“မဟုတ္ေသးဘူး … ျပန္ဆိုအံုး”“ … … … ”
“သူတို႔ ဘယ္လိုဆိုလဲ နားေထာင္ … ၿပီးေတာ့ ၁၀-ေခါက္ဆို”
“ … … … ”
“၁၀-ေခါက္ ဆိုခိုင္းရင္ မဆိုခ်င္ဘူး၊ ၅-ေခါက္ေလာက္ဆိုၿပီးရင္ ပ်င္းေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ မွတ္မိတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တခါဆို အခါႏွစ္ဆယ္ ဆိုရမယ္”
"အိ" !_!
***
ညတုိင္ ၈-နာရီႏွင့္ ၁၀-နာရီ အတြင္းဆိုရင္ အဲဒီအသံမ်ဳိး ၾကားရစျမဲ။ တျခားသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လွစြာေသာ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ က်မကိုယ္တိုင္ ပါပဲ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ … ။
က်မ ဘိလပ္ေျမကို ေျခခ်ခါစ (အိမ္ေဆာက္တဲ့ ဘိလပ္ေျမ မဟုတ္ပါ) တယ္လီေဗးရွင္းက သတင္းေတြၾကည့္၊ သတင္းထူးပါရင္ စကားေျပာတဲ့အခါ ထည့္ေျပာ … အဂၤလိပ္လို မေတာက္ တေခါက္ ညွပ္သံုး၊ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့ ဟုတ္ေနေတာ့ တာေပါ့။ တေန႔ေတာ့ ညေနစာ ထမင္းစားရင္း ဦးရီးေတာ္ကို ေျပာမိတယ္။
“ … အဲဒီဘဏ္ကို ေနရွင္နယ္လိုက္ဇ္ လုပ္လိုက္တယ္တဲ့ ေနာ္ … ေန႔လည္က သတင္းထဲမွာ နားေထာင္လိုက္ရတယ္”
“ဟင္ … ဘာ … ေနရွင္နယ္လိုက္ဇ္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ …”
“ေနရွင္နယ္ မဟုတ္ဘူး … နဲယ္ရွင္နယ္ … ငါ့တူမႏွယ္ …”
ဦးရီးေတာ္က ျပင္ေပးေပမယ့္ တသက္လံုးက ျမင္ခဲ့ဖတ္ခဲ့တဲ့ "ေနရွင္နယ္ဓာတ္ခဲ" ဆိုတာႀကီး မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တခါ … အလြန္စကားမ်ားတဲ့ က်မ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း (သူလဲ စိတ္မ၀င္စားဘဲနဲ႔) သြားေျပာမိျပန္တယ္။
“ဒီေန႔ ပရီးမီးယားလိဂ္ လာမွာ”
“ပရီးမီးယား မဟုတ္ဘူး … ပရဲမ္းမီးယား" တဲ့ ...
(မွတ္ခ်က္။ ။ အသံထြက္မ်ားကို အနီးစပ္ဆံုး ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာအတိအက်လဲ စကားလံုးဖလွယ္ၿပီး မေရးတတ္လို႔ပါ)
အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ျမန္မာျပည္တုန္းက က်မႀကိဳက္တဲ့ ပရီးမီးယားေကာ္ဖီ ေၾကာ္ျငာကို သြားသတိရမိတယ္။ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့လဲ … အင္း … မွတ္ထားရျပန္တာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ေျပာမိျပန္တာက Wimbeldon တင္းနစ္ၿပိဳင္ပြဲ ဆီမီးဖိုင္နယ္ လာမယ္ေပါ့ ... ဆိုေတာ့ ...
"ဆီမီး ဖိုင္နယ္ ... ဟုတ္လား ... ဆီမီးဆိုတာ ထြန္းတာ … semi ကို ဆမၼီးလို႔ ဖတ္ရတယ္”
ေနာက္တခါလဲ အမွတ္ မရွိျပန္ပါဘူး။ က်မအမ အေၾကာင္း၀မ္းသာ အားရ ေျပာမိတာ …
“သူ ဒီလကုန္ရင္ ေဘာနပ္စ္ ရမယ္တဲ့ … သမီးဆီ ဖုန္းဆက္တယ္”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
႐ုတ္တရက္ ထရယ္ေတာ့ ဘာလို႔ပါလိမ့္ ေၾကာင္သြားတာေပါ့။ ဦးရီးေတာ္က အရယ္ရွိန္ သတ္ၿပီး ေျပာတာက
“ေဘာနပ္စ္မဟုတ္ဘူး … ငါ့တူမရဲ႕ … ဘိုးနပ္စ္ …”
“ေၾသာ္…”
ေၾသာ္ တလံုးထဲပဲ နင္တင္တင္ ေျပာရင္း က်မ ႏႈတ္ဆြံ႔အ သြားေတာ့တယ္။ Thames ကို သိမ္းျမစ္လို႔ ေျပာလဲ မွားတာပဲ။ Chavelle ကို ဗမာပီပီ ခ်က္ပလက္ကားလို႔ ေျပာမိတာလဲ မွားတာပဲ။ ေျပာသမွ် အသံထြက္ေတြက တလြဲေတြ ခ်ည္းပါလား။ အဲဒီလို က်မရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လွစြာေသာ အသံထြက္ အရည္အခ်င္းကို သိသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဦးရီးေတာ္က သူ႔တူမကို ဒီတိုင္း ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ညဘက္ဆို စာဖတ္ခိုင္း ပါေတာ့တယ္။
တယ္လီေဗးရွင္းမွာ tele text သတင္းေတြကို တခုၿပီး တခု ဖြင့္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္ဖတ္ရတယ္။ စဖတ္ဖတ္ခ်င္း ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းသလို အိအ အိအ နဲ႔၊ အသံထြက္ေတြလဲ လြဲ … အျဖတ္အေတာက္ ေတြလဲ မွား၊ ဦးရီးေတာ္က တဟားဟားနဲ႔ ေပါ့။ က်မကေတာ့ လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္ ဆိုသလို ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ စပ္ျဖဲျဖဲ ေနရတာပါပဲ။ ကိုယ္က မွားေနတာကိုး။ ရယ္သာ ရယ္ေနရေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ရာသီဥတု ဘယ္ေလာက္ ေအးေနပါေစ … ေဇာေခၽြးေတြျပန္ စိတ္ေတြအိုက္ၿပီး ေနရာမွာတြင္ အေငြ႔ပ်ံ မတတ္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ လြန္းခဲ့ရတယ္။
က်မ ဖတ္လို႔ သတင္းေတြ ကုန္သေလာက္ရွိတဲ့အခါ ဘီဘီစီ သတင္းကို ဖြင့္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ အသံထြက္ေတြကို လိုက္နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္က ခပ္တိုးတိုး လိုက္ဆိုရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္ေနရာကို ဖိဆို၊ ဘယ္ေနရာကို ေဖာ့ဆို၊ အျဖတ္အေတာက္က ဘယ္လို … စသျဖင့္ ဦးရီးေတာ္က ေဘးကေန ညႊန္ၾကားလို႔ … ။ မွားေနရင္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္ခိုင္း … က်မကလဲ အမွတ္မရွိ ထပ္ခါ ထပ္ခါ မွားေသးတာပဲ။ အမွားႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ယဥ္ပါးေနေတာ့ ႏႈတ္က်ဳိး ေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးရီးေတာ္က ငါးေခါက္ဆို … ဆယ္ေခါက္ဆို … ဆိုၿပီး ေျပာတာ။ ဥာဏ္တံုးလြန္းတဲ့ က်မကလဲ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ဆိုဆို မွတ္မိတာမဟုတ္ဘူး။ ဆိုသာ ဆိုေနတာ စိတ္ထဲ သိပ္ပါတာမွ မဟုတ္တာ။
