အားလံုးပဲ … က်မကို ေမ့ေနၾကေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ဘေလာ့ေတြလဲ မလည္ျဖစ္၊ စာေတြလဲ မဖတ္ျဖစ္ဘဲ ေ၀းကြာေနျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္ daffodils တို႔ရဲ႔ နယ္ေျမကို ေခတၱေက်ာခိုင္းၿပီး ပိေတာက္, ငုနဲ႔ ကံ့ေကာ္ေတြလႊမ္းတဲ့ ကိုယ့္ေျမစခန္းကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ အ၀ါေရာင္ခ်င္း တူေပမယ့္ က်မႏွလံုးသားထဲမွာ အျမဲၿငိတြယ္ တည္ရွိေနတာက ကိုယ့္ေျမက ပန္းေတြသာေလ … ။
... 
(၁) မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုး႐ိုက္ယူလာခဲ့တဲ့ daffodils ပန္းေတြ ... (၂) အိမ္ျပန္အေရာက္ အိမ္အပင္က ပြင့္တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္း
ဘာလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ေရာက္တာ တလနီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ႀကိဳတင္ မစီစဥ္ထားဘဲ … မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ … ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္တခုပါ။ ခြဲခြါခဲ့စဥ္ကလဲ ႀကိဳတင္မစီစဥ္ဘဲ ခြဲခြါခဲ့ရသလို ျပန္ရေတာ့လဲ ကသုတ္ကရက္နဲ႔ ႐ုတ္တရက္ စီစဥ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီခရီးဟာ က်မအတြက္ အလည္သက္သက္ မဟုတ္သလို အေပ်ာ္ခရီးလဲ မဟုတ္ခဲ့ဘူး၊ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားေတြကို ရင္ထဲအျပည့္ ထည့္ရင္း က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ … ။
ဘေလာ့ေတြလဲ မလည္ျဖစ္၊ စာေတြလဲ မဖတ္ျဖစ္ဘဲ ေ၀းကြာေနျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒက္ဖိုေဒးလ္ daffodils တို႔ရဲ႔ နယ္ေျမကို ေခတၱေက်ာခိုင္းၿပီး ပိေတာက္, ငုနဲ႔ ကံ့ေကာ္ေတြလႊမ္းတဲ့ ကိုယ့္ေျမစခန္းကို ျပန္ျဖစ္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ အ၀ါေရာင္ခ်င္း တူေပမယ့္ က်မႏွလံုးသားထဲမွာ အျမဲၿငိတြယ္ တည္ရွိေနတာက ကိုယ့္ေျမက ပန္းေတြသာေလ … ။
... 
(၁) မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုး႐ိုက္ယူလာခဲ့တဲ့ daffodils ပန္းေတြ ... (၂) အိမ္ျပန္အေရာက္ အိမ္အပင္က ပြင့္တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္း
ဘာလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ေရာက္တာ တလနီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီခရီးစဥ္ဟာ ႀကိဳတင္ မစီစဥ္ထားဘဲ … မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ … ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္တခုပါ။ ခြဲခြါခဲ့စဥ္ကလဲ ႀကိဳတင္မစီစဥ္ဘဲ ခြဲခြါခဲ့ရသလို ျပန္ရေတာ့လဲ ကသုတ္ကရက္နဲ႔ ႐ုတ္တရက္ စီစဥ္ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီခရီးဟာ က်မအတြက္ အလည္သက္သက္ မဟုတ္သလို အေပ်ာ္ခရီးလဲ မဟုတ္ခဲ့ဘူး၊ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားေတြကို ရင္ထဲအျပည့္ ထည့္ရင္း က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ … ။
ထိုင္ခံုေရွ႕က စခရင္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းရာ ေျမပံုကိုၾကည့္ၿပီး ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကို လက္ခ်ဳိးေရေနခဲ့ရ
အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ … ဆိုေတာ့ … အေမမရွိတဲ့ ေနရာကို အိမ္လို႔ မေခၚဘူးဆိုရင္ က်မရဲ႕ ဒီခရီးစဥ္ဟာ အိမ္ကိုျပန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ျဖစ္ပါ့မလား … က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖက ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ … ။
ငါးႏွစ္နီးပါး ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္တဲ့ အျပန္လမ္းမွာ က်မ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ ဘာေတြေျပာင္းလဲ ေနၿပီလဲ … ဘာေတြထူးျခားေနၿပီလဲ … သတင္းေတြထဲမွာ ၾကားရ သိရ ဖတ္ရေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ရ ျမင္ရ ခံစားရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ တရိပ္ရိပ္ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚမွာထိုင္ၿပီး တလိပ္လိပ္ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြကို ေငးေမာရင္း က်မစိတ္ေတြက ေလယာဥ္ႀကီးထက္ အရင္ ေရွ႕ကိုေစာၿပီး ေရာက္ေနမိတယ္။
... 
