အေဖ့ကဗ်ာ (၆)

ဒီေန႔အဖို႔ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားလို႔ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ ညကလဲ အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်၊ မနက္ကစျပီး အခုအခ်ိန္ထိ မျပီးျပတ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ လူလည္း ခပ္ညစ္ညစ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ စာေတြလည္း ခ်မေရးျဖစ္၊ ဘၾကီးဘေဘ စာအုပ္ေလးလည္း ဆက္ရိုက္မယ္ ရိုက္မယ္နဲ႔ မရိုက္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အၾကံပါးတဲ့အဆံုး နဂါးဆားခ်က္ပါေတာ့မယ္။
“တင္စရာမရွိရင္ သူ႔အေဖကဗ်ာ ေတြခ်ည္း တင္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ္လူလည္က်တယ္ …” လို႔ တေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။
အဲလိုလည္း လူလည္က်ေပးဦးမွ၊ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ရႈပ္တဲ့အခ်ိန္ စာေရးတဲ့အခါ စိတ္က မၾကည္လင္ေတာ့ ညစ္ေထးေထး အေတြးေတြပဲ ထြက္ေတာ့မွာ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ က်မ အေဖ့ကဗ်ာေလးသာ တင္ပါရေစေတာ့ရွင္ … ။
***
ဒီကဗ်ာေလးကို အေဖ ဘယ္အခ်ိန္က ေရးခဲ့သလဲေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ အေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ျဖစ္မွာပါပဲ။
ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္တိုင္း သိဂၤါရ ရသကို ခံစားရပါတယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ သစၥာကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳမိတယ္။
အေမွာင္ထုပဲ ႀကီးစိုးေနပါေစ …ေရေတြပဲလႊမ္းမိုး ေနပါေစ … သူတို႔ရဲ႕သစၥာေၾကာင့္ အခက္အခဲ အားလံုး ေက်ာ္လႊားျပီး ေအာင္ျမင္ျခင္းကို ေရာက္ရွိႏိုင္ခဲ့ျပီေလ …။

သစၥာ ဆိုတာ အမွန္တရားပါပဲ … ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သစၥာရွိတယ္ဆိုတာဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မလိမ္ညာ ဟန္မေဆာင္ မဖံုးကြယ္ဘဲ အမွန္အတိုင္း ဆက္ဆံၾကျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ခ်စ္သူခ်င္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ … လင္မယားခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ … တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆက္ဆံေရးမွာ သစၥာရွိၾကမယ္ ဆိုရင္ ….

ကဲ … အခ်ီး နိဒါန္း အင္ထရိုပ်ဳိးတာေတြ ခဏရပ္ျပီး အေဖ့ကဗ်ာေလး ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး …။
***
စာဆို႔စိတ္ကူး အိပ္မက္ထူး

ညဥ့္ဦးကေလ
ခ်စ္သူေမနဲ႔
သဲေျမေသာင္ကမ္း
အတူျမန္းလို႔
ခ်စ္တမ္းကစား
ႏွစ္ဦးသား … တဲ့။

သန္းေခါင္ေရာက္လွ်င္
ကမ္းေသာင္ျပင္၀ယ္
လႊမ္းတင္ေရမ်ား
ဖံုးကာသြားလို႔
ႏွစ္ပါးကိုယ္တို႔
အေနခ်ဳိ႕သတဲ့ … ။

မိုးေသာက္ေရာက္ေသာ္
ထြန္းေတာက္ေနမင္း
အေရာင္လင္း၍
ျမစ္တြင္းေရမ်ား
က်ကာသြားသည္ …
ႏွစ္ပါးတို႔မွာ
ျမဲသစၥာေၾကာင့္
ေမွာင္တာမေၾကာက္
ေရေရာက္မထိတ္
ေအာင္ဘိသိက္ျဖင့္
တစိတ္ ႏွစ္ကိုယ္
ေမတၱာပိုသည္ …
စာဆို႔စိတ္ကူး …. အိပ္မက္ထူး … တဲ့။
***