အစ
သူ၏ ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေဖာင္တိန္မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရးလို႔ေကာင္းေသာ ... ေရးလို႔ မေကာင္းေသာ၊ အဖိုးတန္ေသာ ... အဖိုးနည္းေသာ၊ ပံုစံဆန္းသစ္ေသာ ... ပံုစံ႐ိုးရွင္းေသာ ေဖာင္တိန္ေလးမ်ားကို သူ သံုးစြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုထို ေဖာင္တိန္မ်ားစြာထဲမွ တေခ်ာင္းတည္းေသာ ေဖာင္တိန္ကေလးကိုေတာ့ အျမတ္တႏိုးထားကာ အစဥ္တစိုက္ သံုးေလ့ရွိခဲ့၏။
တကယ္တမ္း ထိုေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ ေဖာင္တိန္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။ အေဖက အေမ့အတြက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဖာင္တိန္ကေလး ...။ ဒီေဖာင္တိန္ကေလးကို ျမင္ျပီး သေဘာက်သျဖင့္ ခဏတျဖဳတ္ ယူငင္သံုးစြဲခဲ့ရမွ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးမိကာ အျမဲသံုးျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဖာင္တိန္ဆိုတာကလည္း ေရးခါစမွာ သိပ္အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္။ ေရးရင္းေရးရင္း နစ္ေခ်ာသြားမွသာ အေရးလည္း သြက္လာသလို လက္ေရး လက္သားလည္း လွပေသသပ္မႈရွိသည္ပင္။
***
သူတို႔ ပဥၥမတန္းအေရာက္မွာ ေဖာင္တိန္ ေဘာပန္ စတင္သံုးစြဲခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းမွ ေဖာင္တိန္ႏွင့္ မင္အိုး မ်ားကို ကိုယ့္ကိုယ္တာႏွင့္ ထုတ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးေသာ ေဖာင္တိန္ေတြက အမ်ဳိးအစား သိပ္မေကာင္းလွ။ တခါတေလ ေအာက္ျပဳတ္က်တာႏွင့္ နစ္က်ဳိးတတ္ေသးသည္။ ပိုင္းေလာ့၊ ပတ္ကား၊ ဟီး႐ိုး၊ ခေရာ့စ္ အစရွိသည့္ ေဖာင္တိန္ အမ်ဳိးမ်ားစြာထဲမွ သူျမတ္ႏိုးသည့္ ေဖာင္တိန္ကေလးက Wisdom ဆိုသည့္ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။
ဒီေဖာင္တိန္ကေလး သူယူသံုးခါစတုန္းက အေဖမသိေသး။ သံုးတာၾကာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေဖသိသြားေတာ့လည္း သူယူသံုးျခင္းအတြက္ မျငဴစူခဲ့ပါ။ ၾကည္ျဖဴစြာပင္ သူ႔ကို အားေပးခဲ့ပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ ေဖာင္တိန္ကေလးကို သံုးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ စာတိုေပစ ကဗ်ာအပိုင္းအစမ်ား၊ ျမန္မာမႈ ျမန္မာစာေပ ႏွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းမ်ား၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ရာ ဆက္ႏြယ္ေၾကာင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ ေရးခဲ့မိသည္။ ဒီၾကားထဲ ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရးမ်ားလည္း ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား ပါေသးသည္ေပါ့။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို ခင္မင္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ား တိုးပြါးခဲ့ရသလို ျငိဳးသူ ရန္ဘက္မ်ားလည္း ပြါးမ်ားခဲ့ရသည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို အားေပးသူမ်ားရွိသလို ျခိမ္းေျခာက္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို ေဖးမလက္ကမ္းသူမ်ား ရွိသလို အဆင္းဘီးတပ္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ... သူကေတာ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ယံုၾကည္မိရာ ခံစားမိရာ မ်ားကို ေရးသားေနမိဆဲ။
ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳရတာကို အေဖသိသြားေတာ့ သူ႔ကို သတိေပးခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းမာျပီး ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္လွေသာ သူက အေဖ့သတိေပးခ်က္ကို မနာခံခဲ့။
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ... ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူခ်စ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ခြဲခြါျပီး အေ၀းတေနရာကို လြင့္ပါးခဲ့ရသည္။
ေလအေ၀ွ႕မွာ သစ္ပင္ထက္မွ သစ္ရြက္တရြက္ ေၾကြလြင့္သလို ... မိခင္ပင္အိုထက္မွ ... တစတစ တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းကြာရင္း ... ။
ဘယ္သူေတြႏွင့္ ဘယ္လိုပင္ ကြဲကြာခဲ့ေပမဲ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို မလြတ္တမ္း သူဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒီေဖာင္တိန္္ကေလး ရွိေနလွ်င္ ျပည့္စံုသည္ဟု ထင္မွတ္ယူဆ ခဲ့မိသည္။
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ မိတ္ေဆြေကာင္း ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ လက္တြဲေဖာ္ ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးသည္ပင္လွ်င္ သူ၏ ဘ၀တခုႏွယ္ ... ။
***
တေန႔ေတာ့ အေဖႏွင့္ ဖုန္းေျပာရခိုက္ အေဖက ေဖာင္တိန္ေလး အေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ေမးေလသည္။ ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို အေဖက မသံုးေစခ်င္ေတာ့တာၾကာျပီ။ သူက ရံဖန္ရံခါ သံုးမိေနဆဲ။ ဒါကို အေဖသိေတာ့ စိတ္ပူစြာ ေျပာေလသည္။
'ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို မသံုးပါနဲအံုး သမီးရယ္ ...'
