ၿပီးဆံုးခ်ိန္
***
တရားပြဲတပြဲမွာ
အမွ်ေ၀ၿပီး သာဓုေခၚတဲ့ အခ်ိန္ …
ဇာတ္ပြဲတပြဲမွာ
ပတ္စာခြါ ဖ်ာသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္ …
၀ါက်တေၾကာင္းမွာ
ပုဒ္မခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ …
ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းတခ်ပ္
ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ …
ပူေႏြးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ
ေအးခဲသြားတဲ့ အခ်ိန္ …
ဘ၀တခုအတြက္
ေရအိုးခြဲၿပီး ေၾကးစည္တီးတဲ့ အခ်ိန္ …
အရာအားလံုး
... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ... ...
ၿပီး ဆံုး သြား ခဲ့ ၿပီ။
... ... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ...
... ... ... ...
... ... ...
... ...
...
..
.
Read More...
Summary only...
(၁)
သင္ေကာင္းမွ ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းမွာလား?
ဘယ္သူထြင္ခဲ့တာလဲ မသိ၊ ဘယ္အခ်ိန္က စၿပီး ေပၚလာတာလဲ မသိတဲ့ အဆိုအမိန္႔ စကားတခ်ဳိ႕ဟာ လူေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေနၾကေတာ့ ဟုတ္သေယာင္ မွန္သေယာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ဆိုစကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖနဲ႔ က်မလည္း ခဏခဏ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးတယ္။ လူေတြက သေဘာက်ေတာ့ စီးပြါးေရးသမားေတြက နံရံကပ္တဲ့ စာရြက္ကေလးေတြ လုပ္ေရာင္းၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြ ဆိုင္ေတြမွာ အဟုတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ကပ္ထားၾကတာလည္း ျမင္ဖူးတယ္။ ဘာတဲ့ …
“သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္ မဆိုးပါ” တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ အရပ္သံုုးစကား “ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ အသံတူ” ဆိုတာက ရွိေသးတယ္။ သူ႐ိုင္းရင္ ကိုယ္႐ိုင္းမယ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်မလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေျပာခဲ့ဖူးသလို အဲဒီအတုိင္းလည္း က်င့္သံုးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မွားလိုက္တာလို႔ ေနာင္တရမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီလို မက်င့္သံုးမိဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ မၾကာခဏ သတိေပးေနမိသလို အေဖကလည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို အျမဲသတိေပးေနဆဲပါ။
အေဖက အခုလိုေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
“ကိုယ့္အျပဳအမူဟာ တဘက္လူ အေပၚမွာ မူတည္ေနမွေတာ့ ကိုယ္က အသံုးမက်သူ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့” တဲ့။
“ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္က ကိုယ္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားကို မီွၿပီး အေရာင္ေျပာင္းခ်င္ရတာလဲ။ လူဆိုတာ အိပ္၊ စား၊ ကာမ၊ သံုးခုပဲ သိတဲ့ တိရစၧာန္မွ မဟုတ္တာ။ တေကာင္က မာန္ဖီလို႔ ေနာက္တေကာင္က မာန္ဖီတယ္၊ တေကာင္က ကိုက္လို႔ ေနာက္တေကာင္က ကိုက္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးဆိုတာ အသိဉာဏ္ သာလြန္တဲ့ လူေတြမွာ မရွိသင့္တဲ့ အျပဳအမူ၊ မလုပ္သင့္တဲ့ စ႐ိုက္ပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ပစၥည္းခိုးခံရလို႔ သူ႔ပစၥည္း ျပန္ခိုးစရာမွ မလိုပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္း ခိုးခံရတာဟာ ကိုယ္သီလမစင္ၾကယ္ခဲ့လို႔၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀မွာ သီလစင္ၾကယ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေစာင့္ထိမ္း႐ံုပဲ။ ကိုယ့္ဆီက ခိုးတဲ့သူကေတာ့ သူ႔အျပစ္ သူခံရမွာပဲ။ ကိုယ္က တုန္႔ျပန္ အျပစ္ေပးစရာ မလိုဘူး။ ဒီလိုပဲ … ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းၾကံသူ၊ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူနဲ႔ ျပဳမူ ဆက္ဆံသူဟာ သူ႔မေကာင္းမႈနဲ႔ သူသြားမွာပဲ။ သူမေကာင္းလို႔ ကိုယ္က လိုက္မေကာင္းရင္ သူမေကာင္းျပဳတာကို ကိုယ္က အရင္ခံရေသး၊ ကိုယ္က ျပန္ၿပီး သူ႔အေပၚ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူနဲ႔ တုန္႔ျပန္ ျပဳမူလိုက္တဲ့အတြက္ ျဖစ္လာမယ့္ အကုသိုလ္ အက်ဳိးဆက္ကိုလည္း တခါ ျပန္ခံရဦးမယ္ … ဆိုေတာ့ မိေအးႏွစ္ခါနာ ျဖစ္မေနဘူးလား”