တက္တက္စင္ လြဲေနတဲ့ အသံထြက္တခု ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒါကလဲ ျမန္မာ သတင္းစာေတြထဲမွာ ပါတာကို ျမင္ဖူးတဲ့ အတိုင္း ဖတ္လိုက္မိတာပါ။ Uruguay ဆိုတဲ့ ေတာင္အေမရိက တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ နာမည္။ က်မက အားရ၀မ္းသာ ဖတ္လိုက္တယ္။ "ဥ႐ုေဂြး" လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ … ဒီလိုမ်ဳိး သတင္းစာထဲမွာ ျမင္ေနက်၊ ျမန္မာ့႐ုပ္သံ သတင္းေတြထဲမွာ ၾကားေနက်ကိုး။ ဦးရီးေတာ္ခမ်ာ ရယ္လိုက္တာ အူတက္မတတ္ဘဲ။ အမွန္က … ယူရဂြဳိင္း ဆိုပဲ။ ၾကည့္ပါဦး လြဲခ်က္က။
***
က်မရဲ႕ အလြဲေတြကို ေန႔စဥ္ ၾကားေနရတဲ့ ဦးရီးေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အဆင့္အတန္း အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ သူက ဒီကို ေရာက္ေနတာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ က်မနဲ႔မွပဲ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အဆင့္အတန္းကို သူ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ ေတာ့တယ္။ က်မညံ့တာနဲ႔ အားလံုး အထင္ေသး ခံရေတာ့တာပဲ။ (ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္) က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ငါးတန္းမွာမွ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းကေလးနဲ႔ ေအဘီစီဒီ စသင္ရတာပါ။ ဒါေတာင္ အဘိုး (အေမ့အေဖ) က အဂၤလိပ္ စာသင္တာ ၀ါသနာပါလို႔ ေက်ာင္းမွာ မသင္ရခင္ ခပ္ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက သင္ေပးခဲ့တယ္။ က်မကလဲ တတ္သည့္ပညာ မေနသာေတာ့ ေအကေန ဇက္ အထိ မရခင္ ေတြ႔သမွ် စာလံုး လိုက္ေပါင္းၿပီး ဖတ္ေနက်။ တရက္ေတာ့ က်မ စာဖတ္သံ ၾကားၿပီး လူႀကီးေတြ ရယ္ၾကတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။
“ဘီ-အီး-ဘီ-အီး - ႏွစ္ေျပာင္းျပန္ - ေအ-စီ”
စင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ႏို႔မႈန္႔ဘူးေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးကို က်မ ေပါင္းဖတ္ေနတာ။ တကယ္တမ္းက BEBELAC ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မက L ကို အသံမထြက္တတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္တတ္သလို ႏွစ္ေျပာင္းျပန္ လို႔ ဖတ္လိုက္တာေလ။ အဲဒီေလာက္ ေတာ္တဲ့ က်မ … ငယ္ငယ္ထဲက ဇ-ကေလးနဲ႔။
အဘိုးသင္ေပးလို႔ ေက်ာင္းမေနခင္မွာပဲ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ စာလံုးေပါင္းတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေဘးက အၿငိမ္းစား တိုင္းပညာ၀န္ ဆရာႀကီး ဦးခင္သန္းဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ သြားသြား သင္ရပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္ ကဗ်ာေလးေတြ သင္ေပးတယ္။ rain rain go away .. တို႔ .. bar bar black sheep တို႔ စသျဖင့္ ေပါ့။ ငယ္ငယ္က ေအာ္သာ ဆိုေနတာ ဘာရယ္ ညာရယ္ သိပ္သိတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ စာသင္ရမယ္ဆိုရင္ ပ်င္းတဲ့ စိတ္က ႀကီးစိုးေနေတာ့ သင္သာသင္တယ္ ဘာမွ မတတ္ခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းေနေတာ့ အေမက သူ႔လို ေက်ာင္းေတြ ဟိုေျပာင္း ဒီေရႊ႕နဲ႔ ဒုကၡ မေရာက္ရေအာင္ သူငယ္တန္းက ဆယ္တန္းအထိ ရွိတဲ့ လသာ-၂ မွာ ထားေပးတယ္။ ေက်ာင္းေကာင္းမွာ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရလို႔ ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲေတြ ၾကားမွာ စာၿပိဳင္ဖတ္ၾကရင္ ကိုယ္က ဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္က သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ ပိုသာ ေနသလိုလို၊ သူတို႔မွားရင္ ကိုယ္က ဟားခ်င္ေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့လဲ ဆင္ေျခဖုံး ေက်ာင္းက ေအာင္တဲ့သူေတြ နယ္ေက်ာင္းက ေအာင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကိုယ္က နည္းနည္းေတာ့ သာသေယာင္ေပါ့။ သူတို႔ၾကားမွာ ကိုယ္က လူတတ္ႀကီး လုပ္ၿပီး ျငင္းလား ခုန္လား ေ၀ဖန္လားနဲ႔ လုပ္ခဲ့ မိေသးပါရဲ႕။
တကၠသိုလ္ဆိုလို႔ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ထူးဆန္းေသာ အသံထြက္ အေၾကာင္း ႀကံဳလို႔ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ (ဆရာမကို ပစ္မွား ေစာ္ကားျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရး အဆင့္အတန္းကို ေျပာျပခ်င္႐ံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္) ဆရာမက ႐ူပေဗဒ သင္တာပါ။ သူက စာတပိုဒ္ကို ဖတ္ရင္း ရွင္းျပတယ္။ အဲဒီထဲမွာ echo ဆိုတဲ့ စာလံုးပါေတာ့ သူဖတ္လိုက္တာက … “အီးခ်ဳိ” … တဲ့။
