ႏွင္းစီးဖိနပ္ေလး တရန္

Faces Magazine 2017 May

ႏွင္းစီးဖိနပ္ကေလး တရန္

***

 

“Spare change, please!”

Tesco Supermarket မွ အထြက္ ထိုအသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မာရီယာ ဖ်တ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ သူ မဟုတ္ခဲ့။ ပိုက္ဆံအေၾကြအိတ္ထဲမွ စတာလင္တေပါင္တန္ အေၾကြေစ့ေလးတေစ့ကို ထိုသူ၏လက္ထဲထည့္ရင္း သက္ျပင္းဖြဖြ ခ်မိသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားသံက မာရီယာ့ အေနာက္တြင္ တိုးညင္းစြာ က်န္ခဲ့၏။ “Spare change, please!” တဲ့ … ။ ထိုအသံၾကားတိုင္း မာရီယာ့စိတ္ေတြ မလံုမလဲႏွင့္ တစံုတေယာက္ ျဖစ္လိမ့္ႏိုးႏိုး အျမဲရွာေဖြမိသည္မွာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

မာရီယာက ေစ်းဝယ္ထားသည့္ တြန္းလွည္းေလးကို ကားရပ္နားရာဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္တြန္းေနရင္း ကိုယ့္ေျခေထာက္အစံုကို ေယာင္ယမ္း၍ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာႏွင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားေသာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္ မီးခိုးေရာင္ကေလး … ။

လမ္းမ်ားစြာေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ ဖိနပ္ကေလးတရန္က လူတိုင္းအတြက္ မျဖစ္မေနလိုအပ္သည္။ ေျခလွမ္းတိုင္း လံုျခံဳဖို႔ရာ အတြက္ ခိုင္မာသည့္ ဖိနပ္ကေလးလည္း ျဖစ္ရမည္ … မဟုတ္လား။

ေဆာင္းေလေအးတခ်က္ အေဝ့မွာ မာရီယာ့ဆံႏြယ္ေတြ ဝဲလြင့္သြားသည္။

“ေၾသာ္ …. တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီပဲ …” 

မာရီယာ့အေတြးမ်ားက လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက ေဆာင္းတညဆီသို႔ … ။

***

ေအးျမေသာ ဒီဇင္ဘာလ၏ ညတည။

မာရီယာ့အလုပ္၏ ခရစ္စမတ္ပါတီပြဲကို ၿမိဳ႕ကေလးရွိ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ မာရီယာက ဒီၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္မွာ ၆ လ ခန္႔သာ ရွိေသးသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးက ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ ေယာ့ခ္ရွားနယ္ အေနာက္ပိုင္းရွိ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး။ ၿမိဳ႕ကေလးက ေသးငယ္ေသာ္လည္း ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္း ေလးေတြ လမ္းကေလးေတြက အနိမ့္အျမင့္ေတြႏွင့္မို႔ ေနခ်င့္စဖြယ္။ အလုပ္ရွိရာ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္၍ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ခ်စ္ခင္ ကၽြမ္းဝင္သြားခဲ့သည္။ ေဒသထြက္ ေက်ာက္အုတ္ေတြႏွင့္ ေဆာက္ထား သည့္ အေဆာက္အဦ ညိဳညိဳေလးေတြက မိဘမ်ားရွိရာ မာရီယာ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ Midlands ေျမႏွင့္ ကြာျခားသည့္ အခ်က္တခ်က္ပင္။

ဒီၿမိဳ႕ကေလးေရာက္မွ ပထမဆံုးႀကံဳရသည့္ ခရစ္စမတ္ပါတီအတြက္ မာရီယာ အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားမိ ေသးသည္။ ခရစ္စမတ္ပါတီဆိုလွ်င္ ဝတ္ေလ့ရွိေသာ အနီေရာင္ အစိမ္းေရာင္ စသည့္ အေရာင္ေတြကို ျငီးေငြ႕ေနၿပီမို႔ မာရီယာက စိန္ပြင့္လို တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ေက်ာက္ကေလးေတြ စီထားသည့္ ခရမ္းေရာင္ dress ေပၚမွာ သားေမြးကုတ္ အျဖဴေရာင္ေလး ထပ္ဝတ္ဆင္ခဲ့သည္။ ဖိနပ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ဝယ္ခဲ့ေသာ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ႀကိဳးသိုင္း ခြါခၽြန္ ဖိနပ္အျမင့္ကေလး။

