အဆံုး

စခဲ့သမွ် ေနာက္ဆံုး
အဆံုးသတ္ရၿပီ၊
အ႐ႈံးမဖက္ အမုန္းမစြက္
ျပံဳးလ်က္သာ အဆံုးသတ္ခ်င္သည္။

ေန႔ညမ်ားအလီလီ
ရာသီေတြ အခါခါေျပာင္း၊
အသစ္အေဟာင္းရယ္နဲ႔
အျဖစ္ေပါင္း ကုေဋကုဋာၾကံဳလို႔
မေရမရာ သံသရာတေက်ာမွာ
ေမ်ာပါလို႔ေညာင္း။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၀၉၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၃၁
၁၃း၀၀ နာရီ

ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားႏွင့္တကြ ကမၻာသူ ကမၻာသားအားလံုး မဂၤလာရွိေသာ ႏွစ္သစ္ အကူးအေျပာင္း ျဖစ္ပါေစ ... ။

Read More...

Summary only...

ႀကိဳဆိုပါတယ္ ႏွစ္ေထာင့္တဆယ္

ဆႏၵေတြကို ခ်ေရး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေထြးႀကီးနဲ႔
မေ၀းမနီးမွာ ေရာက္လာေတာ့မယ့္
ႏွစ္ေထာင့္နဲ႔တဆယ္ကို
ႀကိဳဆိုရေပအံုးမယ္ … ။

ၿပံဳးေပ်ာ္ ရယ္ေမာရင္း …
ေတြေ၀ ေငးေမာရင္း …
ရင္ခုန္ လိႈက္ေမာရင္း …
အခ်ိန္ေတြ စီးဆင္းခဲ့တာ
ဘာလိုလိုနဲ႔ တႏွစ္ကုန္ဆံုးခဲ့ပါေပါ့လား … ။

အမွားေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေမြ႔
အမွန္ေတြကိုေမ့ေလ်ာ့
ေပါ့ေပါ့ဆဆ ရွင္သန္
နည္းမမွန္ လမ္းမက်
တိုေတာင္းလွတဲ့ ဒီဘ၀မွာ
ဘယ္အရာကိုမွ ညီမွ်ျခင္း ဆြဲမရဘူးဆိုတာ
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သိလာခဲ့ရၿပီ … ။

ဘ၀ဆိုတာ … သခ်ၤာပုစၦာတပုဒ္လား …
ဘ၀ဆိုတာ … ဓာတုဓာတ္ေပါင္းစုတခုလား
ဘ၀ဆိုတာ … ႐ူပေဗဒ သီ၀ရီလား …
ဒါမွမဟုတ္ -
ျငင္းခ်က္ထုတ္ေနၾကတဲ့ ဖီေလာ္ဆိုဖီလား …
အားႀကီးသူဘက္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကရတဲ့ သမိုင္းေတြလား …
ခံစားသူ စိတ္တိုင္းက် ဖန္တီးခဲ့ၾကတဲ့ စာေပ ဂီတလား …
စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး … ။

တကယ္တမ္းက် …
ဘ၀ဆိုတာ စက္၀ိုင္းတခုပမာ …
ခြါၿပီးရင္ဆံု … ဆံုၿပီးရင္ခြါ
လည္ပတ္ေနတဲ့ သံသရာပဲ မဟုတ္လား … ။

ဒီသံသရာ၀ဲၾသဃက
မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသမွ်ေတာ့
ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ
ေတာင့္တတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
လိုအပ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ
အစုစု အျဖာျဖာ
ရရာရေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး
ႀကိဳးစားၾကရင္း …
ဘ၀အေမာေတြ ေသာကေတြနဲ႔
ေမာလ်ေနၾကရတာပါပဲ … ။

ကဲပါေလ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ညစ္တာေတြ ဖယ္ရွား
ေမတၱာေတြ တကယ္ပြါးလို႔
သစၥာဆိုတဲ့ အမွန္တရားကုိ မေတြ႔ေသးသမွ်ေတာ့ …
ဆႏၵေတြကို ခ်ေရး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေထြးႀကီးနဲ႔
မေ၀းမနီးမွာ ေရာက္လာေတာ့မယ့္
ႏွစ္ေထာင့္နဲ႔တဆယ္ကို
ႀကိဳဆိုရေပအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၁၆း၁၀ နာ၇ီ

Read More...

Summary only...

ႏွစ္သစ္ကို ဘယ္လိုကူးေျပာင္းမလဲ

တႏွစ္ေဟာင္း၍ ႏွစ္သစ္ေျပာင္းလုၿပီ။
ႏွစ္သစ္ကို ဘယ္လိုကူးေျပာင္းမလဲဟု မိမိကုိယ္ကို ေမးၾကည့္မိ၏။
ကမၻာတလႊားက ထိုထိုသူမ်ားေရာ ဘယ္လိုကူးေျပာင္းၾကေလမလဲ ေတြးၾကည့္မိ၏။

သဘာ၀အေလ်ာက္ ေျပာင္းလဲ ေနသည့္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္ေတြကို လူေတြက နာရီ ေန႔-ည၊ ရက္-လ-ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ဥတု ရာသီမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသတ္မွတ္မႈမ်ားကိုလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ေလာကမွ မလြန္ေျမာက္ႏိုင္ေသးခင္ေတာ့ ေလာက၏ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို လက္သင့္ခံရမည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့လည္း ေန႔ေဟာင္း ေန႔သစ္၊ လေဟာင္း လသစ္၊ ႏွစ္ေဟာင္း ႏွစ္သစ္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္စဥ္ေတြကို အမ်ားနည္းတူ လက္ခံႀကိဳဆုိရမည္ပင္။

တကယ္တမ္းေတာ့ အေဟာင္း အသစ္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္စဥ္ဟူသည္ ျဖစ္-ပ်က္ သေဘာမွ်သာ။ သို႔ေသာ္လည္း ဤျဖစ္စဥ္ အခိုက္အတန္႔ေလးမွ်ကို လူေတြက တခုတ္တရ အေရးလုပ္ေနၾကသည္။ ေပ်ာ္ပြဲသဘင္မ်ား ဆင္ယင္က်င္းပၾကသည္။ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ား ေလထဲပစ္ေဖာက္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္က်င္းပရန္ ကုန္က်မည့္ ေငြေၾကးေတြကို အေမွာင္ထဲက ကေလးငယ္မ်ား၊ ေသရာေညာင္ေစာင္းထက္ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည့္ မမာသည္မ်ား၊ ကပ္သံုးပါး၏ ဒုကၡသည္မ်ားကို ေထာက္ပံ့ေပးကမ္း လွဴဒါန္းပါမူ မည္မွ် အက်ဳိးမ်ားေစမည္လဲ။

အခ်ိန္တို႔သည္ လူတို႔မသတ္မွတ္ထားလွ်င္လည္း ေျပာင္းလဲေနမည္ပင္ ျဖစ္သလို လူတို႔ ပြဲလမ္းသဘင္ မက်င္းပလွ်င္လည္း ကုန္ဆံုးေနမည္ပင္ ျဖစ္သည္။ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြက မသိလိုက္ဘာသာ တေရြ႕ေရြ႕ အကုန္ျမန္လြန္းသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္က ၾကံဳခဲ့ရသည့္ ေထာင္စုႏွစ္ အေျပာင္းက သိပ္မၾကာေသးဟု ထင္ရခ်ိန္မွာ ယခု ဆယ္စုႏွစ္ထပ္မံ ေျပာင္းလဲ ျပန္ၿပီ။ ထိုဆယ္စုႏွစ္အတြင္း ဘာေတြထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲ သြားပါသလဲ။

လူေတြ ဆယ္ႏွစ္စာ ပို၍ အိုမင္းလာၾကသလို အကုသိုလ္ေတြ ဆယ္ႏွစ္စာ ပိုမို မ်ားျပားလာၾကေလသလား …
နည္းပညာေတြ ဆယ္ႏွစ္စာ တိုးတက္လာၾကသလို စစ္လက္နက္ေတြ ဆယ္ႏွစ္စာ ပိုမို ျဖစ္ထြန္းလာၾကေလသလား …
ေဆးပညာေတြ ဆယ္ႏွစ္စာ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ လာၾကသလို ေရာဂါဘယေတြနဲ႔ မမာသည္ေတြ ဆယ္ႏွစ္စာ ပိုမိုမ်ားျပား လာၾကေလသလား …
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ သားေကာင္ေတြ၊ အတၱသမားေတြကို တခ်ိန္လံုး ထမ္းပိုးထားရသည့္ ကမၻာႀကီးလည္း ပူေႏြးလိုက္ ခ်မ္းေအးလိုက္ အတြင္းလႈိက္စားသည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ျဖစ္၍ေနၿပီ။

ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္လွ်င္ မတည္ျမဲသည့္ ဘ၀ေတြက ထိတ္လန္႔စရာ၊ တုန္လႈပ္စရာ၊ သံေ၀ဂရစရာပင္။ တႏွစ္ကုန္ဆံုးလုခ်ိန္မွာ ျပဳခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈေတြႏွင့္ မေကာင္းမႈေတြကို ခ်ိန္စက္ၾကည့္လွ်င္ မည္သည့္ဘက္ကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာပိုမလဲဟု ေတြးမိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ျပဳမိမွားသည့္ မေကာင္းမႈေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကုသိုလ္ဆိုသည္ကေတာ့ တမင္တကာလုပ္ယူမွ ရသည္မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ႏွစ္သစ္အကူးအေျပာင္း ကာလမွာေတာ့ အလိုလို တိုးပြါးေနမည့္ အကုသိုလ္မ်ားကို ခဏ ရပ္တံ့ကာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားျပဳရင္း ကူးေျပာင္းရလွ်င္ မေကာင္းေပဘူးလား။

သို႔ျဖစ္လွ်င္ ႏွစ္သစ္ကို မည္သို႔ကူးေျပာင္းရမလဲ ... ။

တခ်ဳိ႕က … ေသာက္စား မူးယစ္ရင္း ႏွစ္သစ္ကူးညကို ကူးေျပာင္းကုန္ဆံုးၾကလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕လည္း … ေရာက္လာေတာ့မည့္ ႏွစ္သစ္ကို နံပါတ္ ေျပာင္းျပန္ေရတြက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ကူးေျပာင္းၾကလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ … မိမိခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားႏွင့္ အတူ စားေသာက္ရင္း စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုၾကလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕က စာဖတ္ရင္း ... တခ်ဳိ႕က သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ... တခ်ဳိ႕က ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း ... ႏွစ္သစ္ကူးေျပာင္းၾကလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕ကလည္း … ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အိပ္စက္ နားေနရင္း ႏွစ္သစ္ကူးေျပာင္းမွန္းမသိ ကူးေျပာင္းသြားၾကလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ … ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သ-ရင္း အလွဴဒါနျပဳၾကရင္း ႏွစ္သစ္ကို မဂၤလာရွိစြာ ကူးေျပာင္း ႀကိဳဆိုၾကလိမ့္မည္။
... ... ... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ... ... ...
သင္ေရာ … ႏွစ္သစ္ကို မည္သို႔ မည္ပံု ကူးေျပာင္းလိုပါသလဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၆၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၂၃း၄၂ နာရီ

Read More...

Summary only...

ခရစ္စမတ္ အပိုင္းအစမ်ား

ခရစ္စမတ္နဲ႔ ရာသီဥတု

နက္ဖန္ဆို ခရစ္စမတ္ ေရာက္ၿပီ။ ဒီႏွစ္ ခရစ္စမတ္ကို အျဖဴေရာင္ ခရစ္စမတ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ဘိလပ္ေျမ တခြင္လံုး အျဖဴေရာင္ ႏွင္းေတြ ဖံုးေနတယ္။ ခရစ္စမတ္ မတိုင္ခင္ကတည္းက တႏိုင္ငံလံုး အပူခ်ိန္ေတြ သိသိသာသာ က်ေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ ထူးထူးျခားျခား ေတာင္ဘက္ပိုင္းမွာ ႏွင္းေတြ အရင္စျမင္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေျမာက္ပိုင္း … ေနာက္ တႏိုင္ငံလံုးနီးပါး ေရေတြခဲ၊ ႏွင္းေတြက်ၿပီး ေလယာဥ္၊ ရထား၊ ကားေတြလည္း အသြားအလာခက္ကုန္ၾကတယ္။ ယာဥ္တိုက္မႈ မေတာ္တဆမႈေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ စေကာ့တလန္မွာ အႏုတ္ ၁၆ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ထိ အပူခ်ိန္က်သတဲ့။ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း အဆိုးရြားဆံုးဆိုပဲ။

စက္ဘီးေလးလည္း ႏွင္းေတြဖံုးလို႔ မ႐ုန္းႏိုင္ရွာ

ု

ႏွင္းျခံဳလႊာဆင္ျမန္းရင္း ခ်မ္းေနရွာတဲ့ ကားေလးေတြ

ႏွင္းဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ အမႈိက္ပံုးေတြ

***
ခရစ္စမတ္ ေစ်းဆိုင္တန္း

က်မလည္း ေက်ာင္းပိတ္ပိတ္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းတက္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကေန ဦးရီးေတာ္ရွိရာၿမိဳ႕ကို သြားလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ခုေလာက္ ရာသီဥတု မဆိုးေသးဘူး။ ခရီးသြားလို႔ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ေနာက္တရက္ ဘာမင္ဂန္ကို ဗီဇာကိစၥသြားေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ အျပန္မွာ ဓာတ္ပံုေတာင္ ေလွ်ာက္႐ိုက္ခဲ့ေသးတယ္။

ေစ်းသည္ ေစ်း၀ယ္ စံုလို႔ရယ္

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ကိုယ္လံုးတီး (အ႐ုပ္ႀကီးကိုေျပာတာပါ)

တကိုယ္တည္းသာ ေငးေနရွာ

ဘိုးဘိုးဘြားဘြား ေစ်း၀ယ္သြား

နတ္ျမင္းပ်ံႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး

တျဖည္းျဖည္း ခရစ္စမတ္နားနီးေလ ရာသီဥတုက ဆိုးေလလားမသိပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္ဆို လူေတြက ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾက၊ ခရီးထြက္ၾက၊ အျပင္အထြက္မ်ားတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ရာသီဥတု တအားဆိုးေတာ့ လူေတြ ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။ လူေတြတြင္မကပါဘူး၊ ငွက္ကေလးေတြလည္း ဒုကၡေရာက္ၾကတာပဲ။ တခ်ဳိ႕ငွက္ေတြက ေဆာင္းတြင္းဆို ေႏြးတဲ့ေဒသကို ေျပာင္းၾကေပမဲ့ ခိုကေလးေတြကေတာ့ ေ၀းေ၀းမပ်ံၾကဘူး။ ခမ်ာမ်ားမွာ အေအးဒဏ္ကို ဒီအတိုင္းသာ ၾကံ့ၾကံ့ခံၾကရရွာတယ္။

