ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၈)

သုိ႔
ကိုျပဴးက်ယ္

က်မ ေနမေကာင္းလို႔ ဒီေန႔အဖို႔ ဒီပို႔စ္ကို မတင္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားခဲ့မိေပမဲ့ … အပတ္စဥ္ တင္ေနက် ပ်က္ကြက္သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ၾကိဳးစားၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
စာရိုက္တဲ့ ေနရာမွာ မွားယြင္း ခြၽတ္ေခ်ာ္မႈမ်ား ေတြ႕ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ က်မ အျပစ္လို႔သာ ဆိုပါေတာ့ရွင္။
မ်က္စိလည္းမေကာင္း လက္လည္းေညာင္းေနတာမို႔ … အမွားအယြင္းေပါင္းမ်ားစြာ ပါလိမ့္ေလမလား စိုးရိမ္လို႔ပါ။
***
ဒီေန႔အတြက္ ေဖာ္ျပဖို႔က်န္တာကေတာ့ ေလးခ်ဳိးအခန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ သံခ်ဳိေလးခ်ဳိး အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သံခ်ဳိေလးခ်ဳိးမွာ - အခ်ဳိး ၄-ခ်ဳိးထားရမယ္။
ပိုဒ္ေရအားျဖင့္ - အခ်ဳိးတခုတခုမွာ အပိုဒ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုသလို ထားႏိုင္တယ္။
အကၡရာလံုးေရအားျဖင့္ - တပုိဒ္ တပိုဒ္မွာ ေလးခ်ဳိးလတ္လိုပဲ အကၡရာ ၅-လံုး၊ ၆-လံုး မွ်ကိုသာ ထားရမယ္။
ကာလေပၚ ေလးခ်ဳိးလိုမ်ဳိး လံုးေရမမ်ားေစရ၊ တြန္႔ပိုဒ္ ထပ္ပိုဒ္လည္း မမ်ားေစရပါဘူး .. တဲ့။

ကာရန္ကူးဆက္ပံုကေတာ့ -
အပိုဒ္တခုကို ေရွ႕ထက္၀က္ ေနာက္ထက္၀က္ ခြဲၿပီး ေရွ႕ပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္နဲ႔ ေနာက္ပိုဒ္ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္ကို ပဓာနကာရန္ တလံုး ႏွစ္လံုးမွ်သာ ထပ္မိေစရမယ္။ က်န္စည္းမ်ဥ္းအားလံုးကေတာ့ ကာလေပၚ ေလးခ်ဳိးအတိုင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။

နမူနာ သံခ်ဳိ ေလးခ်ဳိး မ်ားကို ရႈၾကပါဦးစို႔။

“ႏြားေက်ာင္းသူဖြဲ႕ သံခ်ဳိ”ေရးသူ- ရေ၀ထြန္း

ေတာင္ညိဳေစာင္းတြင္ျဖင့္၊ ရိပ္ေကာင္းရာ အသာခိုလို႔၊ နျပာ (ႏြားျပာ) ညိဳ -ေရႊတရွဥ္းကိုလ၊ စိုလြင္လြင္ ရႈိျပင္ ကြင္းဆီ၌၊ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေက်ာင္းသူပ်ဳိ။

အထက္ေခါင္းမွာေတာ့၊ တဘက္ေပါင္းပါလို႔၊ လက္ေမာင္းတို အကၤ် ီညစ္ကယ္ႏွင့္၊ ဒူးဆစ္သာသာရွည္တဲ့၊ စုတ္ထမီ ခ်ည္၀တ္ၾကမ္းမွာလ၊ စပ္အဖာ ထပ္ကာျပြမ္းရယ္နဲ႔၊ ၀ါးျခမ္းကို ႏွင္တံကိုင္လို႔၊ ခပ္ငိုင္ငိုင္ သစ္ရိပ္ေအးဆီက၊ ႏြားႏွစ္ေကာင္ ညိဳေရႊေသြးကိုကြယ္ … ၊ ေငးရႈသလို။

ေမ မပ်င္းေရာ့ထင့္၊ ေနမင္းရယ္ ရွိန္ရွိန္ပူ၍၊ ညံဆူဆူ ျခဴခေလာက္ေတြက၊ ဒိုးေဒါက္ ခြၽင္ခြၽင္ျမည္လ်က္၊ တက်ည္က်ည္ ငွက္သံေႏွာတျ့ျပင္၊ ၀ေနခြင္ ေလဆင္ေရာေလတဲ့၊ ေျမွာင္ဆြယ္ဆြယ္ ေတာင္ငယ္ေလ်ာေတြက၊ ေလာက၀ယ္ ေပ်ာ္စရာလို႔၊ ေတာ္ကဗ်ာ ထင္တေရးငယ္ႏွင့္၊ ႏူးဘ၀င္ ျမဴးရႊင္ေသးေရာ့ထင့္၊ ေအးလွသည့္ ေက်ာင္းသူကို၊ စာဆိုက ခြန္းသံပ်ဳိး။

