ေစ်းသြားတဲ့ေန႔ ...
***
ေမာင္ႀကီးေရ …
***
ေမာင္ႀကီးေရ …
ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္ ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔မို႔ ရွင္မတို႔ေက်ာင္းက စေန တနဂၤေႏြ သင္တန္းေတြ ပိတ္တာနဲ႔ ခါတိုင္းလို အိပ္ရာ ေစာေစာမထဘဲ ေျခာက္နာရီ ခြဲေလာက္မွ ထျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ အဝတ္လဲၿပီး တပတ္စာ ေစ်းဝယ္ဖို႔ အိမ္နားက ေစ်းကေလးဆီ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ့ဲေလရဲ႕။ မနက္ခင္း ေကာင္းကင္က တိမ္တဆုပ္ တအုပ္နဲ႔မို႔ ေနမပူဘူး၊ ေအးလည္း မေအးဘူး။ သာသာယာယာနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္း႐ံုကေလး… ။
.
အိမ္ေရွ႕ကေန တဘက္လမ္းကို ကူးမယ္ဆိုေတာ့ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ရွင္မနဲ႔ အတူေစ်းလိုက္တဲ့ တူမေလးရယ္၊ ဦးေလးႀကီး တေယာက္ရယ္ ကားအရွင္းကို ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီးကလည္း မနက္ေစာေစာေတာင္ ကားအသြားအလာ မျပတ္ဘူး ေမာင္ႀကီးရဲ႕။
.
ရွင္မတို႔လည္း လမ္းကူးဖို႔ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ ကားႏွစ္စီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမာင္းလာရာက တစီးက လူကူးမ်ဥ္းၾကား တည့္တည့္မွာ ကၽြိခနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ပါလိမ့္လို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနက ဦးေလးႀကီးက လမ္းကူးသြားတာ လမ္းလယ္ ပလက္ေဖာင္းတံုးဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီကားေပၚကလူက လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို တခုခုလွမ္းေျပာတာ။ သူ႔ကားလာေနတာကို လမ္းျဖတ္ကူးရသလား ... ေပါ့။ ေၾသာ္ ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ... လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ကားက အရွိန္ေလွ်ာ့ရ ရပ္ေပးရမွာကို သူကပဲ လွမ္းေျပာရတယ္လို႔။ ရွင္မလည္း အျမင္ကပ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ၾကားၾကား မၾကားၾကားေပါ့။ “ဒါ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေလ” ... လို႔။
.
ဟုတ္တယ္ေလ ေမာင္ႀကီးရယ္ ... ။ ရွင္မတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ ဘဝက လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေတာင္ ေသေျပးရွင္ေျပးကူးလို ကူးရ၊ ကားအရွင္းကို တေမ့တေမာ ရပ္ေစာင့္လို ေစာင့္ရနဲ႔ ... ။ ကားေပၚက လူေတြဟာ ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းကို နားမလည္တာလား တမင္လုပ္ေနၾကတာလား ... လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးမိတယ္။
.
ဦးေလးႀကီးကေတာ့ သူမွန္တာမို႔ ဘာမွခြန္းတံု႔မျပန္ဘဲ ပံုမွန္ပဲ လမ္းကူးသြားတယ္၊ ရွင္မလည္း ကမန္းကတန္း တဘက္လမ္းကူးၿပီး ေစ်းကို ဆက္သြားတာေပါ့။ ဟင္ ... ရွင္မ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ေလွ်ာက္ရဲ႕လား ... ဟုတ္လား ... ေမာင္ႀကီးကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ လူသြား ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ လူေတြေလွ်ာက္ဖို႔ လုပ္ေပးထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ႀကီးရဲ႕။ လမ္းကူးလိုက္တာနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္၊ နံေစာ္ေ္နတဲ့ စည္ပင္အမႈိက္ပံုး၊ ဂ်ာနယ္သည္၊ အသုပ္သည္၊ အဲဒါေတြလြန္သြားရင္လည္း မညီမညာတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြက အိမ္ေတြနဲ႔ ကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေစ်းသြားတိုင္း ကားလမ္းေပၚကပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာေလ။
.
