ပြဲေတာ္ခ်ိန္

“ေမ … ငါ အခုပဲ အိမ္က ထြက္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ ငါးမိနစ္ဆို တက္ခ္စီလာေတာ့မွာ၊ ၁၅ မိနစ္အတြင္း ဘူတာ႐ံုေရာက္မယ္”

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဖုန္းဆက္လာသူက အာဖရိကန္သူ မမဂ်ဴလီပါ။ ဂ်ဴလီဖုန္းဆက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ အိမ္က ထြက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပိုက္ဆံကို အျမဲတမ္း ေခၽြေခၽြတာတာ သံုးေလ့ရွိတဲ့ ဂ်ဴလီေတာင္ ဒီကေန႔ေတာ့ တက္ခ္စီနဲ႔ ဘူတာ႐ံုကို သြားမယ္ဆိုပဲ။ က်မအိမ္နဲ႔ ဘူတာကေတာ့ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တာမို႔ က်မကေတာ့ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ဘူတာေရာက္ေတာ့ ဂ်ဴလီက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်မတို႔စီးမယ့္ ရထားလာဖို႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လိုပါေသးတယ္။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ဘူတာပလက္ေဖာင္းက ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ဂ်ဴလီနဲ႔ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္ ေျပာရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ေနၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ပြဲေတာ္က က်မတို႔ကို ဆြဲေဆာင္ ဖမ္းစားထားတယ္ေလ။ ပြဲေတာ္ကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရမွ မဟုတ္ဘဲ၊ တႏွစ္မွ ႏွစ္ႀကိမ္သာ လုပ္တဲ့ပြဲ။ ဒီပြဲအတြက္ လက္မွတ္ကို ပြဲမတိုင္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ႀကိဳၿပီး အြန္လိုင္းကေန ၀ယ္ထားရတယ္။ ဂ်ဴလီနဲ႔ က်မ တခ်ိန္ထဲ အတူတူ၀ယ္တာေတာင္ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ကပ္လ်က္ မရဘူး။ ၾကားထဲမွာ တေယာက္ျခားသြားေသးတယ္။ ပြဲသြားမယ့္သူေတြ မ်ားသလား မမ်ားသလားဆိုတာ အဲဒါပဲ ၾကည့္ေတာ့။ ပြဲသြားမယ့္ သူေတြမ်ားမယ့္သာ မ်ားတယ္ ပြဲစဥ္တခုအတြက္ ေစ်းကလည္း မနည္းလွပါဘူး။ တရက္စာ လက္မွတ္တေစာင္ကို စတာလင္ေပါင္ ၆၄ ေပါင္၊ က်မတို႔က ပြဲစဥ္ ႏွစ္ခုမို႔ စုစုေပါင္း ၁၂၈ ေပါင္ … ဆိုေတာ့ ေစ်းမနည္းဘူး ဆိုရမယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ပြဲက တျခားၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတာမို႔ အဲဒီကို သြားရတဲ့ ရထားခ အသြားအျပန္က ၆ ေပါင္နဲ႔ ၇၀ ပဲနိ။ ရထားစီးရတာကေတာ့ သိပ္မၾကာလွပါဘူး၊ မိနစ္ ၂၀ သာသာ ေလာက္ပဲ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘူတာကေန ပြဲက်င္းပမယ့္ ေနရာကိုသြားဖို႔ တက္ခ္စီ ငွားရျပန္တယ္။ တက္ခ္စီခက ၈ ေပါင္။ ႏွစ္ေယာက္မွ်ေပးရတာဆိုေတာ့ တေယာက္ ၄ ေပါင္ေပါ့။

(ပြဲက်င္းပမယ့္ အားကစား႐ံုထဲမွာ စာဖတ္ေနေသာ ဂ်ဴလီ)