ႏွင္းဒဏ္ခံေနရတဲ့ ခိုကေလးႏွစ္ေကာင္

***
ခရစ္စမတ္ ႐ုပ္ရွင္

က်မတို႔တူ၀ရီးကေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနၿပီး တယ္လီေဗးရွင္းၾကည့္လိုက္ အစားအေသာက္စားလိုက္ တရားနာလိုက္ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္ ေနေနၾကတာပဲ။ စာေမးပြဲေျဖၿပီး လူေရာစိတ္ပါ ပင္ပန္းေနတဲ့ က်မကို သနားလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ ဦးရီးေတာ္က အလိုလိုက္ထားတယ္။ စာမသင္ေပးဘူး၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြေပးၾကည့္တယ္။ က်မအႀကိဳက္ေပါ့။ ပိတ္ရက္ရာသီဆိုေတာ့ တယ္လီေဗးရွင္းမွာလည္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေကာင္းေတြ လႊင့္တယ္။ က်မတို႔ဆီမွာ သၾကၤန္ဆိုရင္ သၾကၤန္မိုး လႊင့္သလို ဒီမွာေတာ့ ခရစ္စမတ္ဆိုရင္ A Christmas Carol ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကား ျပေလ့ရွိတယ္။ ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္ရဲ႕ ၀တၳဳကို ႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပါ။ က်မလည္း ဒီေရာက္မွ ၾကည့္ဖူးတယ္။ အျဖဴအမည္း ေခတ္ကေန အခုအခ်ိန္ထိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္႐ိုက္ရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပါ။ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ Scrooge ႀကီးက အၾကင္နာတရားမရွိ၊ ေလာဘႀကီးၿပီး ကပ္ေစးနည္းတဲ့ လူခြစာႀကီးေပါ့။ ခရစ္စမတ္ေတြ ဘာေတြလည္း သူမသိဘူး၊ သူသိတာ ပိုက္ဆံ၊ သူ႔စီးပြါးေရးပဲ။ သူ႔၀န္ထမ္းကိုေတာင္ ခရစ္စမတ္ရက္မွာ ခြင့္မေပးခ်င္ဘူး၊ တညမွာ အဲဒီလူႀကီးကို သရဲေလးေကာင္က ပညာလာေပးၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ၾကည့္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ မၾကည့္ဖူးေသးသူေတြလည္း ယူက်ဳ႕မွာ ရွာၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ (ဒါက အျမည္းပါ)

***
ခရစ္စမတ္ သီခ်င္း

တယ္လီေဗးရွင္းမွာ လႊင့္တဲ့ ခရစ္စမတ္သီခ်င္းေတြထဲက ဒီသီခ်င္းေလးကို က်မ ႏွစ္သက္မိတယ္။ အန္ဒီ၀ီလ်ံဆိုထားတာပါ။ Silver Bells တဲ့။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး။



Silver bells … silver bells
It’s Christmas time in the city
Ring-a-ling, hear them sing
Soon it will be Christmas day …

အားလံုးပဲ ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ခရစ္စမတ္ ျဖစ္ပါေစရွင္ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၃၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၂၃း၁၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

ပြဲေတာ္ခ်ိန္

“ေမ … ငါ အခုပဲ အိမ္က ထြက္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ ငါးမိနစ္ဆို တက္ခ္စီလာေတာ့မွာ၊ ၁၅ မိနစ္အတြင္း ဘူတာ႐ံုေရာက္မယ္”

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းဆက္လာသူက အာဖရိကန္သူ မမဂ်ဴလီပါ။ ဂ်ဴလီဖုန္းဆက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ အိမ္က ထြက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပိုက္ဆံကို အျမဲတမ္း ေခၽြေခၽြတာတာ သံုးေလ့ရွိတဲ့ ဂ်ဴလီေတာင္ ဒီကေန႔ေတာ့ တက္ခ္စီနဲ႔ ဘူတာ႐ံုကို သြားမယ္ဆိုပဲ။ က်မအိမ္နဲ႔ ဘူတာကေတာ့ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တာမို႔ က်မကေတာ့ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ဘူတာေရာက္ေတာ့ ဂ်ဴလီက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်မတို႔စီးမယ့္ ရထားလာဖို႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လိုပါေသးတယ္။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ဘူတာပလက္ေဖာင္းက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ဂ်ဴလီနဲ႔ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္ ေျပာရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေနၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ပြဲေတာ္က က်မတို႔ကို ဆြဲေဆာင္ ဖမ္းစားထားတယ္ေလ။ ပြဲေတာ္ကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရမွ မဟုတ္ဘဲ၊ တႏွစ္မွ ႏွစ္ႀကိမ္သာ လုပ္တဲ့ပြဲ။ ဒီပြဲအတြက္ လက္မွတ္ကို ပြဲမတိုင္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ႀကိဳၿပီး အြန္လိုင္းကေန ၀ယ္ထားရတယ္။ ဂ်ဴလီနဲ႔ က်မ တခ်ိန္ထဲ အတူတူ၀ယ္တာေတာင္ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ကပ္လ်က္ မရဘူး။ ၾကားထဲမွာ တေယာက္ျခားသြားေသးတယ္။ ပြဲသြားမယ့္သူေတြ မ်ားသလား မမ်ားသလားဆိုတာ အဲဒါပဲ ၾကည့္ေတာ့။ ပြဲသြားမယ့္ သူေတြမ်ားမယ့္သာ မ်ားတယ္ ပြဲစဥ္တခုအတြက္ ေစ်းကလည္း မနည္းလွပါဘူး။ တရက္စာ လက္မွတ္တေစာင္ကို စတာလင္ေပါင္ ၆၄ ေပါင္၊ က်မတို႔က ပြဲစဥ္ ႏွစ္ခုမို႔ စုစုေပါင္း ၁၂၈ ေပါင္ … ဆိုေတာ့ ေစ်းမနည္းဘူး ဆိုရမယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ပြဲက တျခားၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတာမို႔ အဲဒီကို သြားရတဲ့ ရထားခ အသြားအျပန္က ၆ ေပါင္နဲ႔ ၇၀ ပဲနိ။ ရထားစီးရတာကေတာ့ သိပ္မၾကာလွပါဘူး၊ မိနစ္ ၂၀ သာသာ ေလာက္ပဲ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘူတာကေန ပြဲက်င္းပမယ့္ ေနရာကိုသြားဖို႔ တက္ခ္စီ ငွားရျပန္တယ္။ တက္ခ္စီခက ၈ ေပါင္။ ႏွစ္ေယာက္မွ်ေပးရတာဆိုေတာ့ တေယာက္ ၄ ေပါင္ေပါ့။

(ပြဲက်င္းပမယ့္ အားကစား႐ံုထဲမွာ စာဖတ္ေနေသာ ဂ်ဴလီ)

ပြဲကို မိုးလံုေလလံု အားကစားခန္းမက်ယ္ႀကီးတခုမွာ လုပ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္ မေရာက္ၾကေသးဘူး။ တကယ္တမ္း ပြဲစမွာက ၁၀ နာရီ၊ က်မတို႔ ေရာက္သြားတာ ၈ နာရီ ၃၈ မိနစ္။ ပြဲက်င္းပမယ့္ ခန္းမထဲ ၀င္ခြင့္မရေသးတာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ နားေနတဲ့ ေနရာက ေထာင့္က်က် ထိုင္ခံုတခုမွာ ထုိင္ရင္း စာအုပ္ထုတ္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဂ်ဴလီသာ စာဖတ္တာ၊ က်မက ကင္မရာတလံုးနဲ႔ သူ႔ကို လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနတာပါ) တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ေမးျမန္းၾကမို႔ အသံပလံေတြ ဆူညံလာတယ္၊ နားေနေဆာင္အတြင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာတယ္။ အားလံုးက ပြဲေတာ္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္စားေနၾကသူခ်ည္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ၉ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ ခန္းမထဲ ၀င္ခြင့္ရေၾကာင္း ေၾကျငာတယ္။ အားလံုး လက္မွတ္ေလးေတြ အသီးသီးကိုင္ၿပီး ခန္းမထဲ ၀င္လိုက္ၾကတယ္။ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ထိုင္ရမယ့္ ထိုင္ခံုေနရာကို ရွာေတာ့ က်မခံုက ေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ဆံုးတန္းဆိုေတာ့ က်မက ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ က်မနဲ႔ တေယာက္ျခားမွာေတာ့ ဂ်ဴလီေပါ့။ အားလံုးေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာ အခန္းအနားမွဴးက အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာတယ္။ သူ႔အသံမၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ အစီအစဥ္ကို မသိခ်င္ဘူး။ က်မတို႔အားလံုး သိခ်င္စိတ္ ေစာေနၾကတာ … မၾကာခင္ စ-ေတာ့မယ့္ ပြဲ … ။
***
၁၀ နာရီ။
ပြဲစၿပီ။
အသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
လူေတြအားလံုး ထိုင္ခံုမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနၾကေပမဲ့ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ရာသီက ေအးေပမဲ့ ေခၽြးေတြျပန္ေနၾကတယ္။ နာရီကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ၿပီး ပြဲၿပီးသြားမွာလည္း စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။ အသက္ေတာင္ ၀၀ မ႐ွဴႏိုင္ၾကဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ အေပါ့အပါးလည္း ထမသြားၾကဘူး။ တစကၠန္႔, တမိနစ္ေတာင္မွ ဒီထိုင္ခံုက မခြါႏိုင္ၾကဘူး။
ဒီပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ခဲ့ရတာ …
ဒီပြဲအတြက္ ရင္ခုန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာ …
ဒီပြဲအတြက္ စိုးရိမ္ ပင္ပန္းခဲ့ရတာ …
… … … … … …
… … … … … …
… … … … … …
၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္။
ပြဲၿပီးသြားပါၿပီ။
ခန္းမထဲကေန လူေတြ ႐ံုးစု ႐ံုးစု ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေမးၾက ျမန္းၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႔။ ဂ်ဴလီလည္း အနားေရာက္လာတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ …”
“ဒီလိုပဲ …”
က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္း ရယ္လိုက္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ … ဘယ္လိုလဲ ဆိုတာ က်မတို႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ရယ္ေနလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။
***
“ပြဲသြားေက်ာ့ေက်ာ့ .. ပြဲျပန္ေမာ့ေမာ့” တဲ့။ စကားပံုရွိေပမဲ့ က်မတို႔ ပြဲအသြားမွာလည္း မေက်ာ့သလို ပြဲအျပန္မွာလည္း မေမာ့ႏိုင္ပါဘူး။ “ပြဲၿပီး မီးေသ” ဆိုသလိုလည္း မီးမေသခဲ့ၾကပါဘူး။ ပြဲရဲ႕ ရလဒ္ကို တကယ္တမ္း သိရမွ … က်မတို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ ေမာ္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပြဲအၿပီးမွာ အၿမီးကေလးေတြ အသာကုပ္ၿပီး က်မတို႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၁၃း၀၂ နာရီ
(ဒီဇင္ဘာ ၈ ရက္ ႏွင့္ ၁၄ ရက္တြင္ ေျဖဆိုခဲ့ေသာ စာေမးပြဲ အမွတ္တရ)

Read More...

Summary only...

ဟဒယ… ရႊင္မွ ရႊင္ရဲ႕လား?

ငယ္ငယ္တုန္းက ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္ ပံုျပင္လက္ေဆာင္၊ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာနဲ႔ ဟဒယရႊင္ေဆး အစီအစဥ္ေတြကို တမက္တေမာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
“ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ …” အစခ်ီတဲ့ ပံုျပင္လက္ေဆာင္ လာခါနီး အဖြင့္တီးလံုးစတာနဲ႔ ေရဒီယိုနား အေျပးအလႊားသြားၿပီး ေမာ့ေနၿပီ။
“ဒီကေန႔ ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာ အခန္းမွာ …” ဆိုၿပီး နိဒါန္းပ်ဳိးသံၾကားရင္ ကစားတာေတြရပ္ၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္ဖို႔ ျပင္ၿပီ။
“ဟဒယရႊင္ေဆး တိုက္ေကၽြးပါေတာ့မယ္ရွင္ …” ဆိုရင္လည္း သိသိမသိသိ အလိုလို ေပ်ာ္ေနၿပီး ေရဒီယိုထဲက ရယ္သံေတြနဲ႔အတူ လိုက္ရယ္ေမာဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဟဒယရႊင္ေဆးက႑မွာ ပါ၀င္တဲ့သူေတြ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိပါဘူး။ အေဖေျပာျပဖူးတာကေတာ့ သူတို႔ေခတ္တုန္းက ဓာတ္ဆီ၊ ဓာတ္ဆန္ (ဦး) လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ငါးဗ်ဳိ႕ .. ငါး … သံေခ်ာင္း ေတာ္ေရ႕” ဆိုတဲ့ ငါးေရာင္းထြက္တဲ့ ဟာသကလည္း ခဏခဏ နားေထာင္လို႔ အလြတ္ရေနေပမဲ့ ရယ္သံၾကားရင္ လိုက္ရယ္မိတာပါပဲ။

ေရဒီယိုေခတ္ကေန ႐ုပ္/သံ ေခတ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ဆိုနီ၊ မိုးေက်ာ္၊ ဇာဇာစမ္း တို႔ရဲ႕ ဟဒယရႊင္ေဆး အစီအစဥ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးေရႊငါးတို႔လို လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြပါတဲ့ အၿငိမ့္ေတြ … ။ မင္းသမီးက ယိုးဒယားျပန္ အမာစိန္တို႔ ဆိုဗီယက္ျပန္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္းတို႔ ထင္တယ္။ မင္းသမီးရဲ႕ အက ကလည္း ညက္ညက္ေညာေညာနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္း၊ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးေတြကလည္း ၀ါရင့္ သမၻာရင့္ ဆိုေတာ့ သမား႐ိုးက် ျပက္လံုးေတြ ျပက္သည့္တိုင္ သူတို႔ အမူအရာေတြၾကည့္ၿပီး ရယ္ရတယ္။

ေနာက္ … ဇာဂနာတို႔ရဲ႕ မိုးနတ္သူဇာ ေခတ္ကေတာ့ အၿငိမ့္တေခတ္ ေျပာင္းသြားသလိုပါပဲ။ အၿငိမ့္မႀကိဳက္တဲ့သူေတြေတာင္ အၿငိမ့္ကို ၾကည့္လာၾကတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပက္လံုးေတြကို လူေတြက ပိုၿပီး စြဲမက္လာၾကတယ္။ ျပက္လံုးေတြက ေခတ္ကို ထင္ဟပ္သလို ဆန္းသစ္တယ္၊ ေခတ္မီတယ္၊ သမား႐ိုးက် ျပက္လံုးမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ ျပက္လံုးထဲက စာသားေတြ ေရပန္းစားလာတယ္။ မင္းသမီးအက ၾကည့္ဖို႔ထက္ လူရႊင္ေတာ္ ထြက္ခ်ိန္ကို လူေတြက ပိုေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။

