ေရွးတုန္းက လူပ်ဳိ အပ်ဳိခ်စ္ၾက ႀကိဳက္ၾကရင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ အိမ္ေထာင္ရက္သား ျပဳၾကတယ္ဆိုပဲ။ သံုးႏွစ္ သံုးမိုးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလက တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အေတာ္အတန္ တီးမိေခါက္မိ သိႏိုင္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း ပိုၿပီးေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္သလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ၿပီးလည္း ခြါျပဲသြားၾကႏိုင္ ပါေသးတယ္။
တကယ္တမ္း သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၾကာတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း ရႏိုင္သလို လက္ဖ်စ္တတြက္ေလာက္ ျမန္တယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တာကာလကို က်မ လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ ၂၀၀၆ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္။
***
ေၾကာင္ဆိုးေလး ဂါးဖီးနဲ႔ ဒီဘေလာ့ကို စဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်မက ငပ်င္းဆိုေတာ့ ဘ၀ကို ခက္ခက္ခဲခဲ မျဖတ္သန္းခ်င္ဘဲ သူ႔လို ေအးေအးလူလူ ႏွပ္ေနခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ပ်င္းလို႔၊ သူမ်ားလုပ္တာ အားက်လို႔၊ မလုပ္ဖူးတာ စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြ သူမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ကို စခဲ့ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘေလာ့က က်မကို လႊမ္းမိုးလာေတာ့တယ္။
ေန႔တိုင္း ထမင္းမစားဘဲ မေနႏိုင္သလို ေန႔တိုင္း စာမေရးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့ က်မ …
ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြးမိသမွ်ေတြ ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေ၀ဖန္ ေလကန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ သူမ်ားမႀကိဳက္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း …
ဘေလာ့ေပၚမွာ လူသိရွင္ၾကား အဆဲခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိုးပြါးခဲ့သလို …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ မုန္းတီးသူ ညႇဳိးသူ ရန္ဘက္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။
က်မက ဘေလာ့ကို ဖန္တီးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ျပန္လည္ ဖန္တီးခဲ့ျပန္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီး မွတ္ေပမဲ့ လူကဲခတ္ညံ့တဲ့ က်မက …
ၿပံဳးရယ္တာလား ေလွာင္ရယ္တာလား … နားမလည္ခဲ့။
လက္ခုပ္သံလား ေတာထုတ္သံလား … မခြဲျခားတတ္ခဲ့။
အားေပးသံလား ကဲ့ရဲ႕သံလား … မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။
ေျမႇာက္ပင့္တာလား ႐ိုက္ခ်တာလား … မကြဲျပားခဲ့။
တြဲကူမယ့္လက္ေတြလား ဆြဲခ်မယ့္လက္ေတြလား … မသိႏိုင္ခဲ့။
ဟုတ္တယ္ …. က်မ မသိတဲ့ မသိျခင္းေတြ … အမ်ားႀကီးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ ခပ္အအ က်မဟာ …
အေရာင္လင္းတိုင္း အလင္းေရာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ … တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ … က်မရဲ႕ အနက္ေရာင္ဘေလာ့ေလးဟာ အျဖဴေရာင္ ဗလာ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်မသည္လည္း ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ခြဲခြါ … ကြဲကြာ … ေ၀းရာအရပ္မွာ နာၾကင္ျခင္းေတြ ခါးသီးမႈေတြ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းၿပီး အၾကင္နာေတြ ေမတၱာတရားေတြ ေအးခဲေနခဲ့တဲ့ ဥေရာပရဲ႕ ဥတုၾကမ္းမွာ အေမ့အိမ္ကို လြမ္းခဲ့ရတယ္။
***
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လို႔ က်မေတြးၾကည့္မိေတာ့ …
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာ ဒီေဒသကို ေရာက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ခ်စ္သူေတြနဲ႔လည္း ေကြကြင္းရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … မုန္းသူေတြလည္း ခုေလာက္မ်ားမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဘ၀ဆိုတာကို ေသခ်ာသိဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို ခုေလာက္သိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ေရသာခို ေလွႀကံဳစီး အပ်င္းႀကီး ေနျဖစ္ဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … အေျပာင္းအလဲ သိပ္မရွိတဲ့ သမား႐ိုးက်ဘ၀မွာ နိစၥဓူ၀ က်င္လည္ေနရဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … ...