က်မ အ့ံၾသသြားတယ္။ ႐ူပေဗဒဆရာမ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီစာလံုးကို မမွားသင့္ဘူး လို႔ စိတ္ထဲက ေ၀ဖန္ေနမိတယ္။ ဆရာမ မွားေနမွန္း က်မနဲ႔တကြ ေက်ာင္းသားေတြက သိေပမဲ့ မေျပာရဲၾကဘူး။ ဆရာမ ဆိုေတာ့ ရွိန္ေနတာလဲ ပါတယ္၊ အားနာတာလဲ ပါတယ္။ အဲဒီအသံထြက္ အတိုင္း တခ်ိန္လံုး ဆရာမ သင္သြားတာကို စိတ္ကသိ ကေအာက္နဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတာ က်မ မေမ့ဘူး။
***
အဲဒီလို သူမ်ားတကာကို ေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့ က်မ … အခုေတာ့ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ၀ဋ္ဆိုတာ ဘ၀မကူးဘူး လည္တတ္တယ္ ဆိုတာ လက္ေတြ႔ပဲေလ။ ဒီေျမကို ေရာက္ေတာ့ ဒီဘာသာစကားက မေျပာမျဖစ္ ေျပာရတယ္၊ နားမေထာင္ မျဖစ္ နားေထာင္ရတယ္ ဆုိေတာ့ကာ … တခ်ိန္လံုး “အလြဲမ်ားနဲ႔ ေမ” ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ တရက္ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္း တ႐ုတ္ကေလး တေယာက္က က်မကို ေမးတယ္။ Are you working? တဲ့။ က်မက Yes, I’m walking လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ။
က်မက ျမန္မာ အသံထြက္ေတာင္ မွန္ေအာင္ သိပ္မထြက္တတ္ဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္း “လတ္လတ္” ကို “လက္လက္” လို႔ ေခၚလိုေခၚ “လပ္လပ္” လို႔ ထြက္လို ထြက္နဲ႔မို႔ အေဖနဲ႔ အမေတြက အျမဲ က်ီစယ္ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ ၾကဖူးတယ္။ အခု အဂၤလိပ္ အသံထြက္မွာ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။ work နဲ႔ walk, heard, hurt နဲ႔ heart, … an နဲ႔ un ကြဲျပားေအာင္ မထြက္တတ္ဘူး။ ဦးရီးေတာ္က t သံ နဲ႔ d သံ ဘယ္လို ကြာပံု။ an ဆို ဘယ္လို … un ဆို ဘယ္လို … ေသခ်ာ ေျပာျပတယ္။ လိုက္ဆိုခိုင္းတယ္။ ဘယ္ဟာက Scottish ေလသံ။ ဘယ္ဟာက Spanish ေလသံ၊ ဘယ္ဟာက Irish ေလသံ စသျဖင့္ ရွင္းျပတယ္။ (ေျပာသာ ေျပာတာ က်မက ကၽြဲပါးေစာင္းတီး ... အခု ျပန္ေမးၾကည့္ မသိေတာ့ဘူး)
ဒီႏိုင္ငံမွာ လူတေယာက္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို စကားေျပာတဲ့အခါ နားေထာင္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ တတ္ၾကေၾကာင္း၊ ကိုယ္က ဗမာမို႔ ဗမာေလသံက ေဖ်ာက္လို႔ မရေပမဲ့ အသံထြက္ကို မွန္မွန္ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ စကားေျပာရင္ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္ လူအမ်ား နားလည္ေအာင္ ေျပာရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အသံထြက္မ်ဳိး ဘယ္လို အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးဆို မေျပာသင့္ မသံုးသင့္ေၾကာင္း … စသျဖင့္ ရွင္းျပၿပီး အသံထြက္ ေကာင္းတဲ့ documentary ေတြ ၾကည့္ရတယ္။ သူတို႔ ေျပာသလို လိုက္ေျပာ ခိုင္းတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲက dictionary ကိုဖြင့္၊ အသံထြက္ကို အေခါက္ေခါက္ ရြတ္ရတယ္။
စိတ္ရွည္တဲ့ ဦးရီးေတာ္ေတာင္ က်မက တံုးလြန္းေတာ့ စိတ္တိုလာသလား မသိပါဘူး။ ဟိုးအစမွာ ေရးခဲ့သလို စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ ကိုယ္က တခ်ိန္လံုးမွားေနေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ အဂၤလိပ္လို ညွပ္ေျပာရမွာ မ၀ံ့မရဲ ေတာ့ဘူး။ တေလာက သူ ဖေလာ္ရီဒါက ျပန္လာေတာ့ အဲဒီမွာ sea food ေတြ ေပါသလား၊ စားခဲ့လား၊ စသျဖင့္ ေမးခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ sea ကို စလံုးနဲ႔ စီးရမလား ဆလိမ္နဲ႔ ဆီးရမလား၊ food ကေရာ d သံ နဲ႔ t သံ လြဲရင္ ဒုကၡလို႔ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးၿပီး သကာလ အဂၤလိပ္လို မညွပ္ေတာ့ဘဲ …
“ဖေလာ္ရီဒါမွာ ပင္လယ္စာေတြ စားခဲ့ေသးလားဟင္” လို႔ ဘာသာေလး ျပန္ၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးရီးေတာ္က
“ဘာ ပင္လယ္စာလဲ … sea food လို႔ ေျပာပါလား …” တဲ့
က်မလဲ “တိန္” ခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။
***
ဒီလိုနဲ႔ က်မလဲ ညညဆို တယ္လီေဗးရွင္းက tele text ေတြကို မ်က္မွန္ႀကီး တပ္ၿပီး အိုးနင္းခြက္နင္းဖတ္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႕ေတြ၊ ဒီပလိုမာေတြ ရခဲ့ေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံ ေရာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့တဲ့ "ဘီ-အီး-ဘီ-အီး ႏွစ္ေျပာင္းျပန္ ေအ-စီ" အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိေသးပါလားလို႔ … ၀မ္းနည္း ပက္လက္ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၁၆ နာရီ
ပံုယူေသာေနရာ
“သူတို႔ ဘယ္လိုဆိုလဲ နားေထာင္ … ၿပီးေတာ့ ၁၀-ေခါက္ဆို”
“ … … … ”
“၁၀-ေခါက္ ဆိုခိုင္းရင္ မဆိုခ်င္ဘူး၊ ၅-ေခါက္ေလာက္ဆိုၿပီးရင္ ပ်င္းေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ မွတ္မိတာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္တခါဆို အခါႏွစ္ဆယ္ ဆိုရမယ္”
"အိ" !_!
