က်ယ္ေျပာေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ထိုသို႔ ၀မ္းပန္းတနည္း ေရရြတ္မိသည္။
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ မတူညီၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလုိ႔ မတည္ျမဲၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ အာမခံခ်က္ မရွိၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ ဦးတည္ခ်က္ ေပ်ာက္ေနရတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ …
ဘ၀ေတြက …
ဘ၀ေတြ …
ဘ၀ …
… …
…
တကိုယ္တည္း တိတ္တဆိတ္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိသည္က အေျဖမရွိသည့္ ပုစၧာတခုကို ထပ္တလဲလဲ တြက္ခ်က္ အေျဖရွာေနသူ၏ ႐ူးမိုက္မႈနဲ႔ တူေလမလား။ စိတ္ထဲမွာ ပင္ပန္းလြန္းလွၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လြတ္ေျမာက္ရာ တေနရာရာကို ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းထြက္လိုပါၿပီ။
“ရွင္သန္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက တိုေတာင္းလြန္းလွတယ္ … …
“တိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ေလာကႀကီးကို အက်ဳိးျပဳသူသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ …”
ထိုသို႔ဆိုေတာ့ အေပါင္းအေဖာ္ေတြက ခႏိုးခနဲ႔ ရယ္ေမာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေ၀းသို႔ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ေငးေနရင္း ဦးတည္ရာမရွိ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ၾကည့္ေလ … ဘ၀တူခ်င္းေတြကိုက ဒီလို ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ … သူ႔အေျပာေတြ သူ႔အေတြးေတြက ဘယ္မွာလာၿပီး အရာထင္ေတာ့မလဲ။ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသြားေသာ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြအတြက္ ရင္ထဲမွာ စူးနစ္စြာ နာက်င္ခံစားရသည္။ ခိုင္မာသည့္ဟု ထင္ခဲ့မိသည့္ စိတ္ဓာတ္သည္လည္း ယိုင္နဲ႔ေနေလၿပီ။
ငါတို႔ စည္းလံုးၾကရမယ္ …
ငါတို႔ဘ၀ေတြ ရွင္သန္ဖို႔ ငါတို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္ …
ငါတို႔ မ်ဳိးဆက္ မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ …
ၿပီးေတာ့ … ငါတို႔အစြမ္းနဲ႔ ေလာကႀကီး လွပေစရမယ္ေလ …
အသံကုန္ ဟစ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အသံကား ထြက္မလာ။ တ၀ူး၀ူးတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလေပြၾကမ္းေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြ တဖြဲဖြဲ လြင့္၀ဲ၍ အနီးအနား က်လာၾကသည္။ သူ႔အေဖာ္ေတြကလည္း ေလလာရာအတိုင္း အလိုက္သင့္ ယိမ္းလို႔ … ႏြဲ႔လို႔ … ။
ေၾသာ္ … အပူအပင္ မရွိၾကသလိုပါလား … ။
***
အစကေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို သူ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့မိပါသည္။
မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာ၊ ငွက္ေက်း သာရကာ တို႔၏ အသံေတြႏွင့္ သာသာယာယာ … ၿပီးေတာ့ သူတို႔လို ပန္း၀ါ၀ါေလး မ်ားစြာ … ။ ေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ လွပသည့္ ဘ၀ဟု သည္တုန္းက ထင္မွတ္ခဲ့မိသည္။ ပန္းတပင္ အျဖစ္ ေလာကႀကီးအလယ္ ထည္၀ါေနရျခင္းကိုလည္း ဂုဏ္ယူ ေနမိျပန္ေသး၏။ သို႔ေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် တဲတဲကေလး ရွင္သန္ေနရသည့္ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း တစတစ သေဘာေပါက္ လာခဲ့ေတာ့ေလသည္။
