ဒီဇင္ဘာ ဒိုင္ယာရီ

မနက္ျဖန္ဆို ဒီဇင္ဘာက ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္။
ႏွစ္တႏွစ္ကို အနားသတ္ေပးတဲ့ ဒီဇင္ဘာလဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံု ေရာျပြမ္းလို႔ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ ... ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ စိတ္ဖိစီး ညစ္ႏြမ္းမႈေတြ ... လြမ္းဆြတ္သတိရျခင္းေတြ ... ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ တဒဂၤလြတ္လပ္ေပါ့ပါးျခင္းေတြ အားလံုး က်မရင္ထဲမွာ ေပါင္းစံုေနခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀မွာ အမွတ္တရအျဖစ္ က်န္ခဲ့မယ့္ ဒီဇင္ဘာလကေလးမို႔ ဘေလာ့မွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာဒိုင္ယာရီ ဆိုပါေတာ့ ... ။
***
၁ ဒီဇင္ဘာ

ေအးစက္စက္မနက္ခင္းမွာ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔ အိပ္ရာက ႏိုးထခဲ့တယ္။ တအိမ္လံုးမွာ တေယာက္ထဲ ... ဦးရီးေတာ္က အလုပ္ အားလပ္ရက္ ခရီးသြားေနလို႔ အိမ္မွာမရွိဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္စာ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ကမန္းကတန္းစားေသာက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရတယ္။ ခ်ဳိသလား ခါးသလား အရသာ မခံျဖစ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ေန႔ ...။

(၁) ေက်ာင္းသြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားေစာင့္တဲ့ေနရာေလး၊ (၂) ေန႔လည္စာကလည္း ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေကာ္ဖီပါပဲ ...။
***

၃ ဒီဇင္ဘာ

ဦးရီးေတာ္ျပန္ေရာက္မွာမို႔ တမနက္ခင္းလံုး အိမ္ရွင္း ဟင္းခ်က္၊ စာမဖတ္ျဖစ္ဘူး၊ စာေမးပြဲက ဒီဇင္ဘာ ၈-ရက္။ စာေတြက ေခါင္းထဲမွာမရွိ ... ရာသီဥတုက အံု႔မိႈင္း လူက ထံုထိုင္း ... ။ ဦးရီးေတာ္ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကိုလဲ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြကလို ရင္မခုန္မိေတာ့ … ။
***
၅ - ၇ ဒီဇင္ဘာ

တစစ နီးကပ္လာတဲ့ စာေမးပြဲက လူကုိ ေသြးပ်က္ေစတယ္။ စာဖတ္ရတာလဲ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။ အေဖနဲ႔ ဖုန္းေျပာတိုင္း အားေပးစကား အျမဲေျပာေပးေနလို႔ အေတာ္အသင့္ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့တယ္။

“စိတ္၀ယ္အတည္
ငါေအာင္မည္ဟု
ယံုၾကည္ မေနာ ရွိပါေစ” ... တဲ့။

အေဖက သူေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလး ရြတ္ျပတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ဖို႔က အဓိက ... က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

မ်က္ႏွာက်က္က မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးနဲ႔ စာၾကည့္ရလြန္းလို႔မ်က္လံုးျပဴးၿပီး လွ်ာထြက္ေနပံု :)
***

၈ ဒီဇင္ဘာ

စာေမးပြဲ စေျဖရတယ္။ စာေျဖခန္းမထဲ မ၀င္ခင္ အျပင္မွာထိုင္ရင္း အျငိမ္မေနႏိုင္တဲ့လက္က ဖုန္းေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ခဲ့ေသးတယ္။ ေျဖႏိုင္လား ... မေျဖႏိုင္ဘူးလား၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေမးၾကပါနဲ႔။ ကိုယ္တိုင္လဲ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာေမးပြဲတခုပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ .... …. ….

***

၁၄ ဒီဇင္ဘာ

စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြလို စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိး မခံစားရဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီးပဲ၊ စိတ္ေတြ ေလးေနတာလား ... ေလေနတာလား ... မခြဲျခားတတ္ခဲ့ … ။ တရက္ကို ၃နာရီ ၁၅ မိနစ္နဲ႔ ၃ရက္တိတိ စိတ္ပင္ပန္းခံခဲ့ရတဲ့ ဒီခန္းမႀကီးကို ေက်ာမခိုင္းခင္ အမွတ္တရ ပံု႐ိုက္ခဲ့တယ္။ လူေတြက ခန္းမႀကီးကို စြန္႔ခြါသြားၾကခ်ိန္မွာ သက္မဲ့ထိုင္ခံုေလးေတြသာ ၿငိမ္သက္စြာ က်န္ရစ္ရင္း ... ။

***

၁၅ ဒီဇင္ဘာ

ဒီဇင္ဘာအလြမ္း ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးကို ထပ္တလဲလဲ နားေထာင္ရင္း လြမ္းနာက်ေနခဲ့တယ္။ မိဘေတြနဲ႔ တႏိုင္ငံထဲမွာေနေနရေပမဲ့ တၿမိဳ႕စီေ၀းေနလို႔။ “အေမတို႔ရွိရင္ သမီးစာေကာင္းေကာင္း ၾကည့္လို႔ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး ဦးရီးေတာ္အိမ္နဲ႔ မိုင္တရာေက်ာ္ေ၀းတဲ့ က်မအမအိမ္မွာ ေနေနၾကတယ္။ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္ ကြဲကြာေနတဲ့ ေမာင္ေလးကလဲ ဒီဇင္ဘာ ၁၃ ရက္ေန႔က ေရာက္လာေပမဲ့ က်မနဲ႔မေတြ႔ရေသးဘူး။ စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း မိဘ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိရာကို အေျပးသြားလိုက္ခ်င္တယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ကံၾကမၼာက ကိုယ့္ဘက္မွာ မရွိျပန္ဘူး။
***
၁၆ ဒီဇင္ဘာ

တေန႔လံုး မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခြင့္မရွိတဲ့ မိသားစုစံုညီ ဆြမ္းေကၽြးပြဲအတြက္ ဟင္းအမယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို တေယာက္ထဲ တိတ္တဆိတ္ခ်က္ရင္း က်မ ေၾကကြဲေနမိတယ္။ နက္ျဖန္ဆိုရင္ က်မအမအိမ္မွာ ဆြမ္းေကၽြးလုပ္ၾကမယ္။ က်မကေတာ့ အလုပ္သြားရမယ္။ စာေမးပြဲကာလမွာ အလုပ္ကခြင့္ယူထားတာ ၾကာၿပီမို႔ သူတို႔ေျပာတဲ့ေန႔မွာ ျပန္ဆင္းေပးရမယ္၊ က်မ ျငင္းလဲမျငင္းခ်င္၊ ျငင္းလဲမျငင္းသင့္ဘူး မဟုတ္လား။

ဆြမ္းေကၽြးအတြက္ တတပ္တအား ကုသိုလ္ပါ၀င္ခ်င္လို႔ တေယာက္ထဲ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာမ်ား (ဦးရီးေတာ္နဲ႔ လူႀကံဳထည့္ေပးလိုက္တာပါ)
***

၁၇ ဒီဇင္ဘာ

မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားခ်ိန္ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးတုန္း။ အပူခ်ိန္က သုညဒီဂရီေအာက္၊ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေစာင့္ေနရင္း စိတ္က ဆြမ္းေကၽြးပြဲဆီပဲ ေရာက္ေနတယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခါတိုင္း မနက္ ၀၆း၁၈ မိနစ္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကားက ၇ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္လာတယ္။ ဘူတာ႐ံုကိုေရာက္ေတာ့ ရထားေတြကလဲ cancel ျဖစ္လိုျဖစ္ delay ျဖစ္လိုျဖစ္။ ထံုက်င္ေအာင္ ေအးစက္ေနတဲ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းမွာ အရာရာဟာ ေနာက္က်ၿပီးရင္း ေနာက္က်လို႔ … ။

(၁) ေစာင့္ေနက် ကားမွတ္တိုင္အိုေလး ... (၂) အလုပ္ကရခဲ့တဲ့ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ (မွတ္ခ်က္ ခုထိ မေသာက္ရေသးပါ) ;)