'သမီးေရးခ်င္တာေတြကို သမီးျမတ္ႏိုးတဲ့ ဒီေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔ပဲ ေရးေနရတာေလ အေဖရဲ႕'
သူက ထံုးစံအတိုင္း ေစာဒက တက္မိ၏။ ထိုအခါ အေဖက ...
'သမီး ... သမီးေဖာင္တိန္ေလး နာမည္က wisdom မဟုတ္လား။ wisdom ဆိုတာ ဉာဏ္ ပညာအေျမာ္ အျမင္ပဲ။ အေျမာ္အျမင္ရွိသူတေယာက္ဟာ အခါအခြင့္ မသင့္ေသးရင္ မ်က္စိရွိလ်က္ အကန္းလို ေနရတယ္ ... နားရွိလ်က္နဲ႔ အပင္းလိုေနရတယ္ ... ပါးစပ္ရွိလ်က္္နဲ႔ အအ'လို ေနရတယ္ ... အခုအခ်ိန္မွာ သမီးေဖာင္တိန္ေလးကို သံုးရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမီးကို မေရးနဲ႔လို႔ အေဖ မေျပာပါဘူး ... သမီးေရးခ်င္တာေတြကို တျခားေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးေပါ့ ...။ အေဖေျပာတာ နားလည္လားသမီး ... '
'ဟုတ္ ...'
ဟုတ္ကဲ့လို႔ေတာင္ မေျပာမိဘဲ ဟုတ္တလံုးသာ ငံုးတိတိ တုန္႔ျပန္မိသည္။ စိတ္ထဲကေနေတာ့ ...
ဦးေႏွာက္ရွိလ်က္နဲ႔ မေတြးရဘူးလား ...
ႏွလံုးသားရွိလ်က္နဲ႔ မခံစားရဘူးလား ... အေဖ ...
အေဖေျပာတဲ့ အခါအခြင့္ သင့္ခ်ိန္က်ေတာ့ ... သမီးေဖာင္တိန္ေလးလဲ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေလာက္ျပီ အေဖ ... ဟု ေစာဒက တက္ေနမိဆဲ .... ။
ဒါေပမဲ့ ...
ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဖခင္နဲ႔တကြ ဦးေလး အေဒၚ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကို သူ႔လို ေလလြင့္ ရြက္၀ါ တ ရြက္က ဘယ္လိုလြန္ဆန္ ႏိုင္မွာလဲ ... ။
ဒါနဲ႔ပဲ ....
အေဖႏွင့္ ဖုန္းေျပာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ... ေလးလံေသာ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္မိသည္။
ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲလွပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ ... ဒါဟာ ေက်းဇူးရွင္ေတြအေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတမ်ဳိးဟု မွတ္ယူ ေတြးေတာျပီး ....
***
အဆံုး
အနက္ေရာင္ ေဖာင္တိန္ေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ ခန္႔ညားစြာ ေတာက္ပလို႔ေန၏။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေဖာင္တိန္ေလးကို ေသခ်ာ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ သက္မဲ့ေဖာင္တိန္ေလးက
မင္း ... ငါ့ကို စြန္႔ခြါသြားေတာ့မွာလား ... ဟု သူ႔ကို ေမးေနသေယာင္ေယာင္။
အေျဖမရွိေသာ ထိုေမးခြန္းကို မည္ကဲ့သို႔ တုန္႔ျပန္ရမလဲ။
သူ မသိပါ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို ညင္သာစြာ ဗူးကေလးထဲ ထည့္လိုက္သည္။
မင္း ... ခဏ အနားယူပါဦး ေဖာင္တိန္ကေလးေရ ...
တေန႔ေန႔မွာ ... မင္းကို ျပန္ျပီး အသံုးျပဳခြင့္ရမယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ ...
အဲဒီေန႔ ဘယ္ေန႔ဆိုတာေတာ့ .... ငါကိုယ္တိုင္လဲ မသိပါဘူး ...
ဘာတခုမွ ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ... ငါ မေသေသးပဲျဖစ္ျဖစ္... ဒါမွမဟုတ္ စြမ္းႏိုင္ေသးရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ... မင္းနဲ႔ ျပန္ျပီး ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရွိမွာပါ ...