***
ေလဆိပ္အ၀င္ …
ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲ က်မလဲ ၀င္စီလိုက္တယ္။ က်မစီးလာတဲ့ စကၤာပူေလေၾကာင္း silk air က တစီးလံုးလိုလို ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲမို႔ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး။ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ံုးကေန အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာရြက္ ယူမလာခဲ့ တာမို႔ ရစ္ခံရမလားလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးမိေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ စိတ္မပူမိပါဘူး၊ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို ျပန္တာပဲေလ၊ သံ႐ံုးက စာရြက္မပါေပမဲ့ တျခားလိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း အျပည့္အစံု က်မမွာ ပါတာပဲ။ အေ၀းက မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ျပည္အ၀င္ အဆင္ေျပေအာင္ အသိအကၽြမ္း ဟိုလူဒီလူလႊတ္ၿပီး လာႀကိဳဖို႔ စီစဥ္ခိုင္းေပမဲ့ က်မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကိုယ့္အတြက္ တာ၀န္မပိုေစခ်င္လို႔ ဘာမွ စီစဥ္စရာ မလိုဘူးလို႔သာ ေျပာခဲ့တယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးေနာက္မွာ တန္းစီေနတုန္း ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ဒီဘက္ကိုလာ ဆိုတာနဲ႔ က်မလဲ ေရွ႕ဘက္ေရာက္သြားတယ္၊ သိပ္အၾကာႀကီး တန္းမစီလိုက္ရေတာ့ဘူး။
က်မအလွည့္မွာ ေကာင္တာက အရာရွိက သံ႐ံုးစာကို ေမးေတာ့ … “မပါဘူး ဒါေတြပဲပါတယ္” လို႔ ကိုယ္ပါတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုပဲ ျပလိုက္တယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ဖတ္ေတာင္ ဖတ္ရဲ႕လား မသိဘူး၊ တခ်က္ ယူၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပးရင္း … ျပန္ရင္ D-Form လုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပါလာတဲ့ အိတ္ေတြသြားေရြးၿပီး စက္မွာျဖတ္ေတာ့ ဖြင့္ျပၿပီး အစစ္ခံရအံုးမလား … ဟုိဟာဒီဟာ ေတာင္းၾက ယူၾကအံုးမလားရယ္လို႔ ေရွးေရွးက သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေတြးမိေပမဲ့ တကယ္တမ္း အိတ္လဲ ဖြင့္မျပရသလို ဘာမွလဲ မေတာင္းၾကပါဘူး။ အိတ္ေတြ မႏိုင္မနင္း သယ္ေနတဲ့ က်မကိုေတာင္ ကူၿပီး မ-ေပးၾကပါတယ္။
***
အမ-အခ် …
ဘယ္သူမွ လာမႀကိဳနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အငွားကားနဲ႔ လာခဲ့မယ္လို႔ အိမ္ကို ေျပာထားေပမဲ့ အလုပ္က ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ လာႀကိဳၾကတယ္။ က်မက အိတ္ေတြတင္ထားတဲ့ ထေရာ္လီတြန္းလာေတာ့ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး က်မတြန္းလာတဲ့ ထေရာ္လီကို ကူတြန္းေပး၊ အိတ္ေတြ ကူသယ္ေပးၾကတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါ က်မရဲ႕ တိုင္းျပည္ … ။ ဘိလပ္ကို အသြားတုန္းက မန္ခ်က္စတာ ေလဆိပ္မွာ conveyor belt ေပၚကေန ကိုယ့္အိတ္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ခ်၊ ထေရာ္လီေပၚ မ-တင္၊ ယိုင္ထိုး ယိုင္ထိုးနဲ႔ ထေရာ္လီတြန္းလာတဲ့ က်မကို ဘယ္သူမွ အဖက္လုပ္ၿပီး မကူၾကပါဘူး။ အဲဒီလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ၅ ႏွစ္တာ ေနလာခဲ့ေတာ့ ခုလို အတင္းကာေရာ လုပ္ေပးၾကတာ က်မမွာ အားနာသလိုလို အေနခက္မိေသးတယ္။
ကူသယ္ေပးတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္ တေထာင္စီ ေပးရတယ္။ က်မမွာ ျမန္မာပိုက္ဆံမပါလို႔ လာႀကိဳသူ ကေလးမေလးကပဲ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔က …
“အမ စကၤာပူေလး ႏွစ္ရြက္ေလာက္” တဲ့ က်မဆီက ထပ္ေတာင္းပါေရာ။ က်မလဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔
“ငါ့မွာ စကၤာပူေတာ့ မပါဘူး ေပါင္ပဲပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္အံုးမလို႔ဘဲ … ဒါေပမဲ့ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ စကၤာပူက လာတာ မဟုတ္ဖူး … လို႔ပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ျဖစ္တယ္။
***
အငွားကားနဲ႔ …
သူတို႔က ကားငွားမလား ေမးၾကတယ္၊ အငွားကားနဲ႔ သူတို႔နဲ႔က ခ်ိတ္ထားၿပီးသားထင္တာပဲ။ အငွားကားက ေလေအးစက္ပါတယ္လို႔လဲ စီးခ်င္ေအာင္ ဆြယ္ၾကတယ္။ အိမ္အထိကို ခုနစ္ေထာင္လို႔ ေျပာတာ ငါးေထာင္နဲ႔ ေစ်းဆစ္ၿပီး စီးခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ လာႀကိဳတဲ့ ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ ေမးသမွ်ေတြ ျပန္ေျဖရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြကို က်မ အငမ္းမရ ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲ ေနတယ္။ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ … ၊ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ … ။ အိမ္ေျခပိုစိပ္ လာတယ္၊ ကားေတြ ပိုပိတ္လာတယ္၊ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္၊ လမ္းမတန္း တေလွ်ာက္မွာလဲ ဆိုင္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိတာက အရင္က မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆိုင္ေတြ … ။
ကားေပၚမွာ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားေပမဲ့ အျပင္က အပူကို ႏိုင္ေအာင္ မကာကြယ္ႏိုင္ရွာဘူး။ အေအးဓာတ္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ကားအင္ဂ်င္သံ ခပ္သဲ့သဲ့ … ညက္ေညာမႈ မရွိတဲ့ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္လိုပါပဲ။ ကိုယ့္ယာဥ္ေၾကာနဲ႔ ကိုယ္မေမာင္းဘဲ အတင္းျဖတ္၀င္ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ကားေတြ၊ တတီတီ ၾကားရတဲ့ ဟြန္းသံေတြ၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကား ေရာက္ခါမွ အရွိန္ျမႇင့္ ေမာင္းၾကတဲ့ ကားေတြ … အဲဒါေတြလဲ … အင္း … အရင္လိုပါပဲ။
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ေလပူပူက မ်က္ႏွာကို ျဖတ္တိုက္တယ္။ အသက္ကို ၀ေအာင္ ႐ွဴလိုက္တယ္။ ဖုန္ရယ္ ကားအိတ္ေဇာနံ႔ရယ္ ေရာေႏွာေနတဲ့ ေလပူေႏြးေႏြးက က်မအဆုတ္ထဲ အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္သြားတယ္။ က်မ ႏွာေခါင္း မပိတ္မိဘူး၊ ႏွာေခါင္း မ႐ႈံ႕မိဘူး၊ လိုမွ မလိုအပ္ဘဲေလ … ။ ဒီဂႏၶာ႐ံုနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တာ ေနသားက်ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မဟုတ္လား … ။ ငါးႏွစ္ေလာက္ကေလး ခြဲခြါခဲ့ရတာနဲ႔ ဒီအနံ႔ေတြကို က်မ လက္သင့္မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ … မ႐ွဴရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ဒီေလထုကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း ဒီေျမႀကီးေပၚမွာ အားပါးတရ နင္းေလွ်ာက္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၆ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂
တန္ခူးလျပည့္
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၀း၁၂ နာရီ
မွတ္ခ်က္။ ။ မ်ားေျမာင္လွတဲ့ ကိစၥေတြအျပင္ ျမန္မာျပည္က အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ရယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးရယ္ေၾကာင့္ ဘေလာ့ေတြ မလည္ပတ္ မဖတ္ျဖစ္ မမန္႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ အားလံုးကို အားနာစြာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ စာဆက္ေရးပါအံုးမယ္။
အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္ … ဆိုေတာ့ … အေမမရွိတဲ့ ေနရာကို အိမ္လို႔ မေခၚဘူးဆိုရင္ က်မရဲ႕ ဒီခရီးစဥ္ဟာ အိမ္ကိုျပန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ျဖစ္ပါ့မလား … က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖက ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ … ။
ငါးႏွစ္နီးပါး ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္တဲ့ အျပန္လမ္းမွာ က်မ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တယ္။ ဘာေတြေျပာင္းလဲ ေနၿပီလဲ … ဘာေတြထူးျခားေနၿပီလဲ … သတင္းေတြထဲမွာ ၾကားရ သိရ ဖတ္ရေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔ရ ျမင္ရ ခံစားရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ တရိပ္ရိပ္ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚမွာထိုင္ၿပီး တလိပ္လိပ္ လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြကို ေငးေမာရင္း က်မစိတ္ေတြက ေလယာဥ္ႀကီးထက္ အရင္ ေရွ႕ကိုေစာၿပီး ေရာက္ေနမိတယ္။
... 
***
ေလဆိပ္အ၀င္ …
ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးထဲ က်မလဲ ၀င္စီလိုက္တယ္။ က်မစီးလာတဲ့ စကၤာပူေလေၾကာင္း silk air က တစီးလံုးလိုလို ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲမို႔ လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး။ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ံုးကေန အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာရြက္ ယူမလာခဲ့ တာမို႔ ရစ္ခံရမလားလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးမိေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ စိတ္မပူမိပါဘူး၊ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို ျပန္တာပဲေလ၊ သံ႐ံုးက စာရြက္မပါေပမဲ့ တျခားလိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္း အျပည့္အစံု က်မမွာ ပါတာပဲ။ အေ၀းက မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ျပည္အ၀င္ အဆင္ေျပေအာင္ အသိအကၽြမ္း ဟိုလူဒီလူလႊတ္ၿပီး လာႀကိဳဖို႔ စီစဥ္ခိုင္းေပမဲ့ က်မက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကိုယ့္အတြက္ တာ၀န္မပိုေစခ်င္လို႔ ဘာမွ စီစဥ္စရာ မလိုဘူးလို႔သာ ေျပာခဲ့တယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးေနာက္မွာ တန္းစီေနတုန္း ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ဒီဘက္ကိုလာ ဆိုတာနဲ႔ က်မလဲ ေရွ႕ဘက္ေရာက္သြားတယ္၊ သိပ္အၾကာႀကီး တန္းမစီလိုက္ရေတာ့ဘူး။
က်မအလွည့္မွာ ေကာင္တာက အရာရွိက သံ႐ံုးစာကို ေမးေတာ့ … “မပါဘူး ဒါေတြပဲပါတယ္” လို႔ ကိုယ္ပါတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုပဲ ျပလိုက္တယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ ဖတ္ေတာင္ ဖတ္ရဲ႕လား မသိဘူး၊ တခ်က္ ယူၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပးရင္း … ျပန္ရင္ D-Form လုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ပါလာတဲ့ အိတ္ေတြသြားေရြးၿပီး စက္မွာျဖတ္ေတာ့ ဖြင့္ျပၿပီး အစစ္ခံရအံုးမလား … ဟုိဟာဒီဟာ ေတာင္းၾက ယူၾကအံုးမလားရယ္လို႔ ေရွးေရွးက သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ေတြးမိေပမဲ့ တကယ္တမ္း အိတ္လဲ ဖြင့္မျပရသလို ဘာမွလဲ မေတာင္းၾကပါဘူး။ အိတ္ေတြ မႏိုင္မနင္း သယ္ေနတဲ့ က်မကိုေတာင္ ကူၿပီး မ-ေပးၾကပါတယ္။
***
အမ-အခ် …
ဘယ္သူမွ လာမႀကိဳနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အငွားကားနဲ႔ လာခဲ့မယ္လို႔ အိမ္ကို ေျပာထားေပမဲ့ အလုပ္က ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ လာႀကိဳၾကတယ္။ က်မက အိတ္ေတြတင္ထားတဲ့ ထေရာ္လီတြန္းလာေတာ့ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး က်မတြန္းလာတဲ့ ထေရာ္လီကို ကူတြန္းေပး၊ အိတ္ေတြ ကူသယ္ေပးၾကတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါ က်မရဲ႕ တိုင္းျပည္ … ။ ဘိလပ္ကို အသြားတုန္းက မန္ခ်က္စတာ ေလဆိပ္မွာ conveyor belt ေပၚကေန ကိုယ့္အိတ္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ခ်၊ ထေရာ္လီေပၚ မ-တင္၊ ယိုင္ထိုး ယိုင္ထိုးနဲ႔ ထေရာ္လီတြန္းလာတဲ့ က်မကို ဘယ္သူမွ အဖက္လုပ္ၿပီး မကူၾကပါဘူး။ အဲဒီလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ၅ ႏွစ္တာ ေနလာခဲ့ေတာ့ ခုလို အတင္းကာေရာ လုပ္ေပးၾကတာ က်မမွာ အားနာသလိုလို အေနခက္မိေသးတယ္။
ကူသယ္ေပးတဲ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္ တေထာင္စီ ေပးရတယ္။ က်မမွာ ျမန္မာပိုက္ဆံမပါလို႔ လာႀကိဳသူ ကေလးမေလးကပဲ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔က …
“အမ စကၤာပူေလး ႏွစ္ရြက္ေလာက္” တဲ့ က်မဆီက ထပ္ေတာင္းပါေရာ။ က်မလဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔
“ငါ့မွာ စကၤာပူေတာ့ မပါဘူး ေပါင္ပဲပါတယ္” လို႔ ေျပာလိုက္အံုးမလို႔ဘဲ … ဒါေပမဲ့ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ စကၤာပူက လာတာ မဟုတ္ဖူး … လို႔ပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ျဖစ္တယ္။
***
အငွားကားနဲ႔ …
သူတို႔က ကားငွားမလား ေမးၾကတယ္၊ အငွားကားနဲ႔ သူတို႔နဲ႔က ခ်ိတ္ထားၿပီးသားထင္တာပဲ။ အငွားကားက ေလေအးစက္ပါတယ္လို႔လဲ စီးခ်င္ေအာင္ ဆြယ္ၾကတယ္။ အိမ္အထိကို ခုနစ္ေထာင္လို႔ ေျပာတာ ငါးေထာင္နဲ႔ ေစ်းဆစ္ၿပီး စီးခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ လာႀကိဳတဲ့ ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ ေမးသမွ်ေတြ ျပန္ေျဖရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြကို က်မ အငမ္းမရ ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲ ေနတယ္။ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ … ၊ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ … ။ အိမ္ေျခပိုစိပ္ လာတယ္၊ ကားေတြ ပိုပိတ္လာတယ္၊ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္၊ လမ္းမတန္း တေလွ်ာက္မွာလဲ ဆိုင္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိတာက အရင္က မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆိုင္ေတြ … ။
ကားေပၚမွာ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားေပမဲ့ အျပင္က အပူကို ႏိုင္ေအာင္ မကာကြယ္ႏိုင္ရွာဘူး။ အေအးဓာတ္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ကားအင္ဂ်င္သံ ခပ္သဲ့သဲ့ … ညက္ေညာမႈ မရွိတဲ့ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္လိုပါပဲ။ ကိုယ့္ယာဥ္ေၾကာနဲ႔ ကိုယ္မေမာင္းဘဲ အတင္းျဖတ္၀င္ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ကားေတြ၊ တတီတီ ၾကားရတဲ့ ဟြန္းသံေတြ၊ လူကူးမ်ဥ္းၾကား ေရာက္ခါမွ အရွိန္ျမႇင့္ ေမာင္းၾကတဲ့ ကားေတြ … အဲဒါေတြလဲ … အင္း … အရင္လိုပါပဲ။
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ေလပူပူက မ်က္ႏွာကို ျဖတ္တိုက္တယ္။ အသက္ကို ၀ေအာင္ ႐ွဴလိုက္တယ္။ ဖုန္ရယ္ ကားအိတ္ေဇာနံ႔ရယ္ ေရာေႏွာေနတဲ့ ေလပူေႏြးေႏြးက က်မအဆုတ္ထဲ အလံုးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္သြားတယ္။ က်မ ႏွာေခါင္း မပိတ္မိဘူး၊ ႏွာေခါင္း မ႐ႈံ႕မိဘူး၊ လိုမွ မလိုအပ္ဘဲေလ … ။ ဒီဂႏၶာ႐ံုနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တာ ေနသားက်ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မဟုတ္လား … ။ ငါးႏွစ္ေလာက္ကေလး ခြဲခြါခဲ့ရတာနဲ႔ ဒီအနံ႔ေတြကို က်မ လက္သင့္မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ … မ႐ွဴရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ခပ္ညစ္ညစ္ ဒီေလထုကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း ဒီေျမႀကီးေပၚမွာ အားပါးတရ နင္းေလွ်ာက္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၆ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂
တန္ခူးလျပည့္
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂၀း၁၂ နာရီ
မွတ္ခ်က္။ ။ မ်ားေျမာင္လွတဲ့ ကိစၥေတြအျပင္ ျမန္မာျပည္က အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ရယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးရယ္ေၾကာင့္ ဘေလာ့ေတြ မလည္ပတ္ မဖတ္ျဖစ္ မမန္႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ အားလံုးကို အားနာစြာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ စာဆက္ေရးပါအံုးမယ္။
11 comments:
daffodils
ပန္းေတြပါတဲ့ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္
ငယ္ငယ္တုန္းကစိတ္ဝင္တစ္စားသင္ခဲ့ရဖူးတယ္ :)
ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေလး
အခ်ိန္ရရင္ထပ္တင္ေပးပါအုံးေနာ္အစ္မ
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ
ပိုင္ဆိုင္ပါေစရွင္..
ညန္မာျပည္အေၾကာင္း ေျပာင္းလဲေနေသာမေျပာင္းလဲ
ျခင္းမ်ားကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ေနရၿပီေပါ့ ဟုတ္
လားမေမ...:)))))
ျပန္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းလည္း အတူတူမို႔ ေလယာဥ္ ထိုင္ခံုေ႐ွ႕က စခရင္ေလးကို ျပန္ျမင္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း စိတ္ေတြ ေစာေနခဲ့တာ သတိရမိတယ္ မေမ..၊ ၿပီးေတာ့ အိတ္ေတြ လာကူသယ္တဲ့ လူေတြ၊ ကားဟြန္းသံ၊ အပူခ်ိန္၊ ေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္းႏွင္မႈ..၊ ဒါေတြကိုလည္း တဝႀကီး ခံစားခဲ့တာပဲ၊ မ်က္ႏွာကို လာတိုက္တဲ့ ေလေႏြးေႏြးကပဲ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီ လို႔ ကုိယ့္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ပါးပုတ္ ႏိႈးလိုက္ သလိုပဲ၊
ထမ္း႐ြက္ရမယ့္ တာဝန္ေတြ၊ အငန္းအတာေတြကို မေမတစ္ေယာက္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာစြာနဲ႔ ေဆာင္႐ြက္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္ဗ်ာ..။
ပန္းႏွစ္မ်ဳိးစလံုုးကကိုုယ္နဲ ့အရမ္းရင္းႏွီးတယ္။
ႏွစ္မ်ဳိးစလံုုးရဲ ့ရနံ ့ေတြကိုုေတာင္ရမိသလိုုဘဲ။
အဲဒီပန္းပံုုေလးေတြၾကည့္ျပီးတစ္မ်ဳိးဘဲခံစားရတယ္။
ကံ့ေကာ္ပန္းအိုုးေလးနဲ ့နံရံကျပကၡဒိန္ကပိုုျပီးလြမ္းဆြတ္သလိုုခံစားရတယ္။
အိုုင္အိုုရာ
ေပ်ာက္ေနပါတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ေနတာကိုးးးး
ဆက္ရန္ေတြ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ...
မေမ...
ေပ်ာက္ေနတယ္ မွတ္တာ
လက္စသပ္ေတာ႔ ေရႊျပည္ၾကီး ျပန္ေရာက္ေနတာကိုး.
အလုပ္နဲ႔ဘဲျပန္ျပန္ အလည္ဘဲျပန္ျပန္ တကယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာဘဲေနာ္။ မေမ
ခုခ်ိန္ျပန္တယ္ဆိုေတာ႔ ပိေတာက္ပန္း အနံ႕ေလးေတာင္ ရဦးမွာ ေသခ်ာတယ္
ဘယ္ပန္းေတြဘယ္ေလာက္လွလွ ကိုယ္႕တိုင္းျပည္မွာပြင္႔ေလ့ရွိတဲ႕ ပန္းေတြနဲ႕ ပိေတာက္ပန္းကိုေတာ႔ မီီွတယ္မထင္တာ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ရင္းျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အစစ အဆင္ေျပပါေစ မေမေရ
သတိရလွ်က္ပါ
အယ္...ေရႊျပည္ေတာင္ ေရာက္ေနမွကိုး...ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနတာေပါ့ေလ...
တိုင္းျပည္ႀကီး တိုးတက္ေနတာကို လာေလ့လာတယ္ထင္ပါ့...အေမေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေနၿပီေနာ...
ဘာပန္းေတြဘယ္ေလာက္လွလွ ပိေတာက္နဲ႔ငု၀ါကို မျမင္ရရင္ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ခံစားရတာ အဲဒါ ျမန္မာေပါ့ မေမေရ...ျမန္မာ အစစ္ေပါ့...
ေၾသာ္... ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနတာလား... း).. ေပ်ာ္စရာၾကီး.. း))
ခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
how amazing.. i m your regular blog reader and now i am also in Myanmar to visit my parents. how i wish i could meet you......
မေမေရ ဓာတ္ပံုေတြ အမ်ားၾကီး ရိုက္ခဲ့ေနာ္..အလြမ္းေၿပ ၾကည့္ရေအာင္
ဒီပို႕စ္ေလး ဖတ္မိေတာ့ ပိုလြမ္းသြားသလိုပဲမမ.. အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေတြ အားက်မိတယ္... မေၿပာင္းလဲေသးတဲ႕ ေဒသဆိုေပမယ့္ ညီမေလးတို႕အတြက္ေတာ့....အေမ႕အိမ္ပဲ မဟုတ္လား...ေလ။
Post a Comment