ဟုတ္တာပဲ … ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ ကိုယ္သာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္လို႔ ေအာ္ေနၿပီး မိမိကိုယ္ကိုက အစျပဳလို႔ မိမိ ပတ္၀န္းက်င္ မိမိရပ္ရြာ တိုင္းျပည္နဲ႔ မိမိေနထိုင္ရာ ကမၻာႀကီးကို ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမယ့္ မဟာလူသားေတြဟာ တေယာက္ေယာက္ ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းလိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈ ျပန္ေပးမယ္ဆိုရင္ လူ႔ေလာကႀကီးက အၿငိဳးအေတးမ်ားစြာနဲ႔ တုန္႔ျပန္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး လည္လိုက္မယ့္ သံသရာေတြ၊ လည္လိုက္မယ့္ ၀ိပါက္ၾကမၼာေတြ … ဘယ္မွာ အဆံုးသတ္ပါေတာ့မလဲ။
ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ကုလသမဂၢက ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြသာ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြ မေျဖရွင္းႏိုင္ဘဲ စစ္ပြဲေတြခ်ည္း တဂ်ိန္းဂ်ိန္း ျဖစ္ေနၾကေတာ့မွာ။ သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္က ေကာင္းမယ္လို႔ ဆိုတာဟာ သေဘာထားႀကီးျခင္း၊ နားလည္မႈရွိျခင္းနဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ျခင္း (လူပီသျခင္း) လို႔ ထင္မိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ အဆိုအမိန္႔က ရွိၿပီးသားပါ။ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေနတာလား၊ လူေတြ မႀကိဳက္လို႔ သိပ္မသံုးၾကတာလား။ အားလံုး သိၿပီးသား စကားေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” အစား မွန္ကန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေအာက္ပါ အဆိုအမိန္႔ေလးကို အစားထိုးလိုက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား … ။
“ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္နဲ႔” တဲ့။
***
(၂)
အူမ မေတာင့္ရင္???
“အူမ-ေတာင့္မွ သီလေစာင့္မယ္” ဆိုတဲ့ စကားကလည္း ေနာက္ပိုင္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးမ်ားတဲ့ စကားျဖစ္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သီလပ်က္လိုသူေတြရဲ႕ ဆင္ေျခစကားလို႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။ “ခိုးခ်င္လို႔ ခိုးရတာ မဟုတ္ပါဘူး စားစရာမရွိလို႔ ခိုးရတာပါ” … ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ခိုးမႈက အျပစ္မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဘ၀မွာလည္း ခိုးျခင္းရဲ႕ အျပစ္ကို ခံရမွာျဖစ္သလို ေနာင္တမလြန္ (သို႔) အနာဂတ္ကာလမွာလည္း အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ ကံအက်ဳိးေပးေတြက ခၽြင္းခ်က္ရွိေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေတာ့ျဖင့္ စားစရာမရွိလို႔ သီလပ်က္လိုက္ရတာပဲ … လြတ္ေစ .. ဆိုတာမ်ဳိး ရွိေနမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒီဆင္ေျခစကားက အလကားပါပဲ။
ျဖစ္သင့္တာက အသက္ေသခ်င္ေသပါေစ သီလအပ်က္မခံဘူး ဆိုတဲ့ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးပါ။ တခ်ဳိ႕လည္း ေျပာၾကပါတယ္၊ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ မဟုတ္တာေတာ့ မလုပ္ဘူး… ဆိုတာမ်ဳိး။ အင္မတန္ ေလးစားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဆင္ေျခတက္ပါေသးတယ္၊ မိသားစုငတ္မွာစိုးလို႔ လုပ္ရတာမ်ဳိး၊ ကိုယ္ခံရၿပီဆိုရင္ျဖင့္ မိသားစုကလည္း ကိုယ့္ကို လာကယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္အက်ဳိးေပးနဲ႔ကိုယ္ ခံေပေတာ့ပဲ။
တကယ္တမ္းက သီလစင္ၾကယ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲပါဘူးတဲ့။ တကယ္လို႔ ကိုယ္က သီလလံုလ်က္နဲ႔ ယခုလက္ရွိဘ၀မွာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနရင္ ဒါဟာ အတိတ္က ကိုယ္သီလပ်က္ခဲ့လို႔သာ မွတ္ယူၿပီး အခုလက္ရွိမွာ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းထားသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက က်မကို ေျပာတယ္။ အူမ ေတာင့္မွ သီလေစာင့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ "သီလေစာင့္ရင္ အူမ ေတာင့္ပါတယ္" … တဲ့။
***
(၃)
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း ….