ဗူးအဖံုးေလးကို ပိတ္လိုက္စဥ္ ထပ္ခနဲ ျမည္သြားေသာ အသံေလးက မိုးၾကိဳးလို ျမည္ဟည္းျပီး ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ခတ္ တုန္လႈပ္ေစ၏။
မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္သည္။
အျမင္အာ႐ံု ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမဲ့ ပိတ္မရတဲ့ နားမွ အသံမ်ဳိးစံု ၾကားေယာင္ေနဆဲ။
အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴမိစဥ္မွာ ႏွာဖ်ားသို႔ ၀န္းက်င္မွ ရနံ႔မ်ဳိးစံု တိုးေ၀ွ႕၀င္ေနဆဲ။
အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ စိတ္ကူးမ်ဳိးစံု ျမဴးကြန္႔မိေနဆဲ ... ။
စကၠန္႔မလပ္လႈပ္ရွားေနေသာ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ .... တဆစ္ဆစ္ နာက်င္စြာ ခံစားမိေနဆဲ .... ။
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
***
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ဒီစာစုေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၁၁ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈
၁၆း၄၃ နာရီ
သူ၏ ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေဖာင္တိန္မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရးလို႔ေကာင္းေသာ ... ေရးလို႔ မေကာင္းေသာ၊ အဖိုးတန္ေသာ ... အဖိုးနည္းေသာ၊ ပံုစံဆန္းသစ္ေသာ ... ပံုစံ႐ိုးရွင္းေသာ ေဖာင္တိန္ေလးမ်ားကို သူ သံုးစြဲျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုထို ေဖာင္တိန္မ်ားစြာထဲမွ တေခ်ာင္းတည္းေသာ ေဖာင္တိန္ကေလးကိုေတာ့ အျမတ္တႏိုးထားကာ အစဥ္တစိုက္ သံုးေလ့ရွိခဲ့၏။
တကယ္တမ္း ထိုေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ ေဖာင္တိန္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။ အေဖက အေမ့အတြက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဖာင္တိန္ကေလး ...။ ဒီေဖာင္တိန္ကေလးကို ျမင္ျပီး သေဘာက်သျဖင့္ ခဏတျဖဳတ္ ယူငင္သံုးစြဲခဲ့ရမွ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးမိကာ အျမဲသံုးျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဖာင္တိန္ဆိုတာကလည္း ေရးခါစမွာ သိပ္အဆင္ေျပလွသည္ မဟုတ္။ ေရးရင္းေရးရင္း နစ္ေခ်ာသြားမွသာ အေရးလည္း သြက္လာသလို လက္ေရး လက္သားလည္း လွပေသသပ္မႈရွိသည္ပင္။
***
သူတို႔ ပဥၥမတန္းအေရာက္မွာ ေဖာင္တိန္ ေဘာပန္ စတင္သံုးစြဲခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းမွ ေဖာင္တိန္ႏွင့္ မင္အိုး မ်ားကို ကိုယ့္ကိုယ္တာႏွင့္ ထုတ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးေသာ ေဖာင္တိန္ေတြက အမ်ဳိးအစား သိပ္မေကာင္းလွ။ တခါတေလ ေအာက္ျပဳတ္က်တာႏွင့္ နစ္က်ဳိးတတ္ေသးသည္။ ပိုင္းေလာ့၊ ပတ္ကား၊ ဟီး႐ိုး၊ ခေရာ့စ္ အစရွိသည့္ ေဖာင္တိန္ အမ်ဳိးမ်ားစြာထဲမွ သူျမတ္ႏိုးသည့္ ေဖာင္တိန္ကေလးက Wisdom ဆိုသည့္ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။
ဒီေဖာင္တိန္ကေလး သူယူသံုးခါစတုန္းက အေဖမသိေသး။ သံုးတာၾကာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေဖသိသြားေတာ့လည္း သူယူသံုးျခင္းအတြက္ မျငဴစူခဲ့ပါ။ ၾကည္ျဖဴစြာပင္ သူ႔ကို အားေပးခဲ့ပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ ေဖာင္တိန္ကေလးကို သံုးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ စာတိုေပစ ကဗ်ာအပိုင္းအစမ်ား၊ ျမန္မာမႈ ျမန္မာစာေပ ႏွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းမ်ား၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ရာ ဆက္ႏြယ္ေၾကာင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ ေရးခဲ့မိသည္။ ဒီၾကားထဲ ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရးမ်ားလည္း ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား ပါေသးသည္ေပါ့။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို ခင္မင္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ား တိုးပြါးခဲ့ရသလို ျငိဳးသူ ရန္ဘက္မ်ားလည္း ပြါးမ်ားခဲ့ရသည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို အားေပးသူမ်ားရွိသလို ျခိမ္းေျခာက္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူ႔ကို ေဖးမလက္ကမ္းသူမ်ား ရွိသလို အဆင္းဘီးတပ္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ... သူကေတာ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ယံုၾကည္မိရာ ခံစားမိရာ မ်ားကို ေရးသားေနမိဆဲ။
ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳရတာကို အေဖသိသြားေတာ့ သူ႔ကို သတိေပးခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းမာျပီး ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္လွေသာ သူက အေဖ့သတိေပးခ်က္ကို မနာခံခဲ့။
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
... ... ... ... ... ... ...
ဒီလိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ... ေဖာင္တိန္ကေလးေၾကာင့္ သူခ်စ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ခြဲခြါျပီး အေ၀းတေနရာကို လြင့္ပါးခဲ့ရသည္။
ေလအေ၀ွ႕မွာ သစ္ပင္ထက္မွ သစ္ရြက္တရြက္ ေၾကြလြင့္သလို ... မိခင္ပင္အိုထက္မွ ... တစတစ တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းကြာရင္း ... ။
ဘယ္သူေတြႏွင့္ ဘယ္လိုပင္ ကြဲကြာခဲ့ေပမဲ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို မလြတ္တမ္း သူဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒီေဖာင္တိန္္ကေလး ရွိေနလွ်င္ ျပည့္စံုသည္ဟု ထင္မွတ္ယူဆ ခဲ့မိသည္။
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ မိတ္ေဆြေကာင္း ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးက သူ၏ လက္တြဲေဖာ္ ...
ဒီေဖာင္တိန္ကေလးသည္ပင္လွ်င္ သူ၏ ဘ၀တခုႏွယ္ ... ။
***
တေန႔ေတာ့ အေဖႏွင့္ ဖုန္းေျပာရခိုက္ အေဖက ေဖာင္တိန္ေလး အေၾကာင္းကို တခုတ္တရ ေမးေလသည္။ ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို အေဖက မသံုးေစခ်င္ေတာ့တာၾကာျပီ။ သူက ရံဖန္ရံခါ သံုးမိေနဆဲ။ ဒါကို အေဖသိေတာ့ စိတ္ပူစြာ ေျပာေလသည္။
'ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို မသံုးပါနဲအံုး သမီးရယ္ ...'
'သမီးေရးခ်င္တာေတြကို သမီးျမတ္ႏိုးတဲ့ ဒီေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔ပဲ ေရးေနရတာေလ အေဖရဲ႕'
သူက ထံုးစံအတိုင္း ေစာဒက တက္မိ၏။ ထိုအခါ အေဖက ...
'သမီး ... သမီးေဖာင္တိန္ေလး နာမည္က wisdom မဟုတ္လား။ wisdom ဆိုတာ ဉာဏ္ ပညာအေျမာ္ အျမင္ပဲ။ အေျမာ္အျမင္ရွိသူတေယာက္ဟာ အခါအခြင့္ မသင့္ေသးရင္ မ်က္စိရွိလ်က္ အကန္းလို ေနရတယ္ ... နားရွိလ်က္နဲ႔ အပင္းလိုေနရတယ္ ... ပါးစပ္ရွိလ်က္္နဲ႔ အအ'လို ေနရတယ္ ... အခုအခ်ိန္မွာ သမီးေဖာင္တိန္ေလးကို သံုးရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမီးကို မေရးနဲ႔လို႔ အေဖ မေျပာပါဘူး ... သမီးေရးခ်င္တာေတြကို တျခားေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးေပါ့ ...။ အေဖေျပာတာ နားလည္လားသမီး ... '
'ဟုတ္ ...'
ဟုတ္ကဲ့လို႔ေတာင္ မေျပာမိဘဲ ဟုတ္တလံုးသာ ငံုးတိတိ တုန္႔ျပန္မိသည္။ စိတ္ထဲကေနေတာ့ ...
ဦးေႏွာက္ရွိလ်က္နဲ႔ မေတြးရဘူးလား ...
ႏွလံုးသားရွိလ်က္နဲ႔ မခံစားရဘူးလား ... အေဖ ...
အေဖေျပာတဲ့ အခါအခြင့္ သင့္ခ်ိန္က်ေတာ့ ... သမီးေဖာင္တိန္ေလးလဲ အိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္ေလာက္ျပီ အေဖ ... ဟု ေစာဒက တက္ေနမိဆဲ .... ။
ဒါေပမဲ့ ...
ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဖခင္နဲ႔တကြ ဦးေလး အေဒၚ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကို သူ႔လို ေလလြင့္ ရြက္၀ါ တ ရြက္က ဘယ္လိုလြန္ဆန္ ႏိုင္မွာလဲ ... ။
ဒါနဲ႔ပဲ ....
