ညေန.. ညေန .. စည္တယ္ေလ ...

ဒီေခါင္းစဥ္တပ္ထားလို႔ အပ်ဳိေတာ္ယိမ္းထြက္ဖို႔ ကိုၾကီးေက်ာ္သီခ်င္း ဟဲတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ဒီကေန႔ညေနမွာ အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀းက ညေနေစ်းေလးကို သြားတဲ့အေၾကာင္း ေရးမလို႔ပါ။ အရင္ကေတာ့ အဲဒီလိုညေနေစ်းေလးေတြကို တခါမွ မသြားဖူးပါဘူး။ တခါတရံ အဲဒီနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေစ်းတန္းထဲက ျဖတ္မသြားဘူး၊ ေစ်းသည္ ေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာကသာ ေရွာင္ကြင္းသြားျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ သြားျဖစ္ရတာကေတာ့ …
***
အခုဆို အေဖနဲ႔ က်မ ႏွစ္ေယာက္စာတင္ မကေတာ့ဘူး အလုပ္သမားေတြအတြက္ပါ စားေရးေသာက္ေရးကို က်မက တာ၀န္ယူေနရျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေလ။ သူတို႔ပါေကြၽးရမယ္ဆိုေတာ့ ခါတိုင္းလို ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေတြခ်ည္း ခ်က္လို႔ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အေရာအေႏွာေလးဘာေလးမွ ျဖစ္မွာမို႔ ဟိုတေန႔က မနက္ခင္းေစ်းသြားတုန္း ၀က္သားသံုးထပ္သား ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဆိုရင္ အဆီေတြမၾကိဳက္လို႔ သံုးထပ္သား ၀ယ္ေလ့မရွိပါဘူး။ အားလံုးစားဖို႔ ၀က္သားနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ခ်က္မယ္ဆိုျပီး ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြပါ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နက္ဖန္ ၀က္သားခ်က္မဲ့အလွည့္က်ေတာ့ အိမ္က ေက်းဇူးရွင္ေကာင္မေလးက ပဲျပားပါမွ ေကာင္းတာလို႔ အၾကံေပးတာေၾကာင့္ ပဲျပားအ၀ယ္ထြက္ဖို႔ ညေနေစ်းကို သြားရတာပါ။

ညေနေစ်းဆိုတာကလဲ ေစ်းေရာင္းသူေတြရွိလို႔သာ ေစ်းလို႔သတ္မွတ္ရေပမဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚအခင္းေလးေတြနဲ႔ ခ်ေရာင္းတဲ့ေနရာေလးတခုပါပဲ။ ေစ်းကိုေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေစ်းတန္းေလးမွာ လူစည္ကားေနပါတယ္။ ေစ်းက ကားဂိတ္နားမွာမို႔ လူပိုစည္တာလဲ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ရံုးသမား ေက်ာင္းသမားေတြ ရံုးျပန္ေက်ာင္းျပန္ ဒီေစ်းကေလးကို ၀င္၀ယ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔ကလဲ ညေနေစ်းက ေစ်းပိုသက္သာလို႔ တမင္ကိုလာ၀ယ္ၾကတယ္။ က်မလိုမ်ဳိး တခါတေလ မ်က္စိလည္ေရာက္လာတဲ့သူ တခ်ဳိ႕တေလလဲ ပါမွာေပါ့ေလ။

ေစ်းတန္းေလးကို ၀င္လိုက္ရင္ပဲ သတိထားမိတာက ငါးေျခာက္သည္ေတြကိုပါ။ မိုးကုန္သြားလို႔လားမသိ ငါးေျခာက္သည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႕ရတယ္။ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတဲ့ ငါးေျခာက္အမ်ဳိးအစားကေတာ့ အာျပဲေျခာက္ေတြ။
‘အာျပဲေတြ အာျပဲေတြ .. ခ်ဳိတယ္..ေပါတယ္ေနာ္’ လို႔ ေအာ္ဟစ္ေစ်းေခၚေနတဲ့ ေစ်းသည္ရဲ႕ အသံေၾကာင့္ က်မ ျပံဳးမိတယ္။
‘ဗီတာမင္အျပည့္ ပဲပင္ေပါက္ ပဲျပား…ေၾကာ္စားၾကမယ္ ..’ လို႔ ေအာ္ေနတဲ့ ပဲျပားသည္ႀကီးဆီမွာ ပဲျပား ၂ တံုး ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ေစ်းေပါလိုက္တာ … တတံုးမွ ၅၀ ထဲရယ္။ ၂၀၀ တန္ေပးေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ၁၀၀ ျပန္မအမ္းႏိုင္ဘူး။
‘အေၾကြ ၁၀၀ မပါဘူးလား အမ’ လို႔ ေမးပါတယ္။

