ပဲနိ၀ိုက္၏ ... မ၀ိုက္၏

အင္း … ထြက္ေတာ့မယ္ ထြက္ေတာ့မယ္၊ အဲ ျပန္၀င္သြားျပန္ၿပီ၊
အားေလးနည္းနည္း စိုက္ၿပီး ညႇစ္ဦးမွ ကဲ … အာ … ထြက္ခါနီးမွ တကယ္ပဲ …
ကိုင္းဟာ … ဒီတခါ ေနာက္ဆံုး … လာေလေရာ့ … အင့္ …
((((( ဟင္ ))))) ျပဳတ္က်သြားၿပီ ……… :(
***
လြန္ခဲ့ေသာ တလခန္႔ မနက္ခင္း တခင္း၊ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ တခုပါ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပိန္ကပ္႐ႈံ႕တြေနတဲ့ သြားတိုက္ေဆးဗူးထဲက သြားတိုက္ေဆး အနည္းငယ္ ထြက္လာေရး အားၾကိဳးမာန္တက္ ညႇစ္ထုတ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္လုလု သြားတိုက္ေဆးဗူးကို လႊင့္ပစ္ရမွာလဲ ႏွေျမာေတာ့ ရသေလာက္ကေလး ႀကိဳစားပမ္းစား ညႇစ္ၾကရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို ႀကံဳဖူးၾကမလားေတာ့ မသိဘူး။ က်မေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက မၾကာခဏ ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ သြားတိုက္ေဆးဗူး ကုန္ခါနီးရင္ အေမက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသစ္ထုတ္မေပးဘူး။ အသစ္ထုတ္လိုက္ရင္ အေဟာင္းကို ကုန္ေအာင္ မသံုးၾကေတာ့ဘဲ အသစ္ကိုပဲ အလြယ္တကူ သံုးၾကတာမို႔ ညႇစ္လို႔ မထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပားခ်ပ္ၿပီး ကုန္လုလု ျဖစ္သြားမွ အသစ္ဗူးကို ထုတ္ေပးပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔လဲ အသစ္မရမခ်င္း ဗူးေဟာင္းကို ေဆးပုလင္းနဲ႔ လွိမ့္ၿပီး ညႇစ္လိုညႇစ္၊ သနပ္ခါးတံုးနဲ႔ ဖိၿပီး ညႇစ္လိုညႇစ္ လုပ္ခဲ့ၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သံုးခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္းျဖစ္ ပက္(ပ္)ဆိုးဒန္႔ သြားတိုက္ေဆးဗူးေလးေတြကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့မိရင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေလးက ေခါင္းထဲကို မဆီမဆိုင္ ေရာက္လာတယ္။

"အပ္နဖား"

ထိုးေသာ္တဲ့ ထိုးေသာ္

ႀကိဳးေခ်ာ္လို႔သြား၊

အဘြားအိုအျမင္ကပ္တယ္

အပ္ေရႊနဖား။

ဒါနဲ႔ပဲ က်မလဲ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ အပ္နဖားကဗ်ာကို အတုခိုးၿပီး "သြားတိုက္ေဆး" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးလိုက္တယ္။

"သြားတိုက္ေဆး"

ညႇစ္ေသာ္တဲ့ ညႇစ္ေသာ္

လစ္ေခ်ာ္လို႔ေ၀း၊

ေဒၚေလးေမ အၾကံအိုက္တယ္

ဒီသြားတိုက္ေဆး။***

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ မနက္က သြားတိုက္ေဆးဗူးကို အတင္းကာေရာ ညႇစ္မယ့္သာ ညႇစ္ေနတာပါ အသစ္တဗူးက အိပ္ခန္းထဲက အံဆြဲထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲေရာက္မွ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္သြားမယူခ်င္ေတာ့လို႔ ထြက္သေလာက္ကေလး ႀကိဳးစား ညႇစ္ရတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ ညႇစ္လိုက္လို႔ ျဖြတ္ခနဲ ထြက္လာတဲ့ သြားတိုက္ေဆးေလးဟာ သြားတိုက္တံ ေပၚမေရာက္ခင္မွာပဲ မ်က္ႏွာသစ္ခြက္ထဲ ျဖဳတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ခါနီးမွ ေျမႀကီးေပၚ က်သြားတဲ့ အသားတံုးကို ႏွေျမာခ်င္းႀကီးစြာ ေငးၾကည့္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ျပဳတ္က်သြားေတာ့မွ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ျပန္ေတြးၿပီး ငါေတာ့ penny wise ျဖစ္ေနၿပီလားမသိပါဘူးလို႔ ရွက္ရယ္ ရယ္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ထပ္လဲ မညႇစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အားကုန္တယ္၊ အခ်ိန္ကုန္တယ္၊ အသစ္သြားယူတာက ပိုသက္သာတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အသစ္ဗူးကေလး ေျပးယူၿပီး အျမန္အဆန္ပဲ သြားတိုက္လိုက္ေတာ့လဲ လြယ္လိုက္တာ။