အေဖႏွင့္ ဖုန္းေျပာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ... ေလးလံေသာ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္မိသည္။
ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲလွပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ ... ဒါဟာ ေက်းဇူးရွင္ေတြအေပၚ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတမ်ဳိးဟု မွတ္ယူ ေတြးေတာျပီး ....
***
အဆံုး
အနက္ေရာင္ ေဖာင္တိန္ေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ ခန္႔ညားစြာ ေတာက္ပလို႔ေန၏။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေဖာင္တိန္ေလးကို ေသခ်ာ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ သက္မဲ့ေဖာင္တိန္ေလးက
မင္း ... ငါ့ကို စြန္႔ခြါသြားေတာ့မွာလား ... ဟု သူ႔ကို ေမးေနသေယာင္ေယာင္။
အေျဖမရွိေသာ ထိုေမးခြန္းကို မည္ကဲ့သို႔ တုန္႔ျပန္ရမလဲ။
သူ မသိပါ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေဖာင္တိန္ကေလးကို ညင္သာစြာ ဗူးကေလးထဲ ထည့္လိုက္သည္။
မင္း ... ခဏ အနားယူပါဦး ေဖာင္တိန္ကေလးေရ ...
တေန႔ေန႔မွာ ... မင္းကို ျပန္ျပီး အသံုးျပဳခြင့္ရမယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ ...
အဲဒီေန႔ ဘယ္ေန႔ဆိုတာေတာ့ .... ငါကိုယ္တိုင္လဲ မသိပါဘူး ...
ဘာတခုမွ ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ... ငါ မေသေသးပဲျဖစ္ျဖစ္... ဒါမွမဟုတ္ စြမ္းႏိုင္ေသးရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ... မင္းနဲ႔ ျပန္ျပီး ဆံုေတြ႕ခြင့္ ရွိမွာပါ ...
ဗူးအဖံုးေလးကို ပိတ္လိုက္စဥ္ ထပ္ခနဲ ျမည္သြားေသာ အသံေလးက မိုးၾကိဳးလို ျမည္ဟည္းျပီး ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ခတ္ တုန္လႈပ္ေစ၏။
မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္သည္။
အျမင္အာ႐ံု ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမဲ့ ပိတ္မရတဲ့ နားမွ အသံမ်ဳိးစံု ၾကားေယာင္ေနဆဲ။
အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴမိစဥ္မွာ ႏွာဖ်ားသို႔ ၀န္းက်င္မွ ရနံ႔မ်ဳိးစံု တိုးေ၀ွ႕၀င္ေနဆဲ။
အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ စိတ္ကူးမ်ဳိးစံု ျမဴးကြန္႔မိေနဆဲ ... ။
စကၠန္႔မလပ္လႈပ္ရွားေနေသာ ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့ .... တဆစ္ဆစ္ နာက်င္စြာ ခံစားမိေနဆဲ .... ။
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
***
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာ ဒီစာစုေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၁၁ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈
၁၆း၄၃ နာရီ
32 comments:
အင္း...ဒီတခါေတာ့ ေဖာင္တိန္ရွိလ်က္ အေရးခက္၏...ျဖစ္ေနၿပီ။
ေဖာင္တိန္ကေလးနဲ႔ ေရးတဲ့စာစုေတြ မၾကာခင္ ျပန္ျမင္ရေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါတယ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ဒီဘေလာ့ဂ္ကေလးကုိေတာ့ ဖြင့္ထားပါဦး။ က်ေနာ္ ကုိျပဴးက်ယ္သုိ႔ေပးစားမ်ားကုိ ဖတ္ခ်င္လုိ႔ပါ။
ေဖာင္တိန္က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။
wisdom သံုးခြင့္မရရင္ cross သံုးလဲ ရပါတယ္။
ခဲတံသံုးလဲ ဘာျဖစ္လဲ။
အဓိက က အဓိကပဲ။
မင္းအေဖ ေျပာသားပဲ .. use your wisdom!
ပို႔စ္အသစ္ျပန္တင္လာလို႔ ၀မ္းသာရေပမယ့္ စာအသြားအလာကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေဖာင္တိန္ဆိုတာ အိတ္ထဲမွာ ထည့္သိမ္းထားရတဲ့ အရာမွမဟုတ္တာ မေမ...။ လက္ေညာင္းလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မင္မရိွေသးလို႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနအရ တခဏ နားရတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သင့္တာ မဟုတ္လား။
အမ...
စာျမင္လို့ ၀မ္းသာအားရ ဖတ္လိုက္တာ...
အမ စာ ျပန္မေရးႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေရးထားတာကိုး...
ဲ့
အမ.. အိမ္နဲ့ဲ ေသခ်ာျပန္ညိွၾကည့္ပါလား အမရ။
စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကို အမေပးတဲ့ အေတြးအေခၚ အေရးအသားေတြက အရမ္းကို အက်ိဳးရိွတဲ့ အတြက္
အဲဒီေဖာင္တိန္ေလးနဲ့ အမရဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြကို တေန့ေတာ့ အမတို့အိမ္က နားလည္ လာမွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ညီမတို့ကေတာ့ လာလာေခ်ာင္းေနမွာပဲ။
အမစာေတြကို ၾကိဳက္လို့ ..
