ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၇)

အေလာင္းေတာ္ ယုန္မင္း၀တၳဳ
(ဇာတ္သိမ္း)

ပုဏၰားႀကီးလည္း ေရွးနည္းျဖင့္ ေျမေခြးအား ခ်ီးေျမႇာက္၍၊ ေမ်ာက္သူေတာ္ထံ၊ ရပ္ခံ ေတာင္းရမ္းျပန္ေလေသာ္၊ ၀ါနရိႏၵ၊ အာစာရ အရိယာ၊ သတၱ၀ါေမ်ာက္မင္းသည္၊ ဆႏၵရင္းနကိုယ္က၊ လွဴလိုသည့္ ေစတနာ၊ အားႀကီးစြာေသာေၾကာင့္၊ ပ်ဴငွါရႊန္းရႊန္း၊ ႏႈတ္ခြန္းခ်ဳိေမာ၊ စကားေျပာလို၍ -

အမၺ ပေကၠာဒကံ သီတံ၊
သီတစၧာယာ မေနာရမာ။
ဣဒံ ျဗာဟၼဏ ေမ အတၳိ၊
ဧတံ ဘုတြာ ၀ေန ၀သ။ ။

ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိအပၸါယ္ကား၊ ပိတ္ျဖဴစလြယ္၊ ဆင္တင့္တယ္ေသာ၊ အႏြယ္ျဗဟၼာ၊ မင္းဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္၊ ေတာသားေမ်ာက္မူ၊ ညႇီေငွါက္သားငါး၊ စားဘြယ္မရွိ၊ က၀ိသခင္၊ ရွင္ဟူးရားျဖဴ၊ လိုေတာ္မူလွ်င္၊ ၾကဴၾကဴေမႊးႀကိဳင္၊ အခိုင္ႏွင့္တကြ၊ အဗၻႏၲရဂိုဏ္း၀င္၊ ပင္ေပၚမွည့္ သရက္သီး၊ လံုးႀကီးေရႊ၀ါ၊ ရသာထူးျခား၊ စားစရာကိုမူကား၊ ေဖြရွာ၍ ထားေသာေၾကာင့္၊ ကၽြႏ္ုပ္အားရွိပါ၏။ မင္းဆရာပုဏၰား၊ စားပါ သံုးပါ၊ သဲသာသည့္ ဆိပ္ကမ္းက၊ စမ္းေရကေလး၊ ေအးက-ေအး၊ ခ်ဳိက-ခ်ဳိ၊ တည္းခိုစဘြယ္၊ အရိပ္လည္း က်ယ္ပါသည္၊ စံပယ္ ခ်မ္းေျမ့၊ သည္ယေန႔ကို၊ ေမြ႔ေမြ႔သာသာ၊ သည္ေနရာတြင္၊ သိကၡာ အ႒ဂၤ၊ သီလရင္းႏွီး၊ စိတ္ပုတီးႏွင့္၊ အၿငီးေျဖ၍၊ နားေနေတာ္မူပါ ဟူလိုသတည္း။ … ။

ပုဏၰားလည္း၊ ေရွးနည္းအမွတ္ျဖင့္၊ စကားဆက္ျဖတ္ၿပီးလွ်င္၊ ေဗာဓိသတ္ ဗုဒၶကၤူ၊ သယမၻဴ မံုရင့္၊ မၾကာမီပြင့္အံ့ေသာ၊ ေရႊယုန္မင့္ ေနရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ဆိုက္ေရာက္၍၊ စားေသာက္ရန္ အစာရလိုေၾကာင္းႏွင့္၊ သာသာညံ့ေပ်ာင္း၊ ခြင့္ေတာင္း ရပ္ခံျပန္ေလေသာ္။ ယုန္သူေတာ္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းလည္း၊ ေလ်ာင္းစက္ရာက၊ ႐ုတ္ျခည္းထၿပီးလွ်င္၊ မမ မေနာရေထာ မတၳကံ ပေတၱာ- ဟု။ အေမ်ာ အေမာ၊ အေလာသံုးဆယ္၊ ကိုယ္၀ယ္ႏွံ႔ျပား၊ ပီတိဟုန္ပြါးေသာေၾကာင့္၊ ေယာက္်ားဟဲ့ ငါ၊ သည္တခါမူ၊ လိုရာထုတ္ေခ်ာက္၊ ငါ့အၾကံေျမာက္ကၿပီ၊ ေဗာဓိေအာင္ေျမ၊ ၀ိဇယပလႅင္ေဗြတြင္၊ ၀တ္ေရသင္းႀကိဳင္၊ ေရႊသစၥာ ပန္းခိုင္ကုိ၊ ပိုင္ပိုင္မခၽြတ္၊ ငါဆြတ္ေတာ့မည္တကား ဟု၊ ျမက္၀ါးျခမ္းမွ်၊ ဇီ၀ိတကို၊ ပမာဏမမူ၊ ကိုယ့္အသားကို၊ ပုဏၰားအား လွဴၿပီးလွ်င္၊ ၾကည္ျဖဴ ႏႈတ္ခ်ဳိ၊ ေျပာေဟာလို၍၊ -