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ပလက္ေဖာင္းေတြ အေၾကာင္း ေမာင္ႀကီးလည္း အသိသားနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြရဲ႕ ေဘးမွာလည္း ညအိပ္ညေန ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြကရွိေတာ့ ကားလမ္းမေပၚကပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာ ထံုးစံျဖစ္ေနပါၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးေတြ ဝီးခနဲ ျဖတ္သြားမွ ကမန္းကတန္း ေဘးကိုယို႔ၿပီး ေရွာင္ရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆင္းေလွ်ာက္ သြားျပန္ေတာ့ ကြမ္းတံေတြးကစၿပီး ေခြးေတြရဲ႕ အညစ္အေၾကး အဆံုး မနက္ခင္းရဲ႕ ႐ႈခ်င့္စဖြယ္ ျမင္ကြင္းအျဖစ္ ျမင္ရတာပါပဲ ေမာင္ႀကီးရယ္။ ေဘးဘီဝဲယာ မၾကည့္အားဘူး၊ ေရွ႕ၾကည့္ ေအာက္ၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကိုယ္ ၾကည့္ေရွာင္ေနရတာပ။
.
ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းေရာက္ေရာ ... ။ ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္ပါးေနတာ။ ဝယ္ေနက် ငါးသည္မထြက္လို႔ တျခားဆိုင္မွာ ဝယ္ရတယ္။ တျခားဆိုင္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီဆိုင္က အေမတို႔ အေဖတို႔ ဝယ္ေနက်ဆိုင္ပါပဲ။ ရွင္မလည္း ငါးေတြ ပုစြန္ေတြဝယ္ၿပီး ပိုက္ဆံေပးေတာ့ ဆိုင္ခံုေပၚက ငါးသည္ အေဒၚႀကီးက မယူဘူး သိလား၊ ငါးခုတ္ေပးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကိုပဲ ေပးခိုင္းတယ္။ တခုခုဆို ဦးေလးႀကီးကို ေမးေငါ့ေငါ့ ျပေနေတာ့ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့။
.
“အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းလို႔ ေစ်းထဲလိုက္လာတာ၊ အစ္မက အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ ...”
လက္ဘက္ရည္ခြက္ထဲကို မုန္႔ေတြဗ်စ္ခနဲ ႏွစ္ရင္း သူက ေျပာတယ္ သိလား။ လက္ကို ျပန္အပင့္မွာ ေရႊလက္ေကာက္ႀကီးေတြက ခၽြင္ခနဲ။ ရွင္မလည္း အလိုက္အထိုက္ “ေၾသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့” ေပါ့။
“စကၤာပူက သားက ဖုန္းဆက္ရင္ ေမးတာ၊ အေမ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ ... ဆိုၿပီးေလ၊ ကိုယ့္မွာ ညာရတယ္၊ အေမ အိမ္မွာပါ သားရယ္ ...လို႔ ... ဟင္းဟင္း”
ရွင္မလည္း သူ႔လိုပဲ ဟင္းဟင္း လို႔လိုက္ရယ္ရင္း ဆြဲျခင္းေလးမၿပီး အျမန္လစ္ရတယ္ ေမာင္ႀကီးေရ ... ။
.
ေနာက္ ဝယ္ေနက် အပ်ဳိႀကီးညီအစ္မ ေရာင္းတဲ့ ဟင္းရြက္ဆိုင္ကလည္း ပိတ္ထားတာနဲ႔ စေနသား အဘရဲ႕ ဟင္းရြက္ဆိုင္မွာ သြားဝယ္ရတယ္။ အဲဒီအဘကေတာ့ အာဝဇၨန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ သူ႔ဆိုင္က ပစၥည္းလည္းစံုတယ္။
“လာေနာ္ စေနေန႔မွာ စေနသားေလးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က လာဝယ္ၾက၊ လတ္တယ္ စံုတယ္ ... အသက္ ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက ဒီမွာ ေရာင္းလာတာ”
“ဟင္ ... အဘက ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက ဒီေစ်းမွာ ေရာင္းတာလား”
“ဟုတ္ပါ့ တူမႀကီးေရ ... ေစ်းေရာင္းသက္ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္သြားၿပီ၊ အခု အဘအသက္ ၆၈ ႏွစ္၊ 74 မွာ ဘြဲ႕ရတယ္”
.