ေလးစားလ်က္
ညီမ
ျပန္လာၿပီကုိး။ ေကာင္းလ်င့္တည္း။ ၀ဲလ္ကမ္းဘက္။ း)
ဒါေပမဲ့ ...
ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဖခင္နဲ႔တကြ ဦးေလး အေဒၚ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကို သူ႔လို ေလလြင့္ ရြက္၀ါ တရြက္က ဘယ္လိုလြန္ဆန္ ႏိုင္မွာလဲ ... ။
ကုိယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ပိုင္ပါတယ္။ တရားသေဘာအရ တေယာက္ထဲလာၿပီး တေယာက္ထဲပဲ ျပန္သြားရပါတယ္ ဆိုတာကိုလည္း မေမ့ပါနဲ႔။
ေမေရ… postအစက ေမ့လက္ရာမွာ ေမ့ေမ်ာလို ့… လုံး၀ မရိပ္မိပဲ… postအဆံုးမွာ တကယ္ ရက္စက္စြာ ခြဲရက္ျပီေပါ့… ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ေက်းဇူးဆပ္တာမို ့ တိတ္တိတ္သာ ေၾကကြဲေတာ့မယ္ေလ… တို ့ကေတာ့ ေဖာင္တိန္ အေဟာင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ အသစ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ေမလက္ရာဆို ႏွစ္သက္စျမဲမို ့ ေမ့ေျခရာေတြ ရွာေဖြေနဦးမွာပါ… ေမ ကိုယ္က်န္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ….
Ma May, thanks for coming back to your supporters after long long time, your brothers and sisters all around the world. I am happy to see you here again. I would like to tell you what i feel on your this very new post so i mailed this message to you here. I can catch what you mean i think so i understand u but i feel something on your post title, " Beginning and End of the pen". Actually this post is not End of your post i think, so let me know what is your idea? Is this the end of your post? You ended your post by saying good bye to all your friends, and supporters. So i fell this post is not the last one, then why you say so. Anyway i want you to walk on your right platform . Thanks. Aung Khai.( Maung Khai)
ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ...တဲ့ေလ။
eleven web ကို၀င္ၾကည့္ရင္းက
ညီမနဲ႕ blog name ခ်င္းတူေနလို႔ပါ။
မေမ...
အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေရာက္တဲ့အခါ ဘူးထဲကထြက္လာမယ့္ မေမရဲ.ေဖာင္တိန္ကေလးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္...
I am very sorry for a muted nib as a new reader for the first time.I think ,I have no chance to read from you who can express your feeling without knowing some of the clues.If your Pen recover,pls press it http://irrawaddy.burmabloggers.net
BBFN.....Thank you Mis Doe
အားေပးလ်က္ပါ..မေမဓာ၀ီေရ... အရာခပ္သိမ္းအဆင္ေၿပပါေစဗ်ာ
happy birthday ama,
urs ,
nyima
မေမေရ
စစရာရာ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။ ခုလိုမ်ိဳး အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မေမမေရးတာ ခဏနားထားေပမယ္လို႔ တကယ္ေတာ႔ မေမစာေတြဆက္ေရးေနမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျမန္မာခ်က္မွာ စၿပီးခင္မင္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္႔ အခ်ိန္ ေမဓာ၀ီ ေခမာသီ ေ၀ဘာဂီဆိုၿပီး ေနာက္ေျပာင္ၿပီးသိခြင္႔ရခဲ႔တယ္႔ အခ်ိန္ကေန အပိန္အပဲ႔လို အခ်ိန္မ်ိဳးကေန ခုလိုခ်ိန္ထိ မေမတစ္ေယာက္ကို သတိရမိပါတယ္။ မေမလဲ ေရာက္ရာအရပ္မွာ အဆင္ေျပပါေစ။
တစ္လက္စတည္း ေမြးေန႔အတြက္ပါဆုေတာင္းေပးပါတယ္ မေမ။
တီး
မေမေရ အစ္မစာေတြဆက္ေရးမယ္လို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္တာနက္ေပၚမွာ ခင္မင္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္႔ မေမကို အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
တီး
ေမေရ… စိတ္သြားတို္င္း ကိုယ္ပါေသာ ေမြးေန ့ေပါင္း ရာေထာင္ေသာင္း တုိ္င္ပါေစ… လြမ္းလ်က္…
လာမယ့္ စက္တင္ဘာ (၅) ရက္ေန႔ဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားေန႔ပါ။ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ ခြပ္ေဒါင္းရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္းအပါအ၀င္ ၿမိဳ႕ျပ၊ ေက်းလက္ တိုက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ သံခဲ (ေဆး/ မန္း)၊ ကိုတိုက္ေမာင္း။ ကိုထက္မိုး၊ ကမာပုလဲ၊ ျမင့္ေဇ၊ ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)၊ တမာခင္၊ ကိုစ်ာန္၊ ၿငိမ္းစု၊ သားခ်စ္/ဟစ္တိုင္ ... တို႔ရဲ႕ စာ၊ ကဗ်ာမ်ားအား ေဖၚျပသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း .....
အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္။
လာလာေခ်ာင္းတာ..ပို႔စ္အသစ္မရွိေတာ႔ရွိတာပဲဖတ္ ျပန္ရတာ..ဖတ္ဖတ္ေမာလွျပီ..ေဟာ..ဟဲ...
ေမဒါ၀ီေရ
တျပည္တရြာဆီက
ဧရာ၀တီသားေလးမွာ
ကဗ်ာမသီ၊
စာျမည္သံမၾကားေတာ႔(ငွက္သံမဟုတ္)
..ကြယ္...ဗာရာဏသီ ခ်ဲ႕မေျပာေတာ႔ပါဘူး
ေမဒါ၀ီျပန္ခဲ႔ပါလို႔.....။ ။
တခါတခါကဗ်ာေရးတဲ႔--ပုရစ္
http://irrawaddy.burmabloggers.net
(မွတ္ခ်က္-ေဖါင္တိန္ေလးပါယူခဲ႔ေနာ္)
BBFN
ယိုင္ယိုင္ေရာ့ေရာ့
အားေပ်ာ့ဆဲ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔
တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း ...
ျဖည္းညွင္းစြာေလွ်ာက္ေနခိုက္
လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
ဟိုးးးးးးးးး ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ ...
တႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါပေကာ ... ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္
၂၀၀၇ ေအာက္တိုဘာ
ဒီလိုေန႔မွာပဲ
အမိေျမကိုခြဲခြါ ...
မိဘႏွစ္ပါးကို ခြဲခြါ ...
သံေယာဇဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္
အနာဂတ္ဘ၀သစ္တခုအတြက္
ခရီးထြက္ခဲ့ရတယ္။
ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္
ေမွာင္ေမွာင္မိုက္မိုက္
ခလုတ္တိုက္လိုက္ လဲက်လိုက္
ဆူးေတြစူးလိုက္ ႏြံနစ္လိုက္
စိတ္ညစ္တဲ့အခါ ငိုေၾကြး
စိတ္ေအးတဲ့အခိုက္ ရယ္ေမာ
ေဒါသေတြ ျဖစ္လိုက္
ေလာဘေတြ ညစ္လိုက္
ေသာကေတြနဲ႔ ေမာလ်ရတဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာ
အခါခါၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရ
ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုလား ....
ခါးသီးလွပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့လည္း
တလွမ္းပဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္
ႏွစ္လွမ္းပဲေရာက္ေရာက္
ဆက္လက္ေလွ်ာက္ေနရင္း
အားတင္းေရွ႕ဆက္ ...
သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ေပမဲ့
အ႐ုဏ္တက္ ေနမင္း
အလင္းဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
မ်က္ကမ္း တေစၦမေၾကာက္
ဆက္ လက္ ေလွ်ာက္ လွမ္း
ပန္း တိုင္ ဆီ သို႔ ...
ဦးတည္လို႔ ... ။ ... ။
တိုက္တိုက္ဆိုင္..
ဒီေန့မွ လာၾကည့္တာ..
ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္..။
ဘဝဆိုတာ..ဒီလိုပါပဲ..။
ေလ်ာက္ရင္းနဲ့နစ္
နစ္ရင္းနဲ့ ရုန္း
ဒီလိုနဲ့ တေရြ႕ေရြ႕
တေန့ေန့မွာ ေအးခ်မ္းမွူေတြရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့
ေမ်ွာ္လင့္ရင္းနဲ့ အသက္ဆက္
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြအထပ္ထပ္နဲ့
ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ..။
ညီမ
အမေမဓါ၀ီ
အမရဲ့စာဖတ္ပရိသတ္တေယာက္ပါ။ အေရးေရာအေျပာပါမတတ္လို႔ကြန္မန္႔ေတြမေရးရဲခဲ့ပါ။
ကလကာေနာက္ကြယ္ကေနအားေပးေလးစားေနပါတယ္။
ေနာင္မ်ားမွာလည္းအမရဲ့စာေကာင္းစာသန္႔ေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ပါရေစ။
ခုေခတ္လူငယ္ေတြစာေပေလ့လာမႉအားနည္းေနခ်ိန္မွာအမတို႔လို
ဗဟုသုတႀကြယ္၀တဲ့လူေတြရဲ့ဘေလာ့ေတြကိုဖတ္ရတာတကယ္ကိုအက်ဳိးမ်ားပါတယ္။
အမရဲ့ကေလာင္ေလးအျမန္ဆံုးအသံုးျပဳႏုိင္ပါေစ။
ဒီတခါပဲ၀င္ဖတ္ဖူးေပမဲ.