က်မတို႔ငယ္ငယ္က အေၾကြဆိုတာဟာ ၅ျပား ၁၀ျပားေစ့ေလးေတြကစျပီး ငါးမူး တစ္က်ပ္ထိဆိုပါေတာ့။ အခုေခတ္ အေၾကြကေတာ့ ၅၀၊ ၁၀၀ေပါ့။ ႏိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း အေၾကြရွားပါးမႈျပႆနာျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့လဲ ပဲျပားသည္ အေၾကြမအမ္းႏိုင္တာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံနဲ႔ အ၀ွမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာကို က်မ မေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေပမဲ့ ပဲျပားသည္ရဲ႕ လတ္တေလာ ျပႆနာကိုေတာ့ျဖင့္ က်မေျဖရွင္းေပးလိုက္ရပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာရွိေနတဲ့ တရုတ္နံနံ ၁၀၀ ဖိုး ထပ္ယူလိုက္တာေပါ့။ သိပ္မလတ္ေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ .. သူမွ ျပန္မအမ္းႏိုင္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာေစ်းသည္ရဲ႕ ေစ်းေရာင္းနည္း ဗ်ဴဟာတခုလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ျပီးေတာ့ မျဖစ္စေလာက္ ပိုက္ဆံေလးအတြက္ ကပ္သပ္ မေနခ်င္ပါဘူး။

‘ရဲမာေလးေတြရမယ္ .. ရဲမာေလးေတြ…’
ပဲျပားသည္ႀကီးအနားက ေစ်းသည္ေကာင္မေလးတေယာက္ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဘာမ်ားလဲလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေရာင္းေနတာပါ။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္သား၊ သူ႔ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးေတြက နီနီရဲရဲေလးေတြ။ မာမမာေတာ့ စမ္းမၾကည့္မိလို႔ မသိပါဘူး။

‘ကဲ .. ကဲ .. ဘာေတြခ်က္ၾကမလဲ’ လို႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ လူႀကီးဆီက ပင္စိမ္းနဲ႔ နံနံပင္ ငရုတ္သီးစိမ္း ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ နံနံပင္ ငရုတ္သီးစိမ္း ၂ မ်ဳိးေပါင္း ၁၀၀ ဖိုး ဆိုျပီး ၀ယ္တတ္ သြားပါျပီ။ (ဟိုတခါ ၀ယ္ထားတဲ့ ငရုတ္သီးစိမ္း ၁၀၀ ဖိုးက ခုမွ ကုန္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕ ပုပ္ကုန္လို႔ လႊင္႔ပစ္ရေသး) ဘုရားပန္းေတြေရာင္းတဲ့ ပန္းဆိုင္ေရာက္ေတာ့ က်မၾကိဳက္တဲ့ ပန္းေလးေတြေတြ႕တာနဲ႔ ဘုရားကပ္ဖို႔ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ပန္းနာမည္ကေတာ့ ဘာမွန္းမသိပါဘူး။