နသသႆတိလာအတၳိ၊
နမုဂၢါ နပိတ႑ဳလာ။
ဣမိနာ အဂၢိနာ ပကၠံ၊
မမံ ဘုတြာ ၀ေန၀သ။ … ။

ဟူေသာ ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား၊ အို ပုဏၰား၊ ယုန္မ်ဳိးသတၱ၀ါ၊ ငါတို႔မွာကား၊ ဟင္းလ်ာလွဴရန္၊ ဆန္ ပဲေနာက္ ႏွမ္း၊ တျခမ္း တလံုးမွ်၊ စု႐ံုး၍မထား၊ စားေလသည္ မဟုတ္ပါ၊ ေနစာ ဆင္ငို၊ ပန္းေတာ္ညိဳ မုန္ညင္း၊ ျမက္ခပင္းကို၊ ထမင္းလုပ္၍၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား၊ စားသံုးရေခ်သည္။ အကၽြႏ္ုပ္အဓိ႒ာန္မွာ၊ အာဂႏၲဳ သူေတာင္းစား၊ ေရာက္လာခိုက္ျငားဘိမူ၊ ငါ့အသား-ငါ့အေသြးကို၊ ေပးလွဴမည္ အၾကံႏွင့္၊ အလွဴခံ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္၊ အဆင္သင့္ ေနပါသည္၊ အကၽြႏ္ုပ္ တကိုယ္စာကို၊ မင္းဆရာ တေယာက္မူကား၊ ၀ေလာက္စရာ၊ ရွိတန္ပါ၏၊ ငါ၏ ကိုယ္ကို၊ အလိုရွိတိုင္း၊ ျဖတ္ပိုင္းလွီးခုတ္၊ အေရကိုဆုတ္ၿပီးလွ်င္၊ တုတ္တံစုိ႔ ေဖာက္လွ်ဳိ၍၊ မီးဖို၌ ဖုတ္ကင္ပါ၊ အားနာေတာ္ မမူႏွင့္၊ ေထာက္ကူအံုညီ၍၊ ပါရမီ ကၽြႏု္ပ္ေျမာက္ေအာင္၊ စားေသာက္ေတာ္ မူပါဟု၊ အခါခါ ႏႈတ္ျမြက္၍၊ အသက္အလွဴေပးသည္တြင္၊ သိၾကားမင္းလည္း၊ မိမိတန္ခိုးျဖင့္၊ ႀကီးစြာေသာ မီးက်ီးစုကို ဖန္ဆင္း၍၊ အသင္ေရႊယုန္မင္း၊ ဤမီးပံုသို႔ ဆင္းေလာ့၊ သင္၏အသား က်က္သည္ကာလ၊ ငါစားအံ့ဟု ဆိုေသာ္၊ ယုန္သူေတာ္လည္း၊ ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏။ ေၾသာ္ ငါ၏အေမြး၌၊ အေလွးအမႊား၊ အမ်ားရွိေခ်သည္၊ ငါ၏ ကိုယ္ကို မွီ၍၊ ဤပိုး ဤမႊား၊ ဆံုးပါးအသက္၊ မပ်က္ေကာင္းေပရာဟု၊ က႐ုဏာ သမၸဇဥ္၊ ယွဥ္ေသာ ႏွလံုးျဖင့္၊ သံုးႀကိမ္စင္ၾကယ္စြာ၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ခါၿပီးလွ်င္၊ ေရႊၾကာအိုင္ အတြင္းသို႔၊ ေရသဘင္ က်င္းလို၍၊ သက္ဆင္းေသာ ေရႊဟသၤာကဲ့သို႔၊ မ်က္ႏွာေတာ္မမွိန္၊ မီးဖိုႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို၊ မတ္လွေအာင္ ခ်ိန္ၿပီးလွ်င္၊ တရွိန္တည္း ခုန္ဆင္း၍၊ မီးတြင္းသို႔ သက္ေတာ္မူေလ၏။ … ။

