က်မႏွင့္ ေဆးျမီးတို ....

မန္က်ည္း သံုးပိတ္
ဆား သံုးပိတ္
သံုးပိတ္ ကနခို
မနက္ အုန္းလံုး - ည အုန္းလံုး
သြားေရာ့ သခၤ်ဳိင္းကုန္း … ။

မဟာၾသသဓ အာယုဒီဃ ေဆးနည္းႀကီး ဆိုပါေတာ့။
ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ျပီး ေျပာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီစာခ်ဳိးေလး ဘယ္က ဘယ္လို ရလာလဲ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တေယာက္ေယာက္က တခုခုျဖစ္လို႔ ေဆးနည္းေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ လကၤာေလး ရြတ္ျပီး စခဲ့ ေနာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
မန္က်ည္းသီး သံုးပိႆာ၊ ဆား သံုးပိႆာ၊ ကနခို သံုးပိႆာကို မနက္အုန္းသီးလံုးခန္႔၊ ည အုန္းသီးလံုးခန္႔ ေသာက္လွ်င္ သခၤ်ဳိင္းကုန္းသို႔ မဆိုင္းမတြ သြားရလတၱံ႕။
အဲဒီလို ေျပာတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းဆဲတာ ခံခဲ့ရတာပဲ။

ဟိုတေလာက ေရးခဲ့တဲ့ “ေနထိုင္မေကာင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား” ပို႔စ္မွာလိုပဲ က်မက အေနာက္တိုင္း ေခတ္မီေဆး၀ါးေတြထက္ ေဆးျမီးတိုကို အင္မတန္ ၀ါသနာပါတာကိုး။ “ေလာ” က်မ္း ေတြ ဘာေတြ ဆိုတာလည္း ဘာမွန္းညာမွန္း သိပ္မသိခင္ အရြယ္ကတည္းက စာလံုးေပါင္းျပီး ဖတ္လာတာ။
“ဆူးစူးေသာ္ မခက္ေလာ၊ ေျခမကို တူနဲ႔ထုေသာ္ မေပ်ာက္ေလာ ..” ဆိုလား ဘာလား .. မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၾကာလည္း ၾကာျပီဆိုေတာ့ ခပ္ေမ့ေမ့။

ေနာက္ျပီး ဥံခံမန္းရတဲ့ ဂါထာေတြဘာေတြ ရွိေသးတယ္။ (ဥံဳ မဟုတ္ပါဘူး ဥံ ကအမွန္ပါ၊ ဥ=အု ဆိုေတာ့ကာ ဥံ ဆိုရင္ အံု ျဖစ္ေနျပီးသားမို႔ ဥကို တေခ်ာင္းထပ္ငင္ စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး၊ စကားခ်ပ္)
“ဥံ - လက္ပံပင္ထိပ္ဖ်ား ဒင္က်ီးနား၊ ဒင္က်ီး ထိုးဟဲ့ ငါးရိုးထြက္ …” တဲ့။
မွတ္မိေနတဲ့ ဂါထာတခု ဆိုပါေတာ့၊ ငါးရိုးစူးရင္ အဲဒီဂါထာ ရြတ္ေပးရတယ္ ဆိုပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ တခါမွ စမ္းမၾကည့္ဖူးလို႔ မသိပါဘူး။

စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ေဆးပညာ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျပီး သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက လူမမာေတြကို အပူဓာတ္ အေအးဓာတ္ ခြဲျပီး ကုသတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္က ဓာတ္ခ်င္း မတူညီၾကတဲ့ အတြက္ ေဆးကို ပံုေသေပးလို႔ မရဘူးတဲ့။ က်မ မွတ္မိေနတာ တခုကေတာ့ ေကာက္ညွင္းစားရင္ လူမ်ားစုက ၀မ္းခ်ဳပ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကေတာ့ ေကာက္ညွင္းစားရင္ ၀မ္းသြားပါသတဲ့။ အဲဒီလို သူ႔ဓာတ္နဲ႔သူ ရွိတယ္ဆိုပါေတာ့။ သူကုသတဲ့နည္းေတြမွာ ပုခက္စီးတာတို႔ ေရစိမ္တာတို႔ ေဒါနပန္းရွဴတာတို႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြပါတဲ့အျပင္ မီးဖိုထဲက ၾကက္သြန္နီတို႔ အုန္းဆံဖတ္တို႔ကလည္း ေဆးတလက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