ဟာသဆိုတာကလည္း လူေတြရဲ႕ ဟဒယႏွလံုးကို ရႊင္ျပံဳးေစတဲ့ အေကာင္းဆံုး ေဆးတခြက္ပဲ မဟုတ္လား။ ညစ္ညဴးမြန္းက်ပ္ေနတဲ့ ဘ၀အေမာေတြၾကားမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် က်င္လည္ေနၾကရေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာခ်င္ၾကတယ္။ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ စိတ္ညစ္စရာ ဒုကၡေတြကို ထိထိမိမိ သေရာ္ထားတဲ့ ဟာသျပက္လံုးေတြကို သိပ္သေဘာက်ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးရဲ႕ အႏုပညာထက္ လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပက္လံုးေတြကို ပိုၿပီး ႏွစ္သက္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ျပက္လံုးတိုင္း ႏွစ္သက္စရာလား … ။ စြဲမက္စရာလား … ။ က်မေတာ့ မထင္မိပါဘူး။

မၾကာေသးခင္က ကိုေပါရဲ႕ဘေလာ့က “မရယ္ရေသာျပက္လံုးမ်ား” ဆိုတဲ့ပို႔စ္ထဲမွာ ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ ျပက္လံုးေတြ မရယ္ရတဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕ျပက္လံုးေတြက အစခ်ီလိုက္တာနဲ႔ ေနာက္ဘာလာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိေနေတာ့ ရယ္စရာ သိပ္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕လူေတြ ထြင္ခဲ့တာကို ေနာက္က ထပ္မထြင္ဘဲ သံတူေၾကာင္းကြဲေလာက္သာ ေျပာင္းၿပီး ယူသံုးေနၾကေတာ့ ႐ိုးအီလာေတာ့ တာေပါ့။

ဒါ့အျပင္ … မရယ္ရတဲ့ ျပက္လံုးေတြ ရွိပါေသးတယ္။
ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက သီတဂူဆရာေတာ္ ေမြးေန႔အၿငိမ့္မွာ ေမာ့စ္တို႔ျပက္တဲ့ ျပက္လံုးေတြ သိပ္ညစ္ညမ္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္ေတာ္ေတြကိုပါ မဖြယ္မရာ ျပက္တဲ့အတြက္ ေ၀ဖန္သံေတြ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို ျပက္လံုးေတြက်ေတာ့ ေခါက္႐ိုးက်ဳိး ဟာသေတြထက္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ညစ္ညမ္းျပက္လံုးေတြနဲ႔ လူရယ္ေအာင္ လုပ္တာကို သေဘာမက်သလို အားလည္း မေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကေတာ့ အျပင္အၿငိမ့္ပြဲ ဆိုေတာ့ ရွိေစေတာ့ … ။

တေန႔က က်မအစ္မႀကီးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ျမန္မာ့အသံ၊ ျမ၀တီနဲ႔ MRTV 4 မွာ လာတဲ့ ဟဒယရႊင္ေဆး အစီအစဥ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။
“မက္မဆံုးတဲ့ ျပက္လံုးမ်ားတို႔ … စကားနပမ္းတို႔ ဆိုၿပီး နာမည္ေပးထားတယ္၊ ငါတို႔ကေတာ့ ေအာက္မလြတ္ ျပက္လံုးေတြလို႔ပဲ ေခၚတယ္၊ တကယ္ကို ညစ္တီးညစ္ပတ္ ျပက္လံုးေတြပဲဟယ္ … အေဖရွိေနရင္ေတာင္ ငါတို႔ ပိတ္ထားရတယ္၊ အဲဒီလို ညစ္ညမ္းတဲ့ ဟာသေတြၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ရယ္ႏိုင္မွာလဲ”

ေမာင္နဲ႔ႏွမ သားနဲ႔အမိ နားေထာင္လို႔ ၾကည့္လို႔မွ မသင့္ေတာ္တဲ့ ျပက္လံုးေတြလို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
“အဲဒါေတြကို ဆင္ဆာလည္းမလုပ္ဘူး၊ တရား၀င္ ျပခြင့္ျပဳထားတယ္ … အမ်ားဆံုး ႐ိုက္တဲ့သူက ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္သီ၊ ၿပီးေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြတြင္ မကဘူး မင္းသား မင္းသမီးေတြကိုပါ လူျပက္လုပ္ခိုင္းၿပီး အဲဒီလို ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ ေျပာခိုင္းတာ”

ဘုရား … ဘုရား …
က်မ ဘုရားသာ တ-မိတယ္။ ဆင္ဆာအဖြဲ႕က ဘာေတြကို ဆင္ဆာလုပ္သလဲ မသိပါဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း အဓမၼ၀ါဒီေတြ ေဟာေျပာတဲ့ တရားေတြ လႊင့္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။ အခုလည္း ဟာသျပက္လံုး … ၊ ႐ိုက္တဲ့လူကလည္း ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒါမ်ဳိးေတြ ႐ိုက္ကူး တင္ဆက္ေနရတာလဲ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ သူေတြကေရာ … ဒါမ်ဳိး မေျပာႏိုင္ဘူး မျငင္းၾကဘူးလား။ ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာ ႐ိုက္ၾကတာပဲလား။ ျမန္မာ့အသံကလည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ … ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေအာ္ေနၿပီး ဒါမ်ဳိး ညစ္ညမ္းဟာသေတြေတာ့ လႊြင့္ခြင့္ေပးသလား။ ႏိုင္ငံေရးမပါရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ေအာက္တန္းက်တဲ့ ဟာသေတြနဲ႔ လူေတြကို ကလိထိုး ရယ္ခိုင္းေနတာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္ပါတယ္။

က်မတို႔ တအိမ္သားလံုးကေတာ့ ဒီအစီအစဥ္ကို စိတ္ပ်က္ၾကတယ္။ ႐ႈံ႕ခ်ၾကတယ္။ တျခားလူေတြေရာ … ဒီျပက္လံုးေတြကို ရယ္ၾကသလား၊ ႀကိဳက္ၾကသလား … က်မ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟာသ ျပက္လံုးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ညစ္ညမ္း စကားလံုးေတြ ေျပာမွ ဟာသလား။ ဟာသကို ဟဒယရႊင္ေဆး လို႔ ဘာလို႔ ေခၚတာလဲ။ ဟဒယရႊင္ေဆး ဆိုတာ စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ျပံဳးေစတဲ့ ေဆးမဟုတ္လား။ ခု ဒီဟာသေတြကို ၾကည့္ၿပီး တကယ္ေရာ ဟဒယ ရႊင္မွ ရႊင္ၾကရဲ႕လား။ တကယ္ပဲ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားသလား။ ဒီလို ညစ္ညမ္းေဆးေတြ မွန္မွန္ တိုက္ေကၽြးၿပီး လူေတြကို အာ႐ံုေထြျပားေအာင္ သက္သက္မဲ့ မႈိင္းတိုက္ ဖန္တီးေနၾကတာမ်ားလား … က်မ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
နံက္ ၁၀း၄၈ နာရီ

Read More...

Summary only...

ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာမ်ား (၂)

ဒီကဗ်ာ (၃) ပုဒ္ကေတာ့ ပံုစံျခင္းမတူတဲ့ ကဗ်ာေတြပါ။ ပထမကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တာကေတာ့ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔က။ ဟိုေနရာ ဒီေနရာ လူတကာ တေစၦေျခာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း “တေစၦေျခာက္တဲ့ ည” ဆိုၿပီး ေရးျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါက္ .. ေဒါက္၊ ေျဖာက္ .. ေျဖာက္၊ ေခ်ာက္ ... ေခ်ာက္ ဆိုၿပီး ကာရန္တူ ျမည္သံစြဲ စကားလံုးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး စမ္းေရးၾကည့္တာပါ။

တေစၦေျခာက္တဲ့ည

"ေဒါက္ … ေဒါက္ …"
တံခါး ေခါက္သံ
ေျခသံဖ်ပ္ဖ်ပ္
လွ်ပ္တိုက္နင္းသြား
ဘယ္သူမ်ားလဲ
ေတြးေနဆဲမွာ
အရိပ္မည္းနက္
႐ုတ္တရက္ျမင္
မွင္သက္မိ … ။

"ေျဖာက္ … ေျဖာက္"
မိုးေပါက္မိုးစက္
အိမ္ေခါင္ထက္ဆီ
စီရီေႂကြက်
ျပတင္း၀မွာ
ဇာခန္းဆီးစ
တလြလြလြင့္
ေလပင့္သက္႐ိႈုက္
ညင္သာတိိုက္စဥ္
ပီျပင္မကြဲ
နားထဲၾကားေယာင္
“သြားရေအာင္ပါ
လာေလ … လာကြယ့္”
ဆိုတဲ့စကား
နားေထာင္မိ … ။

"ေခ်ာက္ … ေခ်ာက္ ..."
ေရာက္လုၿပီလား
နာရီမ်ားစြာ
ေရြ႕လ်ားလည္ဆဲ
ကုန္ခဲလြန္းလွ
သန္းေခါင္ည၀ယ္
ၾကယ္ရိပ္မလင္း
လမင္းမရွိ
မႈန္တိမႈန္မႊား
၀ိုးတ၀ါးတြင္
ျမင္ေယာင္ေနမိ
ထိုသည့္အရိပ္
တိတ္တိတ္ေလလား
အနားတိုးကပ္
စိမ္းသက္ရနံ႔
ေ၀့လြင့္ပ်ံ႕ကာ
ကိုယ္ေပၚမွာလည္း
ခ်ည္ေႏွာင္တည္းပတ္
သက္႐ွဴခက္ေန
အို … တေစၦ လား …
မွားထင္မိ ... ။
***
၃၁၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉
ည ၁၀း၅၃ နာရီ
***
(၅)

တေစၦေျခာက္ခံရၿပီး ေနာက္တညမွာပဲ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။
က်မက ညေတြကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ညနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း မၾကာမၾကာ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ညတည အေၾကာင္းေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကာရန္မပါလို႔ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးဆိုလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ညဟာ ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ စာစု တခ်ဳိ႕လို႔သာ ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ည

မၾကားရတဲ့ အသံေတြ
ဆိတ္ညံေနတဲ့ ညထံ
ေရာက္သြားတယ္ … ။

မွားယြင္းေနတဲ့ အမွန္တရားအတြက္
ေပးဆပ္ရတဲ့ ညက
ေျခာက္ျခားဖြယ္ … ။

တည္ျမဲေနတဲ့ မရွိျခင္းမ်ား
ထင္ရွားေနတဲ့ ညတည
ေပ်ာက္သြားတယ္ … ။
***
၁၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၁၂း၄၄ နာရီ
***

ေနာက္တပုဒ္ ကေတာ့ ကိုဟယ္ရီရဲ႕ “ေႂကြ” ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ျပန္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ဳိး ကဗ်ာေလးပါ။ ကိုဟယ္ရီက အဲဒီကဗ်ာကို ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွာတင္ေတာ့ က်မက ကြန္မန္႔အေနနဲ႔ ေရးလိုက္တာကို သူက သေဘာက်ၿပီး သူ႔ဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့တယ္။ ေလာကအလွက ေဒၚေလးဟနစံက “လြင့္” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေလာကအလွမွာ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။

လြင့္

မမွန္းသာ
ပန္းကဗ်ာ သီကာကံုး
မမုန္းပါႏွင့္။

အရွင့္ထံ...
ခြင့္ပန္လႊာ ကဗ်ာပန္းကို
အသာလွမ္းကာ ေပးအပ္လည္း
ေျပးထြက္သူ ေရွာင္ခြါလို႔
ေယာင္ခ်ာခ်ာ ေမွ်ာ္တမ္းရႈိက္
လြမ္းလႈိက္ေလလြင့္ ... ။
***
၆၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၉
ည ၈ နာရီ
***

ေနာက္ထပ္ ေရးျဖစ္တာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းစာဖတ္ေနရတယ္ ဆိုၿပီး ကဗ်ာေတြခ်ည္း ေရးေနမိတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးရွင္။ ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အေတြးေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေစခ်င္လို႔ စာလံုးေလးေတြအျဖစ္ ခ်ေရးမိလိုက္တာပါပဲ။ :)

***
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
ေန႔ ၁၁း၃၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာမ်ား

ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာကတည္းက ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လို႔ စာေတြပိေနတာက တေၾကာင္း၊ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အသစ္တင္ရင္ ဦးရီးေတာ္နား ေပါက္ၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္တာကတေၾကာင္း၊ စာေမးပြဲနီးလို႔ လူေရာ စိတ္ပါ ပင္ပန္းေနတာကတေၾကာင္း … စတဲ့ စတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ဘဲ ရပ္ထားခဲ့တာပါ။ ပို႔စ္အသစ္ မတင္ျဖစ္ေပမဲ့ မေရးရမေနႏိုင္လို႔ ကဗ်ာအတိုအစ ေလးေတြ ေရးေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ပို႔စ္အေနနဲ႔ မတင္ဘဲ ေဘးနားက ဆိုဒ္ဘားမွာဘဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေရးထည့္ထားျဖစ္တယ္။ (ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ။) ခုေတာ့ စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းခဏပိတ္ခ်ိန္မို႔ စာေရး ကဗ်ာေရး ပို႔စ္အသစ္တင္တာကို လူႀကီးမိဘမ်ား နားလည္ ခြင့္လႊတ္မယ္ ထင္တာေၾကာင့္ ေရးၿပီးသား ကဗ်ာေလးေတြကို ေပ်ာက္ပ်က္မသြားရေအာင္ ဒီမွာ ျပန္စုၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးသားဆိုလည္း အားနာပါနာနဲ႔ ထပ္ဖတ္ေပးၾကပါဦးရွင္။

***
(၁)

ဒီကဗ်ာကို မေရးခင္အခ်ိန္က က်မစိတ္ထဲ တစံုတေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ပူေလာင္ လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ “ငါ” ဆိုတဲ့ အတၱနဲ႔ မာန္မာနေတြ၊ “ငါ့ကို ဒီလိုလုပ္ရင္ ငါကလည္း …” ဆိုတဲ့ တုန္႔ျပန္ ကလဲစားေခ်ခ်င္တဲ့ ေဒါသ ၊ အာဃာတ စိတ္႐ိုင္းေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနတဲ့ စိတ္ကို ဘယ္လို ေျဖေဖ်ာက္ရမလဲ စဥ္းစားေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ခဏခဏေရးေနမိတဲ့ “ေမတၱာ” ေဆးကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ထိုသူကို မ်က္စိထဲ ျမင္ၿပီး ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ ေန႔ေရာ ညေရာ အခ်ိန္တိုင္း ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္မွာ က်မစိတ္ေတြ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ ပူေလာင္ေနတဲ့ ေဒါသေတြနဲ႔ ေထာင္လႊားေနတဲ့ မာန္မာနေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကဗ်ာေလးကို ခ်ေရးခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ သႏၷိ႒ာန္ … တဲ့။

