ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ပုဂံ မႏၲေလး ခရီးသြားဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ “မႏၲေလးေရာက္ရင္ စစ္ကိုင္း အင္းဝနဲ႔ ပင္းယၿမိဳ႕ေတြကို ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ ငါ့သမီး” လို႔ မွာလိုက္တဲ့ ဘာမင္ဂန္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏရဲ႕ စကားေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းနဲ႔ အင္းဝကို အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္မရလို႔ ပင္းယကိုေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ သြားခဲ့သမွ် ခရီးစဥ္ အားလံုးကို မေရးျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အင္းဝသြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ကိုေတာ့ အလြန္ႏွစ္သက္မိတာေၾကာင့္ မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
***
ဒု႒ာဝတီျမစ္ကို စက္ေလွနဲ႔ ျဖတ္ကူးစဥ္ |
16:30 pm
စစ္ကိုင္းက အင္းဝကို သြားဖို႔ ဒု႒ာဝတီျမစ္ကို စက္ေလွေလးနဲ႔ ျဖတ္ကူးခ်ိန္မွာေတာ့ ညေန ေနမဝင္ခင္ အေတာက္ပဆံုး အခ်ိန္ေပါ့။ ဒု႒ာဝတီျမစ္က မိုးအခါဆို ေရစီးသန္သတဲ့ ... ။ ေဆာင္းတြင္းကေတာ့ ေရစီးခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ပါပဲ။ ျမစ္ကို ျဖတ္အကူး ... စစ္ကိုင္းဘက္ကမ္းက ဘုရားနဲ႔ စစ္ကိုင္းတံတားကို စက္ေလွေပၚက ခပ္ပ်ပ် ျမင္ရတယ္။ စက္ေလွစီးခ်ိန္က ၃ မိနစ္သာသာရယ္ ... ။ စက္ေလွစီးခ တေယာက္ကို ၂၀၀ က်ပ္တဲ့။ စီးတဲ့သူက ကိုယ္နဲ႔မွ ၃ ေယာက္ထဲမို႔ ဆီဖိုးနဲ႔ ကိုက္ပါ့မလားလို႔ ေလွသမားကို သနားေနမိေသးတယ္။
ေရခ်ဳိးဆိပ္လား ဇက္ဆိပ္လား |
ေလွဆိပ္ေရာက္လို႔ ဆင္းမယ္ဆိုေတာ့ ေလွအဆင္းျမင္းအတက္ စကားပံုကို သတိရမိၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ စိတ္ထဲ ထိတ္မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ စက္ေလွက ဘာမွ အႏၲရာယ္မရွိပါဘူး။ ေအးေအးသာသာ ဆင္းႏိုင္တဲ့ ေလွအဆင္းပါပဲ။ ေလွဆိပ္ကအတက္ စီးခဲ့တဲ့ စက္ေလွကို ျပန္ၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ ေရခ်ဳိးအၿပီး လံုခ်ည္ရင္လ်ားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပံု မရည္ရြယ္ဘဲ ပါလာခဲ့တယ္။ ဒီေရဆိပ္မွာပဲ သူတို႔ေတြ ေရခ်ဳိးၾကတာကိုး ... ။
ျပန္ထြက္မယ့္ ကူးတို႔စက္ေလွေပၚကို လိုက္မယ့္ခရီးသည္ေတြကေတာ့ အမ်ားသားပါပဲ။ ညေနေစာင္းမို႔ အင္းဝကေန စစ္ကိုင္းျပန္မယ့္ ခရီးသည္ေတြက ပိုမ်ားေနတာပါ။ စက္ေလွစီးမယ့္ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ဆိုင္ကယ္သမားေတြလည္း ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ စက္ေလွေပၚကို အတက္အဆင္း လုပ္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြပါ ပါလို႔ တအံ့တၾသ အသည္းတယားယား ျဖစ္ရေသးတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာေတာင္ ေခ်ာ္က်မွာစိုးလို႔ ေဘးနားက ဝါးလံုးတန္းကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားရတာကိုး။ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာေပါ့ေလ။