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … …
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … … …
တကယ္ပါ … ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ဖန္တီးသြားခဲ့တာ။
***
ခုဆို ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္သံုးမိုး တိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ခဏတျဖဳတ္ ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ သေဘာမတူတဲ့ ၾကားက ေယာင္လည္လည္နဲ႔ အနားသြားကပ္၊ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ျပန္တင္ … အဲဒီလိုနဲ႔ မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ ျပန္ပတ္သက္ မိျပန္တယ္။ လူႀကီးေတြ မႀကိဳက္တာ လုပ္ေနရတာမို႔ တခါတခါ ဘေလာ့ေရးရတာ ျပစ္မႈတစံုတရာ က်ဴးလြန္ေနရသလိုပဲ စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္မပိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဘေလာ့ကို စိတ္ရွင္းလက္ရွင္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ က်မမွာ မရွိပါဘူး။ က်မ ႐ႈံးနိမ့္မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ ဘေလာ့ေၾကာင့္လို႔ ဘေလာ့ကို လက္ညႇိဳးထိုးမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။
သံုးႏွစ္ သံုးမိုးၾကာၿပီဆိုေတာ့ … က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘေလာ့ကို က်မ လက္တြဲရမလား … ဒါမွမဟုတ္ … လက္တြဲ ျဖဳတ္ခဲ့ရမလား။
တကယ္တမ္း က်မ မလုပ္ရက္ … မလုပ္ခ်င္ … မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီဘေလာ့ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဘ၀၊ က်မရဲ႕ အေဖာ္၊ က်မရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္။
က်မ သူ႔ကို မစြန္႔ပစ္ခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။
ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို စာလံုးေလးေတြ တလံုးခ်င္းစီနဲ႔ သီကံုးေရးဖြဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေလးကို က်မ ေက်ာခိုင္း မထားခဲ့ရက္ဘူး။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ နာမည္တခု သပ္သပ္နဲ႔ ေျပာင္းေရးဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ဒါလည္း က်မစိတ္ထဲ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ က်မ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘဲ ေတြေ၀ေနမိတယ္။
က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ …. …. …. ။
***
သံုးႏွစ္သံုးမိုးထိ တည္တံ့ေအာင္ တစတစ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးအခ်ိန္အတြင္း ၿပံဳးေပ်ာ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသလို ညစ္ညဴး ငိုေႂကြးခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးကာလမွာ အခက္အခဲေတြ အတူတူ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုး … … …
.… .… …. …. …. .…
ၾကာခဲ့ပါၿပီ … … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၅း၂၄ နာရီ
(က်မ ဘေလာ့ ၃-ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရနဲ႔ ကိုဟယ္ရီတက္ဂ္တာကို ေပါင္းၿပီးေရးလိုက္ပါတယ္။)
ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေလးေတြ …
(၁) ေျခလွမ္း ၃၀၀ျပည့္
(၂) အခါလည္အေတြး (တႏွစ္ျပည့္)
တကယ္တမ္း သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၾကာတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္း ရႏိုင္သလို လက္ဖ်စ္တတြက္ေလာက္ ျမန္တယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တာကာလကို က်မ လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ ၂၀၀၆ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္။
***
ေၾကာင္ဆိုးေလး ဂါးဖီးနဲ႔ ဒီဘေလာ့ကို စဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်မက ငပ်င္းဆိုေတာ့ ဘ၀ကို ခက္ခက္ခဲခဲ မျဖတ္သန္းခ်င္ဘဲ သူ႔လို ေအးေအးလူလူ ႏွပ္ေနခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ပ်င္းလို႔၊ သူမ်ားလုပ္တာ အားက်လို႔၊ မလုပ္ဖူးတာ စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔၊ ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြ သူမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ကို စခဲ့ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဘေလာ့က က်မကို လႊမ္းမိုးလာေတာ့တယ္။
