အခါလည္ အေတြး

ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ …
***
က်မ ဘေလာ့စေရးခါစ … တက္ၾကြမႈေတြ လြတ္လပ္မႈေတြနဲ႔ တေန႔တေန႔ ဒီဘေလာ့ေလးနဲ႔ ယဥ္ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္။ ဘေလာ့ေလာကအေၾကာင္းလဲ သိပ္မသိ၊ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲ ဆိုတာလည္း နားမလည္ စာေရးခ်င္စိတ္တခုထဲနဲ႔ ဒီေလာကထဲ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

ဘေလာ့စၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့ရျခင္းကေတာ့ တခါတုန္းကေရးခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ ဖိုရမ္ေတြ မွာ ေရးရတာ လြတ္လပ္မႈမရွိတာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ထက္အရင္ ဘေလာ့ ေရးသူေတြကို အားက်တာကတေၾကာင္း၊ စာမေရးရရင္ မေနႏိုင္တာက တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ဘေလာ့လုပ္နည္းေတြဖတ္၊ ဟိုလူ ဒီလူ အကူအညီ ေတာင္းၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ေလးတခု ဖန္တီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မဘေလာ့ကို ဖတ္တဲ့သူေတြ ရွိလာတဲ့အခါမွာ …
***
စမ္းေခ်ာင္းေလးဘ၀ .. ပထမအရြယ္ ..

အစကေတာ့ ..
သူဟာ ေခ်ာင္းငယ္ေလးစီးဆင္းသလိုပါပဲ ...
ျဖည္းညင္း ညင္သာစြာ စီးဆင္းခဲ့ပါတယ္။
စီးဆင္းရာလမ္းေၾကာင္းတေလ်ွာက္ ..
အမႈိက္သ႐ိုက္ေတြ ..
အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္၊
ၾကာျဖဴပန္းေလးေတြ ေဗဒါပြင့္ေလးေတြေၾကာင့္လည္း
ရင္ခုန္လႈိက္ေမာခဲ့ရတယ္။
တခါတရံ .. စီးဆင္းရင္းနဲ႔ ရပ္တံ့ျပီး တေနရာထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္လိုျဖစ္ ...
တခါတေလေတာ့လဲ .. အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စီးဆင္း လို႔ ..။
တခါတခါ .. ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရေလးေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း ..
တခါတခါေတာ့လဲ ေနာက္က်ဳညစ္ေထးတဲ့ ေရေတြကိုအေဖာ္ျပဳရင္း ..
ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲတဲ့ဘ၀မွာ ..
ေခ်ာင္းငယ္ကေလးကေတာ့ စီးဆင္းဆဲ .. စီးဆင္းျမဲ ..ေပါ့။
***
ဒီလိုနဲ႔ ရပ္တံ့လိုက္ စီးဆင္းလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လ်ားသြားသလို က်မ ဘေလာ့ ေလးလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာ ခုဆိုရင္ အခါလည္ တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အခါလည္ခဲ့ေပမယ့္ တစံုတရာ ရင့္က်က္မႈေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆို က်မအတၱနဲ႔ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ က်မရဲ႕ ဉာဥ္ဆိုးေတြေၾကာင့္ ဒီဘေလာ့ေလးဟာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေလးေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေသာကေတြ ဒဏ္ရာေတြ ေၾကာင့္ အၿပီးသတ္ ရပ္တံ့ခ်င္စိတ္ တခါတေလ ေပၚခဲ့ေပမဲ့ … က်မဟာ “ဒုကၡကို ဖက္တြယ္” ၿပီး စီးဆင္းလက္စ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရပ္တံ့လို႔မရေတာ့ဘဲ ဆက္လက္ ဆက္လက္ …. ။
***
ျမစ္တစင္းရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ .. ဒုတိယအရြယ္

