ကၽြန္းကေလးမွာ တေန႔တာ (၂)

Mamam campsite ကေန ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ cold drinks sold here ဆိုတဲ့ လက္ေရးဆိုင္းဘုတ္ေလး တပ္ထားတဲ့ ေဒသခံအိမ္ေလးတလံုး ေရွ႕မွာ ပက...္လက္ ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္ေနသူဦးေလးႀကီးကို ေတြ႕ရတယ္။ သူက Cold drink လား လို႔ က်မကို လွမ္းေမးတယ္၊ ခုမွ ထြက္လာခါစ ဆိုေတာ့ အေအးလည္း မေသာက္ခ်င္ေသးဘူး၊ ေရဘူးထဲမွာ ေရလည္းက်န္ေသးတာနဲ႔ ႏိုး လို႔ ေခါင္းခါၿပီး ဒီမွာ လမ္းရွိလားလို႔ ေမးေတာ့ ရွိတယ္ ... တည့္တည့္သြား ... တဲ့။
.

ကၽြန္းေပၚက ေဒသခံအိမ္ေလးေတြဟာ တထပ္ကြန္ကရစ္ ေျမစိုက္ အိမ္ေလးေတြျဖစ္ၿပီး သြပ္မိုးထားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ခုေခတ္မွာ သိပ္မသံုးေတာ့တဲ့ မွန္တ႐ုပ္ကပ္ေတြ တပ္ထားတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။

ဆက္သြားရတဲ့ လမ္းကေလးက ကတၱရာလမ္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ေတာလမ္း စစ္စစ္ေလးပါ။ ေဘးတဖက္ တခ်က္မွာ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အုပ္ဆိုင္းေနၿပီး တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေနေျပာက္ေတာင္ မထိုးပါဘူး။ ရြက္ေၾကြေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ လမ္းကေလးေပၚမွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးမစီးဘဲ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လွတဲ့ေနရာေလး ခဏရပ္လိုက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္နဲ႔ တေနရာအေရာက္ စက္ဘီးနဲ႔ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံၿပီး စမ္းစီးၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ စက္ဘီးက ေလးတာနဲ႔ မထိမ္းႏိုင္ဘဲ ယိုင္ထိုးသြားလို႔ စက္ဘီးနင္းမယ့္ အစီအစဥ္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။
.

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္သြားရင္း အကိုက ...
"ဟာ ေျမြႀကီး ေျမြႀကီး" လို႔ အလန္႔တၾကား ေျပာတာနဲ႔ သတၱိခဲ က်မက ထြက္ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္တယ္။ က်မက အကို႔ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေဘးက ေလွ်ာက္ေနတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေျမြႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ညာဘက္မွာ ... ။
"အေသႀကီးပါ ... ေသေနတာ ေခါင္းေတာင္ျပားေနျပီ" တဲ့။
ေသေနျပီဆိုလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိေပမဲ့ ေျမြကို ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ေျမြက ေသရင္ မ်က္စိဖြင့္ေသတာမို႔ သူ႔မ်က္စိထဲ ျမင္တဲ့လူဆီ သူ႔ေဆြမ်ဳိး က်န္ရစ္သူေျမြတစုက လာၿပီး အႏၲရာယ္ ေပးတတ္တယ္လို႔ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူး ထားတာကိုး။ ေၾကာက္တာနဲ႔ လက္မကို လက္သီးထဲ ထည့္ဆုပ္ၿပီး သမၺဳေဒၶရြတ္ရင္း စစ္ခ်ီတက္သလို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေရွ႕ကသြားလိုက္တယ္။
"ေျဖးေျဖးသြားေလ ေမရဲ႕ ... ေၾကာက္တယ္ဆိုျပီး ေရွ႕ကေန သြားေနတယ္"
"ေၾကာက္လို႔ ေရွ႕က သြားတာေလ အကိုလဲ ျမန္ျမန္လာ ဘုရားစာလဲ ရြတ္ေနာ္"
သူ႔ခမ်ာ စက္ဘီးလဲတြန္းရ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးလဲ လြယ္ရေတာ့ ဘယ္ျမန္ျမန္လာလို႔ ရမွာလဲ။ ေတာကလည္း ပိုနက္လာသလိုပဲလို႔ စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္။ ကတၱရာလမ္းဆီလဲ ေရာက္ခဲလိုက္ပါဘိေတာ့။ က်မ ေၾကာက္ေနမွာစိုးလို႔ လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ စက္ဘီးျပန္စီးၾကတယ္။ စက္ဘီးစီးလို႔မွ မၾကာေသးဘူး ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ မရွိေတာ့တာ သတိထားလိုက္မိပါေရာ။
.