ထိုေန႔က ရာသီဥတု သာယာသည္။ ေနေရာင္ျခည္က တေလာကလံုးကို ေႏြးေထြးစြာ ျခံဳသိုင္းထားသည့္ႏွယ္။ ညင္သာစြာ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလျပည္က တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္။ အေပါင္းအေဖာ္ မ်ားက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တီးတိုး စကားဆိုၾက၊ ေလျပည္ အတိမ္းမွာ ယိမ္းကၾက။ ထိုသို႔ ေနျခည္ႏွင့္ ေလျပည္တို႔၏ အရသာကို ခံစားေနခိုက္ တ၀ီး၀ီးျမည္သံႏွင့္ စိမ္းသက္သက္ ရြက္ျပတ္နံ႔တို႔ ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲလာၾကသည္။ သူတို႔ မွီတြယ္ ရပ္တည္ရာ ကမၻာေျမႀကီးပင္ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ေနသလို။
ဘာျဖစ္တာလဲ …
သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ကဲကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … တ၀ီး၀ီး ျမည္ေနသည့္ စက္ကရိယာတခုကို တြန္းရင္း ေလွ်ာက္လာေနသည့္ သူတေယာက္။ စက္ကရိယာ၏ ထက္ျမသည့္ ဓားသြားေအာက္မွာ ရွည္လ်ားစ ျပဳေနသည့္ ျမက္ပင္ေတြက အပိုင္းပိုင္း ျပတ္၍ ပါသြားသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူတို႔အနားသို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ ျမည္သံေတြက ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ ေျမႀကီးက ပို၍ တုန္ခါလာသည္။ အသက္ပင္ မ႐ွဴ၀ံ့ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၀ွက္၍ ေခါင္းငံု႔ေနၾကရ၏။
နာက်င္မႈမ်ားၾကားမွ ညည္းတြားသံေတြ … ။ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား အပိုင္းပိုင္းျပတ္၊ ပြင့္ဖတ္ … ပြင့္ခ်ပ္ ၀ါ၀ါေတြ … ရြက္ႏု စိမ္းစိမ္းေတြ … က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီး တစစီေႂကြ … ။ ဒါႏွင့္ပင္ အားမရေသး၊ ထိုသူက ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လက္အိတ္စြပ္ထားသည့္ လက္အစံုျဖင့္ သူတို႔ကို အျမစ္မွ ဆြဲႏႈတ္ျပန္ေလ၏။ ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ေျမႀကီးမွာ ကပ္သည္ထက္ ကပ္ေအာင္ ကုတ္တြယ္ေနမိသည္။ ထိုသူ၏ လက္အိတ္ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ထဲမွာ တခ်ဳိ႕ေတြ လူးလြန္႔စြာ ပါသြားၾကသည္။ က်န္ခဲ့သူအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ငိုညည္းသံမ်ား နားျဖင့္ မဆန္႔။ မ်က္ရည္ေတြျဖင့္ တေလာကလံုး ေ၀၀ါးသြားသည္။ တိတိရိရိ က်န္ခဲ့သည့္ ျမက္ခင္းကေတာ့ သစ္လြင္ေသာ စိမ္းႏုေရာင္ျဖင့္ ပို၍ သပ္ရပ္လွပ ေနေလ၏။
***
ထိုေန႔မွ စၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ စိတ္ပ်က္တတ္လာသည္။ ရွင္သန္ရသည့္ ဘ၀ကို မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့။ ဘ၀ဟာ မတည္ျမဲပါလားဟု ေတြးမိ တတ္လာသည္။ က်န္ရစ္သည့္ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ရာကို ရွာေဖြရန္ တိုင္ပင္မိၾကသည္။
“မင္းတို႔ စဥ္းစားၾကည့္၊ ငါတို႔က ပန္းပင္ေတြပါ … ဒါေပမဲ့ ေနရာမွားၿပီး အလွစိုက္ ျမက္ခင္းထဲ ေရာက္လာၾကတယ္၊ တကယ္ဆို ပန္းနဲ႔ ျမက္ ဘယ္သူက တန္ဖိုးရွိမလဲ … ဘယ္သူက ေလာကကို ပိုၿပီး အက်ဳိးျပဳႏိုင္မလဲ … လူေတြ မ်က္စိပသာဒ လွပဖို႔အတြက္ စိုက္ထားတဲ့ ျမက္ခင္းထဲကေန ငါတို႔ကို ဖယ္ထုတ္ခံရတာ … မင္းတို႔ နာၾကပါ … ငါတို႔အတြက္ တေနရာ ရွိကို ရွိရမယ္ … ငါတို႔ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနမွာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ လူေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ေစရမယ္ … ငါတို႔ အားလံုး ႀကိဳးစားရေအာင္”