ပြဲကို မိုးလံုေလလံု အားကစားခန္းမက်ယ္ႀကီးတခုမွာ လုပ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္ မေရာက္ၾကေသးဘူး။ တကယ္တမ္း ပြဲစမွာက ၁၀ နာရီ၊ က်မတို႔ ေရာက္သြားတာ ၈ နာရီ ၃၈ မိနစ္။ ပြဲက်င္းပမယ့္ ခန္းမထဲ ၀င္ခြင့္မရေသးတာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ နားေနတဲ့ ေနရာက ေထာင့္က်က် ထိုင္ခံုတခုမွာ ထုိင္ရင္း စာအုပ္ထုတ္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဂ်ဴလီသာ စာဖတ္တာ၊ က်မက ကင္မရာတလံုးနဲ႔ သူ႔ကို လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနတာပါ) တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ေမးျမန္းၾကမို႔ အသံပလံေတြ ဆူညံလာတယ္၊ နားေနေဆာင္အတြင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာတယ္။ အားလံုးက ပြဲေတာ္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္စားေနၾကသူခ်ည္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ၉ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ ခန္းမထဲ ၀င္ခြင့္ရေၾကာင္း ေၾကျငာတယ္။ အားလံုး လက္မွတ္ေလးေတြ အသီးသီးကိုင္ၿပီး ခန္းမထဲ ၀င္လိုက္ၾကတယ္။ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္ထိုင္ရမယ့္ ထိုင္ခံုေနရာကို ရွာေတာ့ က်မခံုက ေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ဆံုးတန္းဆိုေတာ့ က်မက ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ က်မနဲ႔ တေယာက္ျခားမွာေတာ့ ဂ်ဴလီေပါ့။ အားလံုးေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာ အခန္းအနားမွဴးက အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာတယ္။ သူ႔အသံမၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ အစီအစဥ္ကို မသိခ်င္ဘူး။ က်မတို႔အားလံုး သိခ်င္စိတ္ ေစာေနၾကတာ … မၾကာခင္ စ-ေတာ့မယ့္ ပြဲ … ။
***
၁၀ နာရီ။
ပြဲစၿပီ။
အသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
လူေတြအားလံုး ထိုင္ခံုမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနၾကေပမဲ့ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ရာသီက ေအးေပမဲ့ ေခၽြးေတြျပန္ေနၾကတယ္။ နာရီကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ၿပီး ပြဲၿပီးသြားမွာလည္း စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။ အသက္ေတာင္ ၀၀ မ႐ွဴႏိုင္ၾကဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ အေပါ့အပါးလည္း ထမသြားၾကဘူး။ တစကၠန္႔, တမိနစ္ေတာင္မွ ဒီထိုင္ခံုက မခြါႏိုင္ၾကဘူး။
ဒီပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ခဲ့ရတာ …
ဒီပြဲအတြက္ ရင္ခုန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာ …
ဒီပြဲအတြက္ စိုးရိမ္ ပင္ပန္းခဲ့ရတာ …
… … … … … …
… … … … … …
… … … … … …
၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္။
ပြဲၿပီးသြားပါၿပီ။
ခန္းမထဲကေန လူေတြ ႐ံုးစု ႐ံုးစု ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေမးၾက ျမန္းၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႔။ ဂ်ဴလီလည္း အနားေရာက္လာတယ္။
“ဘယ္လိုလဲ …”
“ဒီလိုပဲ …”
က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္း ရယ္လိုက္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ … ဘယ္လိုလဲ ဆိုတာ က်မတို႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ရယ္ေနလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။
***
“ပြဲသြားေက်ာ့ေက်ာ့ .. ပြဲျပန္ေမာ့ေမာ့” တဲ့။ စကားပံုရွိေပမဲ့ က်မတို႔ ပြဲအသြားမွာလည္း မေက်ာ့သလို ပြဲအျပန္မွာလည္း မေမာ့ႏိုင္ပါဘူး။ “ပြဲၿပီး မီးေသ” ဆိုသလိုလည္း မီးမေသခဲ့ၾကပါဘူး။ ပြဲရဲ႕ ရလဒ္ကို တကယ္တမ္း သိရမွ … က်မတို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ ေမာ္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပြဲအၿပီးမွာ အၿမီးကေလးေတြ အသာကုပ္ၿပီး က်မတို႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၉
၁၃း၀၂ နာရီ
(ဒီဇင္ဘာ ၈ ရက္ ႏွင့္ ၁၄ ရက္တြင္ ေျဖဆိုခဲ့ေသာ စာေမးပြဲ အမွတ္တရ)