လက္ထဲမွာ တိုလီမုတ္စ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေလးေတြ တြဲေလာင္းတြဲေလာင္းနဲ႔ ေစ်းတန္းကေလးမွာေလွ်ာက္ေနတဲ့ က်မ တေနရာအေရာက္ လူစုစု စုစုကုိေတြ႕လို႔ စပ္စုစိတ္နဲ႔ စနည္းနာမိတယ္။ ခံုပုကေလးေပၚမွာ ပလတ္စတစ္ ဇကာေလးနဲ႔ စာရြက္ေလးေတြ စာအိတ္ေလးေတြ ထည့္ထားတယ္။ စာရြက္ေတြက အေရာင္ေတြ အရုပ္ေတြနဲ႔၊ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ သူတို႔ေျပာေနၾကတဲ့စကားေတြထဲမွာ ကိုရင္ႀကီးေတြေရာ ဦးအာစိဏ္ဏ ေတြေရာ စံုေနတာပါပဲ။
က်မလဲ ခပ္ပိန္းပိန္းဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသေဘာမေပါက္ပါဘူး။ အနားေရာက္မွ သိေတာ့တယ္၊ ႏွစ္လံုးလား သံုးလံုးလား အဲဒါမ်ဳိးေတြ ထိုးဖို႔ အတိတ္ဂဏန္းေတြ ရုပ္ပံုေတြ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေလးေတြ ေရာင္းေနတာ။ အဲဒါကိုပဲ အံုျပီးလာ၀ယ္ေနၾကတာေလ။ ျပီးရင္ ထိုးၾကအံုးမယ္ေပါ့။

အဲဒီစာရြက္ေတြကို မယံုရင္ယူၾကည့္ ၀ ကေန ၉ ထိ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ အကုန္ပါမွာပဲ။ ရွိတဲ့ ဂဏန္းအားလံုးပါမွေတာ့ ေပါက္ဂဏန္းလဲ ပါမွာေပါ့။ ဒါကိုပဲ မွန္တယ္ ဆိုျပီး အလုအယက္၀ယ္ၾက၊ ထိုးၾက၊ စီးပြါးေရးသမားေတြကေတာ့ သေဘာေတြက်။ ေနာက္ဆံုး ထိုးတဲ့သူေတြ ျဖဴခါျပာက်။ က်မ ျမင္ဖူးပါတယ္ .. အေျခခံလက္လုပ္လက္စား လူတန္းစားကစျပီး ဟိုးအျမင့္က လူေတြထိ ဒါကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း လုပ္ေနၾကတာ။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့သူေတြလဲ သူ႔အထြာနဲ႔သူ လုပ္ၾကတာပဲ။ သိန္းေတြေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ခ်မ္းသာသူေတြလဲ လုပ္ၾကတာပဲ။ ဆင္းရဲသား (လို႔ပဲ သံုးပါရေစေတာ့) ေတြ အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ထြက္ေပါက္တခုတဲ့။ သူေဌးေတြအတြက္ကေတာ့ ဒါဟာ စီးပြါးေရး (business) ဆိုပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ဘ၀ပ်က္တဲ့သူပ်က္၊ အရွက္ရတဲ့သူ ရ၊ ေထာင္က်တဲ့သူက်။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒီကိစၥေတြက ေပ်ာက္မသြားေသးပါဘူး။ ခုထိ ရွိေနဆဲပါပဲ။

ရင္ေမာစြာနဲ႔ သူတို႔အနားက ခြါလာျပီး …ေစ်းတန္းေလးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
ညေနေစ်းေလးကေတာ့ စည္ကားေနဆဲ။
ေအာ္သံ ဟစ္သံ ေစ်းေခၚသံေတြနဲ႔ သက္၀င္ရွင္သန္ေနဆဲ။
***
က်မ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ လမ္းဟာ အေနာက္ဖက္ကို မ်က္ႏွာျပဳလို႔ေပါ့။
၀င္ေတာ့မယ့္ ေနေရာင္က ပိုျပီးေတာက္ပ စူးရွေနသလို… ။
ဒါေပမဲ့ ခဏပါ။
မၾကာခင္ ေန၀င္ေတာ့မွာ …
ေန၀င္သြားျပီးရင္ အေမွာင္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ…။
ေနာက္ေန႔သစ္တဖန္ အစပ်ဳိးဖို႔အတြက္ အေမွာင္ကိုလဲ ခဏေတာ့ၾကံဳရအံုးမယ္ မဟုတ္လား။
***
(၉.၁၁.၀၆)