ဒီတုန္းကေတာ့ အမ်ားစုက သူ႔စကားကို ေထာက္ခံၾကသည္။ သူတို႔ မ်ဳိးဆက္ ပ်ံ႕ပြါးေရးအတြက္ ငွက္ကေလးေတြကို အကူအညီ ေတာင္းၾက၊ လြတ္လပ္ၿပီး သာယာတဲ့ သဘာ၀ လြင္ျပင္က်ယ္ဆီ ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဒီေျမမွာ လာေရာက္ အျမစ္တြယ္မိသည့္ သူတို႔ ဘ၀ေတြက ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ အႏႈတ္ခံရလွ်င္ လမ္းဆံုးသြားမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ သူတို႔ ႀကိဳးစားေနသည္က ေနာက္ထပ္ မ်ဳိးဆက္ေတြ ဒီဘ၀ မေရာက္ဖို႔ပဲေလ။
***
ေနာက္တႀကိမ္ ေနသာသည့္ တရက္ ထိုအျဖစ္မ်ဳိး ထပ္မံ ႀကံဳခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေလ်ာ့ပါး ကုန္ၾကသည္။ က်န္ခဲ့သူ အမ်ားစုလည္း ေသြးပ်က္ ကုန္ၾကၿပီ။ သူ႔စကားေတြလဲ အရာ မေရာက္ေတာ့။ သူေျပာသမွ်ေတြက ဟားစရာ … ေလွာင္စရာ … ဒါမွမဟုတ္ … လစ္လ်ဴ႐ႈစရာ ေတြေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း မတူညီေသာ ဘ၀ေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က် လာသည္။ ပန္းျဖစ္ပါလ်က္ ပန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း မခံရသည့္ဘ၀က ဘယ္ေလာက္ နာၾကည္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။
စက္သံ တ၀ီး၀ီး တုန္ဟည္းကာ ေအာ္ျမည္လာသံကို မၾကားလို။ ေလာက ငရဲအလား ထင္မွတ္မိသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔ … ငါတို႔က ပန္းေတြပါ”
“ေလာကကို လွေစခ်င္တဲ့ ပန္းပင္ေတြပါ”
တခ်ဳိ႕က ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ရင္း တားၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရာမေရာက္။ စက္ႀကီး၏ ဓားသြားေအာက္မွာ ပန္းပြင့္ေတြ ေႂကြရျပန္ေလသည္။ ဒီတခါေတာ့ စက္ေမာင္းသူ၏ နံေဘးမွာ မိန္းကေလး တေယာက္ ပါလာသည္။
“သမီး … အဲဒီ အပင္ေတြ ႏႈတ္ပစ္၊ အဲဒါ ေပါင္းပင္ေတြ”
“ဟင္ … အဲဒါ ပန္းပင္ေတြ မဟုတ္လား၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြက အလွသားပဲကို”
“ဒီအပင္ေတြရွိရင္ ျမက္ခင္း ပ်က္စီးတယ္၊ အဲဒါ dandelion လို႔ ေခၚတယ္၊ weeds ေတြ၊ အျမစ္ပါ ပါေအာင္ ႏႈတ္ပစ္၊ ဒါမွ ေနာက္ထပ္ ျပန္မေပါက္ေအာင္”
“ဟုတ္ …”
ပန္းပြင့္ေလးေတြက အလွသားပဲ … ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ သူတို႔၏ အလွကို သတိျပဳမိသူ ရွိေသးပါလား … ဟု ေက်နပ္စိတ္ အနည္းငယ္ ၀င္ေနဆဲ သူ႔အနားသို႔ ထိုမိန္းကေလးက ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူ႔ဘ၀ တကယ္ပင္ အဆံုးသတ္ေတာ့ ေလမလား … ေတြးေနမိစဥ္ သူ႔အပင္မွ ကၽြင္းက်န္ေနေသာ ပန္းပြင့္ဖတ္ ၀ါ၀ါေလးအား သူမ၏ လက္ေသးေသးျဖင့္ တယုတယ ကိုင္တြယ္ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရ၏။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ အထိအေတြ႔ ... ။
“ကဲပါကြယ္ … ေသေအာင္ သတ္မယ့္အေရး အစာေကၽြးမေနပါနဲ႔ေတာ့”
အသက္ကို ေအာင့္ၿပီး မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ပန္းပြင့္ကေလးက ထိုသူမ လက္ထဲ လွပ္ခနဲ ပါသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အက်ႌ ရင္ဘတ္က အိတ္ေထာင္ထဲ စိုက္လိုက္၏။ ဒီ့ေနာက္ ပန္းပင္ကို အျမစ္မွေန၍ ႏွဲ႔ကာ ဆြဲႏႈတ္သည္။ ရင္တခုလံုး နာက်င္စြာ … ခံခက္စြာ … ဒဏ္ရာမ်ားစြာျဖင့္ ဇီ၀ိန္ မခ်ဳပ္ခင္ သူ၏ ၀ိညာဥ္က ထိုပန္းကေလးေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားေလ၏။
***ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ မတူညီၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလုိ႔ မတည္ျမဲၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ အာမခံခ်က္ မရွိၾကတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ ဦးတည္ခ်က္ ေပ်ာက္ေနရတာလဲ …
ဘ၀ေတြက ဘာလို႔ …
ဘ၀ေတြက …
ဘ၀ေတြ …
ဘ၀ …
… …
…
တကိုယ္တည္း တိတ္တဆိတ္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိသည္က အေျဖမရွိသည့္ ပုစၧာတခုကို ထပ္တလဲလဲ တြက္ခ်က္ အေျဖရွာေနသူ၏ ႐ူးမိုက္မႈနဲ႔ တူေလမလား။ စိတ္ထဲမွာ ပင္ပန္းလြန္းလွၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လြတ္ေျမာက္ရာ တေနရာရာကို ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းထြက္လိုပါၿပီ။
“ရွင္သန္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက တိုေတာင္းလြန္းလွတယ္ … …
“တိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ေလာကႀကီးကို အက်ဳိးျပဳသူသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ …”
ထိုသို႔ဆိုေတာ့ အေပါင္းအေဖာ္ေတြက ခႏိုးခနဲ႔ ရယ္ေမာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေ၀းသို႔ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ေငးေနရင္း ဦးတည္ရာမရွိ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ၾကည့္ေလ … ဘ၀တူခ်င္းေတြကိုက ဒီလို ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ … သူ႔အေျပာေတြ သူ႔အေတြးေတြက ဘယ္မွာလာၿပီး အရာထင္ေတာ့မလဲ။ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသြားေသာ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြအတြက္ ရင္ထဲမွာ စူးနစ္စြာ နာက်င္ခံစားရသည္။ ခိုင္မာသည့္ဟု ထင္ခဲ့မိသည့္ စိတ္ဓာတ္သည္လည္း ယိုင္နဲ႔ေနေလၿပီ။
ငါတို႔ စည္းလံုးၾကရမယ္ …
ငါတို႔ဘ၀ေတြ ရွင္သန္ဖို႔ ငါတို႔ ႀကိဳးစားၾကမယ္ …
ငါတို႔ မ်ဳိးဆက္ မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ …
ၿပီးေတာ့ … ငါတို႔အစြမ္းနဲ႔ ေလာကႀကီး လွပေစရမယ္ေလ …
အသံကုန္ ဟစ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အသံကား ထြက္မလာ။ တ၀ူး၀ူးတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလေပြၾကမ္းေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြ တဖြဲဖြဲ လြင့္၀ဲ၍ အနီးအနား က်လာၾကသည္။ သူ႔အေဖာ္ေတြကလည္း ေလလာရာအတိုင္း အလိုက္သင့္ ယိမ္းလို႔ … ႏြဲ႔လို႔ … ။
ေၾသာ္ … အပူအပင္ မရွိၾကသလိုပါလား … ။
***
အစကေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို သူ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့မိပါသည္။မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာ၊ ငွက္ေက်း သာရကာ တို႔၏ အသံေတြႏွင့္ သာသာယာယာ … ၿပီးေတာ့ သူတို႔လို ပန္း၀ါ၀ါေလး မ်ားစြာ … ။ ေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ လွပသည့္ ဘ၀ဟု သည္တုန္းက ထင္မွတ္ခဲ့မိသည္။ ပန္းတပင္ အျဖစ္ ေလာကႀကီးအလယ္ ထည္၀ါေနရျခင္းကိုလည္း ဂုဏ္ယူ ေနမိျပန္ေသး၏။ သို႔ေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် တဲတဲကေလး ရွင္သန္ေနရသည့္ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း တစတစ သေဘာေပါက္ လာခဲ့ေတာ့ေလသည္။