ဒီလိုနဲ႔ ..
ခ်စ္ျခင္း .. မုန္းျခင္း .. ၾကင္နာျမတ္ႏိုးျခင္း အပါအ၀င္ ..
ကိုယ့္ရာဇ၀င္ေတြ ကိုယ္ထုတ္ပိုးရင္း
တျဖည္းျဖည္း စီးဆင္းလာလိုက္တာ ..
ျမစ္တစင္း ..ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရ။
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မစီး ..
ေရွ႕ကိုပဲ အားတင္းျပီး
စီးဆင္း ..
စီးဆင္း ..
စီးဆင္း ရင္း .. စီးဆင္း လို႔ .. ။
ေရတက္ ေရက် .. သဘာ၀ဒဏ္ေတြ ..
အျပံဳးနဲ႔ အ႐ႈံး ..ေလာကဓံေတြ ..
ခါးသီးတဲ့အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဖက္တြယ္ ..
အရယ္ေတြ .. အေမာေတြ ..
ေသာကေတြ ဒဏ္ရာေတြအျပည့္နဲ႔ ..
ျမစ္တစင္းဟာ
စီးဆင္းရင္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့ေပါ့ ..
တေန႔ေတာ့ ..
***
တေန႔မွာေတာ့ စီးဆင္းျခင္းေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ေရာက္ရ ႀကံဳရဦးမွာပဲလုိ႔ ၾကိဳတင္ တြက္ဆထားပါတယ္။ အဲဒီလို အဆံုးသတ္တဲ့အခါ … ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ …။ စီးဆင္းျခင္းေတြ အဆံုးသတ္ေပမဲ့ မာနေတြ အတၱေတြ မကုန္ႏိုင္ ေသးသမွ်ေတာ့ ေလာကဓံလႈိင္းတံပိုးဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလား … ။ က်မ ေတြးေနမိတယ္။ ခုေနခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ထဲေမ်ာေနတဲ့ “သစ္ေဆြးတံုးကေလး” ရဲ႕ … အဆံုးသတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို .... ေစာင့္စားေနရသလိုပါပဲ။ တခါတခါေတာ့လည္း အားလံုးကို အ႐ႈံးေပးၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးသာ ေက်ာခိုင္း ေနလိုက္ခ်င္ပါေတာ့ တယ္။
***
လႈိင္းတံပိုးမ်ားနဲ႔ ပင္လယ္ .. တတိယအရြယ္

စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ရာ ..
ပင္လယ္ျပင္မွာေတာ့ လႈိင္းဂယက္ေတြနဲ႔ေလ .. ။
သာယာတဲ့အခါ ..ျငိမ္သက္ ..
လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ .. တလက္လက္နဲ႔ေပါ့။
ဘ၀မုန္တိုင္းေတြနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါမွာေတာ့ ..
လိႈင္းေတြထန္ .. မာန္ေတြတက္ ..
တ၀ုန္း၀ုန္း ႐ုန္းကန္ရိုက္ခတ္လို႔ေပါ့။
ေကာင္းကင္က ျပာရင္ ပင္လယ္ကျပာ ..
ေကာင္းကင္က ေမွာင္ရင္ ပင္လယ္က ေမွာင္ .. နဲ႔ ..
ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေရာင္အတိုင္း ေျပာင္းလဲေနရတဲ့ ..
ပင္လယ္ရဲ႕ေရလိႈင္းေတြဟာ ..
ခိုင္မာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကိုေတာင္
လဲျပိဳေအာင္ တိုက္စားႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ..
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ လိႈင္းတံပိုးပဲျဖစ္ေစ
သဲေသာင္ျပင္ ကမ္းစပ္ေျခရင္းမွာ
၀ပ္ဆင္းခဲ့ရတာပဲေလ .. ..။
***
“အေၾကာင္းတရား ၄-ပါး” နဲ႔ ညီညြတ္မွ ဘေလာ့ေရးႏိုင္မယ္လို႔ က်မ ေရးခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အေၾကာင္းတရား ၄-ပါး ဆိုတာ အျမဲ မညီညြတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီဘေလာ့ေလးရဲ႕ အဆံုးသတ္တဲ့ေန႔ဆိုတာ တေန႔ေတာ့ ႀကံဳလာရဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ … တခါတေလ မ်က္စိလည္ ေရာက္လာမယ့္ ကြန္မန္႔ေလးေတြကလြဲၿပီး ဘာတခုမွ ရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
***
ကန္ေရျပင္ဘ၀ .. စတုတၳအရြယ္