သႏၷိ႒ာန္

မဟုတ္မၾကံ၊ မမွန္မဆို
အပိုမခ်ဲ႕၊ ကဲ့ရဲ႕မေျပာ
ေဒါသမပြါး၊ အမွားကင္းကင္း
စကားတင္းေရွာင္၊ မာန္မေထာင္လႊား
ေမတၱာထားကာ၊ လွည့္စားျခင္းေဖ်ာက္
မေကာက္မက်စ္၊ မညစ္မပတ္
မဖ်က္မဆီး၊ အပူမီးခြါ
ခ်မ္းေျမ့ပါရန္၊ သႏၷိ႒ာန္သည္
ျမဲျမံတည္တံ့ ခိုင္ေစေသာ၀္ … ။ … ။
***
၆၊ ၉၊ ၂၀၀၉
၂၁း၂၀ နာရီ
***
(၂)

ေနာက္တပုဒ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ခြဲခြါခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန႔အတြက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၆-ရက္ေန႔က ခ်စ္ေသာသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေအးစက္စက္ အဂၤလန္ေျမမွာ အကၽြမ္းမ၀င္တဲ့ စာေတြကို သင္ဖို႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့ ၾကည့္႐ႈၾကေပမဲ့ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ဌာေနနဲ႔ မိဘေတြကိုေတာ့ျဖင့္ လြမ္းမိတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မိုးေတြတေစြေစြ ရြာေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာေပါ့ … ။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြေစြတဲ့ ေန႔တေန႔မွာ ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လြမ္းလို႔ ေရးတဲ့ ကဗ်ာမို႔ လြမ္းတယ္ေလ့ လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားပါတယ္။

လြမ္းတယ္ေလ့

ေနမင္းသူရိန္ ေရာင္မထိန္
ညိဳတိမ္အုံ႔ဆိုင္း ကြယ္ကာသိုင္း
မႈိင္းတယ္ေလ့ … မႈိင္းတယ္ေလး။

ေတာင္႐ိုးတခြင္ တိမ္ခိုးဆင္
မိုးမွ်င္မိုးဖြဲ … ရြာမစဲ
သဲတယ္ေလ့ … သဲတယ္ေလး။

ေလျပင္းကေခၽြ လႈိင္းကေမႊ
ဒီေရကတိုး ညဥ့္ယံမိုး
ဆိုးတယ္ေလ့ … ဆိုးတယ္ေလး။

ခန္းေဆာင္အလယ္ ႏွမငယ္
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ရာသီဘြဲ႕
ဖြဲ႕တယ္ေလ့ … ဖြဲ႕တယ္ေလး။

မွန္ျပတင္းမွာ ေႂကြဆင္းလာ
ေဒ၀ါပုလဲ မ်က္ရည္တြဲ
၀ဲတယ္ေလ့ … ၀ဲတယ္ေလး။

ႏွမ႐ိႈက္သံ နရီမွန္
သည္းထန္ငိုတမ္း ေမွ်ာ္ရည္မွန္း
လြမ္းတယ္ေလ့ … လြမ္းတယ္ေလး။
***
၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉
ခြဲခြါျခင္း ၂-ႏွစ္ျပည့္
***
(၃)

ဒီကဗ်ာကေတာ့ နာရီ တနာရီ ေနာက္ဆုတ္ရတဲ့ ေအာက္တိုဘာ ၂၅-ရက္ ေန႔က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ နာရီေျပာင္းၿပီးေနာက္မွာ ေန႔တာက တျဖည္းျဖည္း တိုသြားမယ္၊ အေမွာင္ထဲမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္က ပိုပိုမ်ားလာမယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ သဘာ၀ အလင္းေရာင္ကို ပိုတန္ဖိုး ထားတတ္မိလာတယ္။ အဲဒီလို ေန႔မ်ဳိးဆို အမွတ္တရ ကဗ်ာ သို႔မဟုတ္ စာတပုဒ္ပုဒ္ ေရးေနက်မို႔ ေရးလိုက္မိပါတယ္။

အေမွာင္ထဲက မ်က္ရည္

နံနက္ခင္း
အလင္းမွိန္သြဲ႕
ေအးတဲ့ရာသီ
နာရီကိုလွည့္
ေန႔ရဲ႕လက္တံ
ေနာက္ျပန္ကာေျပာင္း
ေဆာင္းဦး၀င္စ
ထိုကာလ…

ေလေပြရမ္း
ပက္္ျဖန္းမိုးစက္
သူေျခြဖ်က္ေသာ္
ပင္ထက္ေပၚမွ
ညိဳေရာ္၀ါေျပာင္း
ရြက္ေဟာင္းမ်ားေႂကြ
ေျမေပၚကိုခ
သဘာ၀ …

ရွင္ေနမင္း
အလင္းမျဖာ
တိမ္လႊာအၾကား
ခို၀င္သြားကာ
စိတ္နာသေယာင္
သူပုန္းေရွာင္သည္
အေမွာင္ေလာက
မ်က္ရည္က် … ။
***
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီ ၃-ပုဒ္ အရင္ တင္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္မွ ဆက္တင္ပါဦးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
၆း၃၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

ေသြ႔ ...

ေန႔ …
တေရြ႕ေရြ႕ေျပာင္း
ရာသီေဟာင္းလည္း
မေျပာင္းလဲတမ္း
လြမ္းျမဲလြမ္း၍
အလြမ္းေတြျပည့္
ထိုတေန႔ … ။

ေ၀့ …
ျမဴးျမဴးေကြ႔ေကြ႔
ေလ႐ူးေ၀ွ႔ေသာ္
ပင္ယံေပၚမွ
၀ါေရာ္ရင့္ေဟာင္း
ရြက္ေညာင္းေႂကြ၍
ေျမမွာေ၀့ … ။

ေငြ႔ …
မေတြ႔မျမင္
ႏွစ္ကိုယ္ယွဥ္ကာ
ကိုယ္ထင္မျပ
မၾကင္ရလဲ
ရင္မွာစြဲေမြ႕
သူ႔ကိုယ္ေငြ႔ … ။

ေသြ႔ …
ေန႔ေန႔ညည
ေမ့ေဖ်ာက္ရခက္
ပင့္သက္႐ိႈက္ငင္
ငိုခ်င္ၿပီလား
ထိမ္းသိမ္းထားရင္း
ရင္တြင္းေမာလ်
ေသာကပူ၍
ပန္းေတြေသြ႔ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၉း၂၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

ဒီအခ်ိန္ဆို ... (၃)

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
တိမ္ညိဳကိုခြင္း
ဖိုးလမင္းလွ်င္
ထိန္လင္းထြန္းပ
ကိုယ္ထင္ျပလ်က္
ပြဲေတာ္ရက္ကို
အႀကိဳထြက္ကာပင္ ရွိေစခ်င္သည္။

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
ေရာင္ရွိန္လွ်ံညီး
ထြန္းဆီမီးျဖင့္
ၿမိဳ႕ႀကီးရြာငယ္
အသြယ္သြယ္မွာ
တကယ္ျဖာ၀င္း
လင္းလင္းထင္ထင္ ျမင္ေစခ်င္သည္။

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
ေရႊအိုေရာင္လႊမ္း
ေစတီနန္းမွာ
ရဟန္းသံဃာ
ပို႔ေမတၱာျဖင့္
သာယာေ၀ျဖာ
မဂၤလာျပည့္ ၾကားေစ့ခ်င္သည္။

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
ၿမိဳ႕ေတာ္အိုမွာ
ရန္ၿပိဳကြယ္ပ
ေဘးမခဘဲ
ေသာကခပ္သိမ္း
ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿငိမ္းကာ
ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။

ဒီအခ်ိန္ဆို ...
ပြဲေတာ္ကိုလြမ္း
အိမ္ကိုတမ္းတ
ေမွ်ာ္မွန္းဆရင္း
မိဘေဆြမ်ဳိး
လက္စံုမိုးလ်က္
ရွိခိုးကန္ေတာ့
အျပစ္ေလ်ာ့ေၾကာင္း
ကၽြန္ဆုေတာင္းကာ
ဌာေနေဟာင္းကို ေအာက္ေမ့သည္ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔
၀၈း၁၉ နာရီ

ဒီအခ်ိန္ဆို (၁)
ဒီအခ်ိန္ဆို (၂)

Read More...

Summary only...

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ …
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေပါင္း ခုနစ္ရာ ဆိုတာ
အတိတ္ေတြလား … သမိုင္းေတြလား …
အ႐ိုင္းဆန္လြန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္
လႈိင္းထန္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြေပါ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

အဲဒီေန႔ေတြမွာ …
စက္တင္ဘာရဲ႕ တိမ္တိုက္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြ ခါးသက္ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေနမင္းေတာင္ အလင္းေရာင္ မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေလျပင္းက သစ္ရြက္ေတြကို တစစီ ေႁခြခ်ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ညေကာင္းကင္မွာ လမင္းလည္း မသာႏိုင္ခဲ့။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ၾကယ္ျပာတအုပ္ကေတာ့ မွိတ္တုတ္တုတ္ မွိန္ပ် …
စက္တင္ဘာရဲ႕ ပန္းအလွေလးေတြလည္း ႏြမ္းလ်ခဲ့ရ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ …
စက္တင္ဘာရဲ႕ အနက္ေရာင္ထက္မွာ အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းခဲ့ျပန္တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ အျဖဴေရာင္ေတြက အ၀ါေရာင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလို႔သြား၊
စက္တင္ဘာရဲ႕ အ၀ါေရာင္ေတြက အျပာေရာင္သံစဥ္ေတြ က်ဴးရင့္ … ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံ႕လြင့္ခဲ့ေပမဲ့
စက္တင္ဘာရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အစိမ္းေရာင္ေတြက ႀကီးစိုးလို႔ သြားၾက
တစတစနဲ႔
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေန႔စြဲမွာ အနီေရာင္နဲ႔ ကမၸည္းထိုးခဲ့ရေပါ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

စက္တင္ဘာေရ …
ကမၻာမေၾက သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုခဲ့ၾကတာ သူငယ္တန္းကတည္းကပါ။
ဒါေပမဲ့ …
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ မေသြ … “တို႔ေျပ” ျဖစ္ဖို႔ …
ဘယ္လိုႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ရမလဲ ဆိုတာ … ခုထိ မသိခဲ့ပါ စက္တင္ဘာ။
သစၥာေတြ ျပဳခဲ့ … ေမတၱာေတြ စုခဲ့ၾကေပမဲ့
ကုမရတဲ့ ဒဏ္ရာကို တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတို႔
ခံစားေနရတာ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ခဲ့ေပါ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … ။

အဲဒီေန႔ေတြမွာ ...
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေပါက္ကြဲသံေတြ လွ်ံခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ငို႐ိႈက္သံေတြ ညံခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔သံေတြ ထန္ခဲ့တယ္။
စက္တင္ဘာရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ က်န္ခဲ့တယ္ …
က်န္ခဲ့တယ္ ... က်န္ခဲ့တယ္ … က်န္ခဲ့ပါတယ္ စက္တင္ဘာ …
ရင္ထဲမွာ ... နာ … လို႔ …
ငါေလ ...
ကမၻာမေၾကဘူး ... စက္ တင္ ဘာ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၁၆း၂၇ နာရီ

Read More...

Summary only...

သံုးႏွစ္ - သံုးရက္

သံုးႏွစ္ျပည့္ ပို႔စ္တင္ၿပီးကတည္းက ေရွ႕ဆက္ ဘေလာ့ဖို႔ သင့္ မသင့္ က်မ စဥ္းစားေနတာ ခုထိ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရေသးဘူး။ ကြန္မန္႔ေတြထဲမွာေတာ့ က်မကို အားေပးၾကပါတယ္။ သံုးႏွစ္ဆိုတာ ဘာရွိေသးလို႔လဲ … တခ်ဳိ႕ဆို ၇-ႏွစ္၊ တခ်ဳိ႕က ၈-ႏွစ္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၅-ႏွစ္ စသျဖင့္ေပါ့ … ေစာင့္ခဲ့ၿပီးမွ လက္တြဲခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြကေတာ့ က်မက ပ်င္းပါတယ္၊ က်မကိုယ္တိုင္ ၁၂ ႏွစ္တိတိ ၾကာရွည္ ျမဲျမံခဲ့ၿပီး ေနာက္မွ လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳလည္း ရွိဖူးခဲ့တာကိုး။ :) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကို စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ျဖစ္ေစဖို႔ အားေပးၾကသူေတြကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူး တင္ရတာက ... ကိုရန္ေအာင္ပါ။ က်မ ဘေလာ့ကို ခုလို အေျခအေနျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ျပင္ဆင္မြမ္းမံေပးတဲ့ ကိုရန္ေအာင္ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အနက္ေရာင္ေနာက္ခံ က်မဘေလာ့ကို ကိုသက္ဦးက အေရာင္ေျပာင္းခိုင္းေနတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာျမင့္ေနပါၿပီ။ က်မက အနက္ေရာင္ႀကိဳက္လို႔ မေျပာင္းဘဲ ေပေနခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ တျခားသူေတြ ေျပာၾကေပမဲ့ က်မ မျပင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ပန္ဒိုရာေျပာမွ ျပင္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္။ စမ္းလုပ္ၾကည့္ၿပီး ဆက္မလုပ္တတ္တာနဲ႔ ဒီတိုင္း ထားထားရင္း တရက္ေတာ့ ကိုရန္ေအာင္က လုပ္ေပးမယ္လို႔ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေျပာၿပီး လုပ္ေပးတာေၾကာင့္ ခုလို လူတလံုး သူတလံုး ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်မဘေလာ့ကို အစဥ္တစိုက္ ဖတ္႐ႈသူမ်ား၊ ခဏတျဖဳတ္ ဖတ္႐ႈသူမ်ား၊ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ခ်ီးျမွင့္ ေပးၾကသူမ်ား၊ ေကာင္းႏိုးရာရာ အၾကံဉာဏ္ေပးၾကသူမ်ား၊ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ ဆံုးမၾကသူမ်ား အားလံုး အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ... အသိေပးခ်င္တာေလး ေျပာပါရေစ။
***
အခု ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ဖို႔ ရက္ပိုင္းသာ လိုေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ စာသင္နည္း စနစ္္ ေျပာင္းသြားျပန္ပါတယ္။ အရင္ကလို တီဗီက သတင္းေတြ မဖတ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ လာမယ့္ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရမယ့္ Law ဘာသာရပ္ကို စၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း က်မက အဂၤလိပ္စာ ညံ့ရတဲ့အထဲ Law ဘာသာရပ္မွာ သံုးႏႈန္းထားတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္က သာမန္သံုး႐ိုးသံုးစဥ္လို မဟုတ္ေတာ့ စာလံုးတိုင္းကို အဘိဓာန္ထဲမွာ ရွာေနရေတာ့တယ္။ အခန္းေပါင္း ၁၃ ခန္းကို ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ဦးရီးေတာ္က က်မနားလည္ေအာင္ ဖတ္ေပးၿပီး ရွင္းျပေပးမယ္ ဆိုေတာ့ က်မမွာ အခ်ိန္အားရယ္လို႔ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း အရင္လို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟင္းခ်က္တာေတာင္ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာေအာင္ တခါတည္း အမ်ားႀကီးခ်က္ၿပီး ဖရီဇာထဲ ထည့္သိမ္းထားၿပီး နည္းနည္းခ်င္း ထုတ္စားဖို႔ ဦးရီးေတာ္က ညႊန္ၾကားပါတယ္။

