ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ညေနခင္း ...

 ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ညေနခင္း

***

စိမ္းျမျမက္ျပင္ ေျမကမၺလာ

ျမက္ပန္းေလးမ်ား ယိမ္းႏြဲ႔ကာ

စီးဆင္းေနဆဲ ေရဇလာ

ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ေတးကဗ်ာ ... ။ ... ။ 

***

An evening beside the river

***

The grass looks like a greeny carpet;

little flowers swing and dance,

The river is reborn and flowing;

a wordless poem' what I reciting.

***

ေမဓာဝီ

၂၇၊ ေမ၊ ၂၀၁၅

၀၀း၀၅ နာရီ

(စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္)

Read More...

Summary only...

ခရမ္းေရာင္ အလြမ္းည

ခရမ္းေရာင္ အလြမ္းည

***

အလြမ္းေမွာင္ က်ေနတဲ့

ခရမ္းေရာင္ ညပါေလ ... ၊

မီးပြင့္ေတြ တလက္လက္

မ်က္ရည္စက္ ေႂကြ ... ။ 

ေနခဲ့ေတာ့ ခ်စ္သူေရ

ၾကားေလေျပ ေဆာ္အေသြး ... ၊

ေၾသာ္ ... မေဆြးခ်င္လည္း

ေဖာ္ေဝးခ်ိန္ ထိုခဏကိုျဖင့္

ေမွ်ာ္ေတြးကာ ငိုေနရပါေပါ့

အို ... ေမ့မွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔

ကံၾကမၼာ ဖန္လာခဲ့ၿပီမို႔

ျမန္မၾကာ မကြာေဝးရေအာင္ 
ကြယ္ ... ျပန္ခဲ့မယ္ေလး ... ။ ... ။

***

ေမဓာဝီ

၂၅ ၊ ၀၅၊ ၁၅

၁၈း၅၅ နာရီ

Read More...

Summary only...

ခြဲခြါျခင္း၏ အျခားမဲ့၌ ...

ခြဲခြါျခင္းကို ႏွစ္သိမ့္ေသာ အျပံဳး (ကိုေနဝင္း၊ ခင္ဝမ္း)

***

 

မၾကာခင္ ျပန္ဆံုရမယ္ ဒီလိုကိုယ္မွတ္ထားမယ္

အတူတူ ေနႏိုင္တုန္းမွာ အသည္းေလး လြမ္းစမခ်ည္နဲ႔

မ်က္ရည္မိုးမင္းမရြာနဲ႔  ျပံဳးႏိုင္တုန္းမွာ အခ်စ္ေရ ျပံဳးထားပါအံုး။

အဆင္မေျပစဥ္ ခဏမွာ  ဒီပံုၾကံဳမွာပဲေလ

ဘယ္သူေတြလြတ္ကင္းမလဲ  အ႐ိုးဆံုးျဖစ္ရပ္ေတြပဲ

အခ်စ္ေရ စိတ္ခ်ေနခဲ့ ေဆာင္းေငြ႕ႏွင္းေတြနဲ႔ ကိုယ္အေရာက္ေရာက္လာမယ္ … ။

မေၾကြခင္ ပင္ယံထက္မွာ အစီအရီ သဇင္ပြင့္ပန္းေတြ

ေခၽြသူခ်ဴယူမဆြတ္ခင္  အစြမ္းျပ ဆက္လို႔ ပြင့္တုန္း

အခ်စ္ေရ ေဆြးေျမ့မေနနဲ႔  ခြဲခြါျခင္းကို တုျပိဳင္ ျပံဳးစမ္းပါအံုး … ။

မၾကာခင္ ျပန္ဆံုရမယ္ ဒီလိုကိုယ္မွတ္ထားမယ္

အတူတူ ေနႏိုင္တုန္းမွာ အသည္းေလး လြမ္းစမခ်ည္နဲ႔

မ်က္ရည္မိုးမင္းမရြာနဲ႔  ျပံဳးႏိုင္တုန္းမွာ အခ်စ္ေရ ျပံဳးထားပါအံုး။

 
ခြဲခြါျခင္းကို တုၿပိဳင္ ၿပံဳးစမ္းပါအံုး ... 
ခြဲခြါျခင္းကို တုၿပိဳင္ ၿပံဳးစမ္းပါအံုး ...
ခြဲခြါျခင္းကို တုၿပိဳင္ ၿပံဳးစမ္းပါအံုး ... 
 ***

ဒီသီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ျဖစ္တုန္းက ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ေလာက္ကလို႔ ထင္ပါတယ္။ ခင္ဝမ္းရဲ႕ “အေမွာင္ကို ထြန္းညွိမယ့္မီးအိမ္” သီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ထဲကေပါ့။ ဒီသီခ်င္းကို ႏွစ္သက္လို႔ အထပ္ထပ္ နားေထာင္ခဲ့တယ္။ စကားလံုး တလံုးခ်င္းစီကို ခံစားၿပီး နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ခြဲခြါခ်ိန္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မၾကံဳခ်င္ေပမဲ့ မလြဲမေသြ ၾကံဳႀကိဳက္လာရတဲ့အခါ ခြဲခြါျခင္းကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ ... ၿပံဳးၿပံဳးေလး ခြဲခြါႏိုင္ဖို႔ အင္အားေတြ ေပးတဲ့ သီခ်င္းေလးလို႔ ႐ိုး႐ိုးေလး ေတြးလို႔ရသလို ... 

လည္ပတ္ေနတဲ့ သံသရာစက္ဝိုင္းႀကီးထဲမွာ ေတြ႕ ဆံု ၾကံဳ ကြဲ ဆိုတဲ့ မျမဲျခင္းတရားကို ခပ္ပါးပါးေလး ျပထားတယ္လို႔ ခံစားခဲ့မိတယ္။ ဆံုဆည္းျခင္းဟာ မျမဲသလို ... ခြဲခြါျခင္းဆိုတာကလည္း အျမဲမဟုတ္ႏိုင္ဘူး  ... ခြဲခြါၿပီးတဲ့အခါ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ႏိုင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အခိုက္အတန္႔ ၾကံဳဆံုရခိုက္ ... ခြဲခြါရမွာကို ၾကိဳတင္ ပူပန္ၿပီး ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနမယ့္အစား ... အတူရွိေနစဥ္ အခ်ိန္ေလးေတြကို  အက်ဳိးမမဲ့ေစဘဲ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ရမယ္ေပါ့ ... ။ တနည္းအားျဖင့္ ၿပံဳးလ်က္နဲ႔ ခြဲခြါႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးခဲ့မိတယ္။  

ခြဲခြါရမယ့္သူကို သဇင္ပန္းေလးေတြနဲ႔ ဥပမာထားၿပီး အားေပးတာကလဲ သိပ္လွပါတယ္။ ပင္ျမင့္ထက္မွာ လန္းဆန္းေနတဲ့ သဇင္ပန္းေလးေတြဟာ သူ႔ဘာသာပဲ ေၾကြေၾကြ ေခၽြသူ ခ်ဴသူရွိလို႔ပဲ ေၾကြေၾကြ ... မေၾကြခင္အခ်ိန္ထိ အစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းခဲ့တယ္။ သူေတာ့ ေၾကြက်ေတာ့မွာပဲ ... သူ႔ကိုေတာ့ ဆြတ္ခ်ဴေတာ့မွာပဲ ... ခူးေခၽြခံရေတာ့မွာပဲ ဆိုၿပီး ဝမ္းနည္း မေနဘဲ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ သူ႔တာဝန္သူ  ေဆာင္ရြက္သြားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ... ။ 

ဒီသီခ်င္းေလးကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာ နားေထာင္ျပီးခဲ့တဲ့ေနာက္ သီခ်င္းကို မွီးၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ခြဲခြါျခင္း၏ အျခားမဲ့၌ ... တဲ့။ ေရးျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေမလ ... ။ သိပ္ေတာ့မၾကာေသးပါဘူး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ ႏွစ္က ... ။

***
ခြဲခြါျခင္း၏ အျခားမဲ့၌

ခြဲရေတာ့မယ္ တကယ္ပဲလား
ႏႈတ္ဖ်ားအလြမ္း မ်က္ရည္စမ္းနဲ႔
အနမ္းမိုးေတြ ေဝေနဆဲ ... ။

မခြဲမခြါ မကြဲကြာခင္
သည့္အရင္က ေတြ႕ၾကဆံုၾက
ၾကည္ႏူးၾကနဲ႔ ေဝးရဖို႔အေရး
အေတြးထဲ မရွိ။