ေန႔တိုင္း ထမင္းမစားဘဲ မေနႏိုင္သလို ေန႔တိုင္း စာမေရးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့ က်မ …
ဘေလာ့ေပၚမွာ ေတြးမိသမွ်ေတြ ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေရးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေ၀ဖန္ ေလကန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘေလာ့ေပၚမွာ သူမ်ားမႀကိဳက္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း …
ဘေလာ့ေပၚမွာ လူသိရွင္ၾကား အဆဲခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိုးပြါးခဲ့သလို …
ဘေလာ့ေၾကာင့္ မုန္းတီးသူ ညႇဳိးသူ ရန္ဘက္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။
က်မက ဘေလာ့ကို ဖန္တီးခဲ့တယ္။
ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ျပန္လည္ ဖန္တီးခဲ့ျပန္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီး မွတ္ေပမဲ့ လူကဲခတ္ညံ့တဲ့ က်မက …
ၿပံဳးရယ္တာလား ေလွာင္ရယ္တာလား … နားမလည္ခဲ့။
လက္ခုပ္သံလား ေတာထုတ္သံလား … မခြဲျခားတတ္ခဲ့။
အားေပးသံလား ကဲ့ရဲ႕သံလား … မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။
ေျမႇာက္ပင့္တာလား ႐ိုက္ခ်တာလား … မကြဲျပားခဲ့။
တြဲကူမယ့္လက္ေတြလား ဆြဲခ်မယ့္လက္ေတြလား … မသိႏိုင္ခဲ့။
ဟုတ္တယ္ …. က်မ မသိတဲ့ မသိျခင္းေတြ … အမ်ားႀကီးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ ခပ္အအ က်မဟာ …
အေရာင္လင္းတိုင္း အလင္းေရာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ … တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ … က်မရဲ႕ အနက္ေရာင္ဘေလာ့ေလးဟာ အျဖဴေရာင္ ဗလာ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ က်မသည္လည္း ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ခြဲခြါ … ကြဲကြာ … ေ၀းရာအရပ္မွာ နာၾကင္ျခင္းေတြ ခါးသီးမႈေတြ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းၿပီး အၾကင္နာေတြ ေမတၱာတရားေတြ ေအးခဲေနခဲ့တဲ့ ဥေရာပရဲ႕ ဥတုၾကမ္းမွာ အေမ့အိမ္ကို လြမ္းခဲ့ရတယ္။
***
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လို႔ က်မေတြးၾကည့္မိေတာ့ …
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေနရာ ဒီေဒသကို ေရာက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ခ်စ္သူေတြနဲ႔လည္း ေကြကြင္းရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … မုန္းသူေတြလည္း ခုေလာက္မ်ားမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ဘ၀ဆိုတာကို ေသခ်ာသိဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္ကို ခုေလာက္သိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … ေရသာခို ေလွႀကံဳစီး အပ်င္းႀကီး ေနျဖစ္ဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … အေျပာင္းအလဲ သိပ္မရွိတဲ့ သမား႐ိုးက်ဘ၀မွာ နိစၥဓူ၀ က်င္လည္ေနရဦးမယ္။
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … ...
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … …
ဘေလာ့သာ မေရးခဲ့ရင္ … … … … … … …
တကယ္ပါ … ဘေလာ့က က်မဘ၀ကို ဖန္တီးသြားခဲ့တာ။
***
ခုဆို ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္သံုးမိုး တိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ခဏတျဖဳတ္ ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ သေဘာမတူတဲ့ ၾကားက ေယာင္လည္လည္နဲ႔ အနားသြားကပ္၊ တပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ျပန္တင္ … အဲဒီလိုနဲ႔ မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ ျပန္ပတ္သက္ မိျပန္တယ္။ လူႀကီးေတြ မႀကိဳက္တာ လုပ္ေနရတာမို႔ တခါတခါ ဘေလာ့ေရးရတာ ျပစ္မႈတစံုတရာ က်ဴးလြန္ေနရသလိုပဲ စိတ္ထဲ ထင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္မပိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဘေလာ့ကို စိတ္ရွင္းလက္ရွင္းနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ က်မမွာ မရွိပါဘူး။ က်မ ႐ႈံးနိမ့္မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အခါ ဘေလာ့ေၾကာင့္လို႔ ဘေလာ့ကို လက္ညႇိဳးထိုးမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။