အလုပ္ထဲမွာ စာရြက္ေတြ ဖိုင္ေတြ ကြန္ပ်ဴတာထဲက ကိန္းဂဏန္းေတြႏွင့္သာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း အလုပ္႐ႈပ္ခဲ့ရေသာ မာရီယာတို႔လို ေငြစာရင္းဌာန ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ဒီလိုပါတီပြဲေလးေတြက စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ေျပေလ်ာ့ေစသည့္အျပင္ အခ်င္းခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးမႈ နားလည္မႈ ပိုရေစ၏။

“ဂြတ္အီးဗနင္း မာရီယာ … မင္း ဒီေန႔ သိပ္လွတာပဲ”

“ေက်းဇူးပါကြယ္ … ဂြတ္အီးဗနင္းပါ၊ မင္းလည္း ခန္႔ညားေနတာပဲ အိုင္ဗင္၊ မင္းတို႔နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ကိုယ္က ခုလို ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာေလ”

“ဟား ဟား ဟား”

အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္သံ ရယ္ေမာသံ၊ ဖန္ခြက္ခ်င္း ထိခတ္သံ၊ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံ၊ သီခ်င္းသံတို႔ျဖင့္ ပါတီပြဲေလးက သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ လဲလွယ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္ ရယ္ေမာသံ ေက်းဇူးစကားသံ တို႔ျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာ။ ထိုအခိုက္ မာရီယာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ခရစ္စတင္းက ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း …

“ေဟး … အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီကြ”

“ဝိုး …. ႏွင္းေတြ ႏွင္းေတြ …”

သီရိလကၤာသူေလး ရွီဟာနာ က ႏွင္းေတြျမင္ေတာ့ ခုန္ေပါက္ဝမ္းသာၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ အျပင္ဘက္သို႔ ေျပးထြက္ကာ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြႏွင့္ ေဆာ့ကစား၍ ေနသည္။ သူ႔ဘဝမွာ ပထမဆံုးၾကံဳရသည့္ ႏွင္းေတြ ျဖစ္မည္။ ၾကာလာလွ်င္ သူလည္းပဲ ႏွင္းေတြကို ႐ိုးအီ စိတ္ပ်က္သြားမွာပါ။

“မနက္က မိုးေလဝသ သတင္းမွာ ေျပာထားသားပဲ၊ ဒီည ႏွင္းက်ရင္ က်မယ္၊ မက်ရင္ မက်ဘူးတဲ့ ဟားဟား” စတိဗ္က ရယ္ဟဟ ဆိုသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ အစိုးမရေသာ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ၏ ရာသီဥတုေၾကာင့္ မိုးေလဝသ သတင္းေၾကျငာ သူေတြလည္း ရယ္ပြဲဖြဲ႕ ခံၾကရသည္။ တခါတရံ တေန႔ထဲႏွင့္ မိုးလည္းရြာ၊ ေနလည္းသာ၊ ႏွင္းလည္း က်တတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ပါေသးလဲ … ။

***

လက္က်န္ဝိုင္အနီတခြက္ကို ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေမာ့ေသာက္လိုက္စဥ္ ေခါင္းထဲမွာ ရီေဝေဝ … ။ ေပ်ာ္သည္ … ေပါ့ပါး လြတ္လပ္သည္ … ။ နက္ျဖန္က ႐ံုးပိတ္ရက္ေလ … ဒီည မာရီယာ စိတ္ႀကိဳက္ ေသာက္မွာေပါ့။

ရွီဟာနာက ဆိုင္ထဲသို႔ ျပန္ေျပးဝင္လာရင္း …

“မာရီယာေရ … ႏွင္းေတြ ေတာ္ေတာ္က်ေနၿပီကြ၊ စတိဗ္ရဲ႕ စက္ဘီးေတာ့ ႏွင္းပံုထဲ နစ္ေနၿပီ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ တို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူလာတာ၊ တို႔လည္း ခဏေန ျပန္မွနဲ႔ တူတယ္၊ မင္းေရာ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္မလဲ”

“ကိုယ္လည္း မၾကာခင္ျပန္ေတာ့မွာ ရွီဟာနာ … ကားက ႐ံုးက ကားပါကင္မွာ ရပ္ထားတယ္။ ဒီအတိုင္းဆို ကားနဲ႔ ျပန္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္”

အပူခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ ေလ်ာ့က်သည့္အခါ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ black ice ဟုေခၚေသာ မျမင္ရသည့္ ေရခဲလႊာ ပါးေလးေတြ ဖံုးတတ္သည္မို႔ ကားေမာင္းရတာ အႏၲရာယ္မ်ားသည္။ ႐ံုးႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္မွာ ကံေကာင္းသည္ဆိုရမည္။ ႐ံုးမွ မာရီယာ့အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လွ်င္ နာရီဝက္ခန္႔သာ ၾကာ၏။