ထိုေန႔က ရာသီဥတု သာယာသည္။ ေနေရာင္ျခည္က တေလာကလံုးကို ေႏြးေထြးစြာ ျခံဳသိုင္းထားသည့္ႏွယ္။ ညင္သာစြာ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလျပည္က တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္။ အေပါင္းအေဖာ္ မ်ားက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တီးတိုး စကားဆိုၾက၊ ေလျပည္ အတိမ္းမွာ ယိမ္းကၾက။ ထိုသို႔ ေနျခည္ႏွင့္ ေလျပည္တို႔၏ အရသာကို ခံစားေနခိုက္ တ၀ီး၀ီးျမည္သံႏွင့္ စိမ္းသက္သက္ ရြက္ျပတ္နံ႔တို႔ ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲလာၾကသည္။ သူတို႔ မွီတြယ္ ရပ္တည္ရာ ကမၻာေျမႀကီးပင္ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ေနသလို။
ဘာျဖစ္တာလဲ …
သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ကဲကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … တ၀ီး၀ီး ျမည္ေနသည့္ စက္ကရိယာတခုကို တြန္းရင္း ေလွ်ာက္လာေနသည့္ သူတေယာက္။ စက္ကရိယာ၏ ထက္ျမသည့္ ဓားသြားေအာက္မွာ ရွည္လ်ားစ ျပဳေနသည့္ ျမက္ပင္ေတြက အပိုင္းပိုင္း ျပတ္၍ ပါသြားသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူတို႔အနားသို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ ျမည္သံေတြက ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ ေျမႀကီးက ပို၍ တုန္ခါလာသည္။ အသက္ပင္ မ႐ွဴ၀ံ့ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၀ွက္၍ ေခါင္းငံု႔ေနၾကရ၏။
နာက်င္မႈမ်ားၾကားမွ ညည္းတြားသံေတြ … ။ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား အပိုင္းပိုင္းျပတ္၊ ပြင့္ဖတ္ … ပြင့္ခ်ပ္ ၀ါ၀ါေတြ … ရြက္ႏု စိမ္းစိမ္းေတြ … က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီး တစစီေႂကြ … ။ ဒါႏွင့္ပင္ အားမရေသး၊ ထိုသူက ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လက္အိတ္စြပ္ထားသည့္ လက္အစံုျဖင့္ သူတို႔ကို အျမစ္မွ ဆြဲႏႈတ္ျပန္ေလ၏။ ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ေျမႀကီးမွာ ကပ္သည္ထက္ ကပ္ေအာင္ ကုတ္တြယ္ေနမိသည္။ ထိုသူ၏ လက္အိတ္ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ထဲမွာ တခ်ဳိ႕ေတြ လူးလြန္႔စြာ ပါသြားၾကသည္။ က်န္ခဲ့သူအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ငိုညည္းသံမ်ား နားျဖင့္ မဆန္႔။ မ်က္ရည္ေတြျဖင့္ တေလာကလံုး ေ၀၀ါးသြားသည္။ တိတိရိရိ က်န္ခဲ့သည့္ ျမက္ခင္းကေတာ့ သစ္လြင္ေသာ စိမ္းႏုေရာင္ျဖင့္ ပို၍ သပ္ရပ္လွပ ေနေလ၏။
***
ထိုေန႔မွ စၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ စိတ္ပ်က္တတ္လာသည္။ ရွင္သန္ရသည့္ ဘ၀ကို မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့။ ဘ၀ဟာ မတည္ျမဲပါလားဟု ေတြးမိ တတ္လာသည္။ က်န္ရစ္သည့္ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ရာကို ရွာေဖြရန္ တိုင္ပင္မိၾကသည္။
“မင္းတို႔ စဥ္းစားၾကည့္၊ ငါတို႔က ပန္းပင္ေတြပါ … ဒါေပမဲ့ ေနရာမွားၿပီး အလွစိုက္ ျမက္ခင္းထဲ ေရာက္လာၾကတယ္၊ တကယ္ဆို ပန္းနဲ႔ ျမက္ ဘယ္သူက တန္ဖိုးရွိမလဲ … ဘယ္သူက ေလာကကို ပိုၿပီး အက်ဳိးျပဳႏိုင္မလဲ … လူေတြ မ်က္စိပသာဒ လွပဖို႔အတြက္ စိုက္ထားတဲ့ ျမက္ခင္းထဲကေန ငါတို႔ကို ဖယ္ထုတ္ခံရတာ … မင္းတို႔ နာၾကပါ … ငါတို႔အတြက္ တေနရာ ရွိကို ရွိရမယ္ … ငါတို႔ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနမွာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ လူေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ေစရမယ္ … ငါတို႔ အားလံုး ႀကိဳးစားရေအာင္”