ရွင္မ တအံ့တၾသ သူ႔ကိုၾကည့္မိတယ္။ ရွင္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေစ်းကို အေမနဲ႔လိုက္ၿပီး ဝယ္ေနက်။ အဲဒီအဘကိုလည္း မွတ္မိပါတယ္။ သူ ဘြဲ႕ရၿပီးသားဆိုတာကေတာ့ အခုမွ သိေတာ့တယ္။ သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“အဘငယ္ငယ္က ေစ်းေရာင္းလိုက္ ေက်ာင္းေျပးတက္လိုက္ လုပ္ရတာေလ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း ေစ်းေရာင္းရင္း တက္ခဲ့တာပဲ။ ဘြဲ႕ရေတာ့ ဝန္ထမ္းဝင္လုပ္လိုက္ေသးတယ္၊ ပိုက္ဆံမရလို႔ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ေစ်းျပန္ေရာင္းတာ”
.
“အဘက ေတာ္လိုက္တာ”
ရွင္မ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ေမာင္ႀကီးေရ ... ။ အသားညိဳညိဳ ဂင္တိုတိုနဲ႔ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္၊ ခ်ည္ပုဆိုးခပ္တိုတို ဝတ္ၿပီး ေစ်းေခၚေကာင္းတဲ့ အဘဟာ ရွင္မအသက္ ၃ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရၿပီးသား ... တဲ့ေလ။
.
ဘြဲ႔ရ ကြမ္းယာသည္၊ ဘြဲ႔ရ ဆိုက္ကားဆရာ၊ ဘြဲ႔ရ အေၾကာ္သည္၊ ဘြဲ႔ရ အသုတ္သည္ ... စသျဖင့္ ရွိတာ ရွင္မလည္း သိပါတယ္။ ဒါက ဒီဘက္ေခတ္မွလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ခု ဒီအဘကေတာ့ အရင္ေခတ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တေယာက္ ... ဒါေပမဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ဘဝနဲ႔ ရပ္တည္ေနဆဲ။
.
ေစ်းကအျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရွင္မအေတြးေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ေပါ့ ေမာင္ႀကီးရယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ မရပ္တဲ့ကား၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဆိုင္ကေလးေတြ၊ လမ္းမေပၚက ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ ေခြးေခ်း၊ ငါးဆိုင္ေပၚက ငါးမေရာင္းတဲ့ ငါးသည္၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ ကုန္စိမ္းသည္ ... စတဲ့ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျပန္ေတြးရင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
.
ေၾသာ္ ... ဒါနဲ႔ ... ေနာက္တခါ ေမာင္ႀကီး ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေစ်းသြားရင္ အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ ၾကည့္ခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔အံုး ... ေနာ္ ... ။
.
အိမ္ေရွ႕ကေန တဘက္လမ္းကို ကူးမယ္ဆိုေတာ့ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ရွင္မနဲ႔ အတူေစ်းလိုက္တဲ့ တူမေလးရယ္၊ ဦးေလးႀကီး တေယာက္ရယ္ ကားအရွင္းကို ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီးကလည္း မနက္ေစာေစာေတာင္ ကားအသြားအလာ မျပတ္ဘူး ေမာင္ႀကီးရဲ႕။
.
ရွင္မတို႔လည္း လမ္းကူးဖို႔ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ ကားႏွစ္စီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမာင္းလာရာက တစီးက လူကူးမ်ဥ္းၾကား တည့္တည့္မွာ ကၽြိခနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ပါလိမ့္လို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခုနက ဦးေလးႀကီးက လမ္းကူးသြားတာ လမ္းလယ္ ပလက္ေဖာင္းတံုးဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီကားေပၚကလူက လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကို တခုခုလွမ္းေျပာတာ။ သူ႔ကားလာေနတာကို လမ္းျဖတ္ကူးရသလား ... ေပါ့။ ေၾသာ္ ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ... လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ကားက အရွိန္ေလွ်ာ့ရ ရပ္ေပးရမွာကို သူကပဲ လွမ္းေျပာရတယ္လို႔။ ရွင္မလည္း အျမင္ကပ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ၾကားၾကား မၾကားၾကားေပါ့။ “ဒါ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေလ” ... လို႔။
.
ဟုတ္တယ္ေလ ေမာင္ႀကီးရယ္ ... ။ ရွင္မတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ ဘဝက လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေတာင္ ေသေျပးရွင္ေျပးကူးလို ကူးရ၊ ကားအရွင္းကို တေမ့တေမာ ရပ္ေစာင့္လို ေစာင့္ရနဲ႔ ... ။ ကားေပၚက လူေတြဟာ ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္းကို နားမလည္တာလား တမင္လုပ္ေနၾကတာလား ... လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးမိတယ္။
.
