လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း ... (၃)

(၆)

လန္းခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေလး

ႏြမ္းလို႔ သြားတ့ဲအခါ …

လြမ္း မလား

ပန္း … တရားနဲ႔သာ ေျဖ … ။

***

အဲဒီတုန္းက အိမ္ကကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ပန္းေတြပြင့္ေနခဲ့တယ္။ စကၤာပူကိုသြားဖို႔ ေလဆိပ္ဆင္းမယ့္မနက္ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ထိုင္ေနတုန္း … အိမ္က မိန္းကေလးတေယာက္က ကံ့ေကာ္ပန္းေလးတပြင့္ ခူးျပီးလာေပးတယ္။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အရြက္ေလး ႏွစ္ရြက္၊ ျဖဴလြေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ ျခံရံထားတဲ့ အလယ္မွာ အဝါေရာင္ ဝတ္ဆံမြမြေလးေတြနဲ႔ ကံ့ေကာ္ပန္းပြင့္ေလးဟာ မထိရက္ မကိုင္ရက္ မနမ္းရက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ဳိ လွပ လန္းဆန္းလို႔ … ။

.

ၾကည့္ေလ … ကံ့ေကာ္ပန္းေလးဟာ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလး လူးထားတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္နဲ႔ မတူဘူးလား။ ပ်ဳိျမစ္ျခင္း၊ လတ္ဆတ္ျခင္း၊ ျဖဴစင္ျခင္းေတြ ထံုသင္းေနတဲ့ ပန္းကေလး … ။ ပန္းေလးေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပမဲ့ ပန္းမပန္တတ္သူမို႔ ပန္းကေလးကို အက်ႌရင္ဘတ္မွာ ဖြဖြထိုးၿပီး ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ တပါတည္း ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။

.

ဘယ္ေလာက္ လန္းဆန္းတဲ့ ပန္းေလးပဲျဖစ္ပါေစ … တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏြမ္းရမွာ သဘာဝပါပဲ။ မနက္ခင္းတုန္းက လန္းဆန္းလွပပါတယ္ ဆိုတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းပြင့္ေလးဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တစတစ ညွဳိးႏြမ္း သြားေတာ့တယ္။ ႏြမ္းေနေပမဲ့ ရနံ႔ေလး သင္းပ်ံ႕ေနဆဲ ကံ့ေကာ္ပန္းေလးကို လႊင့္မပစ္ရက္လို႔ အခန္းထဲက စားပြဲေလးေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။

.

ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ပန္းကေလးဟာ ညွဳိးရာက ေရာ္၊ ေရာ္ရာက ႏြမ္း၊ ႏြမ္းရာက ေျခာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ညွဳိးေရာ္ ႏြမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ပန္းေျခာက္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုအရင္ စိုေျပလန္းဆန္းခဲ့တဲ့ ဘဝကို ပန္းကေလးမ်ား တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေနမလားရယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုအစမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလး ေရးမိသြားတာပါ။

.

ပန္းေလးကို တရားနဲ႔သာ ေျဖ ... လို႔ ေရးခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္က တရားနဲ႔သာ ေျဖခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကံဳခဲ့ရတဲ့အခါ … ေျခာက္ႏြမ္းသြားတဲ့ အဲဒီကံ့ေကာ္ပန္းေလးကို သတိရမိပါတယ္။ ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြထဲ … အဲဒီကံ့ေကာ္တပြင့္ကိုေတာ့ အျမဲမွတ္မွတ္ရရ ရွိေနဦးမွာပဲ။

***

(၇)

စကၤာပူႏိုင္ငံ စေရာက္တ့ဲ ပထမဆံုးညဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္စရာပါ။ ေခါင္းအံုးေလး တလံုးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ အံုးခ့ဲရတယ္လို႔ ဆိုရင္ ရိုမန္တစ္ ျဖစ္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္နာေအာင္ ေျပာတယ္လို႔ ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ဘဝက အဲဒီလိုပါပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေခါင္းအံုးအသစ္ မဝယ္ျဖစ္လို႔ ေခါင္းအံုးေလးတလံုးကို တေယာက္တဝက္ မွ်ျပီး အံုးခ့ဲရတယ္။

.

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခန္းထဲမွာ အဲကြန္းဖြင့္လို႔ရေအာင္ by pass လုပ္မယ္ဆိုျပီး သူ ေျပာခ့ဲတာဟာ တကယ္က timer ဆီ အဝင္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္ျပီး ပလပ္မွာ တိုက္႐ိုက္ ထိုးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ သူႀကီးမိန္းကေလးဟာ အဲကြန္း ပလပ္တအံုလံုးကို အျဖဳတ္ အတပ္ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ တိပ္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

.