ဆံုဆည္းမႈ၏ အဆံုးနိဂံုး
အို - မုန္းစဖြယ္၊ ခြဲရမယ္ ... တဲ့
တကယ္ဆိုက၊ ခြဲခြါၾကၿပီး
ျပန္၍ နီးမွာ၊ မသိပါလား
ခြဲခြါႏႈတ္ဆက္၊ မ်က္ရည္စက္က
ေတြ႕ဆံုရဖို႔၊ နီးရဖို႔ကို
အစနိဒါန္း ပ်ိးခဲ့ၿပီ။

သည္ေတာ့ေလ ခင္ ... 
မခြဲခ်င္လည္း၊  ခြဲရမွာေပါ့
ခင္တိတ္ေတာ့ေနာ္၊ အေဖာ္မပါ
တေယာက္သာတည္း၊ ဒီခရီးကို
သြားၿပီးတခါ၊ ျပန္လာမွာပဲ
ခြဲခြါမႈကို၊ တုၿပိဳင္ဖံုးလႊမ္း
ၿပံဳးစမ္းပါ ... ခင္ ... ။ ... ။
***
ေမဓာဝီ
၁၆၊ ေမ၊ ၁၉၉၁
***
ခြဲခြါျခင္းမ်ားကို အျပံဳးျဖင့္သာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ / ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရပါလို၏။

၂၃၊ ေမ၊ ၂၀၁၅
၁၉း၀၃ နာရီ

Read More...

Summary only...

ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ျမက္ခင္းေလး ...

အိမ္နဲ႔ မနီးမေဝးမွာ Kallang river လို႔ေခၚတ့ဲ ျမစ္ကေလး တစင္းရွိတယ္။ စကၤာပူမွာ အရွည္ဆံုးျမစ္ဆိုတ့ဲ ဒီျမစ္က ၁၀ ကီလိုမီတာ ရွည္သတဲ့ ... ။ မိုင္ေပါင္း ၁၃၀၀ ေက်ာ္ (ကီလိုမီတာ အားျဖင့္ ၂၀၀၀ေက်ာ္) ရွည္လ်ားတ့့ဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနဲ႔ ႏိႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ဒီျမစ္ကေလးက ေခ်ာင္းသာသာ။

 

ခင္ပြန္းသည္ အလုပ္အားတ့ဲ ညေနခင္းေတြဆို အဲဒီျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ျမစ္ျပင္ကိုျဖတ္ တိုက္ခတ္လာတဲ့ေလကို တဝႀကီး႐ွဴ႐ိႈက္ျပီး ကမ္းေျခက ျမက္ခင္းေလးေပၚမွာ ပါလာတဲ့ မုန္႔ေတြထိုင္စားရင္း ႏွစ္ေယာက္သား စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတ့ဲ ညေနခင္းေလးေတြဟာ တကယ္ကို သာယာလွပါတယ္။

 ျမစ္ကမ္းေျခမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးနဲ႔၊ စီတန္းေနတဲ့ အုန္းပင္တန္းေလးနဲ႔၊ အပမ္းေျဖနားေနဖို႔ ခံုတန္းေလးေတြနဲ႔ ... စသျဖင့္ ရွ္ိၾကသလို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ သန္႔စင္ခန္းေလးေတြနဲ႔ အခ်ဳိရည္ဝယ္လို႔ရတ့ဲ vending machine တို႔လည္း ရွိပါတယ္။ အားကစား ေလ့က်င့္သူေတြ၊ ေလညင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ၊ အပမ္းေျဖ လာေရာက္သူေတြနဲ႔ ျမစ္ကမ္းေျခရဲ႕ ညေနခင္းေလးက စည္စည္ကားကားေပါ့။ ျမစ္ထဲမွာေတာ့ ဒိုက္ အမႈိက္ ရွင္းတဲ့ စက္ေလွငယ္ေလးေတြ၊ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္  ေလ့က်င့္ေနတဲ့ ေလွေလွာ္အဖဲြ႕ေတြနဲ႔ ျမစ္ငယ္ကေလးက သက္ဝင္လႈပ္ရွားလို႔။

