အျပန္နဲ႔ အသြား ...

“ျပန္ေတာ့မယ္ …”

“သြားေတာ့မယ္ …”

တေနရာရာက ခြဲခြါခါနီးမွာ သံုးေလ့ရွိတဲ့ ဒီစကား ႏွစ္ခုရဲ႕ ျခားနားျခင္းကို ေတြးေနမိတယ္။ “ျပန္ျခင္း” နဲ႔ “သြားျခင္း” … အဓိပၸါယ္ခ်င္းက တူမွ မတူတာ… ။ ျပန္တယ္ … ဆိုတာက ေနရာေဟာင္းဆီကို ျပန္လည္ထြက္ခြါျခင္း၊ သြားတယ္ … ဆိုတာက ေနရာသစ္ဆီ ဦးတည္ထြက္ခြါျခင္း မဟုတ္လား။ အဓိပၸါယ္ခ်င္း မတူတဲ့ ဒီစကားႏွစ္ခုကို အရင္ကေတာ့ အဆင္ေျပသလိုပဲ သံုးခဲ့မိတာ အခုခ်ိန္မွာ ေသခ်ာစဥ္းစားေနမိၿပီ။

ျပန္မွာလား …

သြားမွာလား …

…. …. …. ….

***

၇၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၁း၀၂ နာရီ

ဦးေခါင္းကို ၾကမ္းျပင္နဲ႔ထိလို႔ ရွိခိုးဦးခ်အၿပီး ေခါင္းျပန္အေမာ့မွာ မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးေနခဲ့တယ္။ ေရွ႕တူ႐ူက ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးဆင္းတုေတာ္က ျမင္ကြင္းထဲမွာ ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ လႈိင္းေတြလို တရိပ္ရိပ္နဲ႔၊ မ်က္စိကိုေ၀၀ါးေစတဲ့ အရာေတြကို ပြတ္သုတ္ ဖယ္ရွားလိုက္ၿပီး ထိုင္ရာက ထလိုက္တယ္။ ႏြမ္းနယ္ေၾကကြဲျခင္းက ရင္ထဲမွာ ဖိစီးေလးလံလို႔ … လႈပ္ရွားမႈေတြက ေႏွးတိေႏွးေကြး … ေလးတိေလးကန္။

ျပန္ရေတာ့မယ္ … ။

ဟင့္အင္း … မဟုတ္ဘူး …

သြားရေတာ့မွာပါ … ။

***

ရန္ကုန္၊ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္

၂၂း၅၃ နာရီ

ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ရင္း အိတ္ထဲမွာပါလာတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ဖတ္တယ္။ ဦးေသာ္ဇင္ရဲ႕ “ျမတ္စြာဘုရား၏ ဥဒါန္းစကားမ်ား” …

ဤေလာကသည္ ပူေလာင္မႈ ျဖစ္ခဲ့၏၊

ေတြ႔ထိမႈျဖင့္ ႏွိပ္စက္၏။

… … … … … …

ဘ၀၌ ကပ္ၿငိေသာ ေလာကသည္ တပါးေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ျဖစ္ေလ့ရွိကာ ဘ၀ျဖင့္ ႏွိပ္စက္အပ္သည္ ျဖစ္လ်က္ ဘ၀ကိုပင္ ႏွစ္သက္၏။ အၾကင္ဘ၀ကို ႏွစ္သက္၏။ ထိုဘ၀သည္ ေဘးျဖစ္၏။

… … … … … …

… … … … … …

ခပ္သိမ္းေသာ အရပ္၌ ခပ္သိမ္းေသာ အျပားအားျဖင့္ ဘ၀တို႔သည္ ရွိကုန္၏။

မျမဲကုန္၊ ဆင္းရဲကုန္၏၊ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာ ရွိကုန္၏။

စာအုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲပိတ္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ … တန္းစီေနတဲ့ လူေတြေနာက္မွာ ၀င္စီရင္း တေရြ႕ေရြ႕… ေရြ႕လ်ား ... ။ ေျခာက္လဆိုတဲ့ ကာလက ရွည္ၾကာသလား … တိုေတာင္းသလား … အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ မၾကာခင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ … လို႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ မဖန္တီးႏိုင္တဲ့ ဘ၀မို႔ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ေျခခ်ရဦးမယ္ မသိ … ။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲလား … ။ ဘ၀ဆိုတာ … ေဘး … တဲ့။ ဒီေဘးေတြကိုပဲ ႏွစ္သက္စြာ စြဲလမ္းေနၾကတာေလ …။

