စကၤာပူ၌ ေစ်းဝယ္ျခင္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ … ဧျပီ - ေမ ႏွစ္လတိတိ စကၤာပူကၽြန္းကေလးမွာ ခိုနားခဲ့စဥ္ကေပါ့။ က်မတို႔ အိမ္နားမွာ North Bridge Market ဆိုတဲ့ wet market ေလးတခုရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ က်မသြားေနက် ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်းသာသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းအနားမွာ စားေသာက္တန္းရွိတယ္။ ေစ်းဝယ္မယ့္ မနက္ဆို က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္တန္းမွာ အီၾကာေကြးနဲ႔ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ စားၿပီးမွ ေစ်းဝယ္တယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေနာက္က်ရင္ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အသား ငါး ပုဇြန္လိုမ်ဳိးကို အရင္ဝယ္ျပီးမွ မနက္စာ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ၿပီး ေစ်းဆက္ဝယ္ၾကတယ္။ 

မနက္စာကို အီၾကာေကြးတေခ်ာင္း ျပား ၇၀၊ လက္ဘက္ရည္တခြက္ တက်ပ္ေလာက္ ေပးရတာမို႔ ျမန္မာျပည္ ေစ်းနဲ႔ဆိုရင္ ေစ်းႀကီးတယ္ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဝင္ေငြအေနအထားနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္ မဆိုသာပါဘူး။ ဝင္ေငြမရွိတဲ့ ကိုယ့္မွာသာ စားရတာ ၿမိဳမက်တာ။ ထားပါေတာ့ … ။ အဲဒီေစ်းကေလးကို တပတ္တခါ သို႔မဟုတ္  ႏွစ္ခါေလာက္ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝက္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါး၊ ပုဇြန္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၊ ဘုရားပန္း၊ ကုန္ေျခာက္ စသျဖင့္ လိုအပ္တာ အကုန္နီးပါး ရႏိုင္တဲ့ ေစ်းေလးပါ။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ စလံုးတ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြ မ်ားပါတယ္။ 

ငါး ပုစြန္ ေရာင္းတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးဆိုရင္ marketing အေတာ္ေကာင္းတယ္။ တရက္ အကိုနဲ႔ က်မတို႔ ေစ်းသြားဝယ္တဲ့ ေန႔က သၾကၤန္မတိုင္မီ တရက္အလိုမို႔ သူက နက္ျဖန္ နင္တို႔လာရင္ ငါ ေရေလာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မတို႔ပံုစံ ၾကည့္ျပီး ျမန္မာမွန္း တန္းသိတာပဲ။ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ I love you ဆိုၿပီး အျမဲေနာက္တယ္။ သူက ျမန္မာစကားလည္း အေတာ္အသင့္ သိေနပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာ ပုစြန္ေတြ လတ္လို႔ အျမဲဝယ္ျဖစ္တယ္။ ေစ်းဝယ္သူ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေျပာဆို ေရာင္းေလ့ရွိတဲ့အျပင္ ေစ်းဆစ္လို႔လည္း ရေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာ တန္းစီဝယ္ရတယ္။ ၾကက္ဥဆိုင္က အန္ကယ္ၾကီးကေတာ့ ျမန္မာလို ၾကက္ဥလို႔ ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တယ္။ ေဆးဘဲဥ နဲ႔ ဆားဘဲဥကို သိပ္မကြဲလို႔ က်မက ျပန္သင္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ 

အေရွ႕ဘက္တန္းမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာင္းတဲ့ တ႐ုတ္အဘြားႀကီးကေတာ့ တ႐ုတ္လိုပဲ ေျပာတတ္ရွာတယ္။ one two three ေတာင္ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ဝယ္ရင္ သူက လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေထာင္ျပၿပီး က်သင့္ေငြကို ေျပာရတယ္။ အလယ္တန္းက အရြယ္ခပ္လတ္လတ္ တ႐ုတ္မေလးကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးဝတ္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ နဲ႔ ေရာင္းေလ့ရွိတယ္။ သူကေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာဆိုဆက္ဆံ ႏိုင္ပါတယ္။ အဘြားႀကီးဆိုင္က ေစ်းခ်ဳိေပမဲ့ တ႐ုတ္လို ကိုယ္ကမတတ္ေတာ့ ေဘာင္းဘီတို မေလးဆိုင္မွာ ဝယ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ သူက ႏႈတ္စရႊင္ရႊင္ အျပံဳးစလြင္လြင္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔ဆိုင္က လူစည္တယ္။

တရက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ဝယ္ၿပီးမွ စပါးလင္နဲ႔ နံနံပင္ က်န္ေသးတာ သတိရၿပီး အဲဒီဆိုင္ ျပန္လွည့္ပါတယ္။ အကိုကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေနျပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စပါးလင္ထားတဲ့ေနရာက ဟိုးအေပၚဘက္မွာမို႔ မမီဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘာင္းဘီတို တ႐ုတ္မေလးကို က်မက ... 

“Can I have lemon grass and coriander leaves, please?” လို႔ ေျပာေတာ့ သူက က်မကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး တလံုးထဲ ေျဖတယ္။

“NO!”

ဟင္ …

က်မစိတ္ထဲကလည္း တလံုးထဲ ျပန္ရြတ္မိတယ္။ စပါးလင္လည္း ျမင္ေနပါရက္နဲ႔ သူက အဲဒီလို ေျဖေတာ့ ေဟာဟိုမွာေလ လမ္မန္ဂရက္စ္ ဆိုတာ လို႔ ေစာဒက ထပ္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူမသိလို႔ပဲ ေနမွာပါလို႔ေတြးၿပီး ေျပာရမွာ အားနာတာနဲ႔ ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။ အကိုက “ေမဘာလိုခ်င္လို႔လဲ … မရခဲ့ဘူးလား” ဆိုေတာ့မွ “အကိုေရ စပါးလင္နဲ႔ နံနံပင္ပါ။ သူ႔ဆိုင္မွာေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တျခားဆိုင္မွာပဲ ဝယ္ၾကရေအာင္ တ႐ုတ္မေလးကို အားနာလို႔” … လို႔ ေျပာေတာ့ အကိုက ရယ္ပါတယ္။ ေနာက္တဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အကိုက စပါးလင္နဲ႔ နံနံပင္ကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး …

“This one and this one” လို႔ ေျပာၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ဝယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
အင္း သူဟာနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနသားပဲ။ 
***

တကယ္တမ္း က်မကလည္း အဂၤလိပ္လို သိပ္တတ္လွလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိလပ္မွာ ၅ ႏွစ္တိတိ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ထရိန္နင္ဆင္းလာတဲ့ သူမို႔ ေစ်းဝယ္ရင္ အဲဒီလိုေတြ အလိုလို ေျပာျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဘိလပ္ေရာက္ခါစ ေစ်းသြားၾကေတာ့ ေစ်းဝယ္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ေက်ာမွာပိုးၿပီး ဦးရီးေတာ္ေနာက္က လိုက္ရတာေပါ့။ ဦးရီးေတာ္က တဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ ဝယ္ျပတယ္၊ အသံုးအႏႈန္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ေပါင္ေစ့၊ ျပားေစ့၊ ပဲနိေစ့ စတဲ့ ေငြအေၾကြအေစ့ေတြ ေပးၿပီး မွတ္မိေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆိုင္ေတြက်ေတာ့ က်မတေယာက္ထဲ ဝယ္ခိုင္းၿပီး သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနတယ္။ ေစ်းဝယ္တဲ့အခါ ယဥ္ေက်းတဲ့ စကားလံုး သံုးႏႈန္းတတ္ဖို႔၊ please ထည့္ေျပာဖို႔၊ thank you ေျပာတာ မပ်င္းဖို႔ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဂၤလန္မွာ ေစ်းဝယ္သူတိုင္း အဲဒီလိုေတြ ေျပာေနၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕လည္း this one, that one နဲ႔ ဝယ္ေနၾကတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ ဦးရီးေတာ္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ သူနဲ႔ ေနခဲ့စဥ္တေလွ်ာက္လံုး အဲဒီလို ေျပာဆို ဝယ္ျခမ္းလာခဲ့ေတာ့ စကၤာပူလို အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ တိုင္းျပည္လဲေရာက္ေရာ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို အဲဒီလိုေတြ သံုးႏႈန္းေနမိတာပါ။

တခါေတာ့ အိမ္နားက Golden Mile Complex ဆိုတဲ့ ထိုင္းေစ်းထဲက city mart လို ဆိုင္မွာ ငါးသြားဝယ္ၾကျပန္ပါတယ္။ Golden Mile ကေတာ့ ခုနက wet market ထက္စာရင္ အဆင့္ျမင့္တယ္ ဆုိရမွာေပါ့။ ငါးအေရာင္းေကာင္တာက ေကာင္ေလးကို အရြယ္အသင့္အတင့္ ငါးတေကာင္ ခ်ိန္ခိုင္းၿပီး အေၾကးထိုးခိုင္း ခုတ္ခိုင္းဖို႔ က်မက ခုလို ေျပာလိုက္မိျပန္တယ္။ ေနးတစ္စပီကာ သံေတာ့ မဟုတ္ဖူးေပါ့။ ျမန္မာပီပီ ငပိသံ ခပ္ေလးေလးနဲ႔ တလံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။

“Could you please scales off and cut it for me?”

ငင္ … သူက က်မကို ခပ္စိန္းစိန္းႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ အကိုက အနားမွာရွိေနတာမို႔ … …

“ေမ အသာေန ကို ေျပာမယ္” ဆိုၿပီး ...

Ah .. this one … cut and clean … ok?

Ok Ok

ဆိုၿပီးေတာ့မွ ငါးကို အေၾကးထိုးၿပီး ခုတ္ေပးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေစ်းဝယ္တဲ့အခါတိုင္း က်မလည္း လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဘာဘာညာညာ ေျပာဆို မဝယ္မျခမ္းေတာ့ဘဲ အကို႔ေနာက္က ခပ္ကုပ္ကုပ္သာ လိုက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

***
ေမဓာဝီ
၁၂၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၅
၁၇း၂၉ နာရီ

~ စကၤာပူ ေစ်းဝယ္ေန႔မ်ား အမွတ္တရ ~