"ေမ့ မ်က္မွန္ အကို႔ဆီမွာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါဆို ဘယ္နား ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့လဲ မသိဘူး၊ ေမ့ဆီမွာ မရွိေတာ့ဘူး"
"ေသခ်ာရွာပါအံုး အိတ္ထဲေတြဘာေတြ ထည့္မိေသးလား"
"ေမ့အိတ္မွာေတာ့ မရွိဘူး၊ အကို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲေရာ"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး မ်က္မွန္ေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။
(အကို) "ေျမြေတြ႕ရင္ ခရီးလမ္းဖင့္တယ္ဆိုတာ တကယ္ပဲ"
(က်မ) "ဒါေတာင္ အေသမို႔ေနာ္"
ျပန္လွည့္ရွာရင္း အလာတုန္းက အေအးဆိုင္ထိ ေရာက္သြားတယ္။ မ်က္မွန္က မေတြ႕ဘူး။ ဘယ္နားက်န္ခဲ့လဲ ျပန္စဥ္းစား ဆိုတာနဲ႔ ဖုန္းကင္မရာထဲက ဓာတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ ေျမြမေတြ႕ခင္ေနရာမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တဲ့အထိ မ်က္မွန္က ရွိေသးတာပဲကိုး။ ဒါဆို စက္ဘီးတက္စီးရင္း ယိုင္သြားတုန္းက ျပဳတ္က်တာပဲေနမွာ ဆိုၿပီး ေတာလမ္းထဲ ျပန္သြားရျပန္ပါတယ္။
(အကို) "မေတြ႕ရင္လည္း ေနပါေစေတာ့ကြာ ... အသစ္ဝယ္ေပးပါမယ္"
(က်မ) "အင္းပါ ... ဒါေပမဲ့ ႏွေျမာစရာႀကီး"
.

အကိုက ညာဘက္ၾကည့္ ေမက ဘယ္ဘက္ၾကည့္မယ္ဆိုျပီး စက္ဘီးစီးရင္းနဲ႔ ၾကည့္လာလိုက္တာ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ လမ္းကေလးရဲ႕ အလယ္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြေပၚမွာ မ်က္မွန္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စေတြ႕တာက အကိုပါပဲ။ မ်က္မွန္ျပန္ရၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ပဲ စက္ဘီးနဲ႔သာ ဆက္သြားၾကေတာ့တယ္။
(က်မ) "ေျမြေနရာ ေက်ာ္သြားၿပီလားဟင္"
(အကို) "အခုပဲ ေက်ာ္သြားတာေလ ဘီးႏွစ္ပတ္ လွိမ့္စာေလာက္ပဲ ရွိအံုးမွာ"
ေျမႊေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ သူ႔ေရွ႕က ႏွစ္ခါ ျဖတ္မိတဲ့ အျဖစ္ေလ ... ။ ေျမြထပ္ေတြ႕မွာေၾကာက္လို႔ စက္ဘီးေနာက္မွာ ထိုင္လိုက္ရင္း ဘုရားစာ ဆိုေနရတာနဲ႔ ေတာထဲက အသံဗလံေတြကို အာ႐ံုေတာင္ မခံမိေတာ့ပါဘူး။
.

ေတာလမ္းကေလး အဆံုးမွာ လမ္းခြဲဆိုင္းဘုတ္ေလးနဲ႔ အတူ ကတၱရာလမ္းကို ဘြားခနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူတအုပ္နဲ႔ ေမ်ာက္တအုပ္ ... ။ ေမ်ာက္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ပုပၸါးက ေမ်ာက္ေတြလို ဟိုဟာဒီဟာ လုမွာစိုးလို႔ ဦးထုတ္ကို ျမဲျမဲေဆာင္း၊ မ်က္မွန္ကိုအိတ္ထဲထည့္ ဖုန္းကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး သတိ အေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ကိုယ့္ကို သိပ္ေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေမ်ာက္ေမာင္းမ ဝဝႀကီးက သစ္ပင္ေပၚမွာ ထိုင္လို႔။ ေမ်ာက္သားေလးေတြကေတာ့ ေအာက္ဆင္းလိုက္ အေပၚတက္လိုက္နဲ႔ ေဆာ့လို႔ ... ။ သူတို႔ ေဆာ့ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ေစာေစာက ေၾကာက္ခဲ့တာ ေမ့သြားခဲ့တယ္။
.