ေရးထားတာေလးအရမ္းခံစားလို.ရလို.
အၿမဲလာအားေပးမယ္
ေမဓါ၀ီ
တျပည္တရြာဆီကျပန္မလာေတာ႔လည္း
ဘေလာ႔ဖတ္ခြင္႔မရွိတဲ႔သူမ်ားအတြက္ေ၀မွ်ခ်င္လြန္းလို႔
ေဖါင္တိန္ေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာ႔ပိုင္ရွင္မသိလိုက္ခင္ယူ သြားျပီဗ်ာ
ဒီေနရာမွာ http://symposium.22web.net သြားတင္ထားတယ္။ပါမစ္ေတာင္းတာပါေမဓါ၀ီေရ႕...
:-)
Wizard
အမေရ..ေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔အတူျပန္လာပါေတာ႔ေနာ္..ေမွ်ာ္ရင္လြန္းလို႔ေမာလွပီ....၁ႏွစ္ေတာင္ျပည္႔ေတာ႔မယ္ေနာ္...အိမ္ကိုေတာင္းပန္ပီးရေအာင္ ျပန္ေရးပါေနာ္.
မေမေရ..
မဟန ဖက္မွာေတြ႔လို႔ လာဖတ္တာပါ..
အရမ္းစြဲေဆာင္နိုင္တာပဲ...
မင္းသိခၤ အေၾကာင္းေရးထားတာေရာ..ဟာသ
စာေစာင္ ၂ေစာင္အေၾကာင္းေရာ..
စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုအေၾကာင္းေတြေရာ..
မျပီးေသးဘူး..ဆက္လာဖတ္ပါဦးမယ္..
Ma May,
Actually I can understand your family's demand but how could you stand your own demand? Demand of Wisdom is not a bearable force. For me, I may use every chance I get to apply my Wisdom. I wish I could THINK, WRITE and DISCUSS in freedom. So, I tried not to think I'm bounded with anything. Anyway, it's your choice. We value your privacy. But we wish you'll be back with your Wisdom, as soon as possible. Thanks for your shared thoughts.
အမေရ...
စာေတြအျမန္ဆံုးျပန္ေရးႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္
Ma May,
I just miss you and thought of dropping a line or two.
Wish you all the best and hope that you'll be back to this bloggers' world.
p.s. I don't have burmese font here.
malayy
ေအာ္...မဖတ္မိတာေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီဘဲ...ကၽြန္ေတာ့္ အီးေမးလ္ထဲ၀င္လာေတာ့မွပဲ ျပန္သတိထားမိတယ္...ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေတာ့ အေပၚကတစ္ေယာက္ေျပာသလိုပါပဲ..ေဖါင္တိန္ရွိလွ်က္ အေရးခက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးအစားထဲ ပါေနတယ္လို႕ပဲ ဆိုပါရေစဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္စတင္ အသံုးခ်စက ေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ မေမဓါ၀ီရဲ႕ ဘေလာ့ကေလးကို ဒီေန႕အထိ ႏွစ္သက္ေနမိဆဲပါပဲဗ်ာ...mr.htaykyaw@gmail.com
အစ္မေရ
ဦးေႏွာက္ရွိေနလုိ ့ ေတြးလုိက္တုိင္း ဘဝကုိ ခါး သက္မိတယ္ .... ႏွလုံးသားရွိလုိ ့ခံစားမိတုိင္း တအားစူးျပီးနာက်င္မိတယ္ ..... ကံဆရာ အလွည့္မွာ လူးလွိမ့္ေနေအာင္ခံစားေနရတာက ပိတ္ကားေနာက္ကြယ္မွာ ..... ကေနရတာက အေသာခန္း.... တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ငုိေနရ တယ္ ....
အဆင္ေျပပါေစ အစ္မေမ
ရန္ကုန္သား :)
အေျမာ္အျမင္ရွိသူတေယာက္ဟာ အခါအခြင့္ မသင့္ေသးရင္ မ်က္စိရွိလ်က္ အကန္းလို ေနရတယ္ ... နားရွိလ်က္နဲ႔ အပင္းလိုေနရတယ္ ... ပါးစပ္ရွိလ်က္္နဲ႔ အအ'လို ေနရတယ္ ... အခုအခ်ိန္မွာ သမီးေဖာင္တိန္ေလးကို သံုးရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူး။ သမီးကို မေရးနဲ႔လို႔ အေဖ မေျပာပါဘူး ... သမီးေရးခ်င္တာေတြကို တျခားေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးေပါ့ ...။ အေဖေျပာတာ နားလည္လားသမီး ... '
အေဖ႕စကားကိုႀကိဳက္တယ္။
Post a Comment