“ထားမိေမခင္၊ ႏြားၾကည့္ေနစဥ္ပ၊ အားသည့္ တေနခြင္မေတာ့၊ ေမတခင္ ပညာရေအာင္လို႔၊ စာစ စာတိုရွာ၍၊ သတင္းစာ မဂၢဇင္းရယ္ႏွင့္၊ စာသြယ္သြယ္ ဂ်ာနယ္အလင္းေတြတို႔၊ မွတ္စရာ ဖတ္ရွာရင္းသာပ၊ မပ်င္းေအာင္ ေနေစခ်င္” လို႔၊ စာဆိုရွင္ ႏႈတ္က ေမးေလေတာ့၊ ရွက္ေသြးနီတ်ာတ်ာႏွင့္၊ “ဖတ္စရာ စာမတတ္ပါ” တဲ့၊ သံျဖတ္ တိုတိုႏွင့္၊ တေမပ်ဳိ အေျဖေပးတာမို႔၊ စာဆိုမွာ ဗ်ာပိုေငးကာပ၊ မသက္သာ ဆက္ကာေတြးမိေပါ့၊ လူ႔ခြင္ကို ႏုယဥ္ေက်းကာပ၊ ျမန္႔နယ္ကို ျပန္႔က်ယ္ေမႊးေစတဲ့၊ ဗမာေျပ စာေပေရးဟာက၊ သေဘာျဖဴ ေတာသူနဲ႔ ေ၀းေရာ့သလားကြယ္….၊ ေက်းလက္၌ ဆိုး။ … ။
***
ဗမာျပည္က ေက်းလက္ေန လူအမ်ား စာေပနဲ႔ကင္းေ၀းျပီး စာေပမသင္ၾကားရရွာတဲ့ အေၾကာင္း သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ သံခ်ဳိေလးခ်ဳိး တပုဒ္ပါပဲ။ ခုေခတ္ ခုခ်ိန္ခါမွာေတာ့ ျမိဳ႕ျပေနသူေတြေတာင္ စာမသင္ႏိုင္တာ စာမဖတ္တတ္တာ … စာဆိုသူ ရေ၀ထြန္းသာ သိရင္ “ျမိဳ႕ျပ၌ ဆိုး ….” လို႔မ်ား ေနာက္ထပ္ ေလးခ်ဳိး တပုဒ္ ထပ္ဖြဲ႕ေလဦးမလား စဥ္းစားမိပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေဖာ္ျပေပးခ်င္တာကေတာ့ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ သံခ်ဳိေလးခ်ဳိးကဗ်ာမ်ားပါပဲ။ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္း၊ လံုးေရအထားအသိုတို႔မွာ အလြန္ မွတ္သား နည္းယူစရာေကာင္းတဲ့ မန္လည္ကဗ်ာမ်ား လို႔ စာအုပ္မွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။

မန္လည္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဒီကဗ်ာေတြကို တင္ဖို႔အတြက္ က်မ နည္းနည္း စဥ္းစားရပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ မန္လည္ထံုးစံအတိုင္း အနည္းငယ္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ ပါေနလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ … ဒါေတြကို မေဖာ္ျပျပန္ရင္လည္း မျပည့္စံုမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ သည္းခံဖတ္ရႈၾကပါလို႔ပဲ …. ။
***
ကဗ်ာ့ပါရဂူျဖစ္ေတာ္မူေသာ မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေရးေသာ “ပဒုေမာ၀ါဒ-သံခ်ဳိေလးခ်ဳိးမ်ား”

(၁)
သူ မတို႔ေလမွ၊ သူတို႔လွ်င္ တကယ္ျမည္တဲ့၊ ျမိဳ႕ေရႊလည္ ေရႊစည္ႀကီးပါဘဲ၊ တီးသမွ် ဖိမ့္ဖိမ့္တုန္။

သူမာလွ်င္-မာစိန္ေခ်ာင္းသာပ၊ သူေပ်ာင္းလွ်င္ အေရျဖစ္ႏိုင္ငဲ့၊ မယံုလွ်င္ မေအႏွင့္ စစ္လွည့္ေတာ့၊ စနစ္ကို ကုန္မလင္းေသာ္လဲ၊ အျပစ္ဆို ဂုဏ္သတင္းကိုလ၊ ေလညွင္းရာ သင္းကာပ်ံ႕၊ ပန္းရနံ႔ပံု။

ဓာတ္ မသိဟာမို႔၊ ဟတၳိ-ယုန္ငယ္ထင္ထင့္၊ ဟိုေအာက္ခြင္ ငစင္ရိုင္းငယ္ႏွင့္၊ ငသိုင္းေတြ အညာဆန္တို႔ကို၊ တခါျပန္ ဆန္မေရြ႕ရေအာင္၊ တံငါလန္ ေရႊလည္ေကြ႕တြင္ျဖင့္၊ ေဘးေတြ႕စိမ့္ တက္တက္ကုန္၊ မစုန္ရသည့္တိုင္း။