အဲဒီေန႔ရဲ႕ ညေနခင္းကေတာ့ က်မအတြက္ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မေမာင္ေလးနဲ႔ ေမာင္ေလးမိန္းမက ဆြမ္းေကၽြးပြဲအၿပီးမွာ က်မဆီလာခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္ကေန အိမ္ကို တန္းမျပန္ဘဲ သူတို႔ကို ဘူတာမွာ ေစာင့္ႀကိဳရင္း က်မ ပင္ပန္းရမွန္းမသိ၊ ဘူတာ႐ံုက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ၀င္လာမယ့္ ရထားႀကီးကို တနာရီနီးပါးေလာက္ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္ခြဲခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆံုတဲ့ ညေန … ။

***
၁၈ ဒီဇင္ဘာ

ဦးရီးေတာ္လိုက္ပို႔ေပးလို႔ အနီးတ၀ိုက္ countryside ေတြ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က အရမ္းေအးလို႔ လမ္းေတြက ေရခဲၿပီး ေခ်ာေနတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါသြားသြား မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ iron bridge က ခါတိုင္းလို လူမ်ားမေနဘူး။ က်မတို႔ ေရွ႕မွာပဲ လူႀကီးတေယာက္ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေခါင္းေပါက္သြားတာ ambulance ေခၚလိုက္ရတယ္။ ေသြးေတြမနည္းဘူးပဲ။ အဲဒါျမင္လို႔ ေၾကာက္ၿပီး က်မတို႔ေတြ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲၾကေတာ့ဘူး။

(၁)သံတံတားေပၚမွာ ... (၂) ေတာႏွင့္ေတာင္ခြင္ လြမ္းဖြယ္ျမင္သည္ ...

အဲဒီညမွာ ရထားႀကီးစီးလို႔ အေမတို႔ရွိရာ အမလတ္အိမ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ တူတူသြားၾကတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။ အေဖက ေရေႏြးၾကမ္းတအိုးကို က်က်ေလးႏွပ္ၿပီး က်မတို႔အလာကို ေစာင့္ေနတယ္။ မိသားစုေတြ ျပန္ဆံုၾကၿပီေပါ့။ စကားေတြ ေျပာမကုန္တဲ့ ညခင္းကေလး။

***
၁၉ ဒီဇင္ဘာ

ရထား ၃ ဆင့္စီးၿပီးမွ ေရာက္တဲ့ ၀င္ဆာရဲတိုက္ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ၀င္ေၾကးက တေယာက္ကို ၁၆ ေပါင္ခြဲ၊ က်မက ေက်ာင္းသားမို႔ ၁၅ ေပါင္နဲ႔ ေလွ်ာ့ေစ်းရတယ္။ အ၀င္မွာ နားၾကပ္နဲ႔ အသံသြင္းထားတဲ့ စက္ကေလး တခုစီိယူခဲ့ၾကတယ္။ ေနရာတေနရာေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီေနရာက နံပါတ္အတိုင္း အသံသြင္းစက္က ခလုတ္ေလးေတြကို ႏွိပ္ရင္ သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပတယ္။ တခါတုန္းက သြားခဲ့တဲ့ Warwick ရဲတိုက္ေလာက္ မက်ယ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိအသံုးျပဳေနဆဲမို႔ ခမ္းနားမႈက ပိုသာတယ္။ အထဲမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လုိ႔မရတာေတာ့ အဆိုးသား။

(၁) ရဲတိုက္၀င္ေပါက္ ... (၂) ျဗိတိသွ်အလံ တလူလူလြင့္ေနတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီး

ႀကီးက်ယ္ျခင္း ခမ္းနားျခင္းေတြအျပည့္နဲ႔ ... ရာဇ၀င္တြင္က်န္မယ့္ သူရဲေကာင္းတို႔ ၀ိညာဥ္ေတြ ၀န္းက်င္တခုလံုး လႊမ္းျခံဳထားသေယာင္ ...။ အင္း ... သူရဲေကာင္းဆိုတာကလဲ တျခားဘက္ကၾကည့္ေတာ့ ဗီလိန္ျဖစ္ေနႏိုင္တာ ... ။ ၾကည့္ေလ ... အဲဒီမွာ ...

မႏၲေလးက မ-သြားတဲ့ အေျမာက္ႀကီးနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းႀကီး ... စိတ္နာနာနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ ဖိ႐ိုက္ခဲ့တယ္။
***
၂၂ ဒီဇင္ဘာ

ေယာင္းမေလးက ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ညဘက္ သီေရတာသြားၿပီး Peter Pan သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ျမိဳ႕ေသးေသးေလးကမို႔ သီေရတာကလဲ ေသးေသးေလး၊ ေစ်းလဲ သိပ္မႀကီးဘူး၊ အေပၚတန္းကၾကည့္ရင္ တေယာက္ကို ၁၉ ေပါင္၊ ေအာက္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ၂၃ ေပါင္တဲ့။ လူေတြကို အေပၚစီးက ၾကည့္ခ်င္လို႔ (တကယ္က ေစ်းသက္သာေအာင္လို႔ပါ) အေပၚတန္းကပဲ လက္မွတ္၀ယ္လိုက္တယ္။ Pantomime လို႔ေခၚတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ရယ္စရာ ျပဇာတ္မ်ဳိးေလးမို႔ ကေလးေတြေပ်ာ္ၾကတယ္၊ လူႀကီးေတြလဲ ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။

ျပဇာတ္ျပေနခ်ိန္မွာ ဓာတ္ပံု ဗီဒီယို ႐ိုက္လို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မစခင္နဲ႔ ခဏနားခ်ိန္မွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြပါ။
***
၂၄ ဒီဇင္ဘာ

အလုပ္သြားရမွာမို႔ မနက္ ၄ နာရီထရတယ္။ က်မ အလုပ္နဲ႔ အမအိမ္ရွိတဲ့ၿမိဳ႕က ၂ နာရီၾကာေအာင္ ရထားစီးရတယ္။ အသြားအျပန္လက္မွတ္၀ယ္ရတာ ေပါင္ ၅၀၊ အလုပ္က ၅ နာရီပဲ လုပ္ရမွာ။ တကယ္က ရမွာနဲ႔ ကုန္တာနဲ႔ မကုိက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္မဖ်က္ခ်င္လို႔ ကိုယ္ပဲ အနစ္နာခံၿပီး သြားလိုက္တယ္။ ဘူတာကို အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလး လိုက္ပို႔တယ္။ မနက္ ၅း၄၁ ရထားနဲ႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီခြဲ။ ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ပဲ ပင္ပန္းရမွန္းမသိ။

ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး ခရစ္စမတ္အႀကိဳညကေလးပါ။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေဖာက္ၾက၊ ကိုယ္ရတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၾက၊ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေတြက ရယ္စရာမို႔ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ ရယ္သံေတြ ေ၀စည္ေနခဲ့တဲ့ ညခ်မ္းေလးေပါ့။ အင္း ... နက္ျဖန္ဆို .... ။

***
၂၅ ဒီဇင္ဘာ

ဆံုေတြ႔ခ်ိန္က တိုေတာင္းလြန္းလွတယ္။ ေပ်ာ္လို႔မွမဆံုးခင္ ခြဲခြါျခင္းက အနားေရာက္လာပါၿပီ။ ၉ နာရီၾကာ ေလယာဥ္စီးရမယ့္ ခရီးအတြက္ အေမက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ေနမေကာင္းသလို ျဖစ္ေတာ့ စိတ္ပူရျပန္တယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကို လိုက္ပို႔ၾကၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ အနမ္းေလးေပးခဲ့တယ္။ မၾကာခင္ ျပန္ဆံုရအံုးမွာပါ အေမ .... ။

ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေလး ...
***
၂၆ ဒီဇင္ဘာ

အေမနဲ႔ အေဖ လိုရာခရီးကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားၾကၿပီ။ ေမာင္ေလးေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာက ရာသီဥတု ေကာင္းၿပီး သာယာတာမို႔ အေမတို႔အတြက္ ေနရထိုင္ရ ပိုအဆင္ေျပတယ္။ အေမလဲ ေနလို႔ပိုေကာင္းၿပီး ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ skype ကေန စကားေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို ပံု႐ိုက္ယူလိုက္တယ္။ အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာပါေစ ... အေမနဲ႔ အေဖ ... ။

***
၂၇ ဒီဇင္ဘာ

ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ပတ္ လႈပ္ရွားဖို႔ ဦးရီးေတာ္အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို အိပ္မက္လုိပဲ ျပန္တမ္းတ ေနမိတယ္။ အျမဲတသသနဲ႔ ထင္က်န္ေနမယ့္ အိပ္မက္ေလးေတြ ... ...။ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူ ေမာင္ႏွမ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္။ မေ၀းေတာ့တဲ့ အနာဂတ္ တခုမွာေပါ့ ... ။

***
၃၀ ဒီဇင္ဘာ

မနက္ျဖန္ဆို ဒီဇင္ဘာက ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္။
ၿပီးရင္ ၂၀၁၂ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီက တံခါးေခါက္လာေတာ့မယ္။

တႏွစ္ကုန္ဆံုးလိုက္ ႏွစ္သစ္ေရာက္လာလိုက္နဲ႔ ... အေဟာင္းအသစ္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္စဥ္ေတြ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ရင္း သံသရာက လည္ပတ္ေနတယ္။ အေကာင္းနဲ႔ အဆုိး၊ အခ်စ္နဲ႔ အမုန္း၊ အျဖစ္နဲ႔ အပ်က္၊ မႏွစ္သက္တာေတြရွိေပမဲ့ နိယာမတခုလို လက္ခံရင္း ႏွလံုးသြင္းေကာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။

***

က်မဘေလာ့ကို မေတာ္တဆျဖစ္ေစ တမင္တကာျဖစ္ေစ ေရာက္လာသူမ်ားအားလံုး ေန႔ရက္တိုင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစလို႔ ...

ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ

၃၀၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၁
၁၁း၁၃ နာရီ

Read More...

Summary only...

၄၇ ႏွစ္ပတ္လည္

“ဆံုေတြ႔ၾကတဲ့အခါ”

ဆံုေတြ႕ၾကတဲ့အခါ …
ေ၀ဒနာေတြ သက္သာ
ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္း
သတင္းေတြ ဖလွယ္
ရယ္သံေတြ ေ၀စည္
တူစံုညီ လက္တြဲ
တသားထဲ စုေ၀း
မီးပံုေလး နံေဘးမွာ
ဂီတသံ သာသာနဲ႔
ျမဴးထူးစြာ ေပ်ာ္ၾကစို႔ … ။ … ။
***

ဦးရီးေတာ္ႏွင့္အတူ အေဖနဲ႔အေမကို ေတြ႔ဖို႔အသြား

အေဖနဲ႔ အေမ ေအာက္တိုဘာ ၃၀ ရက္ေန႔က အမလတ္နဲ႔ အတူ ဒီကို ေရာက္လာၾကတယ္။ စေန တနဂၤေႏြ အလုပ္လုပ္ရတာမို႔ က်မက သြားမႀကိဳႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက က်မနဲ႔ မိုင္ ၁၄၀ နီးပါးေလာက္ ေ၀းတဲ့ အမလတ္အိမ္မွာ ေနတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားမေတြ႔ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီခံစားခ်က္က အေတာ္ဆိုးတာပဲ၊ ၄ ႏွစ္တာ ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ အေဖ့ကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သြားႀကိဳခ်င္ေပမဲ့ ဆႏၵေတြ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ အမလတ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္ရွိတဲ့ ဦးရီးေတာ္က အဂၤါေန႔မွာ သူ႔အိမ္ျပန္သြားေပမဲ့ က်မက ဒီတပတ္ ေက်ာင္းမတက္ရဘူးဆိုေတာ့ ေနခဲ့လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ေသာၾကာေန႔အထိပါပဲ၊ စေန တနဂၤေႏြဆို အလုပ္ျပန္လုပ္ရအံုးမွာမို႔ ဒီထက္ပိုေနလို႔လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ျပန္ရမယ္။

အေဖေရာ အေမပါ ေန႔နဲ႔ည မွားေနၾကတုန္းပဲ။ ျမန္မာျပည္ အခ်ိန္အတိုင္း အိပ္ၾက၊ စားၾကျဖစ္ေနတယ္။ က်မပါ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေရာေယာင္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ လြဲကုန္တယ္။ အေဖက ေနေကာင္းက်န္းမာေပမဲ့ အေမက အဲဒီဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အနားမွာပဲေနၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုေပး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးရတယ္။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းတယ္။ က်မကလဲ အနားမွာ ေနေပးခ်င္တယ္၊ အေဖနဲ႔အေမကလဲ က်မကို သူတို႔အနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရမယ့္ က်မရဲ႕ စာေမးပြဲကလဲ ျပန္ဖို႔ကို တြန္းအားေပးေနတယ္။ စာဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ေသတၱာနဲ႔ တလံုုးသယ္လာေပမဲ့ တပုဒ္တေလကလြဲၿပီး မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ဖတ္ျဖစ္မလဲ ၄ ႏွစ္တာအတြက္ စကားေတြ အတိုးခ်ၿပီး ေျပာေနၾကတာ ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္ဘူးေလ။
***

ပံု (၁) သားသမီးေတြ မရခင္ အေမနဲ႔အေဖ၊ ပံု (၂) အမႀကီးေမြးၿပီး အေမနဲ႔အေဖ

ႏို၀င္ဘာလက အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ အမွတ္တရ လတလေပါ့။ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ လ-က ႏို၀င္ဘာေပမဲ့ ရက္ကို က်မတို႔ အျငင္းပြါးေနၾကတယ္။ က်မက ၇ ရက္လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက ၃ ရက္တဲ့ … အေဖကေတာ့ ၂၉ ရက္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ သိထားတာက ႏို၀င္ဘာလ ၇ ရက္နဲ႔ ၂၉ ရက္ေန႔ပါပဲ။ ၇-ရက္ေန႔မွာ အေမက အေဖ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တယ္၊ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္တယ္၊ အဲဒီလို သိထားခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အေမကေျပာတယ္၊

“အေမ့ဘ၀တခုလံုး ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲ၊ အေမ ဘယ္ေမ့မွာလဲ …” တဲ့။
“တကယ္က ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္မွာ အေမ့ကို အေဖက ခိုးေျပးခဲ့တာ၊ ၇ ရက္မွာ ႐ံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ျပန္ေခၚၿပီး ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကတာ”

အေမက အဲဒီလိုရွင္းျပေတာ့ အေဖက ဟုတ္တယ္လို႔ ေထာက္ခံပါတယ္။ က်မတို႔က လက္မွတ္ထိုးတဲ့ေန႔နဲ႔ ဧည့္ခံပြဲေန႔ကိုသာ မွတ္ထားမိၾကတာ ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင္ ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္ေန႔ (ဒီေန႔က) အေမနဲ႔ အေဖ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့ၾကတာ ၄၇ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေမးေတာ့ အေမက ဘုရားကို သစ္သီးပန္းကပ္ခ်င္တာပါပဲ လို႔ေျပာတယ္။ အမလတ္က မေန႔က အလုပ္ကအျပန္ အေမလိုခ်င္တာေတြ ၀င္၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ အားလံုးအဆင္သင့္ျပင္ေပးၿပီး အေမနဲ႔ အေဖ အတူ ဘုရားကန္ေတာ့ၾကတယ္။


အမလတ္က အိမ္ေျပာင္းခါစမို႔ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ မစံုလင္ေသးဘူး။ သူ႔အိမ္က ဘုရားခန္းေလးမွာ ဘုရားကန္ေတာ့ေနၾကတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးကို ၾကည့္ရင္း ပါရမီျဖည့္ဘက္ ဆိုတဲ့စကားကို အထူးစဥ္းစားမိတယ္။ အေဖ့အတြက္ အေမဟာ ၄၇ ႏွစ္လံုးလံုး ပါရမီအတူ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေကာင္း တေယာက္ပဲ။ ခင္ပြန္းကို ပါရမီျဖည့္သလို သားသမီး ၄ ေယာက္ အတြက္လည္း အေမပင္ပန္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေမ့က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းရွာဘူး။ ဆီးခ်ဳိ ေသြးတိုး ႏွလံုး ေရာဂါေတြ ဖိစီးလို႔ အေမဟာ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးကူေနရၿပီ။ ၂၀၀၈ ေမလတုန္းက အေမဒီကို တေခါက္လာစဥ္ကနဲ႔ေတာင္ အခုနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး၊ အေမအေတာ္ေလး အရြယ္က်သြားၿပီ။ အေမ့ကို ဖက္ရတာလဲ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေမ့အသားအေရေတြ ေပ်ာ့တြဲၿပီး အားနည္းေနသလိုပဲ။

