Day 1: Rice soup
မႏွစ္က ႏိုဝင္ဘာလမွာ ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲ အျဖဴ အမည္း ဓာတ္ပံု စိန္ေခၚပြဲေလးေတြ လုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံု ၅ -ပံုကို တရက္ တပံုႏႈန္းနဲ႔ ၅ - ရက္ ဆက္တိုက္ တင္ရမယ္ ... တဲ့။ ၿပီးေတာ့ တရက္တင္တိုင္း ေနာက္ထပ္ တေယာက္ကို nominate လုပ္ ၿပီး ဒီစိန္ေခၚပြဲထဲ ဆြဲေခၚရမယ္ ... ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကေလးနဲ႔ေပါ့။
ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဓာတ္ပံုဝါသနာရွင္ေတြ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကင္မရာအေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြဟာလဲ သိပ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတာပဲ။ အျဖဴအမည္းဓာတ္ပံု စိန္ေခၚပြဲလဲ ဆိုေရာ အိုင္ဒီယာေကာင္း ေကာင္း ေခါင္းစဥ္လွလွ ေလးေတြနဲ႔ အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုလွလွေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာလိုက္တာ ... ရင္သပ္႐ႈေမာ ... ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာ ဝါသနာပါေပမယ့္ ဖုန္းကင္မရာေလးနဲ႔ပဲ ဟိုတစ ဒီတစ ႐ိုက္ေနမိသူဆိုေတာ့ ဒီစိန္ေခၚပြဲထဲ မပါေလာက္ပါဘူးေလ ... လို႔ ေတြးရင္း မိတ္ေဆြေတြတင္တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုသာ အားေပးေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ... ဒီစိန္ေခၚပြဲကေလးက က်မဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မျမေသြးနီက တဆင့္ေပါ့။ မိတ္ေဆြေတြတင္တုန္းက ကိုယ္လဲ အားက်စိတ္ျဖစ္မိေပမယ့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဒီပြဲထဲ ပါတဲ့အခါ ဘာပံုတင္ရမလဲ ႐ုတ္တရက္ ေတြးမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ... ပံုေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာရင္း မရည္ရြယ္ဘဲ အျဖဴအမည္း ျဖစ္သြားတဲ့ ပံုကေလးတပံုကို သြားေတြ႔ပါတယ္။
ေနမေကာင္းတုန္းက ေသာက္ခဲ့တဲ့ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလးပါ။ တမင္ျပဳျပင္စရာမလို Black and white mode ေျပာင္းစရာမလိုတဲ့ ဒီပံုေလးနဲ႔ day1 ကို စတင္လိုက္ပါတယ္။ ပံုရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ ............ အမ်ားႀကီး မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး ............. “ဆန္ျပဳတ္” .......... တဲ့ ။
***
Day 2: Moon in the dark sky
ဒုတိယရက္မွာ တင္ခဲ့တဲ့ ဒီပံုေလးကို ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ ၁၀ ရက္ ညက ရိုက္ခ့ဲပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အိမ္ေဘးနားက ဓာတ္အားခြဲ႐ံုကေလး မီးေလာင္တ့ဲည ... ။ မီးျငိမ္းသြားေပမယ့္ မီးပ်က္ေနေတာ့ အိုက္လို႔ အိမ္ထဲမဝင္ျဖစ္ေသးဘဲ က့ံေကာ္ပင္ေအာက္က ခုံကေလးမွာ ထိုင္ေနရင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး သာေနတ့ဲ လမင္းကို ဖုန္းကေလးနဲ႕ ဓာတ္ပံု လွမ္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ လေရာင္ရယ္ ေလညင္းရယ္က စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ပူပန္မႈေတြကို ေလ်ာ့က် ေစခ့ဲတယ္။
အပူနဲ႔ အေအး
အျဖဴနဲ႔ အမည္း
ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ တြဲစပ္တ့ဲ အခါ … … …။
''လမင္းနဲ႔ မဟူရာေကာင္းကင္'' ဆိုတ့ဲ ဓာတ္ပံုေလး ျဖစ္လာပါတယ္။
အနက္ေပၚမွာ အျဖဴစက္ကေလးပါပဲ။ ပံုေလးက မလွပါဘူး ဒါေပမ့ဲ သဘာဝအတိုင္း အျဖဴအမည္း ျဖစ္ေနတ့ဲ ပံုေလးမို႔ တမင္ေရြးျပီး တင္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။
***Day 3: Meeting point
အျဖဴအမည္း ဓာတ္ပံုစိန္ေခၚပြဲရဲ႕ တတိယေန႔အျဖစ္ "ဆံုမွတ္" ဆိုတဲ့ ပံုကေလးကို တင္ခဲ့တယ္။ ဒီပံုကလဲ ဟိုအရင္ ၂ ပံုလိုပဲ ဘာမွ မျပဳျပင္ဘဲ နဂိုအျဖဴအမည္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုကေလးပါ။ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ laptop ရဲ႕ USB port မွာ ထိုးထားတဲ့ အျဖဴအမည္း ႀကိဳးကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဒီပံုကေလးကို အမွတ္မထင္ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ႀကိဳးကေလး သံုးႀကိဳး ...