တစကၠန္႔ တမိနစ္ အခ်ိန္ကေလးကိုေတာင္ အလဟႆ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ေစတနာကို က်မ တန္ဖိုးထား ေလးစားရမယ္လို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဖက္မွာ စဥ္းစားရျပန္တာလည္း ဘေလာ့ကို ေရွ႕ဆက္ မေရးျဖစ္ဘူးဆိုရင္ … ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားပဲ ေရးျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ … က်မ တင္လက္စ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္က ေခါင္းေပၚမွာ ၀န္ထုတ္ ၀န္ပိုးလို ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ဟိုးတုန္းက တစိုက္မတ္မတ္ တင္ခဲ့တဲ့ ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာဟာ မၿပီးခင္ ရပ္လိုက္ရတယ္၊ အခုလည္းပဲ ကဗ်ာသဂၤဟေမဒနီနဲ႔ သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားက တိုးလို႔တန္းလန္း မၿပီးေသးဘူး။ ကဗ်ာသဂၤဟေမဒနီကေတာ့ နည္းနည္းခ်င္း ႐ိုက္ေနတာမို႔ မၿပီးႏိုင္ေသးေပမဲ့ သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားကေတာ့ အားလံုး႐ိုက္ၿပီးသားပါ။ တခါတည္း အကုန္တင္လိုက္ရင္ ရေသာ္ျငား က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တပတ္ကို သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပို႔စ္ တခုေလာက္သာ တင္ခ်င္တယ္။ ဆက္တိုက္ တခါတည္း မတင္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ မၾကာသင့္ဘဲ အခ်ိန္ေတြက ၾကာေနခဲ့တာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မစိတ္ထဲမွာ ဒီစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ တင္ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵက ျပင္းျပေနခဲ့တယ္။
***
မေန႔ကေတာ့ က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္မယ့္ ကြန္မန္႔တခု ၀င္လာပါတယ္။

Tyne has left a new comment on your post "ျမန္မာေရွးစာဆိုတို႔၏ ကဗ်ာမ်ား (နိဒါန္း)":

အမေရ အမစာအုပ္နဲ႔ တူတူပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ ျမန္မာအီးလိုင္ဘရီ မွာေတြ႔တယ္။ ဒီစာအုပ္က ပိုအိုပံုေပါက္တယ္။ အမ အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္ သိမ္းထားလို႔ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လင့္တင္ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီလင့္ခ္အတိုင္း သြားၿပီး ေဒါင္းလုတ္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကဗ်ာသဂၤဟေမဒနီ ပထမအႀကိမ္ထုတ္တဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ၁၉၀၉ ခုႏွစ္က ထုတ္ထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပါ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ၾကာပါၿပီ။ က်မကိုးကားတဲ့စာအုပ္က ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ကထုတ္တာဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္က ပိုၿပီး ေရွးက်ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလး ebook အေနနဲ႔ ရွိေနတာ က်မ အလြန္အံ့ၾသသလို ၀မ္းလည္း သာမိပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔လည္း ဒီစာအုပ္ကို ဆက္လက္ ႐ိုက္ၿပီး တင္စရာမလိုေတာ့တာမို႔ ေခါင္းလည္း အင္မတန္ ေပါ့သြားပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့သူမ်ား ဒီလင့္ခ္မွာ သြားယူႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာအီးလိုင္ဘရီက တင္ထားတာပါ။ ၂၄.၈ မက္ဂါဘိုက္ ရွိပါတယ္။ တကူးတက လင့္ခ္ေလး လာေပးတဲ့ Tyne ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ထိုနည္းတူစြာ သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ေတာလား ဟာလည္း က်မကိုးကား ေဖာ္ျပတဲ့ စာအုပ္အတိုင္း ျမန္မာအိုင္အက္စ္ပီမွာ တင္ထားတာကို တေလာက ကိုပရင့္စ္ညႊန္းလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။

ဆိုေတာ့ … က်မအတြက္ ၀န္ေလးေနမိတဲ့ ဒီစာႏွစ္အုပ္ဟာ ebook အေနနဲ႔ ရွိေနတာမို႔ က်မအေနနဲ႔ ဆက္လက္ေဖာ္ျပဖို႔ တာ၀န္ ကင္းသြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘေလာ့မွာလည္း အရင္လို စဥ္ဆက္မျပတ္ ပို႔စ္ေတြ တင္ခ်င္မွ တင္ပါေတာ့မယ္။ လံုး၀ႀကီး မတင္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း သံေယာဇဥ္ျပတ္စြာ မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္မပိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ေရွ႕ကို ဘယ္လိုျဖစ္လာဦးမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္မသိႏိုင္တာေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ေလာ (Law) ေတြနဲ႔ နပန္းလံုးရင္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကို ႀကိဳေနမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အားလံုးကို အသိေပးအပ္ပါတယ္ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔
၁၃း၄၂ နာရီ

Read More...

Summary only...

သံုးႏွစ္ … သံုးမိုး

ေရွးတုန္းက လူပ်ဳိ အပ်ဳိခ်စ္ၾက ႀကိဳက္ၾကရင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ရက္သား ျပဳၾကတယ္ဆိုပဲ။ သံုးႏွစ္ သံုးမိုးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလက တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အေတာ္အတန္ တီးမိေခါက္မိ သိႏိုင္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း ပိုၿပီးေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္သလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ၿပီးလည္း ခြါျပဲသြားၾကႏိုင္ ပါေသးတယ္။

တကယ္တမ္း သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၾကာတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း ရႏိုင္သလို လက္ဖ်စ္တတြက္ေလာက္ ျမန္တယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တာကာလကို က်မ လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ ၂၀၀၆ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္။
***
ေၾကာင္ဆိုးေလး ဂါးဖီးနဲ႔ ဒီဘေလာ့ကို စဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်မက ငပ်င္းဆိုေတာ့ ဘ၀ကို ခက္ခက္ခဲခဲ မျဖတ္သန္းခ်င္ဘဲ သူ႔လို ေအးေအးလူလူ ႏွပ္ေနခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ပ်င္းလို႔၊ သူမ်ားလုပ္တာ အားက်လို႔၊ မလုပ္ဖူးတာ စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြ သူမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ကို စခဲ့ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘေလာ့က က်မကို လႊမ္းမိုးလာေတာ့တယ္။

ေန႔တိုင္း ထမင္းမစားဘဲ မေနႏိုင္သလို ေန႔တိုင္း စာမေရးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့ က်မ …
ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြးမိသမွ်ေတြ ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေ၀ဖန္ ေလကန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ သူမ်ားမႀကိဳက္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း …
ဘေလာ့ေပၚမွာ လူသိရွင္ၾကား အဆဲခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိုးပြါးခဲ့သလို …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ မုန္းတီးသူ ညႇဳိးသူ ရန္ဘက္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။
က်မက ဘေလာ့ကို ဖန္တီးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ျပန္လည္ ဖန္တီးခဲ့ျပန္တယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီး မွတ္ေပမဲ့ လူကဲခတ္ညံ့တဲ့ က်မက …
ၿပံဳးရယ္တာလား ေလွာင္ရယ္တာလား … နားမလည္ခဲ့။
လက္ခုပ္သံလား ေတာထုတ္သံလား … မခြဲျခားတတ္ခဲ့။
အားေပးသံလား ကဲ့ရဲ႕သံလား … မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။
ေျမႇာက္ပင့္တာလား ႐ိုက္ခ်တာလား … မကြဲျပားခဲ့။
တြဲကူမယ့္လက္ေတြလား ဆြဲခ်မယ့္လက္ေတြလား … မသိႏိုင္ခဲ့။
ဟုတ္တယ္ …. က်မ မသိတဲ့ မသိျခင္းေတြ … အမ်ားႀကီးေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ခပ္အအ က်မဟာ …
အေရာင္လင္းတိုင္း အလင္းေရာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ … တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ … က်မရဲ႕ အနက္ေရာင္ဘေလာ့ေလးဟာ အျဖဴေရာင္ ဗလာ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်မသည္လည္း ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ခြဲခြါ … ကြဲကြာ … ေ၀းရာအရပ္မွာ နာၾကင္ျခင္းေတြ ခါးသီးမႈေတြ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းၿပီး အၾကင္နာေတြ ေမတၱာတရားေတြ ေအးခဲေနခဲ့တဲ့ ဥေရာပရဲ႕ ဥတုၾကမ္းမွာ အေမ့အိမ္ကို လြမ္းခဲ့ရတယ္။
***
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လို႔ က်မေတြးၾကည့္မိေတာ့ …

ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာ ဒီေဒသကို ေရာက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ခ်စ္သူေတြနဲ႔လည္း ေကြကြင္းရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … မုန္းသူေတြလည္း ခုေလာက္မ်ားမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဘ၀ဆိုတာကို ေသခ်ာသိဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို ခုေလာက္သိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ေရသာခို ေလွႀကံဳစီး အပ်င္းႀကီး ေနျဖစ္ဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … အေျပာင္းအလဲ သိပ္မရွိတဲ့ သမား႐ိုးက်ဘ၀မွာ နိစၥဓူ၀ က်င္လည္ေနရဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … ...
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … …
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … … …

တကယ္ပါ … ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ဖန္တီးသြားခဲ့တာ။
***
ခုဆို ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္သံုးမိုး တိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ခဏတျဖဳတ္ ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ သေဘာမတူတဲ့ ၾကားက ေယာင္လည္လည္နဲ႔ အနားသြားကပ္၊ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ျပန္တင္ … အဲဒီလိုနဲ႔ မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ ျပန္ပတ္သက္ မိျပန္တယ္။ လူႀကီးေတြ မႀကိဳက္တာ လုပ္ေနရတာမို႔ တခါတခါ ဘေလာ့ေရးရတာ ျပစ္မႈတစံုတရာ က်ဴးလြန္ေနရသလိုပဲ စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္မပိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဘေလာ့ကို စိတ္ရွင္းလက္ရွင္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ က်မမွာ မရွိပါဘူး။ က်မ ႐ႈံးနိမ့္မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ ဘေလာ့ေၾကာင့္လို႔ ဘေလာ့ကို လက္ညႇိဳးထိုးမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။

သံုးႏွစ္ သံုးမိုးၾကာၿပီဆိုေတာ့ … က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘေလာ့ကို က်မ လက္တြဲရမလား … ဒါမွမဟုတ္ … လက္တြဲ ျဖဳတ္ခဲ့ရမလား။
တကယ္တမ္း က်မ မလုပ္ရက္ … မလုပ္ခ်င္ … မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီဘေလာ့ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဘ၀၊ က်မရဲ႕ အေဖာ္၊ က်မရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္။
က်မ သူ႔ကို မစြန္႔ပစ္ခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။

ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို စာလံုးေလးေတြ တလံုးခ်င္းစီနဲ႔ သီကံုးေရးဖြဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေလးကို က်မ ေက်ာခိုင္း မထားခဲ့ရက္ဘူး။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ နာမည္တခု သပ္သပ္နဲ႔ ေျပာင္းေရးဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ဒါလည္း က်မစိတ္ထဲ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ က်မ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘဲ ေတြေ၀ေနမိတယ္။
က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ …. …. …. ။
***
သံုးႏွစ္သံုးမိုးထိ တည္တံ့ေအာင္ တစတစ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးအခ်ိန္အတြင္း ၿပံဳးေပ်ာ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသလို ညစ္ညဴး ငိုေႂကြးခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးကာလမွာ အခက္အခဲေတြ အတူတူ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုး … … …
.… .… …. …. …. .…
ၾကာခဲ့ပါၿပီ … … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၅း၂၄ နာရီ

(က်မ ဘေလာ့ ၃-ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရနဲ႔ ကိုဟယ္ရီတက္ဂ္တာကို ေပါင္းၿပီးေရးလိုက္ပါတယ္။)

ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေလးေတြ …
(၁) ေျခလွမ္း ၃၀၀ျပည့္
(၂) အခါလည္အေတြး (တႏွစ္ျပည့္)

Read More...

Summary only...

အရိပ္

အိုဘယ့္ ေငြလမင္း
ေရလႊာေပၚမွာလင္း
ပင္လယ္ေရေသာက္ဆင္း။ ။

Read More...

Summary only...

ျမန္မာေရွးစာဆိုတို႔၏ ကဗ်ာမ်ား (၇)

ဒီတပတ္ အပိုင္း (၇) မွာ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ ေရးဖြဲ႕သီကံုးတဲ့ သံေ၀ဂေတးထပ္မ်ားကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။ ေတးထပ္မ်ားကို မေဖာ္ျပခင္ ကဗ်ာ့ဥပေဒခန္းမွာပါတဲ့ အလကၤာေဒါသ ၃-မ်ဳိး အက်ဥ္းကို ဦးစြာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***

အလကၤာေဒါသ ၃-မ်ဳိး အက်ဥ္း

အဗၻႏၲရသရက္ ဥပမာတင္ျပခ်က္ႏွင့္အညီ အထက္စီစဥ္ခဲ့ရင္း က၀ိလကၡဏာ မာတိကာတို႔တြင္ -
ပဒ, ၀ါက်၊ ၀ါက်တၳ၌၊ ေဒါသျပစ္ေရာက္၊ ရွစ္, ကိုး, ေျခာက္မ်ားကို၊ ေၾကာက္ရြံ႕ ေရွာင္ဖယ္ၾကရမည္ ဟူသည္ကား -

၁။ ပဒေဒါသ ၈-ပါး
(က) ၀ိ႐ုဒၶတၳႏၲရေဒါသ
(ခ) အဓ်တၳေဒါသ
(ဂ) ကိလိ႒ေဒါသ
(ဃ) ၀ိေရာဓိေဒါသ
(င) ေနယ်ေဒါသ
(စ) ၀ိေသသနာေပကၡေဒါသ
(ဆ) ဟီနတၳကေဒါသ
(ဇ) အနတၳကေဒါသ
ဟူ၍ ပဒေဒါသ ရွစ္ပါးတည္း။

၂။ ၀ါက်ေဒါသ ၉-ပါး
(က) ဧကတၳေဒါသ
(ခ) ဘဂၢရီတိကေဒါသ
(ဂ) ဗ်ာကိဏၰေဒါသ
(ဃ) ဂါမၼေဒါသ
(င) ယတိဟီနေဒါသ
(စ) ကမစၥဳတေဒါသ
(ဆ) အတိ၀ုတၱေဒါသ
(ဇ) အေပတတၳေဒါသ
(စ်) သဗႏၶဗ႐ုသေဒါသ
ဟူ၍ ၀ါက်ေဒါသ ကိုးပါးတည္း။