ဒီတုန္းကေတာ့ အမ်ားစုက သူ႔စကားကို ေထာက္ခံၾကသည္။ သူတို႔ မ်ဳိးဆက္ ပ်ံ႕ပြါးေရးအတြက္ ငွက္ကေလးေတြကို အကူအညီ ေတာင္းၾက၊ လြတ္လပ္ၿပီး သာယာတဲ့ သဘာ၀ လြင္ျပင္က်ယ္ဆီ ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဒီေျမမွာ လာေရာက္ အျမစ္တြယ္မိသည့္ သူတို႔ ဘ၀ေတြက ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ အႏႈတ္ခံရလွ်င္ လမ္းဆံုးသြားမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ သူတို႔ ႀကိဳးစားေနသည္က ေနာက္ထပ္ မ်ဳိးဆက္ေတြ ဒီဘ၀ မေရာက္ဖို႔ပဲေလ။
***
ေနာက္တႀကိမ္ ေနသာသည့္ တရက္ ထိုအျဖစ္မ်ဳိး ထပ္မံ ႀကံဳခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေလ်ာ့ပါး ကုန္ၾကသည္။ က်န္ခဲ့သူ အမ်ားစုလည္း ေသြးပ်က္ ကုန္ၾကၿပီ။ သူ႔စကားေတြလဲ အရာ မေရာက္ေတာ့။ သူေျပာသမွ်ေတြက ဟားစရာ … ေလွာင္စရာ … ဒါမွမဟုတ္ … လစ္လ်ဴ႐ႈစရာ ေတြေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း မတူညီေသာ ဘ၀ေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က် လာသည္။ ပန္းျဖစ္ပါလ်က္ ပန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း မခံရသည့္ဘ၀က ဘယ္ေလာက္ နာၾကည္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။
စက္သံ တ၀ီး၀ီး တုန္ဟည္းကာ ေအာ္ျမည္လာသံကို မၾကားလို။ ေလာက ငရဲအလား ထင္မွတ္မိသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔ … ငါတို႔က ပန္းေတြပါ”
“ေလာကကို လွေစခ်င္တဲ့ ပန္းပင္ေတြပါ”
တခ်ဳိ႕က ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ရင္း တားၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရာမေရာက္။ စက္ႀကီး၏ ဓားသြားေအာက္မွာ ပန္းပြင့္ေတြ ေႂကြရျပန္ေလသည္။ ဒီတခါေတာ့ စက္ေမာင္းသူ၏ နံေဘးမွာ မိန္းကေလး တေယာက္ ပါလာသည္။
“သမီး … အဲဒီ အပင္ေတြ ႏႈတ္ပစ္၊ အဲဒါ ေပါင္းပင္ေတြ”
“ဟင္ … အဲဒါ ပန္းပင္ေတြ မဟုတ္လား၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြက အလွသားပဲကို”
“ဒီအပင္ေတြရွိရင္ ျမက္ခင္း ပ်က္စီးတယ္၊ အဲဒါ dandelion လို႔ ေခၚတယ္၊ weeds ေတြ၊ အျမစ္ပါ ပါေအာင္ ႏႈတ္ပစ္၊ ဒါမွ ေနာက္ထပ္ ျပန္မေပါက္ေအာင္”
“ဟုတ္ …”
ပန္းပြင့္ေလးေတြက အလွသားပဲ … ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ သူတို႔၏ အလွကို သတိျပဳမိသူ ရွိေသးပါလား … ဟု ေက်နပ္စိတ္ အနည္းငယ္ ၀င္ေနဆဲ သူ႔အနားသို႔ ထိုမိန္းကေလးက ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူ႔ဘ၀ တကယ္ပင္ အဆံုးသတ္ေတာ့ ေလမလား … ေတြးေနမိစဥ္ သူ႔အပင္မွ ကၽြင္းက်န္ေနေသာ ပန္းပြင့္ဖတ္ ၀ါ၀ါေလးအား သူမ၏ လက္ေသးေသးျဖင့္ တယုတယ ကိုင္တြယ္ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရ၏။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ အထိအေတြ႔ ... ။
“ကဲပါကြယ္ … ေသေအာင္ သတ္မယ့္အေရး အစာေကၽြးမေနပါနဲ႔ေတာ့”
အသက္ကို ေအာင့္ၿပီး မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ပန္းပြင့္ကေလးက ထိုသူမ လက္ထဲ လွပ္ခနဲ ပါသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အက်ႌ ရင္ဘတ္က အိတ္ေထာင္ထဲ စိုက္လိုက္၏။ ဒီ့ေနာက္ ပန္းပင္ကို အျမစ္မွေန၍ ႏွဲ႔ကာ ဆြဲႏႈတ္သည္။ ရင္တခုလံုး နာက်င္စြာ … ခံခက္စြာ … ဒဏ္ရာမ်ားစြာျဖင့္ ဇီ၀ိန္ မခ်ဳပ္ခင္ သူ၏ ၀ိညာဥ္က ထိုပန္းကေလးေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားေလ၏။