သိၾကားမင္း ညႇိပ်ဳိးေသာ၊ ငရဲအိုးမက၊ ပူလွေသာ မီးက်ီးစုသည္၊ သုခမိန္ ေရႊယုန္မင္း၏၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ ပါရမီေၾကာင့္၊ ေဂါသီတ စႏၵကူးကဲ့သို႔၊ အထူးသျဖင့္ ခ်မ္းေအး၍၊ ကိုယ္ေမြးေတာ္ တပင္ကိုမွ်၊ မီး၀င္၍ မၿငိ၊ ပကတိ ျဖစ္ေတာ္မူသည္တြင္၊ အလွဴခံ ပုဏၰားအား၊ စကား ဤသို႔ ဆိုျပန္၏။ အို ပုဏၰား၊ သင္ပုဏၰားကား၊ စားရလႈနီး၊ ေလာဘႀကီးႏွင့္၊ မီးကိုမွ် မပ်ဳိးႏိုင္၊ ဗ်ာလႈိင္ခၽြတ္လြဲ၊ သင္စုေသာ မီးခဲသည္၊ မရဲ မေျပာင္၊ ေလာင္မည္ကား ေ၀းစြ၊ ကိုယ္ေမြးကိုမွ် မျခစ္၊ အသစ္မီးစု၍၊ ယခုတႀကိမ္ ပ်ဳိးဦးေလာ့ဟူ၍ ဆို၏။ သိၾကားမင္းလည္း၊ ႀကီးစြာေသာ အံ့ဘြယ္သရဲကို ျမင္၍၊ ကိုယ္ထင္ျပၿပီးေသာ္၊ သခင္ယုန္မင္း၊ ငါတမူကား၊ ပုဏၰားမဟုတ္၊ အယုဇၥၽျပည္ႀကီးရွင္၊ မိုဃ္းတြင္သိၾကား ျဖစ္ေပသည္၊ ပါရမီႏွီးရင္း၊ ဆည္းပူးျခင္း၌၊ ယုန္မင္းသတၱိ၊ ရွိမရွိကို၊ ငါသိလို၍၊ မီးဖို ဖန္ဆင္း၊ သင္ယုန္မင္းကုိ၊ အျခင္းအရည္၊ စမ္းေပသည္၊ ေလာကသံုးခြင္၊ ဘံုအျပင္၀ယ္၊ သင္ႏွင့္ရည္တူ၊ ရဲရင့္သူကို၊ လူ၌မျမင္၊ နတ္တြင္တေယာက္၊ မေပါက္စဖူး၊ သင္တဦးသာ၊ အထူးအျမတ္ ျဖစ္ေပသည္။ သဗၺညဳတ ဉာဏရတနာ၊ ဂုဏ္ျမတ္စြာကို၊ လြယ္ကာထုတ္ေခ်ာက္၊ လက္ေရာက္ ယူေတာ္မူအံ့ေသာငွါ၊ စြန္႔ခဲစြာေသာ အသက္ကို စြန္႔ၾကဲ၍၊ လြန္ကဲေသာ ပါရမီအထူးကို၊ ဆည္းပူေတာ္မူေပသည္ဟု၊ အေထြေထြ ခ်ီးမြမ္းၿပီးလွ်င္၊ တေယာက္တည္းေသာ သားကို၊ ပိုက္ျဖားျပဳျပင္ေသာ၊ မိခင္အလား၊ သိၾကားနတ္မင္းသည္၊ ယုန္သူေတာ္ေကာင္း၊ ေဗာဓိေလာင္းအား၊ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ညံ့သက္၊ မိမိလက္ျဖင့္၊ ပိုက္ဖက္ေပြ႔ယူ၊ ေခ်ာ့ျမဴ ေျဖေဖ်ာ္လ်က္၊ ေနေတာ္မူရင္း၊ ျမက္ခင္း ကမၺလာ၊ သဲေမြ႔ရာထက္၊ အသာတင္ထားခဲ့ၿပီးမွ၊ ဖ်ံ, ေျမေခြး, ေမ်ာက္၊ သံုးေယာက္ေသာ သူေတာ္စင္တို႔အားလည္း၊ တရားမပ်က္၊ အသက္ထက္ဆံုး၊ က်င့္သံုးနိယံ၊ ဆက္ဆံ ေမတၱာ၊ ၾကင္နာ ကၽြမ္း၀င္၊ ခ်စ္ခင္ၾကမည့္ အေၾကာင္း၊ ေကာင္းေသာ ဥပေဒသျဖင့္၊ အဆံုးအမ ေပးၿပီးေသာ္၊ သိၾကားမင္းသည္၊ ေနာက္တရံ၌၊ အၾကံ ဤသို႔ျဖစ္၏။