ရိုးသိသိ၊ ငါးပိ-ငါးခ်ဥ္ သိပ္ပါလို႔၊ ေထာင္ၾကိတ္ေခ် ေၾကေအာင္ ညက္ေစမွ၊ ေနာင္ဆက္ကာ အေရစစ္သည့္ျပင္၊ ေခြးဖင္ ေခ်းပင္ျဖစ္ရမယ္၊ ငါးညစ္ တလိုင္း။ … ။

(၂)
မာန္မလုပ္ခ်င္ဘု၊ မာန္လုပ္လွ်င္ လြယ္သည္သာပ၊ ငယ္မည္မွာ န-ငယ္ သတ္ရံုပဲ၊ ေနရပ္ကြယ္ မာန္ေရႊလည္ႏွင့္၊ မာန္ႏွစ္မည္ မာန္စံုကြန္႔၊ ဖူးအညႊန္႔ ေခါင္ကတင္။

သို႔ကတဲ၊ လုပ္ဘဲ သမၸဇဥ္ႏွင့္၊ မာန္မယွဥ္ ဥာဏ္ယဥ္အုပ္ပါလို႔၊ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ မာန္ကိုကင္းေစရ၊ ယင္းခုေခတ္တြင္။

တကယ္ဆို တကယ္လားပါတဲ့၊ အက်ယ္ဆို က်ယ္မပြားပါဘု၊ ျမတ္ဖ်ားရယ္ စိေႏၱယ်ာမွ၊ လူၿပိတၱာ ပူရာဏ တို႔ကို၊ ယူမိစၦာ သကာက်ေအာင္လို႔၊ မီးေရျပ တန္ခိုးဆင္၊ အရိုးပင္လာက်မ္း။

ထို႔တူသာ၊ ဆိုင္၀ံ့သူ ဆိုင္လာေတာ့၊ ၿပိဳင္လာလွ်င္ ၾကာမေႏွးေစႏွင့္၊ ရႈံးသူဟာ ႏွမေပးပါလို႔၊ လိုေသးလွ်င္ ကိုယ္တိုင္ယူမပ၊ ႏိုင္တဲ့သူ ေယာက္ဖႀကီးပါပဲ၊ ဇက္ေပၚမွာ ေဒါက္ခြစီးတဲ့ျပင္၊ ရီးစုတ္ၾကတမ္း။ … ။

(၃)
ပဒုမ၊ တုပကာ နင္မေယာင္ႏွင့္၊ ဆင္ေျပာင္ကို ျခင္ေကာင္၀ါးေသာ္လဲ၊ ယားရံုမွ်သာ။

ဥာဏ္အသက္ကိုလဲ၊ စံဖက္ေသာ္ သင္မေလ်ာ္ဘု၊ သင့္မယ္ေတာ္ ရွင္ဇလာႏွင့္ ၊ ခင္ဆရာ အိမ္ေထာင္က်လွ်င္၊ ပဒုဆို ေမာင္ေရႊမ မွာ၊ သား ငယ္မွ်သာ။

ပညာကို ယွဥ္ကာခ်င့္ရလွ်င္၊ အခြင့္ငယ္ အရာႏွင့္၊ ေယာဇနာ သမၺန္မ်ဳိးကိုလ၊ နည္းရိုးပင္ ဘာမက်ခင္က၊ မင္းရန္စ ငါ့ကိုရွာ၊ ငါဘာျပဳ ျဖဳန္မတုန္း။

ႏွစ္ဖက္ကန္း၊ မ်က္ခမ္း ေနကိုျပိဳင္သို႔၊ ခြင္လံုးယိုင္ မင္းစာမွားၿပီမို႔၊ အမ်ားလူ ပါယ္မက်ေစႏွင့္၊ သာအယာ ခြင့္ေျပၾကေအာင္ပ၊ ငါဆရာ မင့္ေဘဘကိုကြယ္ ….. ဦးခ်လွဲ႔အုန္း။ … ။
***
မန္လည္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေနာက္ခံ ဇာတ္ေၾကာင္းေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ခုလို ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးျပီး ေရးဖြဲ႕စပ္ဆိုခဲ့တာဟာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းေလး ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေနာက္မ်ားမွ ေရးပါဦးမယ္။ မန္လည္ဆရာေတာ္အေၾကာင္း သီးသန္႔ ေရးရင္လည္း ခုလို အပိုင္းေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္သြားႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒါေလာက္နဲ႔သာ ေက်နပ္ၾကပါဦးလို႔ … ။
***
ေမတၱာျဖင့္

ေမဓာ၀ီ
7.3.07
00:10 am