***
ညတုိင္ ၈-နာရီႏွင့္ ၁၀-နာရီ အတြင္းဆိုရင္ အဲဒီအသံမ်ဳိး ၾကားရစျမဲ။ တျခားသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လွစြာေသာ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ က်မကိုယ္တိုင္ ပါပဲ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ … ။
က်မ ဘိလပ္ေျမကို ေျခခ်ခါစ (အိမ္ေဆာက္တဲ့ ဘိလပ္ေျမ မဟုတ္ပါ) တယ္လီေဗးရွင္းက သတင္းေတြၾကည့္၊ သတင္းထူးပါရင္ စကားေျပာတဲ့အခါ ထည့္ေျပာ … အဂၤလိပ္လို မေတာက္ တေခါက္ ညွပ္သံုး၊ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ ကိုယ္ေတာ့ ဟုတ္ေနေတာ့ တာေပါ့။ တေန႔ေတာ့ ညေနစာ ထမင္းစားရင္း ဦးရီးေတာ္ကို ေျပာမိတယ္။
“ … အဲဒီဘဏ္ကို ေနရွင္နယ္လိုက္ဇ္ လုပ္လိုက္တယ္တဲ့ ေနာ္ … ေန႔လည္က သတင္းထဲမွာ နားေထာင္လိုက္ရတယ္”
“ဟင္ … ဘာ … ေနရွင္နယ္လိုက္ဇ္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ …”
“ေနရွင္နယ္ မဟုတ္ဘူး … နဲယ္ရွင္နယ္ … ငါ့တူမႏွယ္ …”
ဦးရီးေတာ္က ျပင္ေပးေပမယ့္ တသက္လံုးက ျမင္ခဲ့ဖတ္ခဲ့တဲ့ "ေနရွင္နယ္ဓာတ္ခဲ" ဆိုတာႀကီး မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တခါ … အလြန္စကားမ်ားတဲ့ က်မ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း (သူလဲ စိတ္မ၀င္စားဘဲနဲ႔) သြားေျပာမိျပန္တယ္။
“ဒီေန႔ ပရီးမီးယားလိဂ္ လာမွာ”
“ပရီးမီးယား မဟုတ္ဘူး … ပရဲမ္းမီးယား" တဲ့ ...
(မွတ္ခ်က္။ ။ အသံထြက္မ်ားကို အနီးစပ္ဆံုး ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာအတိအက်လဲ စကားလံုးဖလွယ္ၿပီး မေရးတတ္လို႔ပါ)
အဲဒီလိုေျပာေတာ့ ျမန္မာျပည္တုန္းက က်မႀကိဳက္တဲ့ ပရီးမီးယားေကာ္ဖီ ေၾကာ္ျငာကို သြားသတိရမိတယ္။ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့လဲ … အင္း … မွတ္ထားရျပန္တာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ေျပာမိျပန္တာက Wimbeldon တင္းနစ္ၿပိဳင္ပြဲ ဆီမီးဖိုင္နယ္ လာမယ္ေပါ့ ... ဆိုေတာ့ ...
"ဆီမီး ဖိုင္နယ္ ... ဟုတ္လား ... ဆီမီးဆိုတာ ထြန္းတာ … semi ကို ဆမၼီးလို႔ ဖတ္ရတယ္”
ေနာက္တခါလဲ အမွတ္ မရွိျပန္ပါဘူး။ က်မအမ အေၾကာင္း၀မ္းသာ အားရ ေျပာမိတာ …
“သူ ဒီလကုန္ရင္ ေဘာနပ္စ္ ရမယ္တဲ့ … သမီးဆီ ဖုန္းဆက္တယ္”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
႐ုတ္တရက္ ထရယ္ေတာ့ ဘာလို႔ပါလိမ့္ ေၾကာင္သြားတာေပါ့။ ဦးရီးေတာ္က အရယ္ရွိန္ သတ္ၿပီး ေျပာတာက
“ေဘာနပ္စ္မဟုတ္ဘူး … ငါ့တူမရဲ႕ … ဘိုးနပ္စ္ …”
“ေၾသာ္…”
ေၾသာ္ တလံုးထဲပဲ နင္တင္တင္ ေျပာရင္း က်မ ႏႈတ္ဆြံ႔အ သြားေတာ့တယ္။ Thames ကို သိမ္းျမစ္လို႔ ေျပာလဲ မွားတာပဲ။ Chavelle ကို ဗမာပီပီ ခ်က္ပလက္ကားလို႔ ေျပာမိတာလဲ မွားတာပဲ။ ေျပာသမွ် အသံထြက္ေတြက တလြဲေတြ ခ်ည္းပါလား။ အဲဒီလို က်မရဲ႕ ေျပာင္ေျမာက္လွစြာေသာ အသံထြက္ အရည္အခ်င္းကို သိသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဦးရီးေတာ္က သူ႔တူမကို ဒီတိုင္း ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ညဘက္ဆို စာဖတ္ခိုင္း ပါေတာ့တယ္။
တယ္လီေဗးရွင္းမွာ tele text သတင္းေတြကို တခုၿပီး တခု ဖြင့္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္ဖတ္ရတယ္။ စဖတ္ဖတ္ခ်င္း ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းသလို အိအ အိအ နဲ႔၊ အသံထြက္ေတြလဲ လြဲ … အျဖတ္အေတာက္ ေတြလဲ မွား၊ ဦးရီးေတာ္က တဟားဟားနဲ႔ ေပါ့။ က်မကေတာ့ လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္ ဆိုသလို ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ စပ္ျဖဲျဖဲ ေနရတာပါပဲ။ ကိုယ္က မွားေနတာကိုး။ ရယ္သာ ရယ္ေနရေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ရာသီဥတု ဘယ္ေလာက္ ေအးေနပါေစ … ေဇာေခၽြးေတြျပန္ စိတ္ေတြအိုက္ၿပီး ေနရာမွာတြင္ အေငြ႔ပ်ံ မတတ္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ လြန္းခဲ့ရတယ္။
က်မ ဖတ္လို႔ သတင္းေတြ ကုန္သေလာက္ရွိတဲ့အခါ ဘီဘီစီ သတင္းကို ဖြင့္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ အသံထြက္ေတြကို လိုက္နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္က ခပ္တိုးတိုး လိုက္ဆိုရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္ေနရာကို ဖိဆို၊ ဘယ္ေနရာကို ေဖာ့ဆို၊ အျဖတ္အေတာက္က ဘယ္လို … စသျဖင့္ ဦးရီးေတာ္က ေဘးကေန ညႊန္ၾကားလို႔ … ။ မွားေနရင္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္ခိုင္း … က်မကလဲ အမွတ္မရွိ ထပ္ခါ ထပ္ခါ မွားေသးတာပဲ။ အမွားႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ယဥ္ပါးေနေတာ့ ႏႈတ္က်ဳိး ေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးရီးေတာ္က ငါးေခါက္ဆို … ဆယ္ေခါက္ဆို … ဆိုၿပီး ေျပာတာ။ ဥာဏ္တံုးလြန္းတဲ့ က်မကလဲ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ဆိုဆို မွတ္မိတာမဟုတ္ဘူး။ ဆိုသာ ဆိုေနတာ စိတ္ထဲ သိပ္ပါတာမွ မဟုတ္တာ။