“တခါတေလေတာ့လည္း ႏွင္းေတြထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာေပါ့ေလ …”

“မာရီယာ … ျပန္ေတာ့မွာလား … မင္းေသာက္ထားတာဆိုေတာ့ ကားေမာင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့မလား၊ ကိုယ့္အမ်ဳိးသား လာႀကိဳမယ္တဲ့”

“မလိုက္ေတာ့ဘူး ခရစ္စတင္း ေက်းဇူးပဲ၊ ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မလို႔”

“အိုး … ႏွင္းေတြ ဒါေလာက္က်ေနတာ … မင္းအဆင္ေျပပါ့မလား၊ ခဏေစာင့္လိုက္ေလ ေဘာ့ဘ္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ ဦးမယ္”

ခရစ္စတင္းက သူ႔အမ်ဳိးသား ေဘာ့ဘ္ထံသို႔ ဖုန္းလွမ္းေခၚဖို႔ ျပင္သည္။ ခရစ္စတင္းႏွင့္ မာရီယာ့ အိမ္ခ်င္းက ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္မို႔ သူ႔ကို ဝန္မပိုေစခ်င္။ ေနာက္ၿပီး မာရီယာ့အိမ္ဘက္က အတက္အဆင္း ေတာင္ကုန္းေတြ ဆင္ေျခေလွ်ာေတြ ပိုမ်ားတာမို႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကားေမာင္းရ ပိုခက္ႏိုင္သည္။

“ေနပါေစ အခ်စ္ေလးရယ္ … ကိုယ္အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဒီလမ္း ဒီလမ္းေတြက အျမဲေလွ်ာက္ေနက်ပါ၊ ႏွင္းေတြထဲလည္း မေလွ်ာက္ရတာ ၾကာၿပီေလ … ဒီႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးႏွင္းေတြထဲ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္ကြာ”

“မယ္ရီခရစၥမတ္ မာရီယာ ေကာင္းေသာညပါ”

အားလံုးကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ လူသြားစၾကၤံလမ္းေပၚမွာ တင္ေနသည့္ ႏွင္းမြမြေတြကို ေျချဖင့္ တဇြိဇြိနင္းေလွ်ာက္ရင္း မာရီယာ စိတ္ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ႐ံုးခန္းမွာ ျပန္ထားၿပီး ခဏအၾကာ မာရီယာသည္ ႏွင္းမ်ားေအာက္၌ လမ္းေလွ်ာက္ ေနေပၿပီ။ ျဖဴေဖြးေသာ ႏွင္းပြင့္ဖတ္မ်ားက ထူထပ္စြာ တဖြဲဖြဲက်ေနဆဲ။

***

ေဆာင္းရာသီ၏ ႏွင္းက်သည့္ညမို႔ အသြားအလာ ျပတ္လွသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ တဦးတေလမွ်ပင္ လမ္းေပၚမွာ မရွိ။ ကားတစီးစ ႏွစ္စီးစေတာ့ ျဖတ္သြားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီမွာ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း ထြက္ေတာ့မည္ မထင္။ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ကေလး အလြန္မွာ ရထားလမ္း ခံုးတံတားေအာက္မွ ျဖတ္ရမည္။ အဲဒီနားက ေန႔ခင္းဘက္ေတာင္ ေမွာင္ရိပ္နည္းနည္း က်သည့္ေနရာ။ ၿပီးေတာ့ ထိုခံုးတံတားေအာက္မွာ ပိုက္ဆံေတာင္းရမ္းေနသူ အိမ္ေျခယာမဲ့ေတြ ရွိတတ္ေသးသည္။

ထိုသို႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူေတြကို မာရီယာ နည္းနည္းမွ ဂ႐ုတစိုက္ မၾကည့္႐ႈမိသည့္အျပင္ အထင္တေသးပင္ ႐ႈံ႕ခ်တတ္ေသး၏။ ထိုသူေတြမွာ တခ်ဳိ႕က အရက္ သို႔မဟုတ္ မူးယစ္ေဆး စြဲေနသူမ်ား ျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စိတ္ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနသူမ်ား၊ တခ်ဳိ႕က အိမ္ေျခယာမဲ့ျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အိမ္ယာရွိလွ်က္ ေတာင္းစားေနသူမ်ား … ။

