အေလွ်ာက္ေကာင္းေပလို႔

အတက္-အက်၊ အေလွ်ာ့-အတင္း
***
မေန႔က က်မ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာထိုင္ျပီး ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္လုပ္ရင္း ဂ်ီေတာ့ခ္ေနစဥ္မွာပဲ ဧည့္သည္လာလို႔ က်မကို လာေခၚပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဧည့္သည္က အေဖ့ဆီလာတာပါ။ အေဖ မရွိတဲ့အတြက္ အေဖ့ကိုယ္စား က်မက သြားေတြ႕ရမွာ။ ဧည့္သည္က ဘုန္းႀကီးတပါးလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္ကဘုန္းႀကီးျဖစ္ႏိုင္မလဲ အေျပးအလႊားစဥ္းစားမိတယ္။

တလတခါလိုလို အလွဴလာခံေနၾက ဦးဇင္းႀကီးလား၊ တႏွစ္တခါေလာက္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္က ဦးဇင္းေလးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟိုတေန႔ကလာသြားတဲ့ အေဖ့တပည့္ ဦးဇင္းလတ္လား၊ ေတြးရင္း ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားေတာ့ က်မထင္တာ တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။
က်မတို႔ဆီ တခါမွ မလာဖူးေပမဲ့ က်မတို႔ အိမ္နားက ဆရာ၀န္တေယာက္ရဲ႕ အေဖ အသက္ ၇၀ေက်ာ္ ၈၀ နားနီး ေတာထြက္ ဘုန္းႀကီးႀကီးပါ။

က်မ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးက ကြန္ပ်ဴတာရိုက္တဲ့ကေလးမေလးနဲ႔ စကားေတြေျပာေနပါတယ္။ ပါဠိရိုက္တတ္လား။ စာစီရင္ တမ်က္ႏွာဘယ္လိုယူလဲ၊ ဘာေတြရိုက္ေနလဲ … စသျဖင့္ ေမးေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စကားသိပ္မေျပာတတ္တဲ့ ကေလးမေလးလဲ ဟုတ္ကဲ့ေတြေရာ တင္ပါ့ေတြေရာ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ျပန္ေျဖေနေလရဲ႕။

ဒါနဲ႔ က်မေရာက္သြားေတာ့ ဘုန္းႀကီးက …
‘နင့္အေဖမရွိဘူးလား’
‘မရွိပါဘူး ဘုရား … အျပင္သြားေနပါတယ္’
‘နင္ ငါ့သိတယ္မႈတ္လား’
‘တင္ပါ့ … သိပါတယ္ဘုရား’
‘ေအး … နင့္အေဖ မရွိရင္ နင့္ကိုပဲေမးေတာ့မယ္၊ စာအုပ္တအုပ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကစ လုပ္ရတုန္း’
‘ကြန္ပ်ဴတာ စာစီရပါမယ္ ဘုရား’
‘စာစီျပီးရင္ တန္းရိုက္ရံုပဲလား’
‘မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား … ဖလင္ရိုက္ရပါအံုးမယ္ … ဖလင္ရိုက္ျပီးမွ …’
‘ေအးေအး .. အဲဒါ အသာထား … ကြန္ပ်ဴတာစာစီရင္ တေဖာင္ကို ဘယ္ေလာက္က်မလဲ’
‘စာအုပ္က ဘယ္ဆိုက္လဲဘုရား … ၁၆ ခ်ဳိးလား၊ ၈ ခ်ဳိးလား’
ဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးက နားမလည္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ စက္ခန္းထဲက နမူနာ စာရြက္တရြက္ယူျပီး
‘ဒါဆိုရင္ ၈ ခ်ဳိးဘုရား .. တေဖာင္ကို ၈ မ်က္ႏွာ၊ ၁၆ ခ်ဳိးဆိုတာက ၀တၳဳစာအုပ္ဆိုက္ပါဘုရား … ကြန္ပ်ဴတာစီမယ္ဆိုရင္ ……’
စသျဖင့္ က်မ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ …
‘ေအးေအး ဟုတ္ၿပီ … ဒါကို ဖလင္ရိုက္ရင္ တေဖာင္ကို ဘယ္ေလာက္က် မတုန္း’
ဆက္ေမးျပန္ပါတယ္၊ က်မလဲ ဖလင္ရိုက္တာနဲ႔ ဖလက္တြဲတာ က သူ႔ႏႈန္းနဲ႔သူရွိေၾကာင္း ဒီမွာ မလုပ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက စကၠဴဖိုးကို ေမးျပန္ပါတယ္။

က်မလဲ နမူနာယူထားတဲ့ စကၠဴကိုျပျပီး …
‘စကၠဴကလဲ ကိုယ္ရိုက္မဲ့ အမ်ဳိးအစားေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းအစားစားရွိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါက ေနာ္ေ၀ပါ၊ ခ်ဳိင္းနားတို႔ ဘားမားတို႔လဲ ရွိပါတယ္၊ ဘားမားမွာဆိုရင္ ဘားျဖဴ .. ဘားျပာ …’
‘ေတာ္ ..ေတာ္ … ဘာမားမသံုးဘူး၊ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ႏိုင္ငံျခားစကၠဴဆို ဘယ္ေလာက္တုန္း’
ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လဲ .. အဲ .. က်မလဲ စကၠဴက ဂရမ္ေပၚမူတည္ျပီး ေစ်းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း၊ ခန္႔မွန္းေခ် ဘယ္ေလာက္ ဂရမ္ ဘယ္ဆိုက္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ ေစ်းႏႈန္းက တသမတ္ထဲမဟုတ္ဘဲ အတက္အက်ရွိေၾကာင္း …ေျပာတဲ့အခါမွာ … ဘုန္းႀကီးက
‘တယ္ .. ဒီေကာင္မေလး .. ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ … စကားကိုလြယ္လြယ္နဲ႔ေျပာတယ္’
ရုတ္တရက္ၾကီး ထေကာပါေလေရာ။ က်မလဲ ဘာမွန္းမသိဘဲ လန္႔သြားျပီး …
‘တပည့္ေတာ္ေျပာတာက …’
‘ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ ဘယ္တုန္းက အက်ရွိလို႔တုန္း၊ အတက္ပဲရွိတာမႈတ္လား … ဘာလဲ အတက္အက်ရွိတယ္တဲ့ … မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ … ဘာလဲ … နင္အမွန္မေျပာရဲဘူးလား … ဖမ္းခံရမွာေၾကာက္လို႔လား’

ဒီေတာ့မွ က်မလဲ ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္သြားၿပီး …
‘မွန္လွပါဘုရား … တပည့္ေတာ္ေျပာတာမွားသြားပါတယ္ … ေစ်းႏႈန္းက အတက္ပဲ ရွိပါတယ္ ဘုရား’ လို႔ ျပန္ျပင္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေက်နပ္သြားၿပီး ပံုႏွိပ္ခကို ဆက္ေမးပါတယ္။
ပံုႏွိပ္ခကိုေျပာေတာ့ ေစ်းက မေလွ်ာ့ဘူးလား တဲ့ … ဘုန္းႀကီးက ေစ်းဆစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မက
‘ေစ်းကေတာ့ အေလွ်ာ့အတင္း ရွိပါတယ္ဘုရား … အေဖနဲ႔သာ ညွိပါဘုရား …’
ဆိုေတာ့ သူက လာျပန္ျပီလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မလဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ
‘မွားသြားလို႔ပါဘုရား …ေစ်းက အေလွ်ာ့ပဲ ရွိပါတယ္၊ မတင္းပါဘူးဘုရား … အရွင္ဘုရားအပ္ရင္ အေဖက ေလွ်ာ့ေပးမွာပါပဲ’ လို႔ ကမန္းကတန္း ျပင္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးႀကီးလဲ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
၀ွဴး … မလြယ္ပါ့လား …ေနာ္ …။
***