တက္တက္စင္ လြဲေနတဲ့ အသံထြက္တခု ေျပာရဦးမယ္။ အဲဒါကလဲ ျမန္မာ သတင္းစာေတြထဲမွာ ပါတာကို ျမင္ဖူးတဲ့ အတိုင္း ဖတ္လိုက္မိတာပါ။ Uruguay ဆိုတဲ့ ေတာင္အေမရိက တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ နာမည္။ က်မက အားရ၀မ္းသာ ဖတ္လိုက္တယ္။ "ဥ႐ုေဂြး" လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ … ဒီလိုမ်ဳိး သတင္းစာထဲမွာ ျမင္ေနက်၊ ျမန္မာ့႐ုပ္သံ သတင္းေတြထဲမွာ ၾကားေနက်ကိုး။ ဦးရီးေတာ္ခမ်ာ ရယ္လိုက္တာ အူတက္မတတ္ဘဲ။ အမွန္က … ယူရဂြဳိင္း ဆိုပဲ။ ၾကည့္ပါဦး လြဲခ်က္က။
***
က်မရဲ႕ အလြဲေတြကို ေန႔စဥ္ ၾကားေနရတဲ့ ဦးရီးေတာ္ဟာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အဆင့္အတန္း အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ သူက ဒီကို ေရာက္ေနတာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ က်မနဲ႔မွပဲ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အဆင့္အတန္းကို သူ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ ေတာ့တယ္။ က်မညံ့တာနဲ႔ အားလံုး အထင္ေသး ခံရေတာ့တာပဲ။ (ခြင့္လႊတ္ၾကပါရွင္) က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ငါးတန္းမွာမွ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းကေလးနဲ႔ ေအဘီစီဒီ စသင္ရတာပါ။ ဒါေတာင္ အဘိုး (အေမ့အေဖ) က အဂၤလိပ္ စာသင္တာ ၀ါသနာပါလို႔ ေက်ာင္းမွာ မသင္ရခင္ ခပ္ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက သင္ေပးခဲ့တယ္။ က်မကလဲ တတ္သည့္ပညာ မေနသာေတာ့ ေအကေန ဇက္ အထိ မရခင္ ေတြ႔သမွ် စာလံုး လိုက္ေပါင္းၿပီး ဖတ္ေနက်။ တရက္ေတာ့ က်မ စာဖတ္သံ ၾကားၿပီး လူႀကီးေတြ ရယ္ၾကတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။
“ဘီ-အီး-ဘီ-အီး - ႏွစ္ေျပာင္းျပန္ - ေအ-စီ”
စင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ႏို႔မႈန္႔ဘူးေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးကို က်မ ေပါင္းဖတ္ေနတာ။ တကယ္တမ္းက BEBELAC ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မက L ကို အသံမထြက္တတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္တတ္သလို ႏွစ္ေျပာင္းျပန္ လို႔ ဖတ္လိုက္တာေလ။ အဲဒီေလာက္ ေတာ္တဲ့ က်မ … ငယ္ငယ္ထဲက ဇ-ကေလးနဲ႔။
အဘိုးသင္ေပးလို႔ ေက်ာင္းမေနခင္မွာပဲ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ စာလံုးေပါင္းတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေဘးက အၿငိမ္းစား တိုင္းပညာ၀န္ ဆရာႀကီး ဦးခင္သန္းဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ သြားသြား သင္ရပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္ ကဗ်ာေလးေတြ သင္ေပးတယ္။ rain rain go away .. တို႔ .. bar bar black sheep တို႔ စသျဖင့္ ေပါ့။ ငယ္ငယ္က ေအာ္သာ ဆိုေနတာ ဘာရယ္ ညာရယ္ သိပ္သိတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ စာသင္ရမယ္ဆိုရင္ ပ်င္းတဲ့ စိတ္က ႀကီးစိုးေနေတာ့ သင္သာသင္တယ္ ဘာမွ မတတ္ခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းေနေတာ့ အေမက သူ႔လို ေက်ာင္းေတြ ဟိုေျပာင္း ဒီေရႊ႕နဲ႔ ဒုကၡ မေရာက္ရေအာင္ သူငယ္တန္းက ဆယ္တန္းအထိ ရွိတဲ့ လသာ-၂ မွာ ထားေပးတယ္။ ေက်ာင္းေကာင္းမွာ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရလို႔ ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲေတြ ၾကားမွာ စာၿပိဳင္ဖတ္ၾကရင္ ကိုယ္က ဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္က သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ ပိုသာ ေနသလိုလို၊ သူတို႔မွားရင္ ကိုယ္က ဟားခ်င္ေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့လဲ ဆင္ေျခဖုံး ေက်ာင္းက ေအာင္တဲ့သူေတြ နယ္ေက်ာင္းက ေအာင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကိုယ္က နည္းနည္းေတာ့ သာသေယာင္ေပါ့။ သူတို႔ၾကားမွာ ကိုယ္က လူတတ္ႀကီး လုပ္ၿပီး ျငင္းလား ခုန္လား ေ၀ဖန္လားနဲ႔ လုပ္ခဲ့ မိေသးပါရဲ႕။
တကၠသိုလ္ဆိုလို႔ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ထူးဆန္းေသာ အသံထြက္ အေၾကာင္း ႀကံဳလို႔ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ (ဆရာမကို ပစ္မွား ေစာ္ကားျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရး အဆင့္အတန္းကို ေျပာျပခ်င္႐ံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္) ဆရာမက ႐ူပေဗဒ သင္တာပါ။ သူက စာတပိုဒ္ကို ဖတ္ရင္း ရွင္းျပတယ္။ အဲဒီထဲမွာ echo ဆိုတဲ့ စာလံုးပါေတာ့ သူဖတ္လိုက္တာက … “အီးခ်ဳိ” … တဲ့။
