ဒို႔အေရး

ငယ္စဥ္က ဒီလိုေန႔ဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ လူစုလူေ၀း စီတန္းလ်က္၊ အလံေတြကိုင္ေဆာင္ လႊင့္ထူလ်က္၊ တူညီ၀တ္စံုမ်ား ၀တ္ဆင္လ်က္ ညီညီညာညာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း “ဒို႔အေရး … ဒို႔အေရး” ဟု ေၾကြးေၾကာ္သြားၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ႏွစ္စဥ္ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။

ဒီအခါဆို လူၾကီးေတြက ဘိလပ္ရည္ေတြ ေဖ်ာ္ထည့္ထားေသာ ဒန္အိုးၾကီးမ်ားကို အိမ္ေရွ႕တြင္ခ်ကာ ခ်ီတက္ လာၾကသူမ်ား အေမာေျပေစရန္ အလို႔ငွာ တိုက္ေကြၽးၾက၏။ သူတို႔လို ကေလးေတြကေတာ့ ဘိလပ္ရည္ ခြက္ကေလးေတြ လိုက္လံ ကမ္းေပး၊ ေသာက္ျပီးသား ခြက္ကေလးေတြ ျပန္ယူ၊ လူစုစုၾကား အေျပးအလႊား လႈပ္ရွားရတာကိုပင္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။

“ဒို႔အေရးေတြ လာၿပီေဟ့” လို႔ တေယာက္ေယာက္က စေျပာလိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ခ်င္ၿပီ။ ဒို႔အေရးေတြကို တေနကုန္ မေမာႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီး အားလံုးၿပီးသြားခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္လည္း မ်က္စိထဲမွာ ဒို႔အေရးေတြ၊ ေရေသာက္လည္း ေရခြက္ထဲမွာ ဒို႔အေရးေတြ၊ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ထိပင္ ျခင္ေထာင္ ေခါင္မိုးမွာ ဒို႔အေရးေတြ ျမင္ေယာင္လို႔ ေန၏။

သည္တုန္းကေတာ့ “ဒို႔အေရး .. ဒို႔အေရး” ဟု ေအာ္ၾကတာဟာ ဘာမွန္းလဲ မသိခဲ့။ သိရန္လည္း မစဥ္းစား။ ဒို႔အေရးရဲ႕ အေရွ႕က ဘာေတြ တိုင္ေပးေနတယ္ ဆိုတာလဲ နားမလည္။
သူသိတာက ဒို႔အေရး လာတတ္သည့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းပိတ္မည္။ ျပည္ေထာင္စု အလံကို ဟိုမွ သည္မွ သယ္ေဆာင္ရင္း က်ဳိကၠဆံကြင္းမွာ ရပ္နားမည္။ က်ဳိကၠဆံကြင္းသို႔ ခ်ီတက္လာသည့္ ဒို႔အေရးေတြကို မေမာတမ္း ၾကည့္ၾကမည္။ ညဘက္မွာ ျပည္ေထာင္စုပြဲ က်င္းပရာ က်ဳိကၠဆံကြင္းကို သြားၾကမည္။ ပြဲၾကည့္မည္။ အေရာင္း ျပခန္းေတြ ၾကည့္မည္။ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္မည္။ ဒီေလာက္ပဲ။

အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ ေၾကြးေၾကာ္ သြားၾကေသာ ဒို႔အေရးေတြက ဘာေတြလဲ … သူမသိ။ ဘာအတြက္ ေအာ္ ေနတာလဲ သူ နားမလည္။
ဒီလိုႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလို ဒို႔အေရးမ်ဳိးေတြ တစတစ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရာမွ ျပန္ေပၚလာျပန္ေတာ့ ပံုစံတမ်ဳိး ျဖစ္လို႔ေန၏။
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ သိတတ္ နားလည္တတ္သည့္ အရြယ္သို႔ပင္ ေရာက္လို႔ေနျပီ။
***
ဒီလမ္းမၾကီးထက္မွာပါပဲ။
လူစုလူေ၀း စီတန္း ခ်ီတက္ လ်က္ပါပဲ။
အလံေတြလည္း ကိုင္ေဆာင္လႊင့္ထူလ်က္ပါပဲ။
“ဒို႔အေရး … ဒို႔အေရး” လို႔လည္း ေၾကြးေၾကာ္လ်က္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားက အသံေတြမဟုတ္။ ရင္ထဲမွ လိႈက္လႈိက္လွဲလဲွ အားမာန္အျပည့္ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ား။ ခ်ီတက္လာၾကသူ အားလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တို႔ျဖင့္ တလက္လက္ ေတာက္ပလ်က္။ ရဲစိတ္ ရဲမာန္ အျပည့္။ ဖမ္းမွာ မေၾကာက္၊ ေသမွာ မေၾကာက္။

ေဘးမွ ၾကည့္ေနသူမ်ားပင္ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထကာ စိတ္ဓာတ္မ်ား တက္ၾကြ လာၾကသည္။ ဒို႔အေရး … ဒို႔အေရး ဟု … ရင္ထဲကအသံမ်ား ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဖြင့္ဟလာၾကသည္။ လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းလာၾကသည္။

ဒီ ဒို႔အေရးေတြကိုမူ … သူ၏ မ်က္စိထဲတြင္မက ႏွလံုးသားထဲမွပင္ ဒီတသက္ ထြက္ေတာ့မည္ မဟုတ္။
***
သူ ငယ္ငယ္က ၾကံဳခဲ့ရသည့္ ဒို႔အေရးက ေအာ္ခိုင္းလို႔ ေအာ္ၾကရသည့္ ဒို႔အေရး …။ ေနာက္တခ်ိန္ ထပ္မံ ၾကံဳခဲ့ရသည့္ ဒို႔အေရးကေတာ့ ျပည္သူအားလံုး ရင္ထဲမွ မခံမရပ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ထြက္ေပၚလာေသာ ဒို႔အေရး …။

စကားလံုးခ်င္း တူေသာ္ျငား … အဓိပၸါယ္ကား ကြာျခားလြန္းလွသည္။
အႏွစ္သာရျခင္း ကြာျခားလြန္းလွသည္။
ခံယူခ်က္ျခင္း ကြာျခားလြန္းလွသည္။

ဒို႔အေရး … ဆိုေသာ သံုးလံုးတည္းေသာ ေ၀ါဟာရေလး သည္ပင္လွ်င္ ခံယူခ်က္ မတူညီေသာ လူေတြ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေကာင္းတခါ ဆိုးတလွည့္ ၾကံဳခဲ့ရေပ၏။
***
တကယ္တမ္း … ဒို႔အေရး ဟူသည္ …
တဦးတေယာက္၊ တဖြဲ႕၊ တအုပ္စု၏ အေရးေပလား။
တႏိုင္ငံလံုး၊ တမ်ဳိးသားလံုး၊ ျပည္ေထာင္စုၾကီး တခုလံုး၏ အေရးေပလား။
“ဒို႔အေရး” သည္ … ငါ့အေရး မဟုတ္၊ မင္းအေရးမဟုတ္၊ သူ႔အေရးမဟုတ္၊ ငါတို႔အားလံုး၏ အေရးပင္ျဖစ္သည္။
ငါႏွင့္ မဆိုင္၊ မင္းႏွင့္မဆိုင္၊ သူႏွင့္မဆိုင္ဟု ေျပာလို႔မရ၊ ငါတို႔အားလံုးႏွင့္ ဆိုင္သည္။