***

၈ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂

၀၀း၀၀ နာရီ

Have a nice journey … ဆိုတဲ့စကားသံေတြ … မိတ္ကပ္ျခယ္သ ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေတြရဲ႕ အျပံဳးမ်က္ႏွာ … ထိုင္ခံုနံပါတ္ 21 A ျပတင္းေပါက္နံေဘး … အျပင္မွာ မိုးေတြ တသည္းသည္း… ျပတင္းေပါက္မွန္မွာ မိုးေရစက္ေတြ ခိုလို႔တြဲ … အလို … မ်က္ႏွာမွာ ေရေတြစိုလို႔ ... မိုးေရစက္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚ က်လာတာလား … မိုးေရစက္ေတြ … မိုးေရစက္ေတြ … ဟုတ္မွာပါ … ။ အဲဒါ …. မိုး …. ေရ …. စက္ … ေတြ … ။

***

၀၀း၂၅ နာရီ

ထိုင္ခံုခါးပတ္ ပတ္ …. ေလယာဥ္ႀကီး ထြက္ေတာ့မယ္။ မွိတ္တုတ္မွိန္ပ် ၿမိဳ႕ျပႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားရင္း ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳေနလိုက္တယ္။ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္ ပ်ံသန္းတဲ့ ေလယာဥ္မို႔လားမသိ စီးတဲ့သူက က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ။ စိတ္ထဲမွာ ေလးေလးလံလံ မတင္မက်နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာေတြကို ေတြးရင္း … … … ။

***

ခ်န္ဂီေလဆိပ္၊ စကၤာပူ

စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္ ၀၅း၀၀ နာရီ

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ စကၤာပူ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္စရာေတြက အမ်ားသား၊ အင္တာနက္သံုးလို႔ရတဲ့ ေနရာ ခဏသြားၿပီး အိမ္ကို မက္ေဆ့ခ်္ပို႔တယ္။ ေနာက္ထပ္စီးရမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ မိနစ္ပိုင္းအလိုမွာ ဖတ္လိုက္မိတဲ့ ေမးလ္တေစာင္ေၾကာင့္ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးလို႔သြားတယ္။ ေက်းဇူးပဲ စကၤာပူ … ။

***

၀၉း၀၅ နာရီ

ဒီတခါစီးရမယ့္ ေလယာဥ္က ႀကီးတယ္၊ ထိုင္ခံုနံပါတ္ 43 K ထံုးစံအတိုင္း ျပတင္းေပါက္ေဘး။ စစခ်င္း လူမရွိဘူး ထင္ရေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း လူေတြျပည့္လာၿပီး နံေဘးမွာ ၾသစေတးလ်သူ ဇနီးေမာင္ႏွံ လာထိုင္ၾကတယ္။ သေဘာေကာင္းၿပီး အစစ ကူညီတတ္ ၾကင္နာတတ္သူေတြ … ။ တေလယာဥ္ထဲစီး တခရီးထဲသြားၾကသူခ်င္း ႐ိုင္းပင္းၾကတယ္။ အသြားကတည္းက အစားအေသာက္ စာရင္းမွာ seafood ကို ေရြးထားမိလို႔ သူမ်ားမစားခင္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားခ်ည္း စားရတာ ေဘးနားက ခရီးေဖာ္ေတြကိုေတာင္ မ်က္ႏွာပူ အားနာမိသလိုပဲ။

***

အိပ္ငိုက္လိုက္၊ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္ ရြတ္လိုက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ ပ႒ာန္းရြတ္လုိက္၊ ဟိုဒီေငးလိုက္၊ ဓမၼစၾကာရြတ္လိုက္နဲ႔ နာရီ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္တဲ့ ခရီးရွည္ၾကီးကို ပင္ပန္းႏြမ္းလ်စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ကတည္းက ပါလာတဲ့ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ ႏွာတ႐ႈံ႕႐ံႈ႕က လူကိုပိုၿပီး ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲ ေမႊေႏွာက္ရွာရင္း The Lady ကို သြားေတြ႔တယ္။ အင္တာနက္မွာ တပိုင္းတစ ၾကည့္ဖူးထားေပမဲ့ အစအဆံုး ထပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးခန္းေလးကိုၾကည့္ရင္း … ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး စက္တင္ဘာ … လို႔ ေရရြတ္မိတယ္။