သံုးႏွစ္ သံုးမိုးၾကာၿပီဆိုေတာ့ … က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘေလာ့ကို က်မ လက္တြဲရမလား … ဒါမွမဟုတ္ … လက္တြဲ ျဖဳတ္ခဲ့ရမလား။
တကယ္တမ္း က်မ မလုပ္ရက္ … မလုပ္ခ်င္ … မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒီဘေလာ့ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဘ၀၊ က်မရဲ႕ အေဖာ္၊ က်မရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္။
က်မ သူ႔ကို မစြန္႔ပစ္ခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။
ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို စာလံုးေလးေတြ တလံုးခ်င္းစီနဲ႔ သီကံုးေရးဖြဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေလးကို က်မ ေက်ာခိုင္း မထားခဲ့ရက္ဘူး။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ နာမည္တခု သပ္သပ္နဲ႔ ေျပာင္းေရးဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ဒါလည္း က်မစိတ္ထဲ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ က်မ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘဲ ေတြေ၀ေနမိတယ္။
က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ …. …. …. ။
***
သံုးႏွစ္သံုးမိုးထိ တည္တံ့ေအာင္ တစတစ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးအခ်ိန္အတြင္း ၿပံဳးေပ်ာ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသလို ညစ္ညဴး ငိုေႂကြးခဲ့ရတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုးကာလမွာ အခက္အခဲေတြ အတူတူ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
သံုးႏွစ္သံုးမိုး … … …
.… .… …. …. …. .…
ၾကာခဲ့ပါၿပီ … … … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉
၅း၂၄ နာရီ
(က်မ ဘေလာ့ ၃-ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရနဲ႔ ကိုဟယ္ရီတက္ဂ္တာကို ေပါင္းၿပီးေရးလိုက္ပါတယ္။)
ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရေလးေတြ …
(၁) ေျခလွမ္း ၃၀၀ျပည့္
(၂) အခါလည္အေတြး (တႏွစ္ျပည့္)
26 comments:
သုံးႏွစ္က ျမန္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ အမွတ္ရစရာေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ အမေရ။ အမေရးတာ အျမဲဖတ္လုိ႕ေကာင္းလုိ႕ ေရးတာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဘေလာ့ေလးနဲ႕အမ သုံးႏွစ္သုံးမုိးကေန ရာသက္ပန္ လက္တြဲသြားႏုိင္ပါေစလုိ႕ပဲ ဆုေတာင္းေပးခ်င္ပါတယ္။ း)
သံုးႏွစ္ေတာင္ ရိွခဲ့ပီလား အမေရ..
အမရဲ့ စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ ေမ်ွာ္ေနပါတယ္..
ဆက္လက္အဓြန္႔ရွည္ပါေစလို႔... ဆုေတာင္းေပးပါတယ္..အမေရ..
ညီမ
ဘာေတြျဖစ္လို႔ပါလိမ္႔.. လူၾကီးေတြလႊမ္းမိုးမႈေအာက္ကေတာ႔ ေသမွပဲ လြတ္ေျမာက္မယ္ထင္ပါတယ္..
ျပီးေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္အေပၚစြဲလမ္းမႈကလည္း ေတာ္တန္ရံုမွမဟုတ္ဘဲ။ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ေလးကို လြယ္လြယ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ခက္ခက္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ျဖဳတ္မခ်ပါနဲ႔လား။ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြေျပာျပီး ဘာေတြခ်ဳပ္ခ်ယ္လို႔လဲဟင္.. စိတ္မေကာင္းဘူးဖတ္ရတာလည္း...
၃ႏွစ္ျပည္႔တဲ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ုဆုေတာင္းပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆက္လက္ျပီး ေ၀မွ်ေရးသားႏိုင္ပါေစ..
မေမေရ..ဒီဘေလာ့ေၾကာင့္ပဲ..က်မတို႕ေတြ.. တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ဖတ္တတ္ၾက.. နားလည္ခဲ့ၾက.. ေႏြးေထြးခဲ့ၾက..( ေအးစက္ခဲ့ၾက) ..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ေရးခ်င္..ေရးနိုင္ေနသေရြ႕ေတာ့..က်မတို႕အားလံုးရဲ႕.. ခ်စ္သူေလးေတြပါပဲ.. မရွိလဲေကာင္း..ရွိလဲေကာင္းေပါ့ေလ..