ကတၱရာလမ္းအတိုင္း သြားရင္းနဲ႔ ေလွ်ာခနဲ အသံၾကားလိုက္လို႔ အေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တြားသြားသတၱဝါႀကီး ႏွစ္ေကာင္ ေတာစပ္မွာ ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြၾကား တရွဲရွဲ တိုးၿပီး ဝင္သြားတာ ျမင္လိုက္ရလို႔ လန္႔ေအာ္မိေသးတယ္။ မိေခ်ာင္းႀကီးေတြ မ်ားလားလို႔ ထင္တာ ... ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ပါ။ အရွည္က ေယာက္်ားႀကီး လက္တလံ ေလာက္ရွိမယ္။ အျမီးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြနဲ ႔အသည္းယားစရာ။  ေနာက္ထပ္ေတာ့ ေတာၾကက္ ေလးတေကာင္ပဲ ထပ္ေတြ႕ေတာ့တယ္။ ၾကက္တိန္ညင္ကေလး လွမွလွ။ ေျမပံုထဲေရးထားတဲ့ ကၽြန္းေပၚက သဘာဝတိရစၦာန္ စာရင္းထဲမွာ ေတာဝက္နဲ႔ ဖားလဲ ပါေသးတယ္။ ေတာဝက္မေတြ႕ခဲ့တာ ေတာ္ေသးရဲ႕။ ေတာဝက္က ျမန္လည္းျမန္ အစြယ္နဲ႔လည္း ပက္တတ္တာ မဟုတ္လား။
.

တကယ့္ေတာနက္ႀကီး မဟုတ္တဲ့ ဒီကၽြန္းကေလးမွာ ေလွ်ာက္သြားရတာကို က်မအေနနဲ႔ စြန္႔စားခန္းႀကီး တခုလိုပါပဲ။ ၾကည္ႏူးလိုက္ ေၾကာက္လိုက္ ေပ်ာ္လုိက္ ရင္ေမာလိုက္နဲ႔ ခံစားခ်က္ အမ်ဳိးစံုလို႔ပဲ။
ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ႏွင္ရင္း ေနက ပိုပူလာသလို ေရလည္း ဆာလာတယ္။ ေရဗူးထဲမွာလည္း ေရက ကုန္သြားၿပီ။ Cold drinks sold here ေတြလဲ လမ္းတေလွ်ာက္ ထပ္မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အဲဒါမွ ဒုကၡ ... ။
***

ကၽြန္းေလးေပၚက နားေနေဆာင္ သစ္သားတဲေလးေတြတိုင္းရဲ႕ အနားမွာ အမႈိက္ပံုးေလးေတြ ရွိေပမဲ့ ေရေသာက္စရာ ေရတိုင္ (drinking water tab)... ကေတာ့ျဖင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဝယ္ေသာက္ရတဲ့ ေရ အေအး စသျဖင့္ ဝယ္လို႔ရတဲ့ စက္ေတြလည္း ရွိသလား ဆိုေတာ့ မရွိဘူး။ ေစာေစာက နားခဲ့တဲ့ mamam campsite က အိမ္သာရဲ႕ လက္ေဆးေၾကြခြက္ ဘံုဘိုင္က က်တဲ့ေရကလည္း သံေခ်းေရာင္ ဝါညစ္ညစ္နဲ႔ ... ။ အိမ္သာအျပင္က ေရတိုင္ေလးေတြကလည္း ေျခေဆး လက္ေဆးလို႔ပဲ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လို႔ အုပ္စုလိုက္ camping သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔နဲ႔ ေသာက္သံုးဖို႔ အတြက္ ေရအလံုအေလာက္ သယ္သြားမွ အဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါတယ္။
.

