ေလးခြတလက္ နဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ

‘အေဖ .. အဲဒီေကာင္မေလးကို မသိမသာေလးၾကည့္လိုက္ …ျပီးရင္ သမီးေျပာျပမယ္…’
က်မက ရုတ္တရက္ေျပာလိုက္လို႔ အေဖက ဘုမသိ ဘမသိ လွမ္းၾကည့္တယ္။ အေဖၾကည့္တာက သိသိသာသာႀကီး။
‘အဲ .. အေဖကလဲ မသိမသာၾကည့္ပါဆိုတာ’
‘ေအး …ေအး …’
အေဖက ကမန္းကတန္းမ်က္ႏွာျပန္လႊဲလိုက္ျပန္ေရာ။ အေဖလုပ္တာနဲ႔ သိေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ထဲကေတြးရင္း အေဖ့ကို အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေခၚသြားလိုက္ရတယ္။
‘ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဲဒီေကာင္မေလးက’
‘အဲဒီေကာင္မေလးကေလ … ငယ္ငယ္တုန္းက သမီးေလးခြကို ခိုးတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ … သိလား … အေဖ’
‘ဟင္ … သမီးေလးခြ ဟုတ္လား …’
အေဖက တအံ့တၾသနဲ႔ေမးတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ က်မလဲ အေဖ့ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ရေတာ့တယ္။
***
မွတ္မွတ္ရရ က်မ ၆ တန္း ႏွစ္တုန္းကပါ။
ေျပာရရင္ေတာ့ … သူခိုးလက္က သူ၀ွက္လုတယ္ ဆိုရမလားဘဲ .. ။
တကယ္ေတာ့ ေလးခြက က်မေလးခြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက ေမာင္ေလးဖို႔ ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ကြၽဲခ်ဳိ ေလးခြေလးပါ။ အိမ္မွာ ေလးခြ ႏွစ္လက္ရွိေတာ့ က်မက တလက္ကို မသိမသာနဲ႔ ေက်ာင္းကို ယူသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာလက္စြမ္းျပမယ္ေပါ့ … သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ေလးခြယူခဲ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးသား။ အိမ္မွာလဲ နဲနဲပါးပါး ေလ့က်င့္လာပါတယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ေလးကို ထိုင္ခံုေနာက္မီမွာ ခ်ိတ္ၿပီး စာသင္တာလိုက္နားေထာင္ … ကြၽဲခ်ဳိေလးခြေလးကိုေတာ့ လြယ္အိတ္ရဲ႕ ေထာင့္ေလးမွာထိုးထားခဲ့တာပါ။ က်မတို႔ေက်ာင္းက မနက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ ၄ ခ်ိန္ ရွိၿပီး ညေနပိုင္း ၃ ခ်ိန္ရွိပါတယ္။ ၾကားထဲမွာေတာ့ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေပါ့။ မနက္ပိုင္း စာသင္ခ်ိန္ ၂ ခ်ိန္ေလာက္ထိ ေလးခြက လြယ္အိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသးပါတယ္။
မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ … က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ထမင္းစုစားအၿပီးမွာ အဲ .. ခုနက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲ က်မေလးခြ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
က်မတံုးပံုမ်ား …ေတြးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသထြက္တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ သူ႔လက္ထဲကေလးခြကိုၾကည့္ၿပီး
သူလဲ ကိုယ့္လို ေလးခြတလက္ပါလာတယ္ လို႔ပဲ ထင္ေနတာ။ ကိုယ့္လြယ္အိတ္ကိုယ္လဲ ျပန္မၾကည့္ဘူး။ သူ အဲလို ယူမယ္လို႔လဲ မထင္မိတာပါပါတယ္။

ေနာက္မွ က်မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ေလးခြပစ္ကြင္းသြားဖို႔ လြယ္အိတ္ကိုယူလိုက္တဲ့အခါမွာ ေလးခြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေတြအကုန္ထုတ္ ေမွာက္လွန္ၿပီးရွာေနေသးတယ္။ ဘယ္ေတြ႕ပါ့မလဲ။ ေလးခြက ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ဟိုတေယာက္လက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီေလ။
က်မမွာ မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္နဲ႔ … ငါ့ေလးခြ မရွိေတာ့ဘူး … လို႔ ေျပာေတာ့ … နင္ကလဲ ေလးခြေရာပါလာလို႔လား .. တဲ့ …။
က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ က်မ ေလးခြပါလာတာကို သိတဲ့သူ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး။ ကြၽဲခ်ဳိေလးခြတလက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမႈကို ဆရာမဆီ သြားတိုင္ရင္လဲ ‘ေလးခြဘာျဖစ္လို႔ ယူလာရတာလဲ၊ ေလးခြနဲ႔ နင္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ’ ဆိုျပီး ကိုယ္သာ အရင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ယူသြားတဲ့ ေကာင္မေလးကိုလဲ ငါ့ေလးခြ လို႔ ျပန္သြားေတာင္းရင္လဲ … သူ႔ဟာပါလို ဇြတ္ျငင္းခ်င္ျငင္းအံုးမယ္။ က်မမွာ က သက္ေသမွ မရွိဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မမွာ ေလးခြ လက္စြမ္းျပခြင့္မရတဲ့အျပင္ ေလးခြတလက္သာ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက … သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မ ေလးခြယူလာတယ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ၾကတာပါပဲ။
စိတ္ထဲမွာ တႏု႔ံႏုံ႔ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ က်မေလးခြေလးကို ယူသြားတဲ့ အဲဒီ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို က်မ ခုထိ မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။
***
အခုေတာ့ သူက လူႀကီးလူေကာင္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပံုစံနဲ႔ က်မတို႔ဆီကိုေရာက္လာတာပါ။
မသိတဲ့ တျခားသူေတြကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ ရယ္ျပရတာေတာင္ ေအာင့္သက္သက္ၾကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မ က အဲဒီလိုပါပဲ၊ တခုခုဆို မ်က္ႏွာက ဟန္ေဆာင္လို႔ သိပ္မရပါဘူး။ အမတို႔ အေမတို႔က အျမဲသတိေပးရတယ္။ လူအျမင္ကတ္ေအာင္ လုပ္တတ္လြန္းလို႔။

သူက နာမည္ေတြဘာေတြေတာင္ ေျပာင္းထားပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က သိခဲ့တဲ့ နာမည္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်မကေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႕တုိင္း
‘ဟြန္း … ငါ့ေလးခြ ခိုးတဲ့သူ’ ဆိုျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမိေသးတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အေဖ့ကို ေျပာမိခဲ့တာေပါ့။ အေဖ့ကို အေၾကာင္းစံုရွင္းျပၿပီးေတာ့ အေဖက ရယ္ၿပီး
‘သူ႔ကို ေမးၾကည့္လိုက္ပါလား … ကြၽဲခ်ဳိေလးခြေလး မွတ္မိေသးလား.. လို႔’
က်မ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာကို စိတ္ေျပပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်မလဲ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။

က်မကသာ ဒါကို မသိစိတ္ထဲ ေတးမွတ္သလို ထည့္ထားမိၿပီး ခုထိ တႏံု႔ႏံု႔ ပူေလာင္ေနခဲ့တာ … သူကေတာ့ မွတ္ေတာင္မွတ္မိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ခိုးခဲ့တာကေတာ့ သူ .. ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက တၾကိမ္သာ ခိုးခဲ့တဲ့ သူပါ။ ခိုးတဲ့အျပစ္အတြက္ ျဖစ္မဲ့ သူ႔ရဲ႕ အကုသိုလ္ဟာလဲ အဲဒီတုန္းက တၾကိမ္တည္းသာပါပဲ။ က်မကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခုိးခံရသလို ဒါကို မေမ့မေလ်ာ့ႏိုင္ဘဲ သူ႔ကိုျမင္တိုင္း အထပ္ထပ္ ေဒါမနႆေတြ ပြားမ်ားၿပီး ပူေလာင္ ေနခဲ့မိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့လဲ ကေလးဘ၀တုန္းက မသိလို႔ လိုခ်င္လို႔ အဲဒီလို မွားခဲ့တာရွိေကာင္း ရွိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို က်မက ဘာလို႔မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ အကုသိုလ္ အထပ္ထပ္ပြားေနရတာလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကြၽဲခ်ဳိေလးခြေလး တခုအတြက္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ေတြပူေလာင္ေနမိတယ္။ အေတးအမွတ္ အာဃာတ ဆိုတာ ထားေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မဟာ စာေတြ႕အသိ သညာသိ ေတြရွိေနေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ မက်င့္သံုးမိေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းလြန္းလွၿပီး … ပညာသိမရွိဘူး လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေ၀ဖန္မိပါတယ္။
အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ဳိး ထားခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ရွက္ရြံ႕ မိပါရဲ႕။
***