လူမဟန္ရင္ ကံကို ပံုခ်တတ္တဲ့ က်မတို႔လူမ်ဳိး အမ်ားစုဟာ “ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲ” လို႔လည္း သေဘာထားတတ္ၾကေသးတယ္။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းမႈဆိုတဲ့ ေယာနိေသာ မနသိကာရလိုလို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲႏိုင္လို႔ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ ညီသလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့။ တကယ္တမ္းကေတာ့ ဒါဟာ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းမႈလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မဂၤလာနဲ႔ ညီတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္မဲ့တာ … ပ်င္းတာ … ေရသာခိုခ်င္တာလို႔ ထင္တာပါပဲ။
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းထဲမွာ မေကာင္းတာေတြလည္း ပါတာပဲ။ မေကာင္းတာေတြကို ေကာင္းပါတယ္လို႔ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သေဘာထားလို႔ ရမွာလဲ။ မေကာင္းတာေတြ ၾကံဳရေတြ႔ရ ခံစားရတဲ့အခါ တခ်ိန္က ငါမေကာင္းခဲ့လို႔ပါလားလို႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ေနာင္တခ်ိန္မွာ ဒါမ်ဳိး မၾကံဳရေတာ့ေအာင္ ခုလက္ရွိ ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ခုတေလာ တရားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နာျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္တပါး ေဟာၾကားတဲ့ တရားတပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာသြားတာ ႏွစ္သက္စြာ နာယူမွတ္သားလိုက္ရပါတယ္။
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊
“ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း မေကာင္းေကာင္းေအာင္ လုပ္” … တဲ့။
***
ဒီအဆို အမိန္႔ ၃ ခုကို ခ်ေရးျဖစ္ေတာ့ ဒီ၃ခုဟာ ဆက္စပ္မႈရွိေနတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ လက္ေတြ႔က်င့္ဖို႔ သိပ္မခက္ေပမဲ့ က်င့္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရင္း ႀကိဳးစားရမွာပါပဲ။
လူတိုင္းလူတိုင္းသာ … ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ဘဲ သီလကို လံုေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း မေကာင္းေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ … … … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၁၃း၃၂ နာရီ
Read More...
Summary only...
အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သည္ … တဲ့။
မနက္ အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း သတင္းဖြင့္ေတာ့ ေဟတီမွာ ငလ်င္လႈပ္သည့္သတင္းကို ၾကည့္ရစဥ္ ထိုစကားကို သတိရမိသည္။ အေဖအျမဲ ေျပာေနက် စကားျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ ငလ်င္အႀကီးအက်ယ္ လႈပ္တုန္းက အေဖေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ … ကိုယ္ ယံုၾကည္ အားကိုးသူ တေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရလွ်င္ ထိုကဲ့သို႔ အေဖေျပာေလ့ရွိသည္။
ငလ်င္သတင္း ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာ။ အေဆာက္အဦးေတြ ၿပိဳက် ပ်က္စီး၊ လူေတြ ေသၾက၊ ဒဏ္ရာရၾက၊ တကယ့္အနိ႒ာ႐ံု။ ျမဲျမံသည္ဟု မွတ္ထင္ယူဆခဲ့ေသာ ကမၻာေျမႀကီး၊ ခိုင္မာသည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ဤေျမျပင္၊ လူသားေတြ အားလံုး ရပ္တည္ရာ၊ အားထားရာ ဤပထ၀ီ ေျမႀကီးသည္ မခိုင္မမာ မျမဲမျမံ မတည္မတံ့ဘဲ လႈပ္ရွားတုန္ခါေလေသာအခါ မွီတင္းေနထိုင္သူ လူသားအမ်ား ဒုကၡေရာက္ၾကရေလသည္။ သတင္းၾကည့္ရင္းျဖင့္ ႀကိဳတင္ မခန္႔မွန္းႏိုင္သည့္ သဘာ၀တရား၏ ေဘးအႏၲရာယ္ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သည့္အရာမွ မျမဲျခင္း အစိုးမရျခင္း သေဘာတရားကိုေသာ္လည္းေကာင္း ထိတ္လန္႔စြာ ဆင္ျခင္မိေလ၏။
သို႔ျဖင့္ နံနက္စာစားၿပီး ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္သည္။ ရာသီဥတုက သုညေအာက္ ၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ ေႏြးေထြးလံုျခံဳေအာင္ အထပ္ထပ္ ၀တ္ဆင္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ကာ အိမ္မွထြက္သည္။ မိုးႏွင့္ေရာေသာ ႏွင္းစက္မ်ား တဖြဲဖြဲ။ ယခင္ေန႔ေတြက ထူထပ္စြာက်ခဲ့ေသာ ႏွင္းေတြက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူတကာနင္းသျဖင့္ နင္းျပားျဖစ္ၿပီး မာေက်ာ ေအးခဲ၍ေနၿပီ။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ေလွ်ာက္စဥ္ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္မို႔ ဘုရားတ-ရင္း လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ျခံစည္း႐ိုးနံရံမ်ားကို ကိုင္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ႏွင္းတျဖစ္လဲ ေရခဲ ျဖဴျဖဴေတြ မရွိ။ ေျပာင္ေနသည္ဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚကပဲ ေလွ်ာက္မည္ စိတ္ကူးၿပီး ႏွင္းေရခဲမ်ားႏွင့္ လြတ္ရာ လမ္းမထက္ကို ေျခလွမ္းလိုက္စဥ္
ရႊီး …. ဘိုင္း … အင့္
ဆိုၿပီး ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲပါေလေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားသလား မျမင္သလား ဘာမွမသိေတာ့၊ တကိုယ္လံုးထူပူစြာျဖင့္ မတ္တပ္ထရပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မရ၊ ေနာက္တႀကိမ္ … ေနာက္တႀကိမ္ … ေနာက္တႀကိမ္။ ဘယ္လိုမွ ရပ္၍ မရေတာ့။ ဟင္ ... ေျခေထာက္ေတြက အေကာင္းႀကီးပါ၊ အနည္းငယ္ နာက်င္႐ံုကလြဲ၍ က်ဳိးပဲ့ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းခဲ ေရခဲမရွိဟုထင္၍ လွမ္းလိုက္ေသာ ကတၱရာလမ္းမက black ice ေတြျဖင့္ မဲေျပာင္ေနသည္ကိုး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္မည္ဆိုလွ်င္ ျပန္လဲလဲသြားကာ ထ၍ မရေတာ့ေပ။ ခက္ၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။
