မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းသို႔ ... (၃) (နိဂံုး)

ဘုရားခန္းထဲက မတ္ရပ္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ဟာ ... နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ဇာတ္နာေအာင္ ေျပာေနၾကတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြအေၾကာင္း သိလို႔ပဲ ၿပံဳးေတာ္မူေလသလား ... လို႔ ေတြးရင္း ေက်ာင္းဝင္းႀကီးထဲ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထေနာင္းပင္ မန္က်ည္းပင္လို အညာေဒသရဲ႕ သေကၤတ အရိပ္ရအပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးဟာ ခ်မ္းေျမ့စရာအတိ ... ။ ေက်ာင္းဝင္းအေနာက္ဘက္ကို ကာရံထားတဲ့ အုတ္႐ိုးတခ်ဳဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္လား မသိ မညီမညာ ယိုယြင္း ပ်က္စီးေနၿပီး မီးသင့္ထားသလို မည္းေနတာေတြလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ 

ဒီေက်ာင္းႀကီးကို လာေရာက္ေလ့လာသူ ႏိုင္ငံျခားသား၊ ျပည္တြင္းဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ခုခ်ိန္မွာ စည္ကားေနေပမယ့္ တခ်ိန္ကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ သီတင္းသံုးရာ ... အရိပ္အာဝါသအျဖစ္ ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းလို႔ ေနမွာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ပ်ံေတာ္မမူခင္ အခ်ိန္အထိ က်မ္းေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့အနက္ ၄၀ ေက်ာ္ဟာ ဒီေက်ာင္းႀကီး မွာ ေရးသားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။

နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဒီေက်ာင္းႀကီးကို လွဴၿပီးေနာက္မွာ ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ် ကုန္က်ပါေၾကာင္းနဲ႔ ဒီ့အတြက္ အလွဴအက်ဳိး တရား ေဟာၾကားေပးဖို႔ ဆရာေတာ့္ထံ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က မယ္ႏုကို ေရဖလားအျပည့္ ခပ္ခိုင္းၿပီး အကုန္ ျပန္သြန္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ …

"သြန္ပစ္လိုက္ေသာ ေရသည္ လွဴ၍ကုန္ေသာ ပစၥည္းႏွင့္ တူ၏။ ေရဖလားမွာ ကပ္၍ က်န္ေနေသာ ေရသည္ အလွဴအတြက္ ရရွိေသာ အက်ဳိးႏွင့္ တူ၏" လိ႔ု ေဟာေတာ္ မူပါသတဲ့။

အလြန္ထက္ျမက္လြန္းၿပီး ႏု ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာင္ တႏိုင္ငံလံုး မသံုးခိုင္းတဲ့ မိဖုရား နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုေတာ့ အလြန္႐ိုေသၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ပံုပါပဲ။ တခါသား မင္းနဲ႔မိဖုရားကို ဆရာေတာ္က သီလေပးဖို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ ေလွ်ာက္တင္တဲ့အခါ သီလယူမယ့္ မင္းႀကီးက ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ရွိမခိုးဘဲ တံေတာင္ဆစ္ေအာက္မွာ မွီအံုးခံေနလို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ... ပဲ။ ဒါနဲ႔ မယ္ႏုကပဲ ကမန္းကတန္း မင္းႀကီး တံေတာင္ဆစ္ေအာက္က မွီအံုးကို ဆြဲထုတ္ ေပးလိုက္ရသတဲ့။

အဲဒီလို ေရေျမ့သနင္းကိုေတာင္ အလိုမလိုက္ အႀကိဳက္မေဆာင္တဲ့ ဆရာေတာ္ အေပၚမွာ မယ္ႏုဟာ မာနလံုးဝမထားရွာပါဘူး။ တခ်ဳိ႕မင္းေတြဆို ရဟန္း သံဃာေတာ္ေသာ ဘာေသာ နားလည္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ အႀကိဳက္ မလိုက္ရင္ အညွဳိးအေတး ထားတတ္ အျပစ္ရွာတတ္ၾကေသးတာ ကလား ... ။ အဲဒီလို မလုပ္တဲ့အတြက္ ဘႀကီးေတာ္မင္းနဲ႔ မယ္ႏုကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနမိပါေသးတယ္။ သူတို႔ မ်က္မာန္ေတာ္ရွရင္ ဆရာေတာ္ခမ်ာလည္း သာသနာအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ က်မ္းစာေတြ အကုန္ ျပဳစုသြားနိုင္မယ္ မထင္ဘူးေလ။ 

