အလွည့္

ဟိုစဥ္အခါ ကေလးဘ၀တုန္းက ခေရပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလး တခုမွာ အေဖႏွင့္အတူ ညီအစ္မ တေတြ မနက္ေစာေစာ မိုးမလင္းမီ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေလတိုက္တိုင္း ေႂကြလြင့္လာတဲ့ ခေရပန္းေလးေတြကို အေျပးအလႊား လိုက္ေကာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ … ။ အဲဒီလိုေကာက္ၾကရင္းနဲ႔ … “ေမာင္ေလးေရ … ထပါေတာ့ .. ေရာင္နီလာလွေပါ့ …” အစခ်ီတဲ့ ခေရပန္းေကာက္ ကဗ်ာေလးကို သံၿပိဳင္ ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုစဥ္တုန္းက ေမာင္ေလးက အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေမွးအိပ္လို႔ ေကာင္းဦးမည့္ အရြယ္ကေလး။ သူတို႔လို ပန္းေကာက္ ထြက္ႏိုင္သည့္ အရြယ္မဟုတ္။

“ေဖ … ေဟာဒီမွာၾကည့္ … ခေရပန္းေလးေတြက ၾကယ္ေလးေတြနဲ႔ မတူလား … သမီးတို႔ ေကာက္ေနတာ ၾကယ္ေလးေတြေပ့ါ … ေနာ္ …”
“ဒါေပါ့ သမီးရဲ႕ … သမီးေလး ေကာက္ေနတာ ၾကယ္ေမႊးေမႊးေလးေတြ …”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ … ၾကယ္ေမႊးေမႊးေလးေတြ”
အေဖ့စကားကို သံေယာင္လိုက္ေျပာရင္း လက္ထဲက ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ေမႊးမိေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရားမကပ္ခင္ မေမႊးရဘူးဟု အေမ ေျပာထားသည္ကို သတိရ၍ ပန္းေလးေတြ ႏွာေခါင္းနား မေရာက္ခင္ လက္ကို ျပန္႐ုပ္လိုက္ရေသာ္လည္း ေ၀့၀ဲ သင္းပ်ံ႕လာေသာ ခေရရနံ႔ေလးကို တိတ္တခိုး ႐ွဴလိုက္မိေသးသည္။

“ၾကယ္ေလးေတြက ဘာလို႔ ေႂကြေနၾကတာလဲဟင္”
“သမီးတို႔ ေကာက္ရေအာင္လို႔ နတ္သမီးေလးေတြက ၾကယ္ေတြကို ေႁခြခ်ေပးေနတာေလ …”
အေဖက ေကာင္းကင္ထက္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာေတာ့ သူလည္း ေရာေယာင္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ မိုးေကာင္းကင္အစား ခေရရြက္ စိမ္းရင့္ရင့္ ေတြကိုသာ ျမင္ခဲ့ရသည္။ နတ္သမီးေလးေတြက သူတို႔ကို ျမင္မွာစိုးလို႔ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ယွက္မိုးထားတာမ်ားလား … ဟု ထိုစဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေတြးမိပါေသးသည္။ ၾကယ္ေတြကို ေပြ႔ပိုက္ထားေသာ နတ္သမီးေလးေတြက ေလတိုက္တိုင္း ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေႁခြခ်ေပးေနပံုကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း အေဖ့ကို ေမးခြန္းထပ္ထုတ္ခဲ့သည္။

“သူတို႔ေႁခြရင္းနဲ႔ ၾကယ္ေလးေတြ ကုန္သြားရင္ေရာ …”
“မပူပါနဲ႔ သမီးရယ္ … ၾကယ္ေလးေတြ ကုန္သြားရင္ ၾကယ္ဖူးေလးေတြ တခါထပ္ဖူးၿပီး ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ထပ္ပြင့္ဦးမွာေပါ့”
“အဲဒီအခါက်ရင္ နတ္သမီးေလးေတြက ထပ္ေႁခြခ်ေပးဦးမွာလား … ေဖ”
ေကာက္လက္စပန္းေလးေတြကို ယြန္းျခင္းေတာင္းေလးထဲ ထည့္ရင္း အေဖ့ရင္ခြင္ထဲ မွီတြယ္ခို၀င္ၿပီး ေမးခြန္းေတြဆက္ေတာ့ အေဖက ျပန္လည္ေထြးပိုက္ကာ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖေပးခဲ့သည္။