တခုက mouse အတြက္
တခုက keyboard အတြက္
တခုက ဖုန္း အတြက္ ...
အသြင္မတူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မတူသူ အရာဝတၳဳ ၃ ခုဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အသီးသီးအတြက္ တေနရာထဲမွာ လာဆံုဆည္းတဲ့အခါ ... ... ... ... ။
***Day 4: Perfect breakfast
စိန္ေခၚပြဲရဲ႕ စတုတၳေျမာက္ေန႔အျဖစ္ အျဖဴ အနက္ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပံုကလည္း အရင္ပံုေတြလိုပဲ ျပဳျပင္ခ်င္းကင္းတဲ့ အျဖဴ အမည္းဓာတ္ပံုေလးပါ။
***
အဲဒီတုန္းက ...
က်မ မနက္တိုင္း အိပ္ရာကႏိုးလို႔ ေရခ်ဳိးခန္းမဝင္ခင္မွာ ေကာ္ဖီတအိုး ႏွပ္ပါတယ္။ ေရလည္း ခ်ဳိးၿပီး ေကာ္ဖီအိုးလည္း က် ဆိုပါေတာ့။ ေကာ္ဖီရည္ ခပ္က်က်ထဲ သၾကားနည္းနည္း ထည့္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီတခြက္ဟာ ေန႔တိုင္းအတြက္ က်မရဲ႕ မနက္စာပါပဲ။
ဒီေကာ္ဖီေလးတခြက္နဲ႔ ဟာေနတဲ့ ဝမ္းကို ျဖည့္တင္းရင္း က်မရဲ႕ မနက္ခင္းေလးက ျပည့္စံုခဲ့တယ္။ မ်ားျပားလွတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ တာဝန္ေတြကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေန႔တေန႔ရဲ႕ အစ ... မနက္ေစာေစာတိုင္း သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ေကာ္ဖီရနံ႔ေလးကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေသာက္သံုးရတာဟာ က်မအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငီးေငြ႕မသြားမယ့္ “ျပီးျပည့္စံုမယ့္ မနက္စာ” ပါပဲ။
***Day 5 : PEACE
အျဖဴ အမည္းဓာတ္ပံု စိန္ေခၚပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔အျဖစ္ တင္ခဲ့တာကေတာ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ဒီပံုေလးပါပဲ။
***
တေန႔ အေဖနဲ႔ viber မွာ စကားေျပာၾကေတာ့ အေဖက စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲၾကည့္ေနတာလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ဒီဓာတ္ပံုေလး ျဖစ္လာဖို႔ အေတြးရခဲ့တယ္။
က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖဟာ စစ္တုရင္ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း ကစားခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ စစ္တုရင္ခံု အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အ႐ုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္။ အေမနဲ႔တကြ သားသမီးေတြအားလံုး ကစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ က်မတို႔က အကြက္ေရႊ႕႐ံုေလာက္သာ ကစားတတ္ေပမယ့္ ေမာင္ေလးကေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆုေတြပါ ရခဲ့ဖူးပါတယ္။
“စစ္တုရင္ကစားနည္းဟာ ပညာရပ္ ေပါင္းစံုပါတယ္” လို႔ .. အေဖက ေျပာဖူးတယ္။ စီးပြါးေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အေတြးအေခၚ၊ စိတ္ပညာ၊ သခ်ၤာပညာ စတဲ့ ပညာရပ္ေတြဟာ စစ္တုရင္ကစားနည္းထဲမွာ ပါေနသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖက ဒီကစားနည္းကို ႏွစ္သက္တာလို႔ ဆိုတယ္။
စစ္တုရင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲမွာ “လွံ နဲ႔ ဒိုင္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္လည္း ပါတယ္။ စစ္တုရင္မွာ အဓိက က attack and defense ပဲ ... တဲ့။ လွံ ဆိုတာ attack ကို ကိုယ္စားၿပဳၿပီး ဒိုင္းကေတာ့ defense ကို ကိုယ္စားျပဳတာမို႔ အေဖက သူ႔ကဗ်ာကို လွံ နဲ႔ ဒိုင္း လို႔ အမည္ေပးခဲ့တာလို႔ ေျပာျပဖူးတယ္။
အေဖ့ကဗ်ာကို တပုဒ္လံုး မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကေတာ့ ....