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္ေတြ ေအာက္ေမ့ရင္း ေက်ာင္းႀကီးေပၚက အဆင္းမွာ မယ္ႏုရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္ ဆရာေတာ္ မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္ စကားတခြန္းကို သတိရျဖစ္ေအာင္ ရလိုက္မိပါရဲ႕ ... ။

***

နန္းတြင္း အ႐ႈပ္အေထြးေတြ ၾကားထဲမွာ မယ္ႏုနဲ႔ သူ႔အကိုေတာ္ စလင္းမင္းသား ေမာင္အို အေရးနိမ့္လို႔ ဘႀကီးေတာ္မင္းလဲ နန္းခ်ခံရ၊ မယ္ႏုတို႔ကိုလဲ သာယာဝတီမင္းသားက ဖမ္းၿပီး ကြပ္မ်က္မယ္ဆိုေတာ့ မယ္ႏုဟာ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ မင္းမ်ဳိးလို႔ပဲ ယူဆၿပီး မင္းေသြးေျမမခေစရေအာင္ ေရခ် ကြပ္မ်က္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။

ကြပ္မ်က္ခံရမယ့္ မယ္ႏုဟာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ဖူးေျမာ္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ စာၾကည့္ေနခ်ိန္ေပါ့ .. ။ မယ္ႏုက အက်ဳိးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဟာ စာၾကည့္ေနရာက မယ္ႏုကို ခုလို ေျပာလိုက္တယ္။

"မိႏု ... သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္" တဲ့ ... ။

ဒီစကားေၾကာင့္ပဲ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ေသျခင္းတရားကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဟိုးထိပ္ဆံုးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ မိဖုရားတပါးဟာ ကိုယ့္ကို သတ္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ ေသအံ့ဆဲဆဲ မွာ ...

"ငါေသေပ်ာ္ၿပီ ... ငါေသဝံ့ၿပီ ... ဆရာေတာ္က ငါ့နာမည္ေခၚၿပီး စကားလဲ ေျပာတယ္၊ တရားလဲေဟာတယ္၊ ဆရာေတာ္က ငါ့ကို ေသစရိတ္ေပးလိုက္ၿပီ ..." စသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္စြာ ေျပာခဲ့ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ရဲရင့္လိုက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးလဲ ... ။

***

ဒီလိုနဲ႔ ...

အင္းဝသူေလး ရွင္မင္းႏုဘဝကေန နန္းတြင္းမွာ ဓားထက္ခဲ့တဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏု အျဖစ္ တန္ခိုး အာဏာ ႀကီးစိုးခဲ့ရာက ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေတာင္သမန္အင္းရဲ႕ အေရွ႕ ေျမာက္ေထာင့္ မယ္ဘယက္ကုန္း ကမ္းစပ္မွာ ကတၱီပါ အိတ္နီနဲ႔ ထည့္သြင္းၿပီး ေရခ် ကြပ္မ်က္ ခံခဲ့ရတဲ့ မယ္ႏုရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို အဖန္ဖန္ ေတြးရင္း သက္ျပင္းေမာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါေတာ့တယ္။ 

***

ေမဓာဝီ

မွတ္ခ်က္။   ။

မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကအျပန္ ဗားကရာေက်ာင္းကို သြားပါတယ္။ ဗားကရာေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးစရာ အေထြအထူး မရွိေပမယ့္ သြားရတဲ့ လမ္းခရီးေလးကို အင္မတန္ သေဘာက်တာေၾကာင့္ အခ်ိန္ရရင္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ (ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ မဖတ္ဖတ္ေပါ့) :) 

၁၇.၀၂.၁၅

၁၁း၅၃ နာရီ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္)