“မ်က္စိမွာ-ရည္၊ နားမွာ-ဆီ၊ ဒႏၱီမွာ-ခါး၊ ၀မ္းမွာ-ပ်ား”
ဆိုတဲ့ လကၤာေလးလည္း လူၾကီးေတြ ေျပာေျပာေနလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။
မ်က္စိအတြက္ ေရက အေကာင္းဆံုးျဖစ္သလို၊
နားအတြက္ကေတာ့ ဆီျဖစ္ပါသတဲ့။
ဒႏၱီ (သြား) မွာေတာ့ အခါးျဖစ္တဲ့ တမာက ေကာင္းသလို
၀မ္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ပ်ားရည္က သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ဆိုထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စာအုပ္ေတြ ဟိုဖတ္ ဒီဖတ္ ဖတ္ရင္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို ဖတ္မိလည္း မသိေတာ့တဲ့ ေဆးနည္းေလးေတြလည္း ေျပာျပရအံုးမယ္။ စာခ်ဳိးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားလို႔ ခုထိ မွတ္မိေနတာပါ။
မ်က္စိနာသူေတြအတြက္ …
“မ်က္စိနာ -ေခ်ာင္ပို႔၊ ဘုန္းက်ည္း လီနဲ႔တို႔ …” တဲ့
အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္မဖတ္ပါနဲ႔၊ အဓိပၸါယ္ကို အရင္ ရွင္းပါအံုးမယ္။
မ်က္စိနာရင္ အလင္းေရာင္တို႔ ေနပူစပ္ခါးတို႔ ေရွာင္ျပီး ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေခ်ာင္ထဲမွာ ေနခိုင္းပါတဲ့။
ဘုန္း = ဘုန္းမသိမ္၊ က်ည္း = မန္က်ည္း၊ လီ = မယ္ဇလီ .. ဒီသံုးမ်ဳိးကို … မည္သို႔မည္ပံု ျပဳရမလဲေတာ့ က်မလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ျပဳခ်င္သလိုျပဳျပီး နာတဲ့ မ်က္စိကို တို႔ရမယ္ ထင္တာပါပဲ။

သြားကိုက္ရင္ေတာ့ … “ငပိလက္ေလးသစ္” တဲ့။
ငပိလက္ေလးသစ္ ကိုသိပ္ရင္ သြားက ပိုေတာင္ ကိုက္လာမလားဘဲ လို႔ အေတြးမမွားလိုက္ပါနဲ႔အံုး။
င = ငရုတ္ေကာင္း၊ ပိ = ပိတ္ခ်င္း၊ လက္ = လက္ခ်ား၊ ေလး = ေလးညွင္း၊ သစ္ = သစ္ၾကမ္းပိုး
ဒါေတြကို မည္သို႔မည္ပံု ျပဳရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး၊ ျပဳျပီး ကိုက္တဲ့သြားကို သိပ္ရမယ္ ထင္တာပါပဲ။

က်မတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး (က်မကို ပံုေျပာျပတဲ့ ဘုန္းၾကီး) က ေျပာဖူးတာကေတာ့
မီးတေထာင္၊ ပန္းတေထာင္၊ အခိုးတေထာင္၊ အရြက္တေထာင္ … ေဆာင္ရင္ မအိုဘူး ဆိုလားပဲ။ ရုပ္ပ်ဳိ ကိုယ္ႏု ေဆး ထင္ပါရဲ႕။
မီးတေထာင္ ဆိုတာက က်ပ္ခိုးပါ၊ (ေရွးက ထင္းမီးဖိုေတြပဲ သံုးတာေၾကာင့္မို႔ မီးဖိုရဲ႕ အေပၚမွာ က်ပ္ခိုးစင္ေလး လုပ္ထားေလ့ရွိၾကတယ္၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မီးေမႊး ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ၾကာလာေတာ့ မီးခိုးမႈိင္းေတြက စင္မွာ က်ပ္ခိုးစြဲျပီး မည္းေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ပ္ခိုးကို မီးတေထာင္ လို႔ ဆိုပါသတဲ့။)
ပန္းတေထာင္ ကေတာ့ ပ်ားရည္ပါ။ (ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္)
အခိုးတေထာင္ ဆိုတာကေတာ့ ေရခိုးေရေငြ႕ တျဖစ္လဲ မိုးေရ ကို ဆိုလိုပါတယ္။
အရြက္တေထာင္ က … ဆိတ္ေခ်း ပါ။ ဆိတ္ေတြက ေတြ႕ကရာသစ္ရြက္စားျပီး မစင္စြန္႔ေတာ့ သူတို႔မစင္ထဲမွာ အရြက္တေထာင္ ပါတယ္ေပါ့။
အဲဒါေတြကိုလည္း မည္သို႔မည္ပံု ျပဳရမယ္ ဆိုတာ.. ဟုတ္ကဲ့ …. က်မ မသိပါဘူး။ ၾကံဳမွပဲ ေမးၾကည့္ပါအံုးမယ္။

