အျပန္ခက္တဲ့ ရတုကဗ်ာ

ေလခ်ဳိေသြးစဥ္၊ ထံုေမႊးသင္းပ်ံ႕၊ ပန္းရနံ႔တို႔၊ ရွင္းသန္႔ႀကိဳင္စြာ၊ ေ၀့၀ဲလာလည္း၊ စိတ္မွာမၾကည္၊ ပန္း၀တ္ရည္ကို၊ ညြတ္သီျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးမထား၊ ေနႏိုင္အား၍၊ လားလားဂ႐ု၊ မျပဳမိေသာ္၊ ပန္းျမတ္ေတာ္၀င္၊ ရနံ႔ရွင္မူ၊ ျငဴစူစိတ္ထဲ၊ လြန္၀မ္းနည္းကာ၊ ညွဳိးငယ္စြာျဖင့္၊ ႏြမ္းေႂကြလြင့္၀ါ၊ သြားရရွာသည္။ ။ ခံသာခံခက္ ေလသည္ေလာ။

ေနညိဳေအးလွ်င္၊ ငွက္ေက်းသာရကာ၊ အိပ္တန္းရွာ၍၊ ခိုရာသိုက္နန္း၊ ၿမိဳင္ေတာတန္းတြင္၊ နားစက္၀င္လ်က္၊ နံနက္မိုးေသာက္၊ အလင္းေရာက္ေသာ္၊ စံုညီေဖာ္ေကာင္း၊ ငွက္အေပါင္းတို႔၊ ရဖုိ႔ ၀မ္းစာ၊ မေနသာဘဲ၊ ေဖြရွာခဲခက္၊ အသက္ဆက္ရန္၊ စိတ္ရည္သန္၍၊ ေလဆန္ကိုတက္၊ ၀ဠာထက္ဆီ၊ ျမန္းတက္ခ်ီကာ၊ ဦးတည္ပါသည္။ ။ ပ်ံသာပ်ံလ်က္ ေနမည္ေလာ။

ေမငိုေႂကြးခ်င္၊ ေ၀းရပ္ခြင္၀ယ္၊ ၾကင္သူဘယ္မွာ၊ ဘယ္ခါဆံုႏိုး၊ ေမွ်ာ္ကာကိုးရင္း၊ ေႏွာင့္စိုးဗ်ာပူ၊ ဗေလာင္ဆူကာ၊ ေငးငူငိုင္ေမာ၊ ရင္၌ေသာက၊ မ်က္ရည္စတို႔၊ မက်ေအာင္သိမ္း၊ ကြယ္၀ွက္ထိမ္းလည္း၊ အလြမ္းမီးစ၊ ျပင္းထန္လွ၍၊ တေျမ့ေျမ့ကၽြမ္း၊ မ်က္ရည္စမ္းစီး၊ အထီးက်န္လ်က္၊ ရက္ေရတြက္ကာ၊ ပူေဆြးပါသည္။ ။ ျပန္သာျပန္ခက္ ေစသည္ေလာ … ။ ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၁း၁၁ နာရီ