လမ္းတဖက္က လူႀကီးတေယာက္က Are you ok? ဟု ေအာ္ေမးသည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္။ ေခါင္းညိတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမိသည္။ “go back to snow” ထိုလူႀကီးက ေအာ္ေျပာျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚရွိ ခဲေနေသာ ႏွင္းေတြဆီ ျပန္သြားခိုင္းတာ။ လမ္းမထက္မွာက မျမင္ရေသာ ေရခဲျပင္ကိုး။ ႏွင္းခဲကမွ black ice ထက္ ေတာ္ေသးသည္တဲ့။ “I can’t move” ဟု ျပန္ေျပာမိေသာ္လည္း အားလံုးက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ေနၾကရသည့္ ဘ၀ေတြခ်ည္းမို႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ လာမကယ္ႏိုင္၊ မထူႏိုင္။ ကိုင္း … ကိုယ္ထူမွ ကိုယ္ထ … အိုး အီး အား ဆိုၿပီး ေအာ္ရင္းျပဳရင္း ကိုး႐ိုး ကားယားႏွင့္ပင္ အနားမွာ ရပ္ထားသည့္ ကားတစီးအနား ေလးဘက္ေထာက္ရင္း ေရာက္သြားသည္။ ကားကိုကိုင္၍ ရပ္ေတာ့ ေလွ်ာေလွ်ာ ေလွ်ာေလွ်ာႏွင့္ပင္ ရပ္၍ရသြားၿပီ။ ဆက္လွမ္းမရေသး။ ကားကလဲ ေရခဲေတြဖံုးေနေတာ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ေျခလွမ္းမယ္ၾကံလွ်င္ ေလွ်ာခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္မို႔ တလွမ္းပင္ မလွမ္းရဲေတာ့ျပန္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ကားကိုမွီကာ ဖုန္းထုတ္၍ သူငယ္ခ်င္းဆီေခၚ၊ အမဆီေခၚ၊ ဘယ္သူကမွ ဖုန္းမကိုင္။ တက္ခ္စီ ဆားဗစ္ကို ဆက္ျပန္ေတာ့လည္း လိုင္းမအား။ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာေသာ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈက ေျပာမျပတတ္။ တကယ္တမ္း လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ အနားမွာမရွိပါလား။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းမသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ progress test ရွိတယ္။ ျဖစ္ေအာင္ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေျခလွမ္း တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ထပ္လွမ္းကာ ျခံစည္း႐ိုးကို အျမန္ကိုင္လိုက္၏။ ျခံစည္း႐ိုးကိုင္၍ တေရြ႕ေရြ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရင္း လမ္းျဖတ္ကူးရမည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ လမ္းျဖတ္ကူးလွ်င္ ျခံစည္း႐ိုးလည္းမရွိ၊ ကိုင္စရာ တြယ္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ခိုမွီတြယ္စရာ ဘာမွ မရွိဘဲ လက္လြတ္ေျခလြတ္ေတာ့ျဖင့္ မေလွ်ာက္ရဲပါ။ သည္လိုႏွင့္ လမ္းေထာင့္မွာ ရပ္ေနရင္း တက္ခ္စီတစီးတေလ ေခၚ၍ရႏိုး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ … ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္သြားသည္။ တလွမ္း စမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေလွ်ာခနဲ။ မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ျပန္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့။ လူတကိုယ္လံုးလည္း တုန္ယင္ေနၿပီ။ စိတ္အားငယ္သျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဆက္တိုက္က်ေနေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္လည္း လြန္သြားၿပီ။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ကာ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ အတူေန