အသံုးမက်ေသာ … သူ

ပညာရပ္တခုကို သင္ယူခဲ့ျပီး လက္ေတြ႕ အသံုးမခ်ႏိုင္ပါက မိမိ သင္ယူခဲ့ေသာ ပညာရပ္သည္ မည္မွ်ပင္ ေလးနက္ အဖိုးတန္ေစကာမူ မိမိလက္ထဲမွာေတာ့ တန္ဖိုးမရွိ အခ်ည္းႏွီးသာလွ်င္တည္း။
ထိုနည္းတူ … အသံုး၀င္ေသာ အရာတခုကို အသံုးမျပဳဘဲ ပစ္ထားပါက … အသံုးမက်ေသာ အရာ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။

သူသည္ … အသံုး၀င္သူ တေယာက္လား … အသံုးမက်သူေလလား …
သူ႔ကိုယ္သူပင္ သံသယျဖစ္ေနမိေတာ့၏။
***
ဒီအလုပ္ စလုပ္ခါစကတည္းက သူ႔ကို ခင္မင္သူေတြက သတိေပးခဲ့ၾကသည္။
“သတိထားေနာ္ … သူတို႔က နင့္ကို အသံုးခ်သြားၾကမွာ … အဲဒီ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ခပ္ရႈပ္ရႈပ္”
“အသံုးခ်တယ္ဆိုတာ … အသံုးက်တဲ့သူကိုသာ အသံုးခ်လို႔ရတာေပါ့၊ ငါက အသံုးက်ေနလို႔ ငါ့ကို အသံုးခ်ၾကတာ … ပိုေတာင္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းေသးတယ္… ငါ အသံုးမက်တဲ့သူ တေယာက္ဆိုရင္ ငါ့ကိုဘယ္သူက အသံုးခ်ၾကမွာလဲ”

အဲဒီလို သူ႔ကိုယ္သူ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူျပီး ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဒီအလုပ္လုပ္ရျခင္း၌ သူေပ်ာ္ေမြ႕သည္။ တက္ၾကြေနေသာ သူ႔စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကလည္း သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားအတြက္ ခြန္အားမ်ားသဖြယ္ ေထာက္ပံ့ေပးေနသည္။ တကယ္တမ္း ၾကည့္လိုက္လွ်င္ေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာ ဘာမွ မရွိ။

အားနာျခင္း၊ ယံုလြယ္ျခင္း၊ ေတာင္းဆိုလာသည့္ အကူအညီမ်ားကို မျငင္းဆန္လိုျခင္းမ်ားက သူ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳလာရန္ ဖန္လာေလသလား မေျပာတတ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အခက္အခဲမ်ားအတြက္ေတာ့ သူဟာ လဲက်သြားလိုက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ျပန္ထူမတ္လိုက္ ျဖင့္သာ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြ ေဘးလူမ်ား၏ အမနာပ ေျပာစကားေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ လစ္လ်ဴရႈခဲ့သည္။

တျဖည္းျဖည္း ဒီလုပ္ငန္းတြင္ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ နစ္၀င္လာေသာအခါ …
လုပ္ငန္းတြင္း၏ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ား၊ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္သာ ၾကည့္၍ တပါးသူကို မငဲ့ကြက္သည့္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ လူတခ်ဳ႕ိ၏ မလိုတမ်ဳိး လိုတမ်ဳိး ဆက္ဆံမႈမ်ား၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္သူႏွင့္ ေစခိုင္းသူတို႔အၾကား သံသယၾကီးထြားမႈမ်ား၊ မလိုလားအပ္သည့္ ပဋိပကၡမ်ား ….
ဒါေတြကို အျမဲလိုလို ရင္ဆိုင္ရေလေသာအခါ …. သူ လစ္လ်ဴရႈ၍ မရေတာ့။
အထက္လူႏွင့္ ေအာက္လူေတြအၾကား သူ႔လို ေစတနာ့၀န္ထမ္းသမားက မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ၾကားညပ္ခဲ့ရေလျပီတည့္။

“အစကတည္းက ေျပာသားပဲ … ခုေတာ့ ပဲေလွာ္ၾကား ညပ္တဲ့ ဆားလို ျဖစ္ျပီမဟုတ္လား”
တခ်ဳိ႕က သူ႔ကိုယ္စား ေဒါမနႆပြား၍ ေျပာၾကသည္။
ထိုအခါ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ တကယ္ပဲ ပဲေလွာ္ၾကားက ဆားျဖစ္ေနျပီလား။

ပဲေလွာ္ၾကားက ဆား ဆိုရင္ေတာင္ သူေက်နပ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ ပဲေလွာ္စားတဲ့အခါ ဒီဆားေလး ငန္ျမျမ အရသာ မပါလွ်င္ မျပည့္စံုေပဘူး မဟုတ္လား။
တကယ္တမ္း သူဟာ ပဲေလွာ္ၾကားက ဆားတပြင့္ေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ပါေခ်။
ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဆူးၾကားထဲက ဘူးခါးသီးမ်ားလား လို႔ ေတြးမိပါ၏။
ဒီအသီးၾကီးထြားဖို႔ ေျမၾသဇာေတြ သဘာ၀ေနေရာင္ျခည္ေတြက ေထာက္ပံ့ေပးေသာ္ျငား တဖက္တခ်က္စီမွ ဆူးေတြ ၀ိုင္းရံထားတာေၾကာင့္ အသီးက မၾကီးထြားႏိုင္။ ၾကီးထြားခဲ့ရင္ေတာင္ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္။

ေျမၾသဇာႏွင့္ တူေသာ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္တူေသာ သူ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ … ဒါေတြက မည္သို႔ပင္ အားေကာင္းေစကာမူ … သူ႔အတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ရန္ …ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်ားစြာ ထားရွိရန္ … မလြယ္ကူေတာ့ျပီ။
သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ရင့္သန္လာေလ … သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မ်ားျပားလာေလ … ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ပို၍ ပို၍ နာက်င္လာေလသာလွ်င္ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိလာသည္။ ဒီလို ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ဘူးခါးသီးတလံုးက ဘယ္ေနရာမွာ အသံုး၀င္အံုးမွာလဲ … ။ ဘာမ်ား အသံုးက်အံုးမွာလဲ … ။
***
လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကပါေတာ့ … ဟို အေ၀းကို … ။
လူမသိ သူမသိ တေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ နားေနရင္း …. ငိုခ်င္လည္း ငိုေနမည္။
ဒါမွမဟုတ္ သီခ်င္းဆိုခ်င္လည္း ဆိုေနမည္။
ဒါမွမဟုတ္ သဘာ၀တရား၏ လွပမႈ အက်ည္းတန္မႈမ်ားကို ေငးေမာကာ ၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ေနမည္။
ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ေရး၀သည္ထိ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ တေရးေလာက္ အိပ္ခ်င္လည္း အိပ္ေနမည္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ အိပ္မက္ မက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
***
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အသံုးမ၀င္ေသာ … အသံုးမက်ေသာ … နလပိန္းတံုး တေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္ရတာ ေအးခ်မ္းသလို အရွိသားဟု …. သူ႔ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္ကာပင္ ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ

၁၃၆၈ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလကြယ္ေန႔
မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