က်မ အ့ံၾသသြားတယ္။ ႐ူပေဗဒဆရာမ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီစာလံုးကို မမွားသင့္ဘူး လို႔ စိတ္ထဲက ေ၀ဖန္ေနမိတယ္။ ဆရာမ မွားေနမွန္း က်မနဲ႔တကြ ေက်ာင္းသားေတြက သိေပမဲ့ မေျပာရဲၾကဘူး။ ဆရာမ ဆိုေတာ့ ရွိန္ေနတာလဲ ပါတယ္၊ အားနာတာလဲ ပါတယ္။ အဲဒီအသံထြက္ အတိုင္း တခ်ိန္လံုး ဆရာမ သင္သြားတာကို စိတ္ကသိ ကေအာက္နဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတာ က်မ မေမ့ဘူး။
***
အဲဒီလို သူမ်ားတကာကို ေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့ က်မ … အခုေတာ့ ဒုကၡလွလွ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ၀ဋ္ဆိုတာ ဘ၀မကူးဘူး လည္တတ္တယ္ ဆိုတာ လက္ေတြ႔ပဲေလ။ ဒီေျမကို ေရာက္ေတာ့ ဒီဘာသာစကားက မေျပာမျဖစ္ ေျပာရတယ္၊ နားမေထာင္ မျဖစ္ နားေထာင္ရတယ္ ဆုိေတာ့ကာ … တခ်ိန္လံုး “အလြဲမ်ားနဲ႔ ေမ” ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ တရက္ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္း တ႐ုတ္ကေလး တေယာက္က က်မကို ေမးတယ္။ Are you working? တဲ့။ က်မက Yes, I’m walking လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ။
က်မက ျမန္မာ အသံထြက္ေတာင္ မွန္ေအာင္ သိပ္မထြက္တတ္ဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္း “လတ္လတ္” ကို “လက္လက္” လို႔ ေခၚလိုေခၚ “လပ္လပ္” လို႔ ထြက္လို ထြက္နဲ႔မို႔ အေဖနဲ႔ အမေတြက အျမဲ က်ီစယ္ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ ၾကဖူးတယ္။ အခု အဂၤလိပ္ အသံထြက္မွာ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။ work နဲ႔ walk, heard, hurt နဲ႔ heart, … an နဲ႔ un ကြဲျပားေအာင္ မထြက္တတ္ဘူး။ ဦးရီးေတာ္က t သံ နဲ႔ d သံ ဘယ္လို ကြာပံု။ an ဆို ဘယ္လို … un ဆို ဘယ္လို … ေသခ်ာ ေျပာျပတယ္။ လိုက္ဆိုခိုင္းတယ္။ ဘယ္ဟာက Scottish ေလသံ။ ဘယ္ဟာက Spanish ေလသံ၊ ဘယ္ဟာက Irish ေလသံ စသျဖင့္ ရွင္းျပတယ္။ (ေျပာသာ ေျပာတာ က်မက ကၽြဲပါးေစာင္းတီး ... အခု ျပန္ေမးၾကည့္ မသိေတာ့ဘူး)
ဒီႏိုင္ငံမွာ လူတေယာက္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို စကားေျပာတဲ့အခါ နားေထာင္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ တတ္ၾကေၾကာင္း၊ ကိုယ္က ဗမာမို႔ ဗမာေလသံက ေဖ်ာက္လို႔ မရေပမဲ့ အသံထြက္ကို မွန္မွန္ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ စကားေျပာရင္ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္ လူအမ်ား နားလည္ေအာင္ ေျပာရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အသံထြက္မ်ဳိး ဘယ္လို အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးဆို မေျပာသင့္ မသံုးသင့္ေၾကာင္း … စသျဖင့္ ရွင္းျပၿပီး အသံထြက္ ေကာင္းတဲ့ documentary ေတြ ၾကည့္ရတယ္။ သူတို႔ ေျပာသလို လိုက္ေျပာ ခိုင္းတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲက dictionary ကိုဖြင့္၊ အသံထြက္ကို အေခါက္ေခါက္ ရြတ္ရတယ္။
စိတ္ရွည္တဲ့ ဦးရီးေတာ္ေတာင္ က်မက တံုးလြန္းေတာ့ စိတ္တိုလာသလား မသိပါဘူး။ ဟိုးအစမွာ ေရးခဲ့သလို စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ ကိုယ္က တခ်ိန္လံုးမွားေနေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ အဂၤလိပ္လို ညွပ္ေျပာရမွာ မ၀ံ့မရဲ ေတာ့ဘူး။ တေလာက သူ ဖေလာ္ရီဒါက ျပန္လာေတာ့ အဲဒီမွာ sea food ေတြ ေပါသလား၊ စားခဲ့လား၊ စသျဖင့္ ေမးခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ sea ကို စလံုးနဲ႔ စီးရမလား ဆလိမ္နဲ႔ ဆီးရမလား၊ food ကေရာ d သံ နဲ႔ t သံ လြဲရင္ ဒုကၡလို႔ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးၿပီး သကာလ အဂၤလိပ္လို မညွပ္ေတာ့ဘဲ …
“ဖေလာ္ရီဒါမွာ ပင္လယ္စာေတြ စားခဲ့ေသးလားဟင္” လို႔ ဘာသာေလး ျပန္ၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးရီးေတာ္က
“ဘာ ပင္လယ္စာလဲ … sea food လို႔ ေျပာပါလား …” တဲ့
က်မလဲ “တိန္” ခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။
***
ဒီလိုနဲ႔ က်မလဲ ညညဆို တယ္လီေဗးရွင္းက tele text ေတြကို မ်က္မွန္ႀကီး တပ္ၿပီး အိုးနင္းခြက္နင္းဖတ္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႕ေတြ၊ ဒီပလိုမာေတြ ရခဲ့ေပမဲ့ ဒီႏိုင္ငံ ေရာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့တဲ့ "ဘီ-အီး-ဘီ-အီး ႏွစ္ေျပာင္းျပန္ ေအ-စီ" အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိေသးပါလားလို႔ … ၀မ္းနည္း ပက္လက္ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၁၆ နာရီ
ပံုယူေသာေနရာ
15 comments:
မေမေရ... စုခ်စ္လည္းအဲသလို ေဘးနားက ေျပာျပမဲ့ ဦးေလးမ်ိဳးရွိခ်င္လွပါ့.... အားက်မိပါတယ္။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း မေမေျပာသလိုအဆင့္ပဲရွိေနေသးတာ သိေနေပမဲ့ တိုးတက္ေအာင္ဘာမွ မလုပ္ပဲေနတာဆိုးလွပါတယ္....