သူငယ္ခ်င္းဆီကို မက္ေဆ့ခ်္ပို႔၍ လာေခၚခိုင္းရသည္။ သူက ဒီအေျခအေနသိ၍ အစကတည္းက ေက်ာင္းမသြားဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူပင္။ သူလာေခၚေတာ့မွ သူ႔လက္ကို ဆြဲကာ တေရြ႕ေရြ႕ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေလ၏။ မနက္ရွစ္နာရီေက်ာ္မွာ အိမ္က ထြက္ခဲ့သည္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲလုၿပီ။ တကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္ေနၿပီ။ ေခါင္းေတြလဲ တဒံုးဒံုးႏွင့္ ကိုက္ခဲေနၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ ဆရာေတြဆီ အီးေမးလ္ျဖင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာကာ ခြင့္တိုင္။ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားထားသည့္ စာအုပ္ကလည္း ဒီေန႔ ျပန္အပ္ရမွာမို႔ စာၾကည့္တိုက္မွဴးထံ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာ။ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သတင္းထပ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ တျပည္လံုးမွာ ႏွင္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေတြ။ Yorkshire နယ္တ၀ိုက္ black ice ေတြေၾကာင့္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြ။ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ပိတ္သည့္ သတင္းေတြ။ ရာသီဥတု သတိေပးခ်က္ေတြ။
ေၾသာ္ ကိုယ္တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာကလား။
***
ထိုလမ္းကို ေန႔စဥ္လိုလို ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
တခါတရံ ေျပးေျပးလႊားလႊားပင္ သြားေနက်။ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ယံုၾကည္ ရဲ၀ံ့စြာ လွမ္းေနက်။ အခုေတာ့ ဒီလမ္းကို ေျခခ်ရန္ပင္ မ၀ံ့ေတာ့ၿပီ။ ဒီလမ္းေလွ်ာက္မွ လိုရာ ေရာက္ရမည္ဆိုလွ်င္ သြားရမည့္ခရီးကိုပင္ မသြားလိုေတာ့ၿပီ။ ယံုၾကည္အားကိုးစြာ အျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ထိုလမ္းသည္ လွမ္းသူကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ျပဳရက္ေလၿပီ။
အားကိုးရာမွ ေဘးျဖစ္သည္။
ထိုစကားကို ျပန္ေတြးမိ၏။
မိမိယံုၾကည္စြာ အားကိုးအားထား ျပဳေနသည့္ အရာတခုခုက မိမိကို ေဘးျဖစ္ေစေသာအခါ မည္သည့္အရာကို ယံုၾကည္အားကိုးရပါေတာ့မည္နည္း။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၀
၁၄း၄၄ နာရီ
Read More...
Summary only...
၂၀၀၁ ခုႏွစ္တုန္းက ဂ်ာနယ္တခုမွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ ဘေလာ့လုပ္ခါစကလည္း
ဒီမွာတင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီကေန႔ အဲဒီလမ္းကေလးကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ တေယာက္ထဲ ျပန္ေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ အရင္လိုဘ၀ကို ျပန္မရႏိုင္မွန္း သိေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ တမ္းတမိတတ္တာပါပဲ။
***
***
ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလးအရင္က ... ဒီလမ္းကေလး သာယာသည္။
***
လမ္းကေလးက အမည္မရွိ၊ ထည္၀ါျခင္းမရွိ၊ ပကာသနမ်ားျဖင့္ စြက္ဖက္ထားျခင္းမရွိ၊ ပကတိျဖဴစင္ရိုးသားစြာတည္ရွိေနသည့္ ေျမနီလမ္းကေလး ...။