သူတို႔ကို မာရီယာက “ကိုယ္တိုင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သူမ်ားေငြကို အညြန္႔ခူးစားေနသူေတြ” … ဟုလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မွတ္ခ်က္ခ်ေလ့ရွိသည္။

ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ၌ ထိုသို႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူေတြ၏ တေန႔ဝင္ေငြမွာ စတာလင္ေပါင္ ၃၀၀ မွ ၅၀၀ ခန္႔ရွိသည္ ဆိုသည့္ သတင္းကိုဖတ္ရၿပီးသည့္ေနာက္ သူတို႔ကိုျမင္တိုင္း အလုပ္လုပ္ၿပီး အခြန္ေဆာင္ေနသူေတြကို အားနာမိသည္။ ထိုသူေတြကို ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေတြ႕ရတတ္၏။ စူပါမားကက္ေတြ အထြက္မွာ၊ လူစည္ကားရာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ City Centre မွာ၊ ရထားဘူတာ႐ံုႏွင့္ ဘတ္စ္စေတရွင္ေတြမွာ …  ျဖတ္သြားသမွ်ေတြထံ “Spare change, please!”  (ေငြအေၾကြအပိုပါရင္ ေပးပါ) ဟု ေတာင္းခံ၍ တမ်ဳိး၊ လမ္းသြားေနတုန္း ေဘးမွကပ္ကာ “20p please” (အေၾကြျပားႏွစ္ဆယ္ေလာက္) စသျဖင့္ တလီ၊ ေခြးတေကာင္ေဘးမွာ ခ်၍ ေခါင္းငိုက္စိုက္ထိုင္ကာ ခြက္တလံုးႏွင့္ ေခြးအတြက္ အလွဴေငြထည့္ပါဟု စာေရး၍ တသြယ္ … အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံု အလွဴခံတတ္ၾကသူေတြ။

ထိုသူေတြကို ပိုက္ဆံထည့္ဖို႔ ေဝးစြ ေစ့ေစ့ပင္မၾကည့္ဘဲ အထင္ေသး ႐ႈံ႕ခ်ေလ့ရွိသည့္ မာရီယာက မၾကင္နာတတ္၍ မဟုတ္။ လစဥ္ charity မွာ ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းတတ္သလို ကင္ဆာေဝဒနာသည္မ်ား၊ ႏွလံုးေရာဂါ ေဝဒနာသည္ မ်ားအတြက္ ရံပံုေငြရွာသည့္ မာရသြန္ ေျပးပြဲမ်ဳိး၊ ေစ်းေရာင္းပြဲမ်ဳိးေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေလ့ရွိသူ တစ္ဦး။ မာရီယာ့စိတ္သေဘာက သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေသာ္လည္း တပါးသူအေပၚ ေခါင္းပံုျဖတ္ မတရားလုပ္သည္ဟု ခံစားရလွ်င္ ထိုသူေတြကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ခ်င္။

***

တကိုယ္တည္း အေတြးျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာၿပီ။ စီးလာသည့္ ခြါခၽြန္အျမင့္ ႀကိဳးသိုင္း ဖိနပ္ကလည္း ႏွင္းထဲတြင္ ေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပလွ။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရန္ ဆယ့္ငါးမိနစ္သာသာေလာက္ လိုေသးသည္။ အားတင္းထား မာရီယာ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးရင္း ရထားခံုးတံတားေအာက္သို႔  ေရာက္လာ၏။

ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ရထားခံုးတံတားေအာက္မွာ  ေခါင္းခပ္ငိုက္ငိုက္ျဖင့္ ထိုင္ေနသည့္ လူတေယာက္က မာရီယာ့ကို ျမင္ေသာ္ လက္တဖက္ ဆန္႔တန္းကာ …

“Spare change, please!” ဟု လွမ္းေျပာသည္။

ေငြအေၾကြအပိုပါရင္ ေပးပါ … ဟု ေတာင္းရမ္းေနသူ အိမ္ေျခယာမဲ့တစ္ဦး။ မာရီယာ စိတ္ပ်က္စြာကၽြတ္ခနဲ စုတ္သပ္ရင္း ထိုသူ႔ေရွ႕မွ မျဖတ္ခ်င္သျဖင့္ ေရွာင္ရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။

“အိုး ……. ေသပါၿပီ ….”

ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားဘဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ယိုင္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိန္းစဥ္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း မာရီယာ့ေျခတဘက္က နိမ့္ဆင္းကၽြံက်သြားေတာ့၏။

သြားၿပီ … ေသလိုက္ပါေတာ့ မာရီယာ …

စီးလာသည့္ဖိနပ္၏ ခြါခၽြန္ေဒါက္တဖက္က လူသြားပလက္ေဖာင္း ေဘးရွိ ေရေျမာင္းအဖံုး သံတန္းမ်ားၾကားသို႔ လွလွပပေလး ညပ္ဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ။ မာရီယာက စိတ္ပ်က္စြာ အသံတိတ္ ဆဲေရးရင္း ဖိနပ္ကို ေခ်ာ့၍ ျပန္ထုတ္ေသာ္လည္း မရ … ။

စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ပင္ ၾကာလိုက္မည္ထင္သည္။ ခၽြဲသလိပ္ကပ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းရွင္းသံႀကီးႏွင့္အတူ ေဆးလိပ္နံ႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္နံ႔ စိုထိုင္းထိုင္း ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔ ေပါင္းစံုေရာျပြမ္းလ်က္ ထိုသူက မာရီယာ့အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ဟင္ … ရွင္ …”

“ခဏေလး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ မိန္းကေလး”

ထိုသူက မာရီယာ့ေျခရင္းမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ သားေရလက္အိတ္ ညစ္ထပ္ထပ္ႀကီးကို ခၽြတ္လိုက္ သည္။ မာရီယာ့ေျခေထာက္က ဖိနပ္သိုင္းႀကိဳး buckle ကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည့္ ခဏမွာ မာရီယာ့ ေျခေထာက္ေလး လြတ္လပ္သြားေသာ္လည္း ဖိနပ္တဖက္ကေတာ့ ေျမာင္းဖံုးသံတန္းမ်ား ၾကားတြင္ ညပ္ေနဆဲ။

“မင္း ဟိုေနရာမွာ ခဏသြားထိုင္ေန”

သူက သူနဂိုထိုင္ခဲ့သည့္ ပလတ္စတစ္ အခင္းစကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာသည္။ အို … မာရီယာ မထိုင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖိနပ္မပါေသာ ေျခတဖက္ျဖင့္ ေထာ့နဲ႔နဲ႔သြားကာ သူ႔အခင္းစနားသို႔ သြားရပ္ရင္း သူလုပ္သမွ် လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္၏။ သူက ညပ္ေနေသာ ဖိနပ္ကို တန္းမ်ားၾကားမွ အားျဖင့္ ႏွဲ႔ထုတ္ေနသည္။

“ဟုတ္ၿပီ … ဖုန္းဆက္ၿပီး တက္ခ္စီေခၚရမယ္”

႐ုတ္တရက္ အၾကံရသျဖင့္ လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနၿပီ။ ပါတီမွာ ဖုန္းျဖင့္ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ရင္း အားကုန္သြားတာပဲ ျဖစ္မည္။ ခက္တာပဲ။ မာရီယာ့စိတ္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးလာ၏။ ေသာက္ထားေသာ ဝိုင္အရက္ရွိန္ေတာင္ ျပယ္လုလု။

အေရာင္မပီျပင္ေသာ ကုတ္အက်ႌ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဝတ္ဆင္ကာ သိုးေမြးဦးထုပ္ထူႀကီးကို ေဆာင္းထားေသာ ထိုလူက မာရီယာ့အနား ျပန္ေရာက္လာၿပီး …

“မစၥ …”

“ကၽြန္မနာမည္ မာရီယာ မကၠန္ဇီပါ … မာရီယာလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္”

“အင္း … မာရီယာ … ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ မင္းဖိနပ္က သံုးမရေတာ့ဘူး၊ ခြါျပဳတ္သြားၿပီ”

“ဒုကၡပါပဲ … ကၽြန္မ အိမ္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမယ္၊ ဒီပံုစံႀကီးနဲ႔  ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရပါ့မလဲ၊ ဖုန္းကလည္း ဘက္ထရီဖလက္ ျဖစ္ေနၿပီ”

သူက အက်ႌအိတ္ထဲမွ တစံုတခုကို ထုတ္လုိက္သည္။ ေဆးလိပ္ေဆးဗူးကေလး၊ စကၠဴပါးတရြက္ကို ထုတ္ကာ ေဆးဗူးထဲမွ ေဆးမႈန္႔ေလးေတြထည့္ လိပ္ၿပီး မီးျခစ္၍ ညွိသည္။

“ငါ့ကို ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ျပဳပါ မာရီယာ”

“ဟင္း … ရပါတယ္ ရွင့္သေဘာပါ၊ ကၽြန္မေတာ့ ဒီည ေသခ်င္ေတာ့တာပဲ”