ဆက္လက္..-- ႏွစ္-- မိုး နိုင္ပါေစ.. း))
ေမဓာ၀ီေရ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ခုႏွစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ရဖို႔ က်ိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္ သိလား။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ တြဲရခါနီးမွာ မထင္မွတ္ပဲ ခဲြခဲ့ရတယ္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ေမဓာ၀ီရဲ႕ သံုးႏွစ္ျပည့္ဘေလာဂ္အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ။ စာေကာင္းေလးေတြ ထာ၀စဥ္ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္းပါ။
သုံးႏွစ္ဆုိတာ (၂၀)တုိ႕ (၂၁)တုိ႕မွ မဟုတ္တာ။
ဆက္လက္ျပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ေရးႏုိင္ပါေစလုိ႕
ဆုေတာင္းပါတယ္ဗ်ဳိ႕ ... ေကြကြင္းသြားတဲ့ သူနဲ႕
ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး ေဆြးေႏြးပြဲ စာပြဲ၀ုိင္း ဆီကုိ တက္လွမ္းႏုိင္ပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းပါတယ္... :P ။
၀ါးးးးးးး အားက်ပါတယ္ အမေရ
သံုးႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ လက္တြဲေတြျမဲခဲ့ၾကတယ္ေနာ္
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာေပေကာင္းမ်ားေရးႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလ်က္
ဒီကေန႕အထိ စြဲျမဲ
အခက္အခဲအားလံုးကို အံတု
ၾကံၾကံခံ ဇြဲျပဳရင္း
အရင္းအႏွီးမ်ားစြာဖဲ့ဆပ္
တည္ေဆာက္အပ္တဲ့ အိမ္ကေလးမို႕
လြယ္လြယ္ေလးနဲ႕
ပစ္မေျပးေစခ်င္...
းဝ)
၃ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီပဲ။ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔၊ ကပ္လိုက္ ခြာလိုက္လုပ္မေနနဲ႔။ လူၾကီးေတြသေဘာမတူဘူး ဘာဘူး စဥ္းစားမေနနဲ႔။ ယူသာ ယူလုိက္ေတာ႔ .... ေယာကၤ်ား...အဲ႔ေလ.... ဘေလာ႔ဆက္ေရးလို႔ေျပာတာ
သံုးႏွစ္သံုးမိုးမ်ား ဟယ္ရီတို႔က ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသး ...
တို႔မ်ားဆို ၈-ႏွစ္တိတိ ေစာင့္ခဲ့ဖူးတယ္ ... ဟဲဟဲ
ေက်းဇူး မေမေရ ... အေႂကြးဆပ္လုိ႔ .
(ေႂကြးရွိေျပးမွာ ... ေျပးမိေျပးရာ လုပ္စရာ မလုိေတာ့ ပါဘူး ... :P)
ဆရာ ေမာင္သာရ က ပုတီးကုန္းေမာင္စိန္၀င္း ကို ေျပာဖူးတယ္။ ဆရာ၀န္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာတို႔ဆိုတာ ေက်ာင္းရွိတယ္။ တႏွစ္ကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိႏုိင္တယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာဆိုတာက်ေတာ့ ေက်ာင္းလည္း မရွိ၊ လူတုိင္းလည္း ျဖစ္မလာႏုိင္တာမို႔ ပုတီးကုန္း ေမာင္စိန္၀င္း အေနနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ ဘ၀ကို စြန္႔ၿပီး စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခံယူ လုိက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလည္း လူတုိင္း ျဖစ္မလာႏုိင္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ဘ၀ကို ေမဓာ၀ီ တေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခံယူႏုိင္ပါေစသား။ ...။
မေမေရ
၃ ႏွစ္ ၃ မိုး လက္တြဲလာခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ေလးနဲ႕ ဆက္လက္ၿပီး ေအးအတူပူအမွ် ရာသက္ပန္ ေပါင္းသင္းေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ.. လို႕
ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိၿပီး ဒီဘေလာ့ဂ္ကို အလည္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ဆက္လက္ေရးသားတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ပုဂၢလိက အျမင္နဲ႔ ျမင္မိပါတယ္။
မရပ္ပါနဲ ့ မေမဓါဝီ
၃ ႏွစ္မွသည္ ႏွစ္ ၁၂၀ တိုင္ေစေသာဝ္
း)
က်မဘေလာ့ေလးကို လာေရာက္ဖတ္႐ႈၾကသူမ်ား၊ ဆက္လက္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းသူ၊ အားေပးၾကသူမ်ား၊ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ ဆက္ေရးျဖစ္ေအာင္ က်မ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။
Happy blog birthday!
ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို သိရတာမၾကာေသးေပမယ့္ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ဘေလာ့ဂ္ေကာင္းေလးတခု ဆိုတာ သိရလိုက္ရၿပီး အားတဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာဖတ္ဖို႔ အျမဲစဥ္းစားေနခဲ့ပါတယ္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြက သက္ေသျပေနၿပီပဲ ခြာဖို႔ကို အားမေပးပါဘူး ေပါင္းဖို႔ကိုပဲ အားေပးပါတယ္။ စာေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ။
ေလးစားလ်က္
ငယ္ႏိုင္
စာေရးေကာင္းသူတေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ၊ သိသင့္သိထုိက္တဲ့အရာေလးေတြ… ေကာင္းရာမြန္ရာေလးေတြကုိ အၿမဲေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိသူတေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ…. ဆက္ေရးပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္ ျပာျပာေလးကို ၀မ္းသာအားရ လာႀကိဳဆိုသြားတယ္
မ်က္စိက်ိန္းေတာ့ဘူး
ပန္ဒိုရာညႊန္းထားလို႕ ေရာက္ေအာင္လာခါမွ "ျပာလြင္လြင္ရင္ခြင္ရိုင္း" ဘေလာ့နဲ႕ တိုးေနတယ္...
အိမ္အသစ္ကို ဖိတ္လဲ မဖတ္ဘူး...
းဝ)
မမေမေရ...
ဆက္လုပ္ဗ်ိဳး. လံုး၀လက္တြဲမျဖဳတ္ေၾကးေပါ႔ မမေမရဲ႔
ေမေရ… Love is Blueတဲ့… ဒါဆို ဘေလာ့ေလးနဲ ့လက္တြဲလုိက္ျပီေပါ့… အမတို ့တုန္းက ၅နွစ္၅မိုးေစာင့္ခဲ့ရတာ… ေရွ ့သာဆက္တိုး…(အိမ္ကၾကားရင္ ေျမွာက္ေပးတယ္ဆုိ စိတ္ဆုိးေနၾကလိမ့္မယ္)… ဟုတ္ပါရဲ့ေနာ္… ေမ့ဘေလာ့ေလးက ေမ့ဘ၀ တစိတ္တပိုင္းပါပဲ… ေမေရ… စာေရးျခင္းဆိုတာ ေကာင္းေသာအလုပ္လုပ္တာပဲေမရယ္… ေမ့လို အနုပညာ၀မ္းစာ ျပည့္၀တဲ့ သူတေယာက္ရဲ့ စာေတြက စာဖတ္သူကို အျမဲသုတ၊ ရသ စံုလင္စြာရေစတာမို ့ ပိုလုိ ့ေတာင္ အဓိပၼါယ္ျပည့္၀ေသးတယ္ေလ… ေမနဲ ့ဘေလာ့ေလး ေပါင္းဖက္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလုိက္တယ္ေနာ္… ဘေလာ့နွစ္တရာတုိင္ပါေစလုိ ့…
oh, I was worried that you were going to stop writing. Glad to know that you are going to carry on. I love your writing.. I found out about your blog may be a year or so ago. I went back and read each and every post.
Congratulations on your 3rd anniversary and wishing you all the best.
Forgot to mention in my last comment. The new design is good. but I like the "see mee khwet" icon and saying from the old one. It has deep meaning. :)
မေမအေရးအသားက သုံးနွစ္ထက္ အမ်ားၾကီး ၀ါရင္႔ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းေျမွာက္သလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ မေလးရပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
nice blog!
Go on Go on
all the best,
ခ်စ္သူေတြ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေစာင့္ခဲ့ၾကသလို မေမလည္း ဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ႔ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ရင္းႏွီးခဲ့ေပမယ့္ ပိုးပုဝါ လက္တကမ္းမွာပဲ ေန,ေနရတုန္းဆိုတာ ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္...၊ အားၿပိဳင္မႈေတြ အမ်ားႀကီးကို ရင္စည္းခံၿပီးမွ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို အသက္ဆက္ခဲ့ရတာ တကယ္ပဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ..၊ သံုးႏွစ္ျပည့္မွသည္ ... ဘာညာေတာ့ မေရးေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္က ငါးႏွစ္ျပည့္ ပို႔စ္ကို အခုေလးတင္ ဖတ္ၿပီးမွ ဒီကိုလာဖတ္တာ ဆိုေတာ့ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးပို႔စ္ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ သိေနလို႔ပါ...။ း)
Post a Comment