၃။ ၀ါက်တၳေဒါသ ၆-ပါး
(က) အပကၠမေဒါသ
(ခ) ၾသစိၾတဟီနေဒါသ
(ဂ) ဘဂၢရီတိေဒါသ
(ဃ) သ-သံသယေဒါသ
(င) ဂါမၼေဒါသ
(စ) ဒု႒ာလကၤတိေဒါသ
ဟူ၍ ၀ါက်တၳေဒါသ ေျခာက္ပါးတည္း။

(ေဒါသတခုခ်င္းစီအတြက္ ရွင္းလင္းထားခ်က္ကိုေတာ့ ေရွ႕တပတ္မွ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမယ္။)
***

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဆို သံေ၀ဂေတးထပ္

(၁)
ထံုးေရႊေရာင္ ေႏွာင္မေၾကာ့ခ်င္ဘူ႔း၊ ေတာင္တေမာ့ ေဗြစြန္။ ေမွ်ာင္ကေတာ့ ေဟ၀န္မွာ၊ ေျမသလြန္ စက္ကိန္း။ က်င့္ၿခိဳးျခံ ေျဖေဖ်ာ္တယ္၊ ေနရာေတာ္ ေတာသစ္ရြက္စိမ္း။ ။ ပင္စကား၀ါ့ ရိပ္သာမွာ၊ အ၀ိဇၨာေဖ်ာက္သိမ္း။ တသိကၡာ ေစာင့္ထိန္းလို႔၊ တေယာက္ၿငိမ္းၾကံစည္။ ကမၼ၀ါ ေရႊစာထမ္းပါလို႔၊ ေခမာလမ္း ကူးလိုက္ပါေတာ့မည္။ ။ ဆြတ္လွမ္းလို႔ ကၽြတ္တမ္းကိုရည္တယ္။ ၀တ္ပန္းထည္ ဆင္သစ္ႏွင့္။ ၾကင္ခ်စ္သူ ေဖာ္မေခၚ၊ ျမန္းခ်င္ေပါ့ေနာ္။ ေမတၱာသြန္းတဲ့ ငယ္ကၽြန္းေဖာ္ငယ္၊ အလြန္းေတာ္ ေျပရစ္ရွာေတာ့ေလး။

(၂)
ေလာကဓံ ျပည္ဓေလ့ကို၊ သည္ယေန႔သိမ္းမည္။ ၾကည္မေမြ႕ကိန္းနယ္ကို၊ ၿငိမ္းလြယ္ေအာင္ ၾကံေပါ့။ သူေတာ္ျမတ္ ခႏၲီ၀ါလို၊ စံမွီရာ ယြန္းစို႔ အေသာ့။ ။ သခၤါရျဖစ္ပ်က္ ေမွာင္ကို၊ ႏွစ္သက္ေပါင္ တန္ေတာ့။ သစ္နက္ေရာင္ ဖန္၀ါေပ်ာ့ႏွင့္၊ ကႏၲာေၾကာ့ ရိပ္လယ္။ ခင္ေလးေမာင္ ေစနာထူးပါလို႔၊ ေခမာကူး ၾကည္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ။ သို၀ွက္လို႔ ကိုယ္တြက္ရြယ္တယ္၊ ဖိုလ္မဂ္ကြယ္ ရည္စူးလို႔။ ၾကည္ႏူးတဲ့ ဘာ၀နာ၊ ပြါးခ်င္ေတာ့သာ။ ၀ဋ္ကိန္းက လြတ္ၿငိမ္းခြါတယ္၊ ဒြတၱိ ံသာ ျမဲခ်င္ေပါ့ေလး။

(၃)
နန္းသေျပပင္ညြန္႔ႏွင့္၊ စမ္းေရကြန္႔ရိပ္ျပန္။ ပန္းေဟ၀န္႔ ဗိမာန္၊ အဓိ႒ာန္ တင္ျမန္း။ ပင္လံုးကၽြတ္ ပြင့္ေ၀ျဖာတယ္၊ ဧကစာသံုးတဲ့ သခၤမ္း။ ။ ျမတ္ႏြယ္ညြန္႔ တည္မရာမွာ၊ လွည့္လက်္ာ ေခြျမန္း။ စည့္မ်က္ႏွာ ေျမၾကငွန္း ငယ္သို႔၊ ေခၽြျမန္းလို႔ စိတ္သာ။ တင္စလြယ္ ဆင္ျခယ္သ၊ အ႒ဂၤ သံုးေဆာက္တည္ကာ။ ။ တကိုယ္ေမြ႔ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ၀ယ္၊ နိဗၺိႏၵာ ၾကည္ေဇာႏွင့္။ သည္ေတာၿမိဳင္ေ၀ပူ၊ ပန္းစံုကၾကဴ။ ကမၼ႒ာန္းရ အုတ္ဂူမွာ၊ ႐ုကၡမူ ေပ်ာ္ဆံုးပေလး။

(၄)
ႏွစ္ကိုယ္တူ ၾကံရာက်ေအာင္၊ ကႏၲာရ လွမ္းမယ္။ ဖလ္ၾကာႂကြ နန္းလယ္မွာ၊ စံျမန္းတယ္ မေမြ႕။ မူျခားလို႔ ဂူအားကို ရွာမယ္၊ လူပါးရာ ျမန္းစို႔ တေမ့။ ။ သံသာရ ရဟတ္နယ္ကို၊ ျပတ္ခ်င္တယ္ ယေန႔။ ေမပါလွ်င္ ေခၽြတာလို႔ ေရြ႕ႏိုင္ရဲ႕၊ ေသလာေကြ႕ ၿမိဳင္လယ္။ နိဗၺဴကို စိတ္တူႂကြရေအာင္ ဘိကၡဴမ လုပ္ပါေတာ့ကြယ္။ ။ ပုတီးႏွင့္ ခရီးလယ္မွာ၊ ၿပီးစလြယ္ ဟန္သိမ္းလို႔။ ဖန္ပိန္းေၾကာ့ နံ႔သာနီလြင္၊ လဲစို႔ ခင္ခင္။ ခိုင္တေၾကာ့ နဂိုရ္ယဥ္ငယ္၊ မၿငိဳျငင္ စမ္းပါႏွင့္ေလး။

(၅)
ႏွစ္ကိုယ္တူ ဆံခ်လို႔၊ ၾကံၾကစို႔ သက္လယ္။ သံသာရစက္နယ္ကို၊ ထြက္လြယ္ေအာင္ ရည္စူး။ ခ်စ္တဲ့ေဘ စိတ္တူညီလွ်င္၊ ဘိကၡဴနီ လုပ္ခဲ့ ေက်ာ့မွဴး။ ။ ဘ၀တိုင္း တသာကီရယ္၊ ပါရမီဆုထူး။ ညာမဒီ ခ်စ္ဦးႏွင့္၊ က်ဴးရင့္ကာ ႏွစ္ကိုယ္။ နိဗၺာန္တိုင္ စိတ္သန္မႈ၊ ဓိ႒ာန္ျပဳ ေတာင္းဆုပန္ဆို။ ။ သမၻဴလႏုပ်ဳိလို၊ ကုသိုလ္ေတာ္တရားႏွင့္။ လင္သား၀တ္ ဤငါးျဖာ၊ ျမဲပမကြာ။ ေဖခ်စ္တဲ့ ခင္ကညာရယ္၊ ရည၀ါ ခိုေအာင္းစို႔ေလး။

(၆)
သလြန္ေတာ္ ဂမုန္းပြင့္မွာ၊ ကုံးဆင့္ဆင့္ ျပဳကာ။ အံုးစြင့္စြင့္ႏုစြာ၀ယ္၊ ယုဇနာ ရွိန္ေႂကြ႕။ ေရႊညဥ့္႐ံု လြန္ဆန္းေပြတယ္၊ ဇြန္ပန္းေငြ ျဖန္းေရြ႕သိမ္ေမြ႕။ ။ အိပ္ရာေတာ္ သတ္ေမႊးထံုတယ္၊ နတ္ေသြးလႈံဓေလ့။ ျမတ္ေလးငံု အေျပ့ႏွင့္၊ ျပကေတ့မူရာ။ ျခင္ရံေတာ္ တကယ္ဆန္းငယ္က၊ စပယ္ပန္း လွပ္လွပ္သာျဖာ။ ။ သဇင္ပန္း မုတ္သီဟာမွာ၊ ဇီဇ၀ါ တန္တိုင္းႏွင့္။ ကသိုဏ္းက် ဂႏၶမာ ေတာင္ရံ၊ ႏွင္းရီျမကန္။ ။ ေက်ာက္စိမ္းျမ ဒီဃာရံကို၊ ညီလာခံ ကြန္႔မယ္ပေလး။
***
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ သံေ၀ဂ ေတးထပ္တခ်ဳိ႕ထဲမွာ ေတာထြက္တာေတာင္ အေဖာ္ေလးနဲ႔မွတဲ့။ အင္းေလ … ဒါေၾကာင့္လည္း သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းေတြအတြက္ ပါရမီျဖည့္ဘက္က အေရးႀကီးေပတာကိုး။ နိဗၺာန္ကို တေယာက္ထဲ သြားရမွာ ပ်င္းတဲ့ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္၀တ္ေတြ ဆရာေဖ့ ေတးထပ္ေလးေတြ ဖတ္ၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၉း၅၃ နာရီ

Read More...

Summary only...

စာမ်က္ႏွာ အသစ္

နိဒါန္း
(၀း၁)

တခုေသာ မိုးဥတု၏ မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ နံနက္ခင္း တခုမွာ အေဖနဲ႔ အေမက ထိုစာအုပ္ေလးကို သူ႔အား လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ စာအုပ္ကေလးက အသစ္စက္စက္၊ ဘာတခုမွ ေရးမထားရေသး။ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းၿပီး ေခ်ာေမြ႔ ေကာင္းမြန္ေသာ စာရြက္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ စာအုပ္ကေလး။ ထိုစာအုပ္ေလး၏ ထူးျခားခ်က္က တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြလို စာမ်က္ႏွာ မည္ေရြ႕မည္မွ် ပါသည္ဟု ေရးထိုးမထား။ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးသြားမည္ ဆိုသည္ကို မသိႏိုင္။ ထိုနည္းတူစြာ မည္သည့္အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကေလး ႐ုတ္တရက္ ပ်က္စီးဆုတ္ျပဲ သြားမည္ကိုလည္း မည္သူ တဦးတေယာက္မွ် သိႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ထိုစာအုပ္ကေလးကား သူ၏ အသက္ ရွင္သန္ေနသေရြ႕ ေရးမွတ္ေနရမည့္ စာအုပ္ကေလးပင္တည္း။
***
(၁း၁)

မသိတတ္ နားမလည္တတ္စဥ္ကေတာ့ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ႏွင့္ပင္ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ေလွာခဲ့မိ၏။ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးေတြ မည္သုိ႔မည္ပံု က်န္ရစ္ခဲ့မည္ ဆိုသည္ကို မစဥ္းစားတတ္၊ မစဥ္းစားမိခဲ့။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ …
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ငိုေႂကြးခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ အလိုမက် ျဖစ္ခဲ့ဖူးမည္။
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမွာ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲခဲ့ဖူးေပမည္။

***

(၁း၂)

တျဖည္းျဖည္း သိတတ္ နားလည္တတ္သည့္ အရြယ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ထိုစာအုပ္ေလး၏ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေရးျခစ္တတ္လာသည္။ စာလည္း မမည္၊ ပံုလည္း မပီ။ ေနာက္ေတာ့ ၀လံုးေလးေတြ၊ ကႀကီး ခေခြး စာလံုးေလးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ပန္းပံု, အိမ္ပံု, ေတာင္တန္းႏွင့္ ပင္လယ္ပံု စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေရးျခစ္တတ္လာခဲ့သည္။ ခက္သည္က ထိုစာအုပ္ကေလးထဲတြင္ ေရးျခစ္ခဲ့သမွ်တို႔ကို ခဲဖ်က္ မင္ဖ်က္ စသည္တို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ ဖ်က္၍ ျပင္၍မရ။ ေရးခဲ့သမွ် ပံုေတြ စာေတြ အ႐ုပ္ေတြက စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္တြင္ စြဲထင္ က်န္ရွိေနသည္ခ်ည္း။ သို႔တိုင္လ်က္ သူကလည္း ဂ႐ုတစိုက္ မရွိလွ။ အမွားေတြ အမွန္ေတြ၊ အေကာင္းေတြ အဆိုးေတြ၊ သုခေတြ ဒုကၡေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ လက္ေတြ႔က်မႈေတြ၊ ေရးခ်င္သလိုေရး၊ ျခစ္ခ်င္သလို ျခစ္ျဖင့္ စာမ်က္ႏွာေလးေတြက ညစ္ပတ္ ေပေရ၍လည္း ေနတတ္ေသးသည္။
***
(၂း၁)

ညစ္ေပေနေသာ စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိလာသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ စာမ်က္ႏွာ အသစ္တခု စတင္ ဖြင့္လိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ …

“ဖ်က္မရ ျပင္မရတဲ့ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ကေလးမွာ အခုကစၿပီး ေကာင္းေကာင္းေရးမွ ျဖစ္မယ္”

ဟု ေနာင္တရသည့္ႏွယ္ ေတြးမိတတ္ေသာ္လည္း ေရးရင္းျခစ္ရင္း စာမ်က္ႏွာ ေလးပံုတပံုေလာက္ မကုန္ခင္မွာပင္ ျဖစ္သလိုေတြ ေရးျခစ္မိျပန္သည္။ ထိုသို႔ပင္ သူ၏ “အခု” မ်ားသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ေရြ႕ေလ်ာရင္း စာမ်က္ႏွာ အသစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖတ္သန္း ကုန္လြန္ခဲ့ရေလ၏။
***
(၂း၂)

စာမ်က္ႏွာေလးေတြ တရြက္ၿပီး တရြက္ တလွပ္လွပ္ ကုန္သြားတုိင္း ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည့္ စာရြက္ေတြက ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ပန္းလ်လ်ျဖင့္ မလွမပ။ ဟိုးပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ မွိန္ပ်ပ် က်န္ခဲ့ၿပီ။ ျပင္မရ ဖ်က္မရေသာ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေလးေတြမွာ ဟိုးအစက စၿပီး ျပန္ေရးသား၍ ရလွ်င္ အေကာင္းသားဟု တခါတေလလည္း စိတ္ကူးယဥ္မိေသးေလသည္။ မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္တမ္းတ တတ္ေပမဲ့ စာရြက္ေတြ ေပၚမွာ သပ္ရပ္လွပစြာ ေရးသားဖို႔ကိုေတာ့ျဖင့္ တြန္႔ဆုတ္ ေႏွာင့္ေႏွးေနဆဲ။
***
(၃း၁)

တခါတရံ စာမ်က္ႏွာထဲက စာေၾကာင္းေတြေပၚမွာ စိတ္ေလလြင့္ခဲ့မိသည္။
တခါတရံေတာ့ ထိုစာေၾကာင္းေတြေပၚမွာ မွတ္သားစရာ စာလံုးေလးေတြ စီရရီ။
တခါတရံလည္း အမ်ားအက်ဳိးရွိေလမလားဟု ေရးျခစ္မိေသာ လူမသိ သူမသိ စာလံုးတခ်ဳိ႕။
တခါတရံမွာျဖင့္ စာလံုးေလးေတြ မေရးမီ မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ကာ အမွားကင္းေအာင္ အားတင္း ေရးခဲ့မိသည္။
တခါတရံမွာကား ….
ဗလာျဖစ္ကာ လစ္ဟာေနေသာ စာေၾကာင္း အခ်ဳိ႕ … ။
…. …. …. …. ….
…. …. …. …. ….
…. …. …. …. ….
***
(၃း၂း၁)

သို႔ျဖင့္ စာအုပ္ကေလးကို ပိုက္၍ မိသားစုႏွင့္ ေ၀းရာကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ သူႏွင့္ မေလ်ာက္ပတ္ လွစြာေသာ ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူရင္း ၀န္းက်င္အသစ္မွာ သူစိမ္းတရံဆန္ေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရျပန္၏။ ေႏြးေထြးသည့္ မိဘရင္ခြင္၊ နားလည္ေပးမည့္ မိသားစု၊ မိမိ ကၽြမ္းက်င္ေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို စြန္႔လႊတ္၍ အသစ္တဖန္ ျပန္စရသည့္ ဘ၀က မေခ်ာေမြ႕လွ။

သတိထား ၾကည့္႐ႈမိစဥ္မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့စဥ္ကလို စာအုပ္ကေလးက ျဖဴစင္ ေခ်ာေမြ႕ မေနေတာ့။ ညိဳညစ္ညစ္ စာရြက္သားေတြက ၾကမ္းရွရွ။ နာၾကင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ လြမ္းတ-မႈ။ အားငယ္မႈ … ေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီလား။ ေရးသားမိေသာ စာလံုးမ်ားက ခပ္ေသာ့ေသာ့။ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ မ်ားစြာ အစြန္းအထင္း မ်ားစြာျဖင့္ စာတအုပ္လံုး ပိန္းၾကမ္း၍ ေနေခ်ၿပီ။
***
(၃း၂း၂)

စာအုပ္ကေလးက တ၀က္က်ဳိးလုၿပီထင့္။ တစတစ ေဟာင္းႏြမ္း၍ လာၿပီ။ တခါတရံလည္း ေရးရင္းသားရင္း ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ၿငီးေငြ႔မိျပန္၏။ ေနာက္တခါ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ ေျပာင္းခ်ိန္ထိ ဒီစာအုပ္ကေလးက ခံပါဦးမလားဟုလည္း ေတြးမိသည္။ စာအုပ္ကေလး ႐ုတ္တရက္ ပ်က္စီးသြားမည္လား … စာမ်က္ႏွာေတြ ကုန္ဆံုးခ်ိန္ ေရာက္လုနီးၿပီလား … ဒါမွမဟုတ္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ႏြမ္းလ်လ် စာမ်က္ႏွာမ်ားကို အဆံုးသတ္ျဖစ္မည္လား … ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို စဥ္းစားေတြးေတာရင္း အိပ္ပ်က္ခဲ့ရသည့္ ညဥ့္တာရွည္တို႔က မ်ားျပားလွစြာ။
***
(၃း၂း၃)

ေန႔သစ္ ေျပာင္းၿပီ။
စာမ်က္ႏွာ အသစ္တရြက္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွန္လိုက္မိသည္။
ၾသဂုတ္လ၏ မိုးေရစက္မ်ားက အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ တေျဖာက္ေျဖာက္ … ။
ၾကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလ၏ အသံက တ၀ွီး၀ွီး ျမည္ဟည္းေနသည္။
သစ္ပင္ေတြက ေလလာတိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့စြာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ယမ္း ေနၾက၏။
မီးခိုးေခါင္းတိုင္ ထဲမွာ ခိုတေကာင္က ညည္းတြားလ်က္။
ေန႔သစ္က ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ မထူးျခား။

ညဥ့္ဦးက ေဖ်ာ္ထားေသာ ဘလက္ေကာ္ဖီ ခါးခါးတခြက္ကို တက်ဳိက္ ေမာ့လိုက္သည္။
အနက္ေရာင္က်က် ေကာ္ဖီတခြက္က ေအးစက္ ခါးသက္လ်က္။
ဘ၀သည္လည္း ထိုသို႔ပင္ေလလား။
ခါးသီးမႈ အနက္ေရာင္ေတြကို ေသာက္မ်ဳိေနရသည့္ အျဖစ္က ႐ုန္းထြက္ခ်င္လွၿပီ။
တခါတေလေတာ့လည္း ေက်းဇူးတရားေတြႏွင့္ ေ၀းရာကို ေျပးခ်င္ပါသည္။

အစြန္းအထင္းမဲ့ စာမ်က္ႏွာအသစ္ကို ခပ္ေတြေတြ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ … စာမ်က္ႏွာ အသစ္မွာ စာလံုး အနည္းငယ္ စတင္ ေရးသားလိုက္၏။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ နဲ႔ အေဖ …”
***
နိဂံုး

(xးx)

စာမ်က္ႏွာက သစ္ေသာ္လည္း စာအုပ္ကေလးက အိုမင္း ရင့္ေရာ္၍ေနၿပီ။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ တိုေတာင္းလွသည္။
ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ အဆံုးသတ္မည္ မသိႏိုင္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ …
ထိုစာအုပ္ေလး မကုန္ဆံုးမခ်င္း စာမ်က္ႏွာအသစ္မ်ား ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊား ေနရဦးမည္တည့္။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၀၀း၀၀ နာရီ

Read More...

Summary only...

ျမကန္သာတို႔ တည္ရာေျမ ...

ျမကန္သာ
ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး
ေရ၀င္ေျပးလွည့္
ေရေအးၾကည္စြာ
ကန္ပိုင္မာလ်က္
*ၾကာေပါင္းထံုထံု
ငွက္မ်ဳိးစံုသည္
ဘံု၀တိ ံသာ
နႏၵာေပေလာ
တူစြ ဟုတၱာ။ ... ။

***

ဒီခရီးကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ မသြားခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး ရင္ခုန္ေနမိတယ္။ သြားရမယ့္ ခရီးက သိပ္ေတာ့ မနီးလွပါဘူး။ Cumbria နယ္ေျမက Lake District လို႔ ေခၚတဲ့ အရပ္ေဒသပါ။ ေတာင္ေတြ ၀န္းရံထားတဲ့ အလယ္မွာ သဘာ၀ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေရကန္ေတြ အမ်ားႀကီး တည္ရွိရာ အရပ္ေဒသမို႔ ... "ျမကန္သာတို႔ တည္ရာေျမ" ... လို႔ က်မက အမည္ေပးထားမိၿပီး ငယ္ငယ္က သင္ရတဲ့ ျမကန္သာ ကဗ်ာေလးကို စိတ္ထဲ ရြတ္ဆို ေနမိပါရဲ႕။

The Lakeland Poets စာအုပ္ထဲက Cumbria ေဒသရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေျမပံု

Lake District ကို စၿပီးရင္းႏွီးခဲ့ရတာက William Wordsworth ေၾကာင့္ပါ။ ဒီေရာက္ကတည္းက daffodil ေတြပြင့္ခ်ိန္ဆို က်မက တခ်ိန္လံုး W. Wordsworth အေၾကာင္းေျပာေနေတာ့ က်မအမက ဒီစာအုပ္ကေလး ၀ယ္ၿပီး က်မကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။

The Lakeland Poets စာအုပ္က Lake District က ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို စုစည္းထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာပါတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ W.Wordsworth ရဲ႕ ဇာတိဟာ Lake District မွာလို႔ သိခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာကို သြားခ်င္စိတ္ ပိုျပင္းျပခဲ့ရေပါ့။

***

ဒီလိုနဲ႔ ၁၈၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉၊ အဂၤါေန႔ မနက္ ၈ နာရီ ၂၂ မိနစ္မွာ အိမ္ကစထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မတို႔ ဘက္ကေတာ့ ရာသီဥတု သာသာယာယာပါပဲ။ အပူခ်ိန္တက္မယ္လို႔လဲ မိုးေလ၀သက ေျပာထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ Cumbria နယ္ထဲ ၀င္ေတာ့ ရာသီက စၿပီး မိႈင္းပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီ။ မိုးလည္း ခပ္ဖြဲဖြဲရြာတယ္။ ေတာင္အနိမ့္အျမင့္ ေပၚမွာ သြယ္တန္း ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ လမ္းေတြေပၚ ျဖတ္ၿပီး ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။ ေတာင္ခိုးေတြက တေ၀ေ၀ ... ။

ေတာင္တန္းေတြအဆံုး ... ေရကန္ႀကီးတကန္ကို ျဗဳန္းဆို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ၀င္ဒါမီယာ ေရကန္သာတဲ့ ... ။ ၀င္ဒါမီယာကို ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ သာသာရွိေနၿပီ။

၀င္ဒါမီယာ ေရကန္

၀င္ဒါမီယာ ေရကန္ထဲမွာ ရြက္ေလွငွါးစီးခ်င္ရင္ ...

စေနတနဂၤေႏြ မဟုတ္ေပမဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ လူေတြ စည္ကားေနတယ္။ ဘဲေတြ ငန္းေတြကို အစာေကၽြးလို႔ရတယ္။ ကန္တပတ္ သေဘၤာစီးခ်င္ရင္လဲ ဒီေနရာမွာ စီးလို႔ရပါတယ္။

ေရေပ်ာ္ငွက္တို႔ ခိုနားရာ
၀င္ဒါမီယာ ကန္ေတာ္သာ

ရ-ရထားႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီး

ေတာင္တန္းတို႔ အသြယ္သြယ္
ကမ္းစပ္က ေလွငယ္
ငွက္ကေလးမ်ား ခိုနားေနတယ္ ...

၀င္ဒါမီယာေရကန္က နာမည္အႀကီးဆံုး လူအစည္ကားဆံုးပါ။ ၀င္ဒါမီယာကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး Ullswater (ေအာလ္စ္ေ၀ါတား) ေရကန္ဘက္ကို ဆက္သြားၾကပါတယ္။ Ullswater ရဲ႕ ပံုစံက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္၊ ေရကန္ေဘးတေလွ်ာက္ ကားလမ္း ေဖာက္ထားတာမို႔ ကားေပၚကေန ေရကန္ရဲ႕ အလွကို ျမင္ရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကားရပ္နားဖို႔ ေနရာေလးေတြ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရတယ္။

Ullswater ေရကန္

Among the mountains were we nursed, loved Stream!
Thou near the eagle's nest - within brief sail,
I, of his blod wing floating on the gale,
Where thy deep voice could lull me! Faint the beam

(To the River Derwent - W. Wordsworth)

One, the fairest of all rivers, loved
To blend his murmurs with my nurse's song,
And from his alder shades and rocky falls;
And from his fords and shallows, sent a voice
That flowed along my dreams. For this, didst thou

(The Prelude - W. Wordsworth)

Yet once again do I behold the forms
Of these huge mountains, and yet once again
Standing beneath these elms, I hear thy voice,
Beloved Derwent, that peculiar voice
Heard in the stillness of the evening air
Half-heard and half-created.

(The voice of the Derwent - W. Wordsworth)

Ullswater ေရကန္ဆီကုိ ဆင္းရာ ေက်ာက္ေလွခါး လမ္းကေလး

ေတာင္တန္း၊ ေက်ာက္ေဆာင္၊ သစ္ပင္
ေရစီးသံတို႔ တလြင္လြင္
ေအးခ်မ္းတဲ့ အရပ္ေဒသပင္ ...

Upon the mountain's edge with light touch resting,
There a brief while the globe of splendour sits
And seems a creature of the earth; but soon
More changeful than the Moon.

(A Sunset - Samuel Taylor Coleridge)

***
အိမ္ကိုျပန္ၿပီ။
ကန္ေတာ္သာမ်ားကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ... ။
အျပန္လမ္းမွာ သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းဆိုရင္း ... ည ၉ နာရီမထိုးခင္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။
မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ေတာင္ေတြ ကာရံထားတဲ့ အလယ္က ေရကန္ေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ပါလာဆဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၄၁ နာရီ

ရည္ညႊန္း။ ။ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာမ်ားကို The Lakeland Poets စာအုပ္မွ ယူထားပါသည္။

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။
* ျမကန္ကဗ်ာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြ ထပ္ျဖည့္ထားပါတယ္။
အမွန္ကို ျပန္ျပင္ေပးသူ ကိုဟယ္ရီကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
(၂၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉)

Read More...

Summary only...

သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလား (၄)

သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္၏ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီေတာလား ရတု