တခ်ိန္က ျဗိတိသွ်ကိုလိုနီေခတ္ မတိုင္ခင္ကဆို ဒီျမစ္ကေလးကို အမွီျပဳေနထိုင္သူေတြ အမ်ားသားလို႔ သိရတယ္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ တဲကေလးေတြနဲ႔ ေနထိုင္ၾကသူေတြေရာ ေလွေတြကို အိမ္လုပ္ျပီး တံငါအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးသူေတြေရာေပါ့။ ဒီေနရာတဝိုက္ကလဲ ရႊံ႕ႏြံေတာႀကီးဆိုပဲ။  ေနာက္ပိုင္း ျဗိတိသွ်ေတြ ဒီကၽြန္းကေလးကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူက သူတို႔ကို တျခားကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကုန္သြယ္မႈအတြက္ ဒီျမစ္ကေလးကို အသံုးခ်လာၾကျပန္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ... ေကြ႕ေကာက္စြာ စီးဆင္းေနတဲ့ ဒီျမစ္ငယ္ကေလး နံေဘးမွာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု မရွိသေလာက္ပါပဲတဲ့။ ဒီျမစ္ကေလးအနီးတဝိုက္ စိမ္းစိုသာယာဖို႔ ပေရာဂ်က္ေတြခ်ၿပီး လုပ္ၾကတယ္၊ ျမစ္ေရအနက္ကိုလည္း တသမတ္တည္း ရွိေနဖို႔ ထိမ္းသိမ္းထားၾကၿပီး ျမစ္ထဲမွာ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း က်င္းပေလ့ရွိၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ပင္လယ္ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ေတြကို ႏွစ္သက္သူပီပီ ဒီျမစ္ကေလးရဲ႕ ဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္ေလးကို ျပန္ေတြးရင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ဟာ စိတ္ထဲ အစီအရီ ေပၚလာေတာ့တယ္။ အရွိန္ျပင္းစြာစီးဆင္းေနတဲ့ ညစ္ေထးေထး ျမစ္ေရေတြ ... ဒီျမစ္ေရကိုပဲ ခ်ဳိးၾက ေသာက္ၾက ေလွ်ာ္ဖြပ္ၾကတဲ့ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ေနထိုင္သူေတြ ... ျမစ္ေရတိုက္စားလို႔ ၿပိဳက်ခဲ့ရတဲ့ ကမ္းပါးေတြ ... ျမစ္ေရတိုးလို႔ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြ ... ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းထဲက ဘဝေတြ ဘဝေတြ ... ။ ဒါေတြကို  ျမင္ေယာင္ရင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ျမစ္ႀကီးေတြရဲ႕ ကမ္းေျခေတြမွာ စိမ္းစိုတဲ့ ျမက္ခင္းကေလးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လက္ေတြ႕ ျမင္ရပါ့မလဲလို႔ ... လို႔ ေဝေဝဝါးဝါး စဥ္းစားေနမိပါရဲ႕ ... ။

***
ေမဓာဝီ
၁၄၊ ေမ၊ ၂၀၁၅
၁၈း၀၃ နာရီ (စကၤာပူ စံေတာ္ခ်ိန္)

(ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ တင္ထားတာေလး ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ဒီမွာလဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္)

Read More...

Summary only...

ဒီကေန႔ ...

စာမေရးျဖစ္တာလဲ ၾကာေပါ့ ... ။ 

ဘာလိုလိုနဲ႔ စကၤာပူကို ေရာက္တာ တလေက်ာ္သြားၿပီ။ က်မတို႔ရဲ႕ မဂၤလာေန႔ေလးလဲ ဒီကေန႔ဆို ၂ လ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။

မဂၤလာေန႔ကို သတ္မွတ္မယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာလိုလား၊ အဂၤလိပ္လိုလား၊ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႔လား၊ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔လား ... စသျဖင့္ စဥ္းစားေတာ့ officially က လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔ (မတ္လ ၅ ရက္ေန႔) ေပါ့။ က်မႏွစ္သက္တာကေတာ့ ျမန္မာလိုေန႔ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ (မတ္လ ၄ ရက္ေန႔) ေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႔ပါ။ လျပည့္ေန႔တုိင္း အမွတ္တရ ရွိေနေအာင္ လျပည့္ေန႔ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ လျပည့္ေန႔က တရား႐ံုးေတြပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလို႔ ေနာက္တရက္ ၅ ရက္ေန႔မွ လက္မွတ္သြားထိုးျဖစ္ၾကတယ္။ ဆိုေတာ့ မတ္လ ၄ ရက္ သို႔မဟုတ္ ၅ ရက္ အဆင္ေျပတဲ့ တရက္ကိုသာ မဂၤလာရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါစို႔လို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