ေတာင္းစားသူေတြကို စက္ဆုပ္သည့္ မာရီယာက ထိုသူမ်ဳိးႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနရသည့္ အျဖစ္။ စိတ္ညစ္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့။

“မာရီယာ … မင္း စိတ္ညစ္ေနတာလား၊ ေလာကႀကီးမွာ ဒါက အေသးအဖြဲပါကြာ”

“အင္း … ရွင့္အတြက္ေတာ့ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္”

“မင္းကို ၾကည့္ရတာ စိတ္မသက္သာလိုက္တာ မာရီယာ … ဘာလဲ ငါ့လို အိမ္ေျခယာမဲ့ သူေတာင္းစား တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရတာ မင္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး ထင္တယ္”

“ရွင္ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ”

မာရီယာလည္း စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ တည့္တိုးသာ ေျပာမိလိုက္သည္။

“ဟက္ ဟက္ ဟက္”

သူက ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲေသာ ရယ္သံျဖင့္ မရယ္ခ်င့္ရယ္ခ်င္ ရယ္ရင္း အခင္းစ အစြန္းတြင္ ဝင္ထုိင္ လိုက္သည္။  ထို႔ေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကို ဖြင့္၍ တစံုတခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“တဆိတ္ ထိုင္စမ္းပါ မာရီယာ”

“အို … ရွင့္ကိုေတာ့ အားနာပါတယ္၊ ကၽြန္မ မထိုင္ခ်င္ပါဘူး”

“ေကာင္းၿပီေလ … ကဲ … ဒီမွာၾကည့္”

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္က ပက္ကင္စကၠဴလွလွေလးျဖင့္ ထုတ္ပိုးထားေသာ ပစၥည္းတခု။

“မင္း ဒါကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ မာရီယာ”

မာရီယာ့ထံ လွမ္းေပးရင္း သူက ေျပာသည္။ မာရီယာလည္း ေယာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ လွမ္းယူမိလိုက္သည္။ “ဘာမ်ားပါလိမ့္”

သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ မာရီယာက ပက္ကင္စကၠဴေလးကို မျပဲေအာင္ သတိထားကာ ဖြင့္လိုက္သည္။ အတြင္းမွာက ဗူးကေလး။

ေသခ်ာပါသည္။ ဒါဟာ ဖိနပ္ဗူးကေလးပဲေပါ့။ အဖံုးေလး လွပ္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းထဲတြင္ စီးရသည့္ မိန္းမစီး လည္ရွည္ဖိနပ္ ပန္းေရာင္ကေလး တရန္။

“အို … ဒီဖိနပ္က …”

“ … … … ”

***

ႏွင္းမ်ားက သည္းထန္စြာ က်ဆင္းေနသည္။ ထိုလူက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးရင္း …

“မင္းတို႔အျမင္မွာ ငါဟာ အိမ္ေျခယာမဲ့ သူေတာင္းစားတေယာက္ေပါ့ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား မာရီယာ၊ တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ အိမ္နဲ႔ ယာနဲ႔ မိသားစုနဲ႔ပါကြယ္ … တခါတုန္းကေပါ့ …

“ငါက ဥေရာပႏိုင္ငံငယ္ကေလး တခုဆီကပါ၊ အဲဒီက ေက်းလက္ရြာကေလးမွာ ငါပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိမ္ေလးတလံုး ရွိတယ္၊ ငါစိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ ယာခင္းေလးရွိတယ္၊ ငါခ်စ္တဲ့ ဇနီးနဲ႔ သမီးေခ်ာေလး တေယာက္လည္း ရွိတယ္ …

“ငါတို႔သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့ မာရီယာ … ။ ဒါေပမဲ့ … ငါ့ယာခင္းေလး မေအာင္ျမင္တဲ့ႏွစ္မွာ … စီးပြါးေရးေတြ က်ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးလည္း သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ဘူး၊ လင္မယား ကေတာက္ကဆျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြ ဆက္လာတယ္။ ပိုဆိုးတာက ငါတို႔ေနတဲ့ရြာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ငါ့မိန္းမက ေဖာက္ျပန္ေတာ့ ဟိုးေလးတေက်ာ္ေပါ့၊ သူနဲ႔ကြဲၿပီးေနာက္ ငါလည္း အရက္ေတြ အလြန္အကၽြံေသာက္ၿပီး ယာခင္းကိုလည္း ပစ္ထားခဲ့မိတယ္။ အရြယ္ေရာက္စ ျပဳေနတဲ့ သမီးေလးက ဒီအေျခအေနေတြကို ရင္ဆိုင္ရတာ ရွက္တယ္ဆိုၿပီး အဂၤလန္ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သူ႔ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ကေလး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုင္း မူးေနတဲ့ငါက ဒါေတြကို မသိခဲ့ဘူး မာရီယာ …