(၄)
တထာဂတ၊ ႏႈိင္းဆမေျမာ္၊ ျမတ္ရွင္ေတာ္ကို၊ ပူေဇာ္ၾကရာ၊ အေၾကာင္းမွာကား၊ ရာသီသမိုက္၊ ေႏြစ႐ိုက္၀ယ္၊ ေလလိုက္သာေမာ၊ ညႇာေၾကာခိုင္ေလ်ာ့၊ ၿမိဳင္ေၾကာ့ေၾကာ့မွာ၊ ေလ်ာ့ေကသာရစ္၊ ရထည္သစ္ကို၊ စနစ္ေခါက္လြင္၊ သမိုက္ဆင္သည္၊ ဘယ္တင္သိုင္းရစ္၊ လႈံထည္သစ္ႏွင့္၊ နတ္စစ္ကညာ၊ ေမခလာလွ်င္၊ နႏၵာသူဇ၊ သုနႏၵႏွင့္၊ စိၾတမွန္ကူ၊ ဘံုျမင့္သူတို႔၊ ႏိႈင္းတူဘက္ကင္း၊ တရားမင္းကို ၀ပ္စင္းခယ၊ ပူေဇာ္ၾက၏၊ ေဟမျမိဳင္ခြင္၊ ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္သည္၊ သမင္ဒရယ္၊ ယုန္ငယ္စိုင္ဆတ္၊ သံုးလူ႔နတ္ကို၊ ဦးညြတ္ၾကရာ၊ ဟိမ၀ါ၀ယ္၊ ပါဏာတိပါတ္၊ ငွက္ခတ္သမား၊ မုဆိုးမ်ားလည္း၊ ေလးျမားထမ္းကာ၊ ေတာလည္လာေသာ္၊ ျမတ္စြာသံုးလူ႔၊ သဗၺညဳကို၊ ဖူးလိုညႊတ္ခ၊ စည္းေ၀းၾကသည္၊ ဘုမၼ႐ုကၡာ၊ အာကာသဓာတ္၊ မိုးနတ္မက်န္၊ ဂုမၻဏ္မႂကြင္း၊ ဂဠဳန္မင္းႏွင့္၊ ေလးစင္းအဏၰ၀ါ၊ အာဏာစိုးႏွိမ္၊ ေရနန္းအိမ္က၊ နာဂိႏၵရ၊ ပနႏၵႏွင့္၊ စသည္မ်ားစြာ၊ နတ္သူရာတို႔၊ ထိန္၀ါသန္႔ရွင္း၊ ကိုယ္ေရာင္လင္းပ၊ ၀ပ္စင္းၾက၍၊ သက်ရွင္ေတာ္၊ သံုးလူ႔ေဘာ္ကို၊ ပူေဇာ္ညြတ္လာ၊ နတ္ကညာအား၊ စိတ္မွာစြဲကပ္၊ ငွက္ခတ္မုဆိုး၊ အာ႐ံုကိုး၍၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္နာ၊ ၀မ္းေျမာက္စြာႏွင့္၊ ပ်ဴငွါသစ္ဆန္း၊ ေၾကာ့ၾကငွန္းမွာ၊ ေတာ့သန္းေရြလယ္၊ တဘုန္းမယ္တို႔၊ ေရႊၾကယ္ရံခ၊ စန္းေငြလသို႔၊ ဘ၀တင့္လႈိင္း၊ ျမတႏႈိင္းသို႔၊ ဘက္ဆိုင္းအကုန္၊* တက္လႈိင္းပံုသည္၊ ၀သုန္ေရက၊ ရွိသမွ်ကို မကမကန္၊ အတန္တန္ႏွင့္၊ ျပန္ျပန္လွယ္လွယ္၊ ၾကင္ေရးခ်ယ္ခဲ့၊ ဆယ္ေလွာ္စံသိန္၊ ဉာဏ္ျဖင့္ခ်ိန္လ်က္၊ ဘယ္ခါသက္အံ့၊ အႁမြက္သံရွင္၊ သိလိုခ်င္ခဲ့၊ ေကရွင္မာလာ၊ ထံုဂႏၶာ၀ယ္၊ မိလႅာရည္ရြက္၊ တာသူ႔ဘက္မွာ၊ အသက္ပဏၰာ၊ သဆက္ရာလည္း၊ မဟာေဇာတိရသ္၊ ေလာကဓာတ္၀ယ္၊ မ်က္ျမတ္ရည္မွန္၊ ဘိုးနဂၣံသို႔၊ ဖန္ဉာဏ္ယူဆင္၊ တင့္ေရးအင္ကို၊ ေတြးထင္ေရာ္ရမ္း၊ ခက္လြန္လြန္းစြ၊ ထက္စြန္းဘံုပ်ံ၊ ယုန္ဗိမာန္ကို၊ လက္တံလွမ္းခ်ီ၊ ဖမ္းမမီွသို႔၊ ျမင့္သီေ၀းေျမႇာ္၊ ထင္ေရးေရာ္၍၊ ေတာ္ညာ၀င္ကို၊ လြမ္းေရးပိုခဲ့၊ ျမင့္မိုရ္မ႑လာ၊ ၀တိန္ခ်ာ၀ယ္၊ တိမ္ျပာကိုးမွတ္၊ ႐ိုးမည္နတ္လည္း၊ အျမတ္ေက်ာ္ေခါင္၊ ေကာ၀ိေညာင္က၊ လြမ္းေအာင္သာလင့္၊ ဗ်ာပြားဆင့္လိမ့္၊ သက္ပင့္ဆြတ္ခ်ိမ့္၊ ၾကင္သည္းၿငိမ့္မွ်၊ ေရႊအိမ့္ပရေမ၊ လွလြန္းေဆြသာ၊ ေနာင္ကိုးရာဟု၊ စိတ္မွာမျပယ္၊ အာ႐ံုျခယ္လ်က္၊ ႐ႈဘြယ္တပံု၊ ယဥ္မ်ဳိးစံုခဲ့၊ ကိုးဂုဏ္လူ႔ေဆြ၊ အစိေႏၲ၏၊ ေျခာက္ေထြေရာင္လွ်ပ္၊ ဣဒၶိပါဒ္ျဖင့္၊ ငွက္ခတ္သမား၊ လူတလႊားတို႔၊ ျမင္ျငားကုန္ၾက၊ ပီတိႂကြ၍၊ လႊတ္ထေလးျမား၊ ကြယ္ရာထားလ်က္၊ ဘုရားရွင္ဘုန္း၊ လွ်ဳိးပုန္းရြံ႕ေၾကာက္၊ ေတာတေလွ်ာက္၌၊ နတ္ေလ်ာက္နတ္မွာ၊ သံုးလူ႔ခ်ာကို၊ သဒၶါလႈလႈ၊ ပူေဇာ္မႈျဖင့္၊ ေတာထုေတာင္႐ိုး၊ ပ်ပ္၀ပ္က်ဳိးသည္။ ။ မုဆိုးခ်ဳံက လ,ေခ်ာင္းတည္း။
***

A crowd of worshippers hail the great superman. It is summer. In the delightsome forest realm the whistling wind rocks the leaves and branches to and fro.
Megala, Nanda, Thuza and Thunanda bend their aureoled brows at the feet of the righteous King. The tresses of these high-born fairy forms are loosened in sweet disorder and their spotless saris are bravely thrown about their snowy shoulders.
The deer and the hare that gambol and bound in the woodland join the adoring throng. Hunters of fur and feather while roving in the forest approach the Sage. Their hearts spring up in adoration.
The fairy inhabitants of the earth and air and water and wood appear in radiant forms and fall on their faces before the superman.
The sight of the worshipping goddesses thrills the huntsmen with passion and pleasure. The strange ways of the divine-galaxy are full of sex and the spell of sex. They call to mind princesses who move about in the place attended by a train of million maids. They shine clear as the fair bosom of the silver moon engirt by stars of gold. Resplendent as an emerald that darts its luster in a flood of light, they eclipse all that is fair on earth and in water.
The simple swains wonder when the celestial beauties would open their hearts and utter their loves in silvery accents. The love-smitten company lay their lives lowly at the feet of the goddesses as if for priceless gems. Is it worth their while? One may doubt and doubt. But who can tell? They are like those that think to lay hold of the moon with their pigmy hands. This dismal fact flashes upon their faint minds. Mayhap the god of the skies seated on Meru’s brow has inspired in them a hopeless passion. Thus they fondly surmise.
The ravishing looks of the goddesses catch their breath away and put their hearts in a flutter. They still dream of their brides-to-be with winsome airs and graces. The gladful light of the six rays flashing forth from the great Sage dispels their wistfulness. They lay aside their bows and arrows and in utter faith gaze towards Him with adoration together with the fairy worshippers.
***
ဒီေန႔ေတာ့ အသစ္ေရးရမွာ စိတ္မပါေသးလို႔ သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလားပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ ရာသီဥတု ေကာင္းရင္ နက္ဖန္ခရီးတခု သြားဖို႔ရွိပါေသးတယ္။ ကဗ်ာစာဆို William Wordsworth ရဲ့ ေျခရာမ်ား ရွိေသာ အရပ္ေဒသကိုပါ။ သြားျဖစ္ရင္ေတာ့ ပံုေလးေတြနဲ႔ ခရီးသြားမွတ္တမ္း ပို႔စ္တပုဒ္ေလာက္ တင္ျဖစ္မယ္ ထင္တာပါပဲ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၆း၃၀ နာရီ

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္။ ။
* ဘက္ဆိုင္းအကုန္ ျဖစ္ရမည့္အစား ဘက္ဆိုင္းအကုတ္ဟု မွား႐ိုက္ထားသည္ကို ျပန္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။
အမွားျပင္ေပးေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ဘုရား။

Read More...

Summary only...

ဒီတပတ္ စေနခရီးစဥ္

Oxford, Shakespeare, Warwick ...
***
၁၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
နံနက္ ၉နာရီ ၁၆ မိနစ္

အိမ္ကစထြက္ခ်ိန္မွာ ရာသီကအံု႔ပ်ပ်။ ေအးေတာ့ မေအးလွပါဘူး။ ကားထဲမွာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာၾကားတဲ့ သစၥာအနက္ ၁၆-ခ်က္ တရားေတာ္က ပ်ံ႕လြင့္လို႔။ လမ္းမွာမိုးဖြဲဖြဲ ခဏတျဖဳတ္ရြာတယ္။ တလမ္းလံုး ကားလမ္း အပိတ္အဆို႔မရွိ၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ တရားနာလိုက္ စကားစျမည္ေျပာလိုက္နဲ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီ သာသာရွိၿပီ။

ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ ဗုဒၶ၀ိဟာရ ေက်ာင္း။ အသစ္ေျပာင္းထားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ ေက်ာင္းေဟာင္းထက္ ေနရာထိုင္ခင္း ပိုၿပီးက်ယ္ပါတယ္။

ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ကို သဒၶါၾကည္ညိဳ ႐ိုေသစြာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။

ဆြမ္းစားခ်ိန္။
ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဦးဓမၼသာမိ၊ တိပိဋကတ္ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးစဥ္။
သံဃာမ်ား အားလံုး သပိတ္နဲ႔ ဘုဥ္းေပးၾကပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္မယ့္လူေတြ တန္းစီၿပီး ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းေတြကို သပိတ္ထဲ ထည့္ေလာင္းၾကရတယ္။

"ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းစားေနတုန္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ၅ ေပါင္ ေပးရမယ္" မိုက္ခ႐ိုဖုန္း နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ေနာက္တယ္။

ဒုလႅဘ၀တ္တဲ့ ကိုရင္ေလးေတြနဲ႔ ေယာဂီကေလးမ်ား။
အငယ္ဆံုး ကေလးမေလးက အသက္ ၈-ႏွစ္တဲ့။ ျမန္မာလို သိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဦးဓမၼသာမိက ကေလးေတြ နားလည္လြယ္တဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ တရားျပပါတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း ေမးခ်င္တာ မရွင္းတာရွိရင္ ေမးဖို႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ အခြင့္ေပးတယ္။ အားလံုး အခ်ိန္ဇယား အလိုက္ တရားထိုင္ၾကရတယ္။
"ဒီမွာ တရားထိုင္ရတာ ဘယ္လိုေနလဲ" လို႔ ကေလးမေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ...
"good, nice and peaceful" လို႔ ေျဖတယ္။ ေနာက္တပတ္ ဆက္ေနဦးမယ္တဲ့။ ၾကည္ႏူးစြာ သာဓုေခၚမိပါတယ္။

စာၾကည့္ခန္း/တိုက္။
အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ ထိုင္းဘာသာ စာေပက်မ္းဂန္ေတြ တပံုတပင္။
စားေသာက္ၿပီး အားလံုး တရားထိုင္ရတယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလွဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိက အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ တရားခ်ီးျမွင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးဂႏၶမာလာက ျမန္မာလို တရားေဟာပါတယ္။ တရားနာအၿပီး ညေန ၃ နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္က ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

***
Sheakspeare Country

ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ဇာတိျဖစ္တဲ့ Stradford upon Avon အရပ္ကို ခရီးဆက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးမွာ အျဖဴအမဲ ေရွးအိမ္ေဟာင္းေလးေတြကို ခုထိ မပ်က္စီးေအာင္ ထိမ္းသိမ္းထားၾကတာ ခ်ီးက်ဴးစရာ။

ဒါက ရွိတ္စပီးယား ဇာတိခ်က္ေႂကြ အိမ္ေဂဟာ။ အိုမင္း ယိုယြင္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်ားကန္ရင္း လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈသူေတြကို ဆြဲေဆာင္မႈ ေပးေနဆဲ။

သကၠရာဇ္ ၁၅၆၄ ခု ဧၿပီလမွာ ေမြးဖြားၿပီး ၁၆၁၆ ဧၿပီလမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့သူ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ၀ီလ်ံရွိတ္စပီးယားရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ ဒီအိမ္ကေလးမွာ ရွိေနဆဲလား။ ေတြးေနရင္း ျမန္မာျပည္က ဦးပုညကို သတိရမိတယ္။ စေလဆရာႀကီးရဲ႕ ဇာတိမွာေရာ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရ ဘာမ်ားရွိပါလိမ့္။

ပတ္ဘလစ္ လိုင္ဘရီ ... တဲ့။ ေရွးဆန္ဆန္ ခ်စ္စရာေလးမို႔ အမွတ္တရ ပံု႐ိုက္ခဲ့တယ္။

အျပင္က ေရွးဆန္ေနေပမဲ့ အတြင္းမွာေတာ့ ခုလို ျမင္ရတယ္။

ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ျပဇာတ္ေတြ ကျပေဖ်ာ္ေျဖရာ ျပဇာတ္႐ံုအနီး။ ျပဇာတ္႐ံုက ျပဳျပင္ဆဲမို႔ ပံုမ႐ုုိက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

ငန္းတို႔ ေပ်ာ္ရာ ေရကန္သာ။

ရွိတ္စပီးယား ေၾကး႐ုပ္၊
ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ ျပဇာတ္ေတြ ဖန္တီးခဲ့သူ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အႏုပညာရွင္ ရွိတ္စပီးယားဆိုတာ ... သူကိုး။

ရွိတ္စပီးယားရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္တေယာက္ ... Lady Macbeth.
သူ႕အေၾကာင္းက ခုလို ...
Lady Macbeth, wife to the protagonist in Macbeth, is a central character who conspires with her husband to murder Duncan. She later goes mad and dies, possibly through suicide.

ဒါကေနာက္ဇာတ္ေကာင္ Falstaff တဲ့။
Sir John Falstaff is a central character of Henry IV, Part 1, Henry IV, Part 2, and The Merry Wives of Windsor. In the Henry plays, he is "bad angel" to prince Hal, and is eventually rejected by him. He is the lecherous gull of the title characters in Merry Wives. His death is reported in Henry V, although he is not a character in that play. He is perhaps the most famous supporting role in all of Shakespeare.

အ႐ုိးေခါင္းႀကီး ကိုင္ၿပီး ေတြးေနသူက Hamlet.
Prince Hamlet is the central character of Hamlet. He is a prince of Denmark, called on to avenge his father's (Old Hamlet's) murder by Claudius.
***
ရွိတ္စပီးယား ဇာတ္ေကာင္ အ႐ုပ္ေတြေမာ့ေနတာနဲ႔ ေနာက္က်ေနၿပီ။ Warwick castle သြားဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တေခါက္မွ အခ်ိန္ေပးၿပီး အထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့မယ္။ အခုေတာ့ အေ၀းကပဲ ... ။

***

သူ႔တိုင္းျပည္မွာ ရာဇ၀င္ရွိသလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာလည္း ရွိတာပဲ။
သူ႔တိုင္းျပည္မွာ ပညာရွင္ရွိသလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာလည္း ရွိတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ... ဘာေၾကာင့္မ်ား ...
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ... ... ...
.... .... .... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... .... .... ....
.... .... .... .... .... .... .... ....
ေတြးရင္း ေတြးရင္း အေတြးကမဆံုးႏိုင္။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ထိေပါ့။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၈း၀၀ နာရီ

(၀န္ခံခ်က္။ ။ ရွိတ္စပီးယား ဇာတ္ေကာင္မ်ားအေၾကာင္းကို ၀ီကီမွ ယူပါတယ္)

Read More...

Summary only...