အိမ္ျပန္ပါရေစ ... အေမ ...

စကားသံေတြကို ေက်ာခိုင္း
တရားသံေတြကို ေက်ာခိုင္း
ေတာ႐ိုင္းေလးမွာသာ
ေနပါရေစေတာ့ … အေမ … ။

အမွားနဲ႔အမွန္ဆိုတာ ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲ …
တေယာက္နဲ႔အမ်ား ဘယ္သူက မွားသလဲ …
အမ်ားနဲ႔တေယာက္ ဘယ္သူ႔ကို ေၾကာက္ရမလဲ …
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ….
တရားမရွိတဲ့ ကိုယ္
တရားမသိတဲ့ ကိုယ္
အမွားအျပည့္နဲ႔ ကိုယ္
မငိုဘဲ မ်က္ရည္က်
ဒုကၡေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္လဲ မႏွစ္သက္မိေတာ့ပါ အေမ … ။

အေမ့ရဲ႕ အိပ္မက္
အေဖ့ရဲ႕ အနာဂတ္
မဖ်က္ဆီးရက္ေပမဲ့
မရင့္က်က္တဲ့ႏွလံုးသားက
ခံစားရတာမ်ားလြန္းေတာ့
ပြန္းရိေနၿပီေပါ့ အေမ … ။

ဟန္ေဆာင္ ေခါင္းညိတ္
စိတ္လက္မပါ
အျပံဳးတုေတြနဲ႔သာ
ေနရတာၾကာလာေတာ့
ကိုယ္ဟာ ဘာလဲ …
မွန္ထဲေတာင္ ရဲရဲမၾကည့္၀ံ့ေတာ့ပါ အေမ … ။

ငွက္ေတေလ တေကာင္လို
ကိုယ့္အေတာင္ ကိုယ္အားကိုးၿပီး
မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီးကိုႏွင္
ျပန္လို႔ရရင္ ျပန္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ …
ဒါေပမဲ့ေလ …
တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့
စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ပမာ
ထားရာေန ေစရာသြား
အမွန္နဲ႔ အမွား မခြဲျခားႏိုင္
ပန္းတိုင္ေတြလဲ ေပ်ာက္ဆံုးကာ …
ခလုတ္ေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာေတြ႔တိုင္း
အေမ့ကိုသာ အခါခါတမ္းတ …
အိမ္ျပန္ပါရေစ …. အေမ …. ။

***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၉
၁၇း၂၄ နာရီ