ပဲနိ၀ိုက္စ္ကို ေတြးမိေတာ့ တခ်ိန္တုန္းက သိကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးသူ တေယာက္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလူက ေပသီး ေခၚ သူရိန္ ေခၚ ေအာင္သေျပတဲ့။ သူက တ႐ုတ္လူမ်ဳိး၊ ကပ္ေစးနည္းလြန္းလို႔ အေဖက သူ႔ကို ေပသီးလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ သူက မ်က္ႏွာသစ္ ဆပ္ျပာခရင္မ္ဗူး ကုန္သြားရင္ ကပ္ေက်းနဲ႔ ထက္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး လက္ညႇဳိးနဲ႔ ကေလာ္သံုးတာ။ က်မျဖင့္ အံ့ၾသေရာ၊ ငယ္ငယ္တုန္းကသာ သြားတိုက္ေဆးကို ပုလင္းနဲ႔လွိမ့္ၿပီး ညႇစ္သံုးဖူးတာ၊ သူ႔လိုေတာ့ ကပ္ေက်းနဲ႔ျဖတ္ၿပီး တခါမွ မလုပ္ဖူးဘူးကိုး။ က်မအံ့ၾသေပမဲ့ သူကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ၊
“ေလးငါးခါေလာက္ေတာ့ သစ္လို႔ရေသးတယ္ဟ” လို႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒီလိုသာ ကပ္ေစးနည္းတာပါ၊ သံုးတဲ့ေနရာက်ေတာ့လဲ အသံုးသားပဲ။ သူႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းစီဒီတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ လက္မေႏွးဘူး ၀ယ္တာပဲ။ တခါတုန္းက အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားတစုလဲ အဲဒီလိုပဲ။ မနက္မိုးလင္းရင္ သြားတိုက္တံေလးေတြ ကိုင္ၿပီး သြားတိုက္ေဆး လာေခ်းၾကတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခါနီး မီးျခစ္မရွိလို႔ ဘုရားမီးပူေဇာ္ဖို႔ ထားတဲ့ မီးျခစ္ကို လာငွားၾကတယ္။ သြားတိုက္ေဆးတဗူး၊ မီးျခစ္တလံုး မ၀ယ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ဳိ႕တဲ့ၾကတာလဲ မဟုတ္၊ စားေသာက္ သံုးစြဲေနၾကတာ ျမင္ေနရတာပဲ။ အဲဒီလို မဟုတ္တဲ့ေနရာ ေခၽြတာၿပီး တျခားေနရာမွာ သံုးျဖဳန္းေနတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ၾကံဳရင္ က်မတို႔က penny wise, pound foolish လို႔ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး ေျပာေလ့ရွိတယ္။

အဘိုးေလး ေျပာျပဖူးတာ ရွိေသးတယ္၊ သူ႔မိတ္ေဆြ ခပ္ႀကီးႀကီးပိုင္းထဲက လူႀကီးတေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အိမ္သြားရင္ေတာင္ လံုျခံဳေရးအထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ၿပီးသြားရတာမ်ဳိး။ အဘိုးေလးနဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ တပတ္တခါေလာက္ တရားေဆြးေႏြးၾကရင္း ထမင္းအတူ စားၾကတယ္တဲ့။ တခါေတာ့ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အဘိုးေလးက သြားၾကားညပ္လို႔ သြားၾကားထိုးတံ ရွိလားေမးေတာ့ အဲဒီလူႀကီးက second hand ေလးေတာ့ ရွိတယ္ကြလို႔ ေျပာသတဲ့။ သြားၾကားထိုးတံေတာင္ second hand ျပန္သံုးတယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ပဲနိ၀ိုက္စ္ေပပဲလို႔ ေတြးမိပါရဲ႕။

တျခားသူေတြရဲ႕ ပဲနိ၀ိုက္စ္ေတြ ေတြးေနရင္း မနက္ေစာေစာစီးစီး သြားတိုက္ေဆးဗူး ေျခကန္ညႇစ္ေနတဲ့ က်မကိုယ္တိုင္ေရာ ပဲနိ၀ိုက္လား မ၀ိုက္လား ျပန္လည္ သံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။
အင္း … က်မကေတာ့ …
… … … … … … … … …
… … … … … … … … …
… … … … … … … … …
ဟုတ္ကဲ့ ...
တႏွစ္တခါ ေက်ာင္းလခနဲ႔ အေထြေထြ အသံုးစရိတ္အျဖစ္ ဦးရီးေတာ္ေပးတဲ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ စတာလင္ေပါင္ေတြကိုလဲ ၀ိုက္ပါတယ္။
တလတခါ မုန္႔ဖိုး ပဲဖိုးအေနနဲ႔ က်မအမေပးတဲ့ ၂၀၀ မ်ဳိး ၃၀၀ မ်ဳိး ပဲနိေလးေတြကိုလဲ ၀ိုက္ပါတယ္။ (ေငြပမာဏ နည္းလို႔ ပဲနိလို႔ တင္စားလိုက္တာပါ၊ အမ ဖတ္မိရင္ စိတ္ဆိုးၿပီး ေနာက္မေပးေတာ့ရင္ ဒုကၡ)

ဒါေၾကာင့္ … က်မကေတာ့ ပဲနိလဲ၀ိုက္တယ္၊ ေပါင္လဲ၀ိုက္တယ္ … ကဲ ... မေကာင္းဘူးလား ... ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ အဆင္ကိုေျပလို႔။
***
ေမဓာ၀ီ

၃၀၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၀

၉း၁၉ နာရီ

ပံုယူေသာေနရာ