ေနာက္တခါ မွတ္မိေနတာကေတာ့ “ဆီးျဖဴ၊ ဖန္ခါး ရဟန္းစား” ဆိုတဲ့စကားအရ ဆီးျဖဴသီး၊ ဖန္ခါးသီးနဲ႔ သွ်စ္သွ်ားသီး သံုးမ်ဳိး (ၾတိဖလ) ဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေဆးအလို႔ငွာ သံုးစြဲသင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္လို သံုးစြဲရမလဲ ဆိုရင္ ဒီသံုးမ်ဳိးကို အေျခာက္လွန္း၊ ေဂါမုတၱ ေခၚတဲ့ ႏြားက်င္ငယ္ေရနဲ႔ အၾကာၾကီး စိမ္ထားျပီး အဲဒီအရည္ကို ေဆးအျဖစ္ ေသာက္သံုးရတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶ ခြင့္ျပဳတဲ့ ေဆးနည္းလို႔လည္း မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ႏြားရဲ႕ က်င္ငယ္ေရထဲမွာမွ ႏြားနက္ရဲ႕ က်င္ငယ္ေရ ဆိုရင္ ပိုျပီး စြမ္းတယ္လို႔ သိရတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာက ဂ်ပန္ႀကီးတေယာက္က သိပ္က်န္းမာတယ္၊ အသက္ရွည္တယ္၊ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ဖူး၊ ျပီးေတာ့ သူ႔ဦးေခါင္းက ကြၽတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြ ျပန္ေပါက္တယ္ .. တဲ့၊ သူမွီ၀ဲတဲ့ ေဆးနည္းေမးေတာ့ သူက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဆီးသြားျပီး အဲဒီဆီးကို ျပန္ေသာက္တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလာတဲ့အတြက္ သူဟာ က်န္းမာ သက္ရွည္ျပီး ထိပ္ေျပာင္ျခင္းမွ ကင္းေ၀း ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို ေဆးနည္းသာ သိလိုက္ရေပမဲ့ စမ္းသပ္ ေသာက္ၾကည့္ဖို႔ ေတာ့ မ၀ံ့ဘူး လို႔ ဆရာၾကီးက ေရးထားပါတယ္။

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္မလားမသိ၊ က်မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေနတာ၊ ေဆးဘက္၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ႏြားနက္ က်င္ငယ္ကို ေရးေတာ့သာ ႏြားနက္ လို႔ေရးေပမဲ့ ႏြားမကို နမ လို႔ဖတ္သလို ႏြားနက္ကို နနက္ လို႔ အသံထြက္ ဖတ္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ ….
နနက္ က်င္ငယ္ ..
နနက္ က်င္ငယ္ …
နံနက္ က်င္ငယ္ …
အင္း .. နံနက္ခင္းမွာ ေပါက္တဲ့ က်င္ငယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာပ … သံတူ ေၾကာင္းကြဲ … အဓိပၸါယ္ ႏွစ္ခြ ထြက္တာပဲ၊ လိုသလိုသာ ေတြးျပီး ေကာက္ယူႏိုင္တယ္ လို႔ ေတြးရင္း ေဆးျမီးတို ဇာတ္လမ္း ဤတြင္ တခန္းရပ္လိုက္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
29.3.07
12:45 am