ဦးေလးႀကီးကေတာ့ သူမွန္တာမို႔ ဘာမွခြန္းတံု႔မျပန္ဘဲ ပံုမွန္ပဲ လမ္းကူးသြားတယ္၊ ရွင္မလည္း ကမန္းကတန္း တဘက္လမ္းကူးၿပီး ေစ်းကို ဆက္သြားတာေပါ့။ ဟင္ ... ရွင္မ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ေလွ်ာက္ရဲ႕လား ... ဟုတ္လား ... ေမာင္ႀကီးကေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ လူသြား ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ လူေတြေလွ်ာက္ဖို႔ လုပ္ေပးထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ႀကီးရဲ႕။ လမ္းကူးလိုက္တာနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္၊ နံေစာ္ေ္နတဲ့ စည္ပင္အမႈိက္ပံုး၊ ဂ်ာနယ္သည္၊ အသုပ္သည္၊ အဲဒါေတြလြန္သြားရင္လည္း မညီမညာတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြက အိမ္ေတြနဲ႔ ကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေစ်းသြားတိုင္း ကားလမ္းေပၚကပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာေလ။
.
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ပလက္ေဖာင္းေတြ အေၾကာင္း ေမာင္ႀကီးလည္း အသိသားနဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြရဲ႕ ေဘးမွာလည္း ညအိပ္ညေန ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြကရွိေတာ့ ကားလမ္းမေပၚကပဲ ဆင္းေလွ်ာက္ရတာ ထံုးစံျဖစ္ေနပါၿပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးေတြ ဝီးခနဲ ျဖတ္သြားမွ ကမန္းကတန္း ေဘးကိုယို႔ၿပီး ေရွာင္ရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆင္းေလွ်ာက္ သြားျပန္ေတာ့ ကြမ္းတံေတြးကစၿပီး ေခြးေတြရဲ႕ အညစ္အေၾကး အဆံုး မနက္ခင္းရဲ႕ ႐ႈခ်င့္စဖြယ္ ျမင္ကြင္းအျဖစ္ ျမင္ရတာပါပဲ ေမာင္ႀကီးရယ္။ ေဘးဘီဝဲယာ မၾကည့္အားဘူး၊ ေရွ႕ၾကည့္ ေအာက္ၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကိုယ္ ၾကည့္ေရွာင္ေနရတာပ။
.
ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းေရာက္ေရာ ... ။ ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းသည္ေတြ အေတာ္ပါးေနတာ။ ဝယ္ေနက် ငါးသည္မထြက္လို႔ တျခားဆိုင္မွာ ဝယ္ရတယ္။ တျခားဆိုင္ ဆိုေပမဲ့ အဲဒီဆိုင္က အေမတို႔ အေဖတို႔ ဝယ္ေနက်ဆိုင္ပါပဲ။ ရွင္မလည္း ငါးေတြ ပုစြန္ေတြဝယ္ၿပီး ပိုက္ဆံေပးေတာ့ ဆိုင္ခံုေပၚက ငါးသည္ အေဒၚႀကီးက မယူဘူး သိလား၊ ငါးခုတ္ေပးတဲ့ ဦးေလးႀကီးကိုပဲ ေပးခိုင္းတယ္။ တခုခုဆို ဦးေလးႀကီးကို ေမးေငါ့ေငါ့ ျပေနေတာ့ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေပါ့။
.
“အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းလို႔ ေစ်းထဲလိုက္လာတာ၊ အစ္မက အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ ...”
လက္ဘက္ရည္ခြက္ထဲကို မုန္႔ေတြဗ်စ္ခနဲ ႏွစ္ရင္း သူက ေျပာတယ္ သိလား။ လက္ကို ျပန္အပင့္မွာ ေရႊလက္ေကာက္ႀကီးေတြက ခၽြင္ခနဲ။ ရွင္မလည္း အလိုက္အထိုက္ “ေၾသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့” ေပါ့။
“စကၤာပူက သားက ဖုန္းဆက္ရင္ ေမးတာ၊ အေမ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ ... ဆိုၿပီးေလ၊ ကိုယ့္မွာ ညာရတယ္၊ အေမ အိမ္မွာပါ သားရယ္ ...လို႔ ... ဟင္းဟင္း”
ရွင္မလည္း သူ႔လိုပဲ ဟင္းဟင္း လို႔လိုက္ရယ္ရင္း ဆြဲျခင္းေလးမၿပီး အျမန္လစ္ရတယ္ ေမာင္ႀကီးေရ ... ။
.