ငါတို႔ ဘိုးဘြား မိဘေတြ သည္ … ဒီေျမေပၚမွာ ေမြး၊ ဒီေျမေပၚမွာ ၾကီးျပင္းရွင္သန္ခဲ့ၾကသည္။
ငါတို႔သည္လည္း … ဒီေျမေပၚမွာပင္ ေမြး၍ ဒီေျမေပၚမွာပင္ ၾကီးျပင္း ရွင္သန္ခဲ့ၾကသည္။
ငါတုိ႔၏ မ်ဳိးဆက္မ်ားသည္လည္း ဒီေျမေပၚမွာ ေမြးၿပီး ဒီေျမေပၚမွာပင္ ၾကီးျပင္း ရွင္သန္ ၾကဦးမည္။
ဒီေျမသည္ ငါတို႔အားလံုး၏ ေျမျဖစ္သည္။
ငါတို႔ ရွင္သန္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ေျမကို ငါတို႔ ျပန္လည္ ေက်းဇူးျပဳၾကရမည္။
ငါတို႔အားလံုး တိုးတက္မွ ငါတို႔ေျမလည္း စည္ပင္၀ေျပာမည္။
ငါတို႔အားလံုး ညီညြတ္မွ ငါတို႔ေျမလည္း သာယာလွပမည္။
ငါတို႔ေျမ သာယာ၀ေျပာဖို႔ ငါတို႔အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိသည္။

ငါတို႔ စဥ္းစားၾကပါစို႔ … ။
ငါတို႔၏ မ်ဳိးဆက္မ်ားသည္ …. ငါတို႔ ၾကံဳေနရသကဲ့သုိ႔ … … …
အမွန္တရားကို မေျပာရဲ မဆိုရဲ က်ိတ္မွိတ္ခံစား ေနၾကရဦးမလား။
အမွန္ အမွား ခြဲျခားမသိ … မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ အေမွာင္တိုက္ထဲမွာ ေျပာသမွ်ယံု ၾကံဳသမွ် ခံ ေနၾကရဦးမလား။
နိမ့္က်သည့္ ပညာေရး စနစ္ဆိုးၾကီးထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါး သင္ၾကားၾကရဦးမလား။
က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆး၀ါးေကာင္းမရွိ၊ ေငြမရွိလွ်င္ ေသရမည့္ဘ၀မွာ က်င္လည္ၾကရ ဦးမလား။
၀င္ေငြ ထြက္ေငြ မမွ်တ၊ တေန႔လုပ္လုိ႔ တေန႔ နပ္မွန္ေအာင္မွ စားၾကရပါ့မလား။
အူမ-မေတာင့္သည့္အတြက္ သီလ-မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ … စာရိတၱေတြ တစထက္ တစ ယိုယြင္း ခ်ိနဲ႔လာၾကေလမလား။
သူတပါး တိုင္းျပည္မွာ မ်က္ႏွာ အငယ္ခံၿပီး ရုန္းကန္ၾကိဳးစား ေနၾကရဦးမလား။
ေရ-မီး မရွိ နိမ့္က်သည့္ လူမႈဘ၀ မွာ ေနထိုင္ရင္း … ဟိုေျပး ဒီေျပး နက္ဖန္အတြက္ စိတ္မေအး ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ မ်ဳိးေတြ ၾကံဳေတြ႕ရ ေလဦးမလား။

ငါတို႔ မ်ဳိးဆက္မ်ား ငါတို႔ကဲ့သို႔ မခံစားရေစရန္ …. ဘ၀ အာမခံခ်က္ ရွိရန္ ငါတို႔အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ၾကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ ရမည္ မဟုတ္ပါေလာ ….။

ေနာက္လူမ်ား ငါတို႔လို မျဖစ္ရေလေအာင္ …
စြမ္းေဆာင္ၾကဖို႔ အေရးသည္ ငါတို႔အားလံုး၏အေရး …။
ဒါသည္ပင္လွ်င္ …

ဒို႔အေရး …

***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ - ရက္
(ႏွစ္ ၆၀ -ျပည့္ ျပည္ေထာင္စုေန႔)