လမ္းကေလးရဲ႕ အ၀င္၀မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို ညႊန္ျပသည့္ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ တစ္ခု ေထာင္ထားသည္မွအပ ဒီလမ္းကေလးမွာ ဘာမွ် မရွိ။
လမ္းကေလးထဲသို႔ ကား၀င္၍မရ၊ လမ္းကေလးသည္ လမ္းမၾကီးႏွစ္ခုၾကား ဆက္သြယ္ထားသည့္ လူသြားျဖတ္လမ္းကေလးမွ်သာ။
လမ္းကေလးသို႔ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ေက်ာက္စရစ္ခင္းထားကာ အနည္းငယ္ေလ်ွာက္ျပီး ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေျမနီလမ္း စစ္စစ္ကေလး ျဖစ္သြားသည္။ လမ္း၏ ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ ျမက္ရိုင္းပင္ေတြ ထိကရုန္းပင္ေတြ တံျမက္စည္းပင္ေတြ ေတာအ႐ိုင္းပန္းပင္ေတြ မိုးတြင္းဆို ဒန္႔ကၽြဲပင္ေတြျဖင့္ ေတာထေနတတ္သည္။
ဆက္သြားလွ်င္ ေရစီးေနေသာ ေခ်ာင္းငယ္ေလးကို သစ္သားတံတားေလးက ေပါင္းကူးေပးထားသည္။ ေခ်ာင္းငယ္ေလးက မိုးတြင္းဆို ေရစီးသန္သေလာက္ ေႏြဖက္မွာ ေျခမ်က္စိနားေလာက္သာ ေရရွိတတ္ျပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ ငါးဖမ္းၾက ေဆ့ာကစားၾက။
တံတား၏ တဖက္ထိပ္မွာေတာ့ ငါးမုန္႔လုပ္သည့္ အိမ္ရွိေနတာမို႔ ငါးညႇီနံ႕က တသင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔၊ ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ဖ်ာေတြႏွင့္ လွမ္းထားေသာ ငါးမုန္႔ေတြက တေဖြးလႈပ္လႈပ္။
ငါးညႇီနံ႔သင္းသည့္ ဒီေနရာကိုလြန္လ်ွင္ေတာ့ ႏွင္းဆီရနံ႔ စပယ္ရနံ႔ေတြကို ႐ွဴ႐ႈိက္ၾကရမည္။ လမ္းကေလး၏ ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ စပယ္ခင္း၊ စပယ္ခင္း၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ႏွင္းဆီခင္း ...။ မနက္ မနက္ဆိုလ်ွင္ ပန္းခင္းထဲသို႔ စပယ္ႏွင္းဆီ လာ၀ယ္ၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္သလို ပန္းပ်ဳိးသူၾကီးၾကီးရဲ႕ ပန္းခင္းထဲမွာ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားျပီး ပန္းပြင့္ေလးေတြ ခူးေနပံုက ကၾကိဳးကကြက္ ဆန္းဆန္းတစ္ခုကို ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္။
ညာဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ မုန္လာ၊ ေဂၚဖီစတဲ့ စားပင္ စိုက္ခင္း၊ ျပီးေတာ့ ၀ါးဘိုး၀ါး ေမာင္းတံျဖင့္ ေရခပ္ရသည့္ ေရတြင္းငယ္ကေလး။ ညေနဆိုလ်ွင္ ေရတြင္းငယ္ေလးမွ ေရငင္ျပီး စိုက္ခင္းပန္းခင္းေတြကို ေရေလာင္းေနၾကသည့္ သူမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္ေသးသည္။
လမ္းကေလးနံေဘးမွ အိမ္ေလးေတြက သစ္သားအိမ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြ၊ အုတ္ဖိနပ္ႏွင့္ သံဆန္ခါ ကြက္ကေလးေတြႏွင့္၊ ေရနံေခ်း၀ျပီး မည္းေနေသာ ခ်စ္စရာ့ျမန္မာ့အိမ္ေလးေတြ။ အိမ္နေဘးမွာ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ မာလကာ စသည့္ သီးပင္မ်ားက ေ၀ေ၀ဆာဆာ။
ဒီစိုက္ခင္း ပန္းခင္းႏွင့္ လူေနအိမ္ေျခေတြကို ေက်ာ္လြန္လ်ွင္ေတာ့ အ၀င္၀က လမ္းညႊန္ထားသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို ေတြ႕ရမည္။ ေက်ာင္းေဘးမွာက ေဘာလံုးကြင္း။ ေဘာလံုးကြင္းကို ပတ္၍ ညာဘက္ ကုန္းေပၚသို႔ တက္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ ေျမနီလမ္းကေလး၏ အဆံုးသတ္ျဖစ္ေသာ တစ္ဖက္ကတၱရာ လမ္းမထက္ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္၏။