***

လန္ဒန္၊ ဟိသ႐ိုးေလဆိပ္

ဘိလပ္စံေတာ္ခ်ိန္ ၁၅း၃၀ နာရီ

ေလယာဥ္ဘီးလံုး ေျမေပၚအခ် သိမ့္ခနဲ … ။ ေၾသာ္ ဒီေျမေပၚ ေျခခ်ရျပန္ျပီ။ UK Border အင္မီဂေရးရွင္းမွာ လူတန္းရွည္ႀကီး တေရြ႕ေရြ႕ … ေႏွးလြန္းလွတယ္။ နားခ်င္ၿပီ၊ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ၾကာလြန္းလွတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ … ေကာင္တာအမွတ္ ၂၅ … အင္မီဂေရးရွင္း ေအာ္ဖစ္ဆာ လူညိဳထြားႀကီး၊ စကားတခြန္းမွမေျပာဘူး ဒုန္းဆို တံဆိပ္တုန္းထု၊ လက္ေဗြႏွိပ္ … ရၿပီ သြားေတာ့ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္လား ေလာက၀တ္အရလား … ။ ေျပာေတာ့ ေျပာခဲ့လိုက္တာပဲ။

ပစၥည္းေရြး၊ ထေရာ္လီေပၚ မႏိုင္မနင္းတင္၊ ကူမယ့္သူမရွိလို႔ ေမာေနရင္းက ျပံဳးမိရေသးတယ္။ ေျခာက္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္က စိတ္ကို နည္းနည္းေတာ့ ေျပာင္းလဲေစတတ္သား … ။ ကူမယ့္သူကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသးတာ။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ တူတူနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ ခရီးေဆာင္ အိတ္ႀကီးကို အားတင္းၿပီး ထေရာ္လီေပၚ က်ံဳး႐ံုးတင္ တြန္းလာရင္း လာႀကိဳသူေတြထဲကို ေ၀့၀ိုက္ရွာရေသးတယ္။ လာႀကိဳသူ အမလတ္နဲ႔ ေယာက္ဖ ... ခုေတာ့ အေနာက္တိုင္းထံုးစံ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ ႏိုင္ပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ … ကားေပၚတက္ အိမ္ျပန္ … ဒါ အဂၤလန္တဲ့ … ေရာက္ခဲ့ရျပန္ေပါ့ တခါ။

ညစာကို ပါလာတဲ့ အရီးေတာင္း ၾကက္ေျခနီလက္ဘက္ထုတ္ေလး ေဖာက္ၿပီး သုပ္စားၾကတယ္။ ငါးေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းနဲ႔ လက္ဘက္သုပ္နဲ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ၿမိန္တယ္။ ေသတၱာဖြင့္ ပစၥည္းေတြထုတ္ … လူက ႏြမ္းလ်လွၿပီ၊ မရေတာ့ဘူး။ ေယာက္ဖ ကမ္းေပးတဲ့ ၀ိုင္အနီတခြက္ကို ခ်ီးယားစ္လိုက္ၿပီး တရွိန္ထိုးေမာ့ခ် … အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းေသာညပါ … ။

ပင္ပန္းလို႔လားမသိ၊ အဲဒီညက အိပ္မက္ မမက္ဘူး။

ခါတိုင္း မက္ေနက် အိပ္မက္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ … ။
တခါတေလေတာ့လဲ ျပန္ျခင္း သြားျခင္းဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ အားလံုး ေမ့ထားတာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၁၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂
၂၂း၀၃ နာရီ

(နက္ျဖန္ကစၿပီး ေက်ာင္းတက္ရပါၿပီ။ ဟိုမွာတုန္းက အလုပ္နဲ႔၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မို႔ ဘေလာ့ေတြနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့ရင္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါအံုး)