အဘိုး ...

(၁)
***
အဘိုး၏ အစိေႏၲယ်ဘုရားရွိခိုးသံႏွင့္ ႏိုးထခ့ဲရသည့္ ေဝလီေဝလင္း နံနက္ခင္းမ်ားကို အမွတ္ရမိသည္။ အဘိုး ဟု ပထမဆံုး မွတ္မိခ့ဲသည္က ထိုအသံပင္။ ထိုစဥ္က အသက္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္သာ ရွိဦးမည္ ထင္သည္။ ေက်ာင္းမေနရေသးသည့္အရြယ္။ အဘိုးက ေဝဘူဆရာေတာ္၏ တပည့္ရင္းမို႔ ေဝဘူဆရာေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ၾကြလာလွ်င္ မနက္အေစာႀကီး အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ရန္ ေရႊတိဂံုဘုရား ေတာင္ဘက္မုခ္က အင္းေလးဓမၼာရံုသို႔ မိုးမလင္းမီ တအိမ္လံုး သြားၾကရသည္။ ထိုနံနက္ခင္းေတြမွာ ကားေပၚ အိပ္ငိုက္ရင္း လိုက္ပါသြားခ့ဲရသည္ကို ခုထိမေမ့ေသး။
.

အဘိုးကို ေျမးေတြအားလံုးက ဘဘႀကီးဟု ေခၚရသည္။ ေက်ာင္းမေနရေသးေပမ့ဲ အစ္မႏွစ္ေယာက္ သင္ေပးသည့္ ရွဥ့္ညိဳေလးတို႔ ယုန္ကေလးက နားရြက္ေထာင္တို႔ စသည့္ ကဗ်ာေလးေတြကို ဟန္အမူအရာေလးျဖင့္ ရြတ္ျပလွ်င္ အဘိုးက ႐ံႈ႕အိတ္ေလးထဲမွ ေငြအေၾကြ အေလးေစ့ေလးေတြ ဆုခ်ေလ့ရွိသည္။ ဆယ္ျပား တမတ္ ငါးမူး စသျဖင့္ေနမွာေပါ့။ သူတို႔ညီအစ္မတေတြ တူတူပုန္းတမ္းေဆာ့ၾကလွ်င္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ အႀကီးႀကီးျဖင့္ စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ အဘိုးက ပုဆိုးျဖင့္ ကြယ္ကာ ထိုင္ခံုေအာက္မွာ သူ႔ကို ဝွက္ထားေပးတတ္သည္။ အဘိုး၏ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္သည္ ထိုအခါက သူ႔တကိုယ္စာကို လံုျခံဳေအာင္ ဝွက္ထားေပးႏိုင္ခ့ဲ၏။
.

ဒီလိုႏွင့္ သူေက်ာင္းေနရသည့္အရြယ္ ေရာက္လာျပီး ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ သြားလာရင္း အဘိုးကို သူေမ့ေနခ့ဲသည္။ ထိုရက္ပိုင္းေတြ အဘိုးအိမ္မွာရွိမရွိ သတိမထားမိခ့ဲ။ သူသတိထားမိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဘိုး ျပန္ေရာက္လာျပီ။ သို႔ေသာ္ အဘိုးက လူအျဖစ္ျဖင့္ မဟုတ္ေတာ့။ အဘိုးကို ဘဘႀကီးဟု မေခၚရေတာ့။ ဦးဇင္းႀကီးဟု ေျပာင္းေခၚရသည္။ အဘိုးက ေခၚလွ်င္ ဘုရား ဟုထူးရသည္။ အဘိုးက ေျပာလွ်င္ တင္ပါ့ဘုရားဟု ေျပာရသည္။ သူငယ္တန္း တက္သည့္ႏွစ္တြင္ အဘိုးရဟန္းဝတ္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။
.

အဘိုးက ေဝဘူဆရာေတာ္ထံတြင္ ဒုလႅဘ ရဟန္းခံရင္း တသက္တာလံုး ရဟန္းအျဖစ္ျဖင့္ ေနထိုင္ခ့ဲေလ၏။ ရဟန္းျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ အိမ္သားေတြႏွင့္ တမိုးထဲ အတူမေနရသည့္ အဘိုးက ဒရဝမ္တဲ ဟု သူတို႔ေခၚေသာ (ယခင္ ျခံေစာင့္မိသားစု ေနခ့ဲသည့္) ျခံေထာင့္က သစ္သားအိမ္ကေလးမွာ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ခ့ဲသည္။ သူတို႔ေတြက အခ်ိန္မွန္ အဘိုးေဝယ်ာေဝစၥ သြားလုပ္ေပးရသည္။ အေမက ဆြမ္းခ်က္ ဆြမ္းကပ္ သူတို႔ေတြက တံျမက္လွည္း ဖုန္သုတ္ ေထြးခံေဆး စသျဖင့္ေပါ့။
.
အဘိုးက ေခတ္မီသည္။ ပညာေရးကို အေလးထားသည္။
ပဥၥမတန္းမွ အဂၤလိပ္စာ စသင္ရေသာ ေခတ္တြင္ ေမြးဖြါးႀကီးျပင္းလာေသာ သူတို႔ကို သူငယ္တန္းကတည္းက ေအ ဘီ စီ ဒီ သင္ေပးခ့ဲသည္။ ႏွစ္တန္း သံုးတန္းေလာက္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ေက်ာင္းေတြမွာသင္ရေသာ Reader စာအုပ္ေလးေတြႏွင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ေပးခ့ဲသည္။ ေလး ငါးတန္းမွာ အက္ေဆးႏွင့္ letter writing သင္ေပးခ့ဲျပီး ေျခာက္တန္း ခုနစ္တန္း အရြယ္မွာေတာ့ အဂၤလိပ္ လက္ႏွိပ္စက္ အေျခခံ သင္ေပးခ့ဲေလ၏။

ထိုစဥ္ကေတာ့ အဘိုးစာသင္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ တီကို ဆားႏွင့္ တို႔သလို တြန္႔လိမ္ျပီး စိတ္အိုက္ၾကရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ လစ္ရမလဲ အျမဲ အၾကံထုတ္ေနၾကရသည္။ အဘိုး ခရီးသြားေနလွ်င္ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုး ေနခ်ိန္တြငိ သူတို႔ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးေနတတ္သည္။ အဘိုးရွိသည့္အခ်ိန္ အဘိုးေခၚလွ်င္ အဆင္သင့္ standby ေနေနရသည္ကို ျငီးေငြ႕ ခ့ဲဖူးသည္။ တကယ္တမ္း အဘိုးမရွိေတာ့မွ အဘိုးေက်းဇူးေတြကို ပို၍နားလည္လာခ့ဲေပသည္။ ယခင္လို အဘိုးကို ျပန္၍ ျပဳစုခြင့္ရခ်င္သည့္တိုင္ အဘိုးကား မရွိေတာ့။
***
လြန္ခ့ဲေသာ ၂၅ ႏွစ္ - ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၇ ရက္ညက ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းသြားေသာ အဘိုး ဦးေအးေမာင္ (ဦးဥတၱမ) ကို ရည္စူး၍ ဒီကေန႔ နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား တန္းဆြမ္း လွဴဒါန္းျခင္း၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီး ရတနာေက်ာင္းတိုက္တြင္ ဘဒၵႏၲဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဝါဆိုသကၤန္းႏွင့္ ေန႔ဆြမ္း ဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း တို႔ကို ျပဳလုပ္ခ့ဲပါသည္။
အဘိုး ေရာက္ရာဘဝက သာဓုေခၚႏိုင္ပါေစ … ။
***
MND
17.07.16

(မႏွစ္က ေရးျပီး ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲ တင္ခဲ့တဲ့ စာပါ)