အေဖကေတာ့ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးကလြဲလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့ အေဖ့ကို က်မက အခ်ိန္ရခိုက္ အသံသြင္းေပးဖို႔ ပူဆာမိေသးတယ္။ အေဖကလဲ လည္ေခ်ာင္းရွင္းေအာင္ ေရေႏြးနဲ႔ ဇာပ်ံေလး လ်က္ဆား စားၿပီး ေန႔လည္ ဘယ္သူမွမရွိတုန္း က်မလိုခ်င္တဲ့ အသံဖိုင္ေတြ သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မလဲ ဟက္ဖုန္းေတြ မိုက္ေတြ ပါမလာလို႔ အသံအရည္အေသြးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ဖုိ႔နဲ႔ အေဖနဲ႔ ခြဲေနခ်ိန္မွာ က်မ အထပ္ထပ္ ျပန္နားေထာင္ဖို႔ ဆိုပါေတာ့။ အေဖ အျမဲဘုရားရွိခိုးေနက် … က်မနားစြဲေနတဲ့ ဘုရားရွိခိုးေတြပါ။ အဲဒီဘုရားရွိခိုးေတြရဲ႕ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွပဲ အေဖ့ကို ေသခ်ာေမးၿပီး တင္ေပးပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ စာေမးပြဲ အရမ္းနီးေနၿပီမို႔ ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွ ဘေလာ့ရြာထဲ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့မယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၁၁၊ ၂၀၁၁
၂၃း၃၀ နာရီ

(၁)

(၂)

(၃)

(၄)

Read More...

Summary only...

အားရေနလို႔ ... အားက်ေစဖို႔ ... (အပိုင္း ၃)

အပိုင္း ၂ တင္ၿပီး တလေလာက္ၾကာမွ အပိုင္း ၃ တင္တဲ့စခန္း ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အပိုင္း ၃ ကို ေနာက္ဆံုးအပိုင္း အေနနဲ႔ တင္ခ်င္တာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ရွည္သြားပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ဳံ႕ပစ္ထားရတာပါ။ ပို႔စ္က ရွည္ေနတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လာဖတ္သူေတြကို အားလဲနာပါတယ္။ ဖတ္ရတာ မၿငီးေငြ႔ဘူးလို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

***

(အပိုင္း ၂ မွ အဆက္)

ေမ - ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည့္ျပည့္ရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ ငယ္စဥ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ အျမင္ေျပာင္းလဲ လာပံု အက်ဥ္းကို ေျပာျပပါအံုး။
ျပည့္ - ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ကို စတက္ၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ အခုခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္မွာ ၀င္ၿပီးၿပီ၊ အေဖတို႔ကလဲ စီးပြါးေရး ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတက္ရွိရင္ အက်ရွိမွာပဲ ဆိုတဲ့အသိျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္ … ေလာကဓံေပါ့ေလ … အဲဒါကို ခံႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ဆရာေတာ္က တရားထိုင္ခိုင္းတာနဲ႔ တပတ္တရက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ထိုင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး တရားထိုင္ျဖစ္တာက အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ပါ။

အဲဒီေႏြမွာပဲ ေမေမက ကင္ဆာျဖစ္ၿပီး ကုေတာ့ အဆင့္က လြန္ေနၿပီ၊ ၂၀၀၆ မွာ ေမေမဆံုးၿပီးေတာ့ ၂၀၀၇ မွာ ေဖေဖနဲ႔ အစ္မက သဲအင္းဂူမွာ တရားစခန္း၀င္ၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သမီးက တရားစခန္း မ၀င္ေသးဘူး။ ေမေမဆံုးေတာ့ သမီးရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈကို ျပတာက တျခားသူေတြနဲ႔မတူဘူး၊ တျခားသူေတြလို ထိုင္ငိုမေနဘူး။ သမီးရဲ႕ ဝမ္းနည္းမႈကို ကိုယ္သြားခ်င္တာသြား လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး ဖံုးကြယ္ခဲ့တာေပ့ါ၊ အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုးလိုက္ေသးတယ္။ ေဒါသေတြႀကီးၿပီး ရွိသမွ် လူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး တရားထိုင္မွပဲ ဆိုၿပီး ၂၀၀၇ သႀကၤန္အၿပီးမွာ ေအာင္လံ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားစခန္း၀င္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ တရားေတြထဲမွာ တရားထိုင္တယ္ဆိုတာ ေသတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာတဲ့။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ တရားထိုင္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေျပာင္းသြားျပန္ေရာ၊ ေလာကဓံကေန ေသတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့ဆီ ေရာက္သြားတယ္။

သီလရွင္ ၀တ္ခဲ့စဥ္တုန္းက

၂၀၀၈ မွာ သီလရွင္၀တ္ေတာ့ အျမင္ ထပ္ေျပာင္းသြားျပန္တယ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္တာေပါ့၊ ျဗဟၼာ့ျပည္မွာေတာင္ ဒုကၡရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒုကၡအားလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ တရားထိုင္ရမယ္ ဆိုတဲ့အသိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ အဂၤလန္ ျပန္ေရာက္တာေတာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တရားထိုင္ျဖစ္တယ္။ တေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး တရားထိုင္ ျဖစ္တာေပါ့။ အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ တရားအလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္ေနခဲ့ ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ေလာကထဲမွာပဲေန ေနတုန္းဆိုေတာ့ တရားဘက္ကိုပဲ လိုက္စားေနလို႔ မရတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ေလ့လာမယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္။ သမီးရဲ႕ SOASက ဆရာမလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်းဇူးႀကီးပါတယ္၊ ပရိယတ္ဘက္ကေန ေလာကဓမၼ ႏွစ္ခုလံုး ျမင္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ အခုေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိ အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာေျပာ ဆံုးမၾကသလို ေလာက ဓမၼ ႏွစ္ခုလံုး မွ်ေအာင္ ၾကည့္ဖို႔နဲ႔ အေသတတ္ အေနတတ္ဖို႔ တရားအားထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေမ - MA အတြက္ dissertation က ဘာေခါင္းစဥ္ လုပ္ရတာလဲ။ စာလံုးေရ ဘယ္ေလာက္ေရးရလဲ။
ျပည့္ - စီးပြါးေရးသမားေကာင္း ႏွင့္/သို႔မဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတေယာက္။ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြါးေရး အေလ့အက်င့္ ထံုးစံမ်ားကို သမၼာအာဇီ၀ ႐ႈေထာင့္ျဖင့္ ေလ့လာျခင္း ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ အဲဒါ စာလံုးေရ တေသာင္း သတ္မွတ္ထားတယ္။ သမီးကေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ပိုသြားလို႔ ၁၂၀၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။

ေမ - အဲဒါကို ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာလား။
ျပည့္ - ဟုတ္တယ္အမ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဇြန္ က ၾသဂုတ္အထိ အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းေတြ လုပ္တယ္။ ေဖေဖ့စီးပြါးေရးကို အဓိကေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တျခား ျပည္၊ သံုးဆယ္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ကုန္သည္ေတြကိုလဲ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္။ ကုန္သည္ေတြအျပင္ ႏွစ္လံုးထီေရာင္းတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္လဲ ပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိုး၀င္းဇာတ္မွာ ဦးမိုး၀င္းတို႔ တင္ဇာမိုး၀င္းတို႔ကိုလဲ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာတေယာက္ကို ဗ်ဴးတယ္၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးေပါ့ အင္တာဗ်ဴးတာ (၄၅) ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။


(၁) ျမန္မာျပည္မွာ fields work ဆင္းစဥ္ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္း၌ (၂) သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းေလာင္းေနစဥ္

ေမ - ျပည့္ျပည့္ အဲဒီလို အင္တာဗ်ဴးေတာ့ ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေပါ့ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ညီတယ္ ျမင္လား မညီဘူးျမင္လား။

ျပည့္ - မ်ားေသာအားျဖင့္ မညီဘူးလို႔ပဲ ေျပာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဥပမာ ခိုးတာ ဘာညာေတြလဲ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကလဲ ညီတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သမီးကေတာ့ ညီတယ္ မညီဘူးဆိုတာ စေကာ္လာတေယာက္ အေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာသလိုပဲ ေရးရတာေပါ့။

သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ညီတယ္ မညီဘူးဆိုတာထက္ ျမန္မာျပည္ကလူေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေစတနာကို ဦးစားေပးတာပါပဲ။ ႏွစ္လံုးထီနဲ႔ ဇာတ္ပြဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ႏွစ္လံုးထီ သမားဆိုရင္ သမၼာအာဇီ၀မက်ဘူးလို႔ အားလံုးက ေျပာၾကတာပဲ။ သမီးေမးတဲ့ အကိုႀကီးကေတာ့ သူ အဲဒီအလုပ္ လုပ္လာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူက မနက္ဆိုရင္ ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္ရြတ္၊ တရားထိုင္၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ အပတ္စဥ္ဆြမ္းေလာင္းတဲ့ အသင္းမွာ သူက ေခါင္းေဆာင္၊ ေသြးလွဴတာတို႔ ဘာတို႔လိုမ်ဳိး လူမႈေရးေတြလဲ လုပ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူက ေန႔တိုင္း တခုခု လွဴတယ္၊ ပန္းေရာင္းတဲ့သူေတြ မသန္မစြမ္းသူေတြကို လွဴတယ္။ ဘာလို႔ ျပန္လွဴလဲ ေမးေတာ့ သူတို႔ ေခၽြးနည္းစာေလးနဲ႔ ႏွစ္လံုးထီလာထိုးၾကတာဆိုေတာ့ သူက အျမတ္ႀကီးစားသလို မျဖစ္ရေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္လွဴတာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး သူက ႏွစ္လံုးထီသာ ေရာင္းတယ္ သူ႔ဟာနဲ႔သူ လည္ပတ္ေနတာပဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ စိတ္ထားေကာင္းတယ္ေပါ့ေနာ္။

ဇာတ္ပြဲလဲ အဲဒီလိုပဲ၊ အဘိဓမၼာ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ တဏွာကို ပြါးေစတတ္တယ္ေပါ့။ သမၼာအာဇီ၀ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ သမၼာအာဇီ၀ က်တယ္လို႔ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။ ကိုယ့္ခြန္အားနဲ႔ ႐ိုးသားစြာ အသက္ေမြးၾကတာပဲ။ ဦးမိုး၀င္းကလဲ ခုခ်ိန္မွာ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး တရားထုိင္တာေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၿပီ။

ေနာက္ဆံုး conclusion ခ်ရရင္ေတာ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေျဖေဆးအေနနဲ႔ သံုးၾကတာမ်ားတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဘက္က ျပန္ေတြးၿပီး ေျဖၾကတာပဲ၊ ႏွစ္လံုးထီ သမားဆိုလဲ ႏွစ္လံုးထီေရာင္းေပမဲ့ ေကာင္းတာေတြ ျပန္လုပ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သမၼာအာဇီ၀ က်တာ မက်တာကေတာ့ စိတ္ထားေပၚ ေစတနာေပၚ မူတည္တာပါပဲ။

ေမ - အဲဒီေခါင္းစဥ္က ျပည့္ျပည့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရြးတာလား။
ျပည့္ - ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ဆိုတာကလဲ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ အိုင္ဒီယာရလို႔။ dissertation အတြက္က ၂ လ ၃ လ ေလာက္ႀကိဳၿပီးေခါင္းစဥ္ေပးရတယ္။ အဲဒါမွ သူတို႔က approve လုပ္တာ။

ေမ - ဒီဘာသာရပ္ေလ့လာရာမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစဖို႔ တျခား ဘာသင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ေသးလဲ။
ျပည့္ - MA မစခင္ ၂၀၀၉ ၾသဂုတ္လတုန္းက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ပေရာ္ဖက္ဆာ Gombrich နဲ႔ ပါဠိ intensive course ၁၁ ရက္ တက္လိုက္ေသးတယ္။ SOAS မွာ MA တက္ေနရင္းနဲ႔လဲ ပါဠိကိုတြဲတက္ရတယ္။ basic နဲ႔ intermediate ဆိုၿပီးရွိတာ၊ သမီးက basic ယူထားတာေပါ့။

အခု PhD တက္ေတာ့ Research နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္။ SOAS ကပဲ provide လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပထမႏွစ္ PhD တိုင္း တက္ရတယ္ မတက္မေနရေပါ့။ အင္တာဗ်ဴး skill အတြက္ သင္တဲ့ course ေတြလဲ တက္ရေသးတယ္။

ေမ - တျခားေရာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ဘာသင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ေသးလဲ။
ျပည့္ - အဘိဓမၼာအေျခခံကို တိပိဋက ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာ ဒီမွာရွိတုန္းက သင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကနဲ႔ အဘိဓမၼာ အေျခခံ သင္တယ္။ ပ႒ာန္းကို အင္းစိန္ရြာမ ဆရာေတာ္ဆီမွာ (၃၄) ရက္ တက္ခဲ့ေသးတယ္။ အဆင့္ျမင့္ ေႏြရာသီ ယမိုက္ ပ႒ာန္းသင္တန္းေပါ့။ သမီးက ယမိုက္ေတာ့ မတက္ခဲ့ဘူး၊ ပ႒ာန္းပဲ တက္ခဲ့တာ။ အဲဒါက သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဆရာေလးေတြကို ပထမႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ သင္တန္းေပါ့။ အဲဒီမွာ ပ႒ာန္းက တေန႔ကို တနာရီခြဲ စာ၀ါလိုက္ရတယ္။ နာရီ၀က္ကို ဆရာေတာ္က အဘိဓမၼာအေျခခံ သင္ေပးတယ္။ သမီးက သံဃာေတာ္ေတြ စာ၀ါလိုက္နည္းမ်ဳိး လုိက္ေပမဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ သင္ပံုသင္နည္းကို ယူရတာပါပဲ။

ေမ - ပ႒ာန္းစာ၀ါလိုက္ရတာေရာ အခက္အခဲရွိလား။
ျပည့္ - တခ်ဳိ႕ေနရာေတြေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ပစၥည္းယွဥ္တာေတြ အရေကာက္နဲ႔ တြဲရတာေတြကေတာ့ ခက္ခဲတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ပါဠိသဒၵါနဲ႔ ယွဥ္ေျပာတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ကိုယ္ကပါဠိသင္ထားေပမဲ့ သဒၵါက်ေတာ့ မရဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ပါဠိကုိသင္တာက အတိုနည္းနဲ႔ သင္တာ၊ သဒၵါက ကိုယ္သံုးရမယ့္ သဒၵါေလာက္ပဲ။ အေရွ႕မွာကေတာ့ သဒၵါက်မ္းေတြကို က်က္ရတယ္ လမ္းရွည္နည္းေပါ့။

ေမ - MA တက္တုန္းက စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရတာ စာတမ္းေရးရတာတို႔ stress မ်ားတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လား။
ျပည့္ - ျဖစ္တယ္ အမ၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ တက္တုန္းကေတာ့ psychologically stress မ်ားတာေပါ့။ ဒီတခါကေတာ့ စာကို enjoy ျဖစ္ေတာ့ stress ျဖစ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ physically tired ျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲအတြက္ စာဖတ္ရရင္ စိတ္ကေပ်ာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ လူက ဇက္ေၾကာတက္တာမ်ဳိးလို ပင္ပန္းလာတာေပါ့။ dissertation လုပ္ေတာ့လဲ အဲဒီလိုပဲ၊ အာ႐ံုစိုက္ေရးရေတာ့ လူပင္ပန္းတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တေယာက္ထဲ စာဖတ္၊ စာေရး ဆိုေတာ့ lonely လဲ ျဖစ္တယ္။

ဆရာေတာ္ဦးဓမၼသာမိက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကူညီပါတယ္။ တေယာက္ထဲ စာေရးရတာ lonely ျဖစ္ေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လာေရးဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းေတြေရာ ေက်ာင္းကို လာတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြနဲ႔ေရာ အျမဲေတြ႔ေနေတာ့ သူတို႔ကလဲ အားေပးတယ္။ စာအေၾကာင္း မေျပာေတာင္ စကားေလးဘာေလး လာေျပာၾကေတာ့ တေယာက္ထဲလို မၿငီးေငြ႔ဘူးေပါ့။ အဲဒီ စာတမ္း၂ ခုလံုးက ေအာက္စ္ဖုိ႔ဒ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၿပီးတာ။

(၁) ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိႏွင့္ (၂) ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာႏွင့္