အမေရ တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္လာမွာပါ။ ႀကိဳးစားေနတာပဲဟာ။ ကိုယ္လည္းထူးမျခားနားအဆင့္ေလ။ :P
ဟား... အေဖာ္ေတြ ရွိတယ္လုိ႔သာ မွတ္လုိက္ေပေတာ့။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ဒီေရာက္ကာစက စကၤာပူလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေဒသခံအဂၤလိပ္စကား (Singlish) ကုိ တဖက္သတ္ က်ိတ္ၿပီး အထင္ေသးထားေတာ့ ကုိယ္ေျပာတာ သူတုိ႔နားမလည္ရင္ သူတုိ႔ညံ့လုိ႔ပဲလုိ႔ ထင္ထားတာ။ ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္စာကုိ ေန႔စဥ္သုံးလုပ္ေနၿပီး ညံ့လွေခ်လားေပါ႔။ ေနာက္မွ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔တုန္း။ ကုိယ့္အသံထြက္ေတြရဲ႕ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက အမွားေတြ ျဖစ္ေနတာကုိ သိပ္မၾကာခင္ကမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
ပညာေရးစနစ္ အတူအတူေအာက္က ထြက္လာၾကတာ သူမသာကိုယ္မသာပါပဲ အမေရ...
ဒီမွာေတာ့ ေနထိုင္ေျပာဆုိလို႔ေတာ့ရေနတာပဲ တျခားထြက္မွ ဘာျဖစ္မယ္မသိဘူး။
ကိုလူေထြးက
စကၠရီ ေထရီလို႕ ေျပာမိလို႕လား...
ေနာက္တခုရွိေသးတယ္
ေရစစၥရီ လို႕ ေခၚတယ္...
ဘိလပ္လိုေတာ့ register ဆိုလား ေခၚသတဲ့...
းဝ)
ဟားဟား ဖတ္ျပီးရီလိုက္ရတာ.. အမကိုဟားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေရးထားတာေကာင္းလို႔.
ဘိလပ္ေျမလည္း လာခ်င္တယ္။ စကားလည္းမေျပာတတ္ဘူး။ ငပ်င္းကို သင္ေပးမယ့္လူလဲမရွိဘူး။ အမလို ဦးရီးေတာ္ တစ္ေယာက္ရွိရင္ေကာင္းမယ္။ သတင္းေတြေတာ့နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ခုထိ မပီေသးပါ။:P
ၾကိဳးစားေပါ့ မေမဓါဝီ၊
ဇြဲမေလ်ွာ့နဲ ့ေပါ့၊
တစ္ခ်ိန္မွာ ၿဖစ္သြားမွာပါ
အမ ..ေရးထားတာကို ဖတ္ျပီး အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီ အေျခအေန ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ နယ္မွာ ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေတာ္လွျပီေပါ့။ အခုလဲ စလံုးမွာ ေနတာ ႏွစ္ၾကာေတာ့ေပါင္းသင္းဆက္ဆံလို႕ရေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုတေလာ ကိုယ့္အသံထြက္ကို အားမရ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အမက ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္ျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ တိုးတက္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ညီမကေတာ့ ဆႏၵရွိေပမဲ့ ဒီလိုပါပဲ လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာက ေနလို႕ ရေနတာကို။ စိိတ္ေလတယ္။ ညီမ ေတာ့ BBC က ဟာကို လိုက္နားေထာင္ရင္ ခနနဲ႕ ပ်င္းသြားတယ္။ ဆက္လုပ္လို႕ မရဘူး။ အမ ေျပာတဲ့ Tele Text ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ေျပာတာလဲ။ သတင္းမွာ ေၾကညာတုန္း လိုက္ဖတ္တာ ေျပာတာလားဟင္။
အင္း သိပ္ ကံေကာင္းတာပဲ။ အမွားကို မွားမွန္းလဲသိ၊ ျပင္လို့ ရတဲ့ နည္းလဲသိဆိုေတာ့။ တက္တက္စင္ မွားေနတဲ့ အသံထြက္ေတြကို ျပင္စရာမလိုဘူးလို ့ ထင္ေနေသးတဲ့သူေတြ တေလွၾကီး ေတြ ့ေနရတာေတာ့ ရင္ေမာစရာ။
စုခ်စ္ေရ … မေမလဲ အစစအရာရာ သင္ေပးတဲ့ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ အတူေနရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က ပ်င္းေနေတာ့ ခက္တယ္။
ေမ့သမီးေလး … အားေပးတာ ေက်းဇူးေနာ္ … ။
ဆရာေပါ … အေဖာ္ရၿပီဆိုၿပီး အားတက္သြားတယ္။
ကိုပီတိေရ … က်မတို႔လို သူမသာ ကိုယ္မသာေတြ အမ်ားႀကီး ထင္ပါရဲ႕ … ေနာ္။
ကိုလူေထြးႀကီး … က်မ သီလရွင္၀တ္ရင္ ေရစစၥရီဘြဲ႕ ေပးဦးမလို႔လား .. :)
ေရတမာ ေရ … ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႏႈတ္က်ဳိးၿပီး စြဲလာခဲ့တဲ့ အစြဲက ေဖ်ာက္ရခက္ပါဘိသနဲ႔။ ေရတမာ ဘိလပ္ေျမလာရင္ … သဲေတြ ထံုးေတြပါ ယူခဲ့ေနာ္ :D
ရြက္လႊင့္ျခင္း … က်မ ခပ္ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ တခ်ိန္မွာ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။
အမည္မဲ့ ညီမေရ … Tele Text ဆိုတာက တီဗီမွာ သတင္းေတြကို စာအေနနဲ႔ ျမင္ရတာကို ေျပာတာပါ။ အသံမပါဘူးေလ။ စာခ်ည္း သက္သက္ေပါ့။ ကမၻာ့သတင္း၊ ျပည္တြင္းသတင္း၊ စီးပြါးေရးသတင္း … စသျဖင့္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ေရြးၿပီး ဖတ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီ သတင္းေတြဖတ္ၿပီးမွ သူတို႔ ေၾကျငာတဲ့ သတင္းကို subtitle နဲ႔ လိုက္ဖတ္ရင္း နားေထာင္ ရတာပါ။ အမလဲ ညီမလိုပဲ … ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆို မလုပ္ျဖစ္ဘူး အတင္းအက်ပ္ by force နဲ႔ ခိုင္းမွ လုပ္ျဖစ္တာ။
မွတ္ခ်က္မ်ားအားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
me either for the pronunciation.;) Up 2 now, I can't understand their different accent totally. BTW, i like ur quote "I can but i won't " but, I should not be like that. :)
ဒီလိုပါပဲ မေမရယ္ ...