“အင္း … နတ္သမီးေလးေတြက ၾကယ္ေလးေတြပြင့္တိုင္း ေႁခြခ်ေပးေနဦးမွာ … တဲ့ … ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ … သူတို႔ေႁခြခ်ေပးတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို သမီးေလးက ဘုရားကပ္ရင္ … သမီးေလး ကုသိုလ္ရေအာင္လို႔ … တဲ့ …”
အဲဒီအထိေတာ့ အေဖ့အေျဖကို ေက်နပ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ အေဖက ဆက္ၿပီးေျပာလာသည္က …
“သမီးေလး ကုသိုလ္ေတြရရင္ ေနာက္ဘ၀က် နတ္သမီးေလး ျဖစ္ေရာ … အဲဒီအခါက် … ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို သမီး ကိုယ္တိုင္ ခူးလို႔ ေႁခြလို႔ရၿပီေပါ့ …”
“ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း … ”
အေဖ့ရင္ခြင္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ရင္း ေခါင္းခါ ျငင္းဆန္မိသည္။ အေဖက ရယ္ေမာရင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ သမီးရဲ့ ဟု ေမးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္း မသိခဲ့။

“ဟုတ္ဘူးေလ အေဖရဲ့ … ဟိုဟာ …”
တခုခုဆိုလွ်င္ မဟုတ္ဘူးက စေျပာတတ္တာကို အေမက လံုး၀မၾကိဳက္။ အေဖကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ။
“သမီးကေလ … ဟိုေလ … သမီး ကိုယ္တိုင္ ခူးၿပီး ဘုရားကပ္ခ်င္တာ၊ သူမ်ားကို မေႁခြေပးခ်င္ဘူး … အဲဒါ …”
စိတ္ထဲေပၚလာသည့္အတိုင္းေျပာေတာ့ အေဖက ရယ္ပါေလေရာ။
“ဟားဟား … သမီးက လူလည္ေလးပဲ … သူမ်ားကို မေႁခြေပးခ်င္လို႔ ဘယ္ရမလဲ သမီးရဲ႕။ သမီး နတ္သမီးေလးျဖစ္ရင္ တျခားသူေတြ ခုလို ၾကယ္ေလးေတြ ေကာက္ရေအာင္ ကိုယ္က တလွည့္ ခူးေပးရဦးမွာေပါ့ … တျခားသူေတြ ကုသိုလ္ရေအာင္ လုပ္ေပးရင္ သမီးလည္း ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုရမွာ …”
***
“တျခားသူေတြအတြက္ … ကိုယ္ကတလွည့္ …”
ထိုစဥ္က အေဖ့စကားကို ေသခ်ာလည္း သေဘာမေပါက္ခဲ့၊ ေလးေလးနက္နက္လည္း မစဥ္းစားမိခဲ့။ အမွတ္တမဲ့ သေဘာထားရင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားျပားလာခ်ိန္မွာေတာ့ “အလွည့္” ဆိုသည့္ စကားလံုးက ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာေလ၏။

ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနရာတေနရာကို ေသခ်ာဆုပ္ကိုင္ၿပီး ထာ၀ရ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္မွ မဟုတ္တာေလ။
ပန္းကေလးေတြသည္လည္း … တပြင့္လန္းဖို႔ တပြင့္ႏြမ္းေပးရသည္ပဲ။
သစ္ရြက္ကေလးေတြလည္း … တရြက္ေ၀ဖို႔ တရြက္ေႂကြေပးရသည္ပဲ။
သည္လိုမွလည္း မ်ဳိးဆက္သံသရာ လက္ဆင့္ကမ္း လည္ပတ္ရင္း ေလာကႀကီးကို အလွဆင္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၆၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၆း၅၉ နာရီ

ပံုယူေသာေနရာ