ေမ - PhD ဆက္လုပ္ဖို႔ နဂိုထဲက ရည္ရြယ္ထားတာလား။
ျပည့္ - PhD ဆက္လုပ္ဖို႔က မာစတာမၿပီးခင္ကတည္းကာ apply လုပ္ရတယ္။ ဆရာမကလည္း လုပ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ သမီးကလဲ နဂိုထဲက PhD လုပ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ရွိလို႔ apply လုပ္လိုက္တာ၊ apply လုပ္တုန္းကေတာ့ အခုေရးေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက meditation အေၾကာင္း လုပ္မလိ႔ု စိတ္ကူးထားတာ။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ meditation ဆိုင္ရာ tradition ေတြနဲ႔ business community ေတြရဲ႕ ဆက္စပ္ပံုေပါ့။ အဲဒါကို proposal ေရးၿပီးတင္လိုက္တာ။

တင္လဲတင္လိုက္ၿပီးေရာ တျခားသူေတြဆိုရင္ conditional offer ဆိုၿပီးလာတယ္။ MA မွာ ဘာရမွ PhD တက္ခြင့္ရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ သမီးက်ေတာ့ unconditional ဆိုၿပီးလာတယ္။ သမီးေတာင္ အံ့ၾသသြားတယ္။ condition လဲ မပါဘူးေပါ့ေလ၊ အဲဒါဆို တက္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီေပါ့။ ေတာ္ေသးတယ္ MA မွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ထြက္လာလို႔။

အဲဒီတုန္းက MA dissertation ၿပီးခ်ိန္နဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ MA က စက္တင္ဘာ ၁၅ရက္ေန႔ ၿပီးတယ္ဆိုရင္ PhD အတြက္ enroll လုပ္တာက စက္တင္ဘာ ၂၅ မွာလုပ္ရတယ္၊ ေအာက္တိုဘာ လဆန္းမွာ PhD စတယ္။

ေမ - ျပည့္ျပည့္ PhD အတြက္ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေျပာျပပါအံုး။
ျပည့္ - Living tradition of Pathana … ျမန္မာျပည္မွာ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ပူေဇာ္ကိုးကြယ္ရျခင္းအေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒါက စာလံုးေရ တသိန္းကို ၃ ႏွစ္အတြင္း ၿပီးေအာင္ေရးရမယ္။ အခုေတာ့ သံုးေသာင္း ေက်ာ္ေလာက္ၿပီးေနၿပီ။

အခုလုပ္ေနတဲ့ ပ႒ာန္းကိုေတာ့ ဆရာမက recommend လုပ္တာ၊ ဆရာမက ျမန္မာျပည္မွာ ပ႒ာန္းက အေရးပါတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပ႒ာန္းလုပ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ သမီးကလဲ အစကေတာ့ စဥ္းစားအံုးမယ္လို႔ သူ႔ကို ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သမီး ပထမဆံုး ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာမယ္ဆိုတာက ပ႒ာန္းကို ေလ့လာခ်င္တာက စတာေလ။ ဒါေပမဲ့ သမီးက တျခားသူေတြလို အဘိဓမၼာ အေျခခံ ေသခ်ာတက္ထားတာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ confidence မရွိဘူး။

ဆရာမကေတာ့ လုပ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼသာမိနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာတို႔ကို တပည့္ေတာ္ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့လဲ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးလံုးက အားေပးၾကေတာ့ သမီးလဲ လုပ္ျဖစ္သြားတာ။ သမီး ဆရာမက ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ပါတယ္။ တပည့္တေယာက္ကို force လုပ္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တပည့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ကိုသိၿပီး တိုက္တြန္း အားေပးတာမ်ဳိးပဲ လုပ္တာ။

ေမ - PhD ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ထားလဲ။
ျပည့္ - PhD ၿပီးရင္ေတာ့ စာသင္တဲ့ဘက္ကို ေရာက္သြားမွာပါ၊ ၿပီးေတာ့ research တို႔ project တို႔ ဆက္လုပ္မယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းက ပ႐ိုက္ဗိတ္ funding ေတြနဲ႔ ပေရာဂ်က္တခုအတြက္ အလုပ္အပ္တာမ်ဳိးရွိတယ္။ Post doc ဆိုတာလဲ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ after PhD မွာ pay researcher အေနနဲ႔ apply လုပ္ရမယ္။

ေမ - ျမန္မာျပည္အတြက္ေကာ ဘာေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိလဲ။
ျပည့္ - ျမန္မာျပည္ကို သမီးက ႏွစ္စဥ္ ျပန္ေနတာဆိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္သြားမွာပါ၊ ဥပမာ ေထရ၀ါဒတကၠသိုလ္က လိုအပ္လို႔ ကမ္းလွမ္းလာရင္ အဲဒီမွာ ျပေပးဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး conference တို႔ဘာတို႔ဆိုရင္လည္း ကူညီေပးဖို႔ရွိပါတယ္။

ေမ - ဟိုတေလာက ျပည့္ျပည့္ ထုိင္းမွာ conference တခုသြားေသးတယ္ေနာ္။
ျပည့္ - ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီဟာက မဟာခ်ဴလာေလာင္ကြန္ Buddhist University မွာ ဌာနတခုက International Buddhist seminar ဆိုၿပီး conference လုပ္တာ အဲဒီမွာ စာတမ္းသြားဖတ္တာ။

ေမ - ဘာအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့လဲ။
ျပည့္ - “သုညတ” အေၾကာင္း၊ သုညတနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖားေအာက္ tradition၊ ေနာက္ သဲအင္းဂူ tradition၊ ထိုင္းမွာရွိတဲ့ ဘိကၡဴဗုဒၶ ဒါသ အဲဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ teaching ေတြေပါ့ေနာ္။ သူတို႔က သုညတကို ဘယ္လိုျမင္လဲ သူတို႔အတြက္က ဘာလဲဆိုတာေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မဟာယနေတြရဲ႕ စာေပမွာ ရွိတဲ့ သုညတက အဘိဓမၼာကို နည္းနည္း criticize လုပ္ထားတာလဲ ပါတာေပါ့။ ဥပမာ အဘိဓမၼာမွာ ပရမတၳ တရားေလးပါး ရွိတယ္။။ ဒီပရမတၳေလးပါးက တကယ္ကိုရွိတယ္ atomic reality ဆိုၿပီး ယူဆတာေလ။ အဲဒါကို atomic reality ဆိုတာက အတၱ၀ါဒနဲ႔ ဆက္စပ္ေနလား၊ အတၱဆိုတာ မရွိဘူး ေျပာေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ atomic reality ဆိုတာ အတၱအေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ပရမတၳတရားေလးပါးကို ကိုယ္ပိုင္၊ ကိုယ္ဆိုင္ အေနနဲ႔ ယူဆသြားႏိုင္တယ္၊ တကယ္ရွိတဲ့ အရာႀကီးဆိုၿပီး စြဲသြားႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး မဟာယာနတို႕က ေထာက္ျပတယ္။

အဲဒါကို ေထရ၀ါဒက ပ႒ာန္းနဲ႔ ေျဖရွင္းတယ္။ ပရမတၳတရားေလးပါးက အေၾကာင္းအက်ဳိးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာဆိုၿပီး ပ႒ာန္းက ေဟာထားတာ ဆိုေတာ့ စြဲထားမယ္ဆို စြဲလို႔ကို မရဘူးေပါ့။ အဲဒီဟာကို သမီးက ေပပါထဲမွာ debate လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး တကယ္တမ္း က်င့္စဥ္ထဲမွာ သုညတကို ဘယ္လိုနားလည္လဲ … ဆရာေတာ္ေတြက ဘယ္လို interpret လုပ္လဲေပါ့။ ဥပမာ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးက စိတ္မေပၚတဲ့ ေနရာက နိဗၺာန္ … ပညတ္မတပ္ေတာ့တဲ့ ေနရာက သူ႔အတြက္ေတာ့ သုညတပဲလို႔ ေဟာခဲ့တယ္။ ႐ုပ္ခ်ဳပ္ နာမ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာက နိဗၺာန္ပဲလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြကို သမီးရဲ႕ ေပပါထဲမွာ explore လုပ္ထားတာေပါ့။