ဤ ေရႊယုန္မင္း၏၊ ဂုဏ္ႀကိယာ၊ လကၡဏာသနစ္၊ မျဖစ္ဖူးျမဲ၊ အံ့အဲဖြယ္မႈ၊ ယခုျဖစ္ပံု၊ မၾကံဳစေတာင္း၊ ဤ ပြဲေကာင္းကို၊ အေပါင္းသတၱ၀ါ၊ ျမင္စိမ့္ငွါဟု၊ ျပည္ရြာ ႏွံ႔ျပားေအာင္၊ သြား၍လည္း မေျပာႏိုင္ရာ၊ လာ၍ ၾကည့္ျခင္းငွါ မအပ္၊ ဘဒၵကပ္ ဤကပၸါတြင္၊ မဂၤလာသမိုတ္၊ တတိုက္လံုး ၾကက္သေရ၊ မေက်မတိမ္၊ တသိမ္တဂုဏ္၊ မကုန္ မဆံုး၊ ကပ္လံုး မေပ်ာက္၊ တည္စေလာက္ေသာ၊ အေထာက္ အေၾကာင္း၊ ထံုးေဟာင္း စံျမတ္ ျဖစ္ေပသည္။ သေျပတည္ထြန္း၊ တကၽြန္းသူ မက၊ ေလးဒီပ မ်က္ႏွာ၊ စကၠ၀ါ၀န္းက်င္၊ လူခပ္သိမ္း ျမင္သျဖင့္၊ ဤသခင္ ယုန္မင္း၏၊ အေၾကာင္းရင္းး ထံုးစံကို၊ နည္းခံ၍ က်င့္ၾကေစဟု၊ ေရႊယုန္မင္းဇာတ္၊ အတၳဳပၸတ္ကို၊ ေလာကဓာတ္ လူ႔ေဘာင္တြင္၊ မူတေစာင္ မဟာ၀င္၊ ကပၸါလံုး ထင္ရစ္ေအာင္၊ ေတာင္ဆီမင္ ေဆးစံုျဖင့္၊ ေငြစကၡံဳ လဗိမာန္၌၊ ယုန္႐ုပ္ဟန္ ေရးခ်ယ္၍၊ တင့္တယ္စြာ ထားေသာေၾကာင့္၊ ထင္ရွားခုတိုင္ ျဖစ္ေလသည္။ … ။