သံဃာေတာ္ေတြဆြမ္းခံသြား ဆြမ္းခံျပန္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္၊ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္၊ အိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းသြားေစ်းျပန္ စတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းေရာင္းၾကတဲ့ အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွ ျဖတ္သန္းသြားၾက ရသည္။ အေျခခံ လူတန္းစားေတြရဲ႕ ဖိနပ္မ်ဳိးစံုေၾကာင့္ လမ္းကေလး ေက်ာကုန္းလည္း အသားမာတက္ခဲ့ရပါျပီ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လမ္းကေလးကား မညည္းမညဴဘဲ တာ၀န္ေက်စြာထမ္းေဆာင္ဆဲ။
***
တစ္ေန႔ . . . ။
ဒီတစ္ေန႔သည္ လမ္းကေလးအတြက္ေရာ လမ္းကေလးနံေဘးမွာ ေနထိုင္သူေတြ အတြက္ေရာ လမ္းကေလးကို မွီခိုသြားလာေနသူေတြ အတြက္ပါ စိတ္မေကာင္းစရာေန႔တစ္ေန႔ပင္။
ဒီတစ္ေန႔ေၾကာင့္ပင္ လမ္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ခိုလႈံသူေတြရဲ႕ ဘ၀ေျပာင္းလဲသြားရသလို လမ္းသြားလမ္းလာေတြလဲ ဒီလမ္းကေလးကို အသံုးျပဳခြင့္ မရေတာ့ဘဲ လမ္းကေလးကလဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ပံုစံ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့၏။
***
အခုေတာ့ လမ္းကေလးသည္ ေျမနီလမ္းဘ၀မွ ကတၱရာလမ္း ျဖစ္သြားျပီ။ လမ္းမၾကီး ႏွစ္ခုကို ဆက္သြယ္ေသာ လူသြားျဖတ္လမ္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ေခ်ာင္းကူး သစ္သားတံတားေလးကလည္း ကြန္ကရစ္ တံတားျဖစ္သြားျပီး လမ္းကေလးရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ျမက္ရိုင္းေတြ ေတာပန္းပင္ေတြမရွိေတာ့ဘဲ အုတ္ေဘာင္ေလးျဖင့္ အလွစိုက္ထားေသာ ပန္းကေလးမ်ားသာ ေတြ႕ရေတာ့၏။ စိုက္ခင္း ပန္းခင္းႏွင့္ သစ္သားအိမ္ေလးမ်ား ေနရာမွာေတာ့ အုတ္တံတိုင္းခတ္ သံတိုင္မ်ား အခိုင္အခံ့ကာရံထားေသာ တိုက္အိမ္ လွလွေလးေတြ၊ အထဲမွာ ပန္းျခံႏွင့္ ျမက္ခင္းႏွင့္၊ ေရပန္းႏွင့္ ဒန္းႏွင့္။
လမ္းကေလးကား ေျပာင္းလဲသြားေခ်ျပီ။
ရဟန္းသံဃာေတြ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ လမ္းသူလမ္းသားေတြ အလုပ္သမားေတြ ေစ်းသည္ေတြ .. သူတို႔၏ေျခရာမ်ားႏွင့္ ကင္းေ၀းခဲ့ရျပီ။
သစ္လြင္လွပေနေသာ လမ္းကေလးသည္ တခါတရံလမ္းမွားေရာက္လာမည့္ ေျခသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ကိုမ်ား ၾကားရလိမ့္ႏိုးျဖင့္ ရင္ခုန္ေမ်ွာ္လင့္မိေသးသည္။
ေဖာက္သူရွိေသာ္လည္း ေလ်ွာက္သူမရွိတာ ၾကာလာတဲ့အခါ လမ္းကေလးသည္ ဒီဘ၀မွာပင္ ေနသား က်သေယာင္ သူ႔ရင္ခြင္မွာသူ တိတ္တဆိတ္ လဲေလ်ာင္းလို႔ေန၏။
***
အရင္လို ဘ၀ကို ျပန္၍မရေတာ့မွန္း သူနားလည္မိသည့္ေနာက္ .. .. ။
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
***
အရင္ကေတာ့ ...
ဒီလမ္းကေလး
တကယ္ပင္
သာယာခဲ့ပါသည္။
***
(ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၀၁)
ေမသတင္းဂ်ာနယ္ အတြဲ ၄၊ အမွတ္၂၀
Read More...
Summary only...
ဆံုးခဲ့သည္၏ ေနာက္
အစေရာက္ျပန္ၿပီ၊
အစေကာင္းပါမွ
အေႏွာင္းက ေသခ်ာမည္။
ႏွစ္အသစ္ရဲ႕ အစခ်ီ
ညီေစေပါ့ မဂၤလာတရား၊
သေဗၺသတၱာတို႔
အ-ေ၀ရာ ေဘးရန္ကင္းေစေၾကာင္း
ေတာင္းဆုေခၽြသား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၀၁၊ ၀၁၊ ၁၀
၀၀း၀၁ နာရီ
ၾကည္ၾကည္ေဌးရဲ႕ ၃၈ ျဖာ မဂၤလာ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ သြားၾကပါဦး။
၂၀၁၀ ႏွစ္အသစ္မွ စၿပီး ေန႔ရက္တိုင္း မဂၤလာရွိၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
Read More...
Summary only...