က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရဆာဆာနဲ႔ ဦးတည္သြားေနတာက Noordin Campsite ဆီကိုပါ။ ေျမပံုကို ၾကည့္လိုက္ သြားလိုက္နဲ႔ ေရာက္ပဲ မေရာက္ႏိုင္သလို။ ေရငတ္ပါတယ္ဆိုမွ ကုန္းတက္ေတြနဲ႔ တိုးလို႔ စက္ဘီးနင္းသူလဲ လွ်ာထြက္ၿပီး မနင္းႏိုင္တာနဲ႔ ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္သြားေနတဲ့ Noordin campsite က ပိတ္ထားတာနဲ႔ တိုးပါေလေရာ ... အေမာကို ဆို႔သြားတာပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေနာက္ျပန္လွည့္ရေတာ့တာေပါ့။
.
အဲဒီနားမွာက NPCC (National Police Cadet Corps) ဝင္းႀကီး လည္းရွိပါတယ္။ တံခါးႀကီး ပိတ္ထားၿပီး ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မျပဳပါ။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ NPCC Campsite ဆိုတာ အဲဒါကို ေျပာတာလို႔ ေနာက္မွ သိရတယ္။ သူ႔ကို Camp Resilience လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ secondary 2 နဲ႔ 3 တက္ေနတဲ့ NPCC ဗိုလ္ေလာင္းေလးေတြဟာ ဒီ camp မွာ ၂ ညအိပ္ ၃ ရက္ ထရိန္နင္ လာဆင္းရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီ campsite ကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသတဲ့။
.

ပိတ္ထားတာေတြနဲ႔ တိုးေနတာမို႔ public jetty ဆီ ျပန္သြားၾကပါစို႔ ဆိုၿပီး ျပန္လွည့္ရင္း တေနရာေရာက္ေတာ့ cold drinks sold here ကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ အလြန္ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ က်မတို႔အတြက္ အိုေအစစ္ေလး ေတြ႕လိုက္ရသလိုပါပဲ။ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးက အက်ႌမပါ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ေအးေအးလူလူ ပိုက္ဆံေတြ ထိုင္ေရတြက္ေနတယ္။ ဆိုင္ေလးက ျမန္မာျပည္ နယ္ဘက္က အိမ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ အေမႊးတိုင္ေတြနဲ႔ ေရေႏြးတအိုး ကပ္ထားတဲ့ ဘုရားစင္လို နတ္စင္ကေလး လည္းရွိတယ္။ စားပြဲခံု တလံုးရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ တဂြက္ဂြက္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္ျပီး သန္းတုတ္ေနတဲ့ ေခြးတေကာင္ ... ။ အိမ္ဆိုင္ေလးရဲ႕ ေဘးဘက္မွာ cactus ပင္ေတြ စိုက္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။
.

အုန္းရည္ရတယ္လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႕လို႔ အုန္းရည္မွာလိုက္တယ္။ တလံုးကို ၄ ေဒၚလာခြဲ ... ၊ အုန္းသီး ႏွစ္လံုး 100 puls တဗူး မွာလိုက္တယ္။ အုန္းရည္က အရသာရွိေတာ့ 100 plus က အရသာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရဆာေနခ်ိန္မွာ ေသာက္ရတဲ့ အုန္းရည္မို႔လား မသိ အလြန္ေကာင္းၿပီး အေမာအပမ္း ေျပသြားတယ္။ အုန္းသီးဇြန္းျခစ္ကလဲ ခ်ဳိေမႊးၿပီး သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ က်မတို႔ မေရာက္ခင္ လူငယ္စက္ဘီးသမား အုပ္စုရယ္ ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္ရယ္ ရွိေနခဲ့တယ္။ က်မတို႔ မျပန္ခင္မွာပဲ van ကားေလးနဲ႔ အုပ္စုတစု ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ိုက္ကူးေရး အဖြဲ႕က ထင္ပါရဲ႕၊ ကင္မရာေတြ အသံဖမ္းမိုက္ေတြနဲ႔။
.

ဆက္သြားေတာ့ ဒီကၽြန္းမွာ အျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ Puaka Hill ကို ေရာက္ပါတယ္။ ေတာင္တက္ လမ္းမွာ ေရးထားတဲ့ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ ေတြေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚ မတက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ No bicycle beyond this point တဲ့။ ျပီးေတာ့ trees and branches may fall TAKE CARE တဲ့။ မလြယ္ပါလား ... ။ အခ်ိန္ကလည္း ညေန ၄ နာရီ သာသာ ျဖစ္လာေတာ့ ဇက္ဆိပ္ဆီပဲ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ သိပ္လွတဲ့ ႐ႈခင္းေလးေတြ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္းေပါ့။ အဲဒီေနာက္ Butterfly Hill ကို ေရာက္တယ္။ ေမာေနၾကတာေၾကာင့္ ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔သာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျပီး အေပၚမတက္ခဲ့ေတာ့ဘူး။
.