အႏု႐ုဒၶါ အေလာင္းျဖစ္ေသာ - သိၾကားမင္း၊ အာနႏၵာအေလာင္းျဖစ္ေသာ - ဖ်ံမင္း၊ ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းျဖစ္ေသာ - ေျမေခြးမင္း၊ သာရိပုတၱရာ အေလာင္းျဖစ္ေသာ - ေမ်ာက္မင္း၊ ဘုရားအေလာင္းျဖစ္ေသာ - ယုန္မင္း၊ ဤ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏၊ ၾကည္ညိဳ ျမတ္ႏိုးစြာ၊ ဒါနျပဳပံု၊ သီတင္းသံုးပံု၊ လံုးစံုက်င့္ၾကံ၊ ထံုးစံသာဓက၊ နိပါတ္ျပကို၊ နိႆယႀကီးတေစာင္ ျပဳ၍၊ ယခုကာလ၊ လူမ်ားအေပါင္းတို႔သည္လည္း၊ ေကာင္းျမတ္ေသာ ႏွလံုးသြင္းျဖင့္၊ ေပးလွဴျခင္း ဒါနပါရမီ၊ စာဂီမေသြ၊ ဇမၺဴေရႊကဲ့သို႔၊ ကိေလသာ မစြန္းမရွေသာ၊ သီလပါရမီတို႔ကို၊ ၀သီျဖစ္ပြါး၊ ႀကိဳးစား ဆည္းပူးသင့္ေပသည္။ ေလးဦးေသာ သတၱ၀ါ၊ က်င့္ၾကရွာသည္မွာ၊ သာသနာတြင္းမွ် မဟုတ္ေသး၊ ေတြးဆ ရမ္းေယာင္၍၊ ၾကံေဆာင္ က်င့္သံုး ရွာၾကသည္။

ယခုမွာမူ၊ လူလည္း ျဖစ္လာ၊ သာသနာလည္း ထြန္းခိုက္၊ အၿမိဳက္တရား၊ ေဟာၾကားမည့္သူ၊ လူလည္း မရွား၊ သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ၊ တရားသို႔ မလိုက္၊ အမွားကို ႀကိဳက္ၾကလွ်င္၊ အမိုက္တကာ့ ဗိုလ္မင္း၊ အဖ်င္းတကာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ အပါယ္ေလးလီ၊ ျမစ္နဒီတြင္၊ ပလံုစီ ငုပ္ၾကမည့္၊ လူယုတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္၊ တိရိစၧာန္ သူေတာ္တို႔၊ ရမ္းေရာ္၍ က်င့္ခ်က္ေၾကာင့္၊ အထက္နတ္ရြာ၊ ျဗဟၼာတို႔ဘံု၊ ေရာက္႐ံုမက၊ သဗၺညဳတ၊ ေလာကထြတ္ထား၊ ဘုရား ရဟႏၲာ၊ ျဖစ္ၾကေသာ အရာမ်ားကို၊ ပညာျဖင့္ ခ်င့္လီ၍၊ ေလာကီ ေလာကုတ္၊ ၀ိမုတၱိ အၿမိဳက္၊ ခံစားထိုက္ေအာင္၊ ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကည္ညိဳစြာ၊ ဒါန သီလ၊ အ႒ဂၤ ဥပုသ္တို႔ကို၊ အားထုတ္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။ … ။

ဤတြင္ေရြ႕ ယုန္မင္း၀တၳဳ ၿပီး၏။
***
ယုန္မင္း၀တၳဳေတာ့ ၿပီးသြားပါၿပီ။ စာ အက်အေပါက္နဲ႔ အမွားအယြင္းမ်ား ပါလွ်င္ စာ႐ိုက္သူ က်မမွာသာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တျခားပို႔စ္တခု တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ အယ္ရာနဲ႔ က်မနဲ႔ အျမဲလိုလို ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ေတြ႔ေနၿပီး ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္တင္ဖို႔ အရမ္းကို ခက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယုန္မင္းကိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ တင္မယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဇြဲနပဲနဲ႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ၁၀၁ ႀကိမ္ေျမာက္ ႀကိဳးစားရျခင္းပါ။ က်မလဲ ခုတေလာ မန္႔ဖို႔ခက္ တင္ဖို႔ခက္နဲ႔ စာေရးဖို႔ေတာင္ စိတ္က သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ စာလာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၁၂
၁၁း၁၃ နာရီ

ရည္ညႊန္း။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္)