ေနာက္ ဝယ္ေနက် အပ်ဳိႀကီးညီအစ္မ ေရာင္းတဲ့ ဟင္းရြက္ဆိုင္ကလည္း ပိတ္ထားတာနဲ႔ စေနသား အဘရဲ႕ ဟင္းရြက္ဆိုင္မွာ သြားဝယ္ရတယ္။ အဲဒီအဘကေတာ့ အာဝဇၨန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ သူ႔ဆိုင္က ပစၥည္းလည္းစံုတယ္။
“လာေနာ္ စေနေန႔မွာ စေနသားေလးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က လာဝယ္ၾက၊ လတ္တယ္ စံုတယ္ ... အသက္ ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက ဒီမွာ ေရာင္းလာတာ”
“ဟင္ ... အဘက ဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက ဒီေစ်းမွာ ေရာင္းတာလား”
“ဟုတ္ပါ့ တူမႀကီးေရ ... ေစ်းေရာင္းသက္ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္သြားၿပီ၊ အခု အဘအသက္ ၆၈ ႏွစ္၊ 74 မွာ ဘြဲ႕ရတယ္”
.
ရွင္မ တအံ့တၾသ သူ႔ကိုၾကည့္မိတယ္။ ရွင္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီေစ်းကို အေမနဲ႔လိုက္ၿပီး ဝယ္ေနက်။ အဲဒီအဘကိုလည္း မွတ္မိပါတယ္။ သူ ဘြဲ႕ရၿပီးသားဆိုတာကေတာ့ အခုမွ သိေတာ့တယ္။ သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“အဘငယ္ငယ္က ေစ်းေရာင္းလိုက္ ေက်ာင္းေျပးတက္လိုက္ လုပ္ရတာေလ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း ေစ်းေရာင္းရင္း တက္ခဲ့တာပဲ။ ဘြဲ႕ရေတာ့ ဝန္ထမ္းဝင္လုပ္လိုက္ေသးတယ္၊ ပိုက္ဆံမရလို႔ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ေစ်းျပန္ေရာင္းတာ”
.
“အဘက ေတာ္လိုက္တာ”
ရွင္မ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ေမာင္ႀကီးေရ ... ။ အသားညိဳညိဳ ဂင္တိုတိုနဲ႔ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္၊ ခ်ည္ပုဆိုးခပ္တိုတို ဝတ္ၿပီး ေစ်းေခၚေကာင္းတဲ့ အဘဟာ ရွင္မအသက္ ၃ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရၿပီးသား ... တဲ့ေလ။
.
ဘြဲ႔ရ ကြမ္းယာသည္၊ ဘြဲ႔ရ ဆိုက္ကားဆရာ၊ ဘြဲ႔ရ အေၾကာ္သည္၊ ဘြဲ႔ရ အသုတ္သည္ ... စသျဖင့္ ရွိတာ ရွင္မလည္း သိပါတယ္။ ဒါက ဒီဘက္ေခတ္မွလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ခု ဒီအဘကေတာ့ အရင္ေခတ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တေယာက္ ... ဒါေပမဲ့ ကုန္စိမ္းသည္ဘဝနဲ႔ ရပ္တည္ေနဆဲ။
.
ေစ်းကအျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရွင္မအေတြးေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးလို႔ေပါ့ ေမာင္ႀကီးရယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ မရပ္တဲ့ကား၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဆိုင္ကေလးေတြ၊ လမ္းမေပၚက ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ ေခြးေခ်း၊ ငါးဆိုင္ေပၚက ငါးမေရာင္းတဲ့ ငါးသည္၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ ကုန္စိမ္းသည္ ... စတဲ့ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျပန္ေတြးရင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
.
ေၾသာ္ ... ဒါနဲ႔ ... ေနာက္တခါ ေမာင္ႀကီး ရန္ကုန္ေရာက္လို႔ ေစ်းသြားရင္ အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ ၾကည့္ခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔အံုး ... ေနာ္ ... ။
ေမာင္ႀကီးရဲ႕
ရွင္မ
ေမဓာဝီ
***
၂၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၆
၁၇း၁၄ နာရီ
ရွင္မ
ေမဓာဝီ
***
၂၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၆
၁၇း၁၄ နာရီ
No comments:
Post a Comment