Butterfly Hill နားက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ temple ေလး တခုရွိတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္မွာ Shan ဆိုတဲ့ စာလံုးပါလို႔ တို႔ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားလားလို႔ စိတ္ဝင္စား မိေသးရဲ႕။ အဲဒီေနရာေတြ ေက်ာ္သြားေတာ့ Jelutong campsite ဆိုတာ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ jetty က မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒီဘက္ကို အသြား ေခြးေဟာင္သံေတြၾကားေတာ့ ေခြးလိုက္ဆြဲမွာ ေၾကာက္ၿပီး စက္ဘီး ျပန္ေကြ႕ၾကတယ္။ လမ္းမ်ား မွားသလားလို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္ ၾကတာ ေစာေစာက အုန္းရည္ေသာက္တဲ့ ဆိုင္ ေက်ာ္သည္အထိပဲ။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ ျပန္ၾကည့္၊ ေျမပံုကို ျပန္ဖတ္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြက မွန္ေနသားပဲ။ ကိုင္း ျပန္သြားေပအံုးေတာ့ ... ။ အကိုေတာ့ ေမာျပီေလ။
.

တကယ္ေတာ့ ေခြးေဟာင္တဲ့ေနရာ ေက်ာ္ရင္ ရြာထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ ... ကိုယ္ေတြက ေခြးေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျပန္လွည့္ေတာ့ ႏွစ္ခါပင္ပန္းတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလို ... ။ စက္ဘီးဆိုင္မွာ စက္ဘီးအပ္ေတာ့ ၅ နာရီထိုးေနပါျပီ။ ဇက္ဆိပ္မဆင္းေသးဘဲ ဟိုနားဒီနား ဓာတ္ပံုေလွ်ာက္႐ိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ဇက္ဆိပ္ဆင္းတဲ့ တံတားေလး မုခ္ဦးမွာေတာ့ Have a nice day ... လို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ထားေလရဲ႕။
.

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္းကေလးက ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ရင္ခုန္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ရင္ေမာစရာ ခံစားခ်က္ေပါင္းစံု အေတြးေပါင္းစံုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
.
စကၤာပူ အစိုးရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က ဒီကၽြန္းကေလးဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္ေရးအတြက္ စီမံကိန္းေတြ ေရးဆြဲခဲ့ၾကတယ္။ စကၤာပူ ျမိဳ႕တြင္းက MRT လိုင္းေတြ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔အပါအဝင္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီစီမံကိန္းဟာ အျငင္းပြါးဖြယ္ ကိစၥတရပ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆိုင္းငံ့ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီကၽြန္းကေလးဟာ ေခတ္မီ တိုက္တာ အေဆာက္အအံုေတြ ကင္းမဲ့ၿပီး ကားအသြားအလာ မရွိတဲ့ေနရာ ... တကယ့္သဘာဝ ေတာေကာင္ေတြ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြနဲ႔ ရႊံ႕ႏြံေတြ ပင္လယ္ေရလႈိင္းေတြကို တေနရာထဲမွာ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ေနရာ ... ၿမိဳ႕ျပကို ျငီးေငြ႕ေနသူေတြအတြက္ အေဝးႀကီးသြားစရာမလို ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲ အေကာင္းဆံုး ႐ုန္းထြက္ႏိုင္တဲ့ ေနရာ ... ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ေစတဲ့ ဒီ ေနရာ ... အဲဒီကၽြန္းငယ္ကေလးရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ စကၤာပူ အစိုးရ လက္ထဲမွာ ... တဲ့။
.

ဒီလို ရွားေတာင့္ရွားပါး ေက်းလက္ ေဒသတခုကို ေခတ္မီ ဖြံ႕ျဖဳိးတိုးတက္ခ်င္သလား ... သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိမ္းသိမ္း ထားမလား ဆိုရင္ က်မကေတာ့ ... ေခတ္မီစြာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိမ္းသိမ္းထားခ်င္တာပါပဲ။ (သားေရႊအိုး ထမ္းလာသလိုေပါ့) အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြထဲမွာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ မပါေစခ်င္ပါဘူး။ က်မတို႔ ကမၻာႀကီး စိမ္းလန္းစိုေျပ လွပဖို႔ ေဂဟ စနစ္ေတြ မပ်က္ယြင္းဖို႔ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ က်မတို႔ အားလံုးရဲ႕ လက္ထဲမွာ မဟုတ္လား ... ။
***
ၿပီးပါၿပီ။
***
ေမဓာဝီ
၂၂ ဧၿပီ ၂၀၁၆
၂၂း၅၉ နာရီ
(ကမၻာေျမေန႔ အမွတ္တရ)