“ငါသိလိုက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ သမီးေလး အိမ္ကထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ ငါ့အတြက္ စာတေစာင္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ သူ ျပန္မလာေတာ့ဘူး … တဲ့။

“အဲဒီေတာ့မွ သမီးေလး အခန္းကို ေမႊေႏွာက္ရွာရင္း သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ငါသိရေတာ့တယ္၊ ငါတို႔လင္မယား ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ သူစိတ္ဒဏ္ရာေတြ ရခဲ့တယ္။ သူ႔အေမ အိမ္ကထြက္သြားၿပီး သူနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ခ်ိန္ ငါသူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္တဲ့အခါ သူ အထီးက်န္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ငါသူ႔ကို Snow boots (ႏွင္းစီးဖိနပ္) ေလးတရံ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ကတိမတည္ခဲ့မိတာကို သူ အေတာ္ေလး ေၾကကြဲခဲ့ရသတဲ့ မာရီယာရယ္ … ။

“စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ငါ ငိုမိတယ္၊ ငါဟာ ဖခင္မပီသတဲ့သူပါ၊ သမီးေလးကို စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ေပးမိတယ္၊ သမီးေလးကို ေပးထားတဲ့ ကတိေလးတခုေတာင္ ငါမတည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ရွက္ဖို႔ေကာင္းလဲ”

သူ႕မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ခိုတြဲေနၿပီ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း မာရီယာ အသက္႐ွဴမဝသလို ရင္ထဲ တင္းက်ပ္ေမာပန္း၍ ေနသည္။ သူက ေဆးလိပ္ေနာက္တလိပ္ ထပ္လိပ္ကာ မီးညွိ၍ ဖြာရင္း …

“ေနာက္ေတာ့ …. သမီးေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္ အလွဆံုး ႏွင္းစီးဖိနပ္ေလး တရံဝယ္ၿပီး အဂၤလန္ကို ငါေရာက္လာ ခဲ့တယ္၊ သူ ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕အပါအဝင္ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လွည့္ပတ္ရွာခဲ့တယ္၊ တရက္ ငါ သိပ္ေမာၿပီး ပန္းျခံအဝင္ေပါက္မွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနတုန္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ပိုက္ဆံလာေပးသြားေလရဲ႕၊ ဒီလိုနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အေၾကြေစ့ေလးေတြ လာေပးၾကတယ္၊ ငါလည္း ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႔ လမ္းစရိတ္လုပ္လိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ သူေတာင္းစားတေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တာ … ေနာက္ဆံုး Spare change, please လို႔ ႏႈတ္ကဖြင့္ဟ ေတာင္းမိတဲ့အထိပဲ … မာရီယာ”

“သူ ရွင့္ကို လံုးဝမဆက္သြယ္ဘူးလား”

“ငါ့ကို သူစိတ္နာသြားတာေလ”

“ရွင္ ဒီအတိုင္း ဘယ္ခ်ိန္ထိ ဆက္ရွာေနဦးမွာလဲ …”

“အခု မင္းနဲ႔ မေတြ႕ခင္အထိ ငါ ရွာေနခဲ့တာေပါ့၊ မင္းလက္ထဲက ဖိနပ္ကေလးဟာ ငါ့သမီးေလးကို ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ကေလးေလ၊ သိပ္လွတယ္ မဟုတ္လား မာရီယာ၊ ဒီဖိနပ္ေလးကို မင္းယူသြားပါ၊ မင္းစီးသြားပါ … ငါ မင္းအတြက္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ေပးပါတယ္”

“မဟုတ္တာရွင္ ကၽြန္မ ဝယ္မွာပါ ပိုက္ဆံေပးပါမယ္”

“မင္း ဘယ္ေလာက္ ေပးမွာမို႔လဲ မာရီယာ၊ သမီးေလးကို ဒီဖိနပ္ေလးေပးႏိုင္ဖို႔ ငါ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ လမ္းတကာအႏွံ႔ သူေတာင္းစားတေယာက္လို လိုက္ရွာေဖြခဲ့တယ္၊ ဒီဖိနပ္ေလးထဲမွာ သမီးေလးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာေတြ ေစတနာေတြအျပင္ ငါေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ငါ့သိကၡာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား … အားလံုးေပါင္းစပ္ ပါဝင္ေနခဲ့တာေလ … ဒါေတြကို မင္းက ေငြေၾကးဘယ္ေလာက္နဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ဦးမလို႔လဲဟင္”