က်မတို႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲေလးကို ပကာသနမပါ၊ ဧည့္ပရိသတ္မပါဘဲ ႏွစ္ဖက္မိဘသာပါၿပီး ႐ိုးရွင္းစြာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မဂၤလာအမွတ္တရအေနနဲ႔ သုခရိပ္ျမံဳက HIV ေဝဒနာ ခံစားေနရတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ေငြလွဴဒါန္းခဲ့ၿပီး ကေလးေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ရြတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔က်မ ႏွစ္ဦးလံုးရဲ႕ ဆႏၵအရ ဒီလိုပဲ အက်ဥ္းခ်ဳံးခဲ့ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳရာမွာ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုယ္တူနဲ႔ နားလည္မႈရွိဖို႔က အဓိကပဲ မဟုတ္လား။

မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးဘဲ မဂၤလာပြဲကေလး လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ခုလို ေၾကျငာခ်က္ကေလး ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေရးတင္လိုက္တယ္။

"ေၾကျငာခ်က္"

 

လြယ္အိတ္ညိဳေလး ႏွစ္လံုး

အဖံုးေလးနဲ႔ စာခ်ဳပ္ႏွစ္ေစာင္

ေရႊေရာင္လက္စြပ္ေလး ႏွစ္ကြင္းနဲ႔

႐ိုးရွင္းစြာ ဘဝကို စခဲ့ၾကတယ္။

တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာ

ပကာသနေတြပယ္ကာ

မာနေတြဖယ္ခြါ

သဒၶါ သီလ စာဂ ပညာ

တူညီစြာ ျဖည့္က်င့္ၿပီး

ခရီးလမ္းဆံုးထိ ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ... 

ေနာ္ ... ကြယ္ ... ။ ... ။ 

***

(ေမဓာဝီ ၁၂.၀၃.၁၅)

မဂၤလာပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ပ်ားရည္လည္း မဆမ္းႏိုင္သလို၊ သူ အလုပ္လုပ္ရာ စကၤာပူႏိုင္ငံကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး မလိုက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ခြင့္နဲ႔လာတဲ့ သူက တဖက္မွာ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္ဖို႔ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ ျပန္သြားၿပီး က်မကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ဧၿပီ တရက္ေန႔က်မွ ပိုးသားေလေၾကာင္းနဲ႔ က်မ စကၤာပူကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ April Fool လုပ္မိသလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့။ ငွားထားတဲ့ အိမ္ခန္းေလးဆီ ေရာက္ေတာ့ ဘာမွမရွိတဲ့ အခန္းေလးက ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝ စတင္ခဲ့ၾကတယ္။ 

႐ုပ္ဝတၳဳအေနနဲ႔ မျပည့္စံုမႈေလးေတြ  အနည္းအက်ဥ္းရွိေပမယ့္ က်မနံေဘးမွာ သူရွိေနတဲ့အတြက္ ေနသာ ေျဖသာပါတယ္။ သူနဲ႔က်မ တေယာက္ အားနည္းခ်က္ တေယာက္ နားလည္ေပးလို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ညွိႏႈိင္းရင္း က်မတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကတာ ခုဆိုရင္ ရက္ေပါင္း ၆၀ ... ။ တကယ္တမ္း အတူေနရတာကေတာ့ ရက္ေပါင္း ၄၀ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ 

က်မအေပၚ နားလည္ေပး စာနာေပး ၾကင္နာျမတ္ႏိုးမႈေတြ ေပးကာ လက္တြဲခဲ့တဲ့ ... သူ႔ကို ... က်မက ေက်းဇူးတင္သလို ... သူကလဲ က်မကို ေက်းဇူးတင္ပါသတဲ့။ မေန႔က က်မအတြက္ ေဟာဒီကဗ်ာေလး သူေရးေပးခဲ့ပါတယ္။

***

"ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာ"

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ ... 

ႏွလံုးသားျမစ္တခု ထုဆစ္ေမြးဖြါးေပးခဲ့တယ္။

တိမ္ဖံုးတဲ့ ညခင္းမွာ 

လဝန္းကို သူရွာေပးခဲ့တယ္။

စုန္ခ်ီတခါ ဆန္ခ်ီတလွည့္

ဦးတည္ရာမဲ့ေနတဲ့ ဒိုက္အမႈိက္ကေလးကို

ေႏြ ေလအျမဴးမွာ ... ေလဦေပၚ တင္ေခၚခဲ့သူပါ။

သူ .... 

သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာ

ကဗ်ာစစ္စစ္ဟာ

သူပဲ ျဖစ္ေလေတာ့တယ္။    ။ 

***

(လင္းသူရိယႏြယ္ - ၄.၀၅.၁၅)

***

Read More...

Summary only...