ျမင္းလွည္းငွားမယ္ |
ေလွဆိပ္မွာပဲ ျမင္းလွည္းေလးေတြ ရပ္ထားတာကို ေတြ႕ရလို႔ ငွားဖို႔ တစီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ... အင္းဝက ထင္ရွားတဲ့ေနရာ ၄ ခုကို လိုက္ပို႔ရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတာ့ ၈၀၀၀ က်ပ္ ယူပါသတဲ့။ အမတို႔က ျမန္မာေတြဆိုေတာ့ မုန္႔ဖိုးေလး ပိုေပးေပါ့ ...လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။ ေၾသာ္ ... အင္း ... ဆိုၿပီး ေစ်းမဆစ္ဘဲ စီးလာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္က ေနဝင္လုၿပီမို႔ ျမင္လွည္းသမားေလး ေျပာတဲ့ ၄ ေနရာလံုး မသြားႏိုင္ေတာ့ တာေၾကာင့္ ဗားကရာေက်ာင္းနဲ႔ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
ျမင္းလွည္းေပၚက ညေနခင္း |
အင္းဝမွာ စီးရတဲ့ ျမင္းလွညး္က ပုဂံက ျမင္းလွည္းနဲ႔ မတူပါဘူး။ ျမင္းလွည္းရဲ႕ အျပင္အဆင္ အခင္းအက်င္းခ်င္း မတူသလို စီးရတဲ့ အရသာခ်င္းလည္း မတူဘူး။ သြားရတဲ့ လမ္းေလးေတြခ်င္းလဲ တူမွမတူဘဲေလ ... ။
ရြာအဝင္ လမ္းဆီကေန ... |
သြားရတဲ့ လမ္းကေလးေတြက ျမင္ရတဲ့အတိုင္း ရြာစည္း႐ိုးေလးေတြ တဖက္တခ်က္ ကာရံထားတဲ့ ၾကားက ဖုန္န႔ံသင္းေနတဲ့ အဝါေရာင္ လမ္းကေလးေတြ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ အလယ္က ေျမလမ္းကေလးေတြေပါ့ … ။
မေမ့ႏိုင္တဲ့ လမ္းကေလး |
အဲဒီလမ္းကေလးေတြေပၚမွာကေလးလည္း ေရွာင္၊ ေခြးလည္း ေရွာင္၊ ျမင္းလွည္းအခ်င္းခ်င္းလည္း ေရွာင္ရင္း “ဟဲ့ျမင္း” လို႔ တြင္တြင္ႏွင္ၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ ျမင္းလွည္းေပၚက အခန္႔သား စီးလာလိုက္တာ အင္းဝရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့အထိဆို လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္ထင္မိတယ္။
ခရီးသြားရာသီမို႔ ေရာက္ေလရာရာ လူအမ်ားအျပား ေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ တန္ဖိုးထားတတ္ ေလ့လာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ပိုမ်ားသလိုပဲ။ အုတ္ေက်ာင္း အဝင္ဝမွာ ေရသန္႔ဗူး အခ်ဳိရည္ စသျဖင့္ ေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းသည္ေတြရွိသလို ဧည့္လမ္းညႊန္ ေရႊႀကိဳ ကေလးေတြကလဲ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၿပီး သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျမန္မာလို ရွင္းျပရမလား အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပရမလား … တဲ့။ တျခားဘာသာစကား ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးေလာက္ တတ္ၾကသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ဧည့္သည္ေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ ေစ်းကြက္ လြတ္မသြားရေလေအာင္ သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးလာႀကိဳဆိုၾကတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကို လမ္းညႊန္ေပးဖို႔ လက္ခံခဲ့လိုက္တယ္။
မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ ဆိုင္းဘုတ္ |
အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ … မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းလို႔ အမ်ားေခၚၾကတဲ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ မူလနာမည္က မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆိုတာကို အဲဒီေရာက္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ျမင္ေတာ့မွ သိခဲ့ရပါတယ္။
အံ့မခန္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး |
ျမန္မာ့အႏုလက္ရာမ်ားႏွင့္ |
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ဝင္ေပါက္မ်ား |
မာနေတြ၊ အတၱေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ အာဏာတပ္မက္မႈ … ေလာဘေတြ ျခံရံေနတဲ့ မယ္ႏုရဲ႕ဇာတ္သိမ္းကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မေတြးခ်င္ေသးပါဘူး … ။ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အႏုလက္ရာေတြထဲမွာ စီးေမ်ာ ရင္ခုန္ေနခဲ့မိပါတယ္ … ။
***
ေမဓာဝီ
၉၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၅
(facebook ေပၚမွာ အပိုင္း (၅) ပိုင္းခြဲၿပီး တင္ၿပီးသားပါ၊ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွာေတာ့ (၂) ပိုင္းေလာက္နဲ႔ ၿပီးမယ္ထင္ပါတယ္။)
ေမဓာဝီ
၉၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၅
(facebook ေပၚမွာ အပိုင္း (၅) ပိုင္းခြဲၿပီး တင္ၿပီးသားပါ၊ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွာေတာ့ (၂) ပိုင္းေလာက္နဲ႔ ၿပီးမယ္ထင္ပါတယ္။)
3 comments:
ေဖ့စ္ဘုုတ္မွာေတာ့ တင္တင္ခ်င္း ဖတ္ၿပီးသားပါ။ ဘေလာ့မွာ ထပ္တင္ေတာ့လဲ ထပ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္ခါထပ္ခါဖတ္ေတာ့ ပုုိမွတ္မိတာေပါ့။ မၾကာမၾကာ ေရာက္ဖူးသားေနရာျဖစ္ေပမဲ့ အခုုလုုိ စာတစ္တန္ေပတစ္ဖြဲ႔ဆုုိေတာ့ ပုုိၿပီးစိတ္၀င္စားဖုုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဟုုိတုုန္းကေတာ့ ေနကပူ လူကေျခာက္ကပ္ လင္းႏုုိ႔ေခ်းကနံနဲ႔ ေရာက္တယ္ဆုုိရုုံေလာက္ ေျခခ်ဖူးရုုံပါ။ ၾကာၾကာေတာင္ လွည့္ပတ္မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔
နွစ္ပုုိင္းထဲနဲ႔ေတာ့ ၿပီးအံ့မထင္။ သုုံးပုုိင္းေလာက္ သြားလိမ့္မည္ထင္၏။
မမေမ ပိုု ့စ္ေတြ မတင္သာၾကာ က်န္းခန္းသာလိုု ့ မာပါစ..မယ္ႏုုအုုတ္ေက်ာင္းက အင္မတန္ ခန္ ့ညားတာပဲ..မႏၱေလး၊ အင္းဝ၊ စစ္ကိုုင္းသာ ေရာက္ခဲ့တာ...မယ္ႏုုအုုတ္ေက်ာင္း မေရာက္ဖူးေသးဘူး...ေရာက္ဖူးခ်င္သား...မဟာဂႏၶာရံုုဆရာေတာ္ဘုုရားၾကီး စာအုုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီးကတည္းက အဲဒီေက်ာင္းကိုုလည္း ေရာက္ဖူးခ်င္ေသးတယ္...ေနာက္အပိုုင္းေတြ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ မမေမ...
ဖတ္ၿပီးတာၾကာေပါ့ မေမေရ... ပလိပ္မွာေနတုန္းက ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာေလးေပါ့။ ေရာက္ခဲ့တုန္းက အတြင္းခန္း ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲအထိလိုက္ၾကည့္ခဲ့ဘူးတယ္ :)
Post a Comment