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ သုညတအေၾကာင္း စာတမ္းဖတ္စဥ္

ေမ - အဲဒီ conference တက္ဖို႔ ျပည့္ျပည့္ကို ဘယ္သူက ဖိတ္တာလဲ။
ျပည့္ - ဘုန္းဘုန္းတပါးက ဖိတ္လို႔ သြားရတာ။ အခုလဲ လာမယ့္ ႏို၀င္ဘာ ဒီဇင္ဘာအတြက္ ေပပါ ၂ ခု ေရးရမယ္။

ေမ - အဲဒါက …
ျပည့္ - အဲဒါကလဲ ထိုင္းမွာပဲ၊ ေပပါ ၂ ခုက ဘာအေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ … တခုက သဲအင္းဂူနဲ႔ စြန္းလြန္း tradition ေပါ့။ အဲဒီ ႏွစ္ခုက ပရိယတၱိဘက္က လာတာမဟုတ္ဖူး က်င့္စဥ္ဘက္က တက္သြားတာဆိုေတာ့ အဲဒီ tradition ကို ေလ့လာတာ။ ေနာက္တခုက ပ႒ာန္းနဲ႔ meditation ဘယ္လိုဆက္စပ္လဲ ဆိုတာေပါ့။ အဲဒါကေတာ့ မုိးညွင္းဆရာေတာ္၊ ဖားေအာက္ ဆရာေတာ္၊ သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာတဲ့တရား ဆိုရင္ ပ႒ာန္းနဲ႔ meditation ဆက္စပ္ေနတာေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းေပါ့။ ဒီေပပါ ႏွစ္ခုက issue ကေတာ့ တခုပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခုက ပရိယတၱိ၊ တခုက ပဋိပတၱိေပါ့ … ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းတခုေနရာမွာေတာ့ ဆံုမွာပဲေပါ့။



ေမ - ျပည့္ျပည့္ ဒီလို စာေတြေရးဖို႔က တျခားဘာစာအုပ္ေတြ ေလ့လာရေသးလဲ။
ျပည့္ - ကံအေၾကာင္း ေရးတုန္းကဆိုရင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားေတြ ေလ့လာကိုးကားရတယ္။
ပ႒ာန္းဆိုရင္ မိုးညႇင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ကိုးကားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေရးေပမဲ့ တျခားဘာသာေတြရဲ႕ discipline ေတြကိုပါ သိထားရတယ္။ history တို႔ political တို႔လဲ ဖတ္ရတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲပံုေပါ့။ အဲဒါေတြကို ထည့္မေရးေတာင္မွ ထည့္ေတြးရတယ္။ ထည့္မေတြးလို႔ မရဘူး။ ေတြးလြန္းေတာ့ သမီး mind က အရမ္းကို complex ျဖစ္တယ္။

သမီးတို႔ ပီအိတ္ခ်္ဒီ သမားေတြက ပထမႏွစ္မွာ upgrade လုပ္ရတယ္။ စစခ်င္း PhD/ M.phil ဆိုၿပီး လက္ခံထားတာ။ အဲဒီကေန PhD candidate အေနနဲ႔ု ေျပာင္းဖို႔က စာလံုးေပါင္း ၂ ေသာင္းေက်ာ္ ေရးရတယ္။ သမီးေရးတာ ၃ ေသာင္းေက်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီဟာေရးတုန္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ အဲဒီအေၾကာင္း တလေလာက္ ေတြးထားေတာ့ အေတြးက ရပ္လို႔မရဘူး။ အဲဒါကို ဆရာမက သိတယ္။ ဗိုင္ဗာ လဲထိုင္ရေသးတာဆိုေတာ့ ဗိုင္ဗာထိုင္ခါနီး ဆရာမနဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲ ေမးေတာ့ ဆရာမက ဘာမွမလုပ္နဲ႔ အိပ္တဲ့ … နင္ အိပ္ဖို႔ပဲလိုတာတဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း ၄ ရက္ေလာက္ တရားထိုင္ အိပ္ တရားထိုင္ အိပ္ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ေတြးတာေတြ ရပ္သြားတယ္။ အစက ရပ္လို႔မရဘူး၊ အိပ္လဲ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြးေနတာ။

ေမ - PhD လုပ္ေတာ့ေရာ ျပည့္ျပည့္ အေဖက အားေပးလား။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကေရာ ဒီဘာသာရပ္ သင္ယူတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုေျပာၾကလဲ။
ျပည့္ - အစတုန္းကသာ ေဖေဖက ကန္႔ကြက္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သမီးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အားေပးပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကလဲ အားေပးၾကေပမဲ့ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာၾကတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒါမ်ဳိးလုပ္ရတာလဲ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ စီးပြါးေရးသင္ၿပီးမွ ဒီဘက္ကို ကူးေတာ့ ေၾကာင္သြားၿပီလို႔ ေျပာၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ေျပာၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီေကာင္မေလး ေဂါက္မ်ားသြားၿပီလားေပါ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လဲ ဘာသာေရးကို ေလ့လာလိုက္စားၿပီး သမီးတတ္ႏိုင္သေလာက္ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႕အညီ ေနျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ေတာ့ သမီးကို ေရွးရိုးႀကီး၊ conservative ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဥပမာ သမီးက အဂၤလန္မွာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ အေနၾကာတာေတာင္ အရက္တို႔ ဝိုင္တို႔ မေသာက္ဘဲေနတယ္ဆိုေတာ့ ေခတ္မမွီဘူးေပါ့။

ေမ - အဲဒီလိုေျပာၾကေတာ့ ျပည့္ျပည့္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေနလဲ။
ျပည့္ - ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ သမီး သီလရွင္၀တ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း စိတ္လဲ ေျပာင္းတယ္ ႐ုပ္လဲ ေျပာင္းတယ္။ ႐ုပ္က အထူးသျဖင့္ ဆံပင္ေပါ့။ အရင္တုန္းက သမီးဆံပင္က ၾကမ္းၿပီး ဖြါဖြါ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး။ ေနာက္ေတာ့ သီလရွင္၀တ္ၿပီး ျပန္ေပါက္ေတာ့ မၾကမ္းေတာ့ဘူး ဆံပင္က ေျခာက္လဲ မေျခာက္ေတာ့ဘူး။

စိတ္ေျပာင္းတာကေတာ့ အရင္ကဆို ေဒါသ အရမ္းထြက္တာ၊ မေက်နပ္တာ မ်ားတယ္။ အခုေတာ့ ေဒါသထြက္ရင္ေတာင္ အခ်ိန္တိုသြားတယ္။ သမီးကို တရားျပတဲ့ ဆရာေလးတပါးက သူက ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးလို ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ကိုယ္လဲ ႀကိဳးစားတယ္။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ေလ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ။

ေမ - ခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျဖေပးတဲ့အတြက္ ျပည့္ျပည့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ျပည့္ - သမီးလည္း ခုလို သမီးရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြကို အမ်ားနဲ႕ ရွယ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ အမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***

ဒီပို႔စ္ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေပး၍ ကူညီသူ ျပည့္ျပည့္ (ျပည့္ၿဖိဳးေက်ာ္)ႏွင့္ အိမ္သားမ်ား၊ သည္းခံၿပီး ေစာင့္စားဖတ္႐ႈၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ ... ။

ေမဓာ၀ီ

၂၂၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁

၂၃း၃၃ နာရီ

Read More...

Summary only...

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ ...

"ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့"
***
ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ငွက္ျပာေလးေတြ ေတးဆိုေနၾကတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ပန္း၀ါေလးေတြ ပြင့္ေ၀ေနၾကတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ေလျပည္ႏုႏု ယုယတိုက္ခတ္တယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ႏြဲ႔ႏြဲ႔ယိမ္းေနတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
တိမ္မွ်င္ျဖဴစ ေမ်ာလြင့္ေနၾကတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
ရြက္ေျခာက္ညိဳလြ လြင့္ေႂကြက်ေနတယ္။

ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလို႔တဲ့ …
………………………………………..
…………………………………………..
………………………………………………..
အမိနဲ႔ဖ ကိုယ့္ဆီလာၾကမယ္ … ။

တကယ္ပါ ...
ကိုယ္လြမ္းေနတာ သိလိုု႔တဲ့ …
တေလာကလံုး သာယာလွေနတယ္ … ။ … ။
***

ေမဓာ၀ီ
၁၈၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁
၁၆း၁၅ နာရီ

Read More...

Summary only...

မင္းဂန္ရြာမွာ သာတဲ့လ ...

ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တယ္လီေဗးရွင္းၾကည့္ေနတဲ့ ဦးရီးေတာ္က တံခါးဖြင့္၀င္လာတဲ့ က်မကို လွမ္းေျပာတယ္။

"သမီး မင္းဂန္ ရြာဦးေက်ာင္းရဲ႕ မီးထြန္းပြဲ သြားခ်င္လား ... ဒီညေနခင္းက ရာသီဥတု မဆိုးဘူးဆိုေတာ့ သမီးသြားခ်င္ရင္ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး သြားၾကတာေပါ့ ..." တဲ့

က်မက အဲဒီစကားၾကားခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ယူသြားဖို႔ ေက်ာင္းမတက္ရတဲ့ မေန႔က တမနက္လံုး ဟင္းေတြ ခ်က္ထားခဲ့တာ၊ မီးထြန္းပြဲ သြားခ်င္လို႔ ရာသီဥတု ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ရတာလဲ အေမာပါပဲ။ မိုးေလ၀သ သတင္းက မိုးရြာမယ္လို႔ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ထားတဲ့အတိုင္း က်မတို႔ေနတဲ့ ၀ံပုေလြရြာမွာ တေန႔လံုး မုိးရြာပါတယ္။ မိုးရြာရင္/ ရာသီဥတု ေအးရင္ မသြားဘူးလို႔ ဦးရီးေတာ္က ႀကိဳေျပာထားတာ၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ညေနခင္းေလးကမွ မိုးတိတ္သြားၿပီး ေကာင္းကင္က မိုးသားကင္းစင္ ၾကည္လင္သြားခဲ့တယ္၊ အပူခ်ိန္ကလဲ ၁၆ - ၁၇ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ဆိုေတာ့ ေနလို႔ ေကာင္း႐ံုကေလး ... မေအးလွဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ညေနစာကို ကမန္းကတန္း စားေသာက္ၾကၿပီး ဆြမ္းဟင္းဘူးေတြ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ သယ္လို႔ ညေန ၆ နာရီခြဲမွာ မင္းဂန္ရြာကို သြားၾကပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္က ကားေမာင္း၊ က်မကေတာ့ သူမပ်င္းရေအာင္ ေဘးနားကေန အတင္းေပါင္းစံု အဲေလ သတင္းေပါင္းစံု ေျပာလို႔ေပါ့ :)

ကားလမ္းက အေရွ႕အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူ ေမာင္းရတာမို႔ ျပည့္၀န္းထိန္သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ဦးရီးေတာ္က ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱရဲ႕ ပ႒ာန္းတရားကို တလမ္းလံုးဖြင့္သြားတာမို႔ ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသ အဆံုး ည ၇ နာရီ သာသာ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္ေလာက္မွာ မင္းဂန္ရြာဦးေစတီကို ေရာက္ပါတယ္။

က်မတို႔ ေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြက မီးထြန္းေနၾကၿပီ။ က်မတို႔ တူ၀ရီးလဲ ပါလာတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ထုတ္ၿပီး မီးထြန္းၾကတယ္။ ရာသီဥတု သာယာေပမဲ့ လာတဲ့လူ နည္းေနသလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းႀကီးကေတာ့ ဘယ္သူလာလာ မလာလာ သာေနတာပါပဲ။ လမင္းကို ပံု႐ိုက္ရင္ အျပင္မွာလို ဘယ္ေတာ့မွ မလွေပမဲ့ ပံုမ႐ိုက္ဘဲလဲ မေနႏိုင္ဘူး။ လျပည့္ညက လူကို ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္ ... ။

စီတန္းထြန္းညႇိထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြရယ္ ... ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးပံုးေလးေတြရယ္ ... ေလတိုက္တိုင္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနတဲ့ သာသနာ့အလံေလးေတြရယ္ ... ျမင္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ... ။ ေၾသာ္ ... ဒီအခ်ိန္ဆို ... က်မတို႔ဌာေန ျမန္မာျပည္မွာ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ေနၾကမလဲ။

ေစတီထဲက ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕မွာလဲ ပန္း၊ ဆီမီးနဲ႔ အေမႊးတိုင္ေတြ ကပ္လွဴ ထြန္းညႇိ ပူေဇာ္ထားၾကတယ္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သံဃာအရိပ္ဟာ စိတ္ညြတ္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ... ။

လျပည့္ေန႔က မႏွစ္ကလို ပိတ္ရက္ (စေန တနဂၤေႏြ) မဟုတ္ဘဲ ၾကားရက္ (ဗုဒၶဟူးေန႔) ျဖစ္တာေၾကာင့္ မီးထြန္းပြဲကို လူမ်ားမ်ား လာႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ထင္ေနေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။

သံဃာေတာ္ေတြ ပ၀ါရဏာ ျပဳၿပီးေနာက္ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသကို ရြတ္ဖတ္ သရဇၥၽာယ္ၾကတယ္။ ရြတ္ဖတ္အၿပီးမွာ ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဦးဥတၱရဉာဏက အဘိဓမၼာေန႔ ျဖစ္ေပၚလာပံု အက်ဥ္းနဲ႔ ဆီမီးလွဴရျခင္း ပန္းလွဴရျခင္း အက်ဳိးေတြကို အဂၤလိပ္လို ေဟာၾကားပါတယ္။ (ဧည့္ပရိသတ္ေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားက သံုးပံုတပံုေလာက္ ပါေနလို႔ပါ။)

အားလံုးၿပီးေတာ့ သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚၿပီး ျပန္ၾက႐ံုပဲေပါ့။ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြက လင္းလက္ ေတာက္ပေနတုန္းပဲ။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံမွာလဲ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေနဆဲ ... ။

...

ျခေသၤ့ႀကီးရဲ႕ အာခံတြင္းထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းထားတာ ေတြ႔လို႔ သေဘာက်တာနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တယ္။ ရဲရင့္ျခင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း၊ ခြန္အားရွိျခင္း အဓိပၸါယ္ေတြကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ျခေသၤ့ႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက ေကာင္းကင္က လမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ သီတင္းကၽြတ္ညရဲ႕ လမင္းဟာ လူေတြတြင္မက ျခေသၤ့ႀကီးေတြကိုပါ ဖမ္းစားႏိုင္ေလသလား ... ။

အိမ္အျပန္လမ္း ကားေပၚမွာ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြအတြက္ ပီတိေတြနဲ႔ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္း က်မက ဆရာေတာ္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ကေလးကို လွန္ေလွာၾကည့္မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က စၿပီး ဒီစာအုပ္ကေလးကို ဆရာေတာ္ခိုင္းလုိ႔ လုပ္ေပးခဲ့တာ ခုေတာ့ စာအုပ္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အဖံုးေလးက က်မလုပ္ေပးတဲ့ အေရာင္အတိုင္း မထြက္ဘဲ နည္းနည္း မွိန္ေနတာကလြဲလို႔ မဆိုးလွပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘိလပ္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလးအျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္တာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက အေဖ့စာအုပ္ေတြ က်မပဲ အစအဆံုး လုပ္ေပးခဲ့သလို ဒီေရာက္ေတာ့လဲ က်မ အေဖလို ေလးစားရတဲ့ ဆရာေတာ္အတြက္ ခုလို ေဆာင္ရြက္ေပးခြင့္ရတာ အလြန္ ၀မ္းေျမာက္မိတာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာပဲ တလက္စတည္း မွတ္္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
***
သီတင္းကၽြတ္ညကေလးက ႐ိုးရွင္းေအးခ်မ္းစြာ သာယာလို႔ေနတယ္။
မင္းဂန္ရြာမွာ သာတဲ့ လမင္း ... ၀ံပုေလြရြာက က်မအခန္း ျပတင္းအထိ လိုက္လာတယ္။
မႏွစ္ကလဲ ... အဲဒီလမင္းပါပဲ ... မင္းဂန္ရြာကို သူ႔အလင္းေတြနဲ႔ ျဖန္႔ခင္းေပးခဲ့တယ္ ... ။
ႏွစ္ေတြ ... အခ်ိန္ေတြ ... အေျခအေနေတြ ေျပာင္းသြားခဲ့ေပမဲ့ လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။
ေနာက္ႏွစ္ေတြတိုင္းမွာလဲ ဒီလိုညဆို မင္းဂန္ရြာဦးေစတီမွာ လမင္းအျမဲသာေစဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

***
ေမတၱာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ည
၂၃း၄၃ နာရီ

Read More...

Summary only...