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ႏုိင္ငံျခားဘာသာစကားေျပာတဲ့အခါ Native speaker ေတြနဲ႔ မသင္ခဲ့ရေတာ့ အသံထြက္က မွားမွာပါပဲ ...
အသံထြက္မွားရံုမက stress လုပ္ရမယ့္ေနရာလဲ မွားၾကတာပါပဲ .. ဘယ္ဘာသာစကားမဆို ဒီလိုပါပဲ
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားျပင္ၾကရံုပါပဲေလ ...
လူသိမ်ားတဲ့အမွားကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ေဘာလံုးသမား "ပီလီ" ေပါ့ ... အဲဒီအသံထြက္အတိုင္း ေမးၾကည့္ပါ .. တျခားသူမဆိုထားနဲ႔၊ ဘရာဇီးလ္ေတြေတာင္ ဘယ္သူလဲ လုိ႔ ျပန္ေမးတာ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
သူတို႔ထြက္တဲ့အသံအမွန္က "ပယ္ေလ" ပါတဲ့ (အနီးစပ္ဆုံး ျမန္မာလို ေရးျပတာေနာ္)
ေနာက္တေယာက္က "ေရာ္ဘတ္တိုဘက္ဂီယို" ေလ ... တကယ့္အသံအမွန္က "ရိုဘာတိုဘာဂ်ီးယိုး" ပါတဲ့ (ဒါလဲ အနီးစပ္ဆံုးေရးျပတာေနာ္)
အဂၤလိပ္ေတြက "အီတလီ" ကို "အစ္(တ္)လီ" တဲ့ .. It မွာ stress လုပ္ပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ Italian က်ျပန္ေတာ့ အီတားလီယံ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ ... စိတ္ကိုညစ္သြားတာပဲ ...
ဒါေပမဲ့ အဂၤလန္မွာေတာင္ ေဒသကဲြရင္ အသံထြက္ကဲြေသးတာပဲေနာ္ ... ဘယ္ေဒသက အသံထြက္ကုိ အမွန္လို႔ ယူရမွာလဲ ... အေကာင္းဆံုးကေတာ့ BBC တုိ႔ဘာတို႔ေျပာေနတဲ့ Queen's English ကေတာ့ အမွန္ဆံုး စံ (standard) အသံထြက္ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ ...
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ ... မေသမခ်င္းေတာ့ ေလ့လာေနရဦးမွာပါပဲ ... ကိုယ့္စကားမဟုတ္ေတာ့လဲ
မေမ အားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့ဘ၀ပါဘဲ အမွန္ကိုသင္ေပးနုိင္တဲ့ ဦးေလးမ်ိဴးရွိတာလဲ ကုသိုလ္တမ်ိဳးေပါ့ အသံေတြ အမွန္ေျပာရင္လဲ ဒီမွာကေတာ့ အမွားအက်င့္ပါေနျပီ အမွန္နဲ႕ကေတာ့ ေ၀းျပီးရင္းေ၀ရင္းပါ တတ္နိုင္သေလာက္ dictionary နားေထာင္ျပီး လုပ္ေပးလဲ ကိုယ္ဘဲ ငေပါျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမွန္ေတြဘယ္ေတာ့မ်ားမွ သိမွလဲလို႔ ေတြးရင္း ရင္ေမာတယ္ အမရယ္ ဆရာမ မွားတာကို မေထာက္ရဲလို႔ ျငိမ္ခံေနရတာရယ္ အားနာတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြရယ္ သင္ေပးတဲ့သူေတြကိုယ္တုိင္ အမွန္မသိတာရယ္နဲ႔ လံုးျခာလည္ ဂ်ာေအးသူ႔ေမရိုက္ ေမွာင္မိုက္မွာ ငို ဆိုသလိုပါဘဲေလ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ဘဲမွန္ေအာင္က်င့္ျပီးေျပာျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္က နားမလည္ အဲဒီေတာ့ သူတို႔နားလည္ေအာင္ အမွားနဲ႔ဘဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္ရမွာလား
အစ္မေရ ရတတ္သမွ်ေလး ဖတ္မွတ္သြားတယ္။ ဒီမွာပဲ ေျပာခ်င္တာေလး ေရးခဲ့တေတာ့မယ္ ။ အဂၤလိပ္စာ အေၾကာင္းေျပာရင္ မ်က္ရည္ဘူး သီးလုံးေလာက္က်ေအာင္ ထုိင္ထုိင္ျပီးငုိဖုိ ့ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အစ္မကံေကာင္းလုိက္တာ ဦးရီးက ေဘးနားမွာရွိေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္
တုိ ့က ေတာ့အစ္မရယ္ ဒီလုိပါပဲ ျပန္ ့က်ဲေန တဲ့အထဲက မညီညြတ္မွုေတြပါ။ အဂၤလိပ္လုိအရင္က ပတြတ္ ပတြတ္ေျပာေျပာေနတာ ခုေတာ့ ပါးစပ္ ၾကီးပိတ္ထားရလုိ ့စိတ္ညစ္ေနတယ္ ။ အသံ ထြက္ အေၾကာင္းကေတာ့ မွားလြန္းလြန္းလုိ ့မ်က္ႏွာၾကီးလည္း ထူးေနပါျပီ။ ရွက္ရမွန္းေတာင္ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘဘၾကီး ဦးခင္သန္းေတာ့ ဆုံးသြားျပီ အစ္မ သိလားမသိ ဘူး ....
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ရန္ကုန္သား
မဖတ္ရေသးတဲ့ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဒီတစ္ပုဒ္မွာ ေတာ့ သေဘာက်လြန္းလို႔ ကြန္မန္႔ ေရးခဲ့တယ္ မေမေရ၊ 'ဘီအီး-ဘီအီး-ႏွစ္ေျပာင္းျပန္-ေအစီ' ဟုတ္လား၊ း) အင္း.. မေမက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံထြက္ မမွန္ဘူးသာ ေျပာေနတာ..၊ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ ေကာင္းတာက် ထည့္မေျပာဘူး၊ း)
ဒီပို႔စ္ဖတ္မိမွပဲ မေမ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတာကို နားေထာင္ခ်င္မိ ေတာ့တယ္၊ ဒီပို႔စ္ေရးခ်ိန္ကေန တြက္ရင္ အခုဆို ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ ႐ွိသြားၿပီ ဆိုေတာ့ ဦးရီးေတာ္လည္း ျပင္စရာ မလိုေတာ့ဘူး မဟုတ္လား..။
Post a Comment