စိတ္မြန္းက်ပ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြဟာ ဒိုင္ယာရီထဲ မွတ္တမ္းတင္ထားစရာ မလိုဘဲ ဦးေႏွာက္ထဲ စြဲျမဲေနေအာင္ မွတ္မိေနပါတယ္။ တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ တစိမ္းတရံစာေတြနဲ႔အတူ စုေပါင္းေနရတဲ့ ဘဝကို ဒုကၡလို႔ဆိုရင္ ေနေရးထိုင္ေရး ဒီထက္ ခက္ခဲသူေတြက ရယ္ၾကမွာေပါ့။ ကိုယ္လိုလူေတြ စကၤာပူမွာ အမ်ားႀကီးေလ။ ဒီအခန္းေလး ငွားခက တလကို စင္းေဒၚလာ တစ္ေထာင့္တစ္ရာ ဆိုေတာ့ ရင္ဘတ္ဖိရျပန္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ .... ဒီေငြနဲ႔ တအိမ္လံုး ငွားလို႔ရတယ္လို႔ ႏႈိင္းယွဥ္မိျပန္ေရာ။

.

ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာ မီးဖို ေရခဲေသတၱာ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ စတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားနဲ႔ အတူ တြဲသံုးရတာလည္း စစခ်င္း အထာမက်ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလိုက္ေလျခင္း၊ အေနရ ခက္ပါဘိ ေလျခင္းလို႔ မၾကာခဏ ညည္းညဴေနမိတယ္။ ဒီလိုေတြ ညည္းညဴေနေတာ့ သူလည္း စိတ္ပင္ပန္းမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဇနီးျဖစ္သူကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားရွာပါတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ပို႔ေပး၊ စားခ်င္မယ္ ထင္တာေလးေတြ ဝယ္ေကၽြးနဲ႔ေပါ့။

.

အိမ္မွာ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာက လြဲလို႔ သူနဲ႔အတူ ရွိခ်ိန္ေတြဟာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ သူ အလုပ္နားတဲ့ ေန႔ေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ အတူတူထြက္ဝယ္ၾက၊ ေစ်းသြား ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက၊ ညေနခင္းေလးေတြ အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေပါ့။ သူက လာဗင္ဒါအရပ္ကို ခုမွေရာက္ဖူးသူမို႔ ဘယ္ဆိုင္ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ စစခ်င္း မသိေသးပါဘူး။ အိမ္ကေန လာဗင္ဒါဘူတာကို သြားရင္ေတာင္ ခဏခဏ လမ္းမွားေန တတ္ေသးတာ။ ဟိုဘက္ သြားမလို ဒီဘက္သြားမလိုနဲ႔ လုပ္ေတာ့ အစက သူေနာက္ေနတယ္ ထင္ျပီး စိတ္တိုရေသးတယ္၊ ေနာက္မွ သူတကယ္မသိတာပဲ ဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ၾကရတယ္။

.

က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ အခန္းေလးမွာ တခုတည္းေသာ စိတ္ေအးခ်မ္းရာ ေနရာေလးကေတာ့ ဧည့္ခန္းက ဘုရားစင္ေလးေရွ႕မွာပါပဲ။ အတူေနသူေတြ အားလံုး အလုပ္သြားၾကျပီဆိုရင္ ဘုရား ေဝယ်ာဝစၥေတြ လုပ္ရင္း … ဘုရားရွိခိုးရင္း … တရားနာရင္း ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရွာခ့ဲရတယ္။

.

ေလာကဓံဆိုတာ အေကာင္း အဆိုး ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ရွိတာပဲေလ။ ဒါေပမ့ဲ အေကာင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္မွာ ေလာကဓံ ခံေနရပါလားလို႔ မေတြးမိတ့ဲသူ မ်ားပါတယ္။ အဆိုးနဲ႔ၾကံဳမွ ေလာကဓံလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။

.

ဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေနသာ ေျဖသာ သြားပါတယ္။ လန္းခ့ဲစဥ္ကဘဝကို မလြမ္းဘဲ တရားနဲ႔ေျဖခ့ဲရတ့ဲ ေန႔ေလးေတြ တေန႔ျပီးတေန႔ ကုန္ဆံုးသြားတ့ဲ အခါ လာဗင္ဒါအရပ္ ကမ္းေျခလမ္းက အိမ္ကေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေနေပ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။

***

ေမဓာဝီ
4/4/2017
23:34