သူတို႔ဟာ…
’၄’ နဲ႔ ‘၃’ လုိပဲ …
အၿမဲနီးကပ္စြာ ရိွေနၾကတယ္။
’၄’ နဲ႔ ‘၃’ လိုပဲ …
အၿမဲ မခြဲမခြါ ရိွေနၾကတယ္။
’၄’ နဲ႔ ‘၃’ လိုပဲ…
အၿမဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လ်က္
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
’၄’ နဲ႔ ‘၃’ ေပါင္းတဲ့အခါ…
ကံေကာင္းေစတဲ့ ‘၇’ ဂဏန္းရသလို
သူတုိ႔ရဲ့ ေပါင္းစပ္မႈဟာလည္း
သာယာလွပတဲ့ ဘ၀ကေလးေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတယ္။
ဒါေပမဲ့ …
အဲဒီ ’၄’ နဲ႔ ‘၃’ ဟာ
လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖစ္လာခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီေတြ စုစည္း
တရက္ၿပီး တရက္
တလၿပီး တလ
တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္
ျဖစ္တည္ခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီ ’၄’ နဲ႔ ‘၃’ ရဲ့
ျဖစ္တည္မႈ အစကတည္းက
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားစြာ…
နားလည္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းမ်ားစြာ…
ေစတနာနဲ႔ အၾကင္နာမ်ားစြာ ေပါင္းၿပီး
စုစည္း တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဘ၀ခရီးလမ္း တေလွ်ာက္မွာ
ပင္ပန္းပန္း ႏြမ္းလ်လ်
တဦးကိုတဦး ေဖးမလ်က္
တြဲလက္ေတြ မျဖဳတ္တမ္း
လမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြလည္း
မနားတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ…
ေနာက္ကို ျပန္ၿပီးလွည့္ၾကည့္ရင္
၄၃-ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ခရီး…
အရွည္ႀကီးေပမယ့္
မၾကာေသးသလို ခဏေလးလို႔ပဲ ထင္ေနမွာ
ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔…
ေလးဆယ့္သုံးမွသည္ …
ေလးဆယ့္ေလး …
ေလးဆယ့္ငါး …
တျဖည္းျဖည္း ႏွစ္ဆပြားလို႔
ကာလမ်ား ရွည္ၾကာသည့္တုိင္
ပါရမီ အတူျဖည့္ႏိုင္ပါေစသား။
ျမတ္နိဗၺာန္ ခရီးလမ္းကို
ဘ၀တိုင္း မခြဲစတမ္း
အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစသား။ ။
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ ၁၁၊ ၂၀၀၇
(အေမနဲ႔ အေဖရဲ့ ၄၃ ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အမွတ္တရ)
1 comment:
တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ မေမရယ္
အဲဒီလို ဆင္တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ႀကိဳစပ္ထားတာ ရွိတယ္
Post a Comment