ မ်ားစြာျဖင့္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ခၽြန္ျမေနရေပဦးမည္သာတည္း။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁.၂.၂၀၀၉
၁၈း၄၀ နာရီ
ဒါ မ႐ိုးသားတာပဲ။