သူေသ - ကိုယ္ေန
ဤ အေျဖတည္း။ ... ။
လို႔ အဆံုးသတ္ထားတယ္။
စစ္ပြဲတခုမွာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ (သူေသဖို႔) နဲ႔ ကာကြယ္ဖို႔ (ကိုယ္က်န္ေနဖို႔) ဆိုတာက အဓိက မဟုတ္လား။
***
ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲတဲ့ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လူသားေတြ အသက္ဆံုး႐ႈံးေနၾကရတဲ့ အထဲ လူအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနၾကတဲ့ ... လူေတြဖန္တီးတဲ့ စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ လူအသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ဆံုး႐ႈံးေနၾကရတယ္။
က်မတို႔တုိင္းျပည္အပါအဝင္ ကမၻာေပၚမွာ စစ္ပြဲေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္ ... ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ပြဲဆိုကတည္းက တဖက္နဲ႔တဖက္ အႏိုင္ရဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တိုက္ေနၾကတာေပါ့။ ဘယ္သူမွန္တယ္ မွားတယ္ဆိုတာထက္ စစ္တခုျဖစ္ရင္ အျပစ္မရွိတဲ့သူေတြ ဆံုး႐ႈံးရတာလည္း ရွိသလို ႏွစ္ဘက္လံုးက လူစြမ္းေကာင္းေတြ ... သူရဲေကာင္းေတြလည္း စေတးၾကရတာပဲ။
ဒီေလာက္ဆိုးရြားလွတဲ့ စစ္ပြဲေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ ... ။ ၿပီးေတာ့ ... စစ္ပြဲေတြရဲ႕ အနာဂတ္က ဘာလဲ ... ။ တခါတေလ က်မေတြးမိတယ္။
***
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရခ်င္ၿပီ”
မႏွစ္က ေအာက္တိုဘာလတုန္းက ကခ်င္ေဒသမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ... သူမက်ဆံုးရင္ ရက္ပိုင္းမွာ အဲဒီလို ေျပာသြားခဲ့လို႔ က်မ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ သူတို႔ေတြဟာ တိုက္ခ်င္ ခိုက္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနတယ္လို႔သာ ထင္မိတာကိုး။ သူတို႔ရင္ထဲမွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ရွိေနသတဲ့လား ... ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ... ။
အဆိုး နဲ႔အေကာင္း ... ၊
အမွား နဲ႔ အမွန္ ... ၊
အမည္း နဲ႔ အျဖဴ ... ႏွစ္ဘက္စီ ရွိၾကေပမဲ့လည္း
ရည္ရြယ္ခ်က္ ...
ဦးတည္ခ်က္ ...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ... မတူညီၾကေပမဲ့လည္း အမုန္းတရားေတြ၊ အာဃာတေတြ ေလာဘ ေဒါသေတြ ေလွ်ာ့ၾကၿပီး အတူတူ လက္တြဲၾကမယ္ ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ကမၻာႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အျဖဴ အမည္း စစ္တုရင္အ႐ုပ္ကေလးေတြ ယွဥ္တြဲထားတဲ့ ဒီပံုေလးနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။
***
ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ...
ေမဓာဝီ
၁၆၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၅
၂၂း၁၉ နာရီ