ေနာက္ဆံုးတေန႔မွာေတာ့ ..
စီးဆင္းမႈတို႔ ျဖည္းညင္းစြာ ရပ္တံ့
အားမတန္ေပမဲ့ မေလ်ွာ့ခဲ့တဲ့ မာန္ေတြနဲ႔လဲ ကင္းကြာ ..
ဒဏ္ရာေတြကိုေခၽြးသိပ္
အိပ္မက္ေတြကို ေျဖေဖ်ာက္
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ေက်ာခိုင္း ..
မုန္တိုင္းေတြကို အ႐ႈံးေပး
ကမ္းေျခေတြရဲ႕အေ၀းဆံုးကို စြန္႔ခြာ ..
ကန္ေရျပင္ပမာ ..ျငိမ္သက္ေအးစက္ ..
ရပ္တည္ေနခဲ့ရျပန္ေပါ့ ..
အခုေတာ့ေလ .. .. .. ။
ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရအိုဟာ ..
တခါတခါ ေရာက္လာတတ္တဲ့
သစ္ရြက္ေၾကြေလးေတြ ..
ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ..
အထီးက်န္ငွက္ငယ္ေလးေတြကို အေဖာ္ျပဳရင္း ..
စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြ .. ဆံုး႐ႈံးျခင္းေတြ .. နစ္နာျခင္းေတြကို ေမ့ေလ်ာ့
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခြင့္လႊတ္မႈေတြနဲ႔ ..
သူ႔ဘ၀ အဆံုးသတ္မဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို
ေစာင့္စားရင္း ..
တခ်ိန္က သူဟာ ..
စီးဆင္းရင္း ရွင္သန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ..
ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ေငးေမာ ..
အတိတ္ကို လြမ္းေမာလို႔ေနပါသတဲ့။
***
ဒီလိုပါပဲ။ သံသရာဆိုတာ “လည္ပတ္ေနတဲ့အရာ” ပဲ မဟုတ္လား။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္၊ ၾကည္ႏူးခ်ိန္ဆိုတာေတြရွိသလို ၀မ္းနည္းခ်ိန္ ဆိုတာလည္း ၾကံဳရဦး မွာေပါ့ … ။ လက္တြဲထားခ်ိန္မွာ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကရသလို … လက္တြဲျဖဳတ္ၾကရခ်ိန္ မွာလည္း ၀မ္းနည္းၾကရဦးမယ္။
တကယ္ေတာ့ … ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပါ။ ဒီဘ၀ တိုတိုေလးထဲမွာ … တႏွစ္တာအခ်ိန္ကာလ ဆိုတာ ဘာမွ မေျပာပ ေလာက္ပါဘူး။ ဒီတႏွစ္တာ အေတာအတြင္း ၀မ္းသာမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ စိတ္ပ်က္မႈ၊ မိတ္ေဆြတိုးမႈ၊ မိတ္ပ်က္မႈ … အမႈအျဖာျဖာနဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတြကို ေလာကဓမၼ လို႔ မွတ္ယူၿပီး … ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ တႏွစ္ + ၁ အတြက္ အားအင္ေတြ ျဖည့္တင္းကာ ဘေလာ့ကေလး မရပ္မခ်င္း စီးဆင္းခြင့္ေပးပါလို႔ … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ

မွတ္ခ်က္။ .. ။
ဒီေန႔ဟာ က်မဘေလာ့ရဲ႕ တႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ပါ။ တႏွစ္ျပည့္အျဖစ္ …
ဘေလာ့ဘာေၾကာင့္ေရးသလဲ လို႔ tag ထားတဲ့ ညေလး၊
အၾကိဳက္ဆံုး ၅ ခု ေရြးေပးဖို႔ tag ထားတဲ့ ယူဆဂိနဲ႔ ကိုရန္ေအာင္ တို႔အတြက္ အားလံုးေပါင္းစုၿပီး ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ လင့္ခ္က စာေတြဟာ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ခဲ့သည့္တိုင္ အမွတ္တရ ေရးခဲ့ဖူးတာေလးေတြမို႔ စာဖတ္ သူေတြ အၾကိဳက္နဲ႔ ကိုက္ညီခ်င္မွ ညီပါလိမ့္မယ္။ က်မစာမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ ဖတ္႐ႈေ၀ဖန္ ေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။