ထိုမိန္းကေလးက ျမက္ရိတ္စက္ကို ေနရာတက် သိမ္းဆည္းၿပီး ေျခလက္ ေဆးေၾကာသည္။ ၿပီးေတာ့ … ေရဆာလိုက္တာ ဟု ညည္းညဴခိုက္ …
“ဟိုဗူးကို ဖြင့္လိုက္ … အဲဒီထဲမွာ အခ်ဳိရည္ဗူးရွိတယ္ …”
လူႀကီး၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း မိန္းကေလးက အခ်ဳိရည္ဗူးကို ထုတ္၊ ဖန္ခြက္ထဲ အနည္းငယ္ ျဖည့္သည္။
“အဲဒီအခ်ဳိရည္က ခုနပန္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ”
“ဟင္ … ဟုတ္လား”
“ဖတ္ၾကည့္ပါလား … ဘာေရးထားလဲဆိုတာ”
“Dandelion တဲ့ … ဟယ္ … ဟုတ္တယ္ … ဒီမွာ ပန္းပြင့္ပံုကေလးေတာင္ ပါေသး … ဒါဆို … ဒီပန္းကေန အခ်ဳိရည္ ထုတ္လို႔ရတာေပါ့ … ဟား … မိုက္တယ္”သူမက အက်ႌ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ထိုးစိုက္ထားေသာ ပန္းကေလးကို ဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ၿပီး တခ်က္ ေမႊးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ဳိရည္ကို တ႐ိႈက္မက္မက္ ေသာက္ေနသည္။ စကားသံေတြ ကို နားေထာင္ရင္း သူ႔ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္လာသည္။
“ဒါဆို … ငါတို႔ဟာ ေလာကအတြက္ အက်ဳိးမဲ့တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ မဟုတ္ဘူး … ငါတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အက်ဳိးျပဳေနၾကသားပဲ”
သူ၀မ္းသာသြားသည္။ ေက်းဇူးလဲ တင္မိသည္။
သူတို႔ဘ၀ေတြ ဘယ္လိုပင္ မလွမပ နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပမဲ့ က်န္သည့္ မ်ဳိးတူ အေပါင္းအေဖာ္ေတြက ခုလို တတ္အားသမွ် အက်ဳိးျပဳေနၾကလွ်င္ ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္စရာပင္ မဟုတ္ပါလား။
“မိန္းကေလးေရ … ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရင္ ငါတို႔ အေပါင္းအေဖာ္ေတြကို စကားလက္ဆင့္ ကမ္းေပးပါလား၊ ငါတို႔ေတြဟာ အ႐ိုင္းပန္းအျဖစ္ ရွင္သန္ၾကရတယ္ … ျမက္ခင္းအလွကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ သူေတြအျဖစ္ အပစ္ပယ္ ခံၾကရေပမဲ့ အားမငယ္ဖို႔ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔နဲ႔ ငါတို႔ေတြဟာ ေလာကကို တေထာင့္တေနရာက အက်ဳိးျပဳေနတယ္ဆိုတာ က်န္တဲ့သူေတြ သိေစဖို႔ ကူညီေပးပါ”
***
သူ႔၀ိညာဥ္ တြယ္ကပ္ေနေသာ ပန္းပြင့္၀ါ၀ါေလးက မိန္းကေလး၏ အိတ္ေထာင္မွတဆင့္ စားပြဲေပၚ ေရာက္သြားသည္။ မိန္းကေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း ညႇဳိးေရာ္ လာေသာ သူ႔ကို လန္းဆန္း စဥ္ကလို တယုတယ ေမႊးၾကဴျခင္း မရွိေတာ့။ ဂ႐ုစိုက္၍လည္း မေနႏိုင္ အားေတာ့။ ဒီလိုႏွင့္ သူလည္း စားပြဲေပၚမွာ ေနရင္း ပြင့္ဖတ္ ၀ါ၀ါေတြ အေရာင္ ေျပာင္းလာမည္၊ ႏြမ္းနယ္လာမည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ လာမည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ အ႐ိုင္းပန္း တပြင့္ျဖစ္ေသာ သူသည္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ မကုန္ဆံုးခင္ အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ႏွစ္သက္ ေက်နပ္ အားရ ေနေလေတာ့သတည္း။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၄၃ နာရီ
ပန္းပံုယူေသာေနရာ
13 comments:
ရင္ထဲမွာ ဟာသြားတယ္။
မေမရဲ႕ သိမ္ေမြ႕တဲ့ အေရးအသားေလးမွာ လိုက္ပါသြားပါတယ္။
အမ ေရးတတ္လိုက္တာ။ ပန္းပြင့္ေလးေနရာကေန သနားလိုက္တာ။
စာေတြ လာဖတ္သြားပါတယ္ မေမဓါ၀ီ၊ အားေပးလ်က္။
စာေရးအရမ္းညက္တယ္ေနာ္...