မာရီယာႏႈတ္ဆြံ႕ခဲ့ရၿပီ။

သူက ဆက္၍ …

“ငါ့သမီးေလးကို ေပးမယ့္ဖိနပ္ေလး မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာဟာ ငါေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို အဆံုးသတ္လိုက္တာပါပဲ၊ သမီးေလးက အခုေလာက္ဆို လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ သူ႔အတြက္ ဒီဖိနပ္ေလး လိုအပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္သလို ငါ့ကိုလည္း လိုအပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ သူ႔ကို ဆက္မရွာေတာ့ဘူး မာရီယာ၊ ငါ့တိုင္းျပည္ကို ငါျပန္ေတာ့မယ္၊ ငါ့ရြာကို ငါျပန္မယ္၊ ငါ့ယာခင္းေလးမွာ သစ္ပင္ေလးေတြ စိုက္ပ်ဳိးရင္း ငါ့ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ … ။

“ဖိနပ္ေလး စီးၾကည့္ပါဦး မာရီယာ … မင္းေျခေထာက္ကို ခုနက ငါျမင္ရသေလာက္ေတာ့ သမီးေလးနဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး၊ ဆိုက္ နံပါတ္ ၅ ဆို မင္းနဲ႔ ေတာ္တယ္ မဟုတ္လား”

“ကြက္တိပါပဲရွင္ … ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ရွင္ရယ္ … ဒါနဲ႔ ရွင့္နာမည္ ကၽြန္မ မသိရေသးဘူးေနာ္”

“လမ္းေပၚက ကေလကေခ် ဥေရာပသား သူေတာင္းစား လို႔သာ မွတ္ထားလိုက္ပါ မာရီယာရယ္”

မာရီယာ၏ က်န္ဖိနပ္တဖက္ကို သူကညင္သာစြာ ျဖဳတ္ေပးၿပီး ႏွင္းစီးဖိနပ္ေလး စြပ္ေပးသည္။ ေအးစက္ထံုက်င္ေနေသာ မာရီယာ့ေျခေထာက္မ်ားအား ဖိနပ္ေလးက ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈကို ျဖစ္ေစ၏။ မာရီယာက တခ်ိန္လံုး ရပ္ေနရာမွ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္အိတ္မ်ားကို ခၽြတ္လိုက္ကာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး …

“ကၽြန္မ ရွင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နက္ျဖန္ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနေပးပါ၊ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ပါရေစ … ကၽြန္မ အႏူးအညြတ္ေတာင္းဆိုတာပါရွင္”

ဟု မာရီယာက ေျပာေတာ့ … သူ႔ၾကမ္းရွရွ လက္အစံုကို မာရီယာ့လက္ထဲမွ ျပန္႐ုန္းထြက္ရင္း  မရိတ္မသင္ထားသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြး နီက်င္က်င္ေတြကို တခ်က္ပြတ္လိုက္ကာ သူက ျပံဳးသည္။

“ေနာက္က်ေနၿပီ မာရီယာ … မင္း သြားပါေတာ့ကြယ္၊ ေကာင္းေသာညပါ မိန္းကေလးေရ …”

မာရီယာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရသည္။ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ …

“ေကာင္းေသာညပါရွင္ … ဘုရားသခင္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ”

ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေက်ာခိုင္းခဲ့ရေတာ့သည္။ မာရီယာ့ဖိနပ္ကေလးကေတာ့ သူႏွင့္အတူ ႏွင္းေတာထဲ၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။

***

ဒီ့ေနာက္မွာ သူ႔ကို မာရီယာ ျပန္မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း သူ႔တိုင္းျပည္ကို ျပန္သြားခဲ့ၿပီလား။ သူ႔ယာခင္းေလးထဲမွာ အပင္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးေနၿပီလား။ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြကို မာရီယာ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈမိေတာ့။ စာနာစြာ တက်ပ္ တျပား စြန္႔ၾကဲလွဴဒါန္းခဲ့ျဖစ္သည္။

မာရီယာသည္ Spare change, please! ဆိုသည့္ အသံၾကားတိုင္း သူ ျဖစ္လိမ့္ႏိုးႏိုး ေစ့ေစ့ၾကည့္႐ႈရင္း ႏွင္းသည္းထန္ေသာ တခါက ေဆာင္းညတညကို သတိရမိေနပါေတာ့သည္။

***

ေမဓာဝီ

24.11.2016

(၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ေမလထုတ္  Faces မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိ)