ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ လမ္းျပၾကယ္ ...

ဒီကေန႔ အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ ဘူတာ႐ံုကေန အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ဆီ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ၾကယ္ကေလးတလံုး မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လင္းလက္လို႔ ဟိုးအျမင့္ထက္မွာ … ။ က်မသြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ သူအေနာက္က လိုက္လာတယ္။ ေအးလြန္းလွတဲ့ ရာသီမို႔ ညဥ့္ဦးပိုင္းေပမဲ့ အသြားအလာ က်ဲပါးတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ က်မမွာ သူ႔ရဲ႕ မပီမျပင္ အလင္းေလးကိုပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္ခံုမင္စြာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးလို႔လာတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ … ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းလို႔လာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်မက ထမင္းမစားေတာ့ဘဲ ဦးရီးေတာ္ကိုသာ ထမင္းျပင္ေကၽြးၿပီး ေရခ်ဳိး ေခါင္းေလွ်ာ္ေနရင္း ၾကယ္ကေလးအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ ရင္ထဲေရာက္လာတဲ့ စာသားတခ်ဳိ႕ကို ေမ့မသြားေအာင္ ေရခ်ဳိးရင္း ခပ္တိုးတိုး ရြတ္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ေရးျဖစ္တယ္ … ။
***
“ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ လမ္းျပၾကယ္”



ဒဏ္ရာေတြ အလူးလူးနဲ႔
ညဥ့္ဦးယံ ေကာင္းကင္ထက္မွာ
ၾကယ္ေလးတစင္း လင္းလက္ေနခဲ့တယ္။

ကိုယ္သြားရာ ေနာက္
တေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါရင္း
မွိန္ပ်ပ် အလင္းေတြ ခင္းက်င္းလို႔ … ။

သူဟာ …
ေရာင္စဥ္ေတြ မျဖာ
သိပ္လဲ မထည္၀ါလွပါဘူး …
တမိုးလံုး ေတာက္ပ
လင္းလက္လွတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး …
ၾကယ္တာရာ နတ္သမီးလို
ထိန္ထိန္လဲ မၿငီးလွပါဘူး … ။

ဒါေပမ့ဲ …
ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ကိုယ့္ကမၻာမွာ
သူ႔အလင္းေတြ ေ၀ျဖာခဲ့တယ္ …
အမွာင္သမ္းတဲ့ လမ္းေတြထက္
သူ႔အလင္း ျဖန္႔ၾကက္ေပးခဲ့တယ္ …
စမ္းတ၀ါး၀ါး
သြားခဲ့တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္
သူ … ေနာက္က ေဖးမခဲ့တယ္ …
သူ႔အစြမ္း သူ႔ အစနဲ႔
ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြ ေတာက္ပေအာင္
ေရွ႕ေဆာင္လဲ ေပးခဲ့တယ္ … ။

ခုေတာ့ေလ …
ၾကယ္တပြင့္လို
တင့္တယ္တဲ့ သူ႔ကိုယ္မွာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ … တဲ့ … ။

ကံၾကမၼာရဲ႕ ဒဏ္ရာလား …
သံသရာရဲ႕ ဒဏ္ရာလား …
ရန္ရွာမယ့္ ဒဏ္ရာလား …
မခံသာတဲ့ ဒဏ္ရာလား …
……………………………….
မၾကားရက္ေတာ့ၿပီ တကယ္ … ။

ေကာင္းကင္ႀကီးရယ္ …
ကိုယ္တို႔အတြက္
လင္းလက္ေနတဲ့ ၾကယ္တပြင့္ကို
တိမ္ညိဳေတြနဲ႔ မဖံုးလိုက္ပါနဲ႔ … ….
မဖံုးလိုက္ပါနဲ႔ … ... ... ... ... ...
မဖံုးလိုက္ပါနဲ႔ … ေတာင္းပန္တယ္ …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
၂၁း၅၅ နာရီ

(To my beloved sister, who is going to take Chemotherapy treatment tomorrow.)