"စက္ႀကီး၏ ဓားသြားေအာက္မွာ ပန္းပြင့္ေတြ ေႂကြရျပန္ေလသည္။ "
ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းကိုဖတ္ျပီး ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဓားစက္ၾကီးေအာက္ ပါျပီး ျပတ္သြားျပီလား ထင္မိတယ္...
ခိုင္းႏွိဳင္းထားပံုကို တကယ္ သေဘာက်တယ္...
တင္ၿပပံု အရမ္းေကာင္းပါတယ္
ဆက္ပါ.. အားေပးလွ်က္ပါ
ေမေရ... ပန္းေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ... ေဒစီအ၀ါေလးနဲ ့တူတယ္ေနာ္... အမက အရိုင္းပန္းေလးေတြကို ခ်စ္လဲခ်စ္စိတ္၀င္စားတတ္တယ္... တခါတခါ လမ္းေဘးက ျမက္ေတာထဲ ပြင့္ေနတတ္တဲ့ အပြင့္ပုစိေလးနဲ ့ အရိုင္းပင္ေလးေတြ ႏွတ္ျပီး အိမ္မွာ စိုက္တတ္ေသးတယ္... ေသသြားတဲ့အခါ သူ ့ဘာသာ ျမက္ေတာထဲေနတာမွ အသက္ရွင္ေသးတယ္ဆုိ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ေရာ... ေမေတြးသလို ျမက္ေတာထဲက အႏၱရာယ္ကို မစဥ္းစားမိဘူးေလ... အရိုင္းပန္းေလးေနရာက ပူး၀င္ခံစားတတ္လြန္းတဲ့ ေမ့ေစတနာေၾကာင့္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္ေမ...
အေရးအသားေကာင္းလုိက္တာ
အားေပးေနမယ္ေနာ္
အာေပးေနမယ္ေနာ္
အေရးအသားေကာင္းလုိက္တာ.
အားလံုးပဲ ...
ဖတ္႐ႈအားေပးၾကတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးပါရွင္။
အေဝးေရာက္ပင္လယ္မွာ ကြန္မန္႔ေရးလုိ႔ရပါ တယ္ မေမဓါဝီ အေပၚမီးနူးဘားက comments (Rss) ကုိႏွိပ္မိတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္ ေအာက္ေျခ post ေအာက္ဆုံးက comment ကုိ
ကလစ္လုိက္ရင္ မန္႔လုိ႔ရပါတယ္ . . .။
ခင္မင္ေလးစားစြျဖင့္
ဖုန္းျမင့္
မေမ...
ေဆးဘက္၀င္တာသိေပမယ္႔ မေလး ခုထိ အခ်ိဳရည္ပုလင္း ဒီဘက္မွာ မျမင္ဖူးေသးသလို မေသာက္ဖူးေသးဘူး။
မေလးေတာ႔ ခုထိျခံထဲကေန နႈတ္ပစ္ေနတုန္းပဲ..
တင္ျပပံုေရာ အေတြးေရာ ေကာင္းလိုက္တာ မေမေရ ...
က်ေနာ္ကေတာ့ တမ်ိဳးသြားေတြးမိတယ္ ...
ေနာက္မွ ေျပာျပေတာ့မယ္ေနာ္
အင္းးး
အရုိင္းပန္းေပမ့ဲ ေနရာတစ္ခုမွာ အဓိပၸါယ္ရွိစြာ ရွင္သန္ခြင့္ရၿပီး တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အက်ိဳးျပဳခြင့္ရတယ္ဆုိရင္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ရမွာေပါ့ေလ။ အရုိင္းပန္းရဲ့ ပီတိေလးက ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။